Twijfels over kinderen

12-10-2020 19:32 95 berichten
Ik ben 26 jaar oud en al 10 jaar samen met mijn vriend. Ik wilde altijd al moeder worden, ik ben erg zorgzaam, dat zit gewoon in mij. Als jong kind wist ik al dat ik een baby wilde direct zodra ik alles in orde had (man, huis, werk). Ik had altijd gedacht dat ik voor mijn 25e moeder zou zijn.

Mijn vriend wil al 2 jaar dolgraag vader worden. In juni vorig jaar ben ik gestopt met anti conceptie. Een paar maanden later was ik nog niet zwanger dus probeerden wij het meer 'doelgericht' in mijn vruchtbare periode. Ik wilde toen echt dolgraag een kind, liever vandaag dan morgen. Ik testte al voordat ik uberhaupt ongesteld kon zijn, maar de maanden erop bleven de testen negatief. Niet heel erg natuurlijk, want we waren pas een paar maanden bezig.

In januari hebben we een pup aangeschaft. (hier is uiteraard een hele poos aan vooraf gegaan, goed doordacht). Dit is ons allebei erg tegengevallen, het was erg zwaar. De komst van de pup zette onze relatie onder druk. Exact vanaf dat moment sta ik niet meer te springen om een baby. We hebben de pup nu 10 maanden (inmiddels puber) en het gaat een stuk beter, maar de gedachte aan een kind benauwd me nog steeds. We gebruiken nog steeds geen anti conceptie, want een baby is uiteraard welkom. Maar toch vind ik het niet eens zo erg als ik weer ongesteld wordt. Mijn vriend wil wél nog steeds dolgraag een baby, zo snel mogelijk het liefst. Sterker nog: hij wil ons laten onderzoeken op vruchtbaarheid omdat ik nog steeds niet zwanger ben.

Ik weet logisch gezien ook dat we niet veel seks hebben tijdens vruchtbare dagen, dus dat ik zwanger raak op deze manier is ook niet heel groot. Tegelijkertijd snap ik zijn 'angst' ook wel, maar van mij hoeft het allemaal niet nu per se. Ik voel me ontzettend lullig naar mijn vriend toe. De ene keer wil ik dolgraag een baby en gaan we er helemaal voor, en nu benauwd het me en hoeft het van mij voorlopig nog niet.

Misschien komt het ook omdat een vriendin aantal maanden geleden moeder is geworden, en zie ik ook hoe klein haar wereldje is geworden. En dankzij de komst van de hond, zie ik ook vooral de 'negatieve' kanten.

Mijn gevoelens heb ik ook met mijn vriend besproken, en hij baalt er natuurlijk van. Hij vraagt aan mij wanneer ik er dan wel klaar voor ben, maar dat weet ik dus niet. Voor mijn idee is het voor hem ook makkelijker praten. Zodra ik zwanger ben, veranderd mijn hele leven. Voor hem is die verandering wat minder drastisch en komt dat vooral bij de geboorte van de baby. Hoe dan ook, ik weet het gewoon even niet wat ik moet doen. Ik ben ook benieuwd of meer vrouwen dit herkennen.
Alle reacties Link kopieren
Bij twijfel niet doen. Praat met hem hierover, je twijfels. Als een pup al een dusdanige druk op de relatie heeft gelegd, kind(eren) zijn dat des te meer.

Vertel hem eerlijk waar je mee zit, een echte vriend begrijpt je angst en twijfel. Laat je niet ompraten.
P80 schreef:
12-10-2020 19:38
Bij twijfel niet doen. Praat met hem hierover, je twijfels. Als een pup al een dusdanige druk op de relatie heeft gelegd, kind(eren) zijn dat des te meer.

Vertel hem eerlijk waar je mee zit, een echte vriend begrijpt je angst en twijfel. Laat je niet ompraten.
Ik ben bang dat hij niet inziet dat een baby meer druk legt op onze relatie. De puppytijd was ook geen pretje: hij vernielde de bank en andere meubels, onze tuin is overhoopt gegraven, zette zijn tanden continu in onze armen en benen (ik had constant bebloede polsen), en ik moest 3x per nacht met hem naar buiten. Mijn vriend denkt juist omdat we dit 'overleefd' hebben, we een baby ook wel aankunnen. Ik zie het nog niet zo zeer, want een baby kan óók behoorlijk tegenvallen. Dat verschilt ook wel per baby (huilbaby). Maar hij denkt nu juist dat we het wel aankunnen... Maarja, straks valt het dus wél tegen.. Hij zegt dan: dat weten we pas als we een baby hebben. Dat is ook zo, maar ik weet niet wat ik nu daarmee moet.
Alle reacties Link kopieren
Wij hebben kinderen en ja, dat zet je leven op zijn kop, maar ik zou het zo weer overdoen.

Wij hebben ook een korte tijd een hond in huis gehad en ik vond dat best benauwend (hond is niet om die reden weggegaan overigens) en helemaal niet te vergelijken met een kind. Zouden we eerst een hond hebben gehad, dan had ik dat waarschijnlijk ook zo ervaren, evengoed is het niet zo dat ik het hebben van kinderen niet aan kan.

Wat je er precies mee aan moet weet ik ook niet aangezien de pup er nu eenmaal is, maar ik vind het te kort door de bocht om te concluderen dat een kind dus per definitie niks voor je is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Alle reacties Link kopieren
Wat deed je vriend trouwens toen jullie die pup hadden? Waren de taken eerlijk verdeeld of kwam het meeste op jou neer?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Bij twijfel inderdaad niet doen.

Heb je het idee dat je vriend je probeert om te praten? Dat is niet heel prettig. Krijg je ook welles-niettes spelletjes van, komt niemand iets mee verder.

Is het een idee om (al dan niet tijdelijk) toch een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken?
Susan schreef:
12-10-2020 19:42
Wij hebben kinderen en ja, dat zet je leven op zijn kop, maar ik zou het zo weer overdoen.

Wij hebben ook een korte tijd een hond in huis gehad en ik vond dat best benauwend (hond is niet om die reden weggegaan overigens) en helemaal niet te vergelijken met een kind. Zouden we eerst een hond hebben gehad, dan had ik dat waarschijnlijk ook zo ervaren, evengoed is het niet zo dat ik het hebben van kinderen niet aan kan.

Wat je er precies mee aan moet weet ik ook niet aangezien de pup er nu eenmaal is, maar ik vind het te kort door de bocht om te concluderen dat een kind dus per definitie niks voor je is.
Dank voor je reactie. Het is ook moeilijk in te schatten hoe het is met kinderen, als je er zelf geen hebt. Ik weet ook zeker dat ik wel kinderen wil uiteindelijk, maar voor mijn gevoel ben ik er helemaal nog niet klaar voor. Ik kan niet zeggen wanneer ik er wel klaar voor ben. Aan de ene kant ben ik wel weer blij dat we eerst de hond hebben: een klein kind mét onze terrorpup lijkt me helemaal lastig. Áls we ooit kinderen krijgen, is onze hond waarschijnlijk volwassen en stabiel :)
Susan schreef:
12-10-2020 19:43
Wat deed je vriend trouwens toen jullie die pup hadden? Waren de taken eerlijk verdeeld of kwam het meeste op jou neer?
Het meeste kwam op mij neer. Hij werkte 5 dagen pw op kantoor, ik 1 dag op kantoor en de rest thuiswerken. Die ene dag dat ik op kantoor zat, ging hij naar zijn ouders. Snachts ging ik eruit voor de hond. Mijn vriend liet hem savonds uit en speelde met hem. Daarna (maart) kwam corona en kwam hij ook thuis te zitten. Nu zitten we allebei +/- fulltime thuis. Ik laat de hond smorgens uit, hij in de lunchpauze. Ik direct na het werk om 17:00 uur en mijn vriend weer na het eten rond 20:00 uur. Dus dat is nu best goed verdeeld. Ik heb wel gezegd: als we kinderen krijgen, wil ik absoluut geen thuisblijfmoeder zijn. Ik wil het liefst dat we beiden 4 dagen gaan werken.
Ik zou nooit een pup nemen. Dat lijkt mij echt vreselijk. Ik heb wel twee kinderen.

Kortom, het zijn totaal verschillende dingen en ik snap eerlijk gezegd niet hoe je ze kunt vergelijken of met elkaar in verband kunt brengen!
Je twijfelt. Je twijfelt niet of het nu het juiste moment is, maar je twijfelt na een pup of je eigenlijk wel een kind wil. Dan snap ik echt niet dat je nu het risico neemt. Een kind is wel wat intensiever en heftiger dan een pup.

Ook denk ik dat niet praten met je vriend je relatie meer op scherp zet dan die pup kan hebben gedaan.
Plopper schreef:
12-10-2020 19:44
Bij twijfel inderdaad niet doen.

Heb je het idee dat je vriend je probeert om te praten? Dat is niet heel prettig. Krijg je ook welles-niettes spelletjes van, komt niemand iets mee verder.

Is het een idee om (al dan niet tijdelijk) toch een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken?
Niet per se ompraten, maar ik merk wel dat hij teleurgesteld is. Wat ik ook begrijp. Als het andersom was geweest, zou ik het ook heel teleurstellend/frustrerend vinden als hij van gedachten verandert.
Alle reacties Link kopieren
Heb je niet een beetje een schrikbeeld dat jij er weer het meeste voor opdraait als de baby nog heel klein is? Dat jij er iedere nacht uitgaat terwijl je vriend zich nog een keer omdraait 's nachts en 's avonds als hij thuiskomt de baby in bad doet en zijn laatste flesje geeft en jij alle luiers en de hele babywas en al het andere zit mag doen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Alle reacties Link kopieren
Poppy_del_Rio schreef:
12-10-2020 19:47
Ik zou nooit een pup nemen. Dat lijkt mij echt vreselijk. Ik heb wel twee kinderen.

Kortom, het zijn totaal verschillende dingen en ik snap eerlijk gezegd niet hoe je ze kunt vergelijken of met elkaar in verband kunt brengen!
Precies, ik vind het dus ook niet te vergelijken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
In een ander topic schrijf je 3 dagen geleden nog dat je heel blij zou zijn als je zwanger was en de ovulatietesten weer uit de kast te hebben getrokken. Als ik naar nog meer berichten van je kijk, zoals richting ondergewicht willen denk ik niet dat je nu helemaal stabiel in het leven staat. Maar goed, ik ben geen arts.
Alle reacties Link kopieren
Pfoe ik denk dat het opvoeden van een hond lang niet zo zwaar is als een kindje.

Mijn hond had ontzettend veel last van verlatingsangst (veel huilen, onzindelijk zijn etc) en ben er dik een jaar dagelijks mee bezig geweest! Maar om een hond te vergelijken met een kindje?

We hebben nu een zoontje van bijna 11 maanden en ik vond de eerste zoooveel zwaarder. Maar ik moet toegeven dat ik geen “baby” moeder ben en blij ben dat hij steeds meer een echt kereltje word. Nu geniet ik volop. Ik ben nu zwanger van de 2e en kijk echt tegenop de eerste maanden. Maar het hoort erbij.

En wat ze zeggen klopt. Je krijgt er zoveel moois voor terug. Het is zwaar klopt. Maar als je je babytje langzaam ziet groeien tot een echt kindje is gewoon fantastisch
lacer wijzigde dit bericht op 12-10-2020 19:52
3.30% gewijzigd
Poppy_del_Rio schreef:
12-10-2020 19:47
Ik zou nooit een pup nemen. Dat lijkt mij echt vreselijk. Ik heb wel twee kinderen.

Kortom, het zijn totaal verschillende dingen en ik snap eerlijk gezegd niet hoe je ze kunt vergelijken of met elkaar in verband kunt brengen!
Ik heb een hond en een kind. Hond niet als pup gehad, dus hij was al zindelijk enzo. Maar qua zorgintensiteit heeft het zeker wel wat weg van een peuter.

En een hond gaat niet uit logeren bij oma.
Poppy_del_Rio schreef:
12-10-2020 19:47
Ik zou nooit een pup nemen. Dat lijkt mij echt vreselijk. Ik heb wel twee kinderen.

Kortom, het zijn totaal verschillende dingen en ik snap eerlijk gezegd niet hoe je ze kunt vergelijken of met elkaar in verband kunt brengen!
Natuurlijk zijn het twee heel verschillende dingen. En ik zou ook nooit oordelen over welke van de twee zwaarder is: de ene pup is de andere niet en het ene kind de andere ook niet. Je kunt heel makkelijke pups hebben, en ook heel makkelijke baby's. Hetzelfde geldt voor het tegenovergestelde. Maar wel de druk die je voelt: er continu voor zorgen, korte nachten, overal rekening mee houden (huis bijvoorbeeld puppyproof ipv babyproof).
Susan schreef:
12-10-2020 19:49
Heb je niet een beetje een schrikbeeld dat jij er weer het meeste voor opdraait als de baby nog heel klein is? Dat jij er iedere nacht uitgaat terwijl je vriend zich nog een keer omdraait 's nachts en 's avonds als hij thuiskomt de baby in bad doet en zijn laatste flesje geeft en jij alle luiers en de hele babywas en al het andere zit mag doen?
Dat misschien ook wel. Maar dat is ook wel een voorwaarde van mij: ik wil wel het liefst 4 dagen (3 evt) werken en mijn vriend wil dan ook 1 dag minder werken, dus 4 dagen. Zodat hij ook tijd heeft voor de baby. Dus ik zou er wel op staan dat de taken eerlijk verdeeld worden.
Alle reacties Link kopieren
Als hij zo graag kinderen wil ... hoe ziet hij de verdeling dan?
Hoe gaat hij ervoor zorgen dat jouw leven niet "over" is als kind komt?

Want blijkbaar kwam het merendeel betreffende de pup nu al op jou terecht.


Een zwangerschap moet je grotendeels alleen doen, maar daarna kan hij toch écht 50 % van het werk en de zorgen doen.

Wie doet de nachten?
Wat met een huilbaby waar jullie beiden krankjorum van worden?
Hoe is hij bij ernstig slaaptekort?
Is zijn job te combineren met 1/5de ouderschapsverlof of zelfs een definitieve vaste vrije dag?
Wat als jij of jullie een avond het huis uit willen?
Hoeveel behoefte heeft hij nog om met vrienden op stap te gaan of te sporten?
Etcetera.


Ik zou sowieso eerst zulke dingen héél duidelijk uitspreken en pas aan kinderen beginnen als de antwoorden bevredigend zijn.
En er niet aan beginnen als jij niet echt wil.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Heiterundsanft schreef:
12-10-2020 19:50
In een ander topic schrijf je 3 dagen geleden nog dat je heel blij zou zijn als je zwanger was en de ovulatietesten weer uit de kast te hebben getrokken. Als ik naar nog meer berichten van je kijk, zoals richting ondergewicht willen denk ik niet dat je nu helemaal stabiel in het leven staat. Maar goed, ik ben geen arts.
Het voelt inderdaad dan ook gek dat ik toch blij ben ongesteld te zijn geworden. En ik wil helemaal geen ondergewicht, hoor. In dat topic had ik gezegd dat ik een BMI van 20 heb (gezond). Ik zou 3 kg willen afvallen, niet 5 want dat is te veel. Als ik 3 kg zou afvallen, dan heb ik een BMI van 19 en dat is nog steeds gezond.
Wissewis schreef:
12-10-2020 19:55
Als hij zo graag kinderen wil ... hoe ziet hij de verdeling dan?
Hoe gaat hij ervoor zorgen dat jouw leven niet "over" is als kind komt?

Want blijkbaar kwam het merendeel betreffende de pup nu al op jou terecht.


Een zwangerschap moet je grotendeels alleen doen, maar daarna kan hij toch écht 50 % van het werk en de zorgen doen.

Wie doet de nachten?
Wat met een huilbaby waar jullie beiden krankjorum van worden?
Hoe is hij bij ernstig slaaptekort?
Is zijn job te combineren met 1/5de ouderschapsverlof of zelfs een definitieve vaste vrije dag?
Wat als jij of jullie een avond het huis uit willen?
Hoeveel behoefte heeft hij nog om met vrienden op stap te gaan of te sporten?
Etcetera.


Ik zou sowieso eerst zulke dingen héél duidelijk uitspreken en pas aan kinderen beginnen als de antwoorden bevredigend zijn.
En er niet aan beginnen als jij niet echt wil.
Dankjewel voor je verhelderende bericht. Je hebt gelijk in dat we het nog beter moeten bespreken. Ik kan erg goed tegen weinig slaap, ook een reden waarom ik er steeds uit ging voor de hond. Mijn vriend kan helemaal niet tegen weinig slaap. Ik denk ook dat hij nog te veel op een roze wolk zit. Hij houdt zich ook vast aan 'je krijgt er zo veel voor terug!' en 'voor een kind doe ik dat allemaal!' heel lief natuurlijk, maar de werkelijkheid moet nog blijken.
Overigens, ik ben dus wel zeker dát ik kinderen wil. Alleen ik twijfel over het juiste moment. Een vriendin is dus pas geleden bevallen en ik smelt helemaal weg met die baby op schoot. Super leuk! Maar dan ben ik stiekem ook blij dat ie niet van mij is en ik hem achter kan laten bij mijn vriendin.. ;)

Ik denk dat ik ook niet een baby-moeder zal zijn (zoals iemand al in dit topic zei). Net zoals ik héél blij ben dat mijn hond nu ouder aan het worden is, was de puppytijd dus ook niks voor mij. Maargoed, de babytijd daar ontkom je niet aan. En zwanger worden wil ik ook zéker meemaken ooit.
Alle reacties Link kopieren
Muurbloempje115 schreef:
12-10-2020 19:46
Het meeste kwam op mij neer. Hij werkte 5 dagen pw op kantoor, ik 1 dag op kantoor en de rest thuiswerken. Die ene dag dat ik op kantoor zat, ging hij naar zijn ouders. Snachts ging ik eruit voor de hond. Mijn vriend liet hem savonds uit en speelde met hem. Daarna (maart) kwam corona en kwam hij ook thuis te zitten. Nu zitten we allebei +/- fulltime thuis. Ik laat de hond smorgens uit, hij in de lunchpauze. Ik direct na het werk om 17:00 uur en mijn vriend weer na het eten rond 20:00 uur. Dus dat is nu best goed verdeeld. Ik heb wel gezegd: als we kinderen krijgen, wil ik absoluut geen thuisblijfmoeder zijn. Ik wil het liefst dat we beiden 4 dagen gaan werken.
In dat geval vind ik het niet vreemd dat je niet staat te springen om kinderen met hem te krijgen. Het verklaart ook dat hij er anders tegenaan kijkt, immers was voor hem de puppytijd een relaxte tijd.
Alle reacties Link kopieren
Muurbloempje115 schreef:
12-10-2020 19:57
Dankjewel voor je verhelderende bericht. Je hebt gelijk in dat we het nog beter moeten bespreken. Ik kan erg goed tegen weinig slaap, ook een reden waarom ik er steeds uit ging voor de hond. Mijn vriend kan helemaal niet tegen weinig slaap. Ik denk ook dat hij nog te veel op een roze wolk zit. Hij houdt zich ook vast aan 'je krijgt er zo veel voor terug!' en 'voor een kind doe ik dat allemaal!' heel lief natuurlijk, maar de werkelijkheid moet nog blijken.
Waarom deed hij het dan niet voor de pup die hij waarschijnlijk "oh zo graag wou"?

En wat denkt ie terug te krijgen behalve speeksel, overgeefsel, vuile pampers, ... :-) ?


En nope, met een man waarvan je op voorhand weet dat ie niet tegen slaaptekort kan en dat ikzelf 3 jaar mag opstaan elke nacht ... daar begin ik niet mee aan kinderen.
Zeker als ie voor de rest ook op een roze wolk en "loopt allemaal wel los" zit.
Want dan weet je dat je straks zelf zowat alles mag doen.


Toevallig geen jong kind in de buurt dat een paar dagen* mag komen logeren als hij ook thuis is?
Zodat hij beter weet waar hij voor staat?
En dan liefst één van 't type dat slecht slaapt, moeilijk eet, ... en waar de ouders dolblij van zijn dat ze eens een weekendje rust hebben.


*1 dag of 1 nacht is véél te kort.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
belinda30 schreef:
12-10-2020 20:02
In dat geval vind ik het niet vreemd dat je niet staat te springen om kinderen met hem te krijgen. Het verklaart ook dat hij er anders tegenaan kijkt, immers was voor hem de puppytijd een relaxte tijd.
Hij vond het ook een zware tijd, ondanks dat ik veeel meer deed dan hij. Overigens doe ik nog steeds meer: ik ga naar cursussen met de hond, ga op 'playdate' en neem de hond mee in de auto naar het bos of wat dan ook. Maargoed, dat komt ook omdat ik meer een hondenmens ben dan hij. Hij vindt het prima als hij 'gewoon' wordt uitgelaten en de standaard dingen met hem doen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven