Kinderen
alle pijlers
Jaloers op grote gezinnen/
maandag 31 december 2018 14:16
En ik baal ervan!
Toelichting
Ik ben een gescheiden moeder van twee kinderen, een zoon en een dochter (enorm dankbaar voor trouwens!)
Ik kom zelf uit een gezin van 5 kinderen. Ik heb dat altijd als een voordeel gezien. Er was altijd iemand om mee te spelen, als mijn beste vriendin en ik ruzie hadden had ik nog 4 andere opties om mee verder te spelen. Eenzaamheid of verveling bestond niet. Wel veel dynamiek en levendigheid in huis, het was echt wij tegen de rest vd wereld. Bovendien als er een ruzie had met de ander kon je als kind nog altijd naar de rest. Ik vond het maar wat saai bij andere gezinnen met 1 of 2 kinderen. Nu kom ik ook uit een Marokkaanse omgeving waarin in die tijd (jaren '80/'90) grote gezinnen normaal waren.
Ik zag mezelf wel met minstens 4 kinderen in de toekomst.
Ik kreeg twee kinderen, ex en ik gingen uit elkaar en ik ging verder met mijn twee pareltjes.
Nu zijn we een aantal jaar verder. Ze spelen veel met elkaar, maar mijn dochter mist een zus en mijn zoon een broertje (dat roepen ze vaak). We zijn vaak met zijn drieën, het is best rustig, er komen geregeld vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Maar toch steekt het vaak als ik zo mensen tegenkom met een groot gezin. Het plezier in huis, als er 1 ruzie heeft buiten staan de broertjes en zusjes al snel klaar om hun broer/zus bij te staan. Ik herinner me dat van mijn eigen jeugd.
Het gaf/geeft me altijd zo een beschermend gevoel wetende dat we ook nu met 5-en zijn en we altijd voor elkaar klaar zullen staan.
Twee kinderen vind ik zo kwetsbaar, stel dat ze elkaar niet meer willen zien later dan is er geen andere broer of zus meer.
Ik weet namelijk uit ervaring dat vriendschappen nauwelijks levenslang zijn, terwijl de bloedband altijd zal bestaan.
Er zijn absoluut ook momenten dat er spanningen zijn tussen ons, maar het feit dat als er twee ruzie hebben, er een andere broer/zus is waar je je hart bij kunt luchten zorgt er vaak voor dat het snel weer goed komt.
Ik denk dat ik het teveel romantiseer, maar toch blijft het knagen als ik grote gezinnen zie (dat was nl mijn wens).
Ik hoop trouwens niet dat ik mensen die een onvervulde kinderwens heb tegen het hoofd stoot met deze topic. Ik ben enorm dankbaar dat ik moeder mocht worden en een groot gezin in mijn huidige omstandigheden zou absoluut niet ideaal zijn geweest.
Maar het 'wat-als-ik-dat-nu-ook-had-gevoel knaagt vaak.
Herkenbaar of is dit echt een luxe probleem?
Toelichting
Ik ben een gescheiden moeder van twee kinderen, een zoon en een dochter (enorm dankbaar voor trouwens!)
Ik kom zelf uit een gezin van 5 kinderen. Ik heb dat altijd als een voordeel gezien. Er was altijd iemand om mee te spelen, als mijn beste vriendin en ik ruzie hadden had ik nog 4 andere opties om mee verder te spelen. Eenzaamheid of verveling bestond niet. Wel veel dynamiek en levendigheid in huis, het was echt wij tegen de rest vd wereld. Bovendien als er een ruzie had met de ander kon je als kind nog altijd naar de rest. Ik vond het maar wat saai bij andere gezinnen met 1 of 2 kinderen. Nu kom ik ook uit een Marokkaanse omgeving waarin in die tijd (jaren '80/'90) grote gezinnen normaal waren.
Ik zag mezelf wel met minstens 4 kinderen in de toekomst.
Ik kreeg twee kinderen, ex en ik gingen uit elkaar en ik ging verder met mijn twee pareltjes.
Nu zijn we een aantal jaar verder. Ze spelen veel met elkaar, maar mijn dochter mist een zus en mijn zoon een broertje (dat roepen ze vaak). We zijn vaak met zijn drieën, het is best rustig, er komen geregeld vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Maar toch steekt het vaak als ik zo mensen tegenkom met een groot gezin. Het plezier in huis, als er 1 ruzie heeft buiten staan de broertjes en zusjes al snel klaar om hun broer/zus bij te staan. Ik herinner me dat van mijn eigen jeugd.
Het gaf/geeft me altijd zo een beschermend gevoel wetende dat we ook nu met 5-en zijn en we altijd voor elkaar klaar zullen staan.
Twee kinderen vind ik zo kwetsbaar, stel dat ze elkaar niet meer willen zien later dan is er geen andere broer of zus meer.
Ik weet namelijk uit ervaring dat vriendschappen nauwelijks levenslang zijn, terwijl de bloedband altijd zal bestaan.
Er zijn absoluut ook momenten dat er spanningen zijn tussen ons, maar het feit dat als er twee ruzie hebben, er een andere broer/zus is waar je je hart bij kunt luchten zorgt er vaak voor dat het snel weer goed komt.
Ik denk dat ik het teveel romantiseer, maar toch blijft het knagen als ik grote gezinnen zie (dat was nl mijn wens).
Ik hoop trouwens niet dat ik mensen die een onvervulde kinderwens heb tegen het hoofd stoot met deze topic. Ik ben enorm dankbaar dat ik moeder mocht worden en een groot gezin in mijn huidige omstandigheden zou absoluut niet ideaal zijn geweest.
Maar het 'wat-als-ik-dat-nu-ook-had-gevoel knaagt vaak.
Herkenbaar of is dit echt een luxe probleem?
maandag 31 december 2018 14:20
Ik denk dat je het een beetje overromantiseert, er zijn genoeg gezinnen waarin broers en zussen elkaar niet uit kunnen staan en als volwassenen geen contact meer hebben met elkaar.
Verder snap ik best je gevoel, maar het is wat het is.
Verder snap ik best je gevoel, maar het is wat het is.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 31 december 2018 14:25
Je overromantiseert het enorm. Genoeg grote gezinnen waarin het echt enkel haat en nijd is. Je doet ook nogal wat aannames. Dat een bloedband sterker is dan vriendschap (gaat echt niet voor iedereen op). Dat broers en zussen er voor elkaar zijn en graag met elkaar spelen (genoeg grote gezinnen waarin iedereen langs elkaar leeft). Fijn dat jij een fijn thuis hebt gehad op dit vlak. Maar echt realistisch kijk je hier niet naar.
maandag 31 december 2018 14:32
Tja, mijn man komt ook uit een groot gezin. En het is niet dat ze elkaar niet mogen, maar er is niet met iedereen veel contact. Veel verschillende karakters (hoewel de kern bij veel hetzelfde is, zie ik als buitenstaander, maar juist dat maakt dat het niet matcht). En sommigen zijn echt ondergesneeuwd door dat grote gezin en alle gedoe en drukte die dat met zich mee brengt.
En mijn schoonouders hadden met kerst alleen ons over de vloer, van de rest “hoefde het niet zo”.
En mijn schoonouders hadden met kerst alleen ons over de vloer, van de rest “hoefde het niet zo”.
maandag 31 december 2018 14:39
Ik denk ook dat je het te romantisch inziet.
Ik heb 4 kinderen (in 5 jaar tijd) en ik vind het heel, heel pittig.
Ze maken 9 van de 10x alleen maar ruzie, aandacht verdelen is lastig en met alle clubjes, school en andere verplichtingen kom je echt nooit aan jezelf toe.
Zou ze geen van allen willen missen maar denk vaak dat als ik alles opnieuw mocht doen dat we er echt maar 2 gehad zouden hebben...
Ik heb 4 kinderen (in 5 jaar tijd) en ik vind het heel, heel pittig.
Ze maken 9 van de 10x alleen maar ruzie, aandacht verdelen is lastig en met alle clubjes, school en andere verplichtingen kom je echt nooit aan jezelf toe.
Zou ze geen van allen willen missen maar denk vaak dat als ik alles opnieuw mocht doen dat we er echt maar 2 gehad zouden hebben...
maandag 31 december 2018 14:46
Oprechte vraag: had je dan gewoon een bepaald aantal kinderen in je hoofd, dat je dat gewoon hoe dan ook wilde? Ongeacht of je het eigenlijk wel aankon?
maandag 31 december 2018 14:54
Heel eerlijk gezegd heb ik het vroeger als oudste van 4 ook zo ervaren. Ipv altijd iemand om te spelen (zoals to stelt), was er juist altijd wel ergens ruzie. Geen dag zonder ruzie. En mijn ouders deden hun best, maar kwamen echt tijd tekort om bv aandacht voor het sporten/ hobbies van alle vier te hebben. Bovendien vraag ik me ook af of ze nou echt genoten hebben door al dat heen en weer rennen. Echt wel anders dan ik nu heb met 2 kids.Benthe22 schreef: ↑31-12-2018 14:39Ik denk ook dat je het te romantisch inziet.
Ik heb 4 kinderen (in 5 jaar tijd) en ik vind het heel, heel pittig.
Ze maken 9 van de 10x alleen maar ruzie, aandacht verdelen is lastig en met alle clubjes, school en andere verplichtingen kom je echt nooit aan jezelf toe.
Zou ze geen van allen willen missen maar denk vaak dat als ik alles opnieuw mocht doen dat we er echt maar 2 gehad zouden hebben...
maandag 31 december 2018 15:01
Dat geloof ik best, maar vaak blijven er wel 1 of 2 uit zo een groot gezin die wel nog contact met elkaar hebben.
Met maar 1 brusje is dat zo ontzettend kwetsbaar.
maandag 31 december 2018 15:05
Wij hebben ook niet allemaal heel intensief contact, dat wisselt vaak..twee van ons spreken elkaar nu al een tijdje niet, maar doordat we met 5-en zijn doet dat veel minder pijn en hebben ze wel intensief contact met de rest. Het zal maar je enigste broer/zus zijn, dat doet wel enorm veel pijn.Bloemenzee schreef: ↑31-12-2018 14:32Tja, mijn man komt ook uit een groot gezin. En het is niet dat ze elkaar niet mogen, maar er is niet met iedereen veel contact. Veel verschillende karakters (hoewel de kern bij veel hetzelfde is, zie ik als buitenstaander, maar juist dat maakt dat het niet matcht). En sommigen zijn echt ondergesneeuwd door dat grote gezin en alle gedoe en drukte die dat met zich mee brengt.
En mijn schoonouders hadden met kerst alleen ons over de vloer, van de rest “hoefde het niet zo”.
maandag 31 december 2018 15:06
Ik heb zelf ook een wat groter gezin en begrijp je wens dus heel goed. Ik vind ook niet dat je per se overromantiseerd, je gaat tenslotte uit van je eigen goede ervaringen. Mijn moeder komt uit een groot gezin en daar is het ook vooral steun, gezelligheid en betrokkenheid. Maar weet dat het voor je kinderen niet uitmaakt. Zelf heb ik alleen maar 1 broer. Meerdere broers/zussen had me heel leuk geleken maar ben evengoed heel tevreden met mijn ene broer, ben niet anders gewend ook. Onze band is prima, geen idee hoe dat geweest zou zijn als er meerdere broers/zussen waren geweest.
jellycups01 wijzigde dit bericht op 31-12-2018 15:11
0.68% gewijzigd
maandag 31 december 2018 15:10
maandag 31 december 2018 15:13
Als je zelf uit een gezin van 5 komt, zijn er misschien wel matchende nichtjes en neefjes voor je kinderen?
Het hoeven niet altijd broers en zussen te zijn, je kan het ook in de verdere familie of bij goede vriend(inn)en gaan zoeken.
Mijn vader komt uit een gezin van 8, maar die zijn toch écht volledig uit elkaar gevallen. Er zat ook behoorlijk wat leeftijdsverschil tussen de oudsten en de jongsten, dus die hadden van in begin al niks met elkaar.
En moeder en vader hadden nauwelijks tijd en waren altijd druk, want er moest gewerkt worden én dan nog es een huishouden recht gehouden worden.
(Mijn vader zat ergens in 't midden. Te jong voor de oudsten, te oud voor de jongsten.)
Of zoek een leuke man met ook 2 of 3 kinderen
.
En hoop dat het een beetje matcht tussen de kinderen onderling.
Het hoeven niet altijd broers en zussen te zijn, je kan het ook in de verdere familie of bij goede vriend(inn)en gaan zoeken.
Mijn vader komt uit een gezin van 8, maar die zijn toch écht volledig uit elkaar gevallen. Er zat ook behoorlijk wat leeftijdsverschil tussen de oudsten en de jongsten, dus die hadden van in begin al niks met elkaar.
En moeder en vader hadden nauwelijks tijd en waren altijd druk, want er moest gewerkt worden én dan nog es een huishouden recht gehouden worden.
(Mijn vader zat ergens in 't midden. Te jong voor de oudsten, te oud voor de jongsten.)
Of zoek een leuke man met ook 2 of 3 kinderen
.En hoop dat het een beetje matcht tussen de kinderen onderling.
maandag 31 december 2018 15:19
Dit dus!jellycups01 schreef: ↑31-12-2018 15:06Ik heb zelf ook een wat groter gezin en begrijp je wens dus heel goed. Ik vind ook niet dat je per se overromantiseerd, je gaat tenslotte uit van je eigen goede ervaringen. Mijn moeder komt ook uit een groot gezin en daar is het ook vooral steun, gezelligheid en betrokkenheid. Maar weet dat het voor je kinderen niet uitmaakt. Zelf heb ik ook alleen maar 1 broer. Meerdere broers/zussen had me heel leuk geleken maar ben evengoed heel tevreden met mijn ene broer, ben niet anders gewend ook. Onze band is prima, geen idee hoe dat geweest zou zijn als er meerdere broers/zussen waren geweest.
Ik spreek vanuit mijn eigen ervaring.
Mijn moeder zegt dat het best zwaar was. Maar vanuit het oogpunt van het kind is het toch vaak een positieve ervaring. Ik ken niemand die als kind het opgroeien in een groot gezin als negatief heeft ervaren.
Ja het kan als volwassene niet meer goed klikken, maar de opties om toch een leuke broer/zus band te hebben als volwassene zijn veel groter.
Somd lig ik een tijdje minder met een van ons, dan ben ik enorm blij dat ik nog naar de anderen kan.
Ik ben soms bang dat de band tussen mijn kinderen straks onbestaand is. Geen ander broer of zus die zou kunnen bemiddelen, zeker als de ouders er niet meer zijn.
Misschien komt het ook door mijn islamitische achtergrond. Bij ons is familie zo belangrijk, dat men minder waarde hecht aan vriendschappen en veel meer aan familiebanden.
maandag 31 december 2018 15:24
Precies. Ik kom uit een gezin van 5, hartstikke leuk. Ouders gescheiden toen de jongste 2 was. Mijn moeder heeft zich tig jaar de pleuris gewerkt en gezorgd. Om het weekend een “pretweekend” bij papa. Altijd zorgen om (een van) de kinderen, altijd geldzorgen (maar nooit in de schulden gekomen). Mijn moeder heeft echt géén leven gehad.Chocoladestukjes schreef: ↑31-12-2018 15:21Ik denk dat als je een beetje een leuke jeugd hebt gehad je het altijd romantiseert. Vijf kinderen hebben is hele andere koek dan uit een gezin van 5 komen.
Ik moet er niet aan denken.
anoniem_374695 wijzigde dit bericht op 31-12-2018 15:27
3.57% gewijzigd
maandag 31 december 2018 15:35
Vanuit het kindperspectief zal dit heel anders zijn dan vanuit het ouderperspectief. Als kind hoef je weinig te doen, als ouders zal het hard werken zijn. Denk maar aan alle was en alle andere huishoudelijke dingen.
Zoals jij het doet voorkomen, lijkt het net of doe je aan risicospreiding. Zo van: stel dat mijn twee erge ruzie krijgen, en elkaar niet meer willen zien, dan is er niemand meer waarmee ze nog contact kunnen hebben, en als je er vijf hebt, blijven er altijd drie over waar contact nog mee mogelijk is. Ik vind dat een wat aparte gedachtengang eerlijk gezegd.
En ik denk inderdaad dat je het te veel romantiseert.
Zoals jij het doet voorkomen, lijkt het net of doe je aan risicospreiding. Zo van: stel dat mijn twee erge ruzie krijgen, en elkaar niet meer willen zien, dan is er niemand meer waarmee ze nog contact kunnen hebben, en als je er vijf hebt, blijven er altijd drie over waar contact nog mee mogelijk is. Ik vind dat een wat aparte gedachtengang eerlijk gezegd.
En ik denk inderdaad dat je het te veel romantiseert.
maandag 31 december 2018 15:37
Helemaal niet, ik bewonder enig kinderen juist heel erg. Juist omdat ze in tegenstelling tot mij wel voorbij familiebanden kunnen kijken. Ik kan dat heel moeilijk.
Daarom schreef ik in mijn openingspost dat ik daar van baal. Omdat ik bang ben dat mijn kinderen er net zo in gaan staan als ik.
mabido wijzigde dit bericht op 02-01-2019 21:38
0.89% gewijzigd
maandag 31 december 2018 15:39
Dat kun je niet staven met een objectieve bron en is onzin, enkel gebaseerd op jouw ideeën. Ik ken juist geen mensen die hun grote gezin van herkomst als positief hebben ervaren. De waarheid zal dan ook in het midden liggen. Waarschijnlijk zijn er gemiddeld genomen genoeg gezinnen met 1 kind even gelukkig als gezinnen met 5.
maandag 31 december 2018 16:43
Dit hoeft niet voor alle enig kinderen te gelden, maar ik herken het wel.Mabido schreef: ↑31-12-2018 15:37Helemaal niet, ik bewonder enig kinderen juist heel erg. Juist omdat ze zich in tegenstelling tot ik wel voorbij familiebanden kunnen kijken. Ik kan dat heel moeilijk.
Daarom schreef ik in mijn openingspost dat ik daar van baal. Omdat ik bang ben dat mijn kinderen er net zo in gaan staan als ik.
Oprechte vraag: hoe zie jij het verschil tussen familie en vrienden?
Ik ben opgegroeid als enig kind, al heb ik wel een halfbroer en -zus. Daar heb ik totaal geen band mee en heel eerlijk gezegd had ik ze liever niet gehad dan wel. Familie kies je niet. Vrienden wel (althans in de regel). Dat maakt vriendschappen voor mij - over het algemeen - waardevoller dan mijn familie. Niet dat ik altijd even goed ben in vriendschappen onderhouden, maar toch ervaar ik dan meer een soort van 'gemeenschappelijk doel (of interesse)', wat ik met familie dus mis.
