Psyche
alle pijlers
Problematische relatie met stiefmoeder
woensdag 20 februari 2013 14:38
Gezien de aard van de problemen zet ik dit onderwerp toch maar onder Psyche ipv onder Relaties.
Toen ik 9 was, kreeg mijn vader een relatie met mijn stiefmoeder. Tot die tijd was ik met mijn vader alleen (ik ben bij hem opgegroeid vanaf m'n derde, mijn ouders zijn gescheiden).
Eigenlijk heb ik vanaf het begin geen makkelijke relatie met haar gehad. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw, maar nog steeds ben ik totaal niet op mijn gemak bij haar in de buurt. Eigenlijk ben ik zelfs doodsbang voor haar (ik weet het, het klinkt idioot... zeker na zoveel jaar en nu ik volwassen ben).
Ik zou haar nooit uitgekozen hebben om in mijn leven te komen, maar ze is nu eenmaal de vrouw van mijn vader, dus ik heb haar maar te accepteren (althans, haar aanwezigheid en relatie met mijn vader).
En daar zit het probleem o.a. Ik zou het liefst niets met haar te maken willen hebben als het aan mij ligt, maar dat kan niet. Nu speel ik een soort toneelspel dat ik haar wel mag, dat we zelfs een soort band hebben en dat er 'niets aan de hand' is. Maar daarmee verloochen ik mezelf en voel me daardoor steeds slechter. Ik houd mijn mond over dingen, omdat erover praten geen zin lijkt te hebben. Ik speel dus het spelletje dat alles ok is maar gewoon mee.
Nu denk ik (en zeggen veel mensen om me heen): waarom trek ik me haar mening en gedrag zo aan? Waarom kan ik nu niet als een volwassen vrouw gewoon mijn grenzen bewaken? Waarom bedeel ik haar zo'n belangrijke rol in mijn leven toe?
Daar kom ik zelf dus niet uit en mensen om mij heen begrijpen het geloof ik niet zo.
Ik zoek dus eigenlijk naar lotgenoten (stiefmoeders ook welkom trouwens
) om het een en ander te bespreken en duidelijk te krijgen.
Ik wil me gewoon niet meer zo gevangen en klein voelen in haar buurt. Het is alsof ze nog steeds de macht over me heeft, net als vroeger en dat voelt verschrikkelijk. Ik voel me gekleineerd en minderwaardig op die momenten en ik wil me niet meer zo voelen!
Toen ik 9 was, kreeg mijn vader een relatie met mijn stiefmoeder. Tot die tijd was ik met mijn vader alleen (ik ben bij hem opgegroeid vanaf m'n derde, mijn ouders zijn gescheiden).
Eigenlijk heb ik vanaf het begin geen makkelijke relatie met haar gehad. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw, maar nog steeds ben ik totaal niet op mijn gemak bij haar in de buurt. Eigenlijk ben ik zelfs doodsbang voor haar (ik weet het, het klinkt idioot... zeker na zoveel jaar en nu ik volwassen ben).
Ik zou haar nooit uitgekozen hebben om in mijn leven te komen, maar ze is nu eenmaal de vrouw van mijn vader, dus ik heb haar maar te accepteren (althans, haar aanwezigheid en relatie met mijn vader).
En daar zit het probleem o.a. Ik zou het liefst niets met haar te maken willen hebben als het aan mij ligt, maar dat kan niet. Nu speel ik een soort toneelspel dat ik haar wel mag, dat we zelfs een soort band hebben en dat er 'niets aan de hand' is. Maar daarmee verloochen ik mezelf en voel me daardoor steeds slechter. Ik houd mijn mond over dingen, omdat erover praten geen zin lijkt te hebben. Ik speel dus het spelletje dat alles ok is maar gewoon mee.
Nu denk ik (en zeggen veel mensen om me heen): waarom trek ik me haar mening en gedrag zo aan? Waarom kan ik nu niet als een volwassen vrouw gewoon mijn grenzen bewaken? Waarom bedeel ik haar zo'n belangrijke rol in mijn leven toe?
Daar kom ik zelf dus niet uit en mensen om mij heen begrijpen het geloof ik niet zo.
