Kinderen
alle pijlers
Woedeaanval ouder
maandag 12 maart 2018 10:41
Vooropgesteld dat ik reeds hulp heb gezocht voor dit probleem. Woedeaanvallen als ouder, wie herkent het? Ik moet eraan toevoegen dat het vrijwel nooit uit het niks komt, maar meestal na een hele dag dat ze hebben lopen klieren (bewust of onbewust) en ik al tig keer tot 10 heb geteld en ze rustig heb benaderd. Of als ze weer maar eens met een nota thuiskomen of ik moet horen dat ze zich misdragen hebben. Ik kan dan echt heul hard roepen tegen ze, met mijn vuist op tafel kloppen, straffen.. ik zie erop toe dat ik niet scheld of fysiek word, maar verder raas ik. Ik zorg ook dat ik na een tijdje mijn excuses ga aanbieden voor hoe ik deed en/of uitleg waarom ik zo deed. Ik kalmeer dus wel snel (gelukkig). Het gebeurt ook niet vaak, maar elke keer is een keer te veel natuurlijk. Ik benoem ook meermaals per dag wat ik zo goed en leuk aan ze vind en complimenteer en motiveer zo veel mogelijk. Maar zo rot dat ik me kan voelen om de dingen die ik zeg of doe tijdens mijn woede. En zo bang dat ik ze schaad hiermee, of dat hun zelfbeeld eronder lijdt. Ik ben niet de enige, dat weet ik. Maar soms voelt dat wel zo.. Ze zijn 7 en 5, overigens.
maandag 12 maart 2018 10:45
Hoe kan je verwachten dat je kinderen zich gedragen als jij jezelf niet eens onder controle kan houden?
De enige reden dat je zo tegen ze te keer gaat is omdat zij niet bij je weggaan of straffen. Als je je zo zou gedragen bij volwassenen wordt je ontslagen, gearresteerd of op je bek geslagen.
Je misbruikt het feit dat ze je niet kunnen verlaten.
De enige reden dat je zo tegen ze te keer gaat is omdat zij niet bij je weggaan of straffen. Als je je zo zou gedragen bij volwassenen wordt je ontslagen, gearresteerd of op je bek geslagen.
Je misbruikt het feit dat ze je niet kunnen verlaten.
maandag 12 maart 2018 10:48
maandag 12 maart 2018 10:48
Dus jij kan zelf beslissen of je een woedeaanval krijgt of niet? Dat ken je het probleem van TO dus helemaal niet.BahcoBarbie schreef: ↑12-03-2018 10:47Oh ja en ik herken het maar no fucking way dat mijn kinderen die slechte kant van mijn ooit gaan zien.
maandag 12 maart 2018 10:48
Niemand is perfect. Zo goed als iedere ouder zal wel eens uit dr slofschieten als in boos worden of een keer schreeuwen.
We zijn mensen, geen robots.
Maar... als het te vaak gebeurd en te erg dan wordt het idd een probleem.
Mijn vader had dat probleem, deed er niks aan. Vond zelf dat hij geen probleem had. Het gevolg was dat we thuis op onze tenen liepen en gewoon best bang voor hem waren.
Goed dus dat je hulp hebt gezocht. Maar bedenk dus ook dat een keer iedere ouder wel eens boos wordt of moppert. Ik heb het idee te lezen dat je het perfect wil doen, dat is geen enkele ouder. Succes.
We zijn mensen, geen robots.
Maar... als het te vaak gebeurd en te erg dan wordt het idd een probleem.
Mijn vader had dat probleem, deed er niks aan. Vond zelf dat hij geen probleem had. Het gevolg was dat we thuis op onze tenen liepen en gewoon best bang voor hem waren.
Goed dus dat je hulp hebt gezocht. Maar bedenk dus ook dat een keer iedere ouder wel eens boos wordt of moppert. Ik heb het idee te lezen dat je het perfect wil doen, dat is geen enkele ouder. Succes.
maandag 12 maart 2018 10:50
Je wordt niet fysiek, je scheldt niet, het wordt je alleen soms teveel en reageert dan vrij menselijk. Ik lees niet echt iets heel raars. Het lijkt me logisch dat je weleens kwaad wordt als je twee kinderen hebt.
Mijn moeder riep vroeger regelmatig 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen!' waar wij bij waren. Nou, dat snap ik heel goed en daar heb ik voor zover ik weet niets aan over gehouden.
Mijn moeder riep vroeger regelmatig 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen!' waar wij bij waren. Nou, dat snap ik heel goed en daar heb ik voor zover ik weet niets aan over gehouden.
maandag 12 maart 2018 10:52
Sorry, ik herken het niet. En ik begrijp het ook niet. Als je voor jezelf er wel op kunt toe zien dat je niet fysiek wordt of gaat schelden, waarom kun je dan niet jezelf inhouden om te gaan schreeuwen of met je vuist op tafel te slaan (dat laatste is ook geweld trouwens, heb je daar wel eens aan gedacht??)
Hoe vaak hoor jij dat ze zich 'misdragen' hebben en wat versta je daar precies onder? De mijne zijn 7 en 4 en 'misdragen' zich zelden. Ja, ze zoeken grenzen op en proberen wel eens wat uit, maar dat hoort bij groter worden en opgroeien. Heb je je ook wel eens gerealiseerd dat hun gedrag buitenshuis misschien wel een tegenreactie is op jouw gedrag binnen? Omdat ze zich niet veilig voelen bijvoorbeeld?
Sterkte hier mee, goed dat je hulp hebt gezocht, ga daar vooral mee door!
moderatorviva wijzigde dit bericht op 12-03-2018 11:39
Reden: OP quoten
Reden: OP quoten
31.55% gewijzigd
maandag 12 maart 2018 10:55
Gefeliciteerd dat jij kinderen hebt die zich nooit misdragen en dat jij het in je hebt om nooit kwaad te worden, maar dat dat bij TO wel gebeurt zegt in principe niets. Ik vind dat heel menselijk.Kastanjez schreef: ↑12-03-2018 10:52Sorry, ik herken het niet. En ik begrijp het ook niet. Als je voor jezelf er wel op kunt toe zien dat je niet fysiek wordt of gaat schelden, waarom kun je dan niet jezelf inhouden om te gaan schreeuwen of met je vuist op tafel te slaan (dat laatste is ook geweld trouwens, heb je daar wel eens aan gedacht??)
Hoe vaak hoor jij dat ze zich 'misdragen' hebben en wat versta je daar precies onder? De mijne zijn 7 en 4 en 'misdragen' zich zelden. Ja, ze zoeken grenzen op en proberen wel eens wat uit, maar dat hoort bij groter worden en opgroeien. Heb je je ook wel eens gerealiseerd dat hun gedrag buitenshuis misschien wel een tegenreactie is op jouw gedrag binnen? Omdat ze zich niet veilig voelen bijvoorbeeld?
Sterkte hier mee, goed dat je hulp hebt gezocht, ga daar vooral mee door!
maandag 12 maart 2018 11:00
Niet herkenbaar, gelukkig.
Mijn kinderen zijn 13 en 14 en hebben nog nooit geklierd, bewust of onbewust, geen minuut en al helemaal geen hele dag.
Ik denk dus dat dat een perceptie-ding is, want ik kan me niet voorstellen dat die van mij heilig zijn en die van jou voor galg en rad, etc. opgroeien.
Ik heb zelf ook nooit woedeaanvallen. Ik ben wel eens boos, maar vrijwel nooit op mijn kinderen. Maar een woedeaanval, dat ken ik niet.
Ik heb vroeger wel een tijd bij iemand in huis gewoond die dat wel had. Daar krijg je een nare loop-op-je-tenen cultuur van, waarbij degene met woedeaanvallen vooral:
- zielig gevonden wordt
- onberekenbaar wordt gevonden
- bijna niks meer te horen krijgt, want de bom zou eens barsten
- eng gevonden wordt
Iedereen was blij als die persoon er een tijdje niet was.
Hoe wil jij thuis overkomen?
Mijn kinderen zijn 13 en 14 en hebben nog nooit geklierd, bewust of onbewust, geen minuut en al helemaal geen hele dag.
Ik denk dus dat dat een perceptie-ding is, want ik kan me niet voorstellen dat die van mij heilig zijn en die van jou voor galg en rad, etc. opgroeien.
Ik heb zelf ook nooit woedeaanvallen. Ik ben wel eens boos, maar vrijwel nooit op mijn kinderen. Maar een woedeaanval, dat ken ik niet.
Ik heb vroeger wel een tijd bij iemand in huis gewoond die dat wel had. Daar krijg je een nare loop-op-je-tenen cultuur van, waarbij degene met woedeaanvallen vooral:
- zielig gevonden wordt
- onberekenbaar wordt gevonden
- bijna niks meer te horen krijgt, want de bom zou eens barsten
- eng gevonden wordt
Iedereen was blij als die persoon er een tijdje niet was.
Hoe wil jij thuis overkomen?
maandag 12 maart 2018 11:00
Wat herken je dan precies aan het woord 'woedeaanval'?
maandag 12 maart 2018 11:01
En als je er eens heel goed over nadenkt?RégineFilange schreef: ↑12-03-2018 10:50Je wordt niet fysiek, je scheldt niet, het wordt je alleen soms teveel en reageert dan vrij menselijk. Ik lees niet echt iets heel raars. Het lijkt me logisch dat je weleens kwaad wordt als je twee kinderen hebt.
Mijn moeder riep vroeger regelmatig 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen!' waar wij bij waren. Nou, dat snap ik heel goed en daar heb ik voor zover ik weet niets aan over gehouden.
maandag 12 maart 2018 11:01
Mijn vader is de liefste man van de wereld, maar hij heeft ook wel eens, na tig keer vriendelijk vragen, heeeeeel hard tegen ons geroepen dat het 'nu $@#! £ afgelopen moet zijn met dat strontvervelende gedrag!' en dat begeleid door een vuist op tafel. Kan het me wel voorstellen, mijn zusje en ik konden heel weinig van elkaar hebben, waren constant aan het bekvechten... Dat het dan een keer teveel wordt, snap ik (snapte ik toen wel al....). Niks aan overgehouden. Zoals een ander al schreef, wanneer het niet te vaak gebeurd en je niet fysiek wordt, snap ik het maar al te goed. Je bent idd mens, geen robot.
maandag 12 maart 2018 11:02
Ik zeg niet dat mijn kinderen nooit iets verkeerds doen en mij niet het bloed onder de nagels vandaan halen. Ik probeer juist duidelijk te maken dat ik 'misdragen' een veels te ernstige term vind voor normale kinderen (en daar ga ik even van uit) van 5 en 7! Als je dat in kan zien, kun je misschien ook inzien dat de woede niet wordt getriggerd door het gedrag van je kinderen.RégineFilange schreef: ↑12-03-2018 10:55Gefeliciteerd dat jij kinderen hebt die zich nooit misdragen en dat jij het in je hebt om nooit kwaad te worden, maar dat dat bij TO wel gebeurt zegt in principe niets. Ik vind dat heel menselijk.
Of anders, als je het gedrag van je kinderen kunt zien voor wat het is (grenzen uittesten, dingen leren zonder kwade zin, ontwikkeling van gevoelens die ze nog niet kennen, verzin het maar) kun je daar misschien op reageren met wat je kind nodig heeft, in plaats van klakkeloos je eigen woede.
Ik vind een woedeuitbarsting naar een kind niet menselijk, aangezien je je kind daarmee ontmenselijkt. En dat is ernstig.
maandag 12 maart 2018 11:05
maandag 12 maart 2018 11:07
Wat bedoel je daarmee?
Ik snap oprecht dat ze dat riep, mij lijkt het namelijk ook niets om kinderen te hebben.
Dat zegt toch niks over hoeveel ze van ons houdt. Op die momenten werd het gewoon even teveel, ze is ook een mens.
maandag 12 maart 2018 11:10
Dat het vrij akelig is als je moeder liever had dat je er niet geweest was.RégineFilange schreef: ↑12-03-2018 11:07Wat bedoel je daarmee?
Ik snap oprecht dat ze dat riep, mij lijkt het namelijk ook niets om kinderen te hebben.
maandag 12 maart 2018 11:14
Ik lees ook niks geks. Ben zelf nogal temperamentvol. Wat ik wel doe, is boos/bozig doen ipv boos zijn.RégineFilange schreef: ↑12-03-2018 10:50Je wordt niet fysiek, je scheldt niet, het wordt je alleen soms teveel en reageert dan vrij menselijk. Ik lees niet echt iets heel raars. Het lijkt me logisch dat je weleens kwaad wordt als je twee kinderen hebt.
Mijn moeder riep vroeger regelmatig 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen!' waar wij bij waren. Nou, dat snap ik heel goed en daar heb ik voor zover ik weet niets aan over gehouden.
Als ik echt ontplof ben ik even weg. Vooral jongste kan me echt tegen het plafond krijgen maar ik denk altijd maar: Als hij anders kon zou hij het doen.
Maar ook ik bem weleens met een kind onder de arm krijsend de deur uitgegaan 'dan ga je maar zonder schoenen naar school zeg, veel plezier op je blote voeten SJEMIG!'
En dan toch weer naar binnen want te koud.
Ik ben daarnaast ook te lang van stof als ik niet oplet(denk razendsnel ratelende met veel armbewegingen speech van 10 minuten tegen een peuter
). Wat mij helpt is eerder opstaan/ meer tijd inruimen en meer routine. Dus meer tijd om evt calamiteit van jas stuk (denk boos donald duck tafereel in mijn geval) op te vangen en meer een soort schema in mijn hoofd tot dan en dan eten, dan tandenpoetsen etc.
Gaat nu eventjes gesmeerd. Maar je bent ook wie je bent he.
Mijn kinderen zijn er redelijk relaxed onder en helaas
helemaal niet bang.
