Pittige kleuter, herkenning?

18-10-2020 11:31 156 berichten
Alle reacties Link kopieren
Van baby; "het wordt wel makkelijker als de tandjes doorzijn/ ze kunnen kruipen/lopen/praten"
Naar peuter; "ik ben twee, dus ik zeg nee - ik ben drie dus ik wil niet - ja ze is zooo toe aan school"
Naar kleuter; "als ze gewend is aan school gaat het echt beter..."

Zijn we nu al 5,5 jaar met onze slimme, vlotte maar pittige oudste dame aan het stoeien.

Op school gaat het prima, veel vrienden, sportief, leergierig, lief, beleefd. Thuis gaat het echter mis zodra ze iets 'moet'. Dat proberen we te voorkomen, maar ja, soms moet ze toch echt even zelf haar broek aandoen/ uit bad / iets uit haar kamer pakken... Keuzes geven daarbij heeft nooit gewerkt (vragen wij; wil je a of b, zij zegt; ik wil c). Dat resulteert in krijsbuien van een half uur tot een uur, waar we allemaal (ook papa) gevangen zitten in koppigheid. Dit gebeurt gemiddeld 1 keer per dag, maar dagen 2-3 keer, soms dagen niet.

Haar jongere zusje (3,5) gaat het nu af en toe voor haar oplossen (opruimen, ook preventief uit zichzelf) en dat breekt echt mijn hart.

Boeken over gevoelige pittige kinderen geven wel herkenning, maar de handvatten helpen maar beperkt. Als ik google op pittige kleuter wordt ik doorverwezen naar peuter tips. Is er iemand die dit op 'latere' leeftijd nog kent?
kleinezon wijzigde dit bericht op 18-10-2020 16:28
0.55% gewijzigd
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Alle reacties Link kopieren
zot-83 schreef:
18-10-2020 12:00
Zo herkenbaar; kleuter is hier nu 4,5.
Zo rond maart was het echt heel erg en heb ik eens gebeld met een pedagoog van het CJG. Die had wel goede tips moet ik zeggen.

Hier helpt het om hem anders te benaderen. We hebben het vooral gezocht in hoe je omgaat met intelligente kinderen, dus richting ontwikkelingsvoorsprong/hb. Hem autonomie geven, voorspelbaarheid (een planbord met pictogrammen). Er waren wat boeken die we aangeraden kregen; tessa kieboom (uit mijn hoofd) over hb, how2talk2kids, en we hebben er zelf nog wat bijgekocht. Uitdaging bieden helpt ook. En al die gedachten. Dus aandacht hebben voor vragen, ideeen, en er ook actief naar vragen.

We merken echt dat wanneer wij het laten verslappen, het weer erger wordt. En we dan ook komen in ‘ben je nou alweer... doe je alweer, je doet altijd’ en komen dan erg in een negatieve flow.

Succes!
Ik pik dit er even uit. Mijn zoontje is nog wat jonger maar heeft ook wel een pittig karakter. Mijn nichtje van 7 idem en ze zijn beiden erg intelligent. Mijn zus en ik hebben er veel over gepraat en er ook veel baat bij om ons meer te verdiepen in hoogbegaafdheid/ontwikkelingsvoorsprong.

Aangezien je aangeeft dat je oudste duidelijk vlot en slim is hoop ik dat jullie hier ook wat aan hebben.
Alle reacties Link kopieren
Saartjepoes2 schreef:
18-10-2020 11:49
Maak alles zo voorspelbaar mogelijk. Indien nodig met picto’s: zo weet je dochter altijd wat er komt. Wees ook voorspelbaar in je reactie, die moet min of meer altijd hetzelfde zijn. Hoe beter ze weet wat er komt hoe minder nodig is om te proberen het gevecht aan te gaan.

Erken haar emoties: vaak hoor je ouders zeggen dat het raar/ onnodig/ vervelend is dat ene kind zo reageert. Door de
Emotie te erkennen en te benoemen laat je zien dat je je kind wel hoort. Na het erkennen volgt dan weer de voorspelbare reactie.

Geef haar een plek waar ze boos
Mag zijn. Mijn dochter kan er er ook wat van en die mag boos zijn wat ze wil.... op een aangewezen plek. Niet als straf he, ze heeft een keuze. Dit belast het gezin minder dan als we haar in de kamer laten, anders worden we echt krankzinnig van dat geluid...
Picto's hebben we + aankondigen 10 en 5 minuten. Voorspelbaar zijn we best redelijk.

Emoties erkennen kan beter moet ik zeggen. Zeker vader vindt dit moeilijk.

Boos uitrazen mag overal behalve in de huiskamer. 'Naar haar kamer', 'uit de huiskamer' of 'in de gang' lijkt geen effect te hebben op de reactie.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Alle reacties Link kopieren
KamilleT schreef:
18-10-2020 11:50
Mijn ervaring is ook dat bij slimme kinderen een keuze uit 2 niet werkt. Die weten echt wel dat in de kast keuzes 3 tm 7 hangen. En wat maakt het uit wat ze aan trekken? Ik heb dat allemaal al vroeg losgelaten, en de regel gemaakt dat ze ‘s morgen kleren aan moesten. Prima als je in november in een korte broek met sandalen naar school wilt. Idem voor het eten. Eet je niet, dan eet je niet.
Met name de jongste had een enorm kort lontje voor dingen die niet naar wens gingen. Je leert vanzelf om dat voor te zijn. Nog steeds let ik op haar gezichtsuitdrukking, en eventuele milde uitingen van ongemak. Haar metertje kan nog steeds uitslaan van 0 tot 100 in tien seconden, maar tegenwoordig stampt ze dan alleen nog maar even op de trap en knalt haar kamerdeur dicht.
Heel herkenbaar dit.

Overigens hier geen eisen aan wat ze aantrekt ook. Maar dat maakt haar ook geen bal uit. Zelf kiezen levert stress. En van eten is de enige eis dat ze alles proeft.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Alle reacties Link kopieren
Hmmm het is wat teveel om 1 op 1 op alles te reageren, kinderen gaan voor :)

Ik vind het wel heel fijn om de herkenning te lezen. Honger en moeheid zijn hier ook echt triggers. En duidelijk en consequent zijn moet. Buien spelen bij moeheid, verkoudheid maar ook bij verveling na een paar dagen vrij. Balans tussen rust en verveling vind ik echt lastig.

De post van MsDuck neem ik maar weer als leidraad. De ene dag beter doen we het echt beter dan de andere.

En echt zorgen; ja, in periodes wel. Maar zolang het niet bij anderen herkend wordt kan het ook 'thuis = uitrazen' zijn.' (al hebben we de buurman van 4 huizen verder al wel eens aan de deur gehad "weet je dat dochter in tuin staat te huilen".) Dus jgz inschakelen laten we voor nu nog even. Sterkte Lexie in dat traject. Hier hebben we autisme, ADHD, borderline en ADHD wel in de familie zitten, dus dat zit in ons achterhoofd.

In de familie ook wel hoogbegaafdheid, dus lang die lijn herkennen we ook wel dingen. Ook het enorme rechtsvaardigheidsgevoel: traktaties worden altijd exact 50/50 gedeeld met haar zusje.
kleinezon wijzigde dit bericht op 18-10-2020 14:01
31.52% gewijzigd
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Ik herken er veel van toen dochter heel klein was. Wat ik achteraf anders had gedaan, was flexibeler geweest (werd er zelf een beetje star van, was bang “dat zij de boel zou overnemen” en dat het nog véél erger zou worden). Ik merkte dat ee en beetje verhardden, wat de speelsheid/ flexibiliteit niet ten goede kwam.

Ze is nu een hele slimme (vwo++) pubertante en sinds we beter naar haar zijn gaan luisteren (wat wil ze nou eigenlijk écht zeggen, wat zijn haar overwegingen, er gingen andere dingen in haar om dan ik verwacht had) en wat feedback van anderen meenamen (mn mijn huidige partner die zei dat hij haar eigenlijk wel begreep toen dochter en ik eens lijnrecht tegenover elkaar stonden) gaat het duidelijk beter. Samenwerken gaat nu supergoed. Had een vreselijke puberteit verwacht....

Vraag dus: word je er zelf angstig van of krijg je angst voor controleverlies? (Ik wel). Iemand mee laten kijken vanuit bv de eerder genoemde methode ‘how to talk to kids’ zou ook iets kunnen zijn. Probeer er niet alleen mee te worstelen, is voor jullie dochter, maar ook voor de rest van het gezin niet fijn. Sterkte, het komt goed❤️
In welke regio wonen jullie trouwens? Misschien weet ik nog iemand die eens mee zou kunnen denken- als je dat wilt natuurlijk.
Dat resulteert in krijsbuien van een half uur tot een uur, waar we allemaal (ook papa) gevangen zitten in koppigheid.

Dus jullie willen per se 'winnen' van een kleuter? Bedoel je dat met koppigheid?
Alle reacties Link kopieren
Kleinezon schreef:
18-10-2020 12:00
Het krijsen geeft altijd aan dat er een voorwaarde niet is voldaan. Voorbeelden:
'ik was nog niet klaar in bad' (wij als ouders 'mogen' dat niet bepalen)
'ik kan niet meer lopen' (uit school, als ik haar te moe vind om af te spreken met andere kinderen)
'ik kan dat/durf/wil niet alleen' (haar jas ophangen bijvoorbeeld, dingen die zelf al 4 jaar kan)
'papaaaaaa' (als die aan het werk is of aan het koken ofzo).

X 1.000

Ze is nu schor van gisteren :cry: . Maar vandaag weer super gezellig.

Zo min mogelijk doen helpt, maar ze wil zelf heel veel en nee zeggen is een risico op zichzelf. Op tijd eten en slapen is een randvoorwaarde. Anders is het nog vaker bal. Heel erg balanceren.
Heel herkenbaar!! Ik heb niet alles bijgelezen, dus mischien ben ik mosterd, maar even onze aanpak (die ook niet altijd werkt hoor, wees niet bang ;-) )

Bijvoorbeeld voor dat douchen. Ik vraag vooraf aan haar 'hoe lang wil je douchen?' Dat onderhandel ik een beetje uit naar bijvoorbeeld tien minuten. Dan zet ik de eierwerkker op 7 of 8 (ze heeft nog niet echt benul van tijd) en als die gaat zeg ik 'ben je al klaar?'. Natuurlijk moet ze dan altijd iets 'afmaken'. Dat laat ik haar doen en binnen een of twee minuten zet ze dan zelf de douche uit.

Als ze te moe is om haar jas op te hangen, prima. Dan leg je hem op de grond (maar hij moet wel in de gang, dat is dan mijn 'win') en hang je hem op als je niet meer moe bent. 'mama, ik heb dorst'. O poe he, ik ben nu te moe om nog op te kunnen staan in iets in te kunnen schenken, dat moet je maar even zelf doen. Ze is zo slim, dat ze dan meestal dondersgoed doorheeft dat ze, als ze het goede voorbeeld wil geven en laat zien wat je nog wel kunt als je moe bent, sneller haar zin krijgt.

Het is echt niet makkelijk, en mijn man is er veel beter in dan ik, maar op deze manier haar autonomie deels respecteren, deels onze harde grenzen vasthouden en laten merken wanneer we het een beetje onzin/aanstellerij vinden, werkt wel goed.
Alle reacties Link kopieren
En nog een toevoeging als hart onder de riem: wij zijn een keer bij de buren op de koffie gevraagd, om te praten over het geluidsoverlast dat onze dochter gaf... (ze was toen drie).... Ze maakten zich oprecht zorgen of het wel goed ging bij ons thuis (onze zoon van drie jaar ouder hoorden ze nooit).

Het is nu, drie jaar later, echt vele malen beter! ;-)
Alle reacties Link kopieren
Star3 schreef:
18-10-2020 13:58
Dat resulteert in krijsbuien van een half uur tot een uur, waar we allemaal (ook papa) gevangen zitten in koppigheid.

Dus jullie willen per se 'winnen' van een kleuter? Bedoel je dat met koppigheid?
Met winnen heeft het niets te maken.
Maar consequent 'moeten' zijn. Voorbeeld: Ik zeg wel eens iets als: "je loopt nu even zelf naar binnen, want ik heb mijn handen vol met boodschappen." (We hebben een 'paardenpaadje' waar ze vaak op de rug zit)

Als ze dan haar kont tegen de krib gooit duurt het een uur voor ze binnen is. (En qua volume het risico op een melding bij veiligheid thuis...) Tussenoplossingen als 'handje?' of 'ik (papa/mama) til je wel' worden niet geaccepteerd; ze moet getild en dat moet door x.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Kleinezon schreef:
18-10-2020 14:09
Met winnen heeft het niets te maken.
Maar consequent 'moeten' zijn. Voorbeeld: Ik zeg wel eens iets als: "je loopt nu even zelf naar binnen, want ik heb mijn handen vol met boodschappen." (We hebben een 'paardenpaadje' waar ze vaak op de rug zit)

Als ze dan haar kont tegen de krib gooit duurt het een uur voor ze binnen is. (En qua volume het risico op een melding bij veiligheid thuis...) Tussenoplossingen als 'handje?' of 'ik (papa/mama) til je wel' worden niet geaccepteerd; ze moet getild en dat moet door x.
Waar zit jullie koppigheid dan? Een andere optie bieden is toch geen koppigheid? Want zo krijgt dochter dus wel haar zin uiteindelijk?
En wat bedoel je met dat zeker je man emoties niet goed kan herkennen?
Alle reacties Link kopieren
Als zowel ADHD als hoogbegaafdheid in de familie zit: bij meisjes loopt dat vaak naadloos in elkaar over en is het niet altijd functioneel om het überhaupt te willen scheiden.

Iets om in je achterhoofd te houden.
Alle reacties Link kopieren
Star3 schreef:
18-10-2020 14:20
Waar zit jullie koppigheid dan? Een andere optie bieden is toch geen koppigheid? Want zo krijgt dochter dus wel haar zin uiteindelijk?
En wat bedoel je met dat zeker je man emoties niet goed kan herkennen?
Onze koppigheid zit in het niet toestaan waar we nee tegen hebben gezegd. Andere opties zijn prima voor ons. Voor haar niet echter; alleen wat zei in haar hoofd heeft is goed.

Mijn man kan het prima herkennen, maar het erkennen schiet er eerder bij in. Hij zal eerder dingen zeggen als 'dat (krijsen/schreeuwen/brullen) was toch niet nodig'.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Alle reacties Link kopieren
Maduixa schreef:
18-10-2020 14:03
En nog een toevoeging als hart onder de riem: wij zijn een keer bij de buren op de koffie gevraagd, om te praten over het geluidsoverlast dat onze dochter gaf... (ze was toen drie).... Ze maakten zich oprecht zorgen of het wel goed ging bij ons thuis (onze zoon van drie jaar ouder hoorden ze nooit).

Het is nu, drie jaar later, echt vele malen beter! ;-)
Dankjewel. Mooie tips ook. Doen wij ook wel, maar soms lukt het niet ofzo. Vaak als we zelf moe zijn ook.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Mijn dochter kreeg dat vanaf 5,5. Het is nooit meer echt over gegaan. We weten wel wat de oorzaak is, maar dat helpt verder niet echt :) Ze is met de loop der jaren wel minder verbaal geworden, dus de buren hebben er in ieder geval geen last van.
Alle reacties Link kopieren
B1loemetje schreef:
18-10-2020 13:55
...
Vraag dus: word je er zelf angstig van of krijg je angst voor controleverlies? (Ik wel). Iemand mee laten kijken vanuit bv de eerder genoemde methode ‘how to talk to kids’ zou ook iets kunnen zijn. Probeer er niet alleen mee te worstelen, is voor jullie dochter, maar ook voor de rest van het gezin niet fijn. Sterkte, het komt goed❤️
Een beetje angst herken ik wel. Man niet, maar die loopt geregeld tegen dezelfde dwarse kop op. Het boek is bekend trouwens, maar niet de oplossing voor alles.

Dankjewel voor je aanbod in de andere post. Ik woon in Zutphen.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Het is niet erg om hulp in te schakelen.
Alle reacties Link kopieren
Waar gaat het mis bij 'moeten'? Moet ze dingen op een manier die ze niet wil? Moet ze dingen op momenten die ze niet wil? Moet ze dingen als ze iets anders wil? Het voorbeeld van je jas ophangen. Dat is de regel, je hangt zelf je jas op. Maar soms zijn er misschien dagen dat dat niet lukt omdat je echt te moe bent of omdat je graag wil dat iemand even je jas voor je op hangt. Kan best, toch? Wat gebeurt er als je op dat moment haar wens serieus neemt? Zou het kunnen dat ze zich niet genoeg serieus genomen voelt? (Dit zie je vaak bij slimme, pittige en gevoelige kinderen. Hebben een sterke behoefte aan autonomie. En omdat ze vrij intens zijn, krijg je ook een intense reactie... ;-D
Alle reacties Link kopieren
clivia52 schreef:
18-10-2020 15:47
Het is niet erg om hulp in te schakelen.
Yes, simpel en zo waar.

Toch... vind ik het wel een hobbel. Wanneer is iets een probleem? Man ziet het (nog) niet als nodig: 'Als jij dat wil'. En verder geen (h)erkenning vanuit school/bso/opa en oma dat er iets bijzonders aan de hand zou zijn.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Kleinezon schreef:
18-10-2020 15:52
Yes, simpel en zo waar.

Toch... vind ik het wel een hobbel. Wanneer is iets een probleem? Man ziet het (nog) niet als nodig: 'Als jij dat wil'. En verder geen (h)erkenning vanuit school/bso/opa en oma dat er iets bijzonders aan de hand zou zijn.
omdat jij twijfelt
omdat jij het lastig vind
omdat jij het nodig vind
omdat jij het wil
omdat het goed voor je dochter is
omdat....
Kleinezon schreef:
18-10-2020 15:34
Onze koppigheid zit in het niet toestaan waar we nee tegen hebben gezegd. Andere opties zijn prima voor ons. Voor haar niet echter; alleen wat zei in haar hoofd heeft is goed.

Mijn man kan het prima herkennen, maar het erkennen schiet er eerder bij in. Hij zal eerder dingen zeggen als 'dat (krijsen/schreeuwen/brullen) was toch niet nodig'.
En over wat soort dingen gaat het dan? Want je hebt het in de openingspost over dingen moeten en haar keuzes geven? Moet ze heel vaak kiezen/iets doen?

Met andere woorden, pick your battles. Hoe erg is het als ze iets niet doet/pakt/opruimt/kiest?
Bij mijn kind is de aanleiding ook moeten, maar dat is niet de oorzaak. De oorzaak is dat ze de hele dag dingen moet die niet leuk zijn, niet zinnig zijn en niet nuttig zijn. Dat bouwt zich op en thuis, bij de minste aanleiding, komt het er uit. Het gaat beter als ze een tijdje zinnigere en leukere dingen mag doen, maar dat zijn helaas altijd maar korte periodes. Met de loop der jaren is haar beheersing wel veel beter geworden. De woede is er wel, maar overwegend zonder veel geluid. Dat is natuurlijk ook heel tragisch, want gesocialiseerde woede is nog steeds hartverscheurend, maar voor de mensen die bij ons in de buurt wonen is het niet meer merkbaar.
Alle reacties Link kopieren
clivia52 schreef:
18-10-2020 15:54
omdat jij twijfelt
omdat jij het lastig vind
omdat jij het nodig vind
omdat jij het wil
omdat het goed voor je dochter is
omdat....
omdat het fijn is als er meer rust en minder spanning in huis is
Kleinezon schreef:
18-10-2020 15:44
Een beetje angst herken ik wel. Man niet, maar die loopt geregeld tegen dezelfde dwarse kop op. Het boek is bekend trouwens, maar niet de oplossing voor alles.

Dankjewel voor je aanbod in de andere post. Ik woon in Zutphen.
Weet bv een fijn iemand in Arnhem, maar is mogelijk te ver weg?
Alle reacties Link kopieren
Lafae schreef:
18-10-2020 15:55
Bij mijn kind is de aanleiding ook moeten, maar dat is niet de oorzaak. De oorzaak is dat ze de hele dag dingen moet die niet leuk zijn, niet zinnig zijn en niet nuttig zijn. Dat bouwt zich op en thuis, bij de minste aanleiding, komt het er uit. Het gaat beter als ze een tijdje zinnigere en leukere dingen mag doen, maar dat zijn helaas altijd maar korte periodes. Met de loop der jaren is haar beheersing wel veel beter geworden. De woede is er wel, maar overwegend zonder veel geluid. Dat is natuurlijk ook heel tragisch, want gesocialiseerde woede is nog steeds hartverscheurend, maar voor de mensen die bij ons in de buurt wonen is het niet meer merkbaar.
Het 'moeten' is de druppel, maar de woede die je ziet is de volle emmer met daarin het aanpassen, incasseren, niet gezien voelen van de hele dag. Of langer.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven