Kinderen
alle pijlers
Hoe reageren kinderen op echtscheiding?
woensdag 17 april 2019 21:21
Hoi, ik ga scheiden van mijn partner.
Ik vraag me af hoe minderjarige kinderen reageren op echtscheiding. Is het altijd erg moeilijk? We hebben het nog niet verteld. Ik heb wel schrik voor het gesprek. Heeft iemand hier ervaring mee? Niet alle kinderen zijn het zelfde in hun reactie, dus wat dat betreft verschilt het per kind, en kan je dat nooit op voorhand zeggen. Hoe hebben andere gescheiden ouders dit aangepakt?
Andere tips zijn erg welkom, ideeën, tips over boekjes bijv. die het makkelijker/begrijpelijker maken?
Bedankt alvast!
Ik vraag me af hoe minderjarige kinderen reageren op echtscheiding. Is het altijd erg moeilijk? We hebben het nog niet verteld. Ik heb wel schrik voor het gesprek. Heeft iemand hier ervaring mee? Niet alle kinderen zijn het zelfde in hun reactie, dus wat dat betreft verschilt het per kind, en kan je dat nooit op voorhand zeggen. Hoe hebben andere gescheiden ouders dit aangepakt?
Andere tips zijn erg welkom, ideeën, tips over boekjes bijv. die het makkelijker/begrijpelijker maken?
Bedankt alvast!
woensdag 17 april 2019 21:25
https://www.google.nl/search?q=tips+ver ... ent=safari
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2019 21:27
http://psychogoed.nl/wp-content/uploads ... jekind.pdf
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2019 22:41
Wat vervelend. Sterkte voor jullie. 
Ik was zelf 11 toen mijn ouders gingen scheiden. Nu 16/17 jaar geleden. (Wow, schrik er nu van door het tellen.. voor mn gevoel veel minder lang)
Het moeilijkste is als je ziet dat je ouders ruzie maken, het niet eens zijn met elkaar of opmerkingen maken over de ander, zwart maken e.d.
Mijn moeder heeft ons altijd, wat er ook speelde tussen hun twee, ons altijd aangespoord om naar mijn vader te blijven gaan. (Er was een periode dat we dat niet graag deden). Daar ben ik haar nog elke dag dankbaar voor. Om meerdere redenen.
Heb er vijf jaar later, als zestienjarige toch nog een tik van meegekregen. Heb toen in therapie gezeten en medicijnen moeten gebruiken. Ouders kregen nieuwe partners en dat kon ik maar moeilijk accepteren. Nu, al die jaren later, gaat het allemaal hartstikke prima!
Ik wil nu niet beweren dat elk kind in therapie moet gaan hoor, een goede vriendin van mij ging er weer heel anders mee om. Verschilt echt per kind, natuurlijk.
Wat ik wel heel leuk vond waren de dubbele cadeaus, twee slaapkamers, twee keer verjaardag vieren etc.
Maar alles is goed gekomen. Zo blij voor mijn ouders dat zij allebei weer het geluk hebben mogen vinden. En toen ik geen puber meer was kreeg ik het besef... zij gelukkig, ik ook gelukkig. Ik kan me geen betere (stief)ouders wensen.
Ik was zelf 11 toen mijn ouders gingen scheiden. Nu 16/17 jaar geleden. (Wow, schrik er nu van door het tellen.. voor mn gevoel veel minder lang)
Het moeilijkste is als je ziet dat je ouders ruzie maken, het niet eens zijn met elkaar of opmerkingen maken over de ander, zwart maken e.d.
Mijn moeder heeft ons altijd, wat er ook speelde tussen hun twee, ons altijd aangespoord om naar mijn vader te blijven gaan. (Er was een periode dat we dat niet graag deden). Daar ben ik haar nog elke dag dankbaar voor. Om meerdere redenen.
Heb er vijf jaar later, als zestienjarige toch nog een tik van meegekregen. Heb toen in therapie gezeten en medicijnen moeten gebruiken. Ouders kregen nieuwe partners en dat kon ik maar moeilijk accepteren. Nu, al die jaren later, gaat het allemaal hartstikke prima!
Ik wil nu niet beweren dat elk kind in therapie moet gaan hoor, een goede vriendin van mij ging er weer heel anders mee om. Verschilt echt per kind, natuurlijk.
Wat ik wel heel leuk vond waren de dubbele cadeaus, twee slaapkamers, twee keer verjaardag vieren etc.
Maar alles is goed gekomen. Zo blij voor mijn ouders dat zij allebei weer het geluk hebben mogen vinden. En toen ik geen puber meer was kreeg ik het besef... zij gelukkig, ik ook gelukkig. Ik kan me geen betere (stief)ouders wensen.
donderdag 18 april 2019 04:43
https://www.bol.com/nl/p/van-alles-twee ... oductImage
liever een leuke hond in een restaurant dan zeurende kinderen
donderdag 18 april 2019 08:17
Ik was 11 toen mijn vader, na een fikse ruzie met mijn moeder, kwam vertellen dat hij wegging bij mijn moeder. Mijn wereld was compleet kapot. Ik ben nu 49 en als ik er aan denk komen de tranen weer. Mijn jeugd is een hel geweest o.a. door de scheiding.
Het ergste vond ik dat ze elkaar zwart maakten en elkaar niet wilden zien. Mijn broertje en ik werden opgehaald en afgezet aan het begin van de straat. Als er iets besproken moest worden tussen hen, dan moest ik dat doen. Laat een kind een kind zijn en ga zeker niet de andere ouder zwart maken bij het kind. Geen ruzie maken waar de kinderen bij zijn.
Toen ik wat met mijn vriend kreeg was hij nog getrouwd. 1 Dag later heeft hij het tegen zijn vrouw gezegd en tegen zijn dochter die toen 17 jaar was. Zijn ex heeft behoorlijk wat dingen geflikt, maar ik heb altijd gezegd dat hij nooit negatief over har moest praten waar zijn dochter bij was. Hoe jong of oud ze ook zijn, het blijven kinderen.
En ja...elk kind is anders, elk kind reageert anders. Maar ze krijgen er altijd wat van mee. In het geval van mijn broertje en mij helaas te veel. Dus praat met ze, laat ze niet tobben, zoals mijn ouders wel hebben gedaan. Man, wat heb ik me eenzaam gevoeld.
Het ergste vond ik dat ze elkaar zwart maakten en elkaar niet wilden zien. Mijn broertje en ik werden opgehaald en afgezet aan het begin van de straat. Als er iets besproken moest worden tussen hen, dan moest ik dat doen. Laat een kind een kind zijn en ga zeker niet de andere ouder zwart maken bij het kind. Geen ruzie maken waar de kinderen bij zijn.
Toen ik wat met mijn vriend kreeg was hij nog getrouwd. 1 Dag later heeft hij het tegen zijn vrouw gezegd en tegen zijn dochter die toen 17 jaar was. Zijn ex heeft behoorlijk wat dingen geflikt, maar ik heb altijd gezegd dat hij nooit negatief over har moest praten waar zijn dochter bij was. Hoe jong of oud ze ook zijn, het blijven kinderen.
En ja...elk kind is anders, elk kind reageert anders. Maar ze krijgen er altijd wat van mee. In het geval van mijn broertje en mij helaas te veel. Dus praat met ze, laat ze niet tobben, zoals mijn ouders wel hebben gedaan. Man, wat heb ik me eenzaam gevoeld.
donderdag 18 april 2019 08:22
Scheiden is altijd lijden, zeker voor kinderen.
Het gaat dus een moeilijk rouwproces zijn. Beide moeten jullie de kinderen hierin opvangen en begeleiden in hun proces.
Laat ze hun emoties en verdriet hebben en bagatelliseer het niet. Er valt nu eenmaal voor de kinderen alles in duigen, dat is heel zwaar. Geef ze hiervoor de ruimte.
En misschien zijn er ook wel boekjes om te lezen. Maar leuker wordt het er niet op.
Sterkte voor de kinderen.
Het gaat dus een moeilijk rouwproces zijn. Beide moeten jullie de kinderen hierin opvangen en begeleiden in hun proces.
Laat ze hun emoties en verdriet hebben en bagatelliseer het niet. Er valt nu eenmaal voor de kinderen alles in duigen, dat is heel zwaar. Geef ze hiervoor de ruimte.
En misschien zijn er ook wel boekjes om te lezen. Maar leuker wordt het er niet op.
Sterkte voor de kinderen.
donderdag 18 april 2019 23:56
Onze kinderen waren 3, 5 en 7 toen we gingen scheiden.
We hebben het ze samen verteld en ze veel ruimte gegeven voor hun gevoel daarin.
Ik mijn werk merk ik dat het vooral heel veel uitmaakt hoe ouders daarna met elkaar omgaan hoe kinderen een scheiding kunnen verwerken.
Zorg in ieder geval dat je vragen van ze zo duidelijk mogelijk kan beantwoorden, je elkaar niet af valt, en zet je kinderen niet in als pion in de scheiding. Blijf eerlijk naar je kinderen maar wel op hun niveau. Blijf samen ouders ook al ben je geen partners meer.
In het geval van onze kinderen zijn ze redelijk soepel door de scheiding gekomen. Heel af en toe zeggen ze wel eens dat het wel eens makkelijker zou zijn als we nog bij elkaar zouden zijn. Maar dat is dan vooral op praktisch vlak. In het begin waren ze wel erg verdrietig maar hebben we het erg veel over gehad en er ook veel ruimte voor gegeven om erover te praten. Mijn stiefkinderen hebben het er een heel stuk lastiger mee maar dat is ook een enorm drama, die scheiding.
We hebben het ze samen verteld en ze veel ruimte gegeven voor hun gevoel daarin.
Ik mijn werk merk ik dat het vooral heel veel uitmaakt hoe ouders daarna met elkaar omgaan hoe kinderen een scheiding kunnen verwerken.
Zorg in ieder geval dat je vragen van ze zo duidelijk mogelijk kan beantwoorden, je elkaar niet af valt, en zet je kinderen niet in als pion in de scheiding. Blijf eerlijk naar je kinderen maar wel op hun niveau. Blijf samen ouders ook al ben je geen partners meer.
In het geval van onze kinderen zijn ze redelijk soepel door de scheiding gekomen. Heel af en toe zeggen ze wel eens dat het wel eens makkelijker zou zijn als we nog bij elkaar zouden zijn. Maar dat is dan vooral op praktisch vlak. In het begin waren ze wel erg verdrietig maar hebben we het erg veel over gehad en er ook veel ruimte voor gegeven om erover te praten. Mijn stiefkinderen hebben het er een heel stuk lastiger mee maar dat is ook een enorm drama, die scheiding.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
