Moeilijke relatie met dochter

06-12-2019 08:57 58 berichten
Alle reacties Link kopieren
Vanmorgen was er weer ruzie hier thuis. Ruzie met mijn dochter van 8. Ik schrijf dit topic dus wat geëmotioneerd , sorry voor mocht het wat heftig of onduidelijk overkomen.

Wij hebben een dochter van acht dus , waar ik vreselijk veel van hou. Ze is enig kind en blijft dat ook. Ik heb een fijn huwelijk , een lieve man . Dochter trekt erg naar haar vader wat ik niet heel erg vind en ook wel begrijp , hij werkt meer dan ik en ze ziet hem dus minder vaak dan dat ze mij ziet. Vanmorgen escaleerde het hier , voor de zoveelste keer. Ik wil ivm privacy niet uitschrijven waarom precies maar het komt er op neer dat mijn dochter ontzettend brutaal en respectloos tegen mij kan doen. Vaak lijkt dit uit het niets te komen maar is dan terug te voeren naar iets waar ze bijv niet haar zin in kreeg.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om een voorbeeld te noemen en te vertellen wat ze dan precies doet en hoe. Even een voorbeeld wat voor anderen denk ik nogal stom overkomt maar om aan te geven hoe het dan gaat : wij hebben een poes. Onze dochter houdt ontzettend veel van diertjes. Een paar dagen terug gaf ik de poes een kattensnoepje . Vervolgens gaat dochter dus tegen mij te keer . Dat ik zeker wil dat de poes stikt omdat ik het snoepje ( soort stokje) niet door midden brak. Dat ik lekker vooral zo door moet gaan als ik wil dat de poes stikt etc etc. Ik word dan vervolgens boos (tel eerst tot 10 omdat ik niet steeds weer de boze moeder wil zijn ) en zeg dat ze moet ophouden om op zo’n toon tegen me te praten. Ik ben het vervolgens zat omdat het de zoveelste keer is dat ik het gevoel heb dat ze de vloer met me aanveegt en uiteindelijk resulteert het in tranen van beide kanten omdat zij het dan goed wil maken en ik me qua gevoel van haar afsluit. Zij raakt dan heel erg overstuur en ik word wanhopig want ik weet niet hoe verder. Uiteindelijk blijkt dan achteraf dat ze zo deed omdat zij de poes het snoepje had willen geven . Na de ruzie van vanmorgen zit ze op haar kamer .

Ik had zelf vroeger een heel heftige relatie met mijn moeder. Ik hield veel van haar maar ik heb haar ook gehaat ( niet alleen in mijn puber jaren maar zelfs nog toen ik in de 20 was ) Mijn moeder was vaak boos , sloeg me veel ( doe ik niet bij mijn dochter !!) en heeft de meest vreselijke dingen tegen me gezegd. Naarmate ze ouder werd ( en meer afhankelijk van mij ) werd onze relatie beter maar ik ben ontzettend bang dat ik net zo word als mijn eigen moeder en dat mijn kind een hekel aan mij krijgt zoals ik aan mijn eigen moeder. Wanneer een situatie hier escaleert zie ik mezelf terug in mijn dochter. Het brutale maar ook de wanhoop en de roep om troost en zie ik in mezelf mijn moeder terug, het boze , afstandelijke. Ik zeg zo vaak tegen mezelf dat ik er alles aan moet doen om niet zo te worden als mijn eigen moeder. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat mijn kind een hekel aan me krijgt en zich gaat schamen voor mij zoals ik voor mijn moeder deed.

Maar hoe keer ik dit om ? Hoe krijgt mijn dochter meer respect voor mij en hoe maken we minder ruzie. Alleen tot 10 tellen is niet genoeg heb ik gemerkt. Ik hou ontzettend veel van haar maar weet niet meer hoe ik dit soort situaties kan voorkomen. Mijn man pakt haar ook aan als ze brutaal doet tegen mij en stuurt haar dan naar haar kamer bijvoorbeeld. Als haar vader boos op haar is vindt ze dat echt vreselijk waardoor ik haar dan weer ga troosten en zo helemaal niet meer duidelijk is waar de situatie is begonnen.

