Peuterpuberteit of meer aan de hand?

23-05-2020 12:29 18 berichten
Alle reacties Link kopieren
Lieve medemama's

Ik ben een alleenstaande moeder van een zoontje van 2. Zijn biologische papa is nooit echt in beeld geweest. Ik heb mijn zoon alleen opgevoed en opa en oma waren veel in beeld. Nu heb ik een vriend en woon samen met mijn zoon inmiddels samen met mijn vriend. In het begin was alles prima, mijn vriend kon heerlijk knuffelen en spelen met mn zoon en mijn zoon noemde hem uit zich zelf papa. Er was niks aan de hand behalve de normale uitspattingen van een peuter. Nu is er de laatste paar dagen een verandering in het gedrag van mijn zoon. Hij gaat namelijk elke keer huilen als mijn vriend met hem probeert te spelen. Als ik erbij ben in elk geval. Als ik er niet ben is alles prima. Maar zodra ik er bij ben switcht hij om en is niks meer goed. Ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken, en merk dat de relatie tussen mij en mn vriend daardoor wel een beetje druk ervaart. Is dit de peuterpuberteit, of is het een teken dat hij mijn vriend niet ziet zitten?

Hebben jullie misschien advies?

Groetjes, een mama met een vraag.
Alle reacties Link kopieren
Voorkeur voor 1 van de ouders/opvoeders in een bepaalde periode is normaal. Mijn dochters hebben periodes gehad dat ze wilden dat ik alles deed, huilen als papa ze naar bed bracht. En een paar maanden later was papa geweldig en ik niet. Nooit aan toegegeven, papa brengt je ook af en toe naar bed en omgekeerd.
Alle reacties Link kopieren
Wat bedoel je met:”als mijn vriend met hem probeert te spelen”

Misschien wil je zoon dat gewoon niet op dat moment?
Lijkt mij gewoon de wispelturigheid van een gezonde peuter
Hoe weet je dat alles prima is als je er niet bij bent?
Alle reacties Link kopieren
Mijn 2,5 jarige heeft nu ook een mamafase. Bed, bad, verhaaltje moet perse door mij gedaan worden. Hij wordt woedend als ik dan niet mee ga. Het is afgelopen weken verergerd. Volgens mij komt en gaat dit en is het heel normaal voor de leeftijd. Wel lastig soms.
Hier heb ik een zevenjarige die al jaren huilt als ik hem naar bed breng want liever pappa. Brengt pappa dan is hij 'net gewend aan mamma' en is dat weer huilen.
Heeft een tijdje aan pappa gehangen en nu ben ik weer favoriet (behalve als ik hem naar bed wil brengen).
Ik zou wel opletten hoe de aversie is en proberen uit te vinden waar het vandaan komt en de ondergoedregel weer even afstoffen, maar ik ben een wantrouwig mens.
Ben je zeker dat jouw kind veilig is bij vriend wanneer jij er niet bij bent? Ik stel deze vraag alleen uit bezorgdheid trouwens.
ava75 schreef:
23-05-2020 12:54
Hoe weet je dat alles prima is als je er niet bij bent?
Dit vraag ik me dus ook af.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet precies wat er met 'onderbroekenregel' wordt bedoeld, maar neem even aan dat je de veiligheid van je kind niet betwijfelt, anders moet je heel andere actie ondernemen dan hier posten.

Op zich is zo'n fase met extreem aan één opvoeder hangen heel normaal, hier ook bij vlagen (peuter 2,5). Maar ik kan me voorstellen dat je extra voorzichtig bent in jullie geval, omdat de relatie tussen jullie drietjes nog niet zo lang op deze manier bestaat en dit spanning geeft.

Je schrijft dat dit gedrag nu een paar dagen zo is, maar dat het eerste begin wel soepel ging. Hoe lang woon je al samen?

Ik vraag dat omdat de komst van een baby ook zo'n fase bij peuter kan oproepen met vertraging: in het begin is dat leuk en spannend, maar als het 'nieuwe' er vanaf is, de baby blijkt te blijven en de tijd van mama toch echt verdeeld blijft, kan peuter alsnog de kont tegen de krib gooien. Misschien is zo'n zelfde vertraagde reactie hier het geval? Niet dat je vriend evenveel van jouw toewijding neemt als een baby, maar hopelijk snap je wat ik bedoel.
tunamelt wijzigde dit bericht op 23-05-2020 13:47
Reden: Aanvulling
3.38% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
https://www.ouders.nl/opinie/de-ondergo ... -is-absurd
Alle reacties Link kopieren
En verder... heel normaal denk ik... mijn jongste, ruim 2 jaar, wil ook vooral mij. Als ze buiten met hun vader spelen en ik door het keukenraampje naar de tuin gluur, is er niks aan de hand, dan heeft hij de grootste lol. Een fase...
Alle reacties Link kopieren
ava75 schreef:
23-05-2020 12:54
Hoe weet je dat alles prima is als je er niet bij bent?

Omdat ik soms ook boven ben of in een andere kamer. Dan zit hij te schateren van de lach of zitten ze gezellig filmpje te kijken.
Alle reacties Link kopieren
Moemoe64 schreef:
23-05-2020 13:34
Ben je zeker dat jouw kind veilig is bij vriend wanneer jij er niet bij bent? Ik stel deze vraag alleen uit bezorgdheid trouwens.
Ja 100%! door de corona maatregel zit ik thuis en mn zoon is de hele dag bij me. Ik ben hooguit even een kwartiertje boodschappen doen maar dat is zo sporadisch. Daarbij kan mijn zoon heel leuk met mijn vriend spelen, het is alleen dan in een keer een omschakeling naar mama, mama, mama, mama, mama....
Mijn zoontje wilde soms ook niets van zijn vader weten. Echt een moederskindje. Of hij dan ook ging huilen weet ik niet meer.
Alle reacties Link kopieren
DJM1990 schreef:
23-05-2020 18:53
Omdat ik soms ook boven ben of in een andere kamer. Dan zit hij te schateren van de lach of zitten ze gezellig filmpje te kijken.
Ohhh nou. Dan klinkt het als een fase. Niet al teveel aandacht aan besteden, waait vanzelf weer over!
Alle reacties Link kopieren
Mijn dochter van 2 switcht ook. Als (ook in spel) het even niet gaat zoals ze wil, of ook als ze bijvoorbeeld zelf valt, maar jij was met haar aan het spelen, dan ben je non grata en rent ze naar de andere ouder. Soms krijg je nog een "weg jij!" na.

Dus of het normaal is weet ik niet, maar de mijne doet het ook ;-D

Ik hoop wel dat jullie hier op een volwassen manier met elkaar naar kunnen kijken en over hebben, want als de peutergrillen al druk op jullie relatie leggen, dan krijg je nog de 'ik wil naar bed gebracht door ... want die vind ik veel liever' en meer van dat soort gezelligheden, en dan moet de puberteit nog beginnen.
Alle reacties Link kopieren
Mijn jongste is 3,5 en doet dit met fases nog, nu zit hij er weer middenin en ik vind het dodelijk vermoeiend. Als hij met zn zus en vader buiten gaat spelen is er niets aan de hand, zodra ik kom of mee ga dan begint hij ineens te huilen, of schreeuwen dat ik hem moet tillen, dat lukt me niet ivm zijn grootte en mijn rug, dan gaat hij gerust minimaal 20 min op straat staan schreeuwen. Ik kan beter uit het zicht zijn, bij papa is hij meestal poeslief. Met mij erbij wordt het vaak drama, momenteel dan want er zijn ook fases dat dit niet speelt.
Ik wijt het aan zijn ontwikkeling, maakt enorme sprongen en mijn man zegt altijd dat ze het meest vervelend doen tegen de mensen waar ze het meest van houden :bonk:
Van mijn oudste weet ik dat dit fases zijn en dus over gaat, maar leuk is het zeker niet

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven