Kinderen
alle pijlers
Ik houd niet van mijn kind
vrijdag 21 juni 2019 23:15
Hoi forum genoten,
Ik loop al een paar jaar met dit gevoel rond en kan er eigenlijk bij niemand mee terecht.
Bang dat mensen me niet zullen begrijpen en me zullen veroordelen, voel me nu al schuldig genoeg.
Maar ik realiseer me ook dat het niet helpt om je gevoelens te verzwijgen.
Het zit namelijk zo: ik houd niet van mijn kind.
Zo, dat is er uit.
Ik heb een zoontje van 7 jaar en om de één of andere reden vind ik het gewoon geen leuk kind, en dat terwijl ik dol ben op andere kinderen en zelf heel graag moeder wou worden. Vergeleken met andere kinderen (neefjes, buurkinderen, klasgenoten etc.) is hij gewoon minder slim, minder grappig, minder... schattig en leuk. Om de één of andere reden lijkt hij ook altijd niet helemaal schoon, zelfs als hij net uit bad komt. Hij heeft altijd of een snotneus, of een loopoor en van die vieze vochtige lippen/kin of vlekken op gezicht/kleding. Ik merk ook dat andere mensen minder leuk tegen hem doen dan tegen andere kinderen. Nogmaals, het is dus niet zo dat ik hem verwaarloos. Soms haal ik hem brandschoon uit bad, waarna hij binnen tien minuten er toch weer zo smoezelig uit ziet, begrijp niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Daarnaast is het (en ik vind het vreselijk om te zeggen) gewoon geen knap of leuk kind om te zien.
Verder is hij ook vrij traag in zijn ontwikkeling, al hoewel er niet sprake is van een handicap of een achterstand of iets dergelijks. Maar gewoon vlak voor zijn vierde verjaardag zindelijk, niet zo zelfstandig etc. waardoor hij nog meer aandacht nodig heeft dan een gewoon kind. Ik was eigenlijk al een beetje vies van hem toen hij een baby was, maar ik kreeg overal te horen dat ik vanzelf van hem zou gaan houden, dat de band zou groeien, of dat ik misschien niet zo`n babymoeder was maar dat het later wel goed zou komen. Dat is niet gebeurd, eerlijk gezegd is mijn afkeer voor hem alleen maar toegenomen.
Ik lees wel vaker dat vrouwen het moederschap zwaar vinden, of er achteraf spijt van hebben maar altijd zullen ze benadrukken van hun kind te houden. Ik heb dat niet. Nooit zal ik hem wat aandoen, of hem iets toewensen, maar ik zou het (voor mezelf althans) niet erg vinden als hij er niet meer was. En dat vind ik vreselijk. Zelfs mijn man weet dit niet, hij denkt alleen dat ik het moederschap zwaar vind. Ondertussen zorg ik zo goed mogelijk voor hem en hij lijkt er niet onder te lijden, maar dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Ik hoop maar, omdat hij niet zo slim en oplettend is, dat hij dit ook niet merkt. Ik weet niet zo goed wat ik met deze gevoelens aan moet. Heeft therapie zin? Is er iemand die deze gevoelens herkent, of dit weleens van een andere moeder gehoord heeft? Ik voel mij een monster dat ik dit zo voel en schrijf, maar verder ben ik gelukkig met mijn leven, dus daar ligt het ook niet aan.
Ik loop al een paar jaar met dit gevoel rond en kan er eigenlijk bij niemand mee terecht.
Bang dat mensen me niet zullen begrijpen en me zullen veroordelen, voel me nu al schuldig genoeg.
Maar ik realiseer me ook dat het niet helpt om je gevoelens te verzwijgen.
Het zit namelijk zo: ik houd niet van mijn kind.
Zo, dat is er uit.
Ik heb een zoontje van 7 jaar en om de één of andere reden vind ik het gewoon geen leuk kind, en dat terwijl ik dol ben op andere kinderen en zelf heel graag moeder wou worden. Vergeleken met andere kinderen (neefjes, buurkinderen, klasgenoten etc.) is hij gewoon minder slim, minder grappig, minder... schattig en leuk. Om de één of andere reden lijkt hij ook altijd niet helemaal schoon, zelfs als hij net uit bad komt. Hij heeft altijd of een snotneus, of een loopoor en van die vieze vochtige lippen/kin of vlekken op gezicht/kleding. Ik merk ook dat andere mensen minder leuk tegen hem doen dan tegen andere kinderen. Nogmaals, het is dus niet zo dat ik hem verwaarloos. Soms haal ik hem brandschoon uit bad, waarna hij binnen tien minuten er toch weer zo smoezelig uit ziet, begrijp niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Daarnaast is het (en ik vind het vreselijk om te zeggen) gewoon geen knap of leuk kind om te zien.
Verder is hij ook vrij traag in zijn ontwikkeling, al hoewel er niet sprake is van een handicap of een achterstand of iets dergelijks. Maar gewoon vlak voor zijn vierde verjaardag zindelijk, niet zo zelfstandig etc. waardoor hij nog meer aandacht nodig heeft dan een gewoon kind. Ik was eigenlijk al een beetje vies van hem toen hij een baby was, maar ik kreeg overal te horen dat ik vanzelf van hem zou gaan houden, dat de band zou groeien, of dat ik misschien niet zo`n babymoeder was maar dat het later wel goed zou komen. Dat is niet gebeurd, eerlijk gezegd is mijn afkeer voor hem alleen maar toegenomen.
Ik lees wel vaker dat vrouwen het moederschap zwaar vinden, of er achteraf spijt van hebben maar altijd zullen ze benadrukken van hun kind te houden. Ik heb dat niet. Nooit zal ik hem wat aandoen, of hem iets toewensen, maar ik zou het (voor mezelf althans) niet erg vinden als hij er niet meer was. En dat vind ik vreselijk. Zelfs mijn man weet dit niet, hij denkt alleen dat ik het moederschap zwaar vind. Ondertussen zorg ik zo goed mogelijk voor hem en hij lijkt er niet onder te lijden, maar dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Ik hoop maar, omdat hij niet zo slim en oplettend is, dat hij dit ook niet merkt. Ik weet niet zo goed wat ik met deze gevoelens aan moet. Heeft therapie zin? Is er iemand die deze gevoelens herkent, of dit weleens van een andere moeder gehoord heeft? Ik voel mij een monster dat ik dit zo voel en schrijf, maar verder ben ik gelukkig met mijn leven, dus daar ligt het ook niet aan.
zaterdag 22 juni 2019 06:51
Ik hoop dat dit niet echt is.
Maar als dat wel zo is is therapie een goede.
Mijn medeleven richting ouders die het moeilijk hebbengaat ver. Ik heb zelf een pn depressie gehad en ondanks ik alles voor mijn zoon deed voelde ik er niks bij. Ik snap dus heel goed hoe je je kan voelen. Maar hoe jij het beschrijft is wel heel erg hard.
Mijn oudste heeft gedragsproblemen en is zeker geen hoogvlieger maar ik accepteer hem 100% zoals hij is en vindt hem prachtig. Ook al zijn er dagen dat ik het zwaar vind met al zijn buien en zorgen over zijn ontwikkeling.
Maar goed, zeker therapie gaan doen. Je kind hoeft ook niet zo te zijn als andere kinderen. Je moet leren hem in zijn waarde te laten.
Maar als dat wel zo is is therapie een goede.
Mijn medeleven richting ouders die het moeilijk hebbengaat ver. Ik heb zelf een pn depressie gehad en ondanks ik alles voor mijn zoon deed voelde ik er niks bij. Ik snap dus heel goed hoe je je kan voelen. Maar hoe jij het beschrijft is wel heel erg hard.
Mijn oudste heeft gedragsproblemen en is zeker geen hoogvlieger maar ik accepteer hem 100% zoals hij is en vindt hem prachtig. Ook al zijn er dagen dat ik het zwaar vind met al zijn buien en zorgen over zijn ontwikkeling.
Maar goed, zeker therapie gaan doen. Je kind hoeft ook niet zo te zijn als andere kinderen. Je moet leren hem in zijn waarde te laten.
zaterdag 22 juni 2019 06:54
Het lijkt me heel zinvol met een psycholoog te gaan praten. Je kunt liefde en houden van niet afdwingen maar het lijkt wel of je veel verwachtingen van je kind had (schoon, slim, schattig en mooi) die je kind niet waarmaakt. Misschien is er in je verwachtingen wel wat te veranderen waardoor je kind zich wel geaccepteerd en geliefd voelt.
Sterkte, lijkt me heel moeilijk.
Sterkte, lijkt me heel moeilijk.
zaterdag 22 juni 2019 06:57
Ik herken dit ook alleen als gevoel naar een pasgeboren baby. Die ken je ook nog niet natuurlijk en is nog heel passief in communicatie. En mooi zijn ze ook niet altijd natuurlijk.
Maar als je kind 7 is, is het een heel ander verhaal.
zaterdag 22 juni 2019 07:38
DitHangmat schreef: ↑22-06-2019 06:54Het lijkt me heel zinvol met een psycholoog te gaan praten. Je kunt liefde en houden van niet afdwingen maar het lijkt wel of je veel verwachtingen van je kind had (schoon, slim, schattig en mooi) die je kind niet waarmaakt. Misschien is er in je verwachtingen wel wat te veranderen waardoor je kind zich wel geaccepteerd en geliefd voelt.
Sterkte, lijkt me heel moeilijk.
zaterdag 22 juni 2019 07:38
Wat moeilijk is dit en zoals je al vertelde, je vind het erg rot dat je je zo voelt.
Ik denk dat therapie zeker kan gaan helpen.
Misschien kun je van je zoon leren houden. Door diep van binnen in je hart te voelen dat hij uit jou en je man is voortgekomen en dat hij een deel is van jezelf.
Goed van je dat je het hebt opgeschreven!
Ik denk dat therapie zeker kan gaan helpen.
Misschien kun je van je zoon leren houden. Door diep van binnen in je hart te voelen dat hij uit jou en je man is voortgekomen en dat hij een deel is van jezelf.
Goed van je dat je het hebt opgeschreven!
zaterdag 22 juni 2019 07:44
Allereerst, ontzettend dapper dat je dat hier durft te zeggen. Ik moet zeggen dat ik mijn kinderen rond die leeftijd 7-9 ofzo het minst leuk vond. Viezig, altijd snot aan kleding, strontvegen in onderbroeken. Met open mond eten. Smakken, overal doorheen praten. Gewoon wat viezig. De tandenwisselperiode zeg maar. Daarvoor en daarna vond en vind ik ze enorm leuk.
Ik denk dat jij enorm gebaat bent bij hulp. Maar aan de andere kant... helpt dat? Als het er niet is is het er niet. Of psychische hulp helpt je spontaan iemand (ongeacht wie) leuk te gaan vinden? Dames geloven jullie dat echt? Ik zou wel samen met die hulp kijken waar je afkeer vandaan komt. Vaak ligt de afkeer bij en aan jezelf. Iets wat je in jezelf herkent. Ik weet nog toen een van mijn kinderen een bril moest en al zijn tanden schots en scheef stonden. Ik vond het enorm lelijk, dus vond ik hem minder leuk. Tot ik erachter kwam dat ik dat voelde omdat ik zelf -16 had en zulke tanden vroeger en dat mijn schooltijd tot een hel maakte omdat het me tot gewild pest slachtoffer maakte. Mijn angst dat hem dat stond te wachten tot hij een beugel kon zorgen voor een soort ‘afstand’ oid.
Ik denk dat jij enorm gebaat bent bij hulp. Maar aan de andere kant... helpt dat? Als het er niet is is het er niet. Of psychische hulp helpt je spontaan iemand (ongeacht wie) leuk te gaan vinden? Dames geloven jullie dat echt? Ik zou wel samen met die hulp kijken waar je afkeer vandaan komt. Vaak ligt de afkeer bij en aan jezelf. Iets wat je in jezelf herkent. Ik weet nog toen een van mijn kinderen een bril moest en al zijn tanden schots en scheef stonden. Ik vond het enorm lelijk, dus vond ik hem minder leuk. Tot ik erachter kwam dat ik dat voelde omdat ik zelf -16 had en zulke tanden vroeger en dat mijn schooltijd tot een hel maakte omdat het me tot gewild pest slachtoffer maakte. Mijn angst dat hem dat stond te wachten tot hij een beugel kon zorgen voor een soort ‘afstand’ oid.
zaterdag 22 juni 2019 07:48
Therapie kan zeker helpen en ben je eigenlijk verplicht naar je zoontje toe. Hij kan dit namelijk niet niet voelen, onderhuids, en dat laat absoluut littekens achter. Wat jij beschrijft gaat trouwens wel wat verder dan niet houden van, je beschrijft oprechte afkeer en teleurstelling. Dat zijn nogal heftige emoties naar een onschuldig kind toe. Daar zit gok ik echt een rits aan problemen bij jou achter en daar heb je echt hulp bij nodig. Je kind heeft hier geen enkele schuld aan namelijk en alleen jij kunt iets doen aan deze situatie. Ga naar de huisarts alsjeblieft.
zaterdag 22 juni 2019 07:55
Nee hoor, het bestaat en juist mensen als jij zorgen ervoor dat het een taboe blijft erover te praten.
Een kennis van mij had gewoon een ‘kutkind’. Ik zag het voor het eerst toen hij drie was. Hij was altijd al wat vervelend. Vriendin was voortvarend en heeft meteen het hele register aan verkrijgbare hulp ingeroepen. Het lag aan hun opvoeding dacht ze. Terwijl de andere twee gewoon normale kinderen waren.
Maar hij begon rond die leeftijd pootjes uit insecten te trekken. Dieren bewust pijn te doen en iets later zijn broer en zusje. Wachten tot ze haar handje bij de deur had en dan keihard de deur dichtgooien. Dus dochter naar de ehbo met gebroken vingertjezs Toen was hij 5. Later ze expres van de trap duwen, de staart van de hond in de dik zetten. Probeer dan nog eens van je kind te houden. Knappe jongen/meid die dat redt
Uiteindelijk bleek alleen opname en dan voor altijd een optie. Het kind bleek een psychopaat in de dop te zijn die zijn plezier haalde uit het pijn doen van anderen. Voor straf haalde hij zijn neus op. Een goed gesprek? Kansloos. Totaal onbereikbaar voor ouders en hulpverlening. Hadden ze niet de moeilijke keuze gemaakt hem in een instelling te plaatsen had dit er een geworden waar we later op het nieuws hadden gezien dat hij iets gruwelijks had gedaan.
Overigens even voor de duidelijk niets hiervan zie ik terug bij het kind van TO hoor. TO is gewoon teleurgesteld in zichzelf en man en daar heeft ze hulp bij nodig. Want laten we eerlijk zijn, kinderen zijn net mensen. Je zegt het niet tegen ze, maar het gros is gewoon truus en piet doorsnee (met niets aan bijzonderheden) een aantal is gewoon echt echt niet mooi (maar dat zien die ouders gelukkig niet) en een paar zijn pareltjes
anoniem_245179 wijzigde dit bericht op 22-06-2019 08:14
12.58% gewijzigd
zaterdag 22 juni 2019 07:56
Ja natuurlijk kan dat helpen. En spontaan iemand lief en leuk vinden ga je natuurlijk niet nee, maar dat is ook niet de insteek van therapie.Orangetree schreef: ↑22-06-2019 07:44Allereerst, ontzettend dapper dat je dat hier durft te zeggen. Ik moet zeggen dat ik mijn kinderen rond die leeftijd 7-9 ofzo het minst leuk vond. Viezig, altijd snot aan kleding, strontvegen in onderbroeken. Met open mond eten. Smakken, overal doorheen praten. Gewoon wat viezig. De tandenwisselperiode zeg maar. Daarvoor en daarna vond en vind ik ze enorm leuk.
Ik denk dat jij enorm gebaat bent bij hulp. Maar aan de andere kant... helpt dat? Als het er niet is is het er niet. Of psychische hulp helpt je spontaan iemand (ongeacht wie) leuk te gaan vinden? Dames geloven jullie dat echt? Ik zou wel samen met die hulp kijken waar je afkeer vandaan komt. Vaak ligt de afkeer bij en aan jezelf. Iets wat je in jezelf herkent. Ik weet nog toen een van mijn kinderen een bril moest en al zijn tanden schots en scheef stonden. Ik vond het enorm lelijk, dus vond ik hem minder leuk. Tot ik erachter kwam dat ik dat voelde omdat ik zelf -16 had en zulke tanden vroeger en dat mijn schooltijd tot een hel maakte omdat het me tot gewild pest slachtoffer maakte. Mijn angst dat hem dat stond te wachten tot hij een beugel kon zorgen voor een soort ‘afstand’ oid.
zaterdag 22 juni 2019 07:58
Dat is toch heel iets anders dan het geval van TO?Orangetree schreef: ↑22-06-2019 07:55Nee hoor, het bestaat en juist mensen als jij zorgen ervoor dat het een taboe blijft erover te praten.
Een kennis van mij had gewoon een ‘kutkind’. Ik zag het voor het eerst toen hij drie was. Hij was altijd al wat vervelend. Vriendin was voortvarend en heeft meteen het hele register aan verkrijgbare hulp ingeroepen. Het lag aan hun opvoeding dacht ze. Terwijl de andere twee gewoon normale kinderen waren.
Maar hij begon rond die leeftijd pootjes uit insecten te trekken. Dieren bewust pijn te doen en iets later zijn broer en zusje. Wachten tot ze haar handje bij de deur had en dan keihard de deur dichtgooien. Dus dochter naar de ehbo met gebroken vingertjezs Toen was hij 5. Later ze expres van de trap duwen, de staart van de hond in de dik zetten. Probeer dan nog eens van je kind te houden. Knappe jongen/meid die dat redt
Uiteindelijk bleek alleen opname en dan voor altijd een optie. Het kind bleek een psychopaat in de dop te zijn die zijn plezier haalde uit het pijn doen van anderen. Voor straf haalde hij zijn neus op. Een goed gesprek? Kansloos. Totaal onbereikbaar voor ouders en hulpverlening. Hadden ze niet de moeilijke keuze gemaakt hem in een instelling te plaatsen had dit er een geworden waar we later op het nieuws hadden gezien dat hij iets gruwelijks had gedaan.
Ik vind trouwens dat jij op een vreemde manier over kinderen praat. Alsof ze het meer verdienen om van gehouden te worden als ze mooi en slim zijn. Erg schadelijk voor kinderen.
anoniem_369971 wijzigde dit bericht op 22-06-2019 08:00
5.87% gewijzigd
zaterdag 22 juni 2019 07:59
Dit soort kinderen bestaan, maar zijn echte uitzonderingen. De instellingen zitten niet vol met dit soort mannen/jongens. Ik zou hier TO dus niet zo ongerust mee maken. Ik lees niets over dit soort gekke uitspattingen of neigingen.Orangetree schreef: ↑22-06-2019 07:55Nee hoor, het bestaat en juist mensen als jij zorgen ervoor dat het een taboe blijft erover te praten.
Een kennis van mij had gewoon een ‘kutkind’. Ik zag het voor het eerst toen hij drie was. Hij was altijd al wat vervelend. Vriendin was voortvarend en heeft meteen het hele register aan verkrijgbare hulp ingeroepen. Het lag aan hun opvoeding dacht ze. Terwijl de andere twee gewoon normale kinderen waren.
Maar hij begon rond die leeftijd pootjes uit insecten te trekken. Dieren bewust pijn te doen en iets later zijn broer en zusje. Wachten tot ze haar handje bij de deur had en dan keihard de deur dichtgooien. Dus dochter naar de ehbo met gebroken vingertjezs Toen was hij 5. Later ze expres van de trap duwen, de staart van de hond in de dik zetten. Probeer dan nog eens van je kind te houden. Knappe jongen/meid die dat redt
Uiteindelijk bleek alleen opname en dan voor altijd een optie. Het kind bleek een psychopaat in de dop te zijn die zijn plezier haalde uit het pijn doen van anderen. Voor straf haalde hij zijn neus op. Een goed gesprek? Kansloos. Totaal onbereikbaar voor ouders en hulpverlening. Hadden ze niet de moeilijke keuze gemaakt hem in een instelling te plaatsen had dit er een geworden waar we later op het nieuws hadden gezien dat hij iets gruwelijks had gedaan.
TO, hoe vind je het karakter van je zoon? Kun je wel eens met of om hem lachen? Hoe staat je man hierin?
zaterdag 22 juni 2019 08:02
Waarom quote je alles behalve mijn laatste maar belangrijkste alinea waarin ik zeg dat ik NIETS van wat ik in jouw quote schrijf terugzie bij het kind van TO?JonathanStrange schreef: ↑22-06-2019 07:59Dit soort kinderen bestaan, maar zijn echte uitzonderingen. De instellingen zitten niet vol met dit soort mannen/jongens. Ik zou hier TO dus niet zo ongerust mee maken. Ik lees niets over dit soort gekke uitspattingen of neigingen.
TO, hoe vind je het karakter van je zoon? Kun je wel eens met of om hem lachen? Hoe staat je man hierin?
zaterdag 22 juni 2019 08:04
Omdat je die er later bij hebt gezet, ná mijn quote?Orangetree schreef: ↑22-06-2019 08:02Waarom quote je alles behalve mijn laatste maar belangrijkste alinea waarin ik zeg dat ik NIETS van wat ik in jouw quote schrijf terugzie bij het kind van TO?
Waarom reageer je daar zo op? Ik houd niet al jouw reacties bij.
zaterdag 22 juni 2019 08:05
Ik las van de week ergens een blog waarin iemand schreef dat van je kind houden niet nodig is, maar dat je je kind gewoon moet geven wat ie nodig heeft.
Zal er iets anders gestaan hebben, maar daar kwam het op neer.
Als ik de OP lees geloof ik er niks van, want iets te overtrokken, maar als het wel zo is: zorg dat je kind krijgt wat ie nodig heeft: onderdak, positieve feedback, eigenwaarde.
En ga in therapie.
Zal er iets anders gestaan hebben, maar daar kwam het op neer.
Als ik de OP lees geloof ik er niks van, want iets te overtrokken, maar als het wel zo is: zorg dat je kind krijgt wat ie nodig heeft: onderdak, positieve feedback, eigenwaarde.
En ga in therapie.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