Onze dochter is een lief , onzeker meisje . Rustig. Veel vriendinnetjes maar bij speelafspraken kan ze even goed irritant gedrag vertonen omdat ze dan bijvoorbeeld jaloers is wanneer er een vriendinnetje aandacht krijgt van mij , iemand aan speelgoed komt wat ze niet wil delen of wanneer iemand bijvoorbeeld onze poes ( die poes weer :)) of ons paard eten mag geven of borstelen . Resultaat is dan boos gedrag naar mij , naar haar vriendinnen , ruzie tussen haar en mij en strijd en gedoe. Vriendinnen hebben het nu nog niet zo door maar die tijd komt natuurlijk wel. Nog een angst van mij , dat ze geen vriendinnen overhoud.

Man en ik hebben een paar jaar geleden al hulp gezocht bij jeugd en gezin . Daar werd ons min of meer verteld dat we het prima deden en dat elke ouder wel eens worstelt met hun kinderen. Ondertussen heb ik al zo vaak gegoogled op psychologen in de buurt die gespecialiseerd zijn in ouder-kind relaties maar iets houdt me tegen , angst dat ik het voor haar te zwaar maak door haar nu al naar een psych mee te nemen .

Dit alles zorgt er voor dat ik constant op mijn tenen loop , bang dat het hier escaleert . Speelafspraken kan ik een nacht van te voren van wakker liggen , bang dat er weer ruzie tussen ons komt of door haar gedrag er weer boos gedoe komt naar vriendinnen. Ik ben eigenlijk al een paar jaar een brok zenuwen . Ik wil zo ontzettend graag een leuke moeder zijn en voel me zo gefaald . Ik ging vroeger ook altijd naar vriendinnen want die hadden veel leukere moeders dan ik . Ik ben zo bang dat mijn kind ook zo wordt ...

Ik hoop dat er iemand hier tips heeft , bedankt voor het lezen van dit lange verhaal in ieder geval.
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt alsof je zelf nog heel erg worstelt met je verleden met je moeder. Voor mij lijkt de eerste stap om daar mee aan de slag te gaan zelf met een therapeut.
Er zit nog teveel pijn en onzekerheid bij jou, waardoor haar gedrag een te groot effect op je heeft.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren
Wanneer je zelf als kind niet hebt geleerd om met boosheid om te gaan, is het niet zo gek dat je dat nu nog steeds niet goed weet. En omdat je het niet goed kunt, kun je het je kind ook niet goed leren.
Ik zou hulp vragen van een psycholoog om te leren met je gevoelens om te gaan, zodat je ook anders met de boosheid van je kind kan leren omgaan.

Je klinkt als een hele lieve moeder!
Alle reacties Link kopieren
Ben jij weleens bij een psycholoog geweest voor jouw verleden? Je hoeft niet gelijk je kind mee te nemen.
Ik denk dat jij alleen beste eens met een psycholoog kan gaan praten, over je eigen jeugd en over hoe jij wil opvoeden en hoe ze strakjes over jou denkt.
Je mag best eens boos worden en grenzen stellen. Daar is helemaal niks mis mee.

Maar misschien werkt je jeugd te veel door, word het allemaal veel te beladen?

Ik zou dus zelf eens gaan praten bij de huisarts, vraag om een gesprek bij de GGZ praktijkondersteunder ( ketenzorg en kost geen eigen risico en daar krijg je advies en handvatten, is het te gecompliceerd kan hij/zij je gericht doorwijzen) of meteen een psycholoog.
Begin daar eens mee.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 06-12-2019 09:49
15.71% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik heb geen tips maar wil je wel even een hart onder de riem steken :hug:
Het klinkt absoluut niet als onwil van jouw kant, alleen onmacht. Ik hoop dat je goede tips krijgt die je verder kunnen helpen.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het lastig om echt "in kaart" te kunnen brengen wat precies het probleem is, daarom kan ik alleen je poezensnoepje voorbeeld als aanhaakpunt gebruiken.
Ik persoonlijk had na zin 1 gezegd: "wil jij je grote mond houden?" en de rest had ik genegeerd. Als ze was doorgegaan had ik haar even bij de arm gepakt en op een plek neergezet waar ik haar niet kon horen. Met andere woorden, dit is gedrag dat ik domweg niet pik.

Nu vrees ik dat jullie dit stadium allang voorbij zijn en ze is ook geen heel klein meisje meer. Is het een plan om op een rustig moment met haar te praten over haar gedrag? Er achter proberen te komen waar haar onvrede zit, waar haar behoefte vandaan komt om zo tegen je te snarken?

Jullie relatie lijkt zo ondertussen het niveau te hebben bereikt van giftig, mede doordat jij zo'n ontzettend goede moeder wil zijn wegens je jeugdtrauma. Misschien moet je daar eens mee stoppen en doen wat je moet doen. Namelijk opvoeden!
...
Alle reacties Link kopieren
Ik herken het wel een beetje. Zoon is 6 en trekt erg naar mij toe, mn man en hij botsen vaak.

Ik weet ook niet wat te doen soms. Hij is een heel moeilijk kind met soms echt gedragsproblemen. Hulp is moeilijk want aan die tips heb je niet veel.

Het enige wat mij op valt aan je verhaal is dat je dochter zegt, dat je vooral zo door moet gaan als je wil dat poes stikt. Dat vooral zo door gaan klinkt echt als iets wat ze vaak van jou hoort en het daarom nazegt. Ik heb namelijk heel vaak dat zoon brutaal is en dan dingen hoor die ik tegen hem zeg. Dan denk ik, ohjee ik ben wel vaak op hem aan het vitten en geef niet genoeg complimenten. Dus ik ben heel erg bezig met positief blijven, anders kan ik echt de hele dag boos op hem zijn. Man kan dat minder goed en is vaak negatiever tegenover hem en dus meer ruzie. Hoe zit dat bij jullie?
Alle reacties Link kopieren
Oh lieverd, moederschap is denk ik nog moeilijker als je zelf een kutmoeder hebt gehad. Ik had ook een vreselijke moeder die alles wat ik deed kut vond.

Ik ben nu zelf moeder van een jongetje van bijna zes en ik heb het idee dat het brutaal zijn een leeftijdsding is. Ze beginnen echt te beseffen dat ze een eigen individu zijn en als je liefdevol bent als moeder, gaan ze brutaal tegen je doen. Ik heb dat niet gedaan bij mijn moeder want daar was geen ruimte voor.

Mag ik je een tip geven? Hoe boos je ook bent, probeer je niet af te sluiten, zodra je kind het goed wil maken met je, laat haar toe, zeg desnoods, ik voel nog boosheid en frustratie, maar ik ben blij dat je naar me toekomt.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je te voorzichtig bent en juist omdat jij niet zoals je moeder wil zijn voelt ze jouw onzekerheid en dat maakt haar machteloos, ze zoekt leiding en grenzen en krijgt dat niet, ze probeert je keer op keer uit, daardoor heeft ze nu ook de pest aan je, niet omdat je streng bent maar omdat je zwak bent in haar ogen.

Zelf met een psycholoog praten of zo'n hulp met opvoeden bureau bezoeken, wordt je bewust van wat je uitzend en wil veranderen, als jij het niet eens weet hoe moet zij het dan snappen..
En zo'n grote mond niet accepteren hoor, direct zeggen, ik wil niet dat je zo tegen mij praat want zo praat ik ook niet tegen jou en de tweede keer naar haar kamer sturen, zonder sorry en schuldgevoel want dat kan echt niet.
Alle reacties Link kopieren
Als je opzoek bent naar hulp voor het hele gezin kun je googelen op 'systeemtherapie', een therapie gericht op het hele systeem (gezin) en de onderlinge familiebanden. Maar zoals hierboven eerder is geschreven denk ik dat het niet veel kwaad kan om eerst zelf alles op een rijtje te krijgen. Misschien zijn het (on)bewuste triggers die je dochter aan jou geeft wat jij koppelt met je eigen verleden waarom het je zo raakt.

Een ding is zeker, je kan en mag hulp zoeken. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je het 'te zwaar'maakt voor je dochter. jij voelt je nu als opvoeder ellendig en zenuwachtig, dat is niet bevorderlijk voor het kind. En het hoeft helemaal niet zwaar te zijn he ;). Zoek een instelling of therapeut / coach wie dan ook waar jij je goed bij voelt.
Hoe gaat jouw man met jou om? Kan het zijn dat ze gedrag van haar vader richting jou kopieert?
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat hulp voor jezelf zoeken inderdaad stap 1 is.

Deze leeftijd omvat veel uittesten en op eigen benen proberen te gaan staan.
Zoonlief heeft die leeftijd ook en kan soms ook enorm dwarsliggen. Hier gelden er strikte regels voor bepaald gedrag en hij weet welke gevolgen er aan hangen.
Daarnaast praten we veel over dingen en knuffelen we veel en doen positieve dingen samen (en benoemen dit ook).
Jarig_Jetske schreef:
06-12-2019 08:57
Ik ben het vervolgens zat omdat het de zoveelste keer is dat ik het gevoel heb dat ze de vloer met me aanveegt en uiteindelijk resulteert het in tranen

Ze is pas acht, ze geeft veegt niet bewust de vloer met jou aan. Jij bent de volwassene stap uit die strijd, trek het je niet persoonlijk aan. Zij moet leren met zulke situaties om te gaan, en kiest een veilig persoon om tegenin te gaan.
Alle reacties Link kopieren
Andersom schreef:
06-12-2019 09:23
Ze is pas acht, ze geeft veegt niet bewust de vloer met jou aan. Jij bent de volwassene stap uit die strijd, trek het je niet persoonlijk aan. Zij moet leren met zulke situaties om te gaan, en kiest een veilig persoon om tegenin te gaan.
Ik denk dat ze inmiddels wel de vloer met haar moeder aanveegt en dat moeder dit goed aanvoelt. Ze is geen 2 ze is 8
Alle reacties Link kopieren
Ik zou inderdaad hulp zoeken voor jezelf zonder kind. Als jij geholpen wordt zal dat ook weer positief afstralen op de band met je dochter.

Ik vind je dapper en erg lief klinken. Go for it! :rose:
Alle reacties Link kopieren
Je gaat haar troosten als haar vader boos op haar is?

Je bent veel te onzeker en dat voelt je kind aan en daarom loopt ze over je heen. Dit is een patroon dat jaren geleden is begonnen.

Een kind heeft leiding nodig en stabiliteit.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de reacties tot nu toe ♥️. Ik reageer vanmiddag . Ik ga nu eerst, als het goed is , gips van mijn been laten verwijderen 🎉
Alle reacties Link kopieren
Je man pakt haar brutaliteit dus wel aan, jij ondermijnt het gedrag van je man. Je dochter krijgt bij je man waarschijnlijk duidelijke grenzen, dat voelt veilig voor haar. Jij stelt geen grenzen, je bent vooral bezig om niet hetzelfde te worden als jouw moeder en dat moet je echt los laten. Ga zsm naar een psycholoog voor je eigen problemen. Laagdrempeliger is het om eerst naar de huisarts te gaan. Doe het voor je dochter.
Dahlia74 schreef:
06-12-2019 09:36
Je man pakt haar brutaliteit dus wel aan, jij ondermijnt het gedrag van je man. Je dochter krijgt bij je man waarschijnlijk duidelijke grenzen, dat voelt veilig voor haar. Jij stelt geen grenzen, je bent vooral bezig om niet hetzelfde te worden als jouw moeder en dat moet je echt los laten. Ga zsm naar een psycholoog voor je eigen problemen. Laagdrempeliger is het om eerst naar de huisarts te gaan. Doe het voor je dochter.
Precies dit.

Je dochter schreeuwt om begrenzing die jij haar vervolgens niet geeft. En je sluit je vervolgens ook nog eens emotioneel voor haar af.

Ik denk echt dat je bij jezelf moet beginnen.
Ik denk dat ze onzeker is over jullie relatie. Vandaar de jaloezie en het niet-vertellen wat er echt is.
Soms is een kind echt een spiegel van je eigen emoties.
Als dat herkenbaar is voor je, dan zou je je wat meer kunnen bekwamen in het benoemen van wat er is. Dus als die vriendinnetjes weg zijn: "joh, ik zat te denken, waarom reageerde je nou zo? En toen kwam in me op dat je misschien wel baalt dat ik hen aandacht gaf. Vind je dat ik jou soms te weinig aandacht geef? Je bent heel belangrijk voor me en ik denk soms wel eens dat je wat afstand van me wil.... maar voor hetzelfde geld zijn dat de momenten dat jij denkt: die trut heeft geen aandacht voor me." (en dan vooral luisteren naar wat je kind zegt).
In het geval van je voorbeeld denk ik dat je je teveel laat meeslepen in de emoties van het moment.
Je dochter denkt dat jullie kat stikt in het snoepje en raakt in paniek. Jij weet dat jullie kat niet gaat stikken, omdat hij tanden heeft waarmee hij het snoepje in stukjes kan bijten.
Als je dat op zo'n moment in alle rust kunt uitleggen gaat ze het vertrouwen krijgen dat jij weet wat je doet en dat ze de volgende keer niet in paniek hoeft te raken.
Alle reacties Link kopieren
Ik zie in je berichten een aantal dingen die niet goed gaan.
- het goedmaken van disciplinaire maatregelen van je man. Je ondermijnt zijn opvoeding en geeft haar het signaal dat het toch niet zo erg is dat ze brutaal tegen je is.
- overstuur raken als ze tegen je tekeer gaat.
Blijf rustig, stel grenzen aan haar gedrag en probeer de reden te achterhalen waarom ze zich zo gedraagt. Lukt dat niet, maak duidelijk dat ze zo niet tegen je kan praten, geef haar een disciplinaire maatregel (naar haar kamer oid) voor een bepaalde tijd en maak duidelijk dat je weer samen met elkaar praat als ze normaal tegen je doet.
Als de emoties uit de lucht zijn kun je praten over het hoe en waarom.

En eens met de anderen: je laat je verleden teveel meespelen in je acties en reacties.

Doe je ook leuke dingen met haar?
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend dat je zo vast zit in een negatieve spiraal met je dochter.
Ik herken het wel een beetje van onze 8 jarige zoon. Die heeft soortgelijk karakter.
Bij hem zit er veel angst en onzekerheid achter. Daar kwamen we achter bij een orthopedagoog. Daar leerde hij praten over zijn werkelijke gevoelens.
Hij leerde als bij jou voorbeeld over de poes om zijn teleurstelling uit te spreken dat hij het snoepje had willen geven (kwetsbaar opstellen) ipv een masker op te zetten en bijdehand te gaan doen.
Dat kwetsbaar opstellen vindt hij nog steeds moeilijk, maar daar kunnen we nu wel beter over praten samen en komen we nader tot elkaar.
Daarnaast is het goed dat je je bewust bent van het jezelf voor haar afsluiten als ze het na escalatie goed wil maken.
Werk daar aan. Je hoeft niet alles voor te blijven om een goede moeder te zijn. Achteraf samen evalueren wat er nou precies gebeurde is ook goed.
Alle reacties Link kopieren
Ze heeft geen broer of zus om ruzie mee te leren maken, dus doet ze dat met jou. Alleen blijf jij hangen in je boosheid en neem je het te persoonlijk.

Ze zal misschien niet erg goed zijn in delen en dan hang jij de heel erg leuke moeder uit vanwege jouw verleden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven