Gaat dit beter worden? (Lastige peuter)

09-01-2019 00:35 36 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een beetje een somber berichtje, het is iets wat ik niet echt wil delen met de mensen om me heen, angst voor veroordeling, maar wel even kwijt moet..

Het gaat om de band die ik met mijn zoontje van twee heb en dat die zo anders is dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn zoontje is gehandicapt, heeft een ontwikkelingsachterstand en zit in een rolstoel. En hoewel dit relevant is in dit verhaal staat dit toch ook helemaal los van waar ik tegen aanloop. Ik had me voorgesteld dat als ik ooit moeder zou worden ik een een hele hechte warme band met mijn kind zou krijgen, dat ik direct onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind zou voelen. Het tegenovergestelde is waar. Ik voel mijn zoontje totaal niet aan, het lijkt wel of ik standaard op de verkeerde knoppen druk bij hem, hij wil mijn liefde en aandacht niet op de manier zoals ik die kan geven. Hij wil geen knuffels, (hij is nooit knuffelig geweest ook als baby niet.) duwt me vaak weg, als we samen spelen eindigt dit altijd met een boze peuter omdat ik dan iets doe in het spel wat hem niet aanstaat. Als ik ergens met hem heen ga, iets leuks wil doen (speelparadijs, zwembad, winkels, speeltuin) eindigt dit ook 9 van de 10 keer met een boos kind waardoor ik eigenlijk nauwelijks nog met hem op pad durf.

Ik zou er de wereld voor over hebben dat ik wat meer geduld zou hebben voor zijn gedrag, dat mijn zoontje de gebalanceerde liefdevolle moeder zou hebben die juist hij zo hard nodig heeft met zijn pittige karaktertje. Feit is dat het voor mij voelt alsof ik een taak heb gekregen die ik niet aankan. Ik word er mega gefrustreerd van dat wat ik ook doe niet goed lijkt te zijn.

Ik zou de de dagen dat we met zijn tweeen zijn alles aan de kant willen zetten. Gewoon alleen wij twee, samen spelen, aandacht voor elkaar, leuke dingen ondernemen genieten van elkaar, hem alle liefde en aandacht geven, maar het werkt gewoon niet zo. Het is niet gezellig als ik een dag vrij ben en we samen zijn. Bij het minste of geringste begint mijn zoontje te jammeren/zeuren en ik begin me daar aan te ergeren omdat ik het gewoon niet snap. Ik snap een driftbui wel, en een dwarse peuterbui ook echt wel , dat vind ik ook niet lastig omdat ik dat snap. Maar dat hij begint te jammeren omdat ik het verkeerde speelgoed aangeef, het verkeerde liedje zing, de toren niet goed bouw, hem verkeerd optil, hem moet verschonen, hij iets niet wil eten, hem wil knuffelen, etc etc het gaat de hele dag door en ik wordt daar echt mega verdrietig maar ook boos van. Het voelt af en toe als een enorme afwijzing. Zijn er misschien meer moeders die wat herkennen en waarbij de band uiteindelijk wel beter is geworden?

Ik vind het zo lastig, ik heb als moeder ook behoeftes, ik zou mijn kind graag willen knuffelen (langer dan een seconde), ik vind dat echt lastig dat dat fysieke contact er nauwelijks is, maar mijn kind heeft er blijkbaar geen behoefte aan en het gaat er uiteindelijk om wat hij nodig heeft.
Ik moet hem veel tillen maar hij hangt met tillen ook altijd naar achteren. Hij leunt nooit tegen me aan. Maar het moeilijkste vind ik toch wel dat ik bij hem niet de juiste snaar weet te raken om samen een leuke tijd te hebben. Welke moeder kan nou niet leuk met haar kind spelen.. het voelt als enorm falen...

Op het revalidatiecentrum, bij zijn vader en opa en oma, jaja daar is hij nog net geen engeltje maar het komt in de buurt... dit heftige gedrag laat hij alleen maar bij mij zien. En de verklaring dat hij dit doet omdat hij zich zo veilig bij voelt kan ik niet meer horen...🙊

Ik weet ook niet meer wat ik moet doen als hij zoveel negatieve aandacht vraagt. Negeren, streng, boos, afleiden, ik heb alles geprobeerd, niks helpt, maar misschien omdat ik alles door elkaar probeer, en niet consequent genoeg ben, ik wist niet dat opvoeden zo moeilijk kon zijn.

Misschien iemand die wat herkend en wat opbeurende woorden heeft dat het beter gaat worden met de tijd? Ik zou het goed kunnen gebruiken nu 😉
Hier een zoon van bijna 3 die ook van die zeurbuien heeft. Wat hier als een tierelier werkt was op de gang zetten met de mededeling dat hij weer terug mag komen als hij weer gezellig mee komt doen. Dat moest natuurlijk ook even getest worden door eerder terug te komen, maar inmiddels is de boodschap heel duidelijk en het dreigement vaak al genoeg.
Nu is dit bij jouw zoon misschien lastiger uit te voeren ivm zijn handicap.

Echt tips heb ik verder niet, maar ik begrijp je gevoel wel een beetje. Ik heb heel lang het idee gehad dat ik geen moedergevoel had, geen liefde voor hem voelde. Dus ik wil je iig een dikke knuffel geven :hug:

Oh, en op een ander zijn ze altijd heel braaf, dat weet je hè? Zelfs een echte driftbui heeft hij op het kdv nog nooit gehad.
Alle reacties Link kopieren
Haha ja echt onvoorstelbaar dat dat verschil zo groot kan zijn tussen thuis en kdv he.

Fijn dat jullie een manier hebben gevonden om het thuis wat gezelliger te houden. Mijn zoontje is daar nog net te jong voor. Wellicht als hij wat ouder wordt dat dat ook kan werken.

Hij is nu op een ontwikkelingsleeftijd dat hij dingen goed snapt maar zich nog niet goed verbaal kan uitdrukken. Misschien als dat komt dat het dan ook al beter gaat...

Maar bedankt voor je berichtje 😊
Alle reacties Link kopieren
Hoi TO

kan me voorstellen dat jij je hier naar bij voelt en zoekt naar antwoorden.
Ik heb geen ervaring met kinderen met een ontwikkelingsachterstand maar weet wel dat mijn kinderen toen ze die leeftijd hadden ook chronisch ontevreden konden zijn.
Wat toen af en toe hielp was om duidelijk de volgende stap aan te geven; "Als het spel is opgeruimd gaan we een schone luier aandoen" bv.

En zou je het wel aandurven om op het consultatiebureau te bespreken bijvoorbeeld? Je bent vast niet de eerste die deze vragen heeft. Wellicht hebben zij nog tips.

Ik wens je succes, wijsheid en een fijn moedergevoel toe.
Loop met je gezicht in de zon, dan valt de schaduw achter je.
Alle reacties Link kopieren
Voor mij klinkt het alsof je te veel je best doet? En ik herken het wel. Ik zag mijzelf al heerlijk knutselen aan de eettafel, spelen in de zandbak, dagen weg met kinderwagen en hier en daar terrasje pakken, iedereen oeh'en en ah'en over mijn perfecte baby en kleuter...
Hmmm, eh tja.. dat liep anders. Ipv heerlijk achter de kinderwagen bleek ik niet veel meer te kunnen. Ipv terrasjes en visites gingen we wel weg maar naar fysio en ziekenhuizen en allerhande therapieën. Zing je de verkeerde liedjes.. niet meer zingen. Kijk gewoon wat je kind aangeeft en doe dan mee.

Dat knuffelen dat MOEST. Dat was het enige ding dat ik totaal niet kon handelen dat wegtrekken. Dus ik dwong 'm... Later bleek dat heel goed geweest te zijn en zelfs onderdeel van bepaalde therapieën kwam ik iig een keer tegen in een documentaire :) .
Verder heb ik het gewoon los moeten laten wat IK wilde. Niet tekenen, niet knutselen... niets van wat ik me allemaal had voorgesteld met een kind van mijzelf. Zo anders dan het oppas kindje dat ik 3 jaar lang 3 dagen p week de hele dag onder mijn hoede had.
Een soort van rouw, afscheid nemen was het wel. Maar mijn kind is wat hij is. En nu een boom van een vent met bijna 18 jaar en hij knuffelt nog steeds met zijn moeder :D Niet te vaak ofcourse, tis een puber :D
Ga anders eens praten met je huisarts, kind ouder team (of is het nou ouder kind team? ) Je zal toch van dat gevoel af moeten.
Geen tips, maar je klinkt als een hele liefdevolle moeder die heel erg veel van haar kind houdt en het heel graag goed wil doen. Voor hem. Jij bent ook een mens, met gevoelens en wensen en behoeften. Ik vind het zeer begrijpelijk (en verdrietig) dat je het zwaar vindt. Je doet je best, beter kan niet! :hug:
Alle reacties Link kopieren
Hier helaas ook geen tips. Wel denk ik dat je een hele liefdevolle moeder bent. Het lijkt me heel naar als je je zo voelt! :hug:

Misschien (als hij iets groter is) een kinderpsychologe die eens mee kan kijken?
Alle reacties Link kopieren
Zo, klinkt heel pittig TO! Je klinkt heel lief en betrokken, jammer als het dan toch allemaal zo zwaar is.

Zou video interactie begeleiding misschien wat voor jullie zijn? Kan meestal aangevraagd worden via cb, ziekenhuis, revalidatie of mkd. Wel ook pittig, maar je wordt dan gefilmd door iemand met een pedagogische achtergrond als jij met je zoontje bezig bent en dan kijk je het later samen terug. Doel is dat je zijn signalen al in een veel subtieler stadium gaat leren herkennen (zowel de positieve als de negatieve) en daar dus op kan reageren. Misschien een idee. Verder een :hug: voor jou.
Alle reacties Link kopieren
Heftig! Wat is het ontwikkelingsniveau op dit moment?
Ken je de theorie van LACCS? Het wordt toegepast bij EMB mensen, maar ik vind de theorie zo goed toepasbaar op heel veel mensen met een beperking. Bij LACCS gaat het om de verschillende levensgebieden die bij mensen met een beperking. Ook gaat het over klikjes die iemand kan maken.
Alle reacties Link kopieren
Hier ook geen tips, wel herkenning.

Nou ja, wel één tip: bespreek het wel, al is het maar met één iemand.
En accepteer dat je je zo voelt.

Ik heb twee kinderen met autisme, volwassen inmiddels (18 en 20) en ik bleek in de praktijk vooral bij mijn oudste ook helemaal niet aan te voelen wat hij nodig had.
Pas toen mijn jongste er was, en ik bij hem wel merkte wat hij nodig had, begreep ik dat mijn oudste geen duidelijke signalen uitzond.

Dat jij alsmaar op de verkeerde knopjes drukt kan natuurlijk ook komen doordat bij jouw kind die knopjes een beetje raar aangelegd zijn.

Probeer je vooral niet schuldig te voelen, je doet wat je kan.
Heb je hulp bij zijn opvoeding/verzorging? Daar zou ik als eerste je gevoelens proberen te bespreken.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
:hug:
Ik denk dat je een kind hebt dat moeilijk te 'lezen' is.
En vergeet niet dat elk kind graag ook een eigen persoon wil zijn en dingen heel goed wil kunnen, ik kan me voorstellen dat een kind met allerlei beperkingen dat ook wil en thuis bij jou dat wil laten zien.
Geen baby meer willen zijn.
Verder geen tips behalve dat ik ook de k dat je dit met iemand, misschien een vriendin, moet blijven bespreken.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je ook gewoon weleens een harmonieuze ochtend wil met een kind dat helemaal blij naar je kijkt en je knuffelt.
Los of dat realistisch is, maar daarom mag je het nog wel missen.
Wat vervelend TO!
Ik zie dat je schrijft dat hij zich nog niet zo goed verbaal kan uiten. Ik denk dat daar een stuk frustratie uit voortkomt. Is zijn taalontwikkeling wel leeftijds adequaat? Mocht je je daar zorgen over maken dan zou je altijd een logopedische screening kunnen laten doen. Dat kan via het CB.
Wat ik lees is dat jij keuzes maakt waar hij het niet mee eens is. Mijn vermoeden is dat hij 'eigenaarschap' mist. Hij wil zelf de hand in dingen hebben.
Als hij verbaal nog niet zo sterk is, zou je hem kunnen laten kiezen dmv foto's. Daarbij vertel je dan wel wat je aanbiedt, zodat hij ook de gesproken taal meekrijgt. Ik heb op mijn werk een liedjesboek gemaakt. Plaatjes van liedjes met de tekst eronder. De bladzijden zijn gelamineerd dus kinderen kunnen hier zelf in kijken. Zo kunnen ze makkelijker een liedje uitkiezen.

Daarnaast lees ik ook dat je misschien te graag wilt. Daarmee kun je hem ook 'afstoten'. Hoe meer jij een perfect plaatje in je hoofd hebt, hoe meer je zoontje zich afzet. Kijk naar wat je graag zou willen, of dat realistisch is en wat je hierin zou kunnen aanpassen voor jezelf.

Succes ermee!
Alle reacties Link kopieren
Jouw kind moet dus aan jouw behoeftes voldoen.

Maar je kind is 2. Die ziet zich zelf als het centrum van de wereld en verwacht dat je aan zijn behoeftes voldoet.

Het verkeerde liedje, het verkeerde speelgoed.

Je doet het toch voor hem dus vraag hem welk liedje zullen we zingen en laat hem aanwijzen of zeggen met wel speelgoed hij wil spelen. Laat hem tussen 2 dingen kiezen wat hij wil eten.

Jij wil hem te veel dwingen te doen wat jij wil. Logisch dat hij driftbuien krijgt. En dat elk uitje eindigt met een boos kind.
Alle reacties Link kopieren
Ik begrijp dat dit pijn doet, want het is je kind waar je van houdt en waar je je dromen en verwachtingen van hebt gehad, maar ik begrijp wel enigszins het mechanisme, dat als iemand je heel heftig wil omhelzen, je dan instinctief achteruit wil gaan. Zelfs als dit gaat om de belangrijkste persoon in je wereld: je moeder.

Wat je graag wil van je moeder - denk ik - dat ze je leefwereld begrijpt. Dat je moeder zich in je kan verplaatsen, en dan toch geruststellend van je blijft houden. Dat ze voor je opkomt, maar niet vanwege haar eigen ego, maar voor jou. Als dit soort dingen goed zijn, kan je ook dichterbij komen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
retrostar schreef:
09-01-2019 09:44
Ik begrijp dat dit pijn doet, want het is je kind waar je van houdt en waar je je dromen en verwachtingen van hebt gehad, maar ik begrijp wel enigszins het mechanisme, dat als iemand je heel heftig wil omhelzen, je dan instinctief achteruit wil gaan. Zelfs als dit gaat om de belangrijkste persoon in je wereld: je moeder.

Wat je graag wil van je moeder - denk ik - dat ze je leefwereld begrijpt. Dat je moeder zich in je kan verplaatsen, en dan toch geruststellend van je blijft houden. Dat ze voor je opkomt, maar niet vanwege haar eigen ego, maar voor jou. Als dit soort dingen goed zijn, kan je ook dichterbij komen.
Sorry maar wat een naar antwoord. Alsof wij hier kunnen bepalen of het aan de moeder ligt.
Alle reacties Link kopieren
Heb je dit al eens besproken met iemand op het revalidatiecentrum? Is er een maatschappelijk werkster met wie je kunt praten?
Iemand noemde al video-interactie, dat kan denk ik heel zinvol zijn. Zou je misschien ook eens een dagdeel mogen meekijken bij het revalidatiecentrum? Of dat zij voor jou eens wat stukjes filmen van zijn gedrag en hoe ze daar op reageren? Dat geeft wellicht ook al heel veel inzicht in wat jouw kind leuk vindt en hoe anderen op zijn gedrag reageren.

Je hebt een kindje waar je al heel wat mee hebt doorstaan, alles is anders dan bij een gezond kind en dat maakt het gewoon heel moeilijk. Zijn er ook activiteiten of momenten die wel fijn zijn? Wat vindt jouw kind fijn? Gaat hij het liefst zijn eigen gang? Kan het zijn dat hij snel overprikkeld raakt en dat hij daardoor zo boos wordt? Dan zou het kunnen helpen om korter of minder met hem te doen of misschien heel andere activiteiten dan je nu kiest.

Mijn oudste zoon is gehandicapt (zoals je weet) en toen hij klein was, kon ik met hem maar 1 activiteit per dag doen. Ik moest dan bijvoorbeeld kiezen tussen boodschappen doen of bij iemand op de koffie. Allebei was garantie op drama. Dan raakte hij zo overprikkeld dat hij alles bij elkaar krijste. Het gaat nu wel wat beter, maar ik ken hem inmiddels natuurlijk ook veel beter en ik heb met vallen en opstaan geleerd om me aan te passen aan zijn tempo en prikkelverwerking.
'Activiteiten' die ik met mijn zoon deed waren ook niet echt de dingen die ik tevoren had verwacht. Hij vindt het fijn om in bad te gaan, dus dat was iets wat we vaak deden, maar ook autorijden, met de bakfiets op pad, boodschappen doen, wandelen, tekenfilmpjes kijken, dvd's van Lotte en Max. Dat waren allemaal dingen die hij (meestal) fijn vond om te doen en waar hij ontspannen van werd (en nog steeds wordt).


Het is niet makkelijk om je verwachtingen los te laten, en het is heel verdrietig om te beseffen dat je een heel ander kindje hebt gekregen dan je had verwacht en gehoopt. Maar probeer te kijken naar je kind, let op zijn fysieke signalen (bewegingen, handjes ontspannen of verkrampt, glimlachen, aandacht, geluidjes etc) en probeer erachter te komen wat voor hem fijn is. Dan wordt het voor jezelf ook fijner om iets met hem te doen. En laat vooral de gedachte los dat je de hele dag met je kind bezig moet zijn. Dat hoeft helemaal niet.
Meer loslaten en voor jezelf kiezen.
anoniem_334005 wijzigde dit bericht op 10-01-2019 04:04
93.13% gewijzigd
Kortom: je kan ook teveel je best doen en het té goed willen doen ;)
Alle reacties Link kopieren
iedereen heel erg bedankt voor de reacties, superfijn dat jullie even meedenken en voor de positieve feedback!

@koffiekop: wauw, dit is misschien wel het berichtje wat ik nodig had. Ik herken zoveel hierin. Ik heb inmiddels ook het punt bereikt dat ik meer voor mezelf weer kies, sinds een paar weken pas, ik heb afgelopen weken al meer leuke dingen voor mezelf gedaan dan in de twee jaar ervoor haha. vader en ik zijn uit elkaar maar hij is bijvoorbeeld dit hele weekend bij zijn vader geweest van vrijdag tot zondag. Ik voel me dan alleen intens schuldig en voel alsof ik hem verwaarloos, maar ik weet dat hij graag bij zijn vader is, dus probeer dat gevoel dat los te laten. Dit berichtje is voor mij een soort van bevestiging dat ik ook weer voor mezelf mag kiezen en dat ik inderdaad alles te goed wil doen en het daar misschien wel mis gaat. ik hoop dan maar dat dit misschien wel dezelfde uitwerking gaat hebben als bij jullie, wel echt fantastisch dat het zo is omgedraaid en het nu zo fijn gaat :cheer: geniet maar van de knuffels van je kleine mannetje, heerlijk :smooch:
Ik hoop voor jou dat het hetzelfde (onbedoelde) effect heeft maar ook al zou dat niet zo uitpakken dan is het nog sowieso goed om even aan jezelf te denken en bij jezelf te blijven.
Je biedt aan wat je denkt dat goed is, binnen je grenzen, maar als hij niet wil kan je het niet forceren.

Als hij ouder wordt dan zal het wel veranderen, je weet alleen niet wanneer. Dan kan je tot die tid maar beter zorgen dat je op andere vlakken nog wat ontspanning vindt voor jezelf.
Alle reacties Link kopieren
@nansie
Ik heb dit besproken op het revalidatiecentrum en ook met artsen en maatschappelijk werker. Hij doet het goed op de peutergroep en laat daar bijna geen moeilijk gedrag zien. Hij geeft daar ook wel heel duidelijk aan wat hij wel en niet wil, dus dat is ook een stukje karakter, maar ze geven aan dat hij altijd goed te corrigeren is. Dat lukt mij thuis dus vaak niet. Hij is dan de hele dag door op een hele negatieve manier aandacht aan het vragen. En ik denk dan door positief aandacht te geven, door af te leiden en samen te spelen dat te kunnen doorbreken, maar vaak maak het daar dus alleen maar erger mee. En ik durf ook niet meer goed met hem ergens heen, want hij kan soms zo ontzettend boos worden en ik weet in het openbaar al helemaal niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik voel me al bekeken met een kindje in een rolstoel, laat staan met een krijsend kind in een rolstoel :facepalm:
Er zijn zeker leuke dingen die we samen doen, op de fiets, muziek en zingen, en stoeien zijn favoriet, maar dat kan dus ook in een keer omslaan van heel leuk naar heel boos. Dat vind ik vooral lastig. Niet het vertrouwen hebben dat als het even goed gaat ook goed blijft. Het kan binnen vijf min. weer anders zijn.
Ja en wat betreft die verwachtingen, ik denk wel dat me in de weg staat. daar is nog wel wat werkt voor mij aan de winkel op dat vlak...bedankt in ieder geval dat je weer even de moeite hebt genomen om te reageren :hug:
Alle reacties Link kopieren
@ sugarmiss, ik denk dat jouw vriendinnen in de rij staan bij jou als ze even hun verhaal kwijt willen en even een hart onder de riem nodig hebben haha, maar toch bedankt voor je reactie!

@het-groepje :hug:

@miranda; ik denk dat je het goed ziet en dat ik hem inderdaad meer keuzevrijheid zou kunnen geven. Dat is lastig omdat hij verbaal zich nog niet goed kan uiten. maar ik kan inderdaad eens kijken of het met foto's of pictogrammen wel kan. ga ik bespreken met het revalidatiecentrum. bedankt voor het meedenken!
Alle reacties Link kopieren
@solomio. mijn zoon geeft vooral heel tegenstrijdige signalen door iedere keer.
Bijvoorbeeld ik vraag of hij wat wil drinken en geef hem de fles, dan slaat hij de fles boos weg dat hij niet wil drinken. Als ik dan vervolgens de fles weg wil zetten wordt hij weer boos omdat hij de fles wel wil.
Zelfde als met speelgoed, ik wil hem speelgoed aangeven dat slaat hij boos weg, dan wil ik het wegleggen en dan wordt hij weer boos dat ik het weg doe.
Ik snap er dan helemaal niks meer van, dit gaat met bijna alles zo.
En ik snap dat kinderen wispelturig zijn en de ene keer weer wat anders willen dan de andere keer, maar dit is soms best extreem. Ik vind hem daarin inderdaad echt heel lastig te lezen inderdaad. Hij weet misschien zelf niet eens wat hij wil op zo'n moment, maar dat weet ik ook niet goed.
Alle reacties Link kopieren
Misschien helpt het als je spullen voor hem legt, maar niet aangeeft?

Ik herken ook wel wat in mijn zoontje eigenlijk, die is niet gehandicapt. Hij wil alles zelf doen en wordt dus ook boos als hij iets niet zelf mag pakken. En hij wil alleen knuffelen als je er niet om vraagt en dan heeeel soms. Sommige kinderen zijn ook gewoon niet zo knuffelig.

Het werkt hier heel goed om hem te laten, vooral als hij zeurt/ boos wordt als het niet op zijn manier gaat. Ik loop weg en ga iets nuttigs doen. Vaak komt hij dan wel naar mij of gaat hij zelf spelen.

Lijkt me lastig voor je! Je kunt altijd met iemand proberen te praten voor tips misschien? Kan me voorstellen dat als hij niet zo duidelijk aangeeft wat hij wil, het voor jou niet te doen is. Je kunt het niet ruiken he!
Lieve TO, ik weet niet goed of ik hiermee afbreuk doe aan jouw gevoelens of juist niet, maar ik denk dat werkelijk elke ouder van een peuter dat gedrag van jouw zoontje deels herkent. Met mijn peuter heb ik ook 'discussies' gehad over de deur die open moest als hij dicht was en dicht moest zodra hij open was. En ik kan mijn peuter ook wel eens achter het behang plakken als hij om alles blijft huilen. Dus ik wil vooral zeggen dat je zeker niet de enige zal zijn. Misschien maakt dat het één en ander wat lichter.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven