Bewust 1 kind

13-12-2017 12:02 63 berichten
Alle reacties Link kopieren
Zijn hier meer moeders die er bewust voor hebben gekozen om het bij 1 kind te houden?
Ik vond het eerste 1.5 jaar heel pittig om een kind te hebben en heb in het eerste jaar een een lichte postnatale depressie gehad.

Nu ben ik erg gelukkig en heb eindelijk alles weer op lekker de rit, ik kan nu pas echt genieten van het moeder zijn. Ik vind het super fijn dat ze eindelijk wat groter aan het worden is en steeds meer dingetjes kan.

Ik ben bang dat ik een tweede niet aankan en voel maar daarover best weleens schuldig over. Vooral ook omdat steeds meer mensen om ons heen vragen wanneer de tweede komt en dat het zo leuk zou zijn voor onze dochter.

Herkent iemand dit? En hoe ging je hiermee om? Ik vroeg me ook af of hier mensen enigst kind zijn en hoe ze dit hebben ervaren in hun leven, positief en negatief.

Bedankt!
Kort geleden zijn hier 2 topics over geweest:
1: kinderen/angst-voor-wel-geen-tweede-kin ... ges/393488
2: kinderen/met-n-kind-ben-je-niet-echt-ee ... ges/393777

Wellicht heb je er wat aan.
Alle reacties Link kopieren
Dank, dan ga ik daar even kijken!
Jep hier. Ik heb zelf ook geen broers of zussen en heb een zeer fijne jeugd gehad, ik heb het dan ook totaal niet gemist. Onze dochter zal geen broertje of zusje krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Als je het gevoel hebt dat je het niet aankan, dan is dat voldoende reden om er niet aan te beginnen. Uiteindelijk is jouw kind meer gebaat bij een gelukkige moeder dan bij een uitgebluste moeder en een broertje of zusje.

Ik reageer omdat ik zelf enig kind ben. In mijn jeugd heb ik nooit gemis ervaren aan broers of zussen. Ik had genoeg vriendinnen om mee te spelen en heb mij nooit eenzaam gevoeld. Nu ik ouder ben (30+) mis ik het wel. Ik heb veel vriendinnen die met hun zus of broer weekendjes weg gaan en leuke dingen doen.

Maar bovenal vind ik het lastig dat ik de enige ben die straks voor mijn ouder wordende ouders moet zorgen. Het voelt als een druk, en het feit dat je dit met niemand echt kan delen. Partner heeft immers zijn eigen ouders al. Als je een keus hebt, zou een kind mijn keus niet zijn. Maar als de situatie is zoals hij is, moet je roeien met de riemen die je hebt. Ik ben prima gelukkig, en zeker niet ongelukkiger dan vriendinnen met broers/zussen. Het kan alleen wat voordelen hebben (maar ook nadelen te over..).
Hier bewust 1 kind. Die voor 90% zeker alleen zal blijven.
Ik heb een pnd gehad na haar geboorte maar dat speelt niet mee in deze keuze, we wisten dat voor de tijd al dat we 1 kind wilden maar de pnd maakt de keuze wel makkelijker.

Wij zijn er heel open over dat ze alleen zal blijven. Wat een ander ervan vindt moet hij zelf weten, ik oordeel ook niet als iemand 3 kinderen wil.

We krijgen af en toe de vraag voor een tweede ik zeg dan ook dat die er niet komt. Het waarom gaat ze niks aan.
Vragen ze het toch zeg ik altijd: "heb je ons kind gezien? Zo'n geweldig exemplaar krijg je nooit weer hoor."
Is het direct stil haha.

Ik heb om mij heen meerdere zwamgere vriendinnen maar bij mezelf 0,0 kriebels om ook zwanger te worden.
Voor ons is 1 kind goed. Bovendien kunnen we haar nu geven wat we willen. Financieel gezien.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor jullie reacties, fijn om lezen. Ik vind het heel lastig soms. Maar ik deel ook het gevoel met dat kind meer baat heeft bij een gelukkig moeder.
Ik heb zelf overigens een slechte band met mijn broer.
Een broer of zus hebben maakt niet dat je perse nooit meer alleen bent.
Ik vind mijn vrienden belangrijker, die heb ik zelf uit gekozen.
Partner heeft wel goede band met zijn zus maar als kind was het altijd ruzie.
Alle reacties Link kopieren
Ja hier een dochter van 1 jaar en 8 maanden. Wij hebben bewust de keuze gemaakt om het hierbij te houden :) Ik vond het eerste 1 jaar ook best zwaar maar nu wij ook alles op de rit hebben vinden we het geweldig. We voelen ons als gezin echt compleet. Hebben alle tijd en financiële middelen die we nodig hebben om ons leven zo te leiden als we willen.
Ik denk wel eens zou een broertje of zusje niet leuk voor haar zijn.. Maar zelf ben ik ook enigst kind en ik had vroeger (en nog steeds) goede vriendinnetjes die vaak bij ons konden logeren en mee op vakantie gingen. Deze vriendinnen zie ik ook echt als familie.
Wie weet denk ik er over een paar jaar anders over maar die kans acht ik heel klein. Als andere (vooral vrouwen) vragen wanneer de tweede komt zeg ik gewoon: Nou niet. Wij zijn compleet :D
Alle reacties Link kopieren
@ Eloise_Xennakiss

Zo voel ik me dus ook! En ook financieel gezien hebben we nu heerlijk de ruimte.
Ik vind soms alleen vervelend dat je het elke keer moet uitleggen aan vrienden/kennissen maar goed antwoord heb jij daarop! :D
Alle reacties Link kopieren
Wat fijn om allemaal te lezen, dit had ik even nodig, Bedankt :D
Alle reacties Link kopieren
Garanties krijg je nooit. Soms zou een kind gelukkiger zijn met broertje of zusje, soms gelukkiger zonder. Het maakt echt niet uit wat je kiest en is niet zielig. Laat je niet leiden door wat anderen vinden. Het enige dat je enigszins kunt controleren is dat je probeert de situatie op te zoeken waarin je denkt de beste moeder te kunnen zijn. Als dat in jouw geval betekent dat je gezin zo compleet is is dat prima.
Alle reacties Link kopieren
Ja je hebt echt absoluut geen reden om je er schuldig over te voelen. Het is jouw/jullie keuze en die is altijd goed. Ongeacht de motivatie.

Het blijft vervelend dat mensen ongevraagd dat soort persoonlijke vragen stellen. Ik zou me hierover ook niet verdedigen, gewoon duidelijk zeggen die komt er waarschijnlijk niet en klaar.
Alle reacties Link kopieren
Als jullie gezin voor jouw gevoel zo compleet is, dan is dat toch prima!? En een tweede kind krijgen omdat dan de eerste niet alleen is, is geen goede rede. Sowieso als je bekijkt dat er enorm veel broers en zussen zijn die op latere leeftijd niet eens meer met elkaar spreken omdat ze ruzie hebben over de meest onzinnige shit.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben zelf enig kind en dat was voor mij wel een reden om er meer te willen.

Ik vond en vind een niets aan alleen.

Ik had na mijn 1 e een PPD en mijn tweede kwam pas na 2 1/2 jaar. Toen was ik er klaar voor.
Alle reacties Link kopieren
EN wat een ander er van vind is niet belangrijk. Jullie leven. Jullie keuze
Alle reacties Link kopieren
Wij hebben ook bewust gekozen voor 1 kind.
Mijn man is bang dat het bij een 2e alleen maar fout kan gaan.
Zelf ben ik bang dat ik bij een 2e kind geen leuke moeder meer kan zijn omdat het me te veel energie gaat kosten en ik mijn aandacht niet zo goed kan verdelen. Daarbij hebben wij allebei ook niet het gevoel dat we nog niet compleet zijn als gezin.

Wij kregen ook heel vaak de vraag wanneer er een 2e zou komen. Daar hebben we gewoon eerlijk op geantwoord dat dat naar alle waarschijnlijkheid niet gaat gebeuren. Verder eigenlijk nooit rare reacties op gehad.
En die vragen houden vanzelf een keertje op :-)
Alle reacties Link kopieren
Ik heb er een. Gekregen uit een eerdere relatie. Prachtig kind van 10 dat bij mij en partner woont. Partner heeft geen kinderen maar heb altijd gezegd dat een voldoende is. Ik wil niet meerdere kinderen van meerdere mannen. Het leven loopt zoals het loopt! Nu zie ik behoorlijk de voordelen, ik ben midden dertig maar kan over 10 jaar weer van bepaalde vrijheden genieten en dat vind ik zelf wel super relaxed.
Heel bewust 1 kind.
Zelf ook geen broer(s)/zus(sen).

Zelf geen fijne jeugd gehad. Had nooit een kameraad om mijn leed mee te delen. Toch heb ik dit nooit gemist en achteraf denk ik dat het fijn is dat er niet nog een Troeteltje rondloopt met dezelfde bagage. Voor dat Troeteltje bedoel ik.

Heb wel een halfbroer en een halfzus. Dezen zijn echter opgegroeid in een tehuis. Niet bij of met mij dus. Met hen geen band of contact.

Mij vroeg men ook wel eens of er een tweede komt. Na resolute uitleg dat dat niet het geval zal zijn zolang wij het voor het zeggen hebben is dat onderwerp van tafel. Inmiddels vraagt niemand meer. Eenieder die ons nabij is is op de hoogte.
Ik heb overigens alles direct weggedaan of weggegeven of verkocht toen kind groeide. Box, wandelwagen, Maxi-Cosi....eruit gegroeid betekende weg ermee. Duidelijker naar je omveld kun je niet zijn, toch?
anoniem_277599 wijzigde dit bericht op 14-12-2017 09:09
0.80% gewijzigd
Lavendel_Madelief schreef:
13-12-2017 12:07
Kort geleden zijn hier 2 topics over geweest:
1: kinderen/angst-voor-wel-geen-tweede-kin ... ges/393488
2: kinderen/met-n-kind-ben-je-niet-echt-ee ... ges/393777

Wellicht heb je er wat aan.
Ik hen destijds dat eerste topic geopend en ik sta nog steeds achter onze keuze : één kind.
Ik vind het loeizwaar en blijf nu al amper overeind. En ik voel vooral de wens niet. Volg je gevoel, niet je schuldgevoel.
Ik heb ook 1 kind, inmiddels 25 jaar. Nooit spijt van gehad dat ik er niet meer genomen heb.
Hier ook 1 kind. Komt niks meer bij, een betere kan ik niet meer maken.
Jep, bewust 1 kind.

Waarom? Vond de babytijd echt heel zwaar en niet leuk. Pas vanaf een jaar of 1 of 2 het gevoel dat ik weer aan het leven was ipv overleven en pas sinds onze (geweldige lekkere leuke) dochter 3 of 4 is het gevoel 'wat is dit gaaf!'

Ik heb geen zin om weer een paar jaar baby/dreumestijd te overleven. En ben superhappy met ons leven nu. Ik ben ook iemand die graag tijd heeft om aan werk te besteden en rust. Dat gaat uitstekend met 1 kind, het is best of both worlds.

Zielig voor dochter heb ik het nooit gevonden. Man en ik hebben beiden weinig met onze broers en zussen. Zijn veel closer met vrienden.
Dochter (ze is nu 6) is heel sociaal en heeft dagelijks vriendjes over de vloer. Ik zie nu vooral de voordelen voor haar: bij ons kan alles en ik doe heel veel leuke dingen met haar en vriendinnetjes, waar bij de andere kinderen activiteiten vaak lastiger zijn omdat er nog een jonger (baby) broertje of zusje is.
Troeteltje schreef:
13-12-2017 15:23
Heel bewust 1 kind.
Zelf ook geen broers/zussen.

Zelf geen fijne jeugd gehad. Had nooit een kameraad om mijn leed mee te delen. Toch heb ik dit nooit gemist en achteraf denk ik dat het fijn is dat er niet nog een Troeteltje rondloopt met dezelfde bagage. Voor dat Troeteltje bedoel ik.

Heb wel een halfbroer en een halfzus. Dezen zijn echter opgegroeid in een tehuis. Niet bij of met mij dus. Met hen geen band of contact.

Mij vroeg men ook wel eens of er een tweede komt. Na resolute uitleg dat dat niet het geval zal zijn wanneer zolang wij het voor het zeggen hebben is dat onderwerp van tafel. Inmiddels vraagt niemand meer. Eenieder die ons nabij is is op de hoogte.
Ik heb overigens alles direct weggedaan of weggegeven of verkocht toen kind groeide. Box, wandelwagen, Maxi-Cosi....eruit gegroeid betekende weg ermee. Duidelijk naar je omveld kun je niet zijn, toch?
:hug:
Ps: ik erger me nogal als mensen het zielig vinden. Ik had vroeger echt niets aan mijn broer en zie hoe genoeg gezinnen thuis continu strijd hebben. Als volwassenen is er ook amper contact tussen broer en mij, ook man ziet broer en zus zelden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven