Kinderen
alle pijlers
Dochter (10,5) continue humeurig en chago
zondag 10 december 2017 19:59
Ik krijg het gevoel dat mijn dochter van 10,5 in een soort(/pre-) puberteit zit.
Ze is het overgrote deel van de dag chago, ze kan haar broertje van 8 heel vaak niet meer luchten. Daar waar ze vorig jaar nog vaak samen spelletjes deden of stoeiden snauwt ze hem af, schreeuwt tegen hem dat hij 'haar leven verpest' -als hij met zijn knuffels speelt net voor het tv- beeld als ze Cake Boss volgt. Dat programma is ineens haar lust en haar leven, daar waar we vorig jaar nog op haar verzoek een K3-concert bezochten nu schaamt ze zich dood voor haar K3- fase.
Haar humeur is best sfeerbepalend. Het ene moment lacht ze en wil ze ronduit met mij praten over van alles en nog wat -vriendinnen, school etc- alleen met mij want haar broertje vindt ze niks meer aan- het ene moment kan ze ineens uit haar slof schieten als ik haar vraag haar bord op te ruimen. Ik denk dat de hormonen door haar lijf aan het gieren zijn.
Vooral haar broertje 'mist' zijn kameraadje in huis. Heel af en toe heeft ze nog een zeldzaam momentje waarin ze samen met hem hutten wil bouwen in huis of wil ineens meedoen met zijn knuffel/soldaat spelletje. Vandaag bv hebben ze samen leuk in de sneeuw gespeeld. Dan zie ik ineens weer het kleine meisje in haar dat het toch wel fijn vind om iets te ondernemen met haar broertje.
Op sommige dagen vraagt ze of ik haar wil komen instoppen en wil dat ik haar lekker kietel en knuffel in haar bed. Terwijl ze soms overdag niks van affectie wil hebben.
Hoe moet ik me haar buien omgaan en vooral hoe leg ik dit jaar broertje uit? Hij weet niet meer hoe hij haar moet benaderen en vraagt mij continu waarom ze zo chagrijnig is.
Dit gedrag is pas sinds een jaar erg opvallend. Daarvoor is ze toch de beste vriendjes met haar broertje geweest. Letterlijk twee handen op 1 buik. Altijd zin om iets te ondernemen met hem en vaak gewoon plezier. Ik snap dat ze nu niet altijd met hem wil/kan spelen maar ze kan toch nog wel respect voor hem houden? Nu blaft ze hem soms af van morgens vroeg tot in de avond. Niks is goed aan hem, hij stoort haar, verpest haar leven etc etc.
Iemand tips hoe hier mee om te gaan?
Oja er is geen biologische vader in beeld (al 6 jaar niet) Ik heb wel een lat-relatie, maar daar is ze afstandelijk tegen, wil niet dat hij haar ergens brengt of ophaalt (anderen hoeven niet te weten wie hij is zegt ze. Ipv van dat is de vriend van mama zegt ze steeds tegen vriendinnen dat hij haar oom is, reden: 'ik heb geen zin om 'anders' te zijn en geen zin om te zeggen dat er een soort stiefvader is want niemand van mijn vriendinnen heeft dat...'
Voorspelt dit niet veel goeds voor de puberteit?
Ze is het overgrote deel van de dag chago, ze kan haar broertje van 8 heel vaak niet meer luchten. Daar waar ze vorig jaar nog vaak samen spelletjes deden of stoeiden snauwt ze hem af, schreeuwt tegen hem dat hij 'haar leven verpest' -als hij met zijn knuffels speelt net voor het tv- beeld als ze Cake Boss volgt. Dat programma is ineens haar lust en haar leven, daar waar we vorig jaar nog op haar verzoek een K3-concert bezochten nu schaamt ze zich dood voor haar K3- fase.
Haar humeur is best sfeerbepalend. Het ene moment lacht ze en wil ze ronduit met mij praten over van alles en nog wat -vriendinnen, school etc- alleen met mij want haar broertje vindt ze niks meer aan- het ene moment kan ze ineens uit haar slof schieten als ik haar vraag haar bord op te ruimen. Ik denk dat de hormonen door haar lijf aan het gieren zijn.
Vooral haar broertje 'mist' zijn kameraadje in huis. Heel af en toe heeft ze nog een zeldzaam momentje waarin ze samen met hem hutten wil bouwen in huis of wil ineens meedoen met zijn knuffel/soldaat spelletje. Vandaag bv hebben ze samen leuk in de sneeuw gespeeld. Dan zie ik ineens weer het kleine meisje in haar dat het toch wel fijn vind om iets te ondernemen met haar broertje.
Op sommige dagen vraagt ze of ik haar wil komen instoppen en wil dat ik haar lekker kietel en knuffel in haar bed. Terwijl ze soms overdag niks van affectie wil hebben.
Hoe moet ik me haar buien omgaan en vooral hoe leg ik dit jaar broertje uit? Hij weet niet meer hoe hij haar moet benaderen en vraagt mij continu waarom ze zo chagrijnig is.
Dit gedrag is pas sinds een jaar erg opvallend. Daarvoor is ze toch de beste vriendjes met haar broertje geweest. Letterlijk twee handen op 1 buik. Altijd zin om iets te ondernemen met hem en vaak gewoon plezier. Ik snap dat ze nu niet altijd met hem wil/kan spelen maar ze kan toch nog wel respect voor hem houden? Nu blaft ze hem soms af van morgens vroeg tot in de avond. Niks is goed aan hem, hij stoort haar, verpest haar leven etc etc.
Iemand tips hoe hier mee om te gaan?
Oja er is geen biologische vader in beeld (al 6 jaar niet) Ik heb wel een lat-relatie, maar daar is ze afstandelijk tegen, wil niet dat hij haar ergens brengt of ophaalt (anderen hoeven niet te weten wie hij is zegt ze. Ipv van dat is de vriend van mama zegt ze steeds tegen vriendinnen dat hij haar oom is, reden: 'ik heb geen zin om 'anders' te zijn en geen zin om te zeggen dat er een soort stiefvader is want niemand van mijn vriendinnen heeft dat...'
Voorspelt dit niet veel goeds voor de puberteit?
zondag 10 december 2017 20:08
Nou gezien haar plotselinge interesses in 'grote mensen' programma's en haar veranderende lichaam (behoorlijk wat schaamhaar en haar borstgroei) denk ik dat ze hangt tussen 'kind-af willen zijn en heel graag tiener willen worden'Gatinmijnsok schreef: ↑10-12-2017 20:04Ik vind haar nog behoorlijk jong voor puberteit, zeker omdat dit al een jaar speelt, toen was ze 9,5.
Is er geen andere reden dat ze niet lekker in haar vel zit?
Ook.die plotselinge huilbuien om onbenullige zaken (weeral vaak om haar broertje die haar dag/leven/tv-programma verpest)
Ze is best dwingend naar hem toe, chanteert hem emotioneel door hem voor haar kar te spannen. Bv als jij mijn ontbijt klaarmaakt speel ik straks met je. Hij slooft zich dan enorm uit want ze stelt nog eisen op welke manier hij haar ontbijt moet maken. Hij hoopt op een leuk speelmoment.Om vervolgens hem na 1 minuut al te laten stikken omdat hij niet haar regels opvolgt. Als ik niet oplet of ingrijp wil ze een soort van bediende van hem maken door hem van alles te beloven en uiteindelijk toch niks nakomt. Hij is zo naïef dat hij haar belofte steeds gelooft.
hanaa wijzigde dit bericht op 10-12-2017 20:18
42.66% gewijzigd
zondag 10 december 2017 20:11
Ik vind het niet per se heel vroeg. Ik heb een oudste die nu bijna 11 is maar ook al 2 jaar aan het puberen is. Met gedrag maar ook lichemalijk gewoon te zien en te ruiken. En ze is geen uitzondering. Bij veel meiden van 9/10 uit haar klassen zie je dit al.
Maar jouw dochter mist een echte vader, komt uit een gebroken gezin en heeft ook al te dealen met een andere man in haar leven. Hoe lief die ook mag zijn.
Vind eigenlijk niet heel bijzonder klinken haar gedrag dan.
Of het leuk is en je er maar bij neer moet leggen. Nee hoor. Ze heeft zich te gedragen naar haar broer en daar zou ik echt boven op zitten.
Vraag anders op school eens naar de maatschappelijk werkster. Misschien heeft die wel hele praktische tips voor je.
Maar jouw dochter mist een echte vader, komt uit een gebroken gezin en heeft ook al te dealen met een andere man in haar leven. Hoe lief die ook mag zijn.
Vind eigenlijk niet heel bijzonder klinken haar gedrag dan.
Of het leuk is en je er maar bij neer moet leggen. Nee hoor. Ze heeft zich te gedragen naar haar broer en daar zou ik echt boven op zitten.
Vraag anders op school eens naar de maatschappelijk werkster. Misschien heeft die wel hele praktische tips voor je.
zondag 10 december 2017 20:21
Hier is oudste 9, fysiek nog geen verschijnselen maar wel anti broertje.
Afstandelijker, ze mijdt hem soms ook en kan heel boos op ons worden als wij hem beschermen tegen haar gekat of hem ook eens naar voren schuiven.
Als het aan haar ligt is al het speelgoed gezamenlijk en haar speelgoed van haar namelijk, en moet broertje maar wegwezen, zelfs als hij al leuk aan het spelen is ergens.
We houden de basisregels voor fatsoen aan, ik wijs haar ook op rol als oudste en bijv ook als broertje haar imiteert laat ik haar dat zien, dat ik dat dus bedoel. Dat laatste neemt ze wel serieus.
Samen spelen hoeft niet maar ik stuur haar wel naar haar kamer als ze teveel kat.
Afstandelijker, ze mijdt hem soms ook en kan heel boos op ons worden als wij hem beschermen tegen haar gekat of hem ook eens naar voren schuiven.
Als het aan haar ligt is al het speelgoed gezamenlijk en haar speelgoed van haar namelijk, en moet broertje maar wegwezen, zelfs als hij al leuk aan het spelen is ergens.
We houden de basisregels voor fatsoen aan, ik wijs haar ook op rol als oudste en bijv ook als broertje haar imiteert laat ik haar dat zien, dat ik dat dus bedoel. Dat laatste neemt ze wel serieus.
Samen spelen hoeft niet maar ik stuur haar wel naar haar kamer als ze teveel kat.
zondag 10 december 2017 20:23
Zij wil ook geen contact met haar vader (niet dat hij dat wel wil maar even voor de duidelijkheid ). Een paar maanden geleden zei ze dat ze het fijn vond dat we niet een vader in huis hadden want dat zou teveel zijn. Ook geen biologische vader wilde ze in huisLucifermiauww schreef: ↑10-12-2017 20:11Ik vind het niet per se heel vroeg. Ik heb een oudste die nu bijna 11 is maar ook al 2 jaar aan het puberen is. Met gedrag maar ook lichemalijk gewoon te zien en te ruiken. En ze is geen uitzondering. Bij veel meiden van 9/10 uit haar klassen zie je dit al.
Maar jouw dochter mist een echte vader, komt uit een gebroken gezin en heeft ook al te dealen met een andere man in haar leven. Hoe lief die ook mag zijn.
Vind eigenlijk niet heel bijzonder klinken haar gedrag dan.
Of het leuk is en je er maar bij neer moet leggen. Nee hoor. Ze heeft zich te gedragen naar haar broer en daar zou ik echt boven op zitten.
Vraag anders op school eens naar de maatschappelijk werkster. Misschien heeft die wel hele praktische tips voor je.
Ik denk dat ze er niet aan moet denken dat mijn vriend bij ons zou moeten komen wonen. Ik ben trouwens niet van plan om zo lang mijn kinderen thuis wonen te gaan samenwonen. Dat weet mijn vriend en ik heb ook tegen de kinderen gezegd dat we onze relatie zo houden totdat ze uit huis gaan. Dat vinden ze heel prettig. Ze zien hem af en toe. We ondernemen soms dingen samen. Hij brengt ze soms naar hun sport/hobby als ik niet kan maar van samenwonen zal geen sprake zijn.
zondag 10 december 2017 20:23
Herkenbaar, mijn tienjarige gedraagt zich niet anders en ook in mijn omgeving hoor ik dit soort verhalen veel.
Mijn aanpak is om haar met rust te laten als ze duidelijk chagrijnig is, niet trekken en blijven bevragen, maar gewoon een kop thee voor d'r neerzetten, een aai over d'r bol en zeggen dat ik het idee heb dat ze dat wel even kan gebruiken.
Tegelijkertijd wordt gesnauw of geschreeuw (ja hoor, ook al gehad) niet geaccepteerd. Je mag prima even niet lekker in je vel zitten, maar je gaat niet de sfeer voor de rest verpesten of respectloos met anderen om. Daar ligt de grens. Dus schreeuwen of een chagrijnige deken over de kamer leggen, dat mag op de eigen kamer.
Dingen die erbij komen, kunnen inderdaad al snel te veel zijn. Mijn dochter wilde ook het liefst zo min mogelijk opvallen en zo veel mogelijk hetzelfde zijn als andere kinderen. Ik kreeg borstkanker. Met chemo en de hele rataplan, kaal, pruik.. arm kind, niks geen normale moeder.
Net zo goed als ik mijn borstkanker niet weg kon doen, ga jij je nieuwe vriend ook niet weg doen. Dat hoort bij het leven en bij de zaken die ze nu eenmaal zal moeten accepteren. Mijn aanpak was: aanpassen aan wat voor mijn kind comfortabel voelde waar ik kon, maar ook heel duidelijk een grens stellen waar dat eindigde. In mijn geval: een pruik was voor mij niet nodig geweest, maar ik snapte prima dat zij niet naast een kale moeder wilde lopen. Mijn grens: geen geheim maken van de pruik, thuis gewoon een mutsje op en ik bepaalde welk kapsel ik op zou doen die dag.
In jouw geval kun je met je relatie ook kijken waar voor jou harde grenzen liggen (respectvol met elkaar omgaan zou er voor mij een zijn en niet liegen over zijn status) en waar je wel wat rek in kunt bouwen zodat ze zich wel gehoord voelt (als hij en jij kunnen brengen, het even zelf doen, of samen momentjes met z'n tweeën of met het kerngezin inbouwen waarin je aandacht naar hen gaat).
Mijn aanpak is om haar met rust te laten als ze duidelijk chagrijnig is, niet trekken en blijven bevragen, maar gewoon een kop thee voor d'r neerzetten, een aai over d'r bol en zeggen dat ik het idee heb dat ze dat wel even kan gebruiken.
Tegelijkertijd wordt gesnauw of geschreeuw (ja hoor, ook al gehad) niet geaccepteerd. Je mag prima even niet lekker in je vel zitten, maar je gaat niet de sfeer voor de rest verpesten of respectloos met anderen om. Daar ligt de grens. Dus schreeuwen of een chagrijnige deken over de kamer leggen, dat mag op de eigen kamer.
Dingen die erbij komen, kunnen inderdaad al snel te veel zijn. Mijn dochter wilde ook het liefst zo min mogelijk opvallen en zo veel mogelijk hetzelfde zijn als andere kinderen. Ik kreeg borstkanker. Met chemo en de hele rataplan, kaal, pruik.. arm kind, niks geen normale moeder.
Net zo goed als ik mijn borstkanker niet weg kon doen, ga jij je nieuwe vriend ook niet weg doen. Dat hoort bij het leven en bij de zaken die ze nu eenmaal zal moeten accepteren. Mijn aanpak was: aanpassen aan wat voor mijn kind comfortabel voelde waar ik kon, maar ook heel duidelijk een grens stellen waar dat eindigde. In mijn geval: een pruik was voor mij niet nodig geweest, maar ik snapte prima dat zij niet naast een kale moeder wilde lopen. Mijn grens: geen geheim maken van de pruik, thuis gewoon een mutsje op en ik bepaalde welk kapsel ik op zou doen die dag.In jouw geval kun je met je relatie ook kijken waar voor jou harde grenzen liggen (respectvol met elkaar omgaan zou er voor mij een zijn en niet liegen over zijn status) en waar je wel wat rek in kunt bouwen zodat ze zich wel gehoord voelt (als hij en jij kunnen brengen, het even zelf doen, of samen momentjes met z'n tweeën of met het kerngezin inbouwen waarin je aandacht naar hen gaat).
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
zondag 10 december 2017 20:25
Inside Out heet die film en is waarschijnlijk erg herkenbaar voor haar en voor jullie allemaal.
zondag 10 december 2017 20:25
Hanaa schreef: ↑10-12-2017 20:08Ook.die plotselinge huilbuien om onbenullige zaken (weeral vaak om haar broertje die haar dag/leven/tv-programma verpest)
Ze is best dwingend naar hem toe, chanteert hem emotioneel door hem voor haar kar te spannen. Bv als jij mijn ontbijt klaarmaakt speel ik straks met je. Hij slooft zich dan enorm uit want ze stelt nog eisen op welke manier hij haar ontbijt moet maken. Hij hoopt op een leuk speelmoment.Om vervolgens hem na 1 minuut al te laten stikken omdat hij niet haar regels opvolgt. Als ik niet oplet of ingrijp wil ze een soort van bediende van hem maken door hem van alles te beloven en uiteindelijk toch niks nakomt. Hij is zo naïef dat hij haar belofte steeds gelooft.
Met dit soort prinsessengedrag zou ik heel snel korte metten maken.
Praat hierover met haar, maar ook met hem. Leer hem dat hij zich niet voor haar karretje hoeft te laten spannen. En leer haar dat ze gewoon af en toe tijd met haar broer moet doorbrengen, zonder dat ze daarvoor omgekocht wordt.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
zondag 10 december 2017 20:26
Zelf de puberteit overgeslagen anders begrijp ik je vraag niet. Als dat broertje van haar straks steeds zijn neus in zijn sokken snuit hoef je ook niet naar de KNO arts.
Iets met hormonen die rondgieren. Maak geen problemen die er niet zijn.
Je vriend is ook niet haar vriend maar de jouwe. Ze heeft al een vader ook al ziet ze hem niet. Vaders kun je niet inwisselen als lego-poppetjes.
Waarom is vader uit beeld ze schijnt hem te missen lees ik hier. Zou het zelf niet zo stellig durven beweren trouwens. Niet leuk als ze de enige is in die groep die niet door haar vader gebracht wordt maar door jouw vriend of een oppas of de buurvrouw.
Iets met hormonen die rondgieren. Maak geen problemen die er niet zijn.
Je vriend is ook niet haar vriend maar de jouwe. Ze heeft al een vader ook al ziet ze hem niet. Vaders kun je niet inwisselen als lego-poppetjes.
Waarom is vader uit beeld ze schijnt hem te missen lees ik hier. Zou het zelf niet zo stellig durven beweren trouwens. Niet leuk als ze de enige is in die groep die niet door haar vader gebracht wordt maar door jouw vriend of een oppas of de buurvrouw.
zondag 10 december 2017 20:30
Het-groepje schreef: ↑10-12-2017 20:21Hier is oudste 9, fysiek nog geen verschijnselen maar wel anti broertje.
Afstandelijker, ze mijdt hem soms ook en kan heel boos op ons worden als wij hem beschermen tegen haar gekat of hem ook eens naar voren schuiven.
Als het aan haar ligt is al het speelgoed gezamenlijk en haar speelgoed van haar namelijk, en moet broertje maar wegwezen, zelfs als hij al leuk aan het spelen is ergens.
We houden de basisregels voor fatsoen aan, ik wijs haar ook op rol als oudste en bijv ook als broertje haar imiteert laat ik haar dat zien, dat ik dat dus bedoel. Dat laatste neemt ze wel serieus.
Samen spelen hoeft niet maar ik stuur haar wel naar haar kamer als ze teveel kat.
Dit dus! Als ik van een afstand observeer is het alleen gekat tegen hem. Ik word er soms zo naar van en grijp in. Soms stelt hij haar een hele simpele vraag (over school ofzo) nou wat er dan aan gekat en giftigheid uit haar mond komt: laaaaaat me met rust! Ik wil je stomme vraag niet beantwoorden, blijf voor altijd uit mijn buurt!!!!)
Mijn zoon raakt best overstuur van haar. Dan ineens na een uur kan ze op hem af stappen met de vraag of hij zin heeft om.samen met de blokken iets te bouwen. Dat kan dan weer een heel fijn speel moment van ze worden. Mijn zoon denkt dan dat alles weer normaal is...
zondag 10 december 2017 20:42
Dit vind ik echt zielig en ook niet acceptabel.Hanaa schreef: ↑10-12-2017 20:30Dit dus! Als ik van een afstand observeer is het alleen gekat tegen hem. Ik word er soms zo naar van en grijp in. Soms stelt hij haar een hele simpele vraag (over school ofzo) nou wat er dan aan gekat en giftigheid uit haar mond komt: laaaaaat me met rust! Ik wil je stomme vraag niet beantwoorden, blijf voor altijd uit mijn buurt!!!!)
Mijn zoon raakt best overstuur van haar. Dan ineens na een uur kan ze op hem af stappen met de vraag of hij zin heeft om.samen met de blokken iets te bouwen. Dat kan dan weer een heel fijn speel moment van ze worden. Mijn zoon denkt dan dat alles weer normaal is...
Wat hierboven ook al werd gezegd, ben je chagrijnig, prima, lekker naar je kamer gaan als je je niet respectvol kan gedragen.
zondag 10 december 2017 20:54
Broertje afkammen uit het niets vind ik ook zielig dan maar naar haar kamer. wel broertje uitleggen dat alles verandert. Zijn zus net zoals de kleuterleeftijd voorgoed voorbij is. broertje is slim genoeg om te snappen dat zus ouder word onderschat je hem niet een beetje omdat je hem wil beschermen tegen onredelijk gedrag?
Dat zou ik heel goed begrijpen heb het vaker gezien maar mij valt op dat veel ouders hun jongste onderschatten. zaken niet uitleggen want dat snapt hij of zij toch nog niet. omdat je ook dacht dat de puberteit nog niet aan de orde kan zijn bij je dochter terwijl het gros van de meisjes is als jouw dochter met 10, 11 jaar.
Vaak ben ik als kinderloze de enige die zulke dingen ziet. het is niet gemeen van haar het is moeder natuur. broertje heeft gewoon tekst en uitleg nodig tot hij zelf ook snapt en voelt dat hij beter een ander speelkameraadje kan zoeken dan een puberzus. Je verwacht toch niet dat hij haar haren gaat vlechten en nagels gaat lakken verdiep je in de wereld van een puber anno 2017. Er veranderd heel veel in een hele korte tijd hou daar rekening mee. 12 jaar nu is heel wat anders dan 12 jaae 20 jaar geleden. of tien jaar zelfs
Dat zou ik heel goed begrijpen heb het vaker gezien maar mij valt op dat veel ouders hun jongste onderschatten. zaken niet uitleggen want dat snapt hij of zij toch nog niet. omdat je ook dacht dat de puberteit nog niet aan de orde kan zijn bij je dochter terwijl het gros van de meisjes is als jouw dochter met 10, 11 jaar.
Vaak ben ik als kinderloze de enige die zulke dingen ziet. het is niet gemeen van haar het is moeder natuur. broertje heeft gewoon tekst en uitleg nodig tot hij zelf ook snapt en voelt dat hij beter een ander speelkameraadje kan zoeken dan een puberzus. Je verwacht toch niet dat hij haar haren gaat vlechten en nagels gaat lakken verdiep je in de wereld van een puber anno 2017. Er veranderd heel veel in een hele korte tijd hou daar rekening mee. 12 jaar nu is heel wat anders dan 12 jaae 20 jaar geleden. of tien jaar zelfs
zondag 10 december 2017 22:02
Klinkt inderdaad als puberellagedrag. En zo vroeg is dat niet, hier loopt er een rond van mijn vriend die ook met tien al begonnen was. Fysiek en qua gedrag. En leuk die hormonen en bijbehorende buien, maar nee, de wereld draait nog steeds niet alleen om puber in kwestie en die heeft zich gewoon te gedragen. Ik zou niet accepteren wat je voor het puberen begon ook niet geaccepteerd zou hebben.
zondag 10 december 2017 23:08
Ik zou vooral geduldig blijven en heel veel uitleggen. Over hoe haar lichaam verandert, wat hormonen zijn, waarom ze doet zoals ze doet, dat het allemaal normaal is, dat het een fase is, dat je van haar houdt en dat ze altijd bij je terecht kan als ze problemen heeft. Maar ook dat haar hersenen nog verder moeten groeien en dat kinderen en pubers nog niet alles kunnen overzien wat volwassenen wel kunnen overzien. En dat er daarom regels zijn die in haar eigen belang zijn, voor haar gezondheid of geluk op de langere termijn. En een van die dingen die belangrijk zijn is dat ze aardig moet zijn voor haar broertje. Haar broer is een van de belangrijkste personen in haar leven, iemand die van haar houdt. Hoe ouder ze wordt, hoe fijner het is als ze goed met hem kan opschieten. En dat betekent dat ze ook nu aardig voor hem moet zijn en hem niet onnodig moet kwetsen. En probeer dan samen met haar oplossingen te verzinnen. Over wat ze wel tegen haar broertje kan zeggen als ze liever iets voor zichzelf wil doen dan met hem kan spelen. Of activiteiten die ze wel samen kunnen ondernemen.
Wat het verhaal met de stiefvader betreft, daar zitten klaarblijkelijk gevoelens bij haar waar ze het moeilijk mee heeft, maar is het even de vraag of jij objectief genoeg bent om het gesprek met haar daarover aan te gaan (je hebt immers een relatie met hem). Misschien is er in je omgeving iemand met wie ze een vertrouwensband heeft die er met haar over kan praten of misschien de maatschappelijk werker op school.
Wat het verhaal met de stiefvader betreft, daar zitten klaarblijkelijk gevoelens bij haar waar ze het moeilijk mee heeft, maar is het even de vraag of jij objectief genoeg bent om het gesprek met haar daarover aan te gaan (je hebt immers een relatie met hem). Misschien is er in je omgeving iemand met wie ze een vertrouwensband heeft die er met haar over kan praten of misschien de maatschappelijk werker op school.
maandag 11 december 2017 06:26
Bij mijn dochter was dit gedrag de aanloop tot de menstruatie. Ze zat rot in haar vel, alles was heel zwart wit en wist met zichzelf geen raad.
Tijdens bovenstaande maakte ze een behoorlijke lichamelijke ontwikkeling door. Ze was ook rond de leeftijd van jouw dochter. Eenmaal ongesteld geweest was de druk van de ketel (muv haar periode) en heb ik mijn gezellige dochter weer terug en is die draak verdwenen.
Tijdens bovenstaande maakte ze een behoorlijke lichamelijke ontwikkeling door. Ze was ook rond de leeftijd van jouw dochter. Eenmaal ongesteld geweest was de druk van de ketel (muv haar periode) en heb ik mijn gezellige dochter weer terug en is die draak verdwenen.
maandag 11 december 2017 19:24
Ik heb voor dochter een paar jaar geleden het boek For girls only gekocht, waarin wordt uitgelegd wat er allemaal verandert als je gaat puberen. Ook qua gevoel etc, dat je zelf af en toe ook niet weet waarom je doet zoals je doet en voelt wat je voelt. Mijn dochter (over 4 maanden 12) vindt het een erg fijn boek. Misschien dat het jouw dochter ook kan helpen? Is vast ook wel in de bieb te vinden.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
maandag 11 december 2017 21:44
Grappig...we zijn zaterdag naar de bib geweest. Ze heeft een stuk of 10 boeken gekozen en vanmiddag bij het opruimen van haar kamer zag ik deze titel.liggen.Juultje schreef: ↑11-12-2017 19:24Ik heb voor dochter een paar jaar geleden het boek For girls only gekocht, waarin wordt uitgelegd wat er allemaal verandert als je gaat puberen. Ook qua gevoel etc, dat je zelf af en toe ook niet weet waarom je doet zoals je doet en voelt wat je voelt. Mijn dochter (over 4 maanden 12) vindt het een erg fijn boek. Misschien dat het jouw dochter ook kan helpen? Is vast ook wel in de bieb te vinden.
Ik ga hem zelf eens lezen
Vandaag had ze een heel prettig humeur. Ze heeft met hem na school nog in de sneeuw gespeeld
Samen sneeuwpopjes gemaakt. Daarna kwamen ze samen naar huis en wilden ze allebei chocomelk met slagroom. Tijdens het drinken hadden ze de grootste lol over wat ze in de sneeuw hadden gedaan.
Ik heb het gevoel dat ze als ze dingen actief met hem onderneemt ze goed met hem kan opschieten. Als ze heel de dag thuis hangen kan ze hem wel schieten.
maandag 11 december 2017 22:45
Dat is het mooie aan deze leeftijd. Op het ene moment lijken ze groot en willen ze groot zijn, om vervolgens later weer even klein te willen zijn. Geniet er maar van, humor is het sleutelwoord.Hanaa schreef: ↑11-12-2017 21:44Grappig...we zijn zaterdag naar de bib geweest. Ze heeft een stuk of 10 boeken gekozen en vanmiddag bij het opruimen van haar kamer zag ik deze titel.liggen.
Ik ga hem zelf eens lezen
Vandaag had ze een heel prettig humeur. Ze heeft met hem na school nog in de sneeuw gespeeld
Samen sneeuwpopjes gemaakt. Daarna kwamen ze samen naar huis en wilden ze allebei chocomelk met slagroom. Tijdens het drinken hadden ze de grootste lol over wat ze in de sneeuw hadden gedaan.
Ik heb het gevoel dat ze als ze dingen actief met hem onderneemt ze goed met hem kan opschieten. Als ze heel de dag thuis hangen kan ze hem wel schieten.
dinsdag 12 december 2017 12:45
