Kinderen
alle pijlers
Zorgen om baby, traumatische ervaring
maandag 17 december 2018 17:16
Hoi allemaal,
Wij hebben begin november een prachtige dochter gekregen, na een hele snelle (te snelle voor mijn gevoel) ziekenhuisbevalling van 5u.
Maar ons meisje was gezond en we waren al snel weer thuis. Helemaal in de wolken en ook nog herstellende natuurlijk van de bevalling, totdat ze na 2 dagen in de nacht ineens vreemde aanvallen kreeg waarbij ze 1x zelfs blauwe lippen kreeg. We hebben toen de tweede aanval, met blauwe lippen, gefilmd. Verloskundige gebeld, die dacht krampjes. Ik was niet echt gerustgesteld, maar we hebben toch gewacht tot de volgende dag de kraamhulp kwam. De hele nacht hebben we dr vastgehouden. Kraamhulp schakelde 's ochtends opnieuw vk in en na het zien van de blauwe lippen op het filmpje verwees deze ons gelijk door naar het ziekenhuis.
Lang verhaal kort: ons dochtertje heeft epilepsie. We hebben uiteindelijk 2,5 week geklungeld en in onzekerheid gezeten terwijl zij in het ziekenhuis lag. 1.5 week kon ik niet bij dr slapen, omdat ze op de intensive care en later high care lag. Ik gaf borstvoeding en dat geef ik nu nog gelukkig, maar het leverde veel stress en gedoe omdat ik niet bij haar sliep.
De laatste week mocht ze gelukkig naar de kinderafdeling waar ik bij dr sliep. Na 2.5 week hadden ze de juiste medicatie en mocht ze eindelijk naar huis. Het leek eigenlijk allemaal als vanzelf goed te gaan, we pakten gelijk de draad weer op. Inmiddels weten we ook dat de kans redelijk groot is dat ze hier overheen gaat groeien.
Ze is nu bijna zes weken en heeft wat onrustige dagen gehad afgelopen weekend. Misschien een sprongetje, gister leek ze een regeldag te hebben. Daarnaast vermoed ik dat ze last van reflux heeft, al dan niet verborgen. Sinds de onrustige avond/nacht vrijdag en onrustige dagen za./zo. ben ik erg verdrietig en voel ik me gestrest/nerveus, angstig. Alsof er dingen naar boven komen van de afgelopen weken. Sowieso is het een hele nieuwe ervaring, ouderschap, en is er veel onzekerheid over van alles. Daarnaast is mijn vriend sinds vandaag weer aan het werk, dus we zijn nu met z'n tweeën, dat vind ik ook even moeilijk nu.
Ik ben vanochtend bij de huisarts geweest voor de reflux en ook voor mezelf, dus er wordt aan gewerkt, maar dat gaat natuurlijk niet in 1 dag. Daarom dacht ik, misschien helpt het om het hier te delen. En misschien zijn er ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Hoe ging je hiermee om? Zijn er dingen die je hebben geholpen met het verwerken van zo'n traumatische ervaring?
Wij hebben begin november een prachtige dochter gekregen, na een hele snelle (te snelle voor mijn gevoel) ziekenhuisbevalling van 5u.
Maar ons meisje was gezond en we waren al snel weer thuis. Helemaal in de wolken en ook nog herstellende natuurlijk van de bevalling, totdat ze na 2 dagen in de nacht ineens vreemde aanvallen kreeg waarbij ze 1x zelfs blauwe lippen kreeg. We hebben toen de tweede aanval, met blauwe lippen, gefilmd. Verloskundige gebeld, die dacht krampjes. Ik was niet echt gerustgesteld, maar we hebben toch gewacht tot de volgende dag de kraamhulp kwam. De hele nacht hebben we dr vastgehouden. Kraamhulp schakelde 's ochtends opnieuw vk in en na het zien van de blauwe lippen op het filmpje verwees deze ons gelijk door naar het ziekenhuis.
Lang verhaal kort: ons dochtertje heeft epilepsie. We hebben uiteindelijk 2,5 week geklungeld en in onzekerheid gezeten terwijl zij in het ziekenhuis lag. 1.5 week kon ik niet bij dr slapen, omdat ze op de intensive care en later high care lag. Ik gaf borstvoeding en dat geef ik nu nog gelukkig, maar het leverde veel stress en gedoe omdat ik niet bij haar sliep.
De laatste week mocht ze gelukkig naar de kinderafdeling waar ik bij dr sliep. Na 2.5 week hadden ze de juiste medicatie en mocht ze eindelijk naar huis. Het leek eigenlijk allemaal als vanzelf goed te gaan, we pakten gelijk de draad weer op. Inmiddels weten we ook dat de kans redelijk groot is dat ze hier overheen gaat groeien.
Ze is nu bijna zes weken en heeft wat onrustige dagen gehad afgelopen weekend. Misschien een sprongetje, gister leek ze een regeldag te hebben. Daarnaast vermoed ik dat ze last van reflux heeft, al dan niet verborgen. Sinds de onrustige avond/nacht vrijdag en onrustige dagen za./zo. ben ik erg verdrietig en voel ik me gestrest/nerveus, angstig. Alsof er dingen naar boven komen van de afgelopen weken. Sowieso is het een hele nieuwe ervaring, ouderschap, en is er veel onzekerheid over van alles. Daarnaast is mijn vriend sinds vandaag weer aan het werk, dus we zijn nu met z'n tweeën, dat vind ik ook even moeilijk nu.
Ik ben vanochtend bij de huisarts geweest voor de reflux en ook voor mezelf, dus er wordt aan gewerkt, maar dat gaat natuurlijk niet in 1 dag. Daarom dacht ik, misschien helpt het om het hier te delen. En misschien zijn er ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Hoe ging je hiermee om? Zijn er dingen die je hebben geholpen met het verwerken van zo'n traumatische ervaring?
Verbaas u niet, verwonder u slechts
maandag 17 december 2018 17:24
Ach wat naar. Het is vaak al heftig om moeder te worden. Als ze dan ook ziek zijn is het helemaal een achtbaan. Doe rustig aan. Praat het van je af. Huil even een keertje. Het is heel normaal dat je stress hebt. Ik hoop dat je een beetje slaapt. Slaapgebrek kan je ook angstig en gestresst maken. Ga slapen als zij slaapt. Neem echt je rust.
maandag 17 december 2018 17:27
Mijn bevalling zelf was vrij traumatisch en heeft een flinke smet achtergelaten op de kraamtijd en achteraf gezien ook de tijd er na.
Omdat ik dacht dat het er allemaal bij hoorde en vast aan de hormonen lag heb ik mijn gevoelens steeds aan de kant geschoven wat er in resulteerde dat ik nu (3 jaar later) depressief thuis zit met onverwerkte emoties.
Super goed dus dat je er meteen mee aan de slag gaat. Neem je gevoel ook serieus en laat anderen het ook serieus nemen! Het is hartstikke akelig en spannend wat je hebt meegemaakt en waar je nu midden in zit en dat gaat niet in de koude kleren zitten.
Succes met alles de komende tijd
Omdat ik dacht dat het er allemaal bij hoorde en vast aan de hormonen lag heb ik mijn gevoelens steeds aan de kant geschoven wat er in resulteerde dat ik nu (3 jaar later) depressief thuis zit met onverwerkte emoties.
Super goed dus dat je er meteen mee aan de slag gaat. Neem je gevoel ook serieus en laat anderen het ook serieus nemen! Het is hartstikke akelig en spannend wat je hebt meegemaakt en waar je nu midden in zit en dat gaat niet in de koude kleren zitten.
Succes met alles de komende tijd
maandag 17 december 2018 17:29
Gatsie, wat schrikken en een heftige tijd heb je dan achter de rug.
Niet hetzelfde meegemaakt, maar wel voor het eerst moeder sinds 4 maanden en ik heb de afgelopen twee weken voor het eerst niet elke dag een potje gehuild. Het is overweldigend, sta dat toe. Doe lekker niets of doe wat je wel wilt doen. Laat de boel de boel en knuffel je kleine extra. Doe rustig aan en hopelijk krijg je het gestresste gevoel onder controle. Ik heb me er over verbaasd hoe er naast de geboorte van mijn dochter ook een allesomvattende angst werd geboren ...
Knuffel voor jou & fijn/goed dat je direct hulp hebt ingeschakeld.
Niet hetzelfde meegemaakt, maar wel voor het eerst moeder sinds 4 maanden en ik heb de afgelopen twee weken voor het eerst niet elke dag een potje gehuild. Het is overweldigend, sta dat toe. Doe lekker niets of doe wat je wel wilt doen. Laat de boel de boel en knuffel je kleine extra. Doe rustig aan en hopelijk krijg je het gestresste gevoel onder controle. Ik heb me er over verbaasd hoe er naast de geboorte van mijn dochter ook een allesomvattende angst werd geboren ...
Knuffel voor jou & fijn/goed dat je direct hulp hebt ingeschakeld.
jessmariano_1986 wijzigde dit bericht op 17-12-2018 17:31
Reden: Toevoeging in slot
Reden: Toevoeging in slot
4.65% gewijzigd
maandag 17 december 2018 17:29
Wat naar voor jullie! Wat zal je geschrokken zijn. Ik heb even geen advies voor je behalve te blijven praten en te proberen het af en toe uit handen te geven zodat je zelf even kan uitrusten. Voel je niet schuldig over je gevoel en verplicht jezelf niet te genieten; dat legt nog meer druk op je. Knuffel voor jullie 
maandag 17 december 2018 17:37
Bedankt voor de lieve berichtjes!
Wat heftig HaPu :/ ik heb het 'geluk' dat ik ervaring heb met depressie, vandaar dat ik gelijk aan de bel trekken, ik herken signalen en wil niet dat het erger wordt. Maar kan me voorstellen dat je toen niet gelijk aan zoiets dacht. Ook een knuffel voor jou en sterkte! Heb je wel hulp waar je wat aan hebt?
Wat heftig HaPu :/ ik heb het 'geluk' dat ik ervaring heb met depressie, vandaar dat ik gelijk aan de bel trekken, ik herken signalen en wil niet dat het erger wordt. Maar kan me voorstellen dat je toen niet gelijk aan zoiets dacht. Ook een knuffel voor jou en sterkte! Heb je wel hulp waar je wat aan hebt?
Verbaas u niet, verwonder u slechts
maandag 17 december 2018 17:45
Ik herken je gevoelens, daarom heb ik speciaal voor dit topic een account aangemaakt (ben jarenlange meelezer).
Ik ben vijf maanden geleden voor het eerst moeder geworden van een heel mooi zoontje, en dat ging ook niet zonder slag of stoot. Ook ik had een hele snelle ziekenhuisbevalling, ook 5 uur. Het ging me allemaal veel te snel. Dat heeft mij veel stress gegeven.
Ook voor de bevalling ging het allemaal niet echt goed meer. Meerdere complicaties, waaronder pre-eclampsie en een kind met een groeiachterstand. Uiteindelijk zelfs een ziekenhuisopname. De laatste weken van de zwangerschap waren ook al niet meer zorgeloos.
Na de bevalling leek alles ogenschijnlijk goed te gaan. Ondanks de groeiachterstand deed mijn zoon het heel goed, het was wel hard werken voor ons, met name met voeding. Het wilde maar niet lukken met de borstvoeding. Veel drama en een overspannen moeder. Nadat ik daarmee stopte ging het in eerste instantie weer beter met mij.
Maar nu, na vijf (!) maanden, merk ik dat het helemaal nog niet goed gaat met mij. Met zoonlief gaat het overigens uitstekend. Er is teveel stress geweest en ik heb het allemaal nog niet kunnen verwerken. Daarom ben ik ook naar de huisarts geweest, zijn diagnose was een stress-stoornis. Ik heb nu gesprekken met de POH en een doorverwijzing naar de psycholoog. Ik hoop er daarmee snel weer bovenop te komen, want ik heb er erg veel last van. Geen depressie, maar het houdt me enorm bezig.
Mijn omgeving begrijpt het niet altijd. Want: het gaat nu toch goed met ons? Wat is het probleem dan?
Wat mij helpt:
- Heel veel rust, slaap zoveel mogelijk! Ook niet teveel bezoek of prikkels, dat helpt mij. Anders wordt het erg druk in mijn hoofd.
- Sporten, dat doet me echt goed.
- Er veel over praten, het liefst met de POH want die begrijpt me.
- Af en toe wat leuks doen, ter afleiding.
Op basis van mijn ervaring denk ik dat voor jou misschien de stress ook teveel geweest is. Ergens zit er kennelijk een maximum aan de stress dat we kunnen hanteren. Onze verhalen zijn niet helemaal identiek, maar er zitten wel overeenkomsten in. Het is goed dat je naar de huisarts bent geweest. Hopelijk helpt je dat snel.
Dikke knuffel
Ps: die roze wolk is overrated. Het is gewoon keihard werken. Na een maand of 3-4 begon ik het pas een beetje leuk te vinden.
Ik ben vijf maanden geleden voor het eerst moeder geworden van een heel mooi zoontje, en dat ging ook niet zonder slag of stoot. Ook ik had een hele snelle ziekenhuisbevalling, ook 5 uur. Het ging me allemaal veel te snel. Dat heeft mij veel stress gegeven.
Ook voor de bevalling ging het allemaal niet echt goed meer. Meerdere complicaties, waaronder pre-eclampsie en een kind met een groeiachterstand. Uiteindelijk zelfs een ziekenhuisopname. De laatste weken van de zwangerschap waren ook al niet meer zorgeloos.
Na de bevalling leek alles ogenschijnlijk goed te gaan. Ondanks de groeiachterstand deed mijn zoon het heel goed, het was wel hard werken voor ons, met name met voeding. Het wilde maar niet lukken met de borstvoeding. Veel drama en een overspannen moeder. Nadat ik daarmee stopte ging het in eerste instantie weer beter met mij.
Maar nu, na vijf (!) maanden, merk ik dat het helemaal nog niet goed gaat met mij. Met zoonlief gaat het overigens uitstekend. Er is teveel stress geweest en ik heb het allemaal nog niet kunnen verwerken. Daarom ben ik ook naar de huisarts geweest, zijn diagnose was een stress-stoornis. Ik heb nu gesprekken met de POH en een doorverwijzing naar de psycholoog. Ik hoop er daarmee snel weer bovenop te komen, want ik heb er erg veel last van. Geen depressie, maar het houdt me enorm bezig.
Mijn omgeving begrijpt het niet altijd. Want: het gaat nu toch goed met ons? Wat is het probleem dan?
Wat mij helpt:
- Heel veel rust, slaap zoveel mogelijk! Ook niet teveel bezoek of prikkels, dat helpt mij. Anders wordt het erg druk in mijn hoofd.
- Sporten, dat doet me echt goed.
- Er veel over praten, het liefst met de POH want die begrijpt me.
- Af en toe wat leuks doen, ter afleiding.
Op basis van mijn ervaring denk ik dat voor jou misschien de stress ook teveel geweest is. Ergens zit er kennelijk een maximum aan de stress dat we kunnen hanteren. Onze verhalen zijn niet helemaal identiek, maar er zitten wel overeenkomsten in. Het is goed dat je naar de huisarts bent geweest. Hopelijk helpt je dat snel.
Dikke knuffel
Ps: die roze wolk is overrated. Het is gewoon keihard werken. Na een maand of 3-4 begon ik het pas een beetje leuk te vinden.
maandag 17 december 2018 17:46
Wat goed dat je ook voor jezelf naar de huisarts gegaan bent. Want dat zou ook mijn advies zijn: laat je door verwijzen naar iemand met wie je over deze nare ervaring kan praten, die je kan helpen om het een plekje te geven.
Ik herken (deels) wat je schrijft, in ieder geval de traumatische ervaring. Mijn oudste is vrijwel meteen na zijn geboorte geopereerd, heeft daarna enkele dagen op de NICU gelegen en daarna nog een week op de kinderafdeling. Alleen de laatste paar nachten kon ik bij hem blijven slapen. Na die opname volgden er nog zeker vijf.
Ik was daarna ook gestresst en nerveus, angstig, verdrietig, sliep slecht en bleef daar (logisch) erg in hangen. Mede daardoor kon ik na mijn verlof nog niet aan het werk en kwam in de ziektewet terecht. Via de gynaecoloog kwam ik terecht op de afdeling medische psychologie en daar hebben ze me goed geholpen. In mijn geval een traject van zeker zes maanden, gesprekken gecombineerd met mindfulness. Tijdens mijn tweede zwangerschap nogmaals gesprekken en EMDR gehad. En eindelijk, drie jaar later, heeft het een (soort van) plekje gekregen.
Dus: zorg goed voor jezelf! Ik verzette mijn gedachten door te gaan puzzelen (ja, lekker suf, maar mijn hoofd werd er leeg van). Vraag ook familie of vrienden om af en toe even op te passen zodat je even weg kan, al is het maar een kopje koffie in je eentje in de stad. En weet je dat je je verlof kunt verlengen bij een ziekenhuisopname van je pasgeboren kindje? Via het UWV kun je daar meer over lezen.
Lang verhaal, maar ik wilde je vooral even een hart onder de riem steken, zoiets meemaken is zo heftig en eigenlijk weet je alleen maar hoe het echt voelt als je het zelf meegemaakt hebt.
Ik herken (deels) wat je schrijft, in ieder geval de traumatische ervaring. Mijn oudste is vrijwel meteen na zijn geboorte geopereerd, heeft daarna enkele dagen op de NICU gelegen en daarna nog een week op de kinderafdeling. Alleen de laatste paar nachten kon ik bij hem blijven slapen. Na die opname volgden er nog zeker vijf.
Ik was daarna ook gestresst en nerveus, angstig, verdrietig, sliep slecht en bleef daar (logisch) erg in hangen. Mede daardoor kon ik na mijn verlof nog niet aan het werk en kwam in de ziektewet terecht. Via de gynaecoloog kwam ik terecht op de afdeling medische psychologie en daar hebben ze me goed geholpen. In mijn geval een traject van zeker zes maanden, gesprekken gecombineerd met mindfulness. Tijdens mijn tweede zwangerschap nogmaals gesprekken en EMDR gehad. En eindelijk, drie jaar later, heeft het een (soort van) plekje gekregen.
Dus: zorg goed voor jezelf! Ik verzette mijn gedachten door te gaan puzzelen (ja, lekker suf, maar mijn hoofd werd er leeg van). Vraag ook familie of vrienden om af en toe even op te passen zodat je even weg kan, al is het maar een kopje koffie in je eentje in de stad. En weet je dat je je verlof kunt verlengen bij een ziekenhuisopname van je pasgeboren kindje? Via het UWV kun je daar meer over lezen.
Lang verhaal, maar ik wilde je vooral even een hart onder de riem steken, zoiets meemaken is zo heftig en eigenlijk weet je alleen maar hoe het echt voelt als je het zelf meegemaakt hebt.
maandag 17 december 2018 17:54
Ik heb zelf een traumatische ervaring in het ziekenhuis opgelopen. Ik wil je aanraden om (zo snel mogelijk) contact op te nemen met de medisch maatschappelijk werker in het ziekenhuis. Dat gaat via de afdeling en niet via de huisarts. Er is als het goed is minimaal één maatschappelijk werker voor de baby- en kinderIC in jullie ziekenhuis. Deze persoon is gespecialiseerd in het helpen van mensen die dingen meemaken zoals jullie.
Zij kunnen je helpen om de juiste hulp te krijgen en kunnen je ook zelf ondersteunen. Omdat zij de afdeling heel goed kennen, kunnen ze jouw verhaal goed begrijpen (i.t.t. een "gewone" psycholoog, die het medische gedeelte vaak niet voldoende kent).
Ik heb daar zelf heel veel baat bij gehad.
Heel veel sterkte!!
Zij kunnen je helpen om de juiste hulp te krijgen en kunnen je ook zelf ondersteunen. Omdat zij de afdeling heel goed kennen, kunnen ze jouw verhaal goed begrijpen (i.t.t. een "gewone" psycholoog, die het medische gedeelte vaak niet voldoende kent).
Ik heb daar zelf heel veel baat bij gehad.
Heel veel sterkte!!
pergamon wijzigde dit bericht op 17-12-2018 17:58
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
3.45% gewijzigd
maandag 17 december 2018 17:55
maandag 17 december 2018 18:01
Hier sluit ik me bij aan. En in ons ziekenhuis kun je digitaal het dossier van je kind inzien. Dat heb ik gedaan voor die eerste opname. Was heel heftig en zwaar toen, maar wat heeft dat me geholpen uiteindelijk. Alles van die eerste opname was een zwart gat en door alle verslagen te lezen, kon ik ook dat een plek geven. Ik ben ook veel later nog gaan praten met verpleegkundigen die voor zoon (en mij) zorgden, zij konden mijn verhaal ook wat completer maken, ik was zoveel vergeten of had het verdrongen...Pergamon schreef: ↑17-12-2018 17:55Nog een tip: schrijf ALLES op. Ik heb hele gaten van mijn periode in het ziekenhuis en daarna, maar doordat ik (en mijn omgeving) van alles heeft opgeschreven, heb ik op een later moment alles kunnen lezen / doornemen met een specialist. Daar heb ik zo ongelofelijk veel aan gehad!
maandag 17 december 2018 18:11
Ja dat van die blauwe lippen weet ik nu ook, maar op dat moment drong het denk ik niet echt door, het was donker en blijkbaar allemaal niet heel duidelijk voor mij, was ook oververmoeid, had sinds de bevalling vrijwel niet geslapen. Misschien neem ik het mezelf ook wel een beetje kwalijk en ben ik mede daarom nu bijna obsessief bezig met haar observeren.
Verder fijn om wat ervaringen te lezen van anderen, paar tips ga ik zeker uitproberen. We hebben ook 2x gesproken met de maatschappelijk werker van de afdeling, misschien moet ik die inderdaad even bellen morgen.
Verder fijn om wat ervaringen te lezen van anderen, paar tips ga ik zeker uitproberen. We hebben ook 2x gesproken met de maatschappelijk werker van de afdeling, misschien moet ik die inderdaad even bellen morgen.
Verbaas u niet, verwonder u slechts
maandag 17 december 2018 18:26
Onderschat niet wat hormonen met je brein doen. Ik was echt knettergek, maa had dat pas later in de gaten. Slaapgebrek helpt daarbij ook niet mee.marshmallowfluff schreef: ↑17-12-2018 18:11Ja dat van die blauwe lippen weet ik nu ook, maar op dat moment drong het denk ik niet echt door, het was donker en blijkbaar allemaal niet heel duidelijk voor mij, was ook oververmoeid, had sinds de bevalling vrijwel niet geslapen.
maandag 17 december 2018 18:42
Bel alsjeblieft. Daar zijn ze voor. Ik heb uiteindelijk een PTSS opgelopen omdat het ziekenhuis niet adequaat reageerde en ik geen ideeeeeeee had wat er gebeurde (en daarom niet adequaat handelde - alhoewel ik daar ook niet voor in de juiste toestand was, zogezegd). Gewoon bellen dus, daar zijn ze voor!marshmallowfluff schreef: ↑17-12-2018 18:11Ja dat van die blauwe lippen weet ik nu ook, maar op dat moment drong het denk ik niet echt door, het was donker en blijkbaar allemaal niet heel duidelijk voor mij, was ook oververmoeid, had sinds de bevalling vrijwel niet geslapen. Misschien neem ik het mezelf ook wel een beetje kwalijk en ben ik mede daarom nu bijna obsessief bezig met haar observeren.
Verder fijn om wat ervaringen te lezen van anderen, paar tips ga ik zeker uitproberen. We hebben ook 2x gesproken met de maatschappelijk werker van de afdeling, misschien moet ik die inderdaad even bellen morgen.
En koop iets van een mooi dagboekje waarin je steeds wat flarden kan schrijven. Voor wat er al gebeurd is zou ik heel gedetailleerd het verhaal typen. Hoeft niet te grammaticaal correct of in een mooie verhaalvorm. Gewoon wat je kwijt wil en met liefst zo veel mogelijk details. Daar heb je straks echt wat aan.
maandag 17 december 2018 19:11
Blauwe lippen is voor de verloskundige een teken om te zeggen: pak gauw even wat spullen, ik stuur een ambu jullie kant op.havermout1 schreef: ↑17-12-2018 18:01Blauwe lippen is overigens niet iets om een verloskundige voor te bellen, maar om een ambulance te bellen/naar ziekenhuis te racen.
TO, jij hebt de hulp ingeroepen waar je dacht wijzer te worden. Neem jezelf niets kwalijk!
dinsdag 18 december 2018 14:09
Een goede psycholoog en emdr deden hier de truc. Beviel na wekenlange opnames met vreselijke bloedingen doodziek van een prematuur zoontje met 33 weken. Vanwege de intensieve zorg kon ik niet bij hem slapen en op dag 4 waren bedden vol en begon het reizen tussen ziekenhuis en thuis. Meningitis op dag 8, nierbekkenontsteking met 6 weken en vele opnames volgden dat jaar.
Echt, ben nu zwanger van nr 2 en ben zo ontzettend blij dat ik dat toen meteen ‘aangepakt’ heb, elke maand die ik er langer mee rond had gelopen had ik mezelf en daarme Mn zoontje en man tekort gedaan. Nu zelfs zwanger zonder al te grote zorgen.
Het komt goed, maar soms is daarbij wat extra hulp nodig!
Echt, ben nu zwanger van nr 2 en ben zo ontzettend blij dat ik dat toen meteen ‘aangepakt’ heb, elke maand die ik er langer mee rond had gelopen had ik mezelf en daarme Mn zoontje en man tekort gedaan. Nu zelfs zwanger zonder al te grote zorgen.
Het komt goed, maar soms is daarbij wat extra hulp nodig!
Everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end.
dinsdag 18 december 2018 16:34
Mijn ervaring is dus echt het tegenovergestelde. Bij ons heeft maatschappelijk werk (werkzaam op de kinderafdeling) juist gezorgd voor meer trauma en onrust. Wij hebben heel veel steun gehad aan onze huisarts, en uiteindelijk zijn we ook bij een kinderarts uitgekomen die erg betrokken is, waardoor we het vertrouwen in onszelf, onze baby en in hulpverleners weer terug hebben gekregen.Pergamon schreef: ↑17-12-2018 17:54Ik heb zelf een traumatische ervaring in het ziekenhuis opgelopen. Ik wil je aanraden om (zo snel mogelijk) contact op te nemen met de medisch maatschappelijk werker in het ziekenhuis. Dat gaat via de afdeling en niet via de huisarts. Er is als het goed is minimaal één maatschappelijk werker voor de baby- en kinderIC in jullie ziekenhuis. Deze persoon is gespecialiseerd in het helpen van mensen die dingen meemaken zoals jullie.
Zij kunnen je helpen om de juiste hulp te krijgen en kunnen je ook zelf ondersteunen. Omdat zij de afdeling heel goed kennen, kunnen ze jouw verhaal goed begrijpen (i.t.t. een "gewone" psycholoog, die het medische gedeelte vaak niet voldoende kent).
Ik heb daar zelf heel veel baat bij gehad.
Heel veel sterkte!!
dinsdag 18 december 2018 16:42
Knap Caretaker, dat je er nu zo in kan staan met de 2e!
Emdr werd ook genoemd door de maatschappelijk werkster dus zit daar ook over te denken, alleen dacht ik dat je dan misschien meer een traumatische gebeurtenis voor de geest moet kunnen halen en ik heb een aantal dingen die ik moet verwerken. Eigenlijk zowat die hele tijd daar.
Emdr werd ook genoemd door de maatschappelijk werkster dus zit daar ook over te denken, alleen dacht ik dat je dan misschien meer een traumatische gebeurtenis voor de geest moet kunnen halen en ik heb een aantal dingen die ik moet verwerken. Eigenlijk zowat die hele tijd daar.
Verbaas u niet, verwonder u slechts
wij hadden gelukkig wel een fijne maatsch. werker, maar de ene hulpverlener is de andere niet helaas.. gelukkig is het goedgekomen!
dinsdag 18 december 2018 16:55
Hier ook Novemberbaby!
Ik ben met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan, in een uur (ja echt het kan) bevallen, toen een bloeding gekregen en vervolgens een hartstilstand en gereanimeerd (succesvol, zoals je ziet want ik ben er nog), daarna geopereerd. Hele verhaal staat in het horrorbevallingen topic.
Ik ben dus nu bijna 6 weken verder en moet zeggen dat het hele verhaal rondom de bevalling mij ook niet lekker zit. Het ziekenhuis heeft mij dringend aangeraden psychologische hulp te zoeken (direct de dag na mijn bevalling hebben ze meteen een afspraak voor me gepland) en daar ga ik deze week voor het eerst heen.
Ik heb een vrij lang herstel in het ziekenhuis gehad, en nu dus nog steeds thuis aan het herstellen. Dus wat betreft een nare bevallingservaring denk ik dat ik me prima in je in kan leven.
Jij hebt dan ook nog de stress van een kindje dat iets heeft, dat is hier gelukkig niet aan de orde, zoon doet het heel goed. Maar ik zou je echt aanraden hulp te zoeken en niet te blijven rondlopen. Ik weet voor mezelf niet hoeveel hulp ik nodig ga hebben, maar daar kom ik natuurlijk vanzelf achter.
Ik ben met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan, in een uur (ja echt het kan) bevallen, toen een bloeding gekregen en vervolgens een hartstilstand en gereanimeerd (succesvol, zoals je ziet want ik ben er nog), daarna geopereerd. Hele verhaal staat in het horrorbevallingen topic.
Ik ben dus nu bijna 6 weken verder en moet zeggen dat het hele verhaal rondom de bevalling mij ook niet lekker zit. Het ziekenhuis heeft mij dringend aangeraden psychologische hulp te zoeken (direct de dag na mijn bevalling hebben ze meteen een afspraak voor me gepland) en daar ga ik deze week voor het eerst heen.
Ik heb een vrij lang herstel in het ziekenhuis gehad, en nu dus nog steeds thuis aan het herstellen. Dus wat betreft een nare bevallingservaring denk ik dat ik me prima in je in kan leven.
Jij hebt dan ook nog de stress van een kindje dat iets heeft, dat is hier gelukkig niet aan de orde, zoon doet het heel goed. Maar ik zou je echt aanraden hulp te zoeken en niet te blijven rondlopen. Ik weet voor mezelf niet hoeveel hulp ik nodig ga hebben, maar daar kom ik natuurlijk vanzelf achter.
dinsdag 18 december 2018 17:13
Oh echt! Wat rot voor je! Ik ben juist door de maatschappelijk werker zo ontzettend goed en fijn geholpen.Fragolisa schreef: ↑18-12-2018 16:34Mijn ervaring is dus echt het tegenovergestelde. Bij ons heeft maatschappelijk werk (werkzaam op de kinderafdeling) juist gezorgd voor meer trauma en onrust. Wij hebben heel veel steun gehad aan onze huisarts, en uiteindelijk zijn we ook bij een kinderarts uitgekomen die erg betrokken is, waardoor we het vertrouwen in onszelf, onze baby en in hulpverleners weer terug hebben gekregen.
dinsdag 18 december 2018 17:15
Bij mij ging EMDR ook over een langere periode, en dat kan ook met EMDR. Het is wel heel intensief, maar man o man wat ben ik blij dat ik het gedaan heb.marshmallowfluff schreef: ↑18-12-2018 16:42Knap Caretaker, dat je er nu zo in kan staan met de 2e!
Emdr werd ook genoemd door de maatschappelijk werkster dus zit daar ook over te denken, alleen dacht ik dat je dan misschien meer een traumatische gebeurtenis voor de geest moet kunnen halen en ik heb een aantal dingen die ik moet verwerken. Eigenlijk zowat die hele tijd daar.
