Kinderen
alle pijlers
Is dit normaal kindgedrag?
donderdag 14 december 2017 19:45
Mijn zoontje van ruim anderhalf heeft vandaag tijdens het eten een meltdown gehad. Dit heeft wel een half uur geduurd, heel hard huilen en krijsen. Hij was niet te troosten, geen contact mee te krijgen. Hij wees steeds naar zijn bord maar als dat in de buurt kwam wendde hij zijn hoofd af en duwde het bord weg of smeet het op de grond. Dan wees hij naar iets in de keuken en riep die die! Het was ons niet duidelijk wat hij wilde. Hem aan laten wijzen maar dat lukte niet. Uiteindelijk een muziekje op de ipad wat hem rustig kreeg waarna hij gewoon heeft zitten eten, alsof er niks gebeurd was. We zijn best geschrokken van deze bui omdat we het niet eerder mee hebben gemaakt. Hij was echt heel erg overstuur en we konden hem niet bereiken. Is dit herkenbaar? Hoort dit bij de leeftijd? Hoe kunnen we in het vervolg reageren? Hij laat zich op de grond vallen, ik probeer bij hem te zijn en te kalmeren, hij wil niet altijd opgetild of aangeraakt.
donderdag 14 december 2017 19:49
Ja hoor, herkenbaar.
Frustratie denk ik van zijn kant, omdat hij iets duidelijk wil maken wat niet lukt. Hij wil iets niet en iets wel, maar het is nog zo'n uk dat zelfs dat voor hem niet duidelijk is.
kijk wat werkt bij je ventje. Soms is iets geks doen, een deksel op je hoofd zetten of zoiets, genoeg om hem weer bij de les te krijgen, of erbij op de grond gaan zitten.
Niets aan de hand, dit gaat je nog veel vaker overkomen
Frustratie denk ik van zijn kant, omdat hij iets duidelijk wil maken wat niet lukt. Hij wil iets niet en iets wel, maar het is nog zo'n uk dat zelfs dat voor hem niet duidelijk is.
kijk wat werkt bij je ventje. Soms is iets geks doen, een deksel op je hoofd zetten of zoiets, genoeg om hem weer bij de les te krijgen, of erbij op de grond gaan zitten.
Niets aan de hand, dit gaat je nog veel vaker overkomen
donderdag 14 december 2017 20:01
Hmm dat klinkt geruststellend. Iets geks doen ga ik volgende keer proberen.Doreia schreef: ↑14-12-2017 19:49Ja hoor, herkenbaar.
Frustratie denk ik van zijn kant, omdat hij iets duidelijk wil maken wat niet lukt. Hij wil iets niet en iets wel, maar het is nog zo'n uk dat zelfs dat voor hem niet duidelijk is.
kijk wat werkt bij je ventje. Soms is iets geks doen, een deksel op je hoofd zetten of zoiets, genoeg om hem weer bij de les te krijgen, of erbij op de grond gaan zitten.
Niets aan de hand, dit gaat je nog veel vaker overkomen
We keken elkaar echt aan van hij lijkt wel bezeten.
donderdag 14 december 2017 20:02
donderdag 14 december 2017 20:04
Wat vaak helpt is om even uit de situatie te stappen. Soms lopen wij letterlijk even met kind naar buiten en wijzen dan op een bloemetje of een vogel, of een bergje sneeuw.
Kinderen komen soms vast te zitten in hun eigen frustratie en kunnen daar zelf niet goed uitkomen. Op deze leeftijd helpt dit vaak nog wel. En dan daarna heel liefdevolle aandacht geven, knuffelen, op schoot, en even rust creëren.
Op wat latere leeftijd kun je beginnen met gedrag en emoties benoemen, zodat kind zich gezien en begrepen voelt.
Kinderen komen soms vast te zitten in hun eigen frustratie en kunnen daar zelf niet goed uitkomen. Op deze leeftijd helpt dit vaak nog wel. En dan daarna heel liefdevolle aandacht geven, knuffelen, op schoot, en even rust creëren.
Op wat latere leeftijd kun je beginnen met gedrag en emoties benoemen, zodat kind zich gezien en begrepen voelt.
donderdag 14 december 2017 20:08
Begin van de 'peuterpuberteit'. Mijn jongste was net zo, ging compleet over de rooie, alles was NEEE! en was niet meer aanspreekbaar - laat staan af te leiden. Dacht dat het alleen maar erger zou worden, maar hij is nu 2 en sinds hij goed kan praten (dat ging ineens heel snel) zijn dit soort explosies voorbij. Hij wordt natuurlijk nog weleens boos als ie zijn zin niet krijgt, maar dan weet je iig waar het aan ligt.
Succes ermee. Hoop dat het bij jullie ook snel voorbij is.
Oh het enige wat hier hielp was hem ergens neerzetten met een bordje lekkers in de buurt, rozijntjes ofzo. Als hij die ontdekte ging hij die snikkend op staan peuzelen en daarna was het voorbij.
Succes ermee. Hoop dat het bij jullie ook snel voorbij is.
Oh het enige wat hier hielp was hem ergens neerzetten met een bordje lekkers in de buurt, rozijntjes ofzo. Als hij die ontdekte ging hij die snikkend op staan peuzelen en daarna was het voorbij.
nootboek wijzigde dit bericht op 14-12-2017 20:13
16.93% gewijzigd
donderdag 14 december 2017 20:11
donderdag 14 december 2017 20:13
Hier hielp en helpt het om het gewoon even te laten gaan. Alles wat we aanbieden of vragen maakt het erger en als hij niet uit zichzelf stopt begint het bij elke scheet weer opnieuw. Ik blijf in de buurt en vraag af en toe of hij klaar is. Soms wil hij op de gang of op zijn kamer zijn, ik laat de deur open en op een gegeven moment komt hij terug en roept dat hij klaar is.
donderdag 14 december 2017 20:14
Fijn te lezen dat het herkenbaar is en goed om te weten dat dit wellicht vaker voor gaat komen en wat we kunnen doen.
Het verbaasde me hoelang die aanval duurde. Je zou zeggen na 5 min is het wel klaar. Hij zou er ook doodmoe van worden.
Normaal is hij heel aanhankelijk en zoekt hij troost. Nu wilde hij niks van ons weten.
Ik vind het ook lastig, en snap zijn frustratie dan wel, als ik niet weet wat hij bedoeld. Hij blijft die die die roepen maar kan zich niet anders uitdrukken, op wat losse woordjes na.
Het verbaasde me hoelang die aanval duurde. Je zou zeggen na 5 min is het wel klaar. Hij zou er ook doodmoe van worden.
Normaal is hij heel aanhankelijk en zoekt hij troost. Nu wilde hij niks van ons weten.
Ik vind het ook lastig, en snap zijn frustratie dan wel, als ik niet weet wat hij bedoeld. Hij blijft die die die roepen maar kan zich niet anders uitdrukken, op wat losse woordjes na.
donderdag 14 december 2017 20:15
Misschien was de kleur van het bord niet goedBloemetjefresia schreef: ↑14-12-2017 20:11Hij was in bad geweest en meteen toen we beneden kwamen zijn we aan tafel gegaan. Hij klom zelf in de stoel en wees naar de slabber. Zodra bord voor zijn neus kwam begon het.
Nee serieus, op die leeftijd kan het echt vanalles zijn, wat je zelf niet zou verzinnen
donderdag 14 december 2017 20:20
Herkenbaar, dit soort episodes hebben we hier heel vaak gehad. Inderdaad, alsof kind bezeten was, geen contact mee te krijgen en alleen maar krijsen. Alsof er kortsluiting in dat koppie zat.
Het enige wat hier hielp, was uit laten razen en daarna rustig kijken hoe we wel uit konden komen bij wat de bedoeling was. Maar de eerste paar keer was ik verbijsterd dat mijn kind zo tekeer kon gaan. En de eerste keer heb ik ook echt even heel rustig moeten gaan zitten om te bedenken of er betere stappen waren om te zetten dan een klap in het gezicht geven of onder de koude douche zetten in de hoop dat de schrik de paniek eruit zou halen. Beide niet gedaan natuurlijk. Ik heb er wel voor gezorgd dat kind zich niet kon bezeren op de plek waar het uit lag te razen en ik heb heel lang een bepaald rustig liedje gezongen zodra ik merkte dat het minder werd. Meestal viel kind dan uiteindelijk totaal bezweet bij mij op schoot in slaap, helemaal uitgeteld. Soms hielp het om een koude washand in de nek te leggen, of om een lepeltje honing te geven.
Wat wel scheelde, was dat we op een bepaald moment de katalysators voor dit gedrag beter herkenden. Bij trek, vermoeidheid of als het anders liep dan verwacht, dan konden we de klok erop gelijk zetten. Dus we zorgden voor een regelmatig leven, met vaste bedtijden, vaste eetmomenten, vaste rituelen en altijd iets in de tas om tussendoor te eten te geven zodat de bloedsuikerspiegel niet te ver daalde. En geen strijd maken van dingen die de strijd niet waard zijn.
Alle goedbedoelde tips van afleiden, emoties benoemen of meegeven hebben hier nooit geholpen. (Ook niet als de eigenwijze oma's dat deden, omdat dat de beste methode was en oma het wel even op zou lossen.
) Wat wel hielp was duidelijkheid, voorspelbaarheid en ruimschoots van tevoren de volgende stappen in het programma aankondigen (maar daar moeten ze wat ouder voor zijn om dat te snappen).
En wat ook hielp, was het gewoon te laten gebeuren als het plaatsvond. Bij ons waren het periodes van 4-6 weken vol driftbuien en dan weer even een tijdje rust. Maar na zo'n periode van driftbuien, dan waren er wel altijd opeens weer een boel nieuwe vaardigheden. Dus we zagen het maar als een extreme uiting van "sprongetjes".
Het enige wat hier hielp, was uit laten razen en daarna rustig kijken hoe we wel uit konden komen bij wat de bedoeling was. Maar de eerste paar keer was ik verbijsterd dat mijn kind zo tekeer kon gaan. En de eerste keer heb ik ook echt even heel rustig moeten gaan zitten om te bedenken of er betere stappen waren om te zetten dan een klap in het gezicht geven of onder de koude douche zetten in de hoop dat de schrik de paniek eruit zou halen. Beide niet gedaan natuurlijk. Ik heb er wel voor gezorgd dat kind zich niet kon bezeren op de plek waar het uit lag te razen en ik heb heel lang een bepaald rustig liedje gezongen zodra ik merkte dat het minder werd. Meestal viel kind dan uiteindelijk totaal bezweet bij mij op schoot in slaap, helemaal uitgeteld. Soms hielp het om een koude washand in de nek te leggen, of om een lepeltje honing te geven.
Wat wel scheelde, was dat we op een bepaald moment de katalysators voor dit gedrag beter herkenden. Bij trek, vermoeidheid of als het anders liep dan verwacht, dan konden we de klok erop gelijk zetten. Dus we zorgden voor een regelmatig leven, met vaste bedtijden, vaste eetmomenten, vaste rituelen en altijd iets in de tas om tussendoor te eten te geven zodat de bloedsuikerspiegel niet te ver daalde. En geen strijd maken van dingen die de strijd niet waard zijn.
Alle goedbedoelde tips van afleiden, emoties benoemen of meegeven hebben hier nooit geholpen. (Ook niet als de eigenwijze oma's dat deden, omdat dat de beste methode was en oma het wel even op zou lossen.
) Wat wel hielp was duidelijkheid, voorspelbaarheid en ruimschoots van tevoren de volgende stappen in het programma aankondigen (maar daar moeten ze wat ouder voor zijn om dat te snappen).En wat ook hielp, was het gewoon te laten gebeuren als het plaatsvond. Bij ons waren het periodes van 4-6 weken vol driftbuien en dan weer even een tijdje rust. Maar na zo'n periode van driftbuien, dan waren er wel altijd opeens weer een boel nieuwe vaardigheden. Dus we zagen het maar als een extreme uiting van "sprongetjes".
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
donderdag 14 december 2017 20:27
Wij hadden trouwens ook te maken met wegdraaiende ogen en breath holding spells. Van de huisarts kregen we daar dit soort informatie over: http://www.kinderneurologie.eu/ziektebe ... spells.php
Ook als je kind geen adem inhoudt tijdens zo'n driftbui, is het misschien verhelderend om te lezen. Ik moest wel lachen toen ik las dat er expliciet in de tekst staat dat je het kind geen koud water in het gezicht moet gooien of pijnprikkels toe moet dienen. Blijkbaar zijn er meer mensen die dat instinctief willen doen.
Ook als je kind geen adem inhoudt tijdens zo'n driftbui, is het misschien verhelderend om te lezen. Ik moest wel lachen toen ik las dat er expliciet in de tekst staat dat je het kind geen koud water in het gezicht moet gooien of pijnprikkels toe moet dienen. Blijkbaar zijn er meer mensen die dat instinctief willen doen.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
donderdag 14 december 2017 20:28
Ah, wij hadden ook een boze peuter aan tafel vandaag; hij heeft ongeveer dezelfde leeftijd als jouw zoontje.
Ik heb geen idee wat er was, hij wilde een hap, maar zodra het erop zat zei hij neeeeeee!! Ik ben even met hem naar de bank gegaan, heb post open gemaakt met hem en daarna heeft hij bij mij op schoot z'n bord helemaal leeg gegeten. Bijzonder wel ja.
Ik heb geen idee wat er was, hij wilde een hap, maar zodra het erop zat zei hij neeeeeee!! Ik ben even met hem naar de bank gegaan, heb post open gemaakt met hem en daarna heeft hij bij mij op schoot z'n bord helemaal leeg gegeten. Bijzonder wel ja.
donderdag 14 december 2017 20:37
Je had hem pannenkoeken beloofd, maar hij kreeg bloemkool.... Ja dan zou ik ook uit mn pan gaan >. <Bloemetjefresia schreef: ↑14-12-2017 20:11Hij was in bad geweest en meteen toen we beneden kwamen zijn we aan tafel gegaan. Hij klom zelf in de stoel en wees naar de slabber. Zodra bord voor zijn neus kwam begon het.
Maar maak je idd niet druk... hoort er gewoon bij stopt als ze kunnen praten
donderdag 14 december 2017 20:43
Ik herken het ook van mijn jongste, alleen niet zo lang. Meestal hooguit 5 minuten.
Het valt bij hem vaak op te lossen door het compleet te negeren, te doen alsof ik spontaan ineens iets heel aparts/raars heb gezien, dus dan kan ik ineens heel gebiologeerd naar het dichtstbijzijnde voorwerp zitten kijken met veel mimiek in mijn gezicht en dan is mijn zoontje dusdanig nieuwsgierig waar ik nou zo spontaan mijn aandacht voor heb dat ie zijn eigen driftbui soms compleet vergeet.
Het valt bij hem vaak op te lossen door het compleet te negeren, te doen alsof ik spontaan ineens iets heel aparts/raars heb gezien, dus dan kan ik ineens heel gebiologeerd naar het dichtstbijzijnde voorwerp zitten kijken met veel mimiek in mijn gezicht en dan is mijn zoontje dusdanig nieuwsgierig waar ik nou zo spontaan mijn aandacht voor heb dat ie zijn eigen driftbui soms compleet vergeet.
donderdag 14 december 2017 20:52
Dat heb ik ook gemerkt ja, alles wat we vragen of aanbieden wakker weer iets aan.pien6 schreef: ↑14-12-2017 20:13Hier hielp en helpt het om het gewoon even te laten gaan. Alles wat we aanbieden of vragen maakt het erger en als hij niet uit zichzelf stopt begint het bij elke scheet weer opnieuw. Ik blijf in de buurt en vraag af en toe of hij klaar is. Soms wil hij op de gang of op zijn kamer zijn, ik laat de deur open en op een gegeven moment komt hij terug en roept dat hij klaar is.
donderdag 14 december 2017 20:54
Ben ik ook geen fan van maar ik wist niet hoe ik hem er uit moest krijgen. Overigens heeft hij erna het eten met smaak opgegeten.Castor1975 schreef: ↑14-12-2017 20:44Een Ipad lijkt me geen goede oplossing..misschien lekkerder koken?
