Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25

09-05-2019 18:55 3036 berichten
Ja! Daar zijn we weer! Deel 25 alweer! :cheer:

(voorheen ook wel bekend als Vanaf oktober 2010 kindvrij).

Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.

Afbeelding
Alle reacties Link kopieren
lilguinea schreef:
12-06-2019 13:40
Kinderen pasten nooit in mijn plaatje. Ik ben (tijdens een burn-out) wel dieper in het issue gedoken omdat ik opgegroeid ben met een meervoudig beperkte sibling en ik wilde onderzoeken of mijn gebrek aan rammelende eierstokken echt een gebrek aan rammelende eierstokken was of angst.

Ik heb ook 2 psychische diagnoses, waardoor ik denk dat kinderen krijgen zou resulteren in een verslechtering van mijn situatie.
Heftig Lilguinea :hug: moeilijk om zo op te groeien hoewel het voor jou nooit anders was natuurlijk want je sibling.
Alle reacties Link kopieren
Jupiter1995 schreef:
12-06-2019 12:35
Ik ben een meelezer hier en ik heb wat vragen voor jullie. :) Ik begrijp dat ik zomaar in een gesprek spring; als dit bericht ongepast is gewoon zeggen hoor, dan haal ik het weer weg.

Ik denk de laatste tijd veel na over wel of geen kinderen krijgen. Eigenlijk heb ik eerst altijd gedacht dat ik kinderen wilde, maar nu de leeftijd om daaraan te beginnen nadert (ik ben 28) en mensen om me heen zwanger raken, denk ik alleen maar heel hard "NEE. Beginnenkort 'moet' ik ook en IK WIL NIET. Ik wil niet zwanger zijn en bevallen. Ik wil niet 24/7 paraat staan. Ik wil niet de verantwoordelijkheid over een ander mens. Ik wil niet continu drukte om me heen." Het lijkt me vreselijk op verjaardagen te vergelijken welk kind bij hoeveel maanden kan staan of hoeveel cc een baby drinkt. Bovendien hebben m'n vriend en ik ook de nodige erfelijke psychische en lichamelijke issues, wat het lastig gaat maken om goede en leuke ouders te zijn, en waarbij er natuurlijk ook kans is dat onze kinderen dingen krijgen. Maar aan de andere kant, ik ben een echt familiemens. Oude familie valt weg, en het lijkt me mooi nieuwe familie te 'maken'. M'n vriend en ik zijn heel zorgzaam en ook wel speels. Ik ben stiekem bang buiten de boot te vallen. En misschien mis ik wel iets heel moois. Ik weet het gewoon niet. Zijn er mensen hier die lang hebben getwijfeld? Wat hielp om een goede keuze te maken? Zijn er ook mensen die een kinderwens hadden, maar door bijvoorbeeld psychische issues hier vanaf hadden gezien? Voor mij voelt het namelijk wel als een soort van falen als het kinderen krijgen gewoon een slecht idee is vanwege onze psychische problemen... Hoe ga je hiermee om?
Lastig.
In rationeel opzicht wil jij kinderen: nieuwe familie kweken.
Gevoelsmatig táál je er niet naar.

Wel of geen kinderen krijgen heeft consequenties en die moet je ervaren. Omzien in spijt is zinloos. Zelf hecht ik veel minder aan familie. Ik wil gewoon vrij zijn. Ik heb mijn man en honden en daar heb ik genoeg aan. En dan nog een paar goede vrienden.

Jouw kinderwens komt dus voort uit hang naar familie en omdat je het altijd vanzelfsprekend hebt gevonden, het krijgen van kinderen. Maar dat is het niet.

Weet dat als je kinderen krijgt, dat je er voor ze wilt zijn. En dat kinderen geen rekening (kunnen) houden met je gezondheid. Je meot er gewoon voor ze zijn. Punt. Je kunt ze niet opzadelen met jouw problemen .

Soms moet mensen een keuze maken omdat ze niet alles kunnen wat ze willen. Ik weet niet precies wat jouw issues zijn. Maar erfelijke gebreken worden in de maatschappij niet gewaardeerd. Ze kosten een hoop geld en er moet bezuinigd worden. Denk daar goed aan voordat je aan kinderen begint.
Alle reacties Link kopieren
@dianaf: dank voor weer je uitgebreide berichtje!

@Barnabas: haha die afkeer voel ik niet zoals jij het beschrijft, maar ik heb ook absoluut niet de kriebels van "oooh kijk nou hoe schattig" die veel vrouwen om me heen wel duidelijk hebben. Laatst liet een collega een foto van haar baby zien. Ik probeerde echt leuk te reageren, maar ze concludeerde toch "oh, jij hebt niet zoveel met kinderen begrijp ik?". Oeps...

@iones: jij ook bedankt voor het meedenken. Ik kost de maatschappij niet zoveel (dit jaar ga ik wel beginnen in de sGGZ maar dat is voor het eerst dat ik psychologische hulp krijg, en ik hoop ook voor het laatst), voor mijn vriend ligt dat iets anders. Hij kost de maatschappij vrij veel en het is ook niet zeker of hij z'n hele leven (genoeg) kan blijven werken. En dan zou ik voor het grootste deel verantwoordelijk voor het geld en ook de verzorging van eventuele kinderen. Maar het kan ook goed gaan. Hij is wat optimistischer, denkt dat we altijd wel een oplossing vinden, ik ben dus wat angstiger voor de toekomst. Helemaal mee eens dat een kind geen last moet hebben van onze problemen. Het kind kiest er niet voor om er te zijn en ik kan het niet maken een kind deelgenoot te maken van mijn probleem.
Jupiter1995 schreef:
12-06-2019 18:30
@dianaf: dank voor weer je uitgebreide berichtje!

@Barnabas: haha die afkeer voel ik niet zoals jij het beschrijft, maar ik heb ook absoluut niet de kriebels van "oooh kijk nou hoe schattig" die veel vrouwen om me heen wel duidelijk hebben. Laatst liet een collega een foto van haar baby zien. Ik probeerde echt leuk te reageren, maar ze concludeerde toch "oh, jij hebt niet zoveel met kinderen begrijp ik?". Oeps...

@iones: jij ook bedankt voor het meedenken. Ik kost de maatschappij niet zoveel (dit jaar ga ik wel beginnen in de sGGZ maar dat is voor het eerst dat ik psychologische hulp krijg, en ik hoop ook voor het laatst), voor mijn vriend ligt dat iets anders. Hij kost de maatschappij vrij veel en het is ook niet zeker of hij z'n hele leven (genoeg) kan blijven werken. En dan zou ik voor het grootste deel verantwoordelijk voor het geld en ook de verzorging van eventuele kinderen. Maar het kan ook goed gaan. Hij is wat optimistischer, denkt dat we altijd wel een oplossing vinden, ik ben dus wat angstiger voor de toekomst. Helemaal mee eens dat een kind geen last moet hebben van onze problemen. Het kind kiest er niet voor om er te zijn en ik kan het niet maken een kind deelgenoot te maken van mijn probleem.
Als het bij je vriend chronisch is, is het toch een done deal? En dan nog eventuele erfelijkheid. En het steeds sober wordende zorgstelsel. Ik denk dat je het rationele antwoord wel weet. Vind het van je vriend nogal makkelijk gedacht om wetende dat hij niet voldoende kan bijdragen, jou er toch mee te willen belasten.
iones schreef:
12-06-2019 17:53
Lastig.
In rationeel opzicht wil jij kinderen: nieuwe familie kweken.
Gevoelsmatig táál je er niet naar.


Jouw kinderwens komt dus voort uit hang naar familie en omdat je het altijd vanzelfsprekend hebt gevonden, het krijgen van kinderen. Maar dat is het niet.

Dit lees ik ook in het bericht van Jupiter.

Heb je broers of zussen? Heb je daar goed contact mee? Hebben zij kinderen?

Mijn ex en ik hadden geen kinderen, zijn broers wel. Wij waren de coole oom en tante en we hadden vrij veel contact met zijn broers en hun kinderen. Op die manier heb je toch dat familie gevoel zonder zelf aan kinderen vast te zitten.
Rookgordijn1 schreef:
12-06-2019 19:03
Dit lees ik ook in het bericht van Jupiter.

Heb je broers of zussen? Heb je daar goed contact mee? Hebben zij kinderen?

Mijn ex en ik hadden geen kinderen, zijn broers wel. Wij waren de coole oom en tante en we hadden vrij veel contact met zijn broers en hun kinderen. Op die manier heb je toch dat familie gevoel zonder zelf aan kinderen vast te zitten.
En dan loop je tevens niet zelf het risico dat je zelf een zorgenkindje krijgt wat niet lekker kan met de rest van de familie door bijv overprikkeling. Heb je wel de lusten (indien je kinderen van familie wel leuk vindt) maar niet de lasten. Je kunt een favoriet nichtje of neefje 'ns te logeren vragen of meenemen naar een pretpark. En daarna kun je het weer lekker afleveren bij z'n ouders terwijl je zelf de rust in eigen huis weer des te meer waardeert.
Alle reacties Link kopieren
De ziekte van m'n vriend is chronisch en progressief. Nu gaat het prima en het is dus, vooral voor hem, lastig voor te stellen dat dat ooit minder gaat zijn.

We hebben allebei 1 sibling, beiden nog geen kinderen, wel goed contact. Ik was ook al aan het fantaseren over met kinderen van hen naar de dierentuin te gaan oid en die kinderen dan 's avonds weer bij de ouders af te leveren. :) (Oh haha ik zie nu dat redbulletje dezelfde woorden gebruikt)

Bedankt voor het meedenken allemaal! Heel goed denk ik om hier goed bij stil te staan en te beseffen dat kinderen krijgen niet 'hoeft' en misschien geen goed idee is. Dat je ook op andere manieren gelukkig kunt zijn. De komende jaren krijgen we beter zicht op de progressie van zijn ziekte. Dus wie weet, als over vijf jaar de ziekte toch blijkt mee te vallen en we beter weten om te gaan met onze psychische issues en alle andere voorwaarden goed zijn... Wie weet kan het dan wel en willen we het ook, maar ik voel me nu wel een stuk rustiger.
Thanks!
Nog even een knuffel voor jou en je vriend Jupiter! :hug: Klinkt alsof jullie het niet altijd even makkelijk hebben!
Alle reacties Link kopieren
@ Jupiter: Ik heb nooit moeder willen worden, om dezelfde redenen als jij. Het past ook niet bij mijn karakter. Toen ik mijn diagnose ASS kreeg en ik wist dat het vaak erfelijk is, is dat alleen maar versterkt. Mijn psychologe heeft het ook afgeraden. Ik zou het mijn kind en mezelf waarschijnlijk heel moeilijk maken. Mijn moeder respecteert mijn keuze, maar denkt dat ik nog van mening kan veranderen. Ze ziet ook minder problemen dan ik. Zo denk ik dat ik het kind zou verwaarlozen en misschien uit onmacht iets aan kan doen. Zij is daar totaal niet bang voor. Maar ik wel. Je weet niet wat de hormonen met je doen.
hondenmens schreef:
12-06-2019 21:15
@ Jupiter: Ik heb nooit moeder willen worden, om dezelfde redenen als jij. Het past ook niet bij mijn karakter. Toen ik mijn diagnose ASS kreeg en ik wist dat het vaak erfelijk is, is dat alleen maar versterkt. Mijn psychologe heeft het ook afgeraden. Ik zou het mijn kind en mezelf waarschijnlijk heel moeilijk maken. Mijn moeder respecteert mijn keuze, maar denkt dat ik nog van mening kan veranderen. Ze ziet ook minder problemen dan ik. Zo denk ik dat ik het kind zou verwaarlozen en misschien uit onmacht iets aan kan doen. Zij is daar totaal niet bang voor. Maar ik wel. Je weet niet wat de hormonen met je doen.
Klinkt vrij onrealistisch vanuit je moeder, wellicht omdat ze zelf oma wil worden? Ze beseft toch ook dat ASS erfelijk is én jij er last van zou hebben zo'n overprikkelende factor 24/7 in je buurt?
Jupiter1995 schreef:
12-06-2019 19:38
De ziekte van m'n vriend is chronisch en progressief. Nu gaat het prima en het is dus, vooral voor hem, lastig voor te stellen dat dat ooit minder gaat zijn.
Is het niet erfelijk? Als iets progressief is is het meestal niet vragen of maar wanneer het slechter gaat gaan. Ook voor een volwassen kind zijn gezonde ouders toch wel heel prettig.
Lieve Jupiter, het feit dat je met je vraag uitgerekend in dit topic belandt, zegt dat al niet iets over welke kant het uit lijkt te gaan? :redrose:
Alle reacties Link kopieren
Jupiter1995 schreef:
12-06-2019 18:30
.

@iones: jij ook bedankt voor het meedenken. Ik kost de maatschappij niet zoveel (dit jaar ga ik wel beginnen in de sGGZ maar dat is voor het eerst dat ik psychologische hulp krijg, en ik hoop ook voor het laatst), voor mijn vriend ligt dat iets anders. Hij kost de maatschappij vrij veel en het is ook niet zeker of hij z'n hele leven (genoeg) kan blijven werken. En dan zou ik voor het grootste deel verantwoordelijk voor het geld en ook de verzorging van eventuele kinderen. Maar het kan ook goed gaan. Hij is wat optimistischer, denkt dat we altijd wel een oplossing vinden, ik ben dus wat angstiger voor de toekomst. Helemaal mee eens dat een kind geen last moet hebben van onze problemen. Het kind kiest er niet voor om er te zijn en ik kan het niet maken een kind deelgenoot te maken van mijn probleem.
Je hebt nog tijd om gevoelsmatig er naar toe te groeien. En als dat niet gebeurt, blijf bij je gevoel. Denk niet aan spijt in de toekomst maar maak met jezelf de afspraak nooit in spijt om te zien. Je kunt je leven op veel manieren invullen, dat hoeft niet alleen door middel van kinderen.
Maar je gevoel is in deze een leidraad. Dat moet je niet negeren.

Als je dan echt kinderen wilt, bedenk of de man waar je nu mee bent, geschikt vadermateriaal is. En hoe belangrijk hij voor je is om op te offeren voor een kinderwens.

Maak keuzes,
Ik heb autisme en ik ben hypermobiel, dat zijn sowieso al 2 redenen waarom ik geen kinderen wil.
Als ik het allebei niet had gehad, had ik alsnog geen kinderen gewild denk ik.
Alle reacties Link kopieren
@Vixxen: thanks :hug:

@hondenmens: thanks voor het delen van je ervaring. Al fijn om te horen dat ik niet de enige ben. :) Hier ook wel de angst om m'n kind iets aan te doen of in ieder geval boos te zijn dat het bestaat, ofzo. Hopelijk lukt het je moeder om de 'hoop' helemaal los te laten. Ik begrijp vanuit haar wel dat het lastig is om haar toekomstbeeld aan te passen. Mijn moeder heeft gelukkig al gezegd dat ze niet per se oma wil worden en dat ze ook heel goed begrijpt waarom sommige mensen niet voor kinderen kiezen.

@redbulletje: ja deels erfelijk, zo'n 10% kans op een kind met die ziekte.

@Tamago: :hug: Wellicht. Maar ook omdat jullie tot een minderheid behoren en minderheden hebben nou eenmaal vaak beter nagedacht over hun keuze. :P als ik aan mensen met kinderen vraag waarom, dan krijg ik meestal een "gewoon" etc., veel mensen zien het niet eens als keuze.

@iones: dat zijn inderdaad belangrijke vragen. Was ik nog maar 21. :|
Alle reacties Link kopieren
Je bent nog jong zat.
Alle reacties Link kopieren
@redbulletje: Ja dat weet ze.

@Jupiter: Mijn moeder zegt dat ik zelf moet kiezen hoe ik mijn leven inricht. Maar oma worden had ze wel leuk gevonden. Ze kan een beetje oefenen. Ze heeft stief-kleinkinderen die inmiddels adolescent zijn. Die kwamen pas in onze familie toen ze jongste 10 was. Nu speelt ze een beetje oma over de stiefdochter van mijn stiefzus. Ja, ingewikkeld. Een dubbel gebroken gezin.
Zie topic "depri en moederschap". En en al ellende en dan afsluiten met "nemen we nog een 3e kind?". Zulke verhalen weerhouden mij er al van om er eentje te nemen! Wat gebeurt er in dat soort hoofden? Het lijkt wel.een ziekte.
Snowpink schreef:
13-06-2019 15:16
Zie topic "depri en moederschap". Een en al ellende en dan afsluiten met "nemen we nog een 3e kind?". Zulke verhalen weerhouden mij er al van om er eentje te nemen! Wat gebeurt er in dat soort hoofden? Het lijkt wel.een ziekte.
:O
hondenmens schreef:
12-06-2019 22:40
@redbulletje: Ja dat weet ze.

@Jupiter: Mijn moeder zegt dat ik zelf moet kiezen hoe ik mijn leven inricht. Maar oma worden had ze wel leuk gevonden. Ze kan een beetje oefenen. Ze heeft stief-kleinkinderen die inmiddels adolescent zijn. Die kwamen pas in onze familie toen ze jongste 10 was. Nu speelt ze een beetje oma over de stiefdochter van mijn stiefzus. Ja, ingewikkeld. Een dubbel gebroken gezin.
Ach, bloedband is overrated. Liefde en aandacht krijgen is altijd goed voor een kind. Ook als het van de stiefmoeder van je stiefmoeder is.

Mijn stiefkinderen zijn de enige kleinkinderen van mijn moeder maar zij is 100% oma.
Snowpink schreef:
13-06-2019 15:16
Zie topic "depri en moederschap". En en al ellende en dan afsluiten met "nemen we nog een 3e kind?". Zulke verhalen weerhouden mij er al van om er eentje te nemen! Wat gebeurt er in dat soort hoofden? Het lijkt wel.een ziekte.

Bizar :O

Maar dat heb ik dus precies zo na het lezen van topics over horror bevallingen. Dan is zo'n moeder na 3 dagen weeën te hebben gehad van kop tot kont uitgescheurd, heeft nog steeds last van incontinentie, pijnlijk seksleven en weet ik wat allemaal wel niet. Maar dan toch nog de vraag of ze voor een 2e zullen gaan. Eh... waarom?! :facepalm:
Ik heb al 1000 x een enorme jater gehad, en toch zit ik op het volgende feestje weer aan het bier.

Zoiets denk ik.
kindrebel schreef:
13-06-2019 22:06
Ik heb al 1000 x een enorme jater gehad, en toch zit ik op het volgende feestje weer aan het bier.

Zoiets denk ik.
Mjah, maar een kater duurt maar een dagje, deze vrouwen hebben soms levenslang klachten, ik begrijp niet dat je dát er voor over hebt. Doe mij maar flink wat katers dan 🤣🤣
Alle reacties Link kopieren
Vixxen schreef:
12-06-2019 16:49
Misschien moet ik iemand voor je uitzoeken? ;) In mijn datingverleden kwam ik juist alleen maar mannen tegen die geen kinderen wilden.
Soms heb ik wel het gevoel dat iemand anders beter de mannen voor mij kan uitzoeken dan ik zelf. Aangezien jij als een goed persoon over komt, zou ik ook nog wel zo gek zijn om te zeggen; doe maar.
Alle reacties Link kopieren
Kissie30 schreef:
13-06-2019 22:19
Mjah, maar een kater duurt maar een dagje, deze vrouwen hebben soms levenslang klachten, ik begrijp niet dat je dát er voor over hebt. Doe mij maar flink wat katers dan 🤣🤣
Tegen een kater kun je wat doen, tegen kinderen kun je niet even een ibuprofen erin knallen helaas. Kan me niet voorstellen dat je vrijwillig al die pijn en ellende wilt ondergaan.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven