Kleuter veel moeite met afscheid nemen

23-10-2017 10:13 30 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn dochter van 4,5 gaat met veel plezier naar school, maar vanochtend net voordat we gingen dikke tranen 'ik wil niet naar school'. Weekje herfstvakantie gehad, maar normaliter geen probleem, dit is dus nieuw. Laatste 3 weken heeft ze veel moeite ineens met afscheid, waar papa of mama ook naartoe gaan, het afscheid nemen is een ding. Veel kusjes, nog een kusje, zwaaien en vaak ook tranen. Ze is een stuk aanhankelijker dus er gebeurd een hoop in dat koppie. Helaas kan ze het niet goed benoemen en is het vaak 'weet ik niet'.
Ze zegt dat ze bij mama wil blijven, niet naar school wil en niet naar bso. Ze gaat 1x naar de bso, dit was 2 middagen. bso vind ze leuk, maar die 2e dag was ze de kleinste en ik vermoed dat ze daar vooral veel moeite mee heeft. Man en ik hebben het nu zo kunnen regelen dat ze 1 middag bso heeft, om te kijken hoe dit gaat.

Enerzijds wil ik meegaan in haar gevoel en proberen haar zoveel mogelijk tegemoet te komen. Ik wil dat ze zich fijn voelt. Anderzijds hebben we ook geen keus, 1 middag bso moet gewoon (geen enkele andere opvang mogelijkheid) en natuurlijk moet ze naar school en is het gewoon zo dat niet alle dingen in het leven leuk zijn, dus ja afscheid nemen hoort erbij. Ik benoem haar gevoel, dat ik snap dat ze even verdrietig is, maar dan stop ik het ook.

Hebben jullie tips om deze fase te doorstaan :)
Kunnen we het op een of andere manier makkelijker maken voor haar, misschien door bepaalde dingen wel of juist niet te zeggen?
Alle reacties Link kopieren
Heeft ze een favoriete knuffel? Die zou je in haar tas of luizenzak kunnen doen als steuntje in de rug. Bij de BSO kan ze er dan ook mee knuffelen en tijdens schooltijd af en toe even kijken (bij het pakken van haar jas of tas bijvoorbeeld).
Alle reacties Link kopieren
Zelf geen kinderen maar hier wel veel moeite mee gehad, ik kreeg een portomonnee van diddl oid met een fotootje van papa en mama er in. Zo waren ze er toch een beetje, het stelde mij erg op m'n gemak.
Alle reacties Link kopieren
Hmm, vervelend! Hoe lang gaat ze al naar school en BSO? Je zegt dat ze de laatste drie weken ineens moeite heeft, ging het daarvoor lange tijd wel gemakkelijker?

Ik zou zeggen heel goed voorbereiden op het feit dat ze naar school gaat en wanneer. Komen de afscheidmomenten plotseling voor haar? Misschien kan een dag of weekplanning met icoontjes helpen. Ook even checken hoe ze het doet na het afscheid op school en BSO. Veel kinderen zijn na enkele minuutjes alweer helemaal oké, het is alleen het afscheid wat even moeilijk is (en dus misschien ook niet te lang moet duren).
.
Alle reacties Link kopieren
Spelen er de afgelopen weken dingen die misschien stress veroorzaken? Nieuwe baan, zieke oma, nieuwe baby erbij enz? Bij mijn kinderen zorgde dat weleens voor moeite met afscheid nemen. Maar vaak zijn het ook gewoon fases en gaat het ook weer over (duurde vaak een paar weken en was net zo plotseling over als dat het begon). Ik troosten ze altijd even en verzekerde ze dat ik ze vanmiddag weer kwam halen en dan ging ik weg. Langer blijven maakte het bij die van mij nooit beter, vaak blijven ze dan overstuur omdat het moment van afscheid maar blijft voortduren. De meeste kinderen zijn binnen twee minuten afgeleid en aan het spelen en hun ouders helemaal vergeten. Kleuterjuffen hebben over het algemeen genoeg ervaring met dit soort situaties dus die vangen je kind wel op. Het voelt naar om je kind verdrietig achter te laten maar daar komen ze wel overheen, een andere keus heb je vaak niet.

Een moeder van een kind bij een van mijn kinderen in de klas die bleef dus wel een kwartier troosten en elke keer proberen weg te gaan en dan weer terug als het kind ging huilen, gevolg was dat het kind meerdere malen zo overstuur was dat het moest overgeven.. Dat moet je je kind natuurlijk helemaal niet aandoen, dan kun je beter gewoon weggaan en de juf laten troosten. Zodra je uit het zicht bent kalmeren ze wel.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
Bij mijn jongste zoon is dit eigenlijk standaard na de vakantie. Wij zijn net begonnen aan 2 weken herfstvakantie, dus ik verwacht wel weer problemen over twee weken. Bij zoon helpt eigenlijk alleen maar er niet te veel drama van te maken: na een paar weken drama bij het brengen gaat het dan langzaamaan weer wat beter (totdat het weer vakantie is ;-) ).
Zoon is er erg duidelijk in: hij wel gewoon bij mij blijven en met mij dingen doen. Ik zeg dan altijd dat ik dat begrijp, maar dat dat niet haalbaar is en dat alle kinderen naar school moeten.
Wat je kunt doen is aan de leerkracht vragen of er misschien iets voorgevallen is in de weken voor de herfstvakantie en hoe je dochter in de klas is.
Overleg het met de juf, zij kan dan even extra op je dochter letten. Maak het afscheid duidelijk en houd het kort. Spreek af wat je wel en niet doet bij het afscheid maar maak het ritueel niet steeds langer.

Misschien is of zijn er andere (nieuwe) kinderen in de klas die ook moeite hebben met afscheid nemen en wordt haar moeite daardoor aangewakkerd of vergroot.

Kijk ook even wat ze het beste op reageert. Sommige kinderen vinden het fijn om als eerste in de klas te zijn, andere juist als laatste.

Probeer alles wat je wilt proberen wat langer dan een week uit een begin niet gelijk weer aan en nieuwe manier, dat werkt alleen maar verwarrend.
Alle reacties Link kopieren
Mijn dochter heeft in groep 1 altijd een kettinkje van mij omgehad. Dan had ze het gevoel dat (iets van) mama bij haar was, en dan was het goed. Misschien iets om met je dochter te bespreken.
Alle reacties Link kopieren
Persoonlijk ben ik niet zo voor het meenemen van knuffels en dat soort dingen. Ik denk dat je daarmee nadruk legt op het "probleem" terwijl het iets is wat bij de meeste kinderen gewoon weer overwaait zonder iets bijzonders te doen. Ook leer je je kind geruststelling te zoeken buiten zichzelf terwijl het heel nuttig is als een kind zichzelf ook gerust kan stellen, er zal niet altijd iets of iemand anders zijn om je te steunen. Dat klinkt misschien kil naar een kind maar dat is het niet, dat proces begint al op hele jonge leeftijd. Een kind dat net leert lopen huilt vaak van schrik als het valt al heeft het geen pijn. Als ze wat groter worden leren ze het verschil tussen pijn en schrik door ervaring en huilen niet meer als ze enkel schrikken, ze hebben dan geleerd zichzelf gerust te stellen bij schrikken. Ik denk dat voor afscheid nemen hetzelfde geld, je kind maakt het meerdere keren mee, merkt dat het toch een leuke dag heeft en je gewoon weer terug komt en kan vervolgens zichzelf geruststellen dat het wel goedkomt omdat ze het zo ervaren heeft. Door je kind iets mee te geven als steun geef je de boodschap mee dat je denkt dat ze het niet zelf kan, daarmee ondermijn je denk ik haar eigen vermogen zichzelf gerust te stellen. Door je kind voor te houden dat het echt goedkomt zonder verder iets te doen geef je ook aan dat jij vertrouwen in haar hebt dat ze hier goed doorheen komt. Als een kind gewent is aan een knuffel als steun dan kan het juist ook langer duren allemaal, ze denkt die knuffel nodig te hebben en wil niet zonder. Ook kan het dan problemen geven als de knuffel eens vergeten is. Ik zou er dus niet aan beginnen. Vooral omdat het gewoon goedkomt, ook als je niets doet.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
Alle reacties Link kopieren
MwTheelepel schreef:
23-10-2017 10:51
Persoonlijk ben ik niet zo voor het meenemen van knuffels en dat soort dingen. Ik denk dat je daarmee nadruk legt op het "probleem" terwijl het iets is wat bij de meeste kinderen gewoon weer overwaait zonder iets bijzonders te doen. Ook leer je je kind geruststelling te zoeken buiten zichzelf terwijl het heel nuttig is als een kind zichzelf ook gerust kan stellen, er zal niet altijd iets of iemand anders zijn om je te steunen. Dat klinkt misschien kil naar een kind maar dat is het niet, dat proces begint al op hele jonge leeftijd. Een kind dat net leert lopen huilt vaak van schrik als het valt al heeft het geen pijn. Als ze wat groter worden leren ze het verschil tussen pijn en schrik door ervaring en huilen niet meer als ze enkel schrikken, ze hebben dan geleerd zichzelf gerust te stellen bij schrikken. Ik denk dat voor afscheid nemen hetzelfde geld, je kind maakt het meerdere keren mee, merkt dat het toch een leuke dag heeft en je gewoon weer terug komt en kan vervolgens zichzelf geruststellen dat het wel goedkomt omdat ze het zo ervaren heeft. Door je kind iets mee te geven als steun geef je de boodschap mee dat je denkt dat ze het niet zelf kan, daarmee ondermijn je denk ik haar eigen vermogen zichzelf gerust te stellen. Door je kind voor te houden dat het echt goedkomt zonder verder iets te doen geef je ook aan dat jij vertrouwen in haar hebt dat ze hier goed doorheen komt. Als een kind gewent is aan een knuffel als steun dan kan het juist ook langer duren allemaal, ze denkt die knuffel nodig te hebben en wil niet zonder. Ook kan het dan problemen geven als de knuffel eens vergeten is. Ik zou er dus niet aan beginnen. Vooral omdat het gewoon goedkomt, ook als je niets doet.
Hier ben ik het wel mee eens. Het zogenaamde "self-soothing". Mooi omschreven.
Ten eerste: heel normaal.

Het besef dat je ouders misschien niet terugkomen, of wat er dan ook achter mag zitten, kan ineens voor zulke fases zorgen. Maar afscheid nemen hoort er bij.

We hebben er hier pas nog een gehad. Wat bij ons helpt: het thematiseren op een rustig moment, zonder dat er een afscheid aan de orde is. Tijdens het afscheid nemen er niet teveel aandacht aan besteden en niet te lang erover doen. Duidelijk zijn wanneer en door wie kind weer wordt opgehaald.
Alle reacties Link kopieren
Het kan ook helpen om meer ritme te creëren. Dus juist wel twee keer per week, zodat ze meer wennen en vriendjes kunnen maken en de leidsters beter leren kennen (een keer per week, dan blijft het heel lang nieuw).
Je bent net terug van 2x naar 1x per week. Zou je kind door hebben dat dat is omdat hij het niet leuk vond? Want dan geef je ook het signaal dat het ook niet leuk is, iets wat zo min mogelijk gedaan moet worden. En misschien dat hij denkt dat van 1 naar 0 dan ook een optie is, als hij jou duidelijk maakt dat 1x ook niet leuk is.
Onze oudste ging in de vakanties ook het liefst wel naar de bso, dat was vertrouwd. Weet nog dat ik ooit met veel moeite een vrije dag regelde en hij huilde dat het gemeen was, want andere kinderen mochten wel van hun moeder naar de bso in de vakantie en hij niet! In de vakantie gaan ze extra leuke dingen doen en had hij afgesproken met een vriendje iets samen te gaan doen en daar had hij zich al op verheugd.
hoe langer je blijft hangen bij afscheid hoe meer hoop ze misschien heeft dat je langer blijft. Vicieuze cirkel. Jij denkt, ik blijf totdat ze rustig is. Zij denkt, ik ben verdrietig zolang mama blijft want wil dat ze niet gaat.
Alle reacties Link kopieren
Hetismogelijk schreef:
23-10-2017 11:29
Je bent net terug van 2x naar 1x per week. Zou je kind door hebben dat dat is omdat hij het niet leuk vond? Want dan geef je ook het signaal dat het ook niet leuk is, iets wat zo min mogelijk gedaan moet worden. En misschien dat hij denkt dat van 1 naar 0 dan ook een optie is, als hij jou duidelijk maakt dat 1x ook niet leuk is.
Ik ben het met je eens dat je het zo leuk mogelijk moet brengen.

Vanmiddag na school mag je weer fijn naar de BSO. Dan heb je veel kinderen om mee te spelen.

Afscheid ook niet te lang maken. Mama gast nu. Kus en dan weglopen. Nog even zwaaien en dat was het dan. Moet wel zeggen dat mijn kind nooit moeite had met afscheid nemen.

Maar als kind desondanks blijft aangeven dat school of bso niet leuk is en dit voorheen niet zo was, dan denk ik toch dat er wat voorgevallen is. Dt zou ik dan wel probeer te achterhalen.

Als ze zegt niet te weten waarom dan toch gerichter doorvragen. Was de juf boos op je. Vond je een kindje niet lief. Vond je het spelen op de bso stom.

De ene bso is trouwens de andere niet. Misschien kan ze overstappen aar er andere bso of vindt ze het fijner bij de gastouder.

Doet de juf wel genoeg om aansluiting bij andere kinderen te stimuleren. Wordt ze niet gepest.
Alle reacties Link kopieren
Dank voor de reacties!
Mijn dochter is een kind dat emoties altijd heftig beleefd. Ze kan enorm boos worden en een driftbui krijgen, maar ook heel overdreven enthousiast worden van iets of in dit geval erg veel emotie tonen bij het afscheid. Ik heb de indruk dat al die emoties bij haar net wat heftiger zijn. Ze heeft wel vaker fases gehad waarin ze aangaf bij mama te willen blijven of huilen als ik of papa wegging, maar dat was ook snel weer voorbij. Nu al 3 weken en dat is dus best lang voor ons. Ik heb geen idee of er iets gebeurd is op de BSO, ik vraag dat zeker, maar 'weet ik niet' is altijd het antwoord. Ik denk dat ze de taal er gewoon nog niet voor heeft, ze beleeft emoties maar volgens mij weet ze zelf niet waarom. Past ook wel bij haar leeftijd, maar als ik gericht vragen stel heb ik ook de indruk dat ik haar woorden in de mond leg. Als ik vraag of ze het spannend vind, zegt ze ja. Als ik haar vraag of ze het eng vind, kan ze ook maar zo ja zeggen. Ik twijfel dus echt aan haar antwoord.

Wat ik van de BSO weet is dat ze het daar heel goed doet en het leuk vind. Vaak als ik haar haal wil ze nog even wat afmaken, ze wil nooit per direct naar huis. Wel is ze altijd erg moe op die dagen, vind ik ook logisch. In het begin (april) was ze verdrietig als ik haar ophaalde, ze was dan de enige 4 jarige, de rest allemaal paar jaar ouder. Thuis speelt ze graag met de oudere kinderen in de buurt, maar op de bso was dit een ding. Ze juf gaf ook aan dat ze zich kon voorstellen dat dit het probleem was. Verder is er niets voorgevallen, de juf is altijd heel open en vertelt veel. Op maandag gaan er 2 bekende leeftijdsgenootjes, dat vind ze dan leuk, maar toch zeurt ze altijd vooraf dat ze niet naar de bso wil. Maar goed, het is een feit en dat zeggen we haar ook. Ze moet, geen keus.
De donderdag hebben we eraf gehaald, misschien is dat niet zo slim? Vind ik lastig, want elke week was het gezeur om die bso dag. Ze was ook erg moe en we hadden elke donderdagavond driftbuien. Wij dachten juist dat we hierin iets goeds deden, maar misschien is het niet handig. Ze is zelf enorm blij dat ze niet meer hoeft op de donderdag, de maandag accepteert ze.

Het lastige is dat ik er niets uitkrijg, ze vertelt ook nooit wat. Wij weten dus niet goed waar we goed aan doen.
Afscheid houd ik kort, ik wil haar niet de indruk geven dat het afscheid nemen ook echt vreselijk is, en wil haar leren dat we altijd komen. Ze blijft dan ook te lang hangen denk ik als ik blijf, dus ik ga, maar dat is lastig hoor pff
Alle reacties Link kopieren
Lastig hoor. Maar ik zou niet te veel meegaan in haar emotie. Dit zijn fases die vaak vanzelf over gaan. Hoe meer jij er probeert aan te doen, hoe meer nadruk je erop legt. Waarmee je eigenlijk bevestigt dat afscheid nemen inderdaad heel vreselijk is.
Laat het los, als er geen andere problemen spelen gewoon weinig aandacht aan besteden. Het gaat wel over.
Alle reacties Link kopieren
Mijn kind heeft dit ook
Helaas na een voorval in de klas nooit meer met plezier naar school gegaan (nu 2jaar)
Ondanks dat de "oorzaak" weg is
Alle reacties Link kopieren
Die heftige emoties en dat eeuwige "weet ik niet" is heel normaal kleutergedrag. Die van mij wisten ook nooit wat ze gedaan hadden of hadden de hele dag "niks" gedaan.. Als ze niets verteld en niemand iets is opgevallen zou ik het nog een tijdje aankijken en zien of het niet overwaait als je er niet teveel aandacht aan besteed. Ik denk niet dat je er slecht aan gedaan hebt haar op donderdag van de BSO te halen als ze die dag duidelijk echt niet leuk vond en de maandag gewoon accepteert. Er is nu iets verandert dus ik zou het nu eerst weer een tijdje aankijken voor je meer gaat veranderen. De kans is groot dat het binnenkort gewoon weer over is.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
Alle reacties Link kopieren
We gaan het ook aankijken, er valt ook weinig aan te doen momenteel. We zijn heel duidelijk, ik leg vooraf uit wat er gaat gebeuren, ze heeft een planbord waarop ze ziet of ze vrij is, bso heeft etc. Het is voor haar wel duidelijk allemaal denk ik, maar ze kan zo opgaan in haar emoties. Als je er dan niets uitkrijgt is dat heel lastig, want je wil haar zo graag helpen. Het komt ook zomaar ineens opzetten en het feit dat ze dit ook bij papa doet was echt nieuw, normaal was het altijd mama. Ze is bang dat ze alleen gelaten wordt, ze wordt soms ook ineens wakker 's nachts en wil dan bij ons in bed, dit doet ze nooit!
Mijn kinderen hadden (en hebben nog steeds) bij tijd en wijle ook zulke momenten. Kort, duidelijk en volgens een patroon afscheid nemen werkte voor ons het beste. Soms een beetje hulp van de juf erbij als het een benenkleefdag was.

Wat ik je vooral wil tippen is het boekje slaapklets voor peuters om de dag te evalueren en stof tot praten te hebben. Ik merk dat een vraag ‘wat is er stom’ nooit een antwoord geeft waar je iets mee kan. Maar de vraag ‘wat was het stomste vandaag’ al veel meer inzicht in de dag geeft. Misschien kan je daardoor boven water krijgen waar het daadwerkelijke probleem zit. Ook vertel ik tijdens ons vaste kletsritueel in bed over mijn dag. Dat ik het heel stom vond dat ik mn koffie vergeten was en dat hij daardoor koud en niet lekker was. Of dat ik het heel stom vond dat ik iets niet goed gedaan had en daarom helemaal opnieuw moest beginnen.

Veel succes, het wordt beter ;-)
sugarmiss schreef:
23-10-2017 11:47
Ik ben het met je eens dat je het zo leuk mogelijk moet brengen.

Vanmiddag na school mag je weer fijn naar de BSO. Dan heb je veel kinderen om mee te spelen.

Afscheid ook niet te lang maken. Mama gast nu. Kus en dan weglopen. Nog even zwaaien en dat was het dan. Moet wel zeggen dat mijn kind nooit moeite had met afscheid nemen.

Maar als kind desondanks blijft aangeven dat school of bso niet leuk is en dit voorheen niet zo was, dan denk ik toch dat er wat voorgevallen is. Dt zou ik dan wel probeer te achterhalen.

Als ze zegt niet te weten waarom dan toch gerichter doorvragen. Was de juf boos op je. Vond je een kindje niet lief. Vond je het spelen op de bso stom.

De ene bso is trouwens de andere niet. Misschien kan ze overstappen aar er andere bso of vindt ze het fijner bij de gastouder.

Doet de juf wel genoeg om aansluiting bij andere kinderen te stimuleren. Wordt ze niet gepest.

Tja, als je een kind woorden in de mond legt, geheid dat je dan een probleem boven water krijgt. Of het dan ook het werkelijke probleem is is nog maar de vraag.

Als je vraagt of de juf boos was dan is geheid de juf die dag wel een beetje boos geweest en wordt misschien alles daar aan op gehangen.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 23-10-2017 14:01
0.04% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
jusa schreef:
23-10-2017 13:15
Mijn kinderen hadden (en hebben nog steeds) bij tijd en wijle ook zulke momenten. Kort, duidelijk en volgens een patroon afscheid nemen werkte voor ons het beste. Soms een beetje hulp van de juf erbij als het een benenkleefdag was.

Wat ik je vooral wil tippen is het boekje slaapklets voor peuters om de dag te evalueren en stof tot praten te hebben. Ik merk dat een vraag ‘wat is er stom’ nooit een antwoord geeft waar je iets mee kan. Maar de vraag ‘wat was het stomste vandaag’ al veel meer inzicht in de dag geeft. Misschien kan je daardoor boven water krijgen waar het daadwerkelijke probleem zit. Ook vertel ik tijdens ons vaste kletsritueel in bed over mijn dag. Dat ik het heel stom vond dat ik mn koffie vergeten was en dat hij daardoor koud en niet lekker was. Of dat ik het heel stom vond dat ik iets niet goed gedaan had en daarom helemaal opnieuw moest beginnen.

Veel succes, het wordt beter ;-)
haha slaapklets, daar zijn we een maand geleden mee begonnen. Standaard: 'weet ik niet' of 'niks' ;)
Elke dag is voor haar leuk en er was niet stoms. Ze vergeet ook gewoon wat ze heeft gedaan, want ze noemt altijd haar laatste activiteit. Gisteren bijvoorbeeld, naar een leuke theatervoorstelling geweest wat ze heel leuk vond, maar bij het invullen van de slaapklets heeft ze het er niet over. Als ik het dan benoem zegt ze 'oh ja!'
Ik kan haar dus inderdaad alles in de mond leggen, maar zo krijg je nooit het echte probleem naar boven. Misschien is dat probleem er ook helemaal niet en is het gewoon een fase zonder echte aanleiding.
Alle reacties Link kopieren
Andersom schreef:
23-10-2017 13:29
Tja, als je een kind woorden in de mond legt, geheid dat je dan een probleem boven water krijgt. Of het dan ook het werkelijke probleem is is nog maar de vraag.

Als je vraagt of de juf boos was dan is geheid de juf die dag wel een beetje boos geweest en wordt misschien alles daar aan op gehangen.
Inderdaad, zo werkt het wel bij mijn dochter. Ze zegt gerust ja op al deze vragen en dan leg ik haar dus woorden in haar mond
Alle reacties Link kopieren
MwTheelepel schreef:
23-10-2017 10:28
Spelen er de afgelopen weken dingen die misschien stress veroorzaken? Nieuwe baan, zieke oma, nieuwe baby erbij enz? Bij mijn kinderen zorgde dat weleens voor moeite met afscheid nemen. Maar vaak zijn het ook gewoon fases en gaat het ook weer over (duurde vaak een paar weken en was net zo plotseling over als dat het begon). Ik troosten ze altijd even en verzekerde ze dat ik ze vanmiddag weer kwam halen en dan ging ik weg. Langer blijven maakte het bij die van mij nooit beter, vaak blijven ze dan overstuur omdat het moment van afscheid maar blijft voortduren. De meeste kinderen zijn binnen twee minuten afgeleid en aan het spelen en hun ouders helemaal vergeten. Kleuterjuffen hebben over het algemeen genoeg ervaring met dit soort situaties dus die vangen je kind wel op. Het voelt naar om je kind verdrietig achter te laten maar daar komen ze wel overheen, een andere keus heb je vaak niet.

Een moeder van een kind bij een van mijn kinderen in de klas die bleef dus wel een kwartier troosten en elke keer proberen weg te gaan en dan weer terug als het kind ging huilen, gevolg was dat het kind meerdere malen zo overstuur was dat het moest overgeven.. Dat moet je je kind natuurlijk helemaal niet aandoen, dan kun je beter gewoon weggaan en de juf laten troosten. Zodra je uit het zicht bent kalmeren ze wel.
Uiteindelijk gaat ze gewoon spelen en hoor ik vanmiddag dat ze een hele leuke dag heeft gehad. Ik ga straks even naar de juf, ik zou verbaasd zijn als ze de hele dag verdrietig is geweest.
Alle reacties Link kopieren
Mijn kind heeft tot en met groep 4 moeite gehad met afscheid nemen. Had het naar haar zin op school etc. Ik ging altijd snel weg, bleef vooral niet te lang hangen. Eén juf nam elke dag een ander kind op schoot, waardoor de nadruk niet zo lag op de kinderen die moeite hadden met afscheid nemen. Dat werkte wel redelijk. Op een gegeven moment ging het beter en nu ben ik al bijna in de fase dat ik niet meer mag lopen naar de klas (van het kind, niet van de juf).
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven