Mijn man heeft een grote kinderwens.. ik denk het niet.

Beste lezers,

De moeilijkste keuze in mijn leven lijkt er aan te komen. Mijn man en ik zijn 28 jaar. We zijn ruim 7 jaar samen en bijna 1 jaar getrouwd.
De vraag: wil ik wel of geen kinderen? En zo niet, wat doet dat met ons huwelijk?

Vroeger wilden mijn man en ik allebei kinderen. Toen hebben wij ook gezegd dat we niet starten met een relatie als één van ons daar anders over dacht. Tussentijds is mijn kinderwens wat meer gaan liggen, dit wel bespreekbaar gemaakt, maar wij hoopten beiden dat het ook de periode was waar we in zaten.

Een half jaar voor onze bruiloft heb ik nogmaals benoemd dat mijn kinderwens is gaan liggen. Mijn man legde dit wat naast zich neer, maar toch drong ik aan: "ik twijfel heel erg, is trouwen dan wel een goed idee?". Toendertijd zei mijn man dat hij misschien wel voor een leven met mij, zonder kindje zou gaan mocht het zover komen. Het onderwerp hebben we denk ik op dat moment te snel laten liggen.
Na de bruiloft dit gesprek nog een keer gehad, waarop mijn man begon te huilen: hij had niet gedacht dat ik het zo erg meende. Het besef kwam eigenlijk toen pas. We hebben afgesproken dat we nog wat tijd hebben. Hij vroeg mij om met wat mensen te praten en wat erover te lezen. Ik heb hem gevraagd om eens na te denken over wat de impact op ons leven is als wij aan kinderen beginnen. Ik heb namelijk het idee dat hij er erg makkelijk over denkt. Daarnaast denk ik dat wij samen ook nog wat dingen op de rit moeten krijgen, zoals huishoudelijke afspraken, contracten qua werk en een mooi huis (nu in appartement). Wij hebben afgesproken dat we de druk niet opvoeren door het wekelijks te bespreken, maar het wel bespreekbaar houden.

Gedurende het afgelopen jaar is het onderwerp nog een paar keer naar voren gekomen. Ik hoor van mensen om mij heen dat ze echt keigraag kinderen wilden, dat gevoel heb ik niet. Ik zie daarnaast de verantwoordelijkheid die het met zich meeneemt, de vermindering in vrijheid etc. Ondanks dat ik gek ben op kinderen (van anderen). Mijn man denkt dat ik bang ben om de binding met een kindje aan te gaan en ik op mijn werk zoveel lastige opvoedsituaties zie en wilt een therapietraject (niet betreft mijn kinderwens) waar ik binnenkort aan begin afwachten. Ik ben bang dat het hem teleurstelt. Natuurlijk ben ik wel voorzichtig, want ik vind het een hele verantwoording. Ergens hoop ik dat ik er alleen nog niet klaar voor ben.. Maar hoe weet ik dat? Hij wel! Hij is een geboren papa, het is zijn "doel" in het leven: de familienaam als familie-oudste voortzetten. Maar hij wilt niet zonder mij en ik niet zonder hem. Echter kan ik die droom niet van hem afnemen en dat zal ik nooit van hem vragen. Het moet zijn beslissing zijn om niet aan kinderen te beginnen, maar eigenlijk weet ik diep van binnen dat als hij dat doet hij er altijd spijt van zal hebben en een groot gemis zal voelen.

Momenteel zijn wij huizen aan het kijken en kwam de vraag van zijn kant af weer om de hoek kijken. Praktisch bereiden we ons voor op een mogelijke breuk mocht dit zo zijn. We willen niet verblind door een roze wolk doorgaan. We gaan verder met koophuizen kijken, want we staan allebei lang genoeg ingeschreven voor huurhuizen. We zullen samen financiële verantwoordelijkheid dragen wanneer we het huis toch moeten verkopen.

Wij hopen dat de jaren de keus makkelijker maken. Ik voel echter dat de keus eraan komt: wel of geen kindere?! Soms denk ik dat het beter is als ik ervoor kies bij hem weg te gaan, echter vind ik niet dat ik hier alleen over mag beslissen. Wij houden ontzettend veel van elkaar. Het verdriet dat ik bij hem zie wanneer hij denkt aan een leven zonder kinderen, mag ik hem niet aan doen. Het zal aankomen op verandering van kinderwens bij hem of bij mij of een breuk. Beiden kunnen én mogen geen compromis doen. Dit is niet fair naar elkaar, maar ook niet voor een evt. kindje. Ik zou er van houden, maar het mogelijk ook van alles verwijten en er niet zijn als mama zoals een mama er zou moeten zijn. Zelf werk ik met "speciale" kinderen in de zorg en besef mij hoeveel zorg ouder-zijn met zich mee kán dragen.

Hopelijk wanneer alle gemoederen gaan liggen, we meer gesettled zijn met werk, huis en therapie, wijst de weg zich vanzelf. Maar hoelang gaan we dit nog afwachten? Ik gun hem de kans dan met een andere vrouw toch kindjes te krijgen, ook al doet de gedachte erg veel pijn. En ergens heb ik de angst dat als we nu uit elkaar gaan mijn wens over een paar jaar toch veranderd.. De kinderwens maakt heel veel pijn en verdriet bij ons allebei los, want god wat houden wij veel van elkaar.

Ik wilde vooral even mijn hart luchten, maar goed advies is altijd welkom.

Groetjes Jasmijn

Bedankt voor de reacties,

Wij wonen al 5 jaar ongeveer in deze flat en zijn zeker het afgelopen jaar heel erg toe aan de volgende stap. Wij missen de tuin, willen meer plek een groot/groter huis en we betalen nu evenveel p.m. voor iets dat niet van ons is (of wordt), als wanneer we een koophuis hebben. En kopen is momenteel wel gunstig idd. We zijn vooral nog aan het oriënteren, want ook met werk zit er verandering en vastigheid aan te komen. Op het moment dus veel levenskeuzes die elkaars pad een beetje kruisen. Het één kan moeilijk los gezien worden van het ander.

De therapie zal zeker een bijdrage gaan leveren aan hoe ik in het leven sta. Dit heeft meer te maken met mijn eigen gezins-gs en het gevoel van faalangst wat ik bij mij draag. Ik ben iemand met een groot verantwoordelijkheids gevoel en dit in combi met de verantwoordelijkheid voor een kindje en die faalangst zal zeker een bijdrage leveren aan mijn kinderwens. Dit is tevens de reden dat ik niet kan zeggen "ik wil het niet en straks nog steeds niet". Het niet hebben van een woning waarin we evt. een kindje zouden kunnen/willen krijgen doet hier ook aan mee. Dit is ook de reden dat mijn man zegt, laten we eerst zorgen dat dat allemaal op de rit is. Echter is het natuurlijk wel een pijnpunt wat in de tussentijd niet te negeren valt. En ik weet niet of dat ik daarna wel kinderen wil en dit heb ik ook gezegd en hij begrijpt dit. Maar ja, hoelang kijk je dat aan? Een bepaald aantal jaar of na de therapie? Ik denk dat een eigen huis en duidelijkheid qua werk ook veel zal bijdragen aan hoe het met mij gaat.

En terug te komen op de huishoudelijke afspraken, die zijn er zeker, maar mijn man heeft regelmatig geen overzicht daarin (ADHD, ander topic haha). Maar ik zou er ook graag verandering in zien op het moment dat we wel kinderen zouden krijgen. Wie gaat er minder werken? Wie neemt het huishouden op zich en welke delen? Wie blijft er thuis voor de kinderen of gaan we door met werken of gaan ze naar KDO? De verdeling zal veranderen. Heb het idee dat mijn man dat ook niet altijd beseft. Hij overziet soms de drukte nu al niet, laat staan wanneer er kinderen rondstuiteren (ook met ADHD wss)

Het klopt inderdaad dat hij als ik zeg definitief "nee", dat het ZIJN keus is wat hij ermee doet en niet de mijne. Soms zou ik alleen willen dat ik die pijn bij hem weg kan nemen.