Kinderen
alle pijlers
Ik wilde mijn kind niet
vrijdag 24 januari 2020 00:08
Ik lig hier in het donker in bed en de tranen rollen over mijn wangen. Precies 10 jaar geleden was ik nu net bevallen van mijn jongste kind. Maar ik wilde hem niet. Ik wist niet wat ik met hem aan moest en wilde hem al helemaal niet vast houden.
2 weken eerder had mijn ex laten weten niet meer volledig voor mij te kunnen gaan. En nog diezelfde avond lag hij bij een ander in bed. Mij hoogzwanger achterlatend met 2 kleine kinderen.
Ik heb de bodem van de put gezien, kon niet meer genieten en toen kwam de jongste ook nog eens 4 weken te vroeg, met alle toeters en bellen, op de wereld. Zoon had een slecht start, maar dat drong niet tot me door. Zoon werd bij mij neer gelegd, maar ik wilde hem niet. Ik was er helemaal niet klaar voor. Hoe moest ik dat ooit gaan doen. Ik kon alleen maar huilen. Zag een groot zwart gat. En daar paste dat kind, wat ik niet wilde, helemaal niet bij. Ik had geen band met hem zoals ik met de andere 2 kinderen direct had. Ik wilde hem niet vasthouden, niet in bad doen, niks. Ik kon het niet.
Dankzij de kraamhulp, huisarts, cb etc. is die band helemaal goed gekomen. Maar 1 dag per jaar voel ik me schuldig. 1 dag per jaar vier ik eerst een feestje met zoon en dan komen ‘s avonds in bed de tranen. Ik wilde mijn lieve, mooie, slimme, kleine mannetje niet.
2 weken eerder had mijn ex laten weten niet meer volledig voor mij te kunnen gaan. En nog diezelfde avond lag hij bij een ander in bed. Mij hoogzwanger achterlatend met 2 kleine kinderen.
Ik heb de bodem van de put gezien, kon niet meer genieten en toen kwam de jongste ook nog eens 4 weken te vroeg, met alle toeters en bellen, op de wereld. Zoon had een slecht start, maar dat drong niet tot me door. Zoon werd bij mij neer gelegd, maar ik wilde hem niet. Ik was er helemaal niet klaar voor. Hoe moest ik dat ooit gaan doen. Ik kon alleen maar huilen. Zag een groot zwart gat. En daar paste dat kind, wat ik niet wilde, helemaal niet bij. Ik had geen band met hem zoals ik met de andere 2 kinderen direct had. Ik wilde hem niet vasthouden, niet in bad doen, niks. Ik kon het niet.
Dankzij de kraamhulp, huisarts, cb etc. is die band helemaal goed gekomen. Maar 1 dag per jaar voel ik me schuldig. 1 dag per jaar vier ik eerst een feestje met zoon en dan komen ‘s avonds in bed de tranen. Ik wilde mijn lieve, mooie, slimme, kleine mannetje niet.
vrijdag 24 januari 2020 00:13
vrijdag 24 januari 2020 00:16
Wat heftig voor je! Het klinkt voor mij niet alsof je je kind niet wilde, je wilde deze situatie niet. Met een man die je verliet terwijl je hoogzwanger was. Logisch dat je in die situatie, met alle stress, niet ook de plek had voor een bevalling en de zorg voor een pasgeboren (te vroeg geboren) kindje. Je had meer dan genoeg aan jezelf.
Wees niet te hard voor jezelf, je klinkt als een moeder die ontzettend veel van haar zoon houdt!
Wees niet te hard voor jezelf, je klinkt als een moeder die ontzettend veel van haar zoon houdt!
vrijdag 24 januari 2020 00:17
vrijdag 24 januari 2020 00:18
vrijdag 24 januari 2020 00:41
Dankje voor jullie lieve berichtjes!
364 dagen gaat het eigenlijk heel goed. Als het dan al ooit naar boven komt dat kan ik het heel makkelijk relativeren. Maar die ene dag brengt zoveel oude gevoelens naar boven, dat het dan even overweldigend is. Ik hoop elk jaar opnieuw dat ik het volgende jaar gewoon alleen maar kan genieten van zijn verjaardag. Misschien als hij 11 wordt
364 dagen gaat het eigenlijk heel goed. Als het dan al ooit naar boven komt dat kan ik het heel makkelijk relativeren. Maar die ene dag brengt zoveel oude gevoelens naar boven, dat het dan even overweldigend is. Ik hoop elk jaar opnieuw dat ik het volgende jaar gewoon alleen maar kan genieten van zijn verjaardag. Misschien als hij 11 wordt
vrijdag 24 januari 2020 00:46
vrijdag 24 januari 2020 06:58
Dit. Ik kan gewoon geen woord verzinnen voor wat voor ongelooflijke zak je bent als je je hoogzwangere vrouw, de moeder van je 2 - bijna 3 - kleine kinderen, verlaat.blijfgewoonbianca schreef: ↑24-01-2020 00:16Nergens voor nodig.
Ik hoop dat zijn pa zich 365 dagen per jaar zich wel zo voelt.
Echt onvoorstelbaar. En schandalig. Je bent vader, je bent verantwoordelijk voor een gezin. Je bent geen 15 meer.
Maar goed, dat terzijde. Ik was ook niet verliefd op mijn kind. Ik was heel gewenst en gepland na veel gedoe dankzij IVF zwanger, mijn relatie was goed, ik kon niet wachten op mijn kind. En toen was hij er en toen dacht ik: ‘is dit het?’
Ik vond hem wel lief en mooi hoor, maar ik was zo overweldigd door alles dat ik gewoon totaal niet bij mijn emoties kon en het overviel me zó dat hij gewoon een totale vreemde voor me was. Ik had verwacht dat ik zou denken ‘ja jij bent het.’ Maar ik dacht: ‘ze hadden elke baby uit het ziekenhuis hier neer kunnen leggen en dan had dat ook mijn kind kunnen zijn. Ik herken hem niet.’
Ik voel me daar nooit schuldig over. Liefde mag ook groeien, het hoeft er niet per se vanaf dag 1 te zijn. Het is fijn als je direct smoorverliefd bent op je eigen kind, maar het is ook mogelijk dat het even duurt. En zoals je weet komt het dan ook goed.
Ik ben iig nu dol op mijn eigen kind en kan me niet meer voorstellen dat ik ooit heb gedacht dat hij niet mijn kind zou zijn, want ik herken hem tenslotte uit duizenden, deze hoort overduidelijk bij mij (hij wordt dit voorjaar 3).
En trouwens, als ik mijn posts teruglees van toen zoon net geboren was hier op vf of whatsappjes ofzo, dan lees ik een moeder die toen eigenlijk ook al heeeeel erg verliefd op haar zoon was, ook al wist ze dat zelf nog niet
Gefeliciteerd net je zoon
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 24 januari 2020 07:07
Kijk eens kritisch naar wat er gebeurd is. Wilde je je KIND niet? Of wilde je de SITUATIE niet en had je kind toevallig de pech in deze situatie geboren te worden?
Ik denk dat er mensen slechter uit die situatie gekomen zouden zijn hoor! Want dit is nogal een traumatisch gebeuren lijkt me!
Wat een lul de behanger trouwens, die vent. Vader wil ik hem niet eens noemen. Ik hoop dat hij gewoon buiten beeld is en niet het geluk heeft van je mannetje te mogen genieten. Dat verdient hij niet!
Ik denk dat er mensen slechter uit die situatie gekomen zouden zijn hoor! Want dit is nogal een traumatisch gebeuren lijkt me!
Wat een lul de behanger trouwens, die vent. Vader wil ik hem niet eens noemen. Ik hoop dat hij gewoon buiten beeld is en niet het geluk heeft van je mannetje te mogen genieten. Dat verdient hij niet!
vrijdag 24 januari 2020 07:59
Tijdens de bevalling zag ik dat er paniek was. Verpleegkundigen die alle kanten in renden en riepen om de gynaecoloog. Maar het drong niet tot me door. Zoon was er en zag grauw, waardoor ze hem meteen mee namen. Ik weet niet waar naar toe. Het maakte me niks uit. Het deed me niks. Opeens hoorde ik iemand zeggen: oh gelukkig hij huilt. En niet veel later werd hij bij mij gelegd. Ik kon er niks mee. Ik kon alleen voor me uit staren en huilen. Ik heb hem aan iemand anders gegeven.Lady*Voldemort schreef: ↑24-01-2020 07:00Mijn jongste kondigde zich ook niet op het meest geschikte moment aan, en ik heb toen ook wel iets gedacht van 'he, moet dat nou'. Maar toen ie eenmaal op mijn buik lag wilde ik hem ineens heel erg wél. En om dat laatste gaat het toch?
Ook thuis was het niet veel beter. Als de kraamhulp vroeg of ik hem bij me wilde zei ik nee. Ik wilde hem niet in bad doen, ik wilde hem niet bij me hebben. De kraamhulp, huisarts, verloskundige hebben eigenlijk direct aan de bel getrokken. Waardoor dit niet zo lang heeft geduurd. Maar ik wens het niemand toe om zo’n start te maken met je kind. Wat een hel was dat.
vrijdag 24 januari 2020 08:11
Dit. Een dikke knuffel voor jou TO.moizer schreef: ↑24-01-2020 07:07Kijk eens kritisch naar wat er gebeurd is. Wilde je je KIND niet? Of wilde je de SITUATIE niet en had je kind toevallig de pech in deze situatie geboren te worden?
Ik denk dat er mensen slechter uit die situatie gekomen zouden zijn hoor! Want dit is nogal een traumatisch gebeuren lijkt me!
Wat een lul de behanger trouwens, die vent. Vader wil ik hem niet eens noemen. Ik hoop dat hij gewoon buiten beeld is en niet het geluk heeft van je mannetje te mogen genieten. Dat verdient hij niet!
vrijdag 24 januari 2020 08:27