Kinderen
alle pijlers
Mede stiefouders gezocht..om ervaringen uit te wisselen
vrijdag 28 juli 2017 09:01
vrijdag 28 juli 2017 09:14
Hier ook een stiefmoeder. Ben nu 1.5 jaar samen met mijn vriend en hij heeft een kindje van bijna 6 die hier 50% van de tijd is.
Zij zijn echt een eenheid waar je niet tussenkomt en ik vind dat heel erg mooi. Er tussen komen wil ik niet, maar ik hoor er wel steeds meer bij
Ja af en toe is het een lastige rol. Want ja, men verwacht dat je voor de 100% verzorger bent, maar ook dat je geen opvoeder bent omdat je niet de echte mama bent.
Hoe is jouw situatie dan? Je OP is inderdaad nogal vaag.
Zij zijn echt een eenheid waar je niet tussenkomt en ik vind dat heel erg mooi. Er tussen komen wil ik niet, maar ik hoor er wel steeds meer bij
Ja af en toe is het een lastige rol. Want ja, men verwacht dat je voor de 100% verzorger bent, maar ook dat je geen opvoeder bent omdat je niet de echte mama bent.
Hoe is jouw situatie dan? Je OP is inderdaad nogal vaag.
vrijdag 28 juli 2017 12:03
vrijdag 28 juli 2017 12:55
Wie zijn men?aankleefsjaan schreef: ↑28-07-2017 09:14Hier ook een stiefmoeder. Ben nu 1.5 jaar samen met mijn vriend en hij heeft een kindje van bijna 6 die hier 50% van de tijd is.
Zij zijn echt een eenheid waar je niet tussenkomt en ik vind dat heel erg mooi. Er tussen komen wil ik niet, maar ik hoor er wel steeds meer bij
Ja af en toe is het een lastige rol. Want ja, men verwacht dat je voor de 100% verzorger bent, maar ook dat je geen opvoeder bent omdat je niet de echte mama bent.
Hoe is jouw situatie dan? Je OP is inderdaad nogal vaag.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 28 juli 2017 13:00
Verwachtingen zijn er om naast je neer te leggen.
Man en ik hebben van bij het begin afgesproken dat bij plichten/verantwoordelijkheid ook 'rechten' behoren: wie voor de kinderen zorgt heeft er ook (moreel) gezag over en opvoeden doen we samen.
Wat 'men' daarover vindt interesseert ons eigenlijk niet.
Man en ik hebben van bij het begin afgesproken dat bij plichten/verantwoordelijkheid ook 'rechten' behoren: wie voor de kinderen zorgt heeft er ook (moreel) gezag over en opvoeden doen we samen.
Wat 'men' daarover vindt interesseert ons eigenlijk niet.
vrijdag 28 juli 2017 13:20
Dit. Vijf jaar lang stiefmoeder geweest, en vader verwachtte wel dat ik een soort moederrol vervulde als het op verzorging aankwam: helpen met douchen, naar bed brengen, brood voor ze smeren e.d.. Maar als ik het opvoedtechnisch ergens absoluut niet mee eens was had ik geen recht van spreken want 'het zijn zijn kinderen en niet van mij'. Vond ik niet helemaal eerlijk, ik deed alles voor ze, hield van ze, had het beste met ze voor en ze waren nog altijd in mijn huis dus vond ik dat ik ook wel iets te zeggen had over gedrag van ik echt niet vond kunnen onder mijn dak. Gelukkig zaten moeder en ik wat dat betreft wel op een lijn en kwam zij voor mij op. Maar goed, vader en ik zijn niet voor niets niet meer samenaankleefsjaan schreef: ↑28-07-2017 09:14
Ja af en toe is het een lastige rol. Want ja, men verwacht dat je voor de 100% verzorger bent, maar ook dat je geen opvoeder bent omdat je niet de echte mama bent.
.Maar dat is eigenlijk het enige waar ik echt moeite mee had. Ik stak er zo veel energie in en kreeg er vanuit de kinderen genoeg voor terug, maar als het erop aankomt heb je als stiefouder niets te zeggen in principe. Of als vader en moeder het niet eens waren met de opvoeding, sta je er als stiefouder tussen. Soms misschien een beetje als scheidsrechter inderdaad. Ik was het vaak met moeder eens, maar vader vond dan dat ik hem liet stikken dus zei ik maar niets. Vond dat wel echt lastig af en toe.
vrijdag 28 juli 2017 13:31
Toen ik mijn man leerde kennen was hij weduwnaar met een kind van 2j.
Ik had geen kinderen. Twee jaar later zijn we gaan samenwonen: kind was toen 4.
Ik heb nadien 2 'eigen' kinderen gekregen maar ik heb nooit verschil gevoeld tussen stiefkind en mijn biologische kinderen. Ze waren mij alledrie even dierbaar.
Intussen zijn alledrie de kinderen de deur uit, maar de relatie met stiefkind blijft heel hecht.
Voor haar ben ik haar moeder, en ze noemt mij ook mama. (heb ik nooit om gevraagd trouwens).
Het verschil is denk ik dat mijn stiefdochter geen moeder meer had, anders had ze mij mss niet geaccepteerd?
Wat ik wèl deed toen ze nog kind was: altijd overleggen met mijn man. Over alles eigenlijk. Ik vond dat heel belangrijk.
Ik had geen kinderen. Twee jaar later zijn we gaan samenwonen: kind was toen 4.
Ik heb nadien 2 'eigen' kinderen gekregen maar ik heb nooit verschil gevoeld tussen stiefkind en mijn biologische kinderen. Ze waren mij alledrie even dierbaar.
Intussen zijn alledrie de kinderen de deur uit, maar de relatie met stiefkind blijft heel hecht.
Voor haar ben ik haar moeder, en ze noemt mij ook mama. (heb ik nooit om gevraagd trouwens).
Het verschil is denk ik dat mijn stiefdochter geen moeder meer had, anders had ze mij mss niet geaccepteerd?
Wat ik wèl deed toen ze nog kind was: altijd overleggen met mijn man. Over alles eigenlijk. Ik vond dat heel belangrijk.
vrijdag 28 juli 2017 13:34
Dit is zo waaraankleefsjaan schreef: ↑28-07-2017 09:14Hier ook een stiefmoeder. Ben nu 1.5 jaar samen met mijn vriend en hij heeft een kindje van bijna 6 die hier 50% van de tijd is.
Zij zijn echt een eenheid waar je niet tussenkomt en ik vind dat heel erg mooi. Er tussen komen wil ik niet, maar ik hoor er wel steeds meer bij
Ja af en toe is het een lastige rol. Want ja, men verwacht dat je voor de 100% verzorger bent, maar ook dat je geen opvoeder bent omdat je niet de echte mama bent.
Hoe is jouw situatie dan? Je OP is inderdaad nogal vaag.
vrijdag 28 juli 2017 13:42
Ik denk dat daarin de grootste oorzaak zit bij de vaders van die kinderen: die willen blijkbaar wel dat hun partner voor de kinderen zorgt maar ze willen niet het gezag delen.
Dan vraag me af of zo'n man een partner wil of een inwonende babysit.
vrijdag 28 juli 2017 14:20
Ik ben stiefmoeder in weekendregeling. 
De jongste is 16 (dochter) en de oudste is 18 (zoon).
Dat is 5 jaar lang altijd heel goed gegaan. Tot nu... Ik ben op. Overspannen. Ik voelde altijd een enorme druk: het huis moest tip top in orde zijn als de kinderen er waren, het eten moest lekker zijn (ik kan helaas niet koken en die kinderen lusten amper iets), ik moest beschikbaar zijn als ze mijn hulp vroegen bij huiswerk of ergens heen gebracht moesten worden, ik mocht niets vergeten mee te nemen tijdens het boodschappen doen, kleren tijdig gewassen en gestreken, ik moest ten allen leuk zijn voor de kinderen,... Die verplichtingen kwamen altijd vanuit mezelf.
Al die tijd kreeg ik nare dingen naar mijn hoofd geslingerd van hun moeder. Ik deed het nooit goed. Hierdoor ging ik nog meer mijn best doen en begon te twijfelen aan alles wat ik deed of zei.
Alles wat mijn vriend en ik deden/zeiden werd door de dochter door geappt naar haar moeder. Niet uit eigen beweging maar als reactie op alle vragen die moeder stelde.
Desondanks kon ik dat allemaal prima aan. Dochter en ik waren 2 handen op 1 buik en zoon en ik hadden vaak de grootste lol. Tot een paar weken geleden... Ik merkte een verandering in de houding van de dochter. Gisteren bleek dat ik mij niet vergist had. Plots ben ik een kreng en "had haar moeder al die tijd gelijk". Mijn hart brak.
Na mijn werk ga ik naar de huisarts. Ik trek het even niet meer. Na 5 jaar alles van mezelf te hebben gegeven heeft hun moeder het eindelijk voor elkaar... Dochter wil niet meer komen en dat is mijn schuld...
Mijn vriend was beter vrijgezel gebleven.
Het is dus jaren heel goed gegaan tussen mij en de kinderen. Het ging als vanzelf. Ik gaf ze de ruimte en ze zochten zelf toenadering. Zij bepaalden het tempo. Als hun moeder ons ook de ruimte had gegeven was het gewoon goed blijven gaan, maar helaas. Het is definitief stuk. Ik durf mijn hart niet meer open te stellen.
De jongste is 16 (dochter) en de oudste is 18 (zoon). Dat is 5 jaar lang altijd heel goed gegaan. Tot nu... Ik ben op. Overspannen. Ik voelde altijd een enorme druk: het huis moest tip top in orde zijn als de kinderen er waren, het eten moest lekker zijn (ik kan helaas niet koken en die kinderen lusten amper iets), ik moest beschikbaar zijn als ze mijn hulp vroegen bij huiswerk of ergens heen gebracht moesten worden, ik mocht niets vergeten mee te nemen tijdens het boodschappen doen, kleren tijdig gewassen en gestreken, ik moest ten allen leuk zijn voor de kinderen,... Die verplichtingen kwamen altijd vanuit mezelf.
Al die tijd kreeg ik nare dingen naar mijn hoofd geslingerd van hun moeder. Ik deed het nooit goed. Hierdoor ging ik nog meer mijn best doen en begon te twijfelen aan alles wat ik deed of zei.
Alles wat mijn vriend en ik deden/zeiden werd door de dochter door geappt naar haar moeder. Niet uit eigen beweging maar als reactie op alle vragen die moeder stelde.
Desondanks kon ik dat allemaal prima aan. Dochter en ik waren 2 handen op 1 buik en zoon en ik hadden vaak de grootste lol. Tot een paar weken geleden... Ik merkte een verandering in de houding van de dochter. Gisteren bleek dat ik mij niet vergist had. Plots ben ik een kreng en "had haar moeder al die tijd gelijk". Mijn hart brak.
Na mijn werk ga ik naar de huisarts. Ik trek het even niet meer. Na 5 jaar alles van mezelf te hebben gegeven heeft hun moeder het eindelijk voor elkaar... Dochter wil niet meer komen en dat is mijn schuld...
Mijn vriend was beter vrijgezel gebleven.Het is dus jaren heel goed gegaan tussen mij en de kinderen. Het ging als vanzelf. Ik gaf ze de ruimte en ze zochten zelf toenadering. Zij bepaalden het tempo. Als hun moeder ons ook de ruimte had gegeven was het gewoon goed blijven gaan, maar helaas. Het is definitief stuk. Ik durf mijn hart niet meer open te stellen.
vrijdag 28 juli 2017 14:38
Jitsie schreef: ↑28-07-2017 14:20Ik ben stiefmoeder in weekendregeling.
Dat is 5 jaar lang altijd heel goed gegaan. Tot nu... Ik ben op. Overspannen. Ik voelde altijd een enorme druk: het huis moest tip top in orde zijn als de kinderen er waren, het eten moest lekker zijn (ik kan helaas niet koken en die kinderen lusten amper iets), ik moest beschikbaar zijn als ze mijn hulp vroegen bij huiswerk of ergens heen gebracht moesten worden, ik mocht niets vergeten mee te nemen tijdens het boodschappen doen, kleren tijdig gewassen en gestreken, ik moest ten allen leuk zijn voor de kinderen,... Die verplichtingen kwamen altijd vanuit mezelf.
Al die tijd kreeg ik nare dingen naar mijn hoofd geslingerd van hun moeder. Ik deed het nooit goed. Hierdoor ging ik nog meer mijn best doen en begon te twijfelen aan alles wat ik deed of zei.
Alles wat mijn vriend en ik deden/zeiden werd door de dochter door geappt naar haar moeder. Niet uit eigen beweging maar als reactie op alle vragen die moeder stelde.
Desondanks kon ik dat allemaal prima aan. Dochter en ik waren 2 handen op 1 buik en zoon en ik hadden vaak de grootste lol. Tot een paar weken geleden... Ik merkte een verandering in de houding van de dochter. Gisteren bleek dat ik mij niet vergist had. Plots ben ik een kreng en "had haar moeder al die tijd gelijk". Mijn hart brak.
Na mijn werk ga ik naar de huisarts. Ik trek het even niet meer. Na 5 jaar alles van mezelf te hebben gegeven heeft hun moeder het eindelijk voor elkaar... Dochter wil niet meer komen en dat is mijn schuld...
Het is dus jaren heel goed gegaan tussen mij en de kinderen. Het ging als vanzelf. Ik gaf ze de ruimte en ze zochten zelf toenadering. Zij bepaalden het tempo. Als hun moeder ons ook de ruimte had gegeven was het gewoon goed blijven gaan, maar helaas. Het is definitief stuk. Ik durf mijn hart niet meer open te stellen.
vrijdag 28 juli 2017 14:49
Ik ben geen stiefmoeder maar ik snap niet zo goed waarom stiefmoeders zo snel in die verzorgende rol gaan zitten.
Kinderen helpen met douchen, naar bed brengen, broodsmeren.
Ze hebben toch een vader. Laat hem dat lekker doen.
En dat je dat als stiefmoeder een avondje overneemt als je man de deur uit is voor hobby's of vrienden oke. Maar structureel?
Kinderen helpen met douchen, naar bed brengen, broodsmeren.
Ze hebben toch een vader. Laat hem dat lekker doen.
En dat je dat als stiefmoeder een avondje overneemt als je man de deur uit is voor hobby's of vrienden oke. Maar structureel?
vrijdag 28 juli 2017 14:55
Hier co-ouderschap, en dat betekent dus dat stiefzoons 'gewoon' meedraaien in het ritme van ons gezin. De ene dag is man vroeg naar z'n werk en doe ik het ochtendritueel, de andere dag hij. Dus automatisch betekent het dat ik hen ook mede-verzorg. En doe dat met alle liefde!sugarmiss schreef: ↑28-07-2017 14:49Ik ben geen stiefmoeder maar ik snap niet zo goed waarom stiefmoeders zo snel in die verzorgende rol gaan zitten.
Kinderen helpen met douchen, naar bed brengen, broodsmeren.
Ze hebben toch een vader. Laat hem dat lekker doen.
En dat je dat als stiefmoeder een avondje overneemt als je man de deur uit is voor hobby's of vrienden oke. Maar structureel?
Overigens brengt man wel altijd z'n zoons zelf naar bed. Dat vind ik dat wel weer iets dat bij z'n rol hoort (en hij geniet ook heel erg van die 1-op-1-momenten).
vrijdag 28 juli 2017 14:58
Heb ik allemaal nooit gedaan. Ook nooit met ze naar de dokter gegaan ofzo.sugarmiss schreef: ↑28-07-2017 14:49Ik ben geen stiefmoeder maar ik snap niet zo goed waarom stiefmoeders zo snel in die verzorgende rol gaan zitten.
Kinderen helpen met douchen, naar bed brengen, broodsmeren.
Ze hebben toch een vader. Laat hem dat lekker doen.
En dat je dat als stiefmoeder een avondje overneemt als je man de deur uit is voor hobby's of vrienden oke. Maar structureel?
Maar al de rest wel. Ik vind het logisch dat als je samen onder 1 dak woont dat je voor elkaar zorgt en elkaar helpt. De kinderen vragen mij zelf ook of ik wat voor ze wil doen.
vrijdag 28 juli 2017 15:31
Dankjewel voor de serieuze reactie
