Kinderen
alle pijlers
ADHD - ik kan er nauwelijks nog tegen
maandag 25 maart 2019 09:11
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Het zal een warrig verhaal worden, omdat ik het momenteel zelf allemaal niet meer op een rijtje krijg. Sorry hier voor.
Onze dochter is 8 en heeft een heftige vorm van ADHD. Dit weten we sinds enkele jaren.
Al veel hulp gehad in het verleden om haar beter te begrijpen en zaken thuis gestructureerder te laten verlopen, om er als ouders mee om te leren gaan. Inmiddels gaan de bekende rituelen ('s ochtends en 's avonds) bijna met militaire precisie, proberen we zoveel mogelijk rekening met haar te houden, maar keer op keer gaat het toch weer fout.
Meisjelief is een schatje, maar lijkt soms ook van de duivel bezeten als het weer mis is in haar koppetje. Kan slecht met veranderingen om gaan, kent geen stop of nee en weet continue weer de knoppen in te drukken waardoor ik boos word. Want ja, negatieve aandacht is ook aandacht. Maar kun je het negeren als ze haar kleinere broer opzettelijk pijn doet? Ze probeert te manipuleren, zoekt con-ti-nue de grenzen op. Dit soort dingen.
Momenteel is ze zo van slag dat wij radeloos zijn. Wat vandaag werkt, werkt morgen niet meer. Inmiddels heb ik geen lontje meer en ontplof ook makkelijk.
We doen dingen fout, echt, maar ik ben momenteel ten einde raad. Ik wil rust in huis en weer een leuke moeder voor haar kunnen zijn.
Iemand tips?
Onze dochter is 8 en heeft een heftige vorm van ADHD. Dit weten we sinds enkele jaren.
Al veel hulp gehad in het verleden om haar beter te begrijpen en zaken thuis gestructureerder te laten verlopen, om er als ouders mee om te leren gaan. Inmiddels gaan de bekende rituelen ('s ochtends en 's avonds) bijna met militaire precisie, proberen we zoveel mogelijk rekening met haar te houden, maar keer op keer gaat het toch weer fout.
Meisjelief is een schatje, maar lijkt soms ook van de duivel bezeten als het weer mis is in haar koppetje. Kan slecht met veranderingen om gaan, kent geen stop of nee en weet continue weer de knoppen in te drukken waardoor ik boos word. Want ja, negatieve aandacht is ook aandacht. Maar kun je het negeren als ze haar kleinere broer opzettelijk pijn doet? Ze probeert te manipuleren, zoekt con-ti-nue de grenzen op. Dit soort dingen.
Momenteel is ze zo van slag dat wij radeloos zijn. Wat vandaag werkt, werkt morgen niet meer. Inmiddels heb ik geen lontje meer en ontplof ook makkelijk.
We doen dingen fout, echt, maar ik ben momenteel ten einde raad. Ik wil rust in huis en weer een leuke moeder voor haar kunnen zijn.
Iemand tips?
frikandelspeciaal wijzigde dit bericht op 25-03-2019 09:14
5.07% gewijzigd
maandag 25 maart 2019 09:17
Wat pittig joh. Zou je je dochter bijvoorbeeld 1 keer per maand een nachtje ergens kunnen laten logeren? Dan hebben jullie tijd om op te laden, en wat leuks met broertje te ondernemen. Dit kan bij iemand in je eigen netwerk zijn en als je dat niet hebt, kun je via de gemeente (bijvoorbeeld wijkteam) een aanmelding kunnen doen. Wellicht geeft het jullie wat lucht?
maandag 25 maart 2019 09:18
Samenzitten met je man, vooraf bespreken hoe je reageert in welke situatie, veel positieve aandacht, probeer negatieve te vermijden (als ze iets doet wat niet mag probeer rustig te blijven en consequent). Opnieuw hulp inschakelen als dat kan, zoeken naar waarom het nu terug moeilijker gaat (is het te druk op school,...) En proberen leuke dingen voor jezelf in te plannen, al zijn het korte momentjes, koffie gaan drinken, eens gaan sporten, uit met partner,...
maandag 25 maart 2019 09:20
Ach lieverd moeilijk hè! Ik vind het helemaal geen warrig verhaal.
Mijn ervaring is dat kinderen met ADHD je feilloos aanvoelen, en aangezien je aangeeft geen lont meer te hebben...hier reageerd zij dan ook weer op. Al lijkt het soms of ze graag wil dat je boos op haar wordt, dit is echt niet wat ze bewust wil.
Ik zou zeggen neem even tijd voor jezelf( indien mogelijk natuurlijk, indien niet probeer dan alles op alles te zetten dat er tijd voor jezelf komt). Je moet weer rust krijgen ook in je hoofd. Uiteindelijk is dit ook voor je meisje, want als jij kalm blijft zal ze daar ook positief op reageren.
Sterkte lieverd ik weet hoe het is en het enige wat je kan doen is onvoorwaardelijk van ze houden. Streng zijn, zeker jezelf ( beheersing)niet verliezen—> dus zorgen dat jij goed in je vel zit.
Mijn ervaring is dat kinderen met ADHD je feilloos aanvoelen, en aangezien je aangeeft geen lont meer te hebben...hier reageerd zij dan ook weer op. Al lijkt het soms of ze graag wil dat je boos op haar wordt, dit is echt niet wat ze bewust wil.
Ik zou zeggen neem even tijd voor jezelf( indien mogelijk natuurlijk, indien niet probeer dan alles op alles te zetten dat er tijd voor jezelf komt). Je moet weer rust krijgen ook in je hoofd. Uiteindelijk is dit ook voor je meisje, want als jij kalm blijft zal ze daar ook positief op reageren.
Sterkte lieverd ik weet hoe het is en het enige wat je kan doen is onvoorwaardelijk van ze houden. Streng zijn, zeker jezelf ( beheersing)niet verliezen—> dus zorgen dat jij goed in je vel zit.
Let it be
maandag 25 maart 2019 09:23
Pittig. Zoon had rond acht jaar het ook moeilijk. De wereld werd groter en er werd meer van hem verwacht ( want geen schattig kleutertje meer) en hij overzag het niet.
Wat hier helpt als we in een vicieuze cirkel zitten is inderdaad een weekendje logeren. Even weg van elkaar zodat we elkaar niet meer versterken.
Hulp, want zelf zie je het ook niet meer omdat je er zo diep in zit.
Een eigen stem geven, wat ziet zij als oplossing?
En zoon ( 12) heeft net een eigen huisdier gekregen, die heeft een ongelooflijk kalmerende werking op hem.
Succes
Wat hier helpt als we in een vicieuze cirkel zitten is inderdaad een weekendje logeren. Even weg van elkaar zodat we elkaar niet meer versterken.
Hulp, want zelf zie je het ook niet meer omdat je er zo diep in zit.
Een eigen stem geven, wat ziet zij als oplossing?
En zoon ( 12) heeft net een eigen huisdier gekregen, die heeft een ongelooflijk kalmerende werking op hem.
Succes
maandag 25 maart 2019 09:27
Dit is ook zwaar...
Eerste stap is onderzoeken of je erachter kunt komen waarom het nu minder goed gaat. Slaapt ze slecht, wordt ze gepest, vindt ze school te moeilijk, wordt ze ouder en wil ze wat meer eigen inbreng etc etc.
Buiten dat je natuurlijk altijd opnieuw hulp kunt vragen, vraag ik me ook af of jullie medicatie hebben uitgeprobeerd. Soms kan dat echt nodig zijn en hele goede resultaten hebben.
De hulp hoeft niet persé te bestaan uit opvoedingsadviezen. Als je daarin al veel bereikt hebt, maar het blijkt toch onvoldoende, dan zijn er ook andere vormen van hulp. Bijvoorbeeld voor je dochter zelf bij een psycholoog, of naschoolse opvang of behandeling, of weekendopvang. Of mindfulness, speciaal voor kinderen met ADHD.
Gaan jullie wel genoeg met haar ‘uitrazen’? Veel naar buiten, laten rennen? Op een sport doen waar ze haar energie kwijt kan?
Eerste stap is onderzoeken of je erachter kunt komen waarom het nu minder goed gaat. Slaapt ze slecht, wordt ze gepest, vindt ze school te moeilijk, wordt ze ouder en wil ze wat meer eigen inbreng etc etc.
Buiten dat je natuurlijk altijd opnieuw hulp kunt vragen, vraag ik me ook af of jullie medicatie hebben uitgeprobeerd. Soms kan dat echt nodig zijn en hele goede resultaten hebben.
De hulp hoeft niet persé te bestaan uit opvoedingsadviezen. Als je daarin al veel bereikt hebt, maar het blijkt toch onvoldoende, dan zijn er ook andere vormen van hulp. Bijvoorbeeld voor je dochter zelf bij een psycholoog, of naschoolse opvang of behandeling, of weekendopvang. Of mindfulness, speciaal voor kinderen met ADHD.
Gaan jullie wel genoeg met haar ‘uitrazen’? Veel naar buiten, laten rennen? Op een sport doen waar ze haar energie kwijt kan?
maandag 25 maart 2019 09:29
Ja, pittig is het zeker. Ik voel me vreselijk schuldig naar onze dochter toe, omdat ik het gevoel heb afbreuk te doen aan haar door dit zo neer te zetten.
Hulp hebben we al gehad. Ouderbegeleiding, iemand van het wijkteam van het CJG, maar uiteindelijk haalt het weinig tot niks uit. De hulp vindt plaats op grote lijnen, terwijl de situaties thuis vaak zeer specifiek zijn en daardoor vaak ook eenmalig. Elke keer is het weer wat anders zogezegd.
Manlief en ik zitten 9 van de 10 keer gelukkig op 1 lijn en als we dat niet zitten merkt zij er niets van en bespreken we het achteraf. We hebben gelukkig minimaal 1 dagdeel in de 2 weken om samen even wat te doen en 's avonds als de kindjes op bed liggen kunnen we ook fijn samen zijn.
Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
Ik denk dat er momenteel ook wat anders speelt bij haar, waardoor ze doet zoals ze doet: ze ontwikkelt namelijk borstjes. Lijkt erop dat er dus ook iets hormonaals speelt en dit maakt het er ook niet makkelijker op. Hier voor hebben we over een aantal weken een afspraak bij de kinderarts.
Hulp hebben we al gehad. Ouderbegeleiding, iemand van het wijkteam van het CJG, maar uiteindelijk haalt het weinig tot niks uit. De hulp vindt plaats op grote lijnen, terwijl de situaties thuis vaak zeer specifiek zijn en daardoor vaak ook eenmalig. Elke keer is het weer wat anders zogezegd.
Manlief en ik zitten 9 van de 10 keer gelukkig op 1 lijn en als we dat niet zitten merkt zij er niets van en bespreken we het achteraf. We hebben gelukkig minimaal 1 dagdeel in de 2 weken om samen even wat te doen en 's avonds als de kindjes op bed liggen kunnen we ook fijn samen zijn.
Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
Ik denk dat er momenteel ook wat anders speelt bij haar, waardoor ze doet zoals ze doet: ze ontwikkelt namelijk borstjes. Lijkt erop dat er dus ook iets hormonaals speelt en dit maakt het er ook niet makkelijker op. Hier voor hebben we over een aantal weken een afspraak bij de kinderarts.
maandag 25 maart 2019 09:32
Hele rare vraag misschien maar zijn jullie (ouders) ook getest op verwante aandoeningen?
De militaire precisie die je noemt, heb ik nog nooit gehoord dat het nodig was bij ADHD'ers (en ja ik heb thuis en op mijn werk ervaring mee, ook met de aanverwante stoornissen).
Zoals jij noemt dat het 'fout gaat'... bij 8 jarigen gaat er meer 'fout' als je dat zo wilt noemen...
Ik snap dat ik het hele plaatje niet ken maar dit was een gedachte wie weet heb je er wat aan...
Sterkte.
De militaire precisie die je noemt, heb ik nog nooit gehoord dat het nodig was bij ADHD'ers (en ja ik heb thuis en op mijn werk ervaring mee, ook met de aanverwante stoornissen).
Zoals jij noemt dat het 'fout gaat'... bij 8 jarigen gaat er meer 'fout' als je dat zo wilt noemen...
Ik snap dat ik het hele plaatje niet ken maar dit was een gedachte wie weet heb je er wat aan...
Sterkte.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
maandag 25 maart 2019 09:42
Fijn dames, dat er niet met een beschuldigende vinger gewezen wordt. Ben blij met de woorden van begrip en erkenning.
@ Helena, onze posts kruiste elkaar net. Ik denk dat er momenteel iets hormonaals speelt bij haar. Vermoedelijk zit dat haar in de weg en is dit mede een reden van haar buitensporige gedrag.
Medicatie krijgt zij sinds bijna een jaar. Een lichte dosering, maar genoeg om haar de rust in haar hoofdje te bieden die ze nodig heeft. Echter, wij vragen ons op dit moment af of het voldoende is en of ze misschien niet iets meer nodig heeft. Voor we tot deze stap overgaan, willen we eerst kijken of we thuis nog dingen kunnen aanpassen omdat ik niet wil dat we haar 'volstoppen om er maar van af te zijn'.
Ze speelt graag en veel buiten, dus ik vermoed dat ze haar energie wat dat betreft wel kwijt kan. Ze zit op 2 sporten die door haar zelf gekozen zijn en waar ze elke week weer met groot plezier naar toe gaat en voldoening van krijgt.
Ik heb al eens voorgesteld dat ze met iemand kan gaan praten die haar kan helpen, maar doordat we van jongs af aan al tegen dingen aan lopen en hulp gehad hebben, maar ook dingen heeft meegemaakt waar we haar liever voor hadden willen behoeden, heeft ze voor doktoren etc een soort allergie ontwikkeld. Ik krijg haar dus echt niet mee naar zulk soort dingen, dat weigert ze pertinent.
@ Tigerlilly, eens. Zij weet uiteraard precies hoe ze ons op het dak moet krijgen.
En er moet inderdaad rust komen, ook in mijn hoofd. Merk dat ik continue met spanningshoofdpijn rond loop momenteel. Probeer wel op te laden, maar dat kraantje blijft stilletjes druppelen op de achtergrond waardoor je hoofd nooit echt leeg raakt.
@ Helena, onze posts kruiste elkaar net. Ik denk dat er momenteel iets hormonaals speelt bij haar. Vermoedelijk zit dat haar in de weg en is dit mede een reden van haar buitensporige gedrag.
Medicatie krijgt zij sinds bijna een jaar. Een lichte dosering, maar genoeg om haar de rust in haar hoofdje te bieden die ze nodig heeft. Echter, wij vragen ons op dit moment af of het voldoende is en of ze misschien niet iets meer nodig heeft. Voor we tot deze stap overgaan, willen we eerst kijken of we thuis nog dingen kunnen aanpassen omdat ik niet wil dat we haar 'volstoppen om er maar van af te zijn'.
Ze speelt graag en veel buiten, dus ik vermoed dat ze haar energie wat dat betreft wel kwijt kan. Ze zit op 2 sporten die door haar zelf gekozen zijn en waar ze elke week weer met groot plezier naar toe gaat en voldoening van krijgt.
Ik heb al eens voorgesteld dat ze met iemand kan gaan praten die haar kan helpen, maar doordat we van jongs af aan al tegen dingen aan lopen en hulp gehad hebben, maar ook dingen heeft meegemaakt waar we haar liever voor hadden willen behoeden, heeft ze voor doktoren etc een soort allergie ontwikkeld. Ik krijg haar dus echt niet mee naar zulk soort dingen, dat weigert ze pertinent.
@ Tigerlilly, eens. Zij weet uiteraard precies hoe ze ons op het dak moet krijgen.
En er moet inderdaad rust komen, ook in mijn hoofd. Merk dat ik continue met spanningshoofdpijn rond loop momenteel. Probeer wel op te laden, maar dat kraantje blijft stilletjes druppelen op de achtergrond waardoor je hoofd nooit echt leeg raakt.
maandag 25 maart 2019 09:43
[quote=Frikandelspeciaal post_id=29740034 time=155
Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
[/quote]
Je doet haar niet weg. Om goed voor haar te zorgen moet je goed voor jezelf zorgen. Net als in het vliegtuig eerst je eigen zuurstofmasker voor dat dat van je kind.
Overigens kan ouderbegeleiding of kpg/fact in nieuwe levensfases weer nieuwe inzichten bieden.
Kpg/fact komt ook thuis en dan is het vaak wat specifieker dan de grote lijnen maar echt op jullie afgestemd.
Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
[/quote]
Je doet haar niet weg. Om goed voor haar te zorgen moet je goed voor jezelf zorgen. Net als in het vliegtuig eerst je eigen zuurstofmasker voor dat dat van je kind.
Overigens kan ouderbegeleiding of kpg/fact in nieuwe levensfases weer nieuwe inzichten bieden.
Kpg/fact komt ook thuis en dan is het vaak wat specifieker dan de grote lijnen maar echt op jullie afgestemd.
maandag 25 maart 2019 09:44
Ik hoop dat ik deze link hier mag zetten:
https://youtu.be/_tpB-B8BXk0
Het is een video van 13 minuten waarin Dr. Russel uitlegt hoe ADHD werkt.
Voor het geval de link weggehaald wordt: als je zoekt op This how you treat ADHD based on science vind je'm ook.
In het kort:
denken / doen
Weten / toepassen
Bij mensen met ADHD ligt dit meters ver uit elkaar. Jullie dochter wéét wat ze moet doen, maar kan er zelf niks mee. Consequenties moeten meteen volgen op een actie, want zelf maakt ze de connectie niet tussen "ik sloeg mijn broertje vanmiddag dus mag vanavond niet op de computer".
Iets onthouden doet ze niet. Schaf een agenda en schrijfblok voor haar aan. Timers zijn je nieuwe vrienden. Probeer je de 10/3 regel aan te wennen. 10 minuten werk, 3 minuten pauze.
Is ze over de kook, dan is het ruim tijd voor een suikerhoudend drankje. Ja ja, suiker. Het helpt. In kleine hoeveelheden. Punt.
Heeft de medicatie? Ze is te jong voor stimulantia denk ik, maar zorg ervoor dat ze daar toegang toe heeft als ze oud genoeg is. Ontzeg je haar de kans om te ontdekken of medicatie voor haar helpt, dan ontzeg je haar een beter dagelijks functioneren.
Dr. Russel raadt een aantal modules aan, waaronder Mary Salanto en B-Mod. Ze leren iemand met ADHD aan hoe ze het "executive system" ondersteunen. Mits deze persoon medicatie gebruikt! Zonder medicatie blijft het nog minder hangen.
Ook: heb geduld. Heel veel geduld. ADHDers zijn impulsief, ze doen iets en weten bij god niet waarom ze het gedaan hebben, ze beseffen zich soms achteraf pas dát ze iets gedaan hebben, en daar straf voor krijgen wekt een gevoel van onmacht en onbegrip op. Benoem dit dus ook, dat je begrijpt dat ze zelf niet wéét waarom iets fout gaat.
Zelf hebben mijn ouders de grond onder mijn voeten vandaan geslagen door aan te nemen dat ik alles deed om ze te stangen, maar dat was niet zo. Ik wist gewoon niet wat ik met mezelf aan moest. Ben zelf achter een ADHD diagnose aangegaan op mijn 18de. Ik heb mezelf jarenlang gehaat omdat ik zelf ook geloofde dat ik het gewoon niet wilde. Wat 'het' dan ook was.
Op Amerikaanse forums over ADHD vind je vaak de zin "Failing to adult". Dit zijn volwassenen die zoiets hebben van "Verdomme, ik lijk wel een kleuter. WTF heeft iemand een gebruiksaanwijzing voor het leven?"
Dus het is ontzettend goed dat ze nu al een diagnose heeft.
https://youtu.be/_tpB-B8BXk0
Het is een video van 13 minuten waarin Dr. Russel uitlegt hoe ADHD werkt.
Voor het geval de link weggehaald wordt: als je zoekt op This how you treat ADHD based on science vind je'm ook.
In het kort:
denken / doen
Weten / toepassen
Bij mensen met ADHD ligt dit meters ver uit elkaar. Jullie dochter wéét wat ze moet doen, maar kan er zelf niks mee. Consequenties moeten meteen volgen op een actie, want zelf maakt ze de connectie niet tussen "ik sloeg mijn broertje vanmiddag dus mag vanavond niet op de computer".
Iets onthouden doet ze niet. Schaf een agenda en schrijfblok voor haar aan. Timers zijn je nieuwe vrienden. Probeer je de 10/3 regel aan te wennen. 10 minuten werk, 3 minuten pauze.
Is ze over de kook, dan is het ruim tijd voor een suikerhoudend drankje. Ja ja, suiker. Het helpt. In kleine hoeveelheden. Punt.
Heeft de medicatie? Ze is te jong voor stimulantia denk ik, maar zorg ervoor dat ze daar toegang toe heeft als ze oud genoeg is. Ontzeg je haar de kans om te ontdekken of medicatie voor haar helpt, dan ontzeg je haar een beter dagelijks functioneren.
Dr. Russel raadt een aantal modules aan, waaronder Mary Salanto en B-Mod. Ze leren iemand met ADHD aan hoe ze het "executive system" ondersteunen. Mits deze persoon medicatie gebruikt! Zonder medicatie blijft het nog minder hangen.
Ook: heb geduld. Heel veel geduld. ADHDers zijn impulsief, ze doen iets en weten bij god niet waarom ze het gedaan hebben, ze beseffen zich soms achteraf pas dát ze iets gedaan hebben, en daar straf voor krijgen wekt een gevoel van onmacht en onbegrip op. Benoem dit dus ook, dat je begrijpt dat ze zelf niet wéét waarom iets fout gaat.
Zelf hebben mijn ouders de grond onder mijn voeten vandaan geslagen door aan te nemen dat ik alles deed om ze te stangen, maar dat was niet zo. Ik wist gewoon niet wat ik met mezelf aan moest. Ben zelf achter een ADHD diagnose aangegaan op mijn 18de. Ik heb mezelf jarenlang gehaat omdat ik zelf ook geloofde dat ik het gewoon niet wilde. Wat 'het' dan ook was.
Op Amerikaanse forums over ADHD vind je vaak de zin "Failing to adult". Dit zijn volwassenen die zoiets hebben van "Verdomme, ik lijk wel een kleuter. WTF heeft iemand een gebruiksaanwijzing voor het leven?"
Dus het is ontzettend goed dat ze nu al een diagnose heeft.
maandag 25 maart 2019 09:45
Nee, wij zijn niet getest. Man en ik hebben er beiden kenmerken van (slechte concentratie, dat soort dingen), maar toen wij met haar in het diagnosetraject zaten zagen de behandelaars niet voldoende aanleiding om ons ook te testen.CatherineTheGreat schreef: ↑25-03-2019 09:32Hele rare vraag misschien maar zijn jullie (ouders) ook getest op verwante aandoeningen?
De militaire precisie die je noemt, heb ik nog nooit gehoord dat het nodig was bij ADHD'ers (en ja ik heb thuis en op mijn werk ervaring mee, ook met de aanverwante stoornissen).
Zoals jij noemt dat het 'fout gaat'... bij 8 jarigen gaat er meer 'fout' als je dat zo wilt noemen...
Ik snap dat ik het hele plaatje niet ken maar dit was een gedachte wie weet heb je er wat aan...
Sterkte.
Ik omschrijf het altijd maar als militaire precisie, maar onze dochter is erg gebaat bij patronen en vaste rituelen. Dus bijvoorbeeld elk ochtendritueel op schooldagen verloopt volgens hetzelfde schema. Wijken we daar van af, dan raakt ze uit haar huisje en gaat het fout. Hopelijk heb ik het zo beter uitgelegd
maandag 25 maart 2019 09:45
Dan wordt het tijd om dit los te laten.Frikandelspeciaal schreef: ↑25-03-2019 09:29Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
Wie heeft er ook maar iets aan jouw schuldgevoel? En wie heeft er iets aan jouw momenten van rust zodat je daarna weer een iets energiekere vrouw, echtgenote en moeder kan zijn?
...
maandag 25 maart 2019 09:47
Superdwangmatig dus, ze heeft jullie in de tang.Frikandelspeciaal schreef: ↑25-03-2019 09:45Ik omschrijf het altijd maar als militaire precisie, maar onze dochter is erg gebaat bij patronen en vaste rituelen. Dus bijvoorbeeld elk ochtendritueel op schooldagen verloopt volgens hetzelfde schema. Wijken we daar van af, dan raakt ze uit haar huisje en gaat het fout. Hopelijk heb ik het zo beter uitgelegd
Hebben jullie hier ook al hulp voor gezocht?
...
maandag 25 maart 2019 09:56
Dank je wel voor deze link Valeriaansnoepje. Ik zal hem zeker bekijken als ik later vandaag even tijd heb.Valeriaansnoepje schreef: ↑25-03-2019 09:44Ik hoop dat ik deze link hier mag zetten:
https://youtu.be/_tpB-B8BXk0
Het is een video van 13 minuten waarin Dr. Russel uitlegt hoe ADHD werkt.
Voor het geval de link weggehaald wordt: als je zoekt op This how you treat ADHD based on science vind je'm ook.
In het kort:
denken / doen
Weten / toepassen
Bij mensen met ADHD ligt dit meters ver uit elkaar. Jullie dochter wéét wat ze moet doen, maar kan er zelf niks mee. Consequenties moeten meteen volgen op een actie, want zelf maakt ze de connectie niet tussen "ik sloeg mijn broertje vanmiddag dus mag vanavond niet op de computer".
Iets onthouden doet ze niet. Schaf een agenda en schrijfblok voor haar aan. Timers zijn je nieuwe vrienden. Probeer je de 10/3 regel aan te wennen. 10 minuten werk, 3 minuten pauze.
Is ze over de kook, dan is het ruim tijd voor een suikerhoudend drankje. Ja ja, suiker. Het helpt. In kleine hoeveelheden. Punt.
Heeft de medicatie? Ze is te jong voor stimulantia denk ik, maar zorg ervoor dat ze daar toegang toe heeft als ze oud genoeg is. Ontzeg je haar de kans om te ontdekken of medicatie voor haar helpt, dan ontzeg je haar een beter dagelijks functioneren.
Dr. Russel raadt een aantal modules aan, waaronder Mary Salanto en B-Mod. Ze leren iemand met ADHD aan hoe ze het "executive system" ondersteunen. Mits deze persoon medicatie gebruikt! Zonder medicatie blijft het nog minder hangen.
Ook: heb geduld. Heel veel geduld. ADHDers zijn impulsief, ze doen iets en weten bij god niet waarom ze het gedaan hebben, ze beseffen zich soms achteraf pas dát ze iets gedaan hebben, en daar straf voor krijgen wekt een gevoel van onmacht en onbegrip op. Benoem dit dus ook, dat je begrijpt dat ze zelf niet wéét waarom iets fout gaat.
Zelf hebben mijn ouders de grond onder mijn voeten vandaan geslagen door aan te nemen dat ik alles deed om ze te stangen, maar dat was niet zo. Ik wist gewoon niet wat ik met mezelf aan moest. Ben zelf achter een ADHD diagnose aangegaan op mijn 18de. Ik heb mezelf jarenlang gehaat omdat ik zelf ook geloofde dat ik het gewoon niet wilde. Wat 'het' dan ook was.
Op Amerikaanse forums over ADHD vind je vaak de zin "Failing to adult". Dit zijn volwassenen die zoiets hebben van "Verdomme, ik lijk wel een kleuter. WTF heeft iemand een gebruiksaanwijzing voor het leven?"
Dus het is ontzettend goed dat ze nu al een diagnose heeft.
Fijn om te lezen dat jij dus degene bent met ADHD. Nou ja, fijn.... je snapt me wel denk ik. Om het in elk geval eens te horen vanuit het ADHD perspectief.
Wij zijn inderdaad aan medicatie begonnen met haar, omdat het duidelijk was dat zij eronder leed. Dit bracht voor haar, maar ook voor de rest van het gezin, rust. Er valt met haar te praten, ze is niet meer zo hyper. Met medicatie is ze echt de leukste versie van zichzelf. Wij vonden het zielig om haar te zien lijden onder de drukte in haar hoofdje en konden dat niet meer aan zien. Dat het voor onszelf en de jongste ook rust biedt is mooi meegenomen.
Jij zegt een aantal dingen die ik van haar herken. Zo zegt zij bijvoorbeeld zelf: mama, ik doe wat in mijn hoofd opkomt, ik kan er niet eerst over nadenken.
Dat stangen wat jij zegt: vooral mijn man denkt dat ze bepaalde dingen doet om ons maar het bloed onder de nagels weg te halen. Ik zelf zie dat dit iets is wat bij haar aandoening hoort. En ik snap het wel, want ze weet je feilloos gek te maken. Maar fijn om te horen dat dit dus niet expres gaat, maar dat dit onderdeel is van.
Inderdaad, fijn dat we al een diagnose hebben. We hebben zelf ook nooit moeite gehad met het krijgen van een stempel, omdat het voor ons eindelijk de bevestiging was van dat er inderdaad iets niet helemaal was zoals het hoorde. Het was een opluchting. En hoewel wij het echt moeilijk gevonden hebben om hulp te zoeken en voor de zoveelste keer met je billen bloot te moeten, hebben we altijd voor ogen gehouden dat we het deden omdat we voor ons meisje het beste wilden.
maandag 25 maart 2019 09:57
Goed punt, dat is een heel goed argument. Ik moet dat dus zeker gaan loslaten.
maandag 25 maart 2019 10:01
Toch weer hulp vragen.
- oudersbegeleiding voor jullie. Van wat meer specialistische hulp, zodat de hulp ingaat op jullie situatie.
- logeerweekeinden voor dochter. Zie het als de zuurstofmaskers in het vliegtuig: als jij geen zuurstof hebt, kun je dat masker niet bij je dochter opzetten. Als jij niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor jezelf zorgen.
- met de gespecialiseerde hulp overleggen of een speltherapeut, Rots & Water-training of bijvoorbeeld een speelmaatje met adhd een optie zou zijn voor je dochter.
Je zegt eerder dat je haar met geen stok naar een psycholoog krijgt. Is het een optie om iemand te zoeken die aan huis komt? Een maatje bijvoorbeeld?
- oudersbegeleiding voor jullie. Van wat meer specialistische hulp, zodat de hulp ingaat op jullie situatie.
- logeerweekeinden voor dochter. Zie het als de zuurstofmaskers in het vliegtuig: als jij geen zuurstof hebt, kun je dat masker niet bij je dochter opzetten. Als jij niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor jezelf zorgen.
- met de gespecialiseerde hulp overleggen of een speltherapeut, Rots & Water-training of bijvoorbeeld een speelmaatje met adhd een optie zou zijn voor je dochter.
Je zegt eerder dat je haar met geen stok naar een psycholoog krijgt. Is het een optie om iemand te zoeken die aan huis komt? Een maatje bijvoorbeeld?
maandag 25 maart 2019 10:09
maandag 25 maart 2019 10:13
@ boekenlegger, ja, ze heeft gelukkig veel vriendjes en vriendinnetjes. Als ze buiten speelt dan is dat vaak met kinderen uit de buurt of van school. Sociaal gezien is er gelukkig niks mis met haar en nu ze wat ouder wordt gaan dingen als samen spelen en delen gelukkig ook heel erg goed. Wat dat betreft heeft ze echt grote stappen gemaakt en zijn wij als ouders erg trots op het feit dat ze geliefd is bij andere kinderen.
maandag 25 maart 2019 10:24
Ik denk dat ze ook gewoon grenzen opzoekt thuis, zeker als het om hormonen gaat, en met die ADHD erachter is het dubbel zo heftig.
Vroeger was er geen ADHD maar werden het gewoon 'drukke' kinderen genoemd en als je er dan 1 van 10 kinderen was dan draaide het echt niet om dat ene kind en gingen ze daar niet met militaire precisie mee om, ja je kreeg een extra schop onder je hol.
Ik denk dat mevrouw het ietsjes uitbuit ook met die negatieve energie, dat geeft ook aandacht, ik zou het tegenover gestelde doen, sarren? Negeren en boven apart zetten.
Vroeger was er geen ADHD maar werden het gewoon 'drukke' kinderen genoemd en als je er dan 1 van 10 kinderen was dan draaide het echt niet om dat ene kind en gingen ze daar niet met militaire precisie mee om, ja je kreeg een extra schop onder je hol.
Ik denk dat mevrouw het ietsjes uitbuit ook met die negatieve energie, dat geeft ook aandacht, ik zou het tegenover gestelde doen, sarren? Negeren en boven apart zetten.
maandag 25 maart 2019 10:30
Frikandelspeciaal schreef: ↑25-03-2019 09:29Ja, pittig is het zeker. Ik voel me vreselijk schuldig naar onze dochter toe, omdat ik het gevoel heb afbreuk te doen aan haar door dit zo neer te zetten.
Hulp hebben we al gehad. Ouderbegeleiding, iemand van het wijkteam van het CJG, maar uiteindelijk haalt het weinig tot niks uit. De hulp vindt plaats op grote lijnen, terwijl de situaties thuis vaak zeer specifiek zijn en daardoor vaak ook eenmalig. Elke keer is het weer wat anders zogezegd.
Manlief en ik zitten 9 van de 10 keer gelukkig op 1 lijn en als we dat niet zitten merkt zij er niets van en bespreken we het achteraf. We hebben gelukkig minimaal 1 dagdeel in de 2 weken om samen even wat te doen en 's avonds als de kindjes op bed liggen kunnen we ook fijn samen zijn.
Ik zou inderdaad de hulp van mijn ouders in kunnen schakelen, om wat lucht te krijgen, maar van het idee dat ik haar dus eigenlijk 'weg doe' om zelf tot rust te kunnen komen breekt mijn hart.
Ik denk dat er momenteel ook wat anders speelt bij haar, waardoor ze doet zoals ze doet: ze ontwikkelt namelijk borstjes. Lijkt erop dat er dus ook iets hormonaals speelt en dit maakt het er ook niet makkelijker op. Hier voor hebben we over een aantal weken een afspraak bij de kinderarts.
Passende begeleiding zoeken dan dus en wellicht medicatie overwegen.
Zie nu aanvullende post. Terug naar de psychiater die medicatie heeft voorgeschreven.
