Kinderen
alle pijlers
Extreme kinderwens met 20 jaar
zondag 16 december 2018 11:54
Ik ben 20 jaar, net klaar met school en ik heb al jaren een kinderwens. Ik heb een vriend en ook hij wilt graag kinderen maar nu nog niet. En ik geef hem groot gelijk!
We wonen samen in een klein huisje met maar 1 slaapkamer. Financieel redden we het net. En daarbij zijn we natuurlijk nog hartstikke jong. Hoeveel weet ik nou echt over het leven? Weet ik wel wat het betekend om moeder te worden? Ben ik emotioneel stabiel genoeg? Zo kan ik nog wel 10 redenen op noemen om nog jaren te wachten Maar mijn eierstokken rammelen als een gek.
Al vanaf mijn 16e kwam het idee van een kindje al een paar week in mijn gedachte voorbij. Nu, 4 jaar later, is het meer dan maar een gedachten. Het is een obsessie. En eentje waar ik me zorgen over maak.
Ik slik de pil. Maar elke dag als ik dat stripje pak om er eentje in te nemen voel ik me schuldig. Ik neem de pil nog steeds elke dag maar ik probeer me gedachten uit te zetten als dat doe. Ik fantaseer er ondertussen elke dag over. De zwangerschap, de babyshower, de reacties, het gevoel van een levend mensje in mijn buik, de bevalling en alles wat erbij komt kijken. Maar het maakt me verdrietig. Heel verdrietig...
Ik ben ongelofelijk bang om misschien onvruchtbaar te zijn. Wat dan? Alles waar ik op dit moment mijn best voor doe, doe ik voor een kind wat er niet is. Mijn studie, mijn werk, mijn huis. Alles met de gedachte dat ik mijn leven op orde moet hebben om moeder te worden. Maar wat als dat nooit gebeurt? Deze gedachte maakt mij zo intens verdrietig.
Laatst zat ik in de bus en een klein meisje met grote ogen bleef me aanstaren. Zo lief, in haar roze buggy met haar speentje in haar mond. Ik heb zo'n 5 minuten terug gestaard tot dat ik tranen in mijn ogen kreeg. En op dat moment kwam er een groep van zo'n 15 jongen kinderen de bus in. Een uitje met de opvang. Ik verloor mijn controlle. Ik probeerde het te verbergen maar ik begon oncontroleerbaar te huilen. Gewoon keihard janken eigenlijk. Met het idee dat al die prachtige kinderen van mensen waren die wel gezegend zijn. Dat ik niet geschikt ben. Dat ik dat niet verdien. En dat het nooit zal gebeuren.
Een week later gebeurde dit weer. Weer in het openbaar. Ik zag een kind waarvan de blik in zijn ogen mij raakte en ik hield het niet meer. Mijn vriend weet hoe groot mijn kinder wens is. En hoe bang ik ben dat het er misschien niet van komt. Een paar dagen nadat ik voor de 2e keer een huilbui kreeg om het zien van een kindje, hadden wel het zelf over kinderen. Lekker samen fantaseren over later. Over de meest leuke momenten. Het was een gelukkig moment maar ik voelde binnen 2 seconden mijn humeur omslaan. Een intens gevoel van verdriet kwam over me heen. Midden in een vrolijk moment. Mijn vriend ratelde maar door over al het leuke van kinderen. Hij nam de namen in zijn mond die wij al lang samen hebben uitgezocht "voor het geval dat". Hoe ik 20 seconden geleden nog enthousiast meepraten met een lach op me gezicht en nu viel ik stil. Is er wat? Vroeg hij verbaast. Zullen we er even over ophouden,antwoordde ik. Hij keek me aan alsof ik gek was. Zonder iets te zeggen liep ik de slaapkamer in. Ik barstte uit. Ik begon zo onwijs hard te huilen. Als of er iets traumatisch was gebeurt. Belachelijk hard. Ik kon niks doen. Ik had geen controle. Mijn arme vriend probeerde alles om me rustig te krijgen En me te troosten. Dat lukte na 20 minuten. Toen had hij ook door hoe diep die kinderwens bij mij zit. Maar ook hoe ver dit al ik gegaan. En dat met 20 jaar.
Is er iemand die weet hoe ik hier beter mee om kan gaan? Ik leid er onder. Ik ben te vaak verdrietig hier over. Onwijze huilbuien. Ik weet hoe absurd het is.
Maar ik zoek oprecht antwoorden. Want het uit me hoofd zetten gaat niet meer.
We wonen samen in een klein huisje met maar 1 slaapkamer. Financieel redden we het net. En daarbij zijn we natuurlijk nog hartstikke jong. Hoeveel weet ik nou echt over het leven? Weet ik wel wat het betekend om moeder te worden? Ben ik emotioneel stabiel genoeg? Zo kan ik nog wel 10 redenen op noemen om nog jaren te wachten Maar mijn eierstokken rammelen als een gek.
Al vanaf mijn 16e kwam het idee van een kindje al een paar week in mijn gedachte voorbij. Nu, 4 jaar later, is het meer dan maar een gedachten. Het is een obsessie. En eentje waar ik me zorgen over maak.
Ik slik de pil. Maar elke dag als ik dat stripje pak om er eentje in te nemen voel ik me schuldig. Ik neem de pil nog steeds elke dag maar ik probeer me gedachten uit te zetten als dat doe. Ik fantaseer er ondertussen elke dag over. De zwangerschap, de babyshower, de reacties, het gevoel van een levend mensje in mijn buik, de bevalling en alles wat erbij komt kijken. Maar het maakt me verdrietig. Heel verdrietig...
Ik ben ongelofelijk bang om misschien onvruchtbaar te zijn. Wat dan? Alles waar ik op dit moment mijn best voor doe, doe ik voor een kind wat er niet is. Mijn studie, mijn werk, mijn huis. Alles met de gedachte dat ik mijn leven op orde moet hebben om moeder te worden. Maar wat als dat nooit gebeurt? Deze gedachte maakt mij zo intens verdrietig.
Laatst zat ik in de bus en een klein meisje met grote ogen bleef me aanstaren. Zo lief, in haar roze buggy met haar speentje in haar mond. Ik heb zo'n 5 minuten terug gestaard tot dat ik tranen in mijn ogen kreeg. En op dat moment kwam er een groep van zo'n 15 jongen kinderen de bus in. Een uitje met de opvang. Ik verloor mijn controlle. Ik probeerde het te verbergen maar ik begon oncontroleerbaar te huilen. Gewoon keihard janken eigenlijk. Met het idee dat al die prachtige kinderen van mensen waren die wel gezegend zijn. Dat ik niet geschikt ben. Dat ik dat niet verdien. En dat het nooit zal gebeuren.
Een week later gebeurde dit weer. Weer in het openbaar. Ik zag een kind waarvan de blik in zijn ogen mij raakte en ik hield het niet meer. Mijn vriend weet hoe groot mijn kinder wens is. En hoe bang ik ben dat het er misschien niet van komt. Een paar dagen nadat ik voor de 2e keer een huilbui kreeg om het zien van een kindje, hadden wel het zelf over kinderen. Lekker samen fantaseren over later. Over de meest leuke momenten. Het was een gelukkig moment maar ik voelde binnen 2 seconden mijn humeur omslaan. Een intens gevoel van verdriet kwam over me heen. Midden in een vrolijk moment. Mijn vriend ratelde maar door over al het leuke van kinderen. Hij nam de namen in zijn mond die wij al lang samen hebben uitgezocht "voor het geval dat". Hoe ik 20 seconden geleden nog enthousiast meepraten met een lach op me gezicht en nu viel ik stil. Is er wat? Vroeg hij verbaast. Zullen we er even over ophouden,antwoordde ik. Hij keek me aan alsof ik gek was. Zonder iets te zeggen liep ik de slaapkamer in. Ik barstte uit. Ik begon zo onwijs hard te huilen. Als of er iets traumatisch was gebeurt. Belachelijk hard. Ik kon niks doen. Ik had geen controle. Mijn arme vriend probeerde alles om me rustig te krijgen En me te troosten. Dat lukte na 20 minuten. Toen had hij ook door hoe diep die kinderwens bij mij zit. Maar ook hoe ver dit al ik gegaan. En dat met 20 jaar.
Is er iemand die weet hoe ik hier beter mee om kan gaan? Ik leid er onder. Ik ben te vaak verdrietig hier over. Onwijze huilbuien. Ik weet hoe absurd het is.
Maar ik zoek oprecht antwoorden. Want het uit me hoofd zetten gaat niet meer.
zondag 16 december 2018 12:18
Men lijd het meest, om het lijden dat men vreest, maar nimmer op komt dagen.
Zorg eerst maar dat jullie allebei een goede baan hebben en een groter huis en een flinke spaarrekening.
Je weet wat een kind kost? En als jullie dan ook nog minder gaan werken, ga je zo 500 euro in de maand achteruit. Een kind is erg leuk, maar met een hoop geldzorgen en slapeloze nachten wordt het al gauw veel minder leuk.
Je voelt je volwassen genoeg om een kind te krijgen en op te voeden, gedraag je daar dan ook naar. Want er zo obsessief mee bezig zijn, is gewoon onvolwassen verwend gedrag.
Zorg eerst maar dat jullie allebei een goede baan hebben en een groter huis en een flinke spaarrekening.
Je weet wat een kind kost? En als jullie dan ook nog minder gaan werken, ga je zo 500 euro in de maand achteruit. Een kind is erg leuk, maar met een hoop geldzorgen en slapeloze nachten wordt het al gauw veel minder leuk.
Je voelt je volwassen genoeg om een kind te krijgen en op te voeden, gedraag je daar dan ook naar. Want er zo obsessief mee bezig zijn, is gewoon onvolwassen verwend gedrag.
ik geef mn bek ook maar een douw
zondag 16 december 2018 12:27
Dat ik niet geschikt ben. Dat ik dat niet verdien. En dat het nooit zal gebeuren.
Ik zou niet weten waarom je het niet verdient, of waarom het nooit zou gebeuren. Op dit moment zou ik wel zeggen: Je bent nu nog niet geschikt. Dat oncontroleerbaar moeten huilen als je een kind ziet, nee je bent er nu nog niet klaar voor. Wordt nog maar even wat volwassener, stabieler, zorg dat je zelf goed in je vel zit. Een kind heeft ouders nodig waar hij/zij van op aan kan.
Ik zou niet weten waarom je het niet verdient, of waarom het nooit zou gebeuren. Op dit moment zou ik wel zeggen: Je bent nu nog niet geschikt. Dat oncontroleerbaar moeten huilen als je een kind ziet, nee je bent er nu nog niet klaar voor. Wordt nog maar even wat volwassener, stabieler, zorg dat je zelf goed in je vel zit. Een kind heeft ouders nodig waar hij/zij van op aan kan.
zondag 16 december 2018 12:33
Gedeeltelijk heel herkenbaar ik had het ook op die leeftijd. Als ik je een advies kan geven is geniet nog een beetje van je kindloze leven. Ik wou dat ik dat meer had gedaan. Ik had niet willen wachten hoor, maar die tijd dat ik wel moest wachten omdat mijn man er niet klaar voor was heb ik amper van mijn vrijheid kunnen genieten omdat ik altijd bezig was met die stomme kinderwens.
En uiteindelijk ging zwanger blijven hier ook niet vanzelf. En we hadden niet in 1 keer een kindje om voor te zorgen. Maar ik heb alsnog twee gezonde kinderen op mijn 28ste. De kans dat je nooit een kindje zult krijgen is ook super klein. En helemaal geen realistische gedachte in deze tijd.
Ik zou wel met iemand gaan praten. Dit is voor zowel jouw vriend als voor jouzelf niet gezond.
En uiteindelijk ging zwanger blijven hier ook niet vanzelf. En we hadden niet in 1 keer een kindje om voor te zorgen. Maar ik heb alsnog twee gezonde kinderen op mijn 28ste. De kans dat je nooit een kindje zult krijgen is ook super klein. En helemaal geen realistische gedachte in deze tijd.
Ik zou wel met iemand gaan praten. Dit is voor zowel jouw vriend als voor jouzelf niet gezond.
zondag 16 december 2018 12:43
Als ik je andere topic lees maak ik mij wel zorgen om je gedrag. Je bent volgens mij best alleen en je hebt je vriend. Daarnaast wil je graag een kind. Ik krijg het gevoel dat je graag een kind wilt om het andere te verdoezelen en daar je focus op te leggen. In deze situatie vind ik je echt te jong. Zorg eerst dat alles op alle terreinen loopt voor je de volgende stap gaat zetten. Niet nu.
Ga met beide verhalen naar de huisarts en leg deze verhalen in een keer voor.
Ga met beide verhalen naar de huisarts en leg deze verhalen in een keer voor.
zondag 16 december 2018 13:03
Ik weet dat ik te jong ben. En ik weet dat ik in deze situatie absoluut geen kind kan krijgen en dat ben ik ook niet van plan. Maar ik heb zo'n enorme drang. Dit is niet om mijn focus te verplaatsen. Ik heb er over nagedacht om hulp te zoeken en krijg hier ook veel reacties dat ik dat ook moet doen. Maar wat gebeurt er als ik naar de huisarts ga en alles uitleg? Wat gebeurt er dan? Ik vind het eng en weet niet wat de huisarts hiermee kan.Zeilboot76 schreef: ↑16-12-2018 12:43Als ik je andere topic lees maak ik mij wel zorgen om je gedrag. Je bent volgens mij best alleen en je hebt je vriend. Daarnaast wil je graag een kind. Ik krijg het gevoel dat je graag een kind wilt om het andere te verdoezelen en daar je focus op te leggen. In deze situatie vind ik je echt te jong. Zorg eerst dat alles op alle terreinen loopt voor je de volgende stap gaat zetten. Niet nu.
Ga met beide verhalen naar de huisarts en leg deze verhalen in een keer voor.
zondag 16 december 2018 15:37
Jeetje, ik vind dat behoorlijk heftig om te lezen eigenlijk. Want hoewel ik het gevoel van rammelende eierstokken ken en weet hoeveel die kunnen beinvloeden, sta je erin alsof elke dag geleefd zonder kinderen en een is die is weggegooid. En dat vind ik best zorgwekkend. Het lijkt alsof je geen enkel ander doel in het leven hebt, behalve het baren. En ook daar kijk je door je hormonen alles behalve realistisch naar.
Ok, je beseft je op kennis nivo vast wel dat een kind huilt en soms ook niet te genieten is, maar het lijkt alsof dat allemaal iets is van een andere wereld.
Als je (kleine) kinderen zo vreselijk leuk vindt, waarom kijk je dan niet of je meer met die jonge kinderen kunt gaan doen. Bijvoorbeeld gastouder zijn, werken in de opvang, bso opvang, vakantiebegeleider bij een vakantiepark of wat dan ook. Want ik denk dat je ook wel ergens een reality check kunt gebruiken dat kinderen krijgen echt niet alleen maar leuk is en dat dit bijvoorbeeld een grote druk kan leggen op je relatie of je toch al beperkte sociale leven. Het krijgen van een kind gaat je echt niet van je eenzaamheid afhelpen.
Dus ja, ik zou gaan praten en tegelijkertijd iets met kinderen gaan doen. Zodat je enerzijds meer zicht krijgt op wat je hoopt te krijgen met kinderen en of dat wel echt realistisch is en anderzijds om toch alvast een beetje tegemoet te komen aan je behoefte om in de nabijheid te zijn van kinderen. Maar dan moet je dat gekke in tranen uitbarsten wel achterwege laten...ik bedoel, het zijn maar gewoon mensen he. Minimensen wel te verstaan, maar nog steeds mensen. Zoals jij ook ooit mini was, net als je vriend, je ouders, maar ook als hitler of berlusconi. Deze mini mensen zijn ook vooral zichzelf en echt niet elk klein kindje is altijd even makkelijk of even leuk. Sterker nog, ik vind sommige kinderen strontvervelend. Net als sommige grote mensen. Mini, midi, maxi, je hebt niet met iedereen een klik.
Ok, je beseft je op kennis nivo vast wel dat een kind huilt en soms ook niet te genieten is, maar het lijkt alsof dat allemaal iets is van een andere wereld.
Als je (kleine) kinderen zo vreselijk leuk vindt, waarom kijk je dan niet of je meer met die jonge kinderen kunt gaan doen. Bijvoorbeeld gastouder zijn, werken in de opvang, bso opvang, vakantiebegeleider bij een vakantiepark of wat dan ook. Want ik denk dat je ook wel ergens een reality check kunt gebruiken dat kinderen krijgen echt niet alleen maar leuk is en dat dit bijvoorbeeld een grote druk kan leggen op je relatie of je toch al beperkte sociale leven. Het krijgen van een kind gaat je echt niet van je eenzaamheid afhelpen.
Dus ja, ik zou gaan praten en tegelijkertijd iets met kinderen gaan doen. Zodat je enerzijds meer zicht krijgt op wat je hoopt te krijgen met kinderen en of dat wel echt realistisch is en anderzijds om toch alvast een beetje tegemoet te komen aan je behoefte om in de nabijheid te zijn van kinderen. Maar dan moet je dat gekke in tranen uitbarsten wel achterwege laten...ik bedoel, het zijn maar gewoon mensen he. Minimensen wel te verstaan, maar nog steeds mensen. Zoals jij ook ooit mini was, net als je vriend, je ouders, maar ook als hitler of berlusconi. Deze mini mensen zijn ook vooral zichzelf en echt niet elk klein kindje is altijd even makkelijk of even leuk. Sterker nog, ik vind sommige kinderen strontvervelend. Net als sommige grote mensen. Mini, midi, maxi, je hebt niet met iedereen een klik.
zondag 16 december 2018 15:41
Overigens vind ik je leeftijd op zichzelf niet enorm vreemd (ik bedoel, je bent echt niet de enige die met die leeftijd kinderen wil en krijgt) en zou je een prima moeder kunnen zijn. Maar het is het bezetene wat ik zorgwekkend vind in combinatie met je blijkbaar eerder genoemde topic over eenzaamheid. Je hebt wat dat betreft juist een prima doel te pakken: werken aan je zelfbeeld en vriendennetwerk.
zondag 16 december 2018 16:01
Wat een druk leg jij op je toekomstig(e) kind(eren). Je wil ze al met 16 jaar op de wereld omdat jij een leeg leven voelt? Je realiseert je dat ze maar heel kort zo jong zijn? En wat als ze naar de basisschool gaan, blijf je dan produceren?
Waarom moet je zelf een kind 'hebben'? Is werken met kinderen voorlopig niet voldoende? Ga eerst met je voeten op aarde staan en zorg dat je eerst lekker in je vel komt. Want een obsessieve moeder, daar staat niemand op te wachten...
In Amerika hebben ze voor tienermeiden met een babywens nepbabies uitgevonden. Een paar weken zorgen voor zo'n pop zorgt er meestal wel voor dat die meiden wel realistischer tegen een eigen baby aankijken.
Waarom moet je zelf een kind 'hebben'? Is werken met kinderen voorlopig niet voldoende? Ga eerst met je voeten op aarde staan en zorg dat je eerst lekker in je vel komt. Want een obsessieve moeder, daar staat niemand op te wachten...
In Amerika hebben ze voor tienermeiden met een babywens nepbabies uitgevonden. Een paar weken zorgen voor zo'n pop zorgt er meestal wel voor dat die meiden wel realistischer tegen een eigen baby aankijken.
zondag 16 december 2018 16:16
Ik werkte op die leeftijd op een kinderdagverblijf daar werden mijn kriebels 10 keer zo erg van.diyer schreef: ↑16-12-2018 15:37Jeetje, ik vind dat behoorlijk heftig om te lezen eigenlijk. Want hoewel ik het gevoel van rammelende eierstokken ken en weet hoeveel die kunnen beinvloeden, sta je erin alsof elke dag geleefd zonder kinderen en een is die is weggegooid. En dat vind ik best zorgwekkend. Het lijkt alsof je geen enkel ander doel in het leven hebt, behalve het baren. En ook daar kijk je door je hormonen alles behalve realistisch naar.
Ok, je beseft je op kennis nivo vast wel dat een kind huilt en soms ook niet te genieten is, maar het lijkt alsof dat allemaal iets is van een andere wereld.
Als je (kleine) kinderen zo vreselijk leuk vindt, waarom kijk je dan niet of je meer met die jonge kinderen kunt gaan doen. Bijvoorbeeld gastouder zijn, werken in de opvang, bso opvang, vakantiebegeleider bij een vakantiepark of wat dan ook. Want ik denk dat je ook wel ergens een reality check kunt gebruiken dat kinderen krijgen echt niet alleen maar leuk is en dat dit bijvoorbeeld een grote druk kan leggen op je relatie of je toch al beperkte sociale leven. Het krijgen van een kind gaat je echt niet van je eenzaamheid afhelpen.
Dus ja, ik zou gaan praten en tegelijkertijd iets met kinderen gaan doen. Zodat je enerzijds meer zicht krijgt op wat je hoopt te krijgen met kinderen en of dat wel echt realistisch is en anderzijds om toch alvast een beetje tegemoet te komen aan je behoefte om in de nabijheid te zijn van kinderen. Maar dan moet je dat gekke in tranen uitbarsten wel achterwege laten...ik bedoel, het zijn maar gewoon mensen he. Minimensen wel te verstaan, maar nog steeds mensen. Zoals jij ook ooit mini was, net als je vriend, je ouders, maar ook als hitler of berlusconi. Deze mini mensen zijn ook vooral zichzelf en echt niet elk klein kindje is altijd even makkelijk of even leuk. Sterker nog, ik vind sommige kinderen strontvervelend. Net als sommige grote mensen. Mini, midi, maxi, je hebt niet met iedereen een klik.
My reality check kwam pas toen ik eenmaal kinderen had. Niks of niemand kon mij ervan af praten. Kinderen krijgen en zwanger zijn was in mijn hoofd het leukste en meest zaligmakende op deze aarde. Nou geniet ik nog steeds met volle teugen van het ouderschap en ik vind het ook één van de meest bijzondere dingen die er zijn. Maar ik heb de tijd zonder kinderen zwaar onderschat. Die tijd komt niet meer terug en ik vind het jammer dat ik daar zo slecht van heb genoten. Ik werd helemaal opgeslokt door die kinderwens. En zwanger zijn was hier achteraf allesbehalve leuk dus ook dat viel tegen.
Maarja vechten tegen die hormonen ik zou nog niet goed weten hoe. Zodra ik een wens kreeg voor een tweede had ik weer heftig klapperende eierstokken. Ik was gelukkig een stuk volwassener en realistischer, maar ik begrijp wel dat ik daar als 20 jarig meisje niet goed tegen kon vechten.
zondag 16 december 2018 16:23
zondag 16 december 2018 16:24
Ik vind 20 jaar niet te vroeg om kinderen te krijgen mits je gewoon emotioneel en financieel stabiel bent.(maar dat geld eigenlijk voor iedere leeftijd)
ik weet alleen niet of jij emotioneel wel zo stabiel bent? een kind is niet als een paar schoenen die je kunt terug brengen omdat je denkt ´´nah toch maar niet´´.
Een kind is permanent. je hebt in mijn idee ook echt een enorm. grote. roze bril op als ik zie hoe je er over praat alsof het alleen maar liefde, geluk en lachen is. Wat bijvoorbeeld als je een ziek kind/gehandicapt kind of gewoon een kind dat heel veel zorg/speciale aandacht vanwege autisme of iets in die richting nodig heeft krijgt? Ben je ook bereid om in zo´n positie te komen staan, de kans is natuurlijk klein hoor maar ik zeg het alleen maar. Vriendin van mijn broer is er haast aan onderdoor gegaan toen ze de ´´pech´´ had dat haar baby een enorme huilbaby was. En zelfs als jij die gelukkige bent met een perfect gezond kind, krijg je nog genoeg over je heen, en dat stopt niet bij 18 jaar maar gaat zijn of haar hele leven door. Dus wees ook realistisch en houd ook rekening met dat er ook mindere kanten aan zijn en sommigen gevallen zelfs slechte kanten.
ik weet alleen niet of jij emotioneel wel zo stabiel bent? een kind is niet als een paar schoenen die je kunt terug brengen omdat je denkt ´´nah toch maar niet´´.
Een kind is permanent. je hebt in mijn idee ook echt een enorm. grote. roze bril op als ik zie hoe je er over praat alsof het alleen maar liefde, geluk en lachen is. Wat bijvoorbeeld als je een ziek kind/gehandicapt kind of gewoon een kind dat heel veel zorg/speciale aandacht vanwege autisme of iets in die richting nodig heeft krijgt? Ben je ook bereid om in zo´n positie te komen staan, de kans is natuurlijk klein hoor maar ik zeg het alleen maar. Vriendin van mijn broer is er haast aan onderdoor gegaan toen ze de ´´pech´´ had dat haar baby een enorme huilbaby was. En zelfs als jij die gelukkige bent met een perfect gezond kind, krijg je nog genoeg over je heen, en dat stopt niet bij 18 jaar maar gaat zijn of haar hele leven door. Dus wees ook realistisch en houd ook rekening met dat er ook mindere kanten aan zijn en sommigen gevallen zelfs slechte kanten.
anoniem_64c834be521ae wijzigde dit bericht op 16-12-2018 16:25
1.02% gewijzigd
zondag 16 december 2018 16:24
Dit heb ik ook wel eens op tv gezien. Ik dacht altijd dat ze expres een soort horrorbaby hadden gemaakt die continu op de meest onhandige moment gaat huilen etc. Toen ik mijn eerste kind kreeg besefte ik me dat het precies zo is! Haha! Echt best zwaar, veeeeeel zwaarder dan ik had gedacht. En je kan een echte baby niet even uitzetten of toch maar weer weg doen.foeksia72 schreef: ↑16-12-2018 16:01Wat een druk leg jij op je toekomstig(e) kind(eren). Je wil ze al met 16 jaar op de wereld omdat jij een leeg leven voelt? Je realiseert je dat ze maar heel kort zo jong zijn? En wat als ze naar de basisschool gaan, blijf je dan produceren?
Waarom moet je zelf een kind 'hebben'? Is werken met kinderen voorlopig niet voldoende? Ga eerst met je voeten op aarde staan en zorg dat je eerst lekker in je vel komt. Want een obsessieve moeder, daar staat niemand op te wachten...
In Amerika hebben ze voor tienermeiden met een babywens nepbabies uitgevonden. Een paar weken zorgen voor zo'n pop zorgt er meestal wel voor dat die meiden wel realistischer tegen een eigen baby aankijken.
zondag 16 december 2018 17:28
Wat ik vaak zie is dat er iets anders ten grondslag ligt aan al als tiener kinderen willen, vaak zelf een nare jeugd gehad en op zoek zijn naar het krijgen van onvoorwaardelijke liefde. Daarna vaak ouders die hun kinderen alles willen geven en ze altijd hun zin willen geven omdat ze geliefd willen zijn inplaats van opvoeder. Ik zeg niet direct dat dit bij jou zou is maar het valt me vaak op.
A man is rich in proportion to the number of things he can afford to let alone.
zondag 16 december 2018 20:08
In een ander topic zeg je dat je geen behoefte hebt aan vrienden en familie om je heen. Realiseer je wel dat zonder achterban een kind hebben dus altijd op jou neerkomt, nooit even een weekendje vrij want dat contact heb je dan niet. Als je aangeeft het liefst alleen te zijn, een kind wil dingen doen, naar buiten, op stap. Hoe zie je dat voor je als je tijd voor jezelf nodig hebt?
En je hebt het over zwangerschap en baby shower. Nou ik vind helemaal niets leuk aan zwanger zijn, misselijkheid, kilo's aankomen, pijn, jezelf niet kunnen bewegen. Wat lijkt je daar precies leuk aan? En wat is er leuk een babyshower als je niet van sociale contacten houdt? Allemaal mensen bijeen die allemaal praten en spelletjes doen, ik was daarna kapot. En heel hard even, maar wie gaat die voor je organiseren als je nu al nauwelijks sociale contacten hebt?
Ga eerst een stabiel worden, groter huis, praten over deze gedachten bij de huisarts, bedenken of je met je huidige vriend kinderen ziet zitten.
Als je er iedere keer tegenop ziet om de pil trouwens te slikken kun je ook een spiraal laten plaatsen, die doet het een paar jaar en hoef je niet iedere dag aan te denken.
En je hebt het over zwangerschap en baby shower. Nou ik vind helemaal niets leuk aan zwanger zijn, misselijkheid, kilo's aankomen, pijn, jezelf niet kunnen bewegen. Wat lijkt je daar precies leuk aan? En wat is er leuk een babyshower als je niet van sociale contacten houdt? Allemaal mensen bijeen die allemaal praten en spelletjes doen, ik was daarna kapot. En heel hard even, maar wie gaat die voor je organiseren als je nu al nauwelijks sociale contacten hebt?
Ga eerst een stabiel worden, groter huis, praten over deze gedachten bij de huisarts, bedenken of je met je huidige vriend kinderen ziet zitten.
Als je er iedere keer tegenop ziet om de pil trouwens te slikken kun je ook een spiraal laten plaatsen, die doet het een paar jaar en hoef je niet iedere dag aan te denken.
zondag 16 december 2018 20:23
maandag 17 december 2018 06:29
Ik denk dat het verstandig is dat je eerst eens werkt aan jezelf, dat jezelf stabiel bent en ook een stabiele thuissituatie hebt.
Kinderen zijn erg leuk maar het kan ook erg zwaar zijn, zeker zonder achterban.
Hier vrij lang gewacht en ook pas op latere leeftijd een kinderwens gekregen en ben er achteraf enorm blij om want ben alleen maar sterker mentaal geworden met de jaren.
Uiteindelijk op mijn 32ste moeder geworden van ons zoontje en ondanks dat we een stabiele thuissituatie hebben is het zwaar, heel zwaar soms.
Mede ook omdat we dus geen achterban hebben om op terug te vallen en ons zoontje ook nog eens autistisch is dus veel extra zorg en aandacht nodig heeft.
Geniet eerst eens samen met je vriend van de jaren samen voordat die kinderwens vervuld gaat worden. Ga goed sparen, zorg voor een achterban want hoe geweldig kinderen ook zijn, je hebt je handen eraan vol en zeker als het ook nog een zorgenkindje wordt (helaas zijn niet alle kinderen gezond).
Kinderen zijn erg leuk maar het kan ook erg zwaar zijn, zeker zonder achterban.
Hier vrij lang gewacht en ook pas op latere leeftijd een kinderwens gekregen en ben er achteraf enorm blij om want ben alleen maar sterker mentaal geworden met de jaren.
Uiteindelijk op mijn 32ste moeder geworden van ons zoontje en ondanks dat we een stabiele thuissituatie hebben is het zwaar, heel zwaar soms.
Mede ook omdat we dus geen achterban hebben om op terug te vallen en ons zoontje ook nog eens autistisch is dus veel extra zorg en aandacht nodig heeft.
Geniet eerst eens samen met je vriend van de jaren samen voordat die kinderwens vervuld gaat worden. Ga goed sparen, zorg voor een achterban want hoe geweldig kinderen ook zijn, je hebt je handen eraan vol en zeker als het ook nog een zorgenkindje wordt (helaas zijn niet alle kinderen gezond).
Men lijd het meest om het lijden dat men vreest.
maandag 17 december 2018 23:09
Of jij/jullie klaar zijn voor kinderen, of niet, kan werkelijk niemand hier zeggen. Ik persoonlijk vind het alleen wel zorgelijk dat het in onze maatschappij steeds meer als normaal wordt beschouwd dat een eerste kind gemiddeld genomen pas geboren wordt als de moeder al 31 jaar is. Biologisch is dat namelijk niet logisch. Zo rond 18 jaar een kindje krijgen, is veel logischer. Maar tegenwoordig moet je eerst een dikke spaarrekening, een vast contract (carrière maken?) hebben, emotioneel volledig stabiel en blablablabla zijn om "verantwoord" een kind op de wereld te kunnen (mogen) zetten. Dat uiteindelijk onvoorwaardelijke liefde voor je kind het allerbelangrijkste is..dat is maar bijzaak. Een kindje wordt ook groot zonder 50k op de bank 
en zonder over een villa te beschikken. Ik vind mijn grootouders zo'n mooi voorbeeld. 19 jaar eerste kindje. Pa werkte op het land. Nee geen vetpot, maar ze kwamen rond. Na 60 jaar huwelijk stierf hij. Wat ik wil zeggen is..heb schijt aan alle zogenaamde voorwaarden. Luister naar jouw (jullie) hart. Loop niet in 7 sloten tegelijk, maar de voorwaarden die voldoende dienen te zijn, kunnen alleen jullie zelf bepalen.
en zonder over een villa te beschikken. Ik vind mijn grootouders zo'n mooi voorbeeld. 19 jaar eerste kindje. Pa werkte op het land. Nee geen vetpot, maar ze kwamen rond. Na 60 jaar huwelijk stierf hij. Wat ik wil zeggen is..heb schijt aan alle zogenaamde voorwaarden. Luister naar jouw (jullie) hart. Loop niet in 7 sloten tegelijk, maar de voorwaarden die voldoende dienen te zijn, kunnen alleen jullie zelf bepalen.
