Kinderen
alle pijlers
Graag wat advies w.b. Fase van eenkennigheid/scheidingsangst
maandag 18 maart 2019 10:40
Hoi dames,
Vorige week, van de ene op de andere dag, is mijn jongste zoon ineens erg eenkennig geworden en raakt erg in paniek als hij me zelfs maar twee stappen weg ziet lopen. Voorheen nooit problemen mee gehad (hij is nu 14 maanden). Hij is nooit het type geweest dat naar een vreemde toe zou kruipen, maar altijd heel sociaal geweest en lachen naar iedereen. Verder is hij heel rustig dus vandaar dat ik het nu zo gek vind dat hij ineens zo explosief kan reageren!
Het is een fase, dat begrijp ik, maar ik vroeg me af hoe ik hier nu het best mee om kan gaan. Ik troost hem meestal, als ik een ruimte uit ga laat ik mijn stem horen maar dit maakt het niet makkelijker voor hem. Ik probeer er zo luchtig mogelijk mee om te gaan maar ik merk dat ik het toch lastig vind..
Wil het namelijk zo positief mogelijk aanpakken zodat hij niet langer in deze fase blijft hangen dan nodig (hoe lang duurt het ‘meest extreme’ gedeelte van deze fase eigenlijk gemiddeld..?)
Het is dus voornamelijk op mij gericht (dit is ook logisch, ik ben huismoeder dus 75% van de tijd ziet hij mij ‘alleen’). Als we bezoek hebben wil hij alleen maar bij me zitten, als ik dus drie stappen weg doe om wat drinken te pakken voor de gasten bijvoorbeeld, zelfs nog in zijn zicht, is het grote paniek tot ik weer achter hem kom staan in de kinderstoel en hij me weer aan kan raken en het liefst in me zou kruipen!
Kan soms heel even snel iets doen door de tv aan te zetten en met veel geluk is hij dan even 5min afgeleid en heeft hij niet in de gaten dat ik even ben weggeschoten. Wanneer hij dit dus wel in de gaten heeft weer grote paniek.
Als ik een keer niet thuis ben kan de vader hem ook wel troosten, maar als ik er ben is hij ook niet goed genoeg.
Bij de oudste hebben we deze fase amper opgemerkt dus dit is voor ons weer nieuw!
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Vorige week, van de ene op de andere dag, is mijn jongste zoon ineens erg eenkennig geworden en raakt erg in paniek als hij me zelfs maar twee stappen weg ziet lopen. Voorheen nooit problemen mee gehad (hij is nu 14 maanden). Hij is nooit het type geweest dat naar een vreemde toe zou kruipen, maar altijd heel sociaal geweest en lachen naar iedereen. Verder is hij heel rustig dus vandaar dat ik het nu zo gek vind dat hij ineens zo explosief kan reageren!
Het is een fase, dat begrijp ik, maar ik vroeg me af hoe ik hier nu het best mee om kan gaan. Ik troost hem meestal, als ik een ruimte uit ga laat ik mijn stem horen maar dit maakt het niet makkelijker voor hem. Ik probeer er zo luchtig mogelijk mee om te gaan maar ik merk dat ik het toch lastig vind..
Wil het namelijk zo positief mogelijk aanpakken zodat hij niet langer in deze fase blijft hangen dan nodig (hoe lang duurt het ‘meest extreme’ gedeelte van deze fase eigenlijk gemiddeld..?)
Het is dus voornamelijk op mij gericht (dit is ook logisch, ik ben huismoeder dus 75% van de tijd ziet hij mij ‘alleen’). Als we bezoek hebben wil hij alleen maar bij me zitten, als ik dus drie stappen weg doe om wat drinken te pakken voor de gasten bijvoorbeeld, zelfs nog in zijn zicht, is het grote paniek tot ik weer achter hem kom staan in de kinderstoel en hij me weer aan kan raken en het liefst in me zou kruipen!
Kan soms heel even snel iets doen door de tv aan te zetten en met veel geluk is hij dan even 5min afgeleid en heeft hij niet in de gaten dat ik even ben weggeschoten. Wanneer hij dit dus wel in de gaten heeft weer grote paniek.
Als ik een keer niet thuis ben kan de vader hem ook wel troosten, maar als ik er ben is hij ook niet goed genoeg.
Bij de oudste hebben we deze fase amper opgemerkt dus dit is voor ons weer nieuw!
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
maandag 18 maart 2019 10:47
Als je hem troost, geef je het idee dat er iets ergs gebeurd is. Dat is er niet, je was alleen even bezig ergens.
Als hij bij je op schoot zit, zet m dan met zijn rug tegen jouw buik, laat hem naar de visite kijken.
Als je uit zijn zicht gaat, zou je even kort kunnen benoemen wat je gaat doen.
Als hij bij je op schoot zit, zet m dan met zijn rug tegen jouw buik, laat hem naar de visite kijken.
Als je uit zijn zicht gaat, zou je even kort kunnen benoemen wat je gaat doen.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
maandag 18 maart 2019 10:52
1) Zoveel mogelijk vertellen. Mijn motto bij opvoeden was altijd; zeg wat je gaat doen en doe vervolgens ook echt wat je zegt. Dit heeft een aantal voordelen. Peutertjes begrijpen meer dan je denkt, dus als jij zegt dat je thee gaat maken voor oma, dan zal hij dat wellicht niet leuk vinden maar hij weet wel wat je gaat doen. Weet hij nog niet wat je gaat doen, dan heeft hij nu geleerd wat thee maken inhoudt. En hij leert dat je je aan je woord houdt, wat belangrijk is als je weg moet. Ook handig; hij leert dat je niet zomaar weggaat en wegblijft, dus als jij straks wilt dat hij niet zomaar bij een vriendje gaat spelen zal dat logisch zijn, jij vertelde immers ook altijd dat je weg ging en waarnaartoe.
2) Bevestig zijn gevoel. Mama moet naar de wc. Brullen. Ik snap dat je dat niet leuk vindt maar ik moet toch echt naar de wc.
Als het kan, geef hem dan de kans om mee te gaan. Niet meenemen of meedragen, maar hij kan vast kruipen of lopen. Vraag het gewoon. `Ik ga een lekker boterhammetje maken, wil je mee?´.
Na een aantal keren zal hij weten; mama zegt dat ze dat gaat doen en dat doet ze ook echt. En ik ben nu fijn aan het spelen. Mwah, ik hoef niet zo nodig mee.
3) Het is een faaaaaaaaaaaase. Het gaat weer over.
2) Bevestig zijn gevoel. Mama moet naar de wc. Brullen. Ik snap dat je dat niet leuk vindt maar ik moet toch echt naar de wc.
Als het kan, geef hem dan de kans om mee te gaan. Niet meenemen of meedragen, maar hij kan vast kruipen of lopen. Vraag het gewoon. `Ik ga een lekker boterhammetje maken, wil je mee?´.
Na een aantal keren zal hij weten; mama zegt dat ze dat gaat doen en dat doet ze ook echt. En ik ben nu fijn aan het spelen. Mwah, ik hoef niet zo nodig mee.
3) Het is een faaaaaaaaaaaase. Het gaat weer over.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
maandag 18 maart 2019 10:54
Fase... er komt vast een sprongetje (oei, ik groei), tandje of zo aan. Hij ziet natuurlijk iedereen weggaan zoals vader, oudere kinderen etc. En de relatie tot hun terugkomst is te lang en kan hij nog niet leggen. Hij realiseert zich steeds meer dat er ook andere mensen zijn en dat mensen komen en gaan.
Ik weet niet of je de box nog hebt staan, maar wat hier hielp is haar af en toe in de box zetten als ik gewoon in de kamer was. Ze zag me, ik praatte etc. En soms liep ik even weg naar de keuken, wc whatever. Maar bleef praten. Zodat ze me toch hoorde. En dat rustig aan opbouwen naar wat langer, dat ik even stil was etc. Eerst in de box, later gewoon op het kleed. Stapje voor stapje het vertrouwen op bouwen dat even alleen zijn of zonder mama niet erg is.
Ik weet niet of je de box nog hebt staan, maar wat hier hielp is haar af en toe in de box zetten als ik gewoon in de kamer was. Ze zag me, ik praatte etc. En soms liep ik even weg naar de keuken, wc whatever. Maar bleef praten. Zodat ze me toch hoorde. En dat rustig aan opbouwen naar wat langer, dat ik even stil was etc. Eerst in de box, later gewoon op het kleed. Stapje voor stapje het vertrouwen op bouwen dat even alleen zijn of zonder mama niet erg is.
maandag 18 maart 2019 11:04
Bedankt voor de adviezen! Veel dingen doe ik dus inderdaad al maar aangezien ik nog geen effect zag vroeg ik me af of het hem überhaupt wel iets hielp en of ik iets meer/anders kon doen. Het helpt dus nu nog niet echt, maar op de langere termijn wel zoals ik het dus begrijp. We gaan gewoon weer taai verder. Vind het vervelend voor hem inderdaad maar ik zal toch echt dingen moeten doen zonder dat hij aan me vastgeplakt zit! dat middagslaapje is niet lang genoeg meer en de oudste wil dan ook even zijn individuele aandacht.
maandag 18 maart 2019 11:19
Kiekeboespelletjes kunnen goed helpen. Vindt je oudste vast leuk.
En peuters houden van voorspelbaarheid, duidelijkheid en herhaling. Het is niet voor niks dat ze zo dol zijn op de teletubbies.
Dus hoe duidelijker jij bent, hoe voorspelbaarder de dag is (door herhaling), hoe sneller het kwartje valt.
Maar het kan best een paar maanden aanhouden.
En peuters houden van voorspelbaarheid, duidelijkheid en herhaling. Het is niet voor niks dat ze zo dol zijn op de teletubbies.
Dus hoe duidelijker jij bent, hoe voorspelbaarder de dag is (door herhaling), hoe sneller het kwartje valt.
Maar het kan best een paar maanden aanhouden.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
