Kinderen
alle pijlers
Geen verdriet erger dan het verdriet van je kind.
dinsdag 19 juni 2018 22:42
Hallo Allen.
Het moment is aangebroken dat mijn "ex" man en ik echt uit elkaar zijn.
Ondanks alle goede voorbereidingen, naar ons idee, leek ons kind het pas echt te beseffen toen papa vertrok.
Vreselijk was het om hem zo verdrietig te zien.
Ik weet dat het waarschijnlijk een hele tijd gaat duren voordat dit een plekje gaat krijgen.
Maar ik hoop op wat advies of ervaringen van jullie.
Is het normaal dat ik denk: waren we maar bij elkaar gebleven, dan hoefde ons kind niet zoveel verdriet mee te maken. ( terwijl ik dat de afgelopen jaren juist heb geprobeerd om bij elkaar te blijven omwille van ons kind)
Hij mist papa heel erg. Ik merk dat ik me dan toch onbewust afvraag of hij mij uberhaubt wel gaat missen als hij bij papa is.
Ik geef echt steeds aan dat hij altijd mag praten erover als hij dat wilt, als hij vragen heeft, en mag huilen als hij verdrietig is.
Ik ben alleen zelf ook heel emotioneel van de hele situatie. En zijn pijn en verdriet maken mij kapot van binnen.
Hoe hebben jullie dit gedaan / ervaren?
Het moment is aangebroken dat mijn "ex" man en ik echt uit elkaar zijn.
Ondanks alle goede voorbereidingen, naar ons idee, leek ons kind het pas echt te beseffen toen papa vertrok.
Vreselijk was het om hem zo verdrietig te zien.
Ik weet dat het waarschijnlijk een hele tijd gaat duren voordat dit een plekje gaat krijgen.
Maar ik hoop op wat advies of ervaringen van jullie.
Is het normaal dat ik denk: waren we maar bij elkaar gebleven, dan hoefde ons kind niet zoveel verdriet mee te maken. ( terwijl ik dat de afgelopen jaren juist heb geprobeerd om bij elkaar te blijven omwille van ons kind)
Hij mist papa heel erg. Ik merk dat ik me dan toch onbewust afvraag of hij mij uberhaubt wel gaat missen als hij bij papa is.
Ik geef echt steeds aan dat hij altijd mag praten erover als hij dat wilt, als hij vragen heeft, en mag huilen als hij verdrietig is.
Ik ben alleen zelf ook heel emotioneel van de hele situatie. En zijn pijn en verdriet maken mij kapot van binnen.
Hoe hebben jullie dit gedaan / ervaren?
dinsdag 19 juni 2018 22:45
Ik denk dat je gedachtes volkomen normaal zijn. Spijt van je verbroken relatie omdat je het voor je kind toch liever anders had en klein beetje jaloezie omdat jij je afvraagt of je kind je niet gaat missen.
Als kind zo vreselijk van slag is kan hij dan niet nu met zijn vader mee? Al is het voor een maandje ofzo dat kind ook goed weet waar zijn vader nu gaat wonen? Al snap ik als moeder zijnde heel goed dat je dat zelf niet wilt.
Als kind zo vreselijk van slag is kan hij dan niet nu met zijn vader mee? Al is het voor een maandje ofzo dat kind ook goed weet waar zijn vader nu gaat wonen? Al snap ik als moeder zijnde heel goed dat je dat zelf niet wilt.
dinsdag 19 juni 2018 22:49
dinsdag 19 juni 2018 22:59
Mijn ex en ik gaan nog normaal met elkaar om.
We hebben ook samen met ons kind (8 jaar) dingen geregeld rondom de nieuwe woning van hem.
Hem overal bij betrokken.
Het echte slapen bij papa zal nog even duren ivm praktische zaken. Maar er zijn genoeg momenten dat ons kind papa ziet.
Maar dat is natuurlijk toch niet hetzelfde.
Wat betreft mijn verdriey. Dat durf ik ook te tonen bij hem.
Ik heb ook aangegeven dat het voor papa en mama ook verdrietig is en heel erg wennen is.
Het is ook nog erg vers. Maar ik ben zelf heel erg van, vooruit en verder gaan. Hoe erg en moeilijk ook.
Maar begrijp op het denkniveau van ons kind dat ik me moet aanpassen aan zijn tempo.
Ik zou zo graag zijn verdriet weg nemen.
We hebben ook samen met ons kind (8 jaar) dingen geregeld rondom de nieuwe woning van hem.
Hem overal bij betrokken.
Het echte slapen bij papa zal nog even duren ivm praktische zaken. Maar er zijn genoeg momenten dat ons kind papa ziet.
Maar dat is natuurlijk toch niet hetzelfde.
Wat betreft mijn verdriey. Dat durf ik ook te tonen bij hem.
Ik heb ook aangegeven dat het voor papa en mama ook verdrietig is en heel erg wennen is.
Het is ook nog erg vers. Maar ik ben zelf heel erg van, vooruit en verder gaan. Hoe erg en moeilijk ook.
Maar begrijp op het denkniveau van ons kind dat ik me moet aanpassen aan zijn tempo.
Ik zou zo graag zijn verdriet weg nemen.
dinsdag 19 juni 2018 23:00
Laat het gebeuren, ook jouw eigen verdriet (tot op zekere hoogte), het zijn menselijke gevoelens en die mag hij best ervaren van zichzelf en van jou. Het is namelijk gewoon hartstikke rot en triest. En dat blijft het nog een tijdje.
Gaat straks weer beter, over een tijd. Maar nu is het even zoals het is.
Gaat straks weer beter, over een tijd. Maar nu is het even zoals het is.
woensdag 20 juni 2018 09:14
Als ik verdrietig ben...dan is mijn kind ook automatisch verdrietig. Als ik op mijn vinger sla voelt zij de pijn lijkt het.
Ik zou dan ook zeker zo'n groot verdriet jiist niet tonen aan kind. Alleen maar extreem.verwarrend. want als jij zo verdrietig ben ,waarom ben je dan bij papa weg. Dat zal een kind denken.
Als jij gewoon vrolijk,opgeruimd en doet van...ja het is jammer maar..en dan andere dingen.benadrukken. dat zou een stuk schelen. Natuurlijk mag hij huilen en verdrietig zijn, maar ga vooral niet zitten meehuilen.
Ik zou dan ook zeker zo'n groot verdriet jiist niet tonen aan kind. Alleen maar extreem.verwarrend. want als jij zo verdrietig ben ,waarom ben je dan bij papa weg. Dat zal een kind denken.
Als jij gewoon vrolijk,opgeruimd en doet van...ja het is jammer maar..en dan andere dingen.benadrukken. dat zou een stuk schelen. Natuurlijk mag hij huilen en verdrietig zijn, maar ga vooral niet zitten meehuilen.
woensdag 20 juni 2018 09:29
Er was hier laatst een topic over een moeder die heel erg bezig was met het missen van kind als die bji de vader was en dat ook niet onder stoelen of banken stak, zodat het kind continu met een schuldgevoel liep in de tijd dat het bij vader was. De tip die hieruit volgt is om je kind vooral niet op te zadelen met je eigen gevoelens van gemis, maar het totaal ok te laten zijn om het leuk en gezellig te hebben bij en met papa. Je hoeft niet bang te zijn dat je kind je vergeet, je bent zijn moeder en dat zal hij altijd weten. Kinderen trekken heel snel de verantwoordelijkheid voor het geluk van de ouders naar zich toe als ze denken dat hun afwezigheid tot verdriet leidt bij de ouder. Hoe meer je hem dus de ruimte geeft om ook bij vader blij te zijn en zich thuis te voelen (en je er af en toe ook een leuk verhaal over te vertellen, en dat jij dan echt blij voor hem bent), hoe meer verdriet hem dat op de langere termijn gaat schelen.
Sterkte met alles!
Sterkte met alles!
woensdag 20 juni 2018 23:19
Dank voor de reacties.
Maar dat ik asngeef dat ik mijn verdroet durf te tonen, bedoel ik meer dat we bij het echte afscheid met zn drieeen een traan hebben gelaten.
Ik ga ons kind echt niet opzadelen met mijn verdriet. Het is iets wat ik hier en bij vriendinnen uitspreek.
Ik weet ook dat ik mijn kind daar niet mee moet opzadelen.
Ik ben er vooral voor hem. Om hem op te vangen.
En ik zal ook zeker niet, hoe erg ik het vindt, uitspraken doen over dat ik ons kind mis als hij bij papa is of iets dergelijks.
Daar moet je je kind niet mee belasten.
Ik hoopte alleen op wat ervaringsverhalen van mensen die het hebbrn mee gemaakt en mijn gevoel herkennen of tips hebben.
Bedankt voor de tip van villapineda. Daar had ik al eens van gehoord.
Dankjewel
Maar dat ik asngeef dat ik mijn verdroet durf te tonen, bedoel ik meer dat we bij het echte afscheid met zn drieeen een traan hebben gelaten.
Ik ga ons kind echt niet opzadelen met mijn verdriet. Het is iets wat ik hier en bij vriendinnen uitspreek.
Ik weet ook dat ik mijn kind daar niet mee moet opzadelen.
Ik ben er vooral voor hem. Om hem op te vangen.
En ik zal ook zeker niet, hoe erg ik het vindt, uitspraken doen over dat ik ons kind mis als hij bij papa is of iets dergelijks.
Daar moet je je kind niet mee belasten.
Ik hoopte alleen op wat ervaringsverhalen van mensen die het hebbrn mee gemaakt en mijn gevoel herkennen of tips hebben.
Bedankt voor de tip van villapineda. Daar had ik al eens van gehoord.
Dankjewel
donderdag 21 juni 2018 01:10
Voor mij is het alweer 9 jaar geleden dat mijn exman wegging. Onze zoon was toen pas 2,5. Ik kan je vooral voor de toekomst de tip geven dat het waarschijnlijk voor jou sneller weer normaal wordt dan voor hem. Voor mij was het na een tijdje een opluchting dat ex weg was, maar dat zal het voor mijn zoon nooit zijn.
Ik heb me één ding voorgenomen: nooit kwaad te spreken over ex tegen zoon. En dan bedoel ik echt nooit! Dat heb ik namelijk zelf als meest negatieve aan de scheiding van mijn ouders ervaren en ook andere kinderen van gescheiden ouders hebben mij dit meer dan eens verteld.
En als het kan, blijf dan normaal met elkaar communiceren over zoon en maak zijn leven zo gemakkelijk mogelijk. Mijn ex vindt dat zoon soms ook maar gevolgen van de scheiding moet accepteren, terwijl ik vind dat wij dat zo veel mogelijk moeten doen. Hij heeft er namelijk nooit voor gekozen, wij wel.
Onze zoon heeft onlangs KIES gedaan en gaf aan dat erg fijn te vinden. Misschien dat jouw gemeente dit ook organiseert?
http://kiesvoorhetkind.nl/over-ons/
Ik heb me één ding voorgenomen: nooit kwaad te spreken over ex tegen zoon. En dan bedoel ik echt nooit! Dat heb ik namelijk zelf als meest negatieve aan de scheiding van mijn ouders ervaren en ook andere kinderen van gescheiden ouders hebben mij dit meer dan eens verteld.
En als het kan, blijf dan normaal met elkaar communiceren over zoon en maak zijn leven zo gemakkelijk mogelijk. Mijn ex vindt dat zoon soms ook maar gevolgen van de scheiding moet accepteren, terwijl ik vind dat wij dat zo veel mogelijk moeten doen. Hij heeft er namelijk nooit voor gekozen, wij wel.
Onze zoon heeft onlangs KIES gedaan en gaf aan dat erg fijn te vinden. Misschien dat jouw gemeente dit ook organiseert?
http://kiesvoorhetkind.nl/over-ons/
zondag 24 juni 2018 22:02
Daar heb ik ook goede verhalen over gehoord.ronja_de_roversdochter schreef: ↑19-06-2018 23:16Neem contact op met VillaPinedo!! Dat is een stichting speciaal voor kinderen van gescheiden ouders. Zij kunnen je zoontje verder helpen. Sterkte!
