Hoe weet je of je een kind (of meerdere) wilt?

24-03-2020 22:52 115 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb altijd gedacht dat ik geen kinderen wilde. Niet omdat ik ze niet leuk vind, maar ik voel gewoon niet de drang tot voortplanting en de ratrace die daarop volgt. Een werkend leven naast een gezinsleven lijkt me ook echt afschuwelijk, laat staan dat je nooit meer een tel voor jezelf hebt in de eerste tropenjaren.
Aan de andere kant ben ik gefascineerd door de kracht van de natuur waarin altijd maar 1 ding centraal staat: juist ja, de voortplanting. Als vrouw lijkt ook alles ervoor gemaakt te zijn om een kind te krijgen: de maandelijkse menstruatie is een constante herinnering hieraan.
Ik vraag me dus soms af wanneer (of hoe) je nou zeker weet of je kinderen wilt?
Zelf ervaar ik geen rammelende eierstokken, maar ben ik bijvoorbeeld wel benieuwd hoe het zou zijn om zwanger te zijn, een kind te voelen in je buik en hoe die onvoorwaardelijke liefde voor een kind voelt? Aan de andere kant vliegt het me aan als ik denk aan de verantwoordelijkheid en zorg die daarbij komt kijken. Kun je ooit je kind echt loslaten bijvoorbeeld? Ik ben iemand die veel verlies heeft meegemaakt en de angst dit weer te moeten meemaken is dus aanwezig. Maar om uit angst te verliezen dingen niet meer aan te gaan, is in mijn ogen ook niet de manier.

Ik lees graag jullie ervaringen/meningen.
Alle reacties Link kopieren
Aviendha schreef:
25-03-2020 00:05
Wat je angst betreft... wat rot dat je al veel verlies hebt moeten meemaken. Maar wat je zelf al aangeeft, hierdoor je keuze en dus verdere leven laten bepalen zou erg zonde zijn. Wat je nooit hebt gehad kan je ook niet kwijtraken, maar dan heb je dus ook de mooie dingen niet gehad...
klopt, ik ben daar nu dus veel mee bezig.. Ik heb mezelf meer dingen wijsgemaakt door angst de boventoon te laten voeren.
Maar nu ik in een hele fijne relatie zit (wat ik nooit voor mogelijk had gehouden) begin ik na te denken. Ook als we op een nee blijven, dan nog wil ik daarin ook een duidelijke keuze in hebben gemaakt.
Alle reacties Link kopieren
patchouli_ schreef:
25-03-2020 00:12
Jouw keuze dan om er niet aan te beginnen, toch? Jij wordt er niet gelukkiger van.

Veel mensen worden dat wel, omdat ze dat wel willen. Omdat je er (jaja, cliché, ook veel voor terug krijgt) zelf iets uithaalt wat je gelukkiger maakt.
Ik ben veel gelukkiger geworden van mijn kinderen, en dat voel ik nog iedere dag, al 18 jaar. Maar dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn.
Ik weet niet of ik er gelukkiger van word, dat is onmogelijk te voorspellen.
En ik geloof wel dat je er veel voor terugkrijgt hoor.. Maar ik vind het wel lastig voor te stellen dat ik dan steeds 'opgeëist' zal worden en geen rust meer heb. Ik ben een introvert en rustig persoon, deze quarantine periode is bijvoorbeeld iets wat mij heel gemakkelijk afgaat. Ik vind het prima alleen thuis.
Waar ik dan benieuwd naar ben in jouw geval: hoe ben je gelukkiger geworden van je kinderen, waarin uit zich dat? Het nodig zijn, het zorgen, of iets anders?
Alle reacties Link kopieren
Elvy25 schreef:
25-03-2020 04:43
Ik wist altijd al dat ik kinderen wilde en toen ik midden/eind twintig was werd dat een oergevoel. Wat dat betreft is dat makkelijker dan als je dat gevoel niet hebt en je wat rationeler moet kiezen wat het beste voor je/jullie is. Ik vind angst ook een slechte raadgever aangezien veel wat onbekend is angst kan opwekken. Zouden jullie kunnen wachten met bepalen totdat wat meer mensen in de omgeving kinderen krijgen? Ik weet niet of je veel vriendinnen met kinderen hebt, maar het laat vaak een stuk beter zien hoe het echte leven met kinderen is ipv mooie Facebook Posts. Ik moet zeggen dat ik roze wolk posts irritant vind want het is vaak de halve realiteit.

Ik ervaar wat je zegt wel, het is heel druk, ook met werken erbij en daarnaast ervaar ik die onvoorwaardelijke liefde ook. Hoe ik die liefde ervaar zou ik het nooit willen missen, al snap ik het ook als iemand kiest om geen kinderen te krijgen. Het is een afweging van de voors en tegens die jullie zelf moeten maken, rekening houden met welke van de punten het zwaarst wegen.
Wij kunnen helaas niet meer wachten met bepalen, daarnaast heb ik bij veel mensen de gezinsuitbreiding vrij dichtbij meegemaakt. Ook heb ik vroeger als tiener ontzettend veel opgepast en vond dat heel erg leuk. Ik nam ze overal mee naar toe. Ik ben wel altijd heel realistisch geweest in het niet onderschatten van de hoeveelheid verantwoording die erbij komt kijken. Dat heb ik altijd heftig gevonden.
Als ik zou mogen kiezen als moeder zijnde, dan zou ik zeker de eerste 4 a 5 jaar thuis willen blijven.
Alle reacties Link kopieren
aikidoka schreef:
25-03-2020 06:29
Tja, ik heb nooit een oergevoel gehad voor we eraan begonnen. Man wilde graag en met hem durfde ik het aan. Ik ben ontzettend blij dat zoon er is.
Ik vind de ratrace meevallen, maar zoon maakt wel heel veel geluid. Tijd voor jezelf is veel zeldzamer en overdag draait heel veel om kind. Hij is nu 6 en niet goed in zelf spelen, heel veel behoefte aan interactie. Als ik lees waar jouw angsten zitten dan zou je aan onze zoon een slechte hebben.
Haha, ik zou het inderdaad heel intens vinden als ik steeds interactief bezig moet zijn met iemand. Maar wellicht is dat anders met je eigen kind..
Alle reacties Link kopieren
Ik heb helaas geen tijd om op iedereen persoonlijk te reageren, maar ik lees jullie ervaringen graag en neem ze mee.
Het is voor veel mensen een sprong in het diepe, valt me op, en dat stemt me toch wel enigszins gerust.
Ik vind het in elk geval al een rijkdom dat ik de juiste man ben tegengekomen waar ik de rest van mijn leven graag mee wil doorbrengen :heart:
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 14:34
Wij kunnen helaas niet meer wachten met bepalen, daarnaast heb ik bij veel mensen de gezinsuitbreiding vrij dichtbij meegemaakt. Ook heb ik vroeger als tiener ontzettend veel opgepast en vond dat heel erg leuk. Ik nam ze overal mee naar toe. Ik ben wel altijd heel realistisch geweest in het niet onderschatten van de hoeveelheid verantwoording die erbij komt kijken. Dat heb ik altijd heftig gevonden.
Als ik zou mogen kiezen als moeder zijnde, dan zou ik zeker de eerste 4 a 5 jaar thuis willen blijven.
kopstoot schreef:
25-03-2020 14:34
Wij kunnen helaas niet meer wachten met bepalen, daarnaast heb ik bij veel mensen de gezinsuitbreiding vrij dichtbij meegemaakt. Ook heb ik vroeger als tiener ontzettend veel opgepast en vond dat heel erg leuk. Ik nam ze overal mee naar toe. Ik ben wel altijd heel realistisch geweest in het niet onderschatten van de hoeveelheid verantwoording die erbij komt kijken. Dat heb ik altijd heftig gevonden.
Als ik zou mogen kiezen als moeder zijnde, dan zou ik zeker de eerste 4 a 5 jaar thuis willen blijven.
Ah Oke! Misschien dat dat juist lastig is dat je aardig goed weet wat het inhoudt. Wij waren een van de eerste van de vriendengroep en dan spring je toch meer in het diepe. De verantwoordelijkheid is zeker groot, al is dat voor mij meer een gegeven. Er voor haar zijn is belangrijk, terwijl we haar ook moeten los laten zodat ze zelf kan spelen en haar eigen ding kan doen. Ze moet ook zelf dingen kunnen ontdekken.

Leg je nu niet al heel veel dingen vast hoe je het zou willen als er een kind komt? Ineens 4 jaar thuisblijven is naast een kind ook een hele verandering. Terwijl je als een eventueel kind geboren wordt je net voor of net na je verlof het ook kan beslissen. De verantwoordelijkheid is groot, alleen hoe je het ervaart ligt er wel aan hoe je er zelf in staat. Als je alles helemaal perfect wil is het naar mijn idee echt zwaarder.
Alle reacties Link kopieren
TO: allereerst, wat vind ik je OP eerlijk en oprecht, mooi om zoiets te lezen. Wat mij opviel aan jouw posting was enerzijds de verlieservaringen die je in de laatste alinea beschreef en anderzijds in het begin het biologische stuk van menstruatie, het vrouwenlichaam etc.
Ik geef je dit terug omdat het erg lijkt op mijn 'wel of geen kind' vraagstuk van jaren geleden. Wat ik er zo mooi aan vind is dat je alles heel eerlijk en goed doordacht belicht en bekijkt. Je bent heel erg bezig met een proces en dat zal vast niet makkelijk zijn.

Mijn ervaring:
Eigenlijk wist ik al van jongs af aan dat het van mij niet zo hoefde. Achteraf gezien was dat misschien onbewust bekwaam maar kwam het (later) ook deels door mijn opvoeding, er lag zeg maar...geen 'druk' op.

Zelfs mijn moeder heeft mij in mijn volwassen leven weleens verteld dat ze het misschien anders had gedaan als ze andere kansen had gekregen (geboren in de tweede wereldoorlog en wist op deelgebied soms ook niet beter).
Je kunt daar in het hier en nu pek en veren overheen gooien, haar ontaard noemen en mij (alsnog) een trauma aanpraten maar weet je....de manier waarop ze het bracht, de manier waarop zij mij lief had, het was en is niet erg...tot zover, anders ga ik verzanden in mijn eigen verhaal.

Noem het hoe je het noemen wil maargoed, ik had van jongs af aan al een soort vrijheidsdrang, vastgelegd worden irriteerde mij op jonge leeftijd al, in vriendschappen, in moeten, in verantwoordelijkheden...you name it.

De vragen die jij in je OP stelt, heb ik mij tussen mijn 14e en mijn 25e ook veelvuldig gesteld, echter in mijn midden twintiger jaren besefte ik mij ook dat (en dat is nog steeds) kinderen krijgen toch 'de norm' is in deze wereld....nog steeds.
In hoeverre de norm in mijn geval dan onbewust ook een keuze wordt, wel of geen drang is, ingegeven door mijn moeder....geen idee.

Wat ik wel weet is dat ik altijd al bezwaren had en uiteindelijk een hele top 100 had samengesteld met argumenten waarom ik GEEN moeder wilde worden...en daarin alle levensgebieden opgenomen. Denk aan hele oppervlakkige zaken als : misschien scheurt je doos wel mega uit tot aan OMG, je bent voor de rest van je leven verantwoordelijk voor een ander wezen....

Ik ben uiteindelijk geen moeder geworden en heb daar tot op de dag van vandaag en tot mijn dood geen spijt van. Ik ben nu 46 en na een aantal jaar van heftigheid (los van dit onderwerp) een gelukkig en gezegend mens.

En ik wens je wijsheid en succes bij je vraagstuk TO :rose:
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Alle reacties Link kopieren
Elvy25 schreef:
25-03-2020 17:23
Ah Oke! Misschien dat dat juist lastig is dat je aardig goed weet wat het inhoudt. Wij waren een van de eerste van de vriendengroep en dan spring je toch meer in het diepe. De verantwoordelijkheid is zeker groot, al is dat voor mij meer een gegeven. Er voor haar zijn is belangrijk, terwijl we haar ook moeten los laten zodat ze zelf kan spelen en haar eigen ding kan doen. Ze moet ook zelf dingen kunnen ontdekken.

Leg je nu niet al heel veel dingen vast hoe je het zou willen als er een kind komt? Ineens 4 jaar thuisblijven is naast een kind ook een hele verandering. Terwijl je als een eventueel kind geboren wordt je net voor of net na je verlof het ook kan beslissen. De verantwoordelijkheid is groot, alleen hoe je het ervaart ligt er wel aan hoe je er zelf in staat. Als je alles helemaal perfect wil is het naar mijn idee echt zwaarder.
Voor mij is het altijd moeilijk geweest te snappen dat mensen 'zomaar' aan kinderen beginnen. Ik leg niet echt dingen vast, maar ken mezelf goed genoeg om te weten dat de hectiek van een gezin+huishouden al heel heftig is. Ik zou bovendien die eerste jaren juist niet willen missen omdat die jaren juist zo bepalend zijn voor de ontwikkeling. Ik weet niet of ik daarmee alles perfect wil, ik wil alleen zelf zoveel mogelijk verantwoording nemen voor mijn kind.
Alle reacties Link kopieren
sprokkelientje schreef:
25-03-2020 17:54
TO: allereerst, wat vind ik je OP eerlijk en oprecht, mooi om zoiets te lezen. Wat mij opviel aan jouw posting was enerzijds de verlieservaringen die je in de laatste alinea beschreef en anderzijds in het begin het biologische stuk van menstruatie, het vrouwenlichaam etc.
Ik geef je dit terug omdat het erg lijkt op mijn 'wel of geen kind' vraagstuk van jaren geleden. Wat ik er zo mooi aan vind is dat je alles heel eerlijk en goed doordacht belicht en bekijkt. Je bent heel erg bezig met een proces en dat zal vast niet makkelijk zijn.

Mijn ervaring:
Eigenlijk wist ik al van jongs af aan dat het van mij niet zo hoefde. Achteraf gezien was dat misschien onbewust bekwaam maar kwam het (later) ook deels door mijn opvoeding, er lag zeg maar...geen 'druk' op.

Zelfs mijn moeder heeft mij in mijn volwassen leven weleens verteld dat ze het misschien anders had gedaan als ze andere kansen had gekregen (geboren in de tweede wereldoorlog en wist op deelgebied soms ook niet beter).
Je kunt daar in het hier en nu pek en veren overheen gooien, haar ontaard noemen en mij (alsnog) een trauma aanpraten maar weet je....de manier waarop ze het bracht, de manier waarop zij mij lief had, het was en is niet erg...tot zover, anders ga ik verzanden in mijn eigen verhaal.

Noem het hoe je het noemen wil maargoed, ik had van jongs af aan al een soort vrijheidsdrang, vastgelegd worden irriteerde mij op jonge leeftijd al, in vriendschappen, in moeten, in verantwoordelijkheden...you name it.

De vragen die jij in je OP stelt, heb ik mij tussen mijn 14e en mijn 25e ook veelvuldig gesteld, echter in mijn midden twintiger jaren besefte ik mij ook dat (en dat is nog steeds) kinderen krijgen toch 'de norm' is in deze wereld....nog steeds.
In hoeverre de norm in mijn geval dan onbewust ook een keuze wordt, wel of geen drang is, ingegeven door mijn moeder....geen idee.

Wat ik wel weet is dat ik altijd al bezwaren had en uiteindelijk een hele top 100 had samengesteld met argumenten waarom ik GEEN moeder wilde worden...en daarin alle levensgebieden opgenomen. Denk aan hele oppervlakkige zaken als : misschien scheurt je doos wel mega uit tot aan OMG, je bent voor de rest van je leven verantwoordelijk voor een ander wezen....

Ik ben uiteindelijk geen moeder geworden en heb daar tot op de dag van vandaag en tot mijn dood geen spijt van. Ik ben nu 46 en na een aantal jaar van heftigheid (los van dit onderwerp) een gelukkig en gezegend mens.

En ik wens je wijsheid en succes bij je vraagstuk TO :rose:
Wat een lieve post, dank je wel!
Ik herken ook veel in wat je schrijft, met name het stukje van vrijheidsdrang. Ik ben ontzettend beschermend en gelovig opgevoed en heb me hier compleet van losgeworsteld. Desondanks heb ik goed contact met mijn ouders en hebben zij inmiddels mijn keuzes geaccepteerd. Het is mij vroeger met de paplepel ingegoten dat je gaat trouwen en kinderen krijgen. De essentie van hun bestaan, naast het geloof dan natuurlijk.
Ik heb dan zelf ook niets met wat men de norm vindt of wat anderen überhaupt vinden. Wel zie ik ook de andere kant van de medaille van het gezinsleven: de warmte en de kneuterigheid :loveys:

Wat ontzettend fijn dat je de jusite keuze hebt gemaakt en dat je een gelukkig en gezegend mens bent :rose:
Ik voel me ook (eindelijk) gelukkig en ben elke dag dankbaar voor meerdere dingen en mensen in mijn leven.
Een kind gaat mijn leven niet compleet maken, maar het zou een waardevolle aanvulling kunnen zijn (mits het ons gegeven is natuurlijk).
Aan de andere kant weet ik nu niet wat ik mis en heb ik wel de vrijheid en rust die ik nodig heb.
Misschien moet ik ook maar een lijstje maken :mrgreen:

NIET QUOTEN AUB
Alle reacties Link kopieren
Maar heb je dan een echte twijfel of denk je dat je een twijfel zou moeten voelen?
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 20:23
Voor mij is het altijd moeilijk geweest te snappen dat mensen 'zomaar' aan kinderen beginnen. Ik leg niet echt dingen vast, maar ken mezelf goed genoeg om te weten dat de hectiek van een gezin+huishouden al heel heftig is. Ik zou bovendien die eerste jaren juist niet willen missen omdat die jaren juist zo bepalend zijn voor de ontwikkeling. Ik weet niet of ik daarmee alles perfect wil, ik wil alleen zelf zoveel mogelijk verantwoording nemen voor mijn kind.
Dat snap ik zeker dat dat een doel kan zijn om zoveel mogelijk zelf voor je kind te zorgen, alleen op het moment dat er een kind is kunnen er dingen veranderen. Misschien word je helemaal niet gelukkig 4 jaar thuisblijven, of misschien wil je juist langer thuisblijven doordat het goed bevalt. Het gaat erom dat je kijkt wat goed voor de situatie en voor het gezin op dat moment is. En niet alles van te voren besluit omdat het het ideaal beeld is, wie weet past iets toch niet helemaal bij je. Wij zien dat 1 dag in de week naar de crèche gaan heel goed is voor onze dochter terwijl ik nu niet werk (was voor Corona, nu gaat ze natuurlijk niet). Dan kan ik het forceren om haar thuis te laten maar dat is echt niet goed voor haar.
Alle reacties Link kopieren
Roxy21 schreef:
25-03-2020 20:39
Maar heb je dan een echte twijfel of denk je dat je een twijfel zou moeten voelen?
Ik heb een twijfel of ik misschien iets moois misloop en niet kan inhalen.
Of juist dat ik dat moois krijg en spijt krijg dat mijn leven is veranderd :@@:
Alle reacties Link kopieren
Elvy25 schreef:
25-03-2020 20:46
Dat snap ik zeker dat dat een doel kan zijn om zoveel mogelijk zelf voor je kind te zorgen, alleen op het moment dat er een kind is kunnen er dingen veranderen. Misschien word je helemaal niet gelukkig 4 jaar thuisblijven, of misschien wil je juist langer thuisblijven doordat het goed bevalt. Het gaat erom dat je kijkt wat goed voor de situatie en voor het gezin op dat moment is. En niet alles van te voren besluit omdat het het ideaal beeld is, wie weet past iets toch niet helemaal bij je. Wij zien dat 1 dag in de week naar de crèche gaan heel goed is voor onze dochter terwijl ik nu niet werk (was voor Corona, nu gaat ze natuurlijk niet). Dan kan ik het forceren om haar thuis te laten maar dat is echt niet goed voor haar.
Ja ok, ik zou het uiteraard niet in beton gieten. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor de kleine leuk is als ze kan spelen met leeftijdsgenootjes. En inderdaad, het kan ook zijn dat ik juist zelf graag naar mijn werk zou willen blijven gaan als een 'break'. Juist dat baart me vaak zorgen: dat sommige ouders juist graag naar hun werk gaan om te ontsnappen van hun gezinsleven.
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 20:23
Voor mij is het altijd moeilijk geweest te snappen dat mensen 'zomaar' aan kinderen beginnen. Ik leg niet echt dingen vast, maar ken mezelf goed genoeg om te weten dat de hectiek van een gezin+huishouden al heel heftig is. Ik zou bovendien die eerste jaren juist niet willen missen omdat die jaren juist zo bepalend zijn voor de ontwikkeling. Ik weet niet of ik daarmee alles perfect wil, ik wil alleen zelf zoveel mogelijk verantwoording nemen voor mijn kind.
denk vooral waarom sommige zomaar aan kinderen beginnen is omdat de maatschappij dat verlangd, boy meets girl en dan kinderen met de eerste de beste waarmee het goed klikt. wat voor mij een moeilijker vraagstuk lijkt is hoe vind je iemand met wie je oud wilt worden, vroeger was het school maar dat is bij mij op niks uitgedraaid dus hoe dan wel? en thinder en speeddaten vind ik al op afrond van zielig en wanhopig.
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 21:12
Ja ok, ik zou het uiteraard niet in beton gieten. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor de kleine leuk is als ze kan spelen met leeftijdsgenootjes. En inderdaad, het kan ook zijn dat ik juist zelf graag naar mijn werk zou willen blijven gaan als een 'break'. Juist dat baart me vaak zorgen: dat sommige ouders juist graag naar hun werk gaan om te ontsnappen van hun gezinsleven.
Mijn ervaring is dat ik de break nodig heb om mentale uitdaging te krijgen. M’n kennis gebruiken waar ik voor gestudeerd heb. De hele dag met een baby bezig zijn zorgt daar niet voor :-) Als ik dan thuis kom dan kan ik uit m’n hoofd en juist praktisch met dochter bezig zijn. Hoe ik het zie is dat het altijd vermoeiend is om 24 uur per dag met dezelfde persoon te zijn en dat het juist leuk is om elkaar weer te zien als je even weggeweest bent :-) Al kan dat persoonlijk zijn
Alle reacties Link kopieren
icequeen2000 schreef:
25-03-2020 21:30
denk vooral waarom sommige zomaar aan kinderen beginnen is omdat de maatschappij dat verlangd, boy meets girl en dan kinderen met de eerste de beste waarmee het goed klikt. wat voor mij een moeilijker vraagstuk lijkt is hoe vind je iemand met wie je oud wilt worden, vroeger was het school maar dat is bij mij op niks uitgedraaid dus hoe dan wel? en thinder en speeddaten vind ik al op afrond van zielig en wanhopig.
Ik ervaar dat zelf niet zo gelukkig.
Mijn vriend en ik hebben elkaar ontmoet via Tinder, daar is niks zieligs of wanhopigs aan in mijn ogen.
Als je geen uitgaanstype bent of veel onder de mensen komt, is het juist een uitkomst!
Je moet alleen niet verwachten dat je gelijk de man van je dromen tegenkomt, gewoon gaan daten en geen verwachtingen hebben.
Alle reacties Link kopieren
Elvy25 schreef:
25-03-2020 21:41
Mijn ervaring is dat ik de break nodig heb om mentale uitdaging te krijgen. M’n kennis gebruiken waar ik voor gestudeerd heb. De hele dag met een baby bezig zijn zorgt daar niet voor :-) Als ik dan thuis kom dan kan ik uit m’n hoofd en juist praktisch met dochter bezig zijn. Hoe ik het zie is dat het altijd vermoeiend is om 24 uur per dag met dezelfde persoon te zijn en dat het juist leuk is om elkaar weer te zien als je even weggeweest bent :-) Al kan dat persoonlijk zijn
Juist mooi toch, dat dit werkt voor jou! En ook absoluut waar wat je zegt: 24/7 met dezelfde persoon lijkt me ook zwaar (ik woon niet samen), laat staan een kind dat elke minuut aandacht opeist.
Alle reacties Link kopieren
Lieve Kopstoot, ik zal je zeker niet quoten maar het is denk ik zeker goed als je het lijstje maakt....benieuwd waar je balans uiteindelijk uit gaat komen.

Hetgeen waarvan je niet weet dat je het mist, dat mis je ook niet echter, dat is niet te verwarren met enige 'drang'...de rammelende eierstokken die ik zelf uiteindelijk nooit heb gehad.
In de essentie, het pure biologische en zonder de keuze, de reden, het geweten en het referentiekader is de mens natuurlijk voorbestemd zich net als andere diersoorten voort te planten, echter, het geweten, de evolutie, de ontwikkeling, de keuzevrijheid en zo nog duizend andere redenen hebben ertoe geleid dat e.a.a. niet meer zozeer een vanzelfsprekendheid is (en dan heb ik het niet over het wel willen maar niet kunnen door onvruchtbaarheid etc...dat is zo vreselijk pijnlijk, lijkt me)

Ik noem mezelf dan ook altijd 'bewust kindervrij'...want kinderloos is voor mij negatief (denk aan werkloos, dakloos, kinderloos)

Wat voor mij de uiteindelijke doorslag gaf: een wezentje wat 24/7 mijn nummer 1 is....tot aan mijn dood.
Nee, dat wil ik niet, dat kan ik niet bieden, dat benauwt mij.
'Ben je dan niet benieuwd naar jezelf terug te zien in je nageslacht', ehhh ja, voor een uurtje lijkt mij dat wel grappig maar for lifetime....ik ga op slot en ik doe een niet storen bordje op de deur.
De zorgen, de stress, de vermoeidheid en - eerlijkheidshalve iets waar ik later achter kwam - mijn familiepathologie en erfelijkheid wat betreft psychische gesteldheid (lees instabiliteit, ik kom uit een familie van alcoholisten, persoonlijkheidsstoornissen en andere shit, ik heb zelf ADHD)
pfff...laat verder maar zitten echter, wat ik aan mensen wel zou willen meegeven: als je al twijfelt en wankelt, doe ook zeker een background check en neem dat mee in je afweging, sommige dingen zijn nu eenmaal erfelijk.


Ik zal je verder niet verwarren met alle clichés, van waarom niet, bang dat je geen spijt etc...want dan doe ik je ernstig tekort....
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 21:12
Ja ok, ik zou het uiteraard niet in beton gieten. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor de kleine leuk is als ze kan spelen met leeftijdsgenootjes. En inderdaad, het kan ook zijn dat ik juist zelf graag naar mijn werk zou willen blijven gaan als een 'break'. Juist dat baart me vaak zorgen: dat sommige ouders juist graag naar hun werk gaan om te ontsnappen van hun gezinsleven.
Waarom baart je dat zorgen?

Jij formuleert het ook heel negatief. Ik zie het meer als even een break en variatie in het soort taken die je doet (zorgen of nadenken). Ik vind het heel normaal en gezond zelfs om daar een goede balans in te zoeken voor het hele gezin.

Zeker als jijzelf beschrijft dat je geluiden en drukte erg intens kan vinden, vind ik het opvallend dat je hier zo naar kijkt.
Alle reacties Link kopieren
kopstoot schreef:
25-03-2020 22:03
Ik ervaar dat zelf niet zo gelukkig.
Mijn vriend en ik hebben elkaar ontmoet via Tinder, daar is niks zieligs of wanhopigs aan in mijn ogen.
Als je geen uitgaanstype bent of veel onder de mensen komt, is het juist een uitkomst!
Je moet alleen niet verwachten dat je gelijk de man van je dromen tegenkomt, gewoon gaan daten en geen verwachtingen hebben.
waarom zou je bij je droomman geen checklist of verwachtingen mogen hebben? dan kun je even goed alleen blijven, want dan denk ik niet dat je het lang uithoudt als je voor een man gaat die niet aan je verwachtingen doet.
Alle reacties Link kopieren
Maar je kan het toch nooit zeker weten? Want je weet niet hoe het gaat lopen. Ik wilde altijd al kinderen, dat is een gevoel. Ik ben jong moeder geworden en alles is gelopen zoals het is gegaan. Maar als ik ga terugdenken, achteraf denk ik. Had ik nog maar even gewacht, of had ik nog maar andere dingen eerst gedaan. Maar uiteindelijk weet je het niet. Want eigenlijk ben ik ook wel weer zo blij en is de tijd voorbij gevlogen. Je kan jezelf voorbereiden, je kan proberen in te denken hoe het zou zijn. Maar uiteindelijk weet je niet hoe het gaat lopen en weet je ook niet hoe je als persoon zou veranderen. Je doet je best, iedere dag weer maar het is niet makkelijk. Je loopt tegen veel dingen aan maar ook dat is iets voor jezelf om daar achter te komen. Omdat dat voor iedereen verschillend is. Ik heb heel veel voorbeelden van vrouwen die op haar eigen manier is veranderd zodra ze kinderen hebben gekregen. Ik heb zelfs opmerkingen gehad van vrouwen die zeiden van, waarom doe je dit zo? Of waarom doe je dat op die manier? Vervolgens krijgt ze zelf kinderen, en je raad het al..
Alle reacties Link kopieren
Ik wilde kinderen met mijn man om te zien wie wij samen zouden maken en ik vanuit mijn tenen het gewoon wilde.
Van tevoren hebben we ook uitgesproken hoe we de taken zouden verdelen, en dat we elkaar niet kwijt wilden raken mocht het niet vanzelf gaan.
Daarin stond relatie op 1, evt kinderen in overleg. Omdat ik wel drama en doordenderen gehad gezien in mijn omgeving. En hij ook.

Gelukkig ging het vanzelf, of nou ja zonder ziekenhuis.
Als je rust belangrijk vind kan het wel. Maar wel met goede afspraken.
De eerste jaren heb je fysiek minimaal rust. Als ze puberen geestelijk minder. Ik hoor vaak van mensen dat ze meer gaan werken als de kinderen naar de middelbare school gaan. Ik zie ze ook vaak kort contact hebben met de puber, voor regelzaken als lekker band maar ook een telefonische aai over de bol.

In een film zeggen ze iets over volgorde plant, hond, relatie, kind. Het is wel de overtreffende trap van zorg.
Maar ook in blijdschap.
Alle reacties Link kopieren
mommy2014 schreef:
26-03-2020 00:46
Maar je kan het toch nooit zeker weten? Want je weet niet hoe het gaat lopen. Ik wilde altijd al kinderen, dat is een gevoel. Ik ben jong moeder geworden en alles is gelopen zoals het is gegaan. Maar als ik ga terugdenken, achteraf denk ik. Had ik nog maar even gewacht, of had ik nog maar andere dingen eerst gedaan. Maar uiteindelijk weet je het niet. Want eigenlijk ben ik ook wel weer zo blij en is de tijd voorbij gevlogen. Je kan jezelf voorbereiden, je kan proberen in te denken hoe het zou zijn. Maar uiteindelijk weet je niet hoe het gaat lopen en weet je ook niet hoe je als persoon zou veranderen. Je doet je best, iedere dag weer maar het is niet makkelijk. Je loopt tegen veel dingen aan maar ook dat is iets voor jezelf om daar achter te komen. Omdat dat voor iedereen verschillend is. Ik heb heel veel voorbeelden van vrouwen die op haar eigen manier is veranderd zodra ze kinderen hebben gekregen. Ik heb zelfs opmerkingen gehad van vrouwen die zeiden van, waarom doe je dit zo? Of waarom doe je dat op die manier? Vervolgens krijgt ze zelf kinderen, en je raad het al..
Als je altijd al kinderen wilde is dat dus de drang die je in de basis hebt en van daaruit dat je niet weet hoe het gaat lopen. Ik heb die drang niet gehad en wist ook niet hoe het zou gaan lopen echter, vanuit het ontbreken van die drang was het feit dat ik niet wist hoe e.e.a. zou gaan lopen ook een argument in mijn besluitvorming het niet te willen.

Ik denk echt dat het zo werkt.
Bij dat gevoel vanuit je tenen kinderen te willen zullen de bezwaren die voor elk mens gelden meer verzachtend werken terwijl ze voor mensen die de drang niet hebben wellicht doorslaggevend zijn om het NIET te willen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Alle reacties Link kopieren
Niet het hele topic gelezen dus ik geef je gewoon mijn mening/beweegredenen:

Ik ben bijna 31 en zwanger van ons eerste kind. Ik heb me eigenlijk nooit een leven voorgesteld zonder kinderen en toen veel vrienden/familieleden in de afgelopen jaren kinderen kregen begonnen mijn eierstokken inderdaad wel te rammelen. Maar wij zijn al 9 jaar samen en er nu 'pas' aan begonnen, omdat ik toch eerst een aantal andere zaken (banen, huis) eerst op orde wou hebben en er eerder voor mijn gevoel niet klaar voor was. Maar ik denk dat je er nooit klaar voor bent, dus als je daarop gaat wachten komt het niet. Maar als ik iedereen om ons heen zie, die kunnen het ook, werken ook met twee, regelen de opvang, waarom zouden wij het dan niet kunnen? Je moet het natuurlijk wel willen en je realiseren dat je veel moet opgeven
Alle reacties Link kopieren
Voor mij persoonlijk was de wens heel sterk. Ik was totaal geen kind dat bezig was met trouwen of moeder worden, ik was veel te druk met andere dingen. Pas halverwege de 20 ging ik hier over na denken en de wens was er gewoon, enorm.

Ja, het is heel beperkend in heel veel dingen dus als ik de wens niet zo sterk had was ik er nooit aan begonnen. Het is een beetje zoals met een partner, de slechte dingen zijn minder erg omdat je van iemand houdt en bij kinderen is dat nog veel sterker.

Persoonlijk zou voor mij de wens wel aanwezig moeten zijn en ik ben totaal niet iemand die normaal gesproken beslissingen neemt op gevoel.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven