Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25

09-05-2019 18:55 3036 berichten
Ja! Daar zijn we weer! Deel 25 alweer! :cheer:

(voorheen ook wel bekend als Vanaf oktober 2010 kindvrij).

Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.

Afbeelding
Alle reacties Link kopieren
Dat mensen kinderen willen oke, daar kan ik nog iets bij begrijpen. Maar dat dóórslaan in de opvoeding, door continu dat kind te moeten entertainen waardoor er geen fatsoenlijk gesprek meer mee te voeren is. En owee als ze het kind een keer iets moeten ontzeggen (nee je mag niet op de bank springen, met je vieze handjes in de toostjes waar iedereen van eet, aan de kast hangen etc), dat kúnnen ze eenvoudig niet! Die kinderen leren geen tegenvallers en teleurstellingen te incasseren. Dat kan nog wat worden .
Wat een leuk topic! Ben zelf niet erg actief op dit forum maar heerlijk om alle posts hier te lezen, veel herkenning en wellicht toch leuk om af en toe mee te schrijven :)!

Ik ben zelf begin 30 en heb nooit een kinderwens gehad. Veel mensen zeiden altijd 'wacht maar tot je tegen de 30 bent, dan komt het vanzelf' maar bij mij is het eigenlijk alleen maar duidelijker geworden dat ik het niet wil, het soort 'oergevoel' waarmee anderen hun kinderwens omschrijven, zo voelt het bij mij juist andersom, een 'oergevoel' dat ik absoluut geen kinderen wil dus!

Ik vind het heerlijk, de vrijheid die ik heb om te doen en laten wat ik wil, het geld wat ik verdien aan mijzelf te kunnen uitgeven; reizen, festivals, wintersport, noem het maar op - ik werk er hard voor en kan er daarom extra van genieten! De rust om in het weekend lekker uit te slapen en spontaan uit eten/naar de bios te gaan, ik zou het niet willen missen!

Ik merk (zoals velen in dit topic) wel dat de meeste mensen om mij heen inmiddels kinderen (op komst) hebben en daarmee veranderen vriendschappen (helaas). Ik denk zelf dat het belangrijk is om respect te hebben voor iemands keuzen en interesse te tonen in het leven van de ander, zowel wanneer iemand ervoor kiest om wel kinderen te nemen als wanneer iemand ervoor kiest ze niet op de wereld te zetten :)

:cheer2: voor alle (bewust) mede-kinderlozen!
anoniem_6483318e72753 wijzigde dit bericht op 17-01-2020 14:04
Reden: aanvulling
9.95% gewijzigd
Kwebbeltje91 schreef:
13-01-2020 21:25
Is er dan niemand uit Brabant? :(
Ik woon bij de grens Gelderland/Brabant. Ik lees in dit topic vooral mee
Alle reacties Link kopieren
AeonOfWinter schreef:
13-01-2020 21:15
Kak, ik bedoelde West-Friesland/Kop van Noord-Holland, foutje! :rofl:
Ik heb jááááren gedacht dat West-Friesland (van de uitgeverij) gewoon in Friesland lag. Kwam er pas achter dat het blijkbaar Noord-Holland was ipv Friesland. En ik maar denken dat wij dezelfde 'achtergrond' hadden. :rofl:

Wat ik zelf lastig vind mbt assertief zijn naar kinderen is dat het je soms heel lastig wordt gemaakt. Als ik tegen mijn ene neefje zeg dat hij ergens niet aan mag komen, dan zegt zijn moeder/vader/oma gelijk, nee, kind dat is geen speelgoed, kom maar hier dan kun je met *meegenomen speeldgoed* spelen. Dan is hij echt even ontsnapt aan de aandacht omdat ouders gezellig aan het kletsen zijn. Als ik het andere neefje terugfluit, dan valt iedereen over mij heen, want hij mag toch wel kijken, maakt het toch niet (expres) kapot ed. Heel vermoeiend. :facepalm: Dus Tamago ik begrijp jouw dilemma wel.

Hondenmens, waar wil je precies naar toe in Zuid-Amerika? Ik vind het echt een hele gave omgeving!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
Welkom Born2Travel. :cheer:

Mensen om mij heen beginnen nu te proberen kinderen te krijgen. Ik moet nog heel erg oefenen met heel enthousiast gefeliciteerd zeggen, mijn eerste reactie is nog erg sterk ‘wat erg, kan ik ergens mee helpen?’. Hoop heel erg dat ik vriendschappen kan behouden maar heb er een hard hoofd in. Gelukkig om mij heen ook wat mensen die het ook niet willen.
defyinggravity schreef:
17-01-2020 14:22
Ik woon bij de grens Gelderland/Brabant. Ik lees in dit topic vooral mee
:hello:
Blablabla97 schreef:
17-01-2020 14:54
Welkom Born2Travel. :cheer:

Mensen om mij heen beginnen nu te proberen kinderen te krijgen. Ik moet nog heel erg oefenen met heel enthousiast gefeliciteerd zeggen, mijn eerste reactie is nog erg sterk ‘wat erg, kan ik ergens mee helpen?’. Hoop heel erg dat ik vriendschappen kan behouden maar heb er een hard hoofd in. Gelukkig om mij heen ook wat mensen die het ook niet willen.
Thanks! :cheer:

Vriendschappen behouden is zeker mogelijk maar je moet accepteren dat het anders zal zijn, de frequentie neemt af en spontaan afspreken wordt (vooral in het begin) lastiger. Het hangt er uiteraard van af hoe je vriendin zelf omgaat met de komst van kind(eren), ik heb een aantal vriendinnen die er heel relaxed mee om gaan en nog steeds gezellig willen borrelen, eten etc. als het maar op tijd gepland wordt. Ben laatst zelfs een lang weekend weggeweest met een vriendin met meerdere kinderen thuis! Zoals gezegd; het hangt er heel erg van af hoe de vriendin er zelf mee om gaat :)
anoniem_6483318e72753 wijzigde dit bericht op 17-01-2020 15:47
Reden: Te snel getypt :)
0.19% gewijzigd
Ik ben een paar weken niet actief geweest en wat is er veel gepost! Leuk.

Tamago, ik kon je post niet meer lezen maar ik maak erop uit dat kinderen zelfs in je kast klommen. Jee, dat is niet normaal.

Heel af en toe komen hier ook van die monstertjes en ik krijg er de zenuwen van. Vooral nadat het een keer flink uit de hand liep. De ouders worden zelden kwaad op hen, er mag veel. Maar niet van mij, dan voel ik me de zeikerd, maar het is wel mijn huis!

Hun huis is kidsproof, mijn huis niet. En ik zet kwetsbare dingen weg, maar ik vertik het om mijn hele huis te verbouwen omdat er een paar uurtjes kinderen komen.
Alle reacties Link kopieren
iones schreef:
16-01-2020 18:45
Dat mensen kinderen willen oke, daar kan ik nog iets bij begrijpen. Maar dat dóórslaan in de opvoeding, door continu dat kind te moeten entertainen waardoor er geen fatsoenlijk gesprek meer mee te voeren is. En owee als ze het kind een keer iets moeten ontzeggen (nee je mag niet op de bank springen, met je vieze handjes in de toostjes waar iedereen van eet, aan de kast hangen etc), dat kúnnen ze eenvoudig niet! Die kinderen leren geen tegenvallers en teleurstellingen te incasseren. Dat kan nog wat worden .
Zo mee eens! En ik heb een praktijkvoorbeeld van het resultaat van verwende koters. Jongen, 24, eerste baan, zit na een jaar thuis. 24 jaar en een burn-out! Ik zeg niet dat het onmogelijk is maar je zult begrijpen wat ik bedoel als je dit leest: hele studie thuis gewoond, er was een thuismoeder en stabiel gezin (geen geldzorgen, liefdevolle ouders etc), alles werd betaald, eten stond klaar, altijd festivallen/stappen. De reden: "het op-en-neer reizen was zo zwaar en ik moest bijna altijd staan" (jep 2 uur per dag OV is geen feest maar wen eraan, half NL reist zo of file!). "Ik had geen tijd voor het huishouden en het is zoveel" (woont net op zichzelf, flatje, ingericht op kosten van paps en mams en ja moet nu zelf boodschappen doen en wassen) ik kon er alleen om lachen! "Ik ben maandag al moe" euh ja, als je 2 nachten doorhaalt dan moet je zondag bijtanken en als je een fikse kater had voel je die maandag nog ja. Gewoon vroeg naar bed.

Echt waar, ik herken de brakke maandagen wel maar mij werd gewoon gezegd: billen branden = blaren zitten.
Alle reacties Link kopieren
En diezelfde ouders zijn van de generatie die mij verweten toen ik zei dat ik geen kinderen wilde, dat het hún kinderen waren die later aan mijn verpleegbed stonden! Nou, dat zie ik zo dus niet gebeuren he!
Alle reacties Link kopieren
iones schreef:
25-01-2020 11:47
En diezelfde ouders zijn van de generatie die mij verweten toen ik zei dat ik geen kinderen wilde, dat het hún kinderen waren die later aan mijn verpleegbed stonden! Nou, dat zie ik zo dus niet gebeuren he!
Oh ja, herkenbaar! Een beetje hetzelfde verwijt als "wie komt er dan bij je op bezoek/wie zorgt er voor jou als je oud en alleen bent?" Alsof kinderen bezit van hun ouders/maatschappij zijn🙈
Graag niet quoten, misschien haal ik het weg.

Het zit me steeds wat dwars. Vorige week was er in de familie een kindje overleden. Heel erg triest en verschrikkelijk voor de ouders en directe familie en vrienden.

Een nicht die net zo dichtbij of veraf staat als mij, vertelde mij een paar keer dat het heel erg was, dat ze dat ook vond toen ze nog geen kind had. Maar nu ze moeder was vond ze het nog veel erger.

Op de een of andere manier steekt dit. Voor de duidelijkheid: zoiets is geen wedstrijd, van wie heeft het meeste verdriet. Hoop niet dat dit verkeerd wordt opgevat.
Maar dit is een typische 'moeder'reactie. Vind ik.
Ik heb me voorgenomen als ze het weer zegt, ik aangeef dat ik haar opmerking niet leuk vind.

Snappen jullie wat ik bedoel? Het gaat me niet om gelijk krijgen of zoiets, maar het kwetst me. Klinkt me teveel in de oren als: ja, jij kan dit niet voelen, jij bent geen moeder. Nou ja, vul maar in.
Hele tijd niet meer geschreven hier.

Reizende, ik zou die opmerking niet echt opvatten alsof ze vergelijking maakt tussen jouw en haar verdriet. Eerder alsof ze een vergelijking maakt met haar eigen verdriet voor en na het moederschap.

Ik zou er niet door beledigd zijn. Ik kan me als kinderloze inderdaad niet voorstellen hoe het is om een kind te hebben of te verliezen.
defyinggravity schreef:
17-01-2020 14:22
Ik woon bij de grens Gelderland/Brabant. Ik lees in dit topic vooral mee
:cheer:
Het is vast niet naar bedoeld richting jou reizende. Ik vind het oprecht heel verdrietig als er iets is met een kindje, maar ik kan me als niet-moeder inderdaad niet-voorspelde hoe het is om een kind te verliezen.
Alle reacties Link kopieren
Maar als wél moeder kun je het evenmin! Want zoiets gaat je gewoonlijk te boven en dat is maar goed ook.

Je kunt je een voorstelling maken, dat kan iedereen. Met kinderen en zonder kinderen. En voor degenen die iemand verloren hebben waar ze veel van houden is het gemakkelijker dan voor degenen die het niet hebben meegemaakt.

Maar je weet altijd pas écht hoe het is als het je overkomt.

Ik vind het ook arrogant over komen als een moeder dergelijke uitspraken doet. Het getuigt eigenlijk eerder nog van gebrek aan empathie háárzijds.
reizende schreef:
25-01-2020 13:52

Maar dit is een typische 'moeder'reactie. Vind ik.
Maar dat is toch ook logisch? Als je zelf een kind hebt dan benadrukt een overlijden van een willekeurig kind dat dat jou ook kan overkomen. Als je geen kind hebt dan heb je die zorgen ook helemaal niet.
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
25-01-2020 16:28
Maar dat is toch ook logisch? Als je zelf een kind hebt dan benadrukt een overlijden van een willekeurig kind dat dat jou ook kan overkomen. Als je geen kind hebt dan heb je die zorgen ook helemaal niet.
Staat er los van, of je die zorgen wel of niet hebt.
Ik heb geen kinderen, maar ik heb wel dierbaren. Ik heb nog steeds verdriet om mijn hond Bobbes. En dan stel ik me voor dat je dat verdriet hebt, nóg heftiger en dat het nooit over gaat. Lijkt mij ondoenlijk. Ik ben alleen maar blij dat het mij niet kan overkomen. Ik weet niet of ik het te boven zou komen.
iones schreef:
25-01-2020 16:25
Maar als wél moeder kun je het evenmin! Want zoiets gaat je gewoonlijk te boven en dat is maar goed ook.

Je kunt je een voorstelling maken, dat kan iedereen. Met kinderen en zonder kinderen. En voor degenen die iemand verloren hebben waar ze veel van houden is het gemakkelijker dan voor degenen die het niet hebben meegemaakt.

Maar je weet altijd pas écht hoe het is als het je overkomt.

Ik vind het ook arrogant over komen als een moeder dergelijke uitspraken doet. Het getuigt eigenlijk eerder nog van gebrek aan empathie háárzijds.

Ik kan me hier goed in vinden. Want ook al heb je kinderen, en zou het je overkomen, dan nog voel je niet wat de ander voelt.
redbulletje schreef:
25-01-2020 16:28
Maar dat is toch ook logisch? Als je zelf een kind hebt dan benadrukt een overlijden van een willekeurig kind dat dat jou ook kan overkomen. Als je geen kind hebt dan heb je die zorgen ook helemaal niet.

Het klopt dat ik die zorgen niet heb. Wel weer over andere geliefden, dat wel.

Vetgedrukte zal de kern zijn waarom zij het gezegd heeft. Ze betrekt het op zichzelf, dat doet ze inderdaad. En dat snap ik ook wel.
reizende schreef:
25-01-2020 17:39
Het klopt dat ik die zorgen niet heb. Wel weer over andere geliefden, dat wel.

Vetgedrukte zal de kern zijn waarom zij het gezegd heeft. Ze betrekt het op zichzelf, dat doet ze inderdaad. En dat snap ik ook wel.
Ik heb t wanneer er een oudje van zijn/haar fiets gereden is. Het zou mijn moeder ook kunnen overkomen. Kortom, dingen die mij persoonlijk kunnen raken voel ik meer bij dan iets wat geen rol speelt in mijn leven.
redbulletje schreef:
25-01-2020 18:01
Ik heb t wanneer er een oudje van zijn/haar fiets gereden is. Het zou mijn moeder ook kunnen overkomen. Kortom, dingen die mij persoonlijk kunnen raken voel ik meer bij dan iets wat geen rol speelt in mijn leven.

Maar dan nog zou je, hoop ik tenminste, niet tegen iemand die wees is zeggen: jij weet niet hoe dit voelt, want jij hebt geen moeder. Of iets in deze trant.
redbulletje schreef:
25-01-2020 18:01
Ik heb t wanneer er een oudje van zijn/haar fiets gereden is. Het zou mijn moeder ook kunnen overkomen. Kortom, dingen die mij persoonlijk kunnen raken voel ik meer bij dan iets wat geen rol speelt in mijn leven.
Dat hebben man en ik ook als we een overlijdensadvertentie zien van iemand van de leeftijd van onze ouders. Dat je denkt, goh, zij kunnen ook komen te overlijden.
reizende schreef:
25-01-2020 18:15
Maar dan nog zou je, hoop ik tenminste, niet tegen iemand die wees is zeggen: jij weet niet hoe dit voelt, want jij hebt geen moeder. Of iets in deze trant.
Maar dat is toch ook niet wat ze gezegd heeft? Dat is hoe jij het opvatte volgens mij?

Ik heb zelf een kat, ik voel kattenleed bij andere katten waarschijnlijk ook veel sterker dan iemand die geen katten heeft. Ik betrek het immers op mezelf; "het zou mijn kat kunnen zijn". En zo werkt dat denk ik met alles. Laatst was er een vrouw in mijn omgeving die ongeneeslijk ziek werd. Ze was maar 2 jaar ouder dan ik. Dat betrok ik toen ook op mezelf; het had mij immers ook kunnen overkomen. Terwijl als het iemand overkomt die 15 jaar ouder is dan ik ben, had ik het waarschijnlijk veel minder op mezelf betrokken. Ik denk dat dit heel menselijk gedrag is.
Kissie30 schreef:
25-01-2020 18:31
Maar dat is toch ook niet wat ze gezegd heeft? Dat is hoe jij het opvatte volgens mij?

Ik heb zelf een kat, ik voel kattenleed bij andere katten waarschijnlijk ook veel sterker dan iemand die geen katten heeft. Ik betrek het immers op mezelf; "het zou mijn kat kunnen zijn". En zo werkt dat denk ik met alles. Laatst was er een vrouw in mijn omgeving die ongeneeslijk ziek werd. Ze was maar 2 jaar ouder dan ik. Dat betrok ik toen ook op mezelf; het had mij immers ook kunnen overkomen. Terwijl als het iemand overkomt die 15 jaar ouder is dan ik ben, had ik het waarschijnlijk veel minder op mezelf betrokken. Ik denk dat dit heel menselijk gedrag is.
Echt precies dit.
Toen ik een jaar of 18 was overleed er een mede-leerling/collega bij een auto-ongeluk. Dat heeft echt veel impact gehad destijds. Ik had ze 2 dagen daarvoor nog gesproken.

Wat jij met katten hebt, heb ik met honden. Ik heb zelf (nog) geen hond, vroeger bij ons thuis liep er altijd wel een hond. Voornamelijk op 1 ras ben ik echt dol.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven