Kinderen
alle pijlers
mee-moederschap
maandag 25 september 2017 14:48
Hi all,
Ik heb een vrij specifieke vraag... over een vrij specifieke situatie, maar toch hoop ik dat er hier misschien mensen zijn die het herkennen
Ongeveer een jaar geleden is mijn vrouw bevallen van een dochter. Het was een heftige zwangerschap en bevalling en de eerste weken zijn we een beetje doorgesukkeld zonder echt te beseffen wat er nu allemaal gebeurt is. Nu alles "geland" is, merk ik dat ik het heel moeilijk heb met mijn rol als moeder. Ik heb zelf jaren in een fertiliteitstraject gezeten, helaas zonder succes. Na het afsluiten hiervan zijn we meteen gestart met de inseminaties bij mijn vrouw en die was, gelukkig, binnen drie rondes zwanger.
Ik merk nu dat ik eigenlijk geen tijd heb gehad om mijn verdriet over het niet zwanger kunnen worden te verwerken en zit nu ook in therapie.
Wat ik me afvraag, hoe ervaren andere mee-moeders (niet m'n favo woord, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet noemen) het moederschap? Hebben jullie daar moeite mee? Voelt jullie kind als helemaal eigen? Neemt de ander meer het voortouw in de opvoeding, verzorging of is dit eerlijk verdeelt? Nou ja, ik heb nog 100 andere vragen, maar eigenlijk ben ik gewoon benieuwd naar de ervaringen van anderen....
Ik heb een vrij specifieke vraag... over een vrij specifieke situatie, maar toch hoop ik dat er hier misschien mensen zijn die het herkennen
Ongeveer een jaar geleden is mijn vrouw bevallen van een dochter. Het was een heftige zwangerschap en bevalling en de eerste weken zijn we een beetje doorgesukkeld zonder echt te beseffen wat er nu allemaal gebeurt is. Nu alles "geland" is, merk ik dat ik het heel moeilijk heb met mijn rol als moeder. Ik heb zelf jaren in een fertiliteitstraject gezeten, helaas zonder succes. Na het afsluiten hiervan zijn we meteen gestart met de inseminaties bij mijn vrouw en die was, gelukkig, binnen drie rondes zwanger.
Ik merk nu dat ik eigenlijk geen tijd heb gehad om mijn verdriet over het niet zwanger kunnen worden te verwerken en zit nu ook in therapie.
Wat ik me afvraag, hoe ervaren andere mee-moeders (niet m'n favo woord, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet noemen) het moederschap? Hebben jullie daar moeite mee? Voelt jullie kind als helemaal eigen? Neemt de ander meer het voortouw in de opvoeding, verzorging of is dit eerlijk verdeelt? Nou ja, ik heb nog 100 andere vragen, maar eigenlijk ben ik gewoon benieuwd naar de ervaringen van anderen....
maandag 25 september 2017 15:06
Hier ook een mee-moeder. Mijn vrouw is de biologische moeder van onze twee zoontjes, nu bijna vier en ruim anderhalf jaar oud. Het verschil tussen jou en mij is dat ik - al voor ik mijn vrouw kende - wist dat het "verstandiger" zou zijn als ik zelf nooit zwanger zou raken ivm een erfelijke aandoening. Ik heb mij daar dus al op voor kunnen bereiden voor we aan het traject "kinderen" startten.
Wat ik merk is dat ik het gevoel heb mij sterk te moeten bewijzen als ouder. Ik ben ook (mede hierom) bewust thuisblijfmoeder geworden, hoewel ik er momenteel aan twijfel of dat nou echt wel een rol is die bij me past. Ik kan me ook snel afgewezen voelen als een van de kinderen een fase heeft waarin ze meer naar mijn vrouw toetrekken, hoewel ik weet dat veel kinderen zo'n fase bij een van de beide ouders hebben. En ik kan er soms moeilijk mee omgaan als familie of kennissen van mijn vrouw voortdurend benadrukken: "Oooh wat lijkt hij toch op jou!"
Als je hierover met mij van gedachten wil wisselen, pb mij verder maar even, maar ik begrijp je dus wel.
Wat ik merk is dat ik het gevoel heb mij sterk te moeten bewijzen als ouder. Ik ben ook (mede hierom) bewust thuisblijfmoeder geworden, hoewel ik er momenteel aan twijfel of dat nou echt wel een rol is die bij me past. Ik kan me ook snel afgewezen voelen als een van de kinderen een fase heeft waarin ze meer naar mijn vrouw toetrekken, hoewel ik weet dat veel kinderen zo'n fase bij een van de beide ouders hebben. En ik kan er soms moeilijk mee omgaan als familie of kennissen van mijn vrouw voortdurend benadrukken: "Oooh wat lijkt hij toch op jou!"
Als je hierover met mij van gedachten wil wisselen, pb mij verder maar even, maar ik begrijp je dus wel.
maandag 25 september 2017 15:07
Hier een iets andere situatie. Mijn vrouw is mee-moeder; ik heb onze 2 kinderen gedragen. Verschil is dat mijn vrouw nooit een zwangerschapswens heeft gehad. Ikzelf heb ook een jarenlang vruchtbaarheidstraject 'bewandeld' en ook mijn eerste zwangerschap (en in mindere mate de tweede) verliep verre van vlekkeloos, met een enorm heftige periode als vervolg.
Denk dat je liever met mijn vrouw zou praten, maar zij zit niet op dit forum. Wij lopen wel tegen dingen aan. Helaas trekken onze kinderen erg naar mij en dat vindt mijn vrouw (zeer begrijpelijk) erg lastig. Ikzelf ook overigens. Ze voelt zich ook niet 100% moeder. Heeft er natuurlijk ook mee te maken dat de kinderen (nu 2 en 4) erg naar mij toe trekken.
Denk dat je liever met mijn vrouw zou praten, maar zij zit niet op dit forum. Wij lopen wel tegen dingen aan. Helaas trekken onze kinderen erg naar mij en dat vindt mijn vrouw (zeer begrijpelijk) erg lastig. Ikzelf ook overigens. Ze voelt zich ook niet 100% moeder. Heeft er natuurlijk ook mee te maken dat de kinderen (nu 2 en 4) erg naar mij toe trekken.
maandag 25 september 2017 15:38
Dank voor de reacties! Dat lijken vind ik ook lastig, ons kindje lijkt heel erg op haar vader (bekende donor) en dat vind ik soms heel confronterend om te zien.. Ook de wetenschap dat ik nooit naar haar zal kijken en mezelf terug zie zeg maar.
@ NYC fijn! ik stuur je vanavond even een PB, nu weer aan het werk
@ NYC fijn! ik stuur je vanavond even een PB, nu weer aan het werk
maandag 25 september 2017 15:56
Novasky, zelf ben ik geen mee-moeder, maar een vriendin van me wel. Nou scheelt het dat ze zelf nooit echt de wens heeft gehad om zwanger te raken en het haar heerlijk leek voor de baby om in de buik van haar vrouw te dobberen.
Ze zijn moeder geworden van een onbekende donor en het grappige is dat hun dochters meer op mijn vriendin lijken dan op haar vrouw, terwijl zij dus niet de biologische moeder is.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe zij zich voelt ten opzichte van het moederschap. Voor ons is ze gewoon een van de moeders van de meisjes en voelt het heel natuurlijk om ze met die kleintjes bezig te zien.
Wel weet ik dat ze kan balen van ongezouten opmerkingen als "je bent niet de echte moeder" en "wat nou als jullie gaan scheiden? Het zijn toch niet jouw kinderen!" Voor haar voelen ze gewoon als haar dochters.
Ze zijn moeder geworden van een onbekende donor en het grappige is dat hun dochters meer op mijn vriendin lijken dan op haar vrouw, terwijl zij dus niet de biologische moeder is.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe zij zich voelt ten opzichte van het moederschap. Voor ons is ze gewoon een van de moeders van de meisjes en voelt het heel natuurlijk om ze met die kleintjes bezig te zien.
Wel weet ik dat ze kan balen van ongezouten opmerkingen als "je bent niet de echte moeder" en "wat nou als jullie gaan scheiden? Het zijn toch niet jouw kinderen!" Voor haar voelen ze gewoon als haar dochters.
maandag 25 september 2017 16:05
Novasky, iets van jezelf terugzien in een kind gaat veel verder dan uiterlijke kenmerken. Wacht maar totdat je ze hoort praten tegen een pop in heel bekende termen... 
Verder totaal geen ervaring of bekenden in mijn omgeving in dezelfde situatie.
Het lijkt me heel lastig dat je inderdaad niet echt tijd hebt gehad om je eigen verlies te verwerken. Goed dat je daar nu aan werkt!
Hoe staat je vrouw hierin? Snapt ze je? Toont ze begrip? Dat lijkt me namelijk wel heel belangrijk, dat jouw gevoelens hierin erkent worden...
Verder totaal geen ervaring of bekenden in mijn omgeving in dezelfde situatie.
Het lijkt me heel lastig dat je inderdaad niet echt tijd hebt gehad om je eigen verlies te verwerken. Goed dat je daar nu aan werkt!
Hoe staat je vrouw hierin? Snapt ze je? Toont ze begrip? Dat lijkt me namelijk wel heel belangrijk, dat jouw gevoelens hierin erkent worden...
maandag 25 september 2017 16:06
@mejuffrouwmuis... ik weet dat anderen mij ook zo zien en dat vind ik echt heel erg fijn! maar ik worstel vooral met mijn eigen gevoelens..
de ongezouten opmerkingen zijn inderdaad pijnlijk soms, vooral als mensen niet weten van het traject en roepen, oh meid wat lekker dat jij die ellende niet hebt gehad... dan denk ik altijd, je moest es weten..
maar ik worstel vooral met mijn eigen gevoelens.. de ongezouten opmerkingen zijn inderdaad pijnlijk soms, vooral als mensen niet weten van het traject en roepen, oh meid wat lekker dat jij die ellende niet hebt gehad... dan denk ik altijd, je moest es weten..
maandag 25 september 2017 16:08
dinsdag 26 september 2017 07:27
Ik ben plaatsvervangend blij dat jullie hier zo goed over kunnen praten. Dan scheelt al meer dan de helft. En vooral blijven praten over emoties en gevoelens. Het lijkt me enorm moeilijk voor jou ![💓]()
![🙄]()
Ik heb geen persoonlijke ervaring, maar wel de ervaring in mijn directe omgeving....die is niet best
Ik maak me dan ook flinke zorgen over dit gezin. De verdeling is hier zo ongelijk, dat alles op een weegschaal gelegd wordt: huishoudelijke activiteiten, wie wat en wanneer gedaan heeft met welk kind, aantal uren slaap, wat en hoe ze eten, wat ze beide willen kopen, wie het beste wil voor de kinderen, wie de kinderen het beste kent: het is echt een drama! Ik word hier haast iedere dag mee geconfronteerd. De ene brengt het geld binnen en dan ander doet de kinderen, zij was tevens de biologische draagster. Degene die werkt lijkt de kinderen niet te zien als haar kinderen, maar eerder als haar nichtjes. Het is gewoon echt pijnlijk als ik in de buurt ben, voor alle leden van dit gezin. Ze bouwen niks op, breken alleen maar af en dit op alle mogelijke gebieden.
Ik blijf daarom meelezen, misschien kan ik er nog wat uithalen om met hen te delen.
Ik heb geen persoonlijke ervaring, maar wel de ervaring in mijn directe omgeving....die is niet best
Ik maak me dan ook flinke zorgen over dit gezin. De verdeling is hier zo ongelijk, dat alles op een weegschaal gelegd wordt: huishoudelijke activiteiten, wie wat en wanneer gedaan heeft met welk kind, aantal uren slaap, wat en hoe ze eten, wat ze beide willen kopen, wie het beste wil voor de kinderen, wie de kinderen het beste kent: het is echt een drama! Ik word hier haast iedere dag mee geconfronteerd. De ene brengt het geld binnen en dan ander doet de kinderen, zij was tevens de biologische draagster. Degene die werkt lijkt de kinderen niet te zien als haar kinderen, maar eerder als haar nichtjes. Het is gewoon echt pijnlijk als ik in de buurt ben, voor alle leden van dit gezin. Ze bouwen niks op, breken alleen maar af en dit op alle mogelijke gebieden. Ik blijf daarom meelezen, misschien kan ik er nog wat uithalen om met hen te delen.
dinsdag 26 september 2017 08:03
Ik ben ook mee-moeder, met dat verschil dat mijn vrouw na de bevalling gestorven is, dus ik kan niet meepraten over koppelissues en het zoeken van de nieuwe rol. Daarnaast had en heb ik zelf niet de wens om zwanger te worden, dus op dat vlak heb ik geen moeite. En ik kan absoluut zeggen dat mijn zoontje voor mij 100% 'eigen' voelt. En ik heb dezelfde oerreacties. Als er iemand nog maar dénkt aan mijn zoon iets negatiefs aan te doen, dan komen mijn nekharen overeind.
Waar ik wel over kan meepraten is dat mijn zoon niet op mij lijkt. Hij lijkt met momenten heel erg op mijn vrouw, maar dat zit vooral in zijn blik en karakter en kleine dingen zoals een putje in de kin. Puur algemeen uiterlijk lijkt hij volgens mij op de (onbekende) donor, want is hij niet heel typisch mijn vrouw.
Wat betreft dat je nooit jezelf in je kind kan zien, wil ik dat toch even tegenspreken. Ik sta er soms van versteld hoe hard hij op mij lijkt en hoeveel er dus beïnvloed wordt door opvoeding. Mijn zoontje is nu 3 en in uitspraken, manier van reageren etc. kan hij me soms kei hard met mezelf confronteren. Miskijk je daar dus niet op: voor je het weet zie je toch een mini van jezelf voorbij lopen. Al is het maar in de manier van discussiëren, lachen of praten.
Waar ik wel over kan meepraten is dat mijn zoon niet op mij lijkt. Hij lijkt met momenten heel erg op mijn vrouw, maar dat zit vooral in zijn blik en karakter en kleine dingen zoals een putje in de kin. Puur algemeen uiterlijk lijkt hij volgens mij op de (onbekende) donor, want is hij niet heel typisch mijn vrouw.
Wat betreft dat je nooit jezelf in je kind kan zien, wil ik dat toch even tegenspreken. Ik sta er soms van versteld hoe hard hij op mij lijkt en hoeveel er dus beïnvloed wordt door opvoeding. Mijn zoontje is nu 3 en in uitspraken, manier van reageren etc. kan hij me soms kei hard met mezelf confronteren. Miskijk je daar dus niet op: voor je het weet zie je toch een mini van jezelf voorbij lopen. Al is het maar in de manier van discussiëren, lachen of praten.
dinsdag 26 september 2017 20:02
ik begrijp dat kinderen ook op je kunnen gaan lijken door opvoeding, maar omdat ik wel een zwangerschapswens had en heb, is het feit dat het uiterlijk nooit van mij zal zijn een ding wat iedere keer weer confronterend is... Ik voel me dan ook wel eens schuldig toe naar haar, omdat ik dan een negatieve emotie ervaar waar zij niks aan kan doen natuurlijk... Wat Ouder zei, gelukkig gaat het hier niet zo... er gaat niks op de weegschaal... maar ik merk toch dat mijn vrouw heel duidelijk ideeen heeft van hoe zij het wil, of hoe zij wil dat het gaat... en dat vind ik lastig. Enerzijds omdat ik onzeker ben over m'n rol als moeder en dus een soort van automatisch denk van, jij zal het wel beter weten... Anderzijds omdat ik daardoor ook wel eens denk, ja maar ik kan het toch ook gewoon op mijn manier doen ofzo... kweet niet, vind het lastig uit te leggen..
woensdag 27 september 2017 08:07
Heeft dat niet te maken met het stempel wat moeder krijgen:novasky schreef: ↑26-09-2017 20:02
Wat Ouder zei, gelukkig gaat het hier niet zo... er gaat niks op de weegschaal... maar ik merk toch dat mijn vrouw heel duidelijk ideeen heeft van hoe zij het wil, of hoe zij wil dat het gaat... en dat vind ik lastig. Enerzijds omdat ik onzeker ben over m'n rol als moeder en dus een soort van automatisch denk van, jij zal het wel beter weten... Anderzijds omdat ik daardoor ook wel eens denk, ja maar ik kan het toch ook gewoon op mijn manier doen ofzo... kweet niet, vind het lastig uit te leggen..
Moeders weten het vaak beter.
Over vaders hoor je dit nooit! En nu ben jij moeder en partner.....alsof je een dubbelrol hebt. Dus ergens moet jij het ook het beste weren (volgens de norm die gesteld is) en toch ben je ook de partner, die vaak volgt....volgens het rollenpatroon wat al eeuwen op de wereld bestaat.
Het lijkt me ontzettend lastig!
Hoe is jullie zorgverdeling? Of had je dat al geschreven.....
Het stel waar ik over spreek, worstelt daar dus ook mee. Haar partner krijgt geen spontane kans, alleen maar situaties waarin ze moet zorgen, die zijn van te voren bedacht en vastgesteld. Terwijl ik denk dat haar partner het juist ook heel goed zou kunnen doen, mits er ruimte gegeven wordt.
woensdag 27 september 2017 13:01
Novasky, veel herkenbare dingen in je verhaal! Hier ook een meemoeder met een kindje van ongeveer een jaar. Ook ik heb (bij vlagen) wel moeite met mijn rol. Zelf heb/(had?) ik ook een zwangerschapswens en in een vorige relatie heb ik geprobeerd zwanger te raken, maar dit is niet gelukt (miskraam). In mijn huidige relatie hebben we er om verschillende redenen voor gekozen dat mijn vriendin ons kindje zou dragen en dat is gelukkig allemaal goed gegaan. Ik hou heel veel van mijn zoon en ik geniet erg van hem. Toch blijf ik me afvragen hoe het zou hebben gevoeld als hij ook biologisch mijn kind zou zijn. Of het gevoel dat daarbij hoort anders of intenser is. Ik heb niet het overweldigende oergevoel van liefde en onvoorwaardelijkheid dat ik had verwacht. Maar misschien heeft dat meer te maken met mijn verwachtingen (of wat de maatschappij/media je voorspiegelen) want ik hoor van vriendinnen dat die dat gevoel ook niet per se hebben. Ook de zwangerschaps/bevallingswens zit er nog wel ergens. We weten nog niet of we een tweede willen en als ik die zou willen dragen, moeten we op zoek naar een andere donor want die is familie van mij.
Ik herken ook heel erg wat NYC zegt, dat ik het gevoel heb me extra te moeten bewijzen als moeder. Niet zo zeer tegenover de buitenwereld, maar het is een gevoel dat in mij zit. Ik denk dat ik diep van binnen vooral bang ben dat mijn zoon mij niet echt als zijn moeder ziet. Ik vond het in het begin ook ingewikkeld als ik alleen met mijn zoon was en mensen in winkels, op straat etc. me aanspraken als zijn moeder. Dat voelde dan alsof het niet klopte, alsof het niet over mij ging maar over mijn vriendin. Dat is inmiddels wel echt anders, ik denk dat ik in die rol ben gegroeid.
Gelukkig is onze verdeling in zorg en werk 50/50 en heb ik niet gemerkt dat mijn zoon meer naar mijn vriendin toe trekt. Ik zou daar wel veel moeite mee hebben en merk ook dat ik er extra op let, of ik aan hem kan merken dat hij een voorkeur heeft.
Ik vind het best ingewikkeld en had van te voren niet verwacht er moeite mee te hebben. Maar ik heb wel een soort manier gevonden om ermee om te gaan, namelijk accepteren dat deze gevoelens er blijkbaar zijn. Wellicht had ik als ik de biologische moeder was, weer andere onzekerheden. Dat hoort ook wel een beetje bij het moederschap denk ik.
Ik herken ook heel erg wat NYC zegt, dat ik het gevoel heb me extra te moeten bewijzen als moeder. Niet zo zeer tegenover de buitenwereld, maar het is een gevoel dat in mij zit. Ik denk dat ik diep van binnen vooral bang ben dat mijn zoon mij niet echt als zijn moeder ziet. Ik vond het in het begin ook ingewikkeld als ik alleen met mijn zoon was en mensen in winkels, op straat etc. me aanspraken als zijn moeder. Dat voelde dan alsof het niet klopte, alsof het niet over mij ging maar over mijn vriendin. Dat is inmiddels wel echt anders, ik denk dat ik in die rol ben gegroeid.
Gelukkig is onze verdeling in zorg en werk 50/50 en heb ik niet gemerkt dat mijn zoon meer naar mijn vriendin toe trekt. Ik zou daar wel veel moeite mee hebben en merk ook dat ik er extra op let, of ik aan hem kan merken dat hij een voorkeur heeft.
Ik vind het best ingewikkeld en had van te voren niet verwacht er moeite mee te hebben. Maar ik heb wel een soort manier gevonden om ermee om te gaan, namelijk accepteren dat deze gevoelens er blijkbaar zijn. Wellicht had ik als ik de biologische moeder was, weer andere onzekerheden. Dat hoort ook wel een beetje bij het moederschap denk ik.
woensdag 27 september 2017 22:07
Hier ook een mee-moeder. Zelf nooit een zwangerschapswens gehad (verre van dat zelfs ) dus daarmee geen problemen gehad.
Dochters zijn qua uiterlijk echt wel een combi van partner en donor, maar lijken niet als 2 druppels water op 1 van beiden. Daarnaast herken ik wel heel veel van mezelf in beiden, maar dan vwb gedrag.
Ik heb nooit ‘t idee gehad minder moeder te zijn dan partner (alhoewel, korte periode toch wel, staat verder hieronder). Vanaf moment 1 net zo betrokken en zorg bijna 50/50 verdeeld. Oudste trok toen ze kleiner was wel heel erg naar vrouw, maar zij heeft ook (redlijk lang) borstvoeding gegeven en ‘tuttelde’ daardoor wat meer met haar.
Bij geboorte van jongste die nooit fleshes heeft geblieft was de zorg niet 50/50. Ik nam meer de zorg voor oudste op me en vrouw focuste zich op de baby. Nu is zij 2 en echt een zwaan-kleef-aan bij vrouw.
Oudste zit aan mij vastgeplakt.
Van anderen ook nooit reacties gehad als dat ik minder moeder zou zijn oid, gelukkig! Wel soms wat onbeholpen en behoorlijk brutale nieuwsgierige vragen, maar daar zit ik ook niet zo mee. Ook niet het gevoel me te moeten bewijzen.
Beide kinderen hebben mijn achternaam en ik heb ze ook geadopteerd. Bij 2e kind is er wat mis gegaan in de procedure dankzij een gemeenteambtenaar en hierdoor hebben we een aantal keren de gang naar de rechtbank moeten maken. Dat was wel een tijd waarin ik me heel erg bewust was van mijn ‘rol’. Uitkomst had namelijk heel goed kunnen zijn dat de adoptie niet door kon gaan. Dan was ze nog steeds wettelijk mijn dochter, maar op een andere manier dan de oudste (vooral qua erfrecht etc etc).
Dat was wel wcht een rottijd, voelde zó niet goed en ik voelde me wel ‘minder’ moeder dan vrouw, alsof ik niet helemaal meetelde.
Verder gelukkig dus nooit, ook niet bii CB, KDV of schook
) dus daarmee geen problemen gehad.Dochters zijn qua uiterlijk echt wel een combi van partner en donor, maar lijken niet als 2 druppels water op 1 van beiden. Daarnaast herken ik wel heel veel van mezelf in beiden, maar dan vwb gedrag.
Ik heb nooit ‘t idee gehad minder moeder te zijn dan partner (alhoewel, korte periode toch wel, staat verder hieronder). Vanaf moment 1 net zo betrokken en zorg bijna 50/50 verdeeld. Oudste trok toen ze kleiner was wel heel erg naar vrouw, maar zij heeft ook (redlijk lang) borstvoeding gegeven en ‘tuttelde’ daardoor wat meer met haar.
Bij geboorte van jongste die nooit fleshes heeft geblieft was de zorg niet 50/50. Ik nam meer de zorg voor oudste op me en vrouw focuste zich op de baby. Nu is zij 2 en echt een zwaan-kleef-aan bij vrouw.
Oudste zit aan mij vastgeplakt.
Van anderen ook nooit reacties gehad als dat ik minder moeder zou zijn oid, gelukkig! Wel soms wat onbeholpen en behoorlijk brutale nieuwsgierige vragen, maar daar zit ik ook niet zo mee. Ook niet het gevoel me te moeten bewijzen.
Beide kinderen hebben mijn achternaam en ik heb ze ook geadopteerd. Bij 2e kind is er wat mis gegaan in de procedure dankzij een gemeenteambtenaar en hierdoor hebben we een aantal keren de gang naar de rechtbank moeten maken. Dat was wel een tijd waarin ik me heel erg bewust was van mijn ‘rol’. Uitkomst had namelijk heel goed kunnen zijn dat de adoptie niet door kon gaan. Dan was ze nog steeds wettelijk mijn dochter, maar op een andere manier dan de oudste (vooral qua erfrecht etc etc).
Dat was wel wcht een rottijd, voelde zó niet goed en ik voelde me wel ‘minder’ moeder dan vrouw, alsof ik niet helemaal meetelde.
Verder gelukkig dus nooit, ook niet bii CB, KDV of schook
donderdag 28 september 2017 21:10
Hier ook een meemoeder! Wel een andere situatie want ik heb geen zwangerschapswens. Kan me goed voorstellen dat dat het voor jou erg lastig maakt novasky.
Van tevoren had ik wel gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om me echt moeder te voelen en dat is ook wel uitgekomen... Deels door angst niet als moeder gezien te worden door anderen, deels door mijn niet-bestaande ervaring met kinderen (ben ook gewoon niet zo handig...), deels omdat ik nu eenmaal een onzekere piekeraar kan zijn. Ons kindje is tien maanden en krijgt nog borstvoeding. Er zijn momenten dat ik haar met geen mogelijkheid stil krijg terwijl ze direct kalmeert als mijn vrouw haar vastpakt, dat voelt wel falend.
Ik kan me wel enorm bezorgd om haar maken en dan voel ik me wel 100% moeder. En als ze naar me lacht als ik thuiskom
Van tevoren had ik wel gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om me echt moeder te voelen en dat is ook wel uitgekomen... Deels door angst niet als moeder gezien te worden door anderen, deels door mijn niet-bestaande ervaring met kinderen (ben ook gewoon niet zo handig...), deels omdat ik nu eenmaal een onzekere piekeraar kan zijn. Ons kindje is tien maanden en krijgt nog borstvoeding. Er zijn momenten dat ik haar met geen mogelijkheid stil krijg terwijl ze direct kalmeert als mijn vrouw haar vastpakt, dat voelt wel falend.
Ik kan me wel enorm bezorgd om haar maken en dan voel ik me wel 100% moeder. En als ze naar me lacht als ik thuiskom
vrijdag 29 september 2017 00:15
Wat erg voor jou en je zoontje dat je jullie vrouw/moeder is overledenaspirientje schreef: ↑26-09-2017 08:03Ik ben ook mee-moeder, met dat verschil dat mijn vrouw na de bevalling gestorven is, dus ik kan niet meepraten over koppelissues en het zoeken van de nieuwe rol. Daarnaast had en heb ik zelf niet de wens om zwanger te worden, dus op dat vlak heb ik geen moeite. En ik kan absoluut zeggen dat mijn zoontje voor mij 100% 'eigen' voelt. En ik heb dezelfde oerreacties. Als er iemand nog maar dénkt aan mijn zoon iets negatiefs aan te doen, dan komen mijn nekharen overeind.
Waar ik wel over kan meepraten is dat mijn zoon niet op mij lijkt. Hij lijkt met momenten heel erg op mijn vrouw, maar dat zit vooral in zijn blik en karakter en kleine dingen zoals een putje in de kin. Puur algemeen uiterlijk lijkt hij volgens mij op de (onbekende) donor, want is hij niet heel typisch mijn vrouw.
Wat betreft dat je nooit jezelf in je kind kan zien, wil ik dat toch even tegenspreken. Ik sta er soms van versteld hoe hard hij op mij lijkt en hoeveel er dus beïnvloed wordt door opvoeding. Mijn zoontje is nu 3 en in uitspraken, manier van reageren etc. kan hij me soms kei hard met mezelf confronteren. Miskijk je daar dus niet op: voor je het weet zie je toch een mini van jezelf voorbij lopen. Al is het maar in de manier van discussiëren, lachen of praten.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 29 september 2017 09:48
Ik had niet verwacht dat er zoveel herkenning zou zijn! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant jammer dat er meer vrouwen zijn die zich blijkbaar zo voelen.
Van de week waren we bij de huisartsenpost, en toen vroeg de arts, eh wie is de moeder... en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik wist ook niet zo goed of hij nou bedoelde, wie heeft er gebaard? Of dat hij zich afvroeg of één van ons gewoon een vriendin was die mee was, gelukkig zei mijn vrouw heel ad rem, wij zijn allebei haar moeder, maar dat was toch weer zo'n moment wat heel confronterend was.
Wat Wuppie zegt herken ik ook wel heel erg, als ik dan boodschappen ga doen dat mensen mij dan als moeder benoemen dat dat raar voelt... of, en dit klinkt echt heel raar dat snap ik, alsof mensen aan mij konden zien dat ik niet de biologische moeder ben ofzo...
@Hokus pokus... Naar van dat adoptie verhaal! Ik heb niet hoeven adopteren, maar toen ik dochter ging aangeven bij de gemeente was er uiteraard verwarring alom. Want hoezo kwam ik dat net na de bevalling zelf doen? Eh nou niet, ik ben niet bevallen. Het formulier kon niet aangepast naar twee moeders, dat moest handmatig, daardoor bleek ze uiteindelijk niet ingeschreven, CB was niet op de hoogte van haar bestaan, die hebben we uiteindelijk zelf maar gebeld, van joehoe komen jullie nog een keer kijken. Dat soort moment zijn echt niet fijn...
@NYC, ik heb getracht je een PB te sturen, maar volgens mij lukt het niet, zou jij mij een berichtje willen sturen?
Van de week waren we bij de huisartsenpost, en toen vroeg de arts, eh wie is de moeder... en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik wist ook niet zo goed of hij nou bedoelde, wie heeft er gebaard? Of dat hij zich afvroeg of één van ons gewoon een vriendin was die mee was, gelukkig zei mijn vrouw heel ad rem, wij zijn allebei haar moeder, maar dat was toch weer zo'n moment wat heel confronterend was.
Wat Wuppie zegt herken ik ook wel heel erg, als ik dan boodschappen ga doen dat mensen mij dan als moeder benoemen dat dat raar voelt... of, en dit klinkt echt heel raar dat snap ik, alsof mensen aan mij konden zien dat ik niet de biologische moeder ben ofzo...
@Hokus pokus... Naar van dat adoptie verhaal! Ik heb niet hoeven adopteren, maar toen ik dochter ging aangeven bij de gemeente was er uiteraard verwarring alom. Want hoezo kwam ik dat net na de bevalling zelf doen? Eh nou niet, ik ben niet bevallen. Het formulier kon niet aangepast naar twee moeders, dat moest handmatig, daardoor bleek ze uiteindelijk niet ingeschreven, CB was niet op de hoogte van haar bestaan, die hebben we uiteindelijk zelf maar gebeld, van joehoe komen jullie nog een keer kijken. Dat soort moment zijn echt niet fijn...
@NYC, ik heb getracht je een PB te sturen, maar volgens mij lukt het niet, zou jij mij een berichtje willen sturen?
vrijdag 29 september 2017 09:55
novasky, ik heb jouw pb wel ontvangen en ook al beantwoord, is dat niet aangekomen? Ik zal er nog eens naar kijken.
Wij hadden trouwens ook nog wel een hilarische situatie toen de kraamzorg tijdens de zwangerschap van mijn vrouw belde om een afspraak te maken ter kennismaking/doornemen wensen etc. Ik nam de telefoon aan en zei: "Ik zal even met mijn partner gaan overleggen wanneer het ons schikt." Waarop de dame aan de telefoon zei: "Het is niet per se noodzakelijk dat je partner erbij is." Los van dat ik dat -ook in geval van een man/vader een stom antwoord vind- moesten we daar toch wel hard om lachen. Het zou wat geweest zijn als ik tegen mijn zwangere vrouw had gezegd: "Ga jij maar een middag shoppen, ik neem wel met de kraamzorg door wat onze wensen zijn."
Wij hadden trouwens ook nog wel een hilarische situatie toen de kraamzorg tijdens de zwangerschap van mijn vrouw belde om een afspraak te maken ter kennismaking/doornemen wensen etc. Ik nam de telefoon aan en zei: "Ik zal even met mijn partner gaan overleggen wanneer het ons schikt." Waarop de dame aan de telefoon zei: "Het is niet per se noodzakelijk dat je partner erbij is." Los van dat ik dat -ook in geval van een man/vader een stom antwoord vind- moesten we daar toch wel hard om lachen. Het zou wat geweest zijn als ik tegen mijn zwangere vrouw had gezegd: "Ga jij maar een middag shoppen, ik neem wel met de kraamzorg door wat onze wensen zijn."
vrijdag 29 september 2017 10:15
Dit snap ik toch niet helemaal. Heb je er van tevoren dan nooit over nagedacht? Je weet toch dat je bepaalde vragen krijgt? Ik vind het ook helemaal niet ad rem van je vrouw maar gewoon hoe het is. Daarbij, hoe normaler jij er mee omgaat hoe normaler het voor je kind gaat zijn.novasky schreef: ↑29-09-2017 09:48Ik had niet verwacht dat er zoveel herkenning zou zijn! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant jammer dat er meer vrouwen zijn die zich blijkbaar zo voelen.
Van de week waren we bij de huisartsenpost, en toen vroeg de arts, eh wie is de moeder... en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik wist ook niet zo goed of hij nou bedoelde, wie heeft er gebaard? Of dat hij zich afvroeg of één van ons gewoon een vriendin was die mee was, gelukkig zei mijn vrouw heel ad rem, wij zijn allebei haar moeder, maar dat was toch weer zo'n moment wat heel confronterend was.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 29 september 2017 10:21
We zijn drie jaar verder ondertussen en alles gaat gelukkig goed hoor. Maar we staan er soms te weinig bij stil dat een bevalling nog steeds risico's inhoudt.
Ik moet altijd glimlachen als ik de reactie krijg: hij heeft helemaal jouw ogen! Euhm... nee dat denk ik toch echt niet.
Of: gek he, jij bent zo donker en hij hoogblond.
En dat is niet eens persé van mensen die de situatie niet kennen. Vaak staan ze er zelfs niet meer bij stil dat hij biologisch geen link heeft met mij.
Maar ik denk dat alleen zijn mijn situatie ook 'makkelijker' heeft gemaakt. Ik heb me nooit moeten afvragen of ik zijn moeder ben, want hij had er nog maar één over. Ik heb nooit die rolverwarring gehad. Dokters vragen het aan mij (en één keer per ongeluk in het ziekenhuis aan mijn schoonouders, omdat ze dachten dat ik zijn zus was en mijn schoonouders aan een heul late tweede leg waren begonnen), brieven voor school zijn voor mij, juridische dingen zijn op mijn naam... Dat maakt alles een stuk voordehandliggender.
Moest mijn vrouw nog wel leven, dan kan ik me voorstellen dat ik het daar veel moeilijk mee zou hebben gehad.
vrijdag 29 september 2017 10:26
Dokters en zo denken gewoon vaak niet aan die optie... Hier ook gehad bij het cb: O, heb je je zus meegenomen? Terwijl het gewoon in het dossier staat hè...novasky schreef: ↑29-09-2017 09:48Ik had niet verwacht dat er zoveel herkenning zou zijn! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant jammer dat er meer vrouwen zijn die zich blijkbaar zo voelen.
Van de week waren we bij de huisartsenpost, en toen vroeg de arts, eh wie is de moeder... en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik wist ook niet zo goed of hij nou bedoelde, wie heeft er gebaard? Of dat hij zich afvroeg of één van ons gewoon een vriendin was die mee was, gelukkig zei mijn vrouw heel ad rem, wij zijn allebei haar moeder, maar dat was toch weer zo'n moment wat heel confronterend was.
Wat Wuppie zegt herken ik ook wel heel erg, als ik dan boodschappen ga doen dat mensen mij dan als moeder benoemen dat dat raar voelt... of, en dit klinkt echt heel raar dat snap ik, alsof mensen aan mij konden zien dat ik niet de biologische moeder ben ofzo...
Van het boodschappen doen herken ik ook, vooral op het begin. Dat ik dacht: dadelijk denken ze dat ik de biologische moeder ben en dan krijg ik daar onterecht credits voor, of zo. De behoefte om het recht te zetten, alsof ik aan iedereen wilde zeggen: ik ben wel de moeder maar heb haar niet gebaard hoor! Ik denk wel dat dat mettertijd beter gaat, hoe meer poepluiers je verschoont, uren spendeert aan je kind in slaap krijgen en appelstukjes uit je haar vist, hoe meer je naar mijn idee recht hebt op de titel 'moeder'.
vrijdag 29 september 2017 10:31
Daar heb ik van te voren zeker over nagedacht, meer dan zou moeten eigenlijk. Maar om 4 uur 's nachts bij de huisartsenpost de vraag krijgen wie de moeder is, terwijl jij daar met slaaptekort bezorgd over je kind zit te zijn, ja dat vond ik lastig.Nouschi schreef: ↑29-09-2017 10:15Dit snap ik toch niet helemaal. Heb je er van tevoren dan nooit over nagedacht? Je weet toch dat je bepaalde vragen krijgt? Ik vind het ook helemaal niet ad rem van je vrouw maar gewoon hoe het is. Daarbij, hoe normaler jij er mee omgaat hoe normaler het voor je kind gaat zijn.
Wij doen er normaal over, voor ons is het niet anders dan normaal. Maar we worden wel bijna dagelijks confronteert met het feit dat anderen het niet normaal vinden. En dat maakt niet uit, maar dat doet wel iets met je.
Net zoals tijdens de bevalling. Vrouw had t zwaar met weeën opvangen, komt er tijdens een wee zo'n dame binnen om te vragen wat we 's avonds wilden eten. Dus ik zeg, nou als u een momentje heeft. Doet ze de deur verder open, kijkt om het hoekje, "ja misschien kan meneer even zeggen wat hij wil eten? " Dus ik zeg welke meneer? "oh is er geen meneer?" Nee er is geen meneer. Reageert ze heel pinnig met "nou dat kon ik toch niet weten"
Nee dat kon ze inderdaad niet weten en ik vind het ook niet erg dat ze ervan uitgaat dat er "een meneer" zou zijn. Maar de manier waarop er dan gereageerd wordt, buiten het feit dat ze midden in een wee per se wil weten wat er gegeten moet worden, vind ik wel heel jammer.
vrijdag 29 september 2017 10:33
Ik word ook vrijwel altijd aangezien/aangesproken als de zus van mijn vrouw. Maar dat gebeurde ook al toen we nog geen kinderen hadden. Vooral in het buitenland, om moedeloos van te worden. Overigens denk ik ook dat er wel eens situaties zijn geweest waarin mensen heus wel vermoed zullen hebben dat we een stel zijn, maar dat te direct/moeilijk vonden om te vragen en daarom maar veilig naar "zus" vroegen. Zelfs de begeleidster van mijn masterscriptie, nota bene zelf lesbisch, vroeg op de diploma-uitreiking: "Is dat je zus?"
Veel mensen snappen niet dat ik dit niet leuk vind, maar moet je voorstellen dat jij (heteroseksuele vrouw) met je man gezellig romantisch aan het dineren bent, een marktkraampje bezoekt, weet ik wat allemaal, en je honderd keer de vraag krijgt: "Is he your brother?" Dat is toch helemaal niet leuk?
Veel mensen snappen niet dat ik dit niet leuk vind, maar moet je voorstellen dat jij (heteroseksuele vrouw) met je man gezellig romantisch aan het dineren bent, een marktkraampje bezoekt, weet ik wat allemaal, en je honderd keer de vraag krijgt: "Is he your brother?" Dat is toch helemaal niet leuk?
vrijdag 29 september 2017 10:34
Wij hadden het bij het fertiliteitscentrum, werd ik aangesproken met de achternaam van de donor, terwijl het met koeienletters voorop de dossiermap stond.Vogelvrij schreef: ↑29-09-2017 10:26Dokters en zo denken gewoon vaak niet aan die optie... Hier ook gehad bij het cb: O, heb je je zus meegenomen? Terwijl het gewoon in het dossier staat hè...
Van het boodschappen doen herken ik ook, vooral op het begin. Dat ik dacht: dadelijk denken ze dat ik de biologische moeder ben en dan krijg ik daar onterecht credits voor, of zo. De behoefte om het recht te zetten, alsof ik aan iedereen wilde zeggen: ik ben wel de moeder maar heb haar niet gebaard hoor! Ik denk wel dat dat mettertijd beter gaat, hoe meer poepluiers je verschoont, uren spendeert aan je kind in slaap krijgen en appelstukjes uit je haar vist, hoe meer je naar mijn idee recht hebt op de titel 'moeder'.
Of toen ik een keer bij een inseminatie, ik kreeg een hand van de arts, dus mijn vrouw er achteraan en geeft ook een hand, zegt die arts... "euh en u bent?"
