Kinderen
alle pijlers
En nu? Man heeft opeens zoon geslagen....
dinsdag 19 september 2017 09:17
Nee, natuurlijk niet opeens. Er ging nogal wat aan vooraf voordat hij een uur geleden een tik uitdeelde aan onze 7-jarige zoon.
Er gaat nu van alles door mij heen. En ik weet niet wat te doen, daarom dit topic. Niet dat jullie opeens " het antwoord" hebben (maar hopelijk toch wel, of mij in ieder geval wat op weg kunnen helpen).
Er is geen enkel excuus voor slaan. Ik heb het nog nooit gedaan, altijd gezegd dat ik het nooit zal doen en steek niet onder stoelen of banken dat ik het vreselijk zwak vind om iemand (en al helemaal een kind) te slaan. Wanneer ik voordat ik moeder werd hoorde dat er geweld in een relatie bestond riep ik altijd " degene die mij of mijn kind een klap geeft ziet mij nooit meer terug!". Alles wat er nu door mijn hoofd gaat lijkt wel met " ja maar" te beginnen terwijl het gewoon NIET had mogen gebeuren. Wat er aan vooraf ging is dat zoon vanmorgen echt alles in het werk stelde om maar vooral niet mee te helpen en in de " drukke treiterstand" zat. Hij heeft ADHD, gebruikt daar sinds enige tijd medicatie voor en het gaat de laatste maanden erg goed met hem. Met ons wat minder; door verschillende omstandigheden is ons bordje nogal vol, en vooral het bordje (zeg maar bord) van mijn man. Zelfs bij de liefste en meest zorgzame man en vader die ik ken loopt de laatste weken de emmer over.
Maar dan nog, hij had niet mogen slaan. Voor ik het in de gaten had kreeg zoon een tik in zijn gezicht. Man heeft ( nadat ik gezegd heb dat ik dat nodig vond) zijn excuses aangeboden en is naar zijn werk vertrokken. Ik heb zoon getroost en hem naar de bso gebracht. En nu zit ik hier, na een gigantische huilbui mij af te vragen EN NU?????
Nu weet ik dus even niet hoe ik verder moet. Natuurlijk ga ik vanavond met man in gesprek. Maar hoe voorkom ik dat het nog een keer gebeurt? Heb ik vanmorgen signalen bij man en zoon gemist waardoor ik het had kunnen voorkomen? Ik ben nogal overdonderd door wat er gebeurd is.
Er gaat nu van alles door mij heen. En ik weet niet wat te doen, daarom dit topic. Niet dat jullie opeens " het antwoord" hebben (maar hopelijk toch wel, of mij in ieder geval wat op weg kunnen helpen).
Er is geen enkel excuus voor slaan. Ik heb het nog nooit gedaan, altijd gezegd dat ik het nooit zal doen en steek niet onder stoelen of banken dat ik het vreselijk zwak vind om iemand (en al helemaal een kind) te slaan. Wanneer ik voordat ik moeder werd hoorde dat er geweld in een relatie bestond riep ik altijd " degene die mij of mijn kind een klap geeft ziet mij nooit meer terug!". Alles wat er nu door mijn hoofd gaat lijkt wel met " ja maar" te beginnen terwijl het gewoon NIET had mogen gebeuren. Wat er aan vooraf ging is dat zoon vanmorgen echt alles in het werk stelde om maar vooral niet mee te helpen en in de " drukke treiterstand" zat. Hij heeft ADHD, gebruikt daar sinds enige tijd medicatie voor en het gaat de laatste maanden erg goed met hem. Met ons wat minder; door verschillende omstandigheden is ons bordje nogal vol, en vooral het bordje (zeg maar bord) van mijn man. Zelfs bij de liefste en meest zorgzame man en vader die ik ken loopt de laatste weken de emmer over.
Maar dan nog, hij had niet mogen slaan. Voor ik het in de gaten had kreeg zoon een tik in zijn gezicht. Man heeft ( nadat ik gezegd heb dat ik dat nodig vond) zijn excuses aangeboden en is naar zijn werk vertrokken. Ik heb zoon getroost en hem naar de bso gebracht. En nu zit ik hier, na een gigantische huilbui mij af te vragen EN NU?????
Nu weet ik dus even niet hoe ik verder moet. Natuurlijk ga ik vanavond met man in gesprek. Maar hoe voorkom ik dat het nog een keer gebeurt? Heb ik vanmorgen signalen bij man en zoon gemist waardoor ik het had kunnen voorkomen? Ik ben nogal overdonderd door wat er gebeurd is.
anoniem_353937 wijzigde dit bericht op 19-09-2017 10:33
Reden: Nee, ik wil niet van mijn man scheiden. Dat is onbedoeld misschien wel zo uit de post naar voren gekomen dus daarom een aanpassing. Nu een uur later zie ik ook wel in dat dit deels een " in de eerste paniek" geschreven post was.
Reden: Nee, ik wil niet van mijn man scheiden. Dat is onbedoeld misschien wel zo uit de post naar voren gekomen dus daarom een aanpassing. Nu een uur later zie ik ook wel in dat dit deels een " in de eerste paniek" geschreven post was.
28.95% gewijzigd
dinsdag 19 september 2017 09:21
Misschien is je man even spoor bijster, overspannen door alles? Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Laat dit een wake up call voor jullie alletwee zijn dat er echt iets moet veranderen thuis.
Om nou meteen te gaan roepen dat je man oh zo fout is.. tuurlijk is het fout, maar ik denk dat het onmacht was.
Meer structuur, misschien een opvoedkundige erbij?
Een klap uit onmacht vind ik iets anders als je kind constant intimideren.
Niet goed natuurlijk.. maar jullie zijn vast beide erg gestressed onder deze omstandigheden.
Sterkte!
Om nou meteen te gaan roepen dat je man oh zo fout is.. tuurlijk is het fout, maar ik denk dat het onmacht was.
Meer structuur, misschien een opvoedkundige erbij?
Een klap uit onmacht vind ik iets anders als je kind constant intimideren.
Niet goed natuurlijk.. maar jullie zijn vast beide erg gestressed onder deze omstandigheden.
Sterkte!
anoniem_353706 wijzigde dit bericht op 19-09-2017 09:21
0.18% gewijzigd
dinsdag 19 september 2017 09:23
Ditsilversky schreef: ↑19-09-2017 09:21Misschien is je man even spoor bijster, overspannen door alles? Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Laat dit een wake up call voor jullie alletwee zijn dat er echt iets moet veranderen thuis.
Om nou meteen te gaan roepen dat je man oh zo fout is.. tuurlijk is het fout, maar ik denk dat het onmacht was.
Meer structuur, misschien een opvoedkundige erbij?
Een klap uit onmacht vind ik iets anders als je kind constant intimideren.
Niet goed natuurlijk.. maar jullie zijn vast beide erg gestressed onder deze omstandigheden.
Sterkte!
dinsdag 19 september 2017 09:25
nee, 1 klap leidt echt niet altijd tot structureel huiselijk geweld.
het klinkt of dat jullie er allemaal doorheen zitten. hulp voor het hele gezin lijkt me op zijn plaats.
begin met een goed gesprek met je man. geen verwijten, maar vraag hem waardoor hij de controle verloor. wordt het hem allemaal te veel? is het niet verstandig om eens naar de huisarts te gaan? zit hij tegen een burnout of depressie aan? of loopt het op het werk niet goed? of zorgtaken voor zijn ouders? zijn eigen gezondheid?
Laat dit een wake-up call zijn. Niet goed, maar het is gebeurd. Ga nu hulp zoeken
Sterkte!
het klinkt of dat jullie er allemaal doorheen zitten. hulp voor het hele gezin lijkt me op zijn plaats.
begin met een goed gesprek met je man. geen verwijten, maar vraag hem waardoor hij de controle verloor. wordt het hem allemaal te veel? is het niet verstandig om eens naar de huisarts te gaan? zit hij tegen een burnout of depressie aan? of loopt het op het werk niet goed? of zorgtaken voor zijn ouders? zijn eigen gezondheid?
Laat dit een wake-up call zijn. Niet goed, maar het is gebeurd. Ga nu hulp zoeken
Sterkte!
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 19 september 2017 09:26
Als het zoals bij het andere topic hier een vuistslag is dan weggaan met je kind.
Was een een klap dan zou ik erover praten maar verder niets, iedereen heeft wel eens een kort lontje en belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan een niet meewerkend kind en dan kan dit eenmalig gebeuren. Zeker als je al zegt dat hij stress heeft van andere zaken.
Was een een klap dan zou ik erover praten maar verder niets, iedereen heeft wel eens een kort lontje en belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan een niet meewerkend kind en dan kan dit eenmalig gebeuren. Zeker als je al zegt dat hij stress heeft van andere zaken.
dinsdag 19 september 2017 09:26
Rustig......adem in adem uit, je komt behoorlijk paniekerig over en (doem)denkt al veel te ver vooruit.
Ik geloof niet dat deze tik de reden moet zijn een scheiding aan te vragen. Wel om met je man in gesprek te gaan, maar dat was je al van plan.
Zo te lezen speelt er bij je man meer dan alleen deze tik, probeer het daar met hem over te hebben.
Kijk vanavond ook of je man oprechte spijt heeft, zich rot voelt.
Verder kan het echt gebeuren dat iemand eens zijn zelfbeheersing verliest. Is dit de eerste keer in 7 jaar?
Mijn zoontje heeft ook een diagnose en kan zeer sfeerbepalend aanwezig zijn in het gezin.
Mijn man kon hier ook niet mee omgaan. Is ook fysiek geworden naar zoon. Toen dit de tweede keer gebeurde heb ik hem wel gezegd dat hij of hulp moest zoeken of weg moest gaan. Hij heeft voor het eerste gekozen en heeft begeleiding gekregen voor het omgaan met zoontje. Onder andere gesprekken maar ook samen met zoontje PMT (Psycho Motorische Therapie).
Het gaat echt een stuk beter, desalniettemin begrijp ik je zorgen.
Ga na wat er nog meer speelt bij je man, blijf in gesprek en help elkaar hiermee.
Ik geloof niet dat deze tik de reden moet zijn een scheiding aan te vragen. Wel om met je man in gesprek te gaan, maar dat was je al van plan.
Zo te lezen speelt er bij je man meer dan alleen deze tik, probeer het daar met hem over te hebben.
Kijk vanavond ook of je man oprechte spijt heeft, zich rot voelt.
Verder kan het echt gebeuren dat iemand eens zijn zelfbeheersing verliest. Is dit de eerste keer in 7 jaar?
Mijn zoontje heeft ook een diagnose en kan zeer sfeerbepalend aanwezig zijn in het gezin.
Mijn man kon hier ook niet mee omgaan. Is ook fysiek geworden naar zoon. Toen dit de tweede keer gebeurde heb ik hem wel gezegd dat hij of hulp moest zoeken of weg moest gaan. Hij heeft voor het eerste gekozen en heeft begeleiding gekregen voor het omgaan met zoontje. Onder andere gesprekken maar ook samen met zoontje PMT (Psycho Motorische Therapie).
Het gaat echt een stuk beter, desalniettemin begrijp ik je zorgen.
Ga na wat er nog meer speelt bij je man, blijf in gesprek en help elkaar hiermee.
dinsdag 19 september 2017 09:30
Hmmm, misschien ligt het aan mij, maar ik vind het een beetje overdreven. Ik heb vroeger ook wel eens (bij uitzondering) een tik gehad en hoewel ik een hoop mis vond aan mijn opvoeding, is die tik echt niet wat me heeft beschadigd of waar ik uberhaubt, tot dit moment, aan terug heb gedacht.
Als je man 7 jaar geen klappen heeft gegeven lijkt me het ook niet in zijn aard zitten en als ie zijn excuses heeft aangeboden en ziet hoe jij je erover voelt, denk ik niet dat ie het snel nog eens zal doen. Dus ik zou nog eens bespreken hoe je je erbij voelt en het daarbij laten, en oplossingen zoeken voor de issues die op zijn bord liggen.
Toch gek, als je man jóu had geslagen zou ik wel gezegd hebben: no way, dit kan echt niet.
Maar een kind eens in de 7 jaar een tik geven als die het er naar heeft gemaakt, nou ja, suck it up.
Als je man 7 jaar geen klappen heeft gegeven lijkt me het ook niet in zijn aard zitten en als ie zijn excuses heeft aangeboden en ziet hoe jij je erover voelt, denk ik niet dat ie het snel nog eens zal doen. Dus ik zou nog eens bespreken hoe je je erbij voelt en het daarbij laten, en oplossingen zoeken voor de issues die op zijn bord liggen.
Toch gek, als je man jóu had geslagen zou ik wel gezegd hebben: no way, dit kan echt niet.
Maar een kind eens in de 7 jaar een tik geven als die het er naar heeft gemaakt, nou ja, suck it up.
dinsdag 19 september 2017 09:32
Ik vind het dan wel weer zorgelijk dat je man er schijnbaar niet eens van geschrokken is en op jouw aandringen er een excuus vanaf kon.
Het kan gebeuren misschien, als je echt even helemaal er doorheen zit en uit totale onmacht plots een klap geeft.
Maar hier zou ik als dit mij zou overkomen dan zelf echt enorm van schrikken en vooral mijzelf afvragen hoe dit kon gebeuren en mijzelf heel schuldig voelen tegenover mijn zoon.
Ik zou als je man thuis komt hem vragen naar hoe hij er tegenaan kijkt en hoe hij denkt dit in de toekomst te kunnen voorkomen.
Het kan gebeuren misschien, als je echt even helemaal er doorheen zit en uit totale onmacht plots een klap geeft.
Maar hier zou ik als dit mij zou overkomen dan zelf echt enorm van schrikken en vooral mijzelf afvragen hoe dit kon gebeuren en mijzelf heel schuldig voelen tegenover mijn zoon.
Ik zou als je man thuis komt hem vragen naar hoe hij er tegenaan kijkt en hoe hij denkt dit in de toekomst te kunnen voorkomen.
dinsdag 19 september 2017 09:36
He? Zijn vrouw slaan vind je echt niet kunnen maar bij een kind van 7 kan het gebeuren?tigri schreef: ↑19-09-2017 09:30Hmmm, misschien ligt het aan mij, maar ik vind het een beetje overdreven. Ik heb vroeger ook wel eens (bij uitzondering) een tik gehad en hoewel ik een hoop mis vond aan mijn opvoeding, is die tik echt niet wat me heeft beschadigd of waar ik uberhaubt, tot dit moment, aan terug heb gedacht.
Als je man 7 jaar geen klappen heeft gegeven lijkt me het ook niet in zijn aard zitten en als ie zijn excuses heeft aangeboden en ziet hoe jij je erover voelt, denk ik niet dat ie het snel nog eens zal doen. Dus ik zou nog eens bespreken hoe je je erbij voelt en het daarbij laten, en oplossingen zoeken voor de issues die op zijn bord liggen.
Toch gek, als je man jóu had geslagen zou ik wel gezegd hebben: no way, dit kan echt niet.
Maar een kind eens in de 7 jaar een tik geven als die het er naar heeft gemaakt, nou ja, suck it up.
Ik snap je reactie heel goed TO! Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn man een van onze kinderen zou slaan. Ik zou ook echt niet weten of ik me daar overheen zou kunnen zeggen. Toch zou ik ook eerst de kant van mijn man willen horen. Hoe is hij tot deze klap gekomen en wat kunnen jullie daar als gezin aan doen?
Ligt aan zijn reactie of ik het nog een kans zou geven. Maar het moet zeker niet nog een keer gebeuren.
dinsdag 19 september 2017 09:37
Hebben jullie gezinstherapie?
Onze adhd-er kon vooral op die leeftijd het bloed onder je nagels vandaan halen. Alleen medicatie is niet genoeg, Je hebt handvatten nodig en moet kunnen ventileren anders gaat het fout.
Dat treitergedrag kan zo ontzettend persoonlijk lijken, ik heb ontzettend vaak tot 100 moeten tellen...
Sterkte.
Onze adhd-er kon vooral op die leeftijd het bloed onder je nagels vandaan halen. Alleen medicatie is niet genoeg, Je hebt handvatten nodig en moet kunnen ventileren anders gaat het fout.
Dat treitergedrag kan zo ontzettend persoonlijk lijken, ik heb ontzettend vaak tot 100 moeten tellen...
Sterkte.
When they go low, we go high. (M.Obama)
dinsdag 19 september 2017 09:41
Dank jullie wel voor de vele snelle en eenduidige reacties. Ik weet dat het lichtelijk overspannen overkomt. En ja, ik ben nogal een doordenker. Maar slaan staat bij mij zo hoog op de no go lijst dat ik echt even moet relativeren. En daar werkt het forum gelukkig erg goed bij.
Ergens was ik toch bang voor de " kinderen pakken en wegwezen" reacties. Omdat ik dat echt wel vaak genoeg langs zie komen hier. Maar dat wil ik echt niet. Misschien komt dat niet genoeg naar voren uit de OP maar geloof me, ik ga niet direct in paniek handelen en man de deur uitzetten (of zelf vertrekken).
Waar ik wel naar op zoek ben zijn inderdaad handvaten. Hoe ga ik er zelf mee om en hoe handel ik richting man en zoon? Want overspannen reactie of niet, ik ben wel geschrokken vanmorgen.
En ja, het is de eerste keer in 7 jaar. Maar ik had liever gehad dat het nooit was gebeurd.
Ergens was ik toch bang voor de " kinderen pakken en wegwezen" reacties. Omdat ik dat echt wel vaak genoeg langs zie komen hier. Maar dat wil ik echt niet. Misschien komt dat niet genoeg naar voren uit de OP maar geloof me, ik ga niet direct in paniek handelen en man de deur uitzetten (of zelf vertrekken).
Waar ik wel naar op zoek ben zijn inderdaad handvaten. Hoe ga ik er zelf mee om en hoe handel ik richting man en zoon? Want overspannen reactie of niet, ik ben wel geschrokken vanmorgen.
En ja, het is de eerste keer in 7 jaar. Maar ik had liever gehad dat het nooit was gebeurd.
dinsdag 19 september 2017 09:42
Er is een klap geven en iemand kreupel slagen. Een opvoedkundige tik is iets wat zeker en vast moet kunnen bij kinderen. Het is een ultieme grens die je stelt aan kinderen, want uiteindelijk kunnen ze vervelend blijven doen. Kinderen die geen duidelijke grenzen meekrijgen (zeker met ADHD etc.) zullen later veel meer in de problemen komen. Ja, sommige ouders zijn verbaal en pedagogisch zo sterk dat ze zonder tikken kunnen, de realiteit leert dat de meeste ouders echter niet zo zijn en dan is een pedagogische tik zeker verantwoord.
Meer nog, naar mijn mening worden er te weinig opvoedkundige tikken uitgedeeld. Toen ik klein was heb ik regelmatig een opvoedkundige tik gekregen en heb dat nooit als mishandeling gezien...meer nog, ik ben mijn vader er dankbaar voor. Ik was als kind relatief stout en krijg zowat elke twee-drie weken wel eens een tik. De grenzen die gesteld zijn geweest hebben mij tot een rustige (en hopelijk aangename) persoon gemaakt. Ik heb niets van trauma overgehouden. Plaats dus alles in zijn context...als je man natuurlijk bij wijze van spreke je kind KO heeft geslagen is dat nog iets heels anders. Overdrijf dus niet, ik denk dat je man juist een goede vader is en de rol op zich neemt die een vader dient te nemen, inclusief het uitdelen van een tik (hetgeen moeders minder willen doen). Het is overigens compleet fout om hem zich te laten excuseren, je kind zal dit later proberen uitspelen.
Ik weet dat het allemaal niet politiek correct klinkt in deze tijden, maar er is voor mij eerlijk gezegd niets mis met een opvoedkundige tik. Afranselen of slagen zonder serieuze aanleiding is natuurlijk uit den boze. Maar ik heb de indruk dat het topic niet over dit laatste gaat.
Meer nog, naar mijn mening worden er te weinig opvoedkundige tikken uitgedeeld. Toen ik klein was heb ik regelmatig een opvoedkundige tik gekregen en heb dat nooit als mishandeling gezien...meer nog, ik ben mijn vader er dankbaar voor. Ik was als kind relatief stout en krijg zowat elke twee-drie weken wel eens een tik. De grenzen die gesteld zijn geweest hebben mij tot een rustige (en hopelijk aangename) persoon gemaakt. Ik heb niets van trauma overgehouden. Plaats dus alles in zijn context...als je man natuurlijk bij wijze van spreke je kind KO heeft geslagen is dat nog iets heels anders. Overdrijf dus niet, ik denk dat je man juist een goede vader is en de rol op zich neemt die een vader dient te nemen, inclusief het uitdelen van een tik (hetgeen moeders minder willen doen). Het is overigens compleet fout om hem zich te laten excuseren, je kind zal dit later proberen uitspelen.
Ik weet dat het allemaal niet politiek correct klinkt in deze tijden, maar er is voor mij eerlijk gezegd niets mis met een opvoedkundige tik. Afranselen of slagen zonder serieuze aanleiding is natuurlijk uit den boze. Maar ik heb de indruk dat het topic niet over dit laatste gaat.
dinsdag 19 september 2017 09:42
[/quote]Isdithetnu schreef: ↑19-09-2017 09:17[..quote]en hoe ik hem steeds weer opnieuw duidelijk kan maken dat papa dat niet had mogen doen. Nooit niet. En het (als het aan mama ligt) ook nooit meer zal doen. Dat papa er ook verdrietig om is maar vooral dat het niet zoons schuld is. Nooit niet, omdat papa's gewoon niet mogen slaan.
Dus papa mag niet slaan maar zoon mag papa wel treiteren?
En hoezo is papa verdrietig? Hij bood toch vooral zijn excuses aan omdat jij daar op aandrong?
Ik ben opgegroeid met slaag. Zoals zo velen van mijn generatie.
En geloof me maar, als kind weet je echt wel of het verdiend was of niet.
Praat er over met je man, zoek desnoods hulp.
Er zo tussen gaan zitten zoals jij doet, het over dramatiseren en het volledig uit de wind houden van het aandeel van je zoon, gaat niemand helpen.
dinsdag 19 september 2017 09:43
Maar dat is het dus. Ik vind niet dat hij het er naar heeft gemaakt. Iets met wij zijn volwassen en hij is nog maar een kind. En ja, hij kan ons soms het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar dat is geen excuus voor een tik. Tenminste, dat vond ik tot vanmorgen en vind ik nog steeds.
dinsdag 19 september 2017 09:43
Dit exact!SaveAngie schreef: ↑19-09-2017 09:37Hebben jullie gezinstherapie?
Onze adhd-er kon vooral op die leeftijd het bloed onder je nagels vandaan halen. Alleen medicatie is niet genoeg, Je hebt handvatten nodig en moet kunnen ventileren anders gaat het fout.
Dat treitergedrag kan zo ontzettend persoonlijk lijken, ik heb ontzettend vaak tot 100 moeten tellen...
Sterkte.
Wij krijgen nu al een dik jaar begeleiding voor het hele gezin. Zoon is bijna 5.
Een jaar geleden zat ik met mijn handen in het haar, wist werkelijk niet wat ik er nog mee aan moest. Man en ik stonden mijlenver uit elkaar, dochter kon haar broertje niet meer luchten of zien.
Kortom; dikke ellende.
Ik heb toen aan de noodbel getrokken en nu een jaar later gaat het met iedereen echt veel beter. Man heeft extra begeleiding omdat hij het meest moeite heeft met de omgang met zoon.
dinsdag 19 september 2017 09:46
Eens!Isdithetnu schreef: ↑19-09-2017 09:43Maar dat is het dus. Ik vind niet dat hij het er naar heeft gemaakt. Iets met wij zijn volwassen en hij is nog maar een kind. En ja, hij kan ons soms het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar dat is geen excuus voor een tik. Tenminste, dat vond ik tot vanmorgen en vind ik nog steeds.
dinsdag 19 september 2017 09:47
Práát erover en dan niet zoals je in je OP doet. Je man is overspannen en die tik is fout, maar geef hem de kans om het recht te breien op zijn manier zonder dat jij er als een hysterica achter staat met zijn ingepakte koffers. En jij bent geschrokken? Tuurlijk, maar soms gaat het even niet om jou. Nu gaat het om man en zoon.
