Kinderen
alle pijlers
'Nee' valt zwaar voor peuter
zaterdag 17 februari 2018 17:24
Dames,
Even jullie heldere blik op de volgende zaak...
Ik heb een lieve, zachtaardig peutermeisje van ruim 3,5 jaar. Nooit een moeilijke baby en dreumes geweest, driftbuien zijn haar vreemd en begreep al vroeg dat ze iets niet mocht. Tot een goed half/driekwart jaar geleden was dit eigenlijk nooit een probleem.
Nu echter, gaat iedere 'nee' over in een grote huilbui. Dat gaat over simpele zaken als geen koekje want tijd voor eten, een bepaalde wens voor speelgoed, het niet mogen van haar speentje want die is alleen voor het slapen. Dit zijn dit dagelijks terugkerende zaken en zijn dit dus wat huilbuien op een dag die eindeloos door kunnen gaan en de sfeer zijn gaan bepalen in huis.
We zijn redelijk consequent. De speen blijft lastig want die is er voor het slapen, maar bij ziek zijn of na een lange week waarin ze goed moe is pakken we die er nog wel bij. Maar voor de rest - heb ik het idee tenminste toch - dat we consequent zijn. Niet standaard speelgoed/surprise eitje/favoriete eten in de stad of supermarkt maar af en toe. Ze mag ook wel eens wat kiezen wat we eten maar er moet ook minstens een paar happen geproefd worden bij het avondeten als wij de keuze maken.
Ik heb steeds meer het idee dat ze ons uitprobeert of haar grenzen opzoekt. Echter ben ik dit totaal niet gewend van haar en begin het nu verwend gedrag te vinden en begin me er nu soms aan te storen. We zijn zoekende in dit in goede banen te leiden maar krijg steeds het idee dat ik tekort schiet. Niet om haar 'nee' te zeggen, wel dat ik het idee krijg dat het gedrag steeds erger wordt of dat ik op haar blijf mopperen, wat ik ook niet wil. Duidelijk is wel dat we in een vicieuze cirkel beland zijn en man en ik er uit willen. Maar we weten niet hoe!
Voor de beeldvorming, man en ik zijn van de positieve opvoeding, we kunnen zachte eitjes zijn maar laten niet over ons heenlopen en kunnen wel assertief genoeg zijn.
Iemand met goede tips?
Even jullie heldere blik op de volgende zaak...
Ik heb een lieve, zachtaardig peutermeisje van ruim 3,5 jaar. Nooit een moeilijke baby en dreumes geweest, driftbuien zijn haar vreemd en begreep al vroeg dat ze iets niet mocht. Tot een goed half/driekwart jaar geleden was dit eigenlijk nooit een probleem.
Nu echter, gaat iedere 'nee' over in een grote huilbui. Dat gaat over simpele zaken als geen koekje want tijd voor eten, een bepaalde wens voor speelgoed, het niet mogen van haar speentje want die is alleen voor het slapen. Dit zijn dit dagelijks terugkerende zaken en zijn dit dus wat huilbuien op een dag die eindeloos door kunnen gaan en de sfeer zijn gaan bepalen in huis.
We zijn redelijk consequent. De speen blijft lastig want die is er voor het slapen, maar bij ziek zijn of na een lange week waarin ze goed moe is pakken we die er nog wel bij. Maar voor de rest - heb ik het idee tenminste toch - dat we consequent zijn. Niet standaard speelgoed/surprise eitje/favoriete eten in de stad of supermarkt maar af en toe. Ze mag ook wel eens wat kiezen wat we eten maar er moet ook minstens een paar happen geproefd worden bij het avondeten als wij de keuze maken.
Ik heb steeds meer het idee dat ze ons uitprobeert of haar grenzen opzoekt. Echter ben ik dit totaal niet gewend van haar en begin het nu verwend gedrag te vinden en begin me er nu soms aan te storen. We zijn zoekende in dit in goede banen te leiden maar krijg steeds het idee dat ik tekort schiet. Niet om haar 'nee' te zeggen, wel dat ik het idee krijg dat het gedrag steeds erger wordt of dat ik op haar blijf mopperen, wat ik ook niet wil. Duidelijk is wel dat we in een vicieuze cirkel beland zijn en man en ik er uit willen. Maar we weten niet hoe!
Voor de beeldvorming, man en ik zijn van de positieve opvoeding, we kunnen zachte eitjes zijn maar laten niet over ons heenlopen en kunnen wel assertief genoeg zijn.
Iemand met goede tips?
zaterdag 17 februari 2018 17:29
zaterdag 17 februari 2018 17:30
zaterdag 17 februari 2018 17:31
Misschien toch eens echt turven hoe vaak je dat doet , in een supermarkt een speelgoedje of snoepje kopen voor haar of iets te eten kopen in de stad. Blijkbaar is het zo vaak dat ze er wel aan gewend is en het dan niet snapt dat jullie 'ineens' nee zeggen. Ik merkte het bij mijn eigen kinderen ook, geleidelijk leer je ze zélf verkeerd gedrag aan en moet je het met moeite ook weer terugdraaien.
zaterdag 17 februari 2018 17:37
Rationeel ben ik het helemaal met je eens. Vind ook dat mijn dochter mag huilen en denk ik dat het een fase zal zijn.
Maar emotioneel gezien begint het me allemaal wat zwaar te vallen. Ondanks dat ik heel goed begrijp dat ik mijn dochter niet steeds d'r zin kan geven doet het natuurlijk wel wat met me, denk dat iedere moeder dat wel eens ervaart. Dat frustreert na dagen van veel huilen en het wordt steeds lastiger er constructief mee om te gaan. Gelukkig sluiten we het goed af elke keer met een knuffel en een kus, zonder dat er toegegeven wordt aan haar zin.
zaterdag 17 februari 2018 17:38
Hier ook een peuter puber. Ondertussen zijn we er wel achter wat triggers kunnen zijn voor een huilbui. Een bepaalde kleur beker, bepaalde dingen zelf willen doen, beker melk opdrinken enz. We proberen het nu voor te zijn door hem zelf te laten kiezen: 'Welke kleur beker wil je: groen of blauw?' 'Ga je op handen en voeten de trap op of houd je de leuning vast?' bijvoorbeeld. En op een gezellige manier zijn melk op laten drinken '*naam babyzusje*: moet je eens kijken hoe goed *je broer* zijn melk op kan drinken!!' Zo kunnen we aardig wat driftbuien voorkomen en blijft het zo gezellig mogelijk in huis.
Maar een driftbui hoort er ook bij. Dus over bepaalde dingen mag hij best boos zijn. Blijf consequent en pick your battles. Het is een fase!
Wij proberen er ook samen wel om te lachen om het voor onszelf luchtig te houden. Uiteraard buiten zicht van peuter om
Maar een driftbui hoort er ook bij. Dus over bepaalde dingen mag hij best boos zijn. Blijf consequent en pick your battles. Het is een fase!
Wij proberen er ook samen wel om te lachen om het voor onszelf luchtig te houden. Uiteraard buiten zicht van peuter om
anoniem_198686 wijzigde dit bericht op 17-02-2018 17:43
8.79% gewijzigd
zaterdag 17 februari 2018 17:41
Dat doen we doorgaans wel, maar moet wel toegeven dat we er ons tegenwoordiger gemakkelijker vanaf maken met een 'nee' want we hebben ook nog eentje van bijna twee jaar rondlopen. Ik ga het zeker weer aanscherpen, bedankt voor je bericht.dagdromer1986 schreef: ↑17-02-2018 17:29Misschien een alternatief voorstellen... geen koekje maar wel (... iets gezonders en kleins wat ze ook lekker vindt), geen speen maar wel bijv. een doekje.
Dan is de keuze dus aan haar (ze krijgt of 'niks' of het alternatief dat jij aanbiedt), dat neemt soms wat frustratie weg.
Ze begon net weer over haar speen en heb haar gezegd dat dat nu niet gaat maar dat ze wel een knuffel op de bank mocht pakken. Dat vond ze prima!
Ik ken het, mijn middelste en jongste zijn nu 3 en 2 jaar oud.
zaterdag 17 februari 2018 17:43
Ga ik zeker doen want ik weet zeker dat daar een kern van waarheid in zit!Nirakkam schreef: ↑17-02-2018 17:31Misschien toch eens echt turven hoe vaak je dat doet , in een supermarkt een speelgoedje of snoepje kopen voor haar of iets te eten kopen in de stad. Blijkbaar is het zo vaak dat ze er wel aan gewend is en het dan niet snapt dat jullie 'ineens' nee zeggen. Ik merkte het bij mijn eigen kinderen ook, geleidelijk leer je ze zélf verkeerd gedrag aan en moet je het met moeite ook weer terugdraaien.
zaterdag 17 februari 2018 17:44
Een kind van 3,5 jaar is gewoon een peuter. Een kleuter is een kind van 4 tot 6 jaar.
zaterdag 17 februari 2018 17:45
Ik snap het hoor, ik vind het ook wel eens storend als hij het heel dramatisch vindt. Maar het helpt me enorm om te bedenken dat hij het niet expres doet. Zijn levenservaring is nog maar minimaal en zijn vermogen tot relativeren is nagenoeg nul. Iedere teleurstelling ìs dus ook het ergste dat hij ooit heeft meegemaakt Ik probeer het los te zien van mij: híj is verdrietig, dat is niet mijn probleem maar het zijne. Ik kan hem er in ondersteunen door zijn gevoel te erkennen en hem te troosten, maar verder ben ik niet verantwoordelijk. Dat geeft heel veel rust en scheelt een hoop frustratie. Want dat is uiteindelijk het probleem: niet dat hij verdrietig is, maar dat ik het frustrerend vind. Als ik dat niet meer vind, is het probleem opgelost.
Ik probeer het los te zien van mij: híj is verdrietig, dat is niet mijn probleem maar het zijne. Ik kan hem er in ondersteunen door zijn gevoel te erkennen en hem te troosten, maar verder ben ik niet verantwoordelijk. Dat geeft heel veel rust en scheelt een hoop frustratie. Want dat is uiteindelijk het probleem: niet dat hij verdrietig is, maar dat ik het frustrerend vind. Als ik dat niet meer vind, is het probleem opgelost.
anoniem_360912 wijzigde dit bericht op 17-02-2018 17:47
0.07% gewijzigd
zaterdag 17 februari 2018 17:45
Het ene kind reageert ook gewoon heftiger dan het andere. Mijn zoon is zo'n pittig ding die overal een discussie van probeert te maken en toen hij nog wat kleiner was, helemaal over zijn toeren kon raken van een simpel; nee, je mag geen koekje vlak voor het eten (komkommer als alternatief wilde hij niet)
Met consequent zijn los je dat op, maar dat kan best even duren voordat ze die emoties een beetje kunnen reguleren. Tot die tijd; adem in, adem uit.
Met consequent zijn los je dat op, maar dat kan best even duren voordat ze die emoties een beetje kunnen reguleren. Tot die tijd; adem in, adem uit.
zaterdag 17 februari 2018 18:03
zaterdag 17 februari 2018 18:05
zaterdag 17 februari 2018 18:19