Ik zoek dus eigenlijk naar lotgenoten (stiefmoeders ook welkom trouwens
) om het een en ander te bespreken en duidelijk te krijgen. Ik wil me gewoon niet meer zo gevangen en klein voelen in haar buurt. Het is alsof ze nog steeds de macht over me heeft, net als vroeger en dat voelt verschrikkelijk. Ik voel me gekleineerd en minderwaardig op die momenten en ik wil me niet meer zo voelen!
woensdag 20 februari 2013 14:40
Woon je nog thuis? Ik heb er heel duidelijk voor gekozen om geen contact meer te hebben met d'r. Nu woonden zij ook niet samen, maar ik zou duidelijk maken aan je vader dat je wel contact met hem wil, maar niet met haar. Hoe je dat praktisch moet doen, weet ik niet, misschien langs komen als zij niet thuis is of buitenshuis afspreken.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
woensdag 20 februari 2013 14:48
Nee, ik woon niet meer thuis, al 15 jaar niet meer
Geen contact met haar is eigenlijk geen optie. Ze is getrouwd en woont samen met mijn vader en is in alles zo'n beetje betrokken. Nou vind ik het ergens ook een beetje cru om haar helemaal uit mijn leven te bannen (dan had ik dat ook al véél eerder moeten doen) en bovendien vind ik dat dan weer zo moeilijk voor mijn vader.
Ik denk dat ik me schuldig voel dat ik haar niet leuk en aardig vind. Is dat raar? Ze doet wel haar best namelijk en ze heeft blijkbaar niet door hoe ze kan zijn. Het is eerder aan mij om niet over me heen te laten lopen denk ik en mijn grenzen meer te bewaken en voor mezelf te kiezen.
Heb jij zelf ooit iets leuks meegemaakt met de vriendin van je vader? En hoe gaan zij er mee om dat je haar niet meer wilt zien?
Geen contact met haar is eigenlijk geen optie. Ze is getrouwd en woont samen met mijn vader en is in alles zo'n beetje betrokken. Nou vind ik het ergens ook een beetje cru om haar helemaal uit mijn leven te bannen (dan had ik dat ook al véél eerder moeten doen) en bovendien vind ik dat dan weer zo moeilijk voor mijn vader.
Ik denk dat ik me schuldig voel dat ik haar niet leuk en aardig vind. Is dat raar? Ze doet wel haar best namelijk en ze heeft blijkbaar niet door hoe ze kan zijn. Het is eerder aan mij om niet over me heen te laten lopen denk ik en mijn grenzen meer te bewaken en voor mezelf te kiezen.
Heb jij zelf ooit iets leuks meegemaakt met de vriendin van je vader? En hoe gaan zij er mee om dat je haar niet meer wilt zien?
woensdag 20 februari 2013 14:54
Nee, ik heb nooit iets leuks meegemaakt met de vriendin van mijn vader. Zij was er volgens mij alleen maar op uit op mij op de kast te krijgen/te kwetsen etc. Overigens vertoonde ze dat gedrag niet alleen bij mij, maar ook bij andere mensen. Ik weet niet hoe ze ermee omging dat ik haar niet meer zag, want ze heeft nooit meer contact met mij gezocht. Ik ben inderdaad ook wel benieuwd hoe deze verstoorde relatie met je stiefmoeder is ontstaan.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
woensdag 20 februari 2013 14:58
woensdag 20 februari 2013 15:05
In het verleden heeft ze vaak hele denigrerende opmerkingen gemaakt, vernederd en gekleineerd. Echt heel naar en kinderachtig vooral. Ze was er een kei in om mijn enthousiasme de kop in te drukken, mijn mening en gevoel weg te wuiven als onbelangrijk. Ik denk dat ik onbewust daardoor steeds het signaal kreeg dat ik er niet mocht zijn. Dus ik ben me steeds stiller gaan gedragen en ben op mijn tenen gaan lopen om geen ruzies en conflicten te krijgen.
Ik merk dat ik het eigenlijk heel lastig vind om dit zo te benoemen allemaal, omdat het snel zo'n cliché verhaal lijkt te worden van de 'grote boze stiefmoeder'. Het is niet alleen maar ellende geweest en ze heeft dit alles echt niet met opzet gedaan denk ik, maar het gebeurde wel.
Ik heb zo'n 6 jaar geleden een keer een serieuze poging gedaan met haar te praten over het verleden, maar dat heeft niet echt geholpen. Ze lijkt gewoon niet in te zien wat haar gedrag is geweest. Andersom kan ik wel begrijpen dat het voor haar ook niet makkelijk was om in de schoenen te staan van stiefmoeder.
Nu voel ik me nog steeds niet op mijn gemak bij haar, omdat ik me bekritiseerd voel. Ze heeft heel snel haar oordeel klaar en laat zowel verbaal als non-verbaal altijd duidelijk merken wat ze ergens van vindt. En blijkbaar kan ik dat moeilijk langs mee heen laten gaan. Alsof ik afhankelijk zou zijn van haar oordeel (is niet zo, maar zo voelt het).
Het is lastig te omschrijven, want het is vaak subtiel en niet heel duidelijk of concreet.
Wat ze van mij vindt, weet ik niet precies. het doet er ook niet zoveel toe denk ik in dit verhaal. Ze doet in ieder geval (net als ik) vrij goed alsof ze me heel graag mag, maar ik zou bv nooit echt iets met haar alleen gaan doen en we bellen ook nooit met elkaar (los van mijn vader).
Ik merk dat ik het eigenlijk heel lastig vind om dit zo te benoemen allemaal, omdat het snel zo'n cliché verhaal lijkt te worden van de 'grote boze stiefmoeder'. Het is niet alleen maar ellende geweest en ze heeft dit alles echt niet met opzet gedaan denk ik, maar het gebeurde wel.
Ik heb zo'n 6 jaar geleden een keer een serieuze poging gedaan met haar te praten over het verleden, maar dat heeft niet echt geholpen. Ze lijkt gewoon niet in te zien wat haar gedrag is geweest. Andersom kan ik wel begrijpen dat het voor haar ook niet makkelijk was om in de schoenen te staan van stiefmoeder.
Nu voel ik me nog steeds niet op mijn gemak bij haar, omdat ik me bekritiseerd voel. Ze heeft heel snel haar oordeel klaar en laat zowel verbaal als non-verbaal altijd duidelijk merken wat ze ergens van vindt. En blijkbaar kan ik dat moeilijk langs mee heen laten gaan. Alsof ik afhankelijk zou zijn van haar oordeel (is niet zo, maar zo voelt het).
Het is lastig te omschrijven, want het is vaak subtiel en niet heel duidelijk of concreet.
Wat ze van mij vindt, weet ik niet precies. het doet er ook niet zoveel toe denk ik in dit verhaal. Ze doet in ieder geval (net als ik) vrij goed alsof ze me heel graag mag, maar ik zou bv nooit echt iets met haar alleen gaan doen en we bellen ook nooit met elkaar (los van mijn vader).
woensdag 20 februari 2013 15:14
Geen contact is geen volwassen oplossing. Zoals je zelf al aangeeft, zul je moeten leren om je grenzen aan haar aan te geven. Ik kan me wel voorstellen dat dat moeilijk is, zeker als je dit nooit hebt geleerd. Misschien kun je in therapie, bij een maatschappelijk werker of een assertiviteitscursus leren om je anders te gedragen zodat je je niet meer klein en gevangen voelt.
Ik denk overigens dat dit probleem veel meer te maken heeft met (het gebrek aan) assertiviteit, dan met stiefmoeder problematiek. En dat je het daarin dus ook niet moet zoeken. Wanneer je niet leert om assertief te zijn zul je ook bij anderen tegen dit probleem aan (gaan) lopen. Alle reden dus om daar iets aan te veranderen!
Ik denk overigens dat dit probleem veel meer te maken heeft met (het gebrek aan) assertiviteit, dan met stiefmoeder problematiek. En dat je het daarin dus ook niet moet zoeken. Wanneer je niet leert om assertief te zijn zul je ook bij anderen tegen dit probleem aan (gaan) lopen. Alle reden dus om daar iets aan te veranderen!
woensdag 20 februari 2013 15:19
Ik vind overigens dat je heel goed kan omschrijven wat de situatie is. Knap dat je zowel de verbale als de non-verbale signalen herkent. Nu is het zaak om je daarvan ook op het moment zélf bewust van te gaan worden. En de volgende stap is om haar aan te geven dat je dat niet prettig vindt!
Ik vind het ook sterk dat je hier met haar over hebt geprobeerd te praten. Maar ook daar zit de oplossing niet. Die zit namelijk in jou zelf, in jouw eigen gedrag. Háár kun je niet veranderen (of iets laten inzien); jouwzelf wel.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om dit te veranderen, omdat je al zo lang in een patroon zit met haar. Maar het is zeker niet onmogelijk, als je maar graag wilt. Veel succes!
Ik vind het ook sterk dat je hier met haar over hebt geprobeerd te praten. Maar ook daar zit de oplossing niet. Die zit namelijk in jou zelf, in jouw eigen gedrag. Háár kun je niet veranderen (of iets laten inzien); jouwzelf wel.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om dit te veranderen, omdat je al zo lang in een patroon zit met haar. Maar het is zeker niet onmogelijk, als je maar graag wilt. Veel succes!
woensdag 20 februari 2013 16:01
Belle, wat vond je vader ervan dat je geen contact met haar wilde?
Wat ik zelf zo raar vind van mezelf is dat er misschien objectief gezien best 'leuke' momenten zijn geweest met haar. En ze doet echt wel lieve dingen, maar op de een of andere manier voelt het nep voor mij. Het voelt niet echt helemaal oprecht... meer als een manier om met mij om te gaan omdat ik nu eenmaal de dochter van haar man ben en ook zij mij dus in haar leven heeft...of ze wil of niet. Maar misschien heb ik het helemaal mis.
Aureel, ik zie inderdaad steeds meer in dat het meer in mij zit en dat ik dit als een probleem ervaar. het is mijn verantwoordelijkheid om daar wat mee te doen. Helaas ben ik al jaren in therapie (oa hiervoor), maar kom ik er moeilijk uit.
Ik zou inderdaad op het moment dat iets zich voordoet wat ik niet prettig vindt, dit uit moeten spreken tegen haar. Maar dat vind ik echt bijzonder moeilijk. Toch bang voor haar soms zo felle reactie denk ik. Ik ga letterlijk trillen op zo'n moment.
Ik begrijp van mezelf ook niet zo goed waarom die drempel zo enorm moeilijk is om te nemen voor me. Ik vind het echt doodeng. maar als ik erover nadenk vraag ik me af waar ik nou zo bang voor ben. Ik denk zelf dat het veel te maken heeft met mijn vader. Ik heb de neiging voor hem op te komen en hem te willen beschermen en als ik een conflict of ruzie krijg met zijn vrouw, doe ik hem daarmee indirect veel pijn voor mijn gevoel.
Maar hij is natuurlijk ook een volwassen man die voor zichzelf kan zorgen.... Oud patroon vrees ik. En ik kan het zó moeilijk doorbreken!
Wat ik zelf zo raar vind van mezelf is dat er misschien objectief gezien best 'leuke' momenten zijn geweest met haar. En ze doet echt wel lieve dingen, maar op de een of andere manier voelt het nep voor mij. Het voelt niet echt helemaal oprecht... meer als een manier om met mij om te gaan omdat ik nu eenmaal de dochter van haar man ben en ook zij mij dus in haar leven heeft...of ze wil of niet. Maar misschien heb ik het helemaal mis.
Aureel, ik zie inderdaad steeds meer in dat het meer in mij zit en dat ik dit als een probleem ervaar. het is mijn verantwoordelijkheid om daar wat mee te doen. Helaas ben ik al jaren in therapie (oa hiervoor), maar kom ik er moeilijk uit.
Ik zou inderdaad op het moment dat iets zich voordoet wat ik niet prettig vindt, dit uit moeten spreken tegen haar. Maar dat vind ik echt bijzonder moeilijk. Toch bang voor haar soms zo felle reactie denk ik. Ik ga letterlijk trillen op zo'n moment.
Ik begrijp van mezelf ook niet zo goed waarom die drempel zo enorm moeilijk is om te nemen voor me. Ik vind het echt doodeng. maar als ik erover nadenk vraag ik me af waar ik nou zo bang voor ben. Ik denk zelf dat het veel te maken heeft met mijn vader. Ik heb de neiging voor hem op te komen en hem te willen beschermen en als ik een conflict of ruzie krijg met zijn vrouw, doe ik hem daarmee indirect veel pijn voor mijn gevoel.
Maar hij is natuurlijk ook een volwassen man die voor zichzelf kan zorgen.... Oud patroon vrees ik. En ik kan het zó moeilijk doorbreken!
woensdag 20 februari 2013 16:16
Het ligt aan jou...
Ik heb het gevoel dat wat zij ook doet je het toch weer op een bepaalde negatieve manier interpreteerd.
"Het voelt niet echt helemaal oprecht... meer als een manier om met mij om te gaan omdat ik nu eenmaal de dochter van haar man ben en ook zij mij dus in haar leven heeft...of ze wil of niet."
Maar dit geld toch andersom ook precies zo voor jou?
MAW kun je ook begrip voor haar situatie hebben... Volgens mij hebben jullie meer gemeen dan je denkt.
Je geeft aan oa al jaren in therapie te zitten.. Ben je niet gewoon een gevoelig persoon die zich alles aantrekt?
Ik bedoel als deze vrouw jou echt gekleineerd, vernederd en denigrerend aangesproken heeft, was je vader dan niet al lang bij haar weg gegaan? En zo niet dan zou ik eerder het met hem aan de stok hebben dan met haar...
Ik heb het gevoel dat wat zij ook doet je het toch weer op een bepaalde negatieve manier interpreteerd.
"Het voelt niet echt helemaal oprecht... meer als een manier om met mij om te gaan omdat ik nu eenmaal de dochter van haar man ben en ook zij mij dus in haar leven heeft...of ze wil of niet."
Maar dit geld toch andersom ook precies zo voor jou?
MAW kun je ook begrip voor haar situatie hebben... Volgens mij hebben jullie meer gemeen dan je denkt.
Je geeft aan oa al jaren in therapie te zitten.. Ben je niet gewoon een gevoelig persoon die zich alles aantrekt?
Ik bedoel als deze vrouw jou echt gekleineerd, vernederd en denigrerend aangesproken heeft, was je vader dan niet al lang bij haar weg gegaan? En zo niet dan zou ik eerder het met hem aan de stok hebben dan met haar...
woensdag 20 februari 2013 16:21
Al jaren in therapie, en nog steeds durf je dit niet? Heeft het dan wel zin om daarmee door te gaan? Overweeg dan eens een andere therapeut, of zoals ik zei een MW'er of een cursus. Dat werkt vaak een stuk praktischer.
Het is heel begrijpelijk dat je angst hebt en gaat trillen. Echter, het heeft geen zin om af te wachten tot je op een dag wakker wordt en ineens niet meer bang bent voor haar reactie. Of om eindeloos te gaan nadenken over waarom je zo bang bent. Ga aan de slag!
Het dóen is de enige manier om uiteindelijk niet meer bang te zijn. Daarvoor zul je het wel een keer of tien, twintig in je broek doen. Maar is dat erg? Het is de enige manier om over die angst heen te komen.
Het is heel begrijpelijk dat je angst hebt en gaat trillen. Echter, het heeft geen zin om af te wachten tot je op een dag wakker wordt en ineens niet meer bang bent voor haar reactie. Of om eindeloos te gaan nadenken over waarom je zo bang bent. Ga aan de slag!
Het dóen is de enige manier om uiteindelijk niet meer bang te zijn. Daarvoor zul je het wel een keer of tien, twintig in je broek doen. Maar is dat erg? Het is de enige manier om over die angst heen te komen.
woensdag 20 februari 2013 16:24
Je hebt je als kind niet 'veilig' bij haar gevoeld. In ieder geval niet veilig genoeg om jezelf te zijn. Je voelde je gekleineerd en vernederd. Als kind kun je daar niet iets aan doen, je voelt je heel machteloos.
Ik denk dat je nu, zodra je weer bij haar bent, je weer in die rol schiet. Van klein kind dat niets te vertellen heeft en zich gekleineerd en vernederd voelt. Vergelijk het met mensen die gepest zijn. Vaak, als zij jaren later hun pesters tegen komen, voelen ze zich weer net zo'n bang klein kind.
Waar je je niet van bewust bent, is dat je dit nu zelf in stand houdt. Als kind kon je er niets aan doen, er was niemand die jou beschermde. Waarschijnlijk maakt dat je verdrietig en boos. Maar nu kun je dat als volwassen vrouw wel! Sterker nog, je kan nu zelfs jaren later, alsnog voor dat kind opkomen!
Ik denk dat je nu, zodra je weer bij haar bent, je weer in die rol schiet. Van klein kind dat niets te vertellen heeft en zich gekleineerd en vernederd voelt. Vergelijk het met mensen die gepest zijn. Vaak, als zij jaren later hun pesters tegen komen, voelen ze zich weer net zo'n bang klein kind.
Waar je je niet van bewust bent, is dat je dit nu zelf in stand houdt. Als kind kon je er niets aan doen, er was niemand die jou beschermde. Waarschijnlijk maakt dat je verdrietig en boos. Maar nu kun je dat als volwassen vrouw wel! Sterker nog, je kan nu zelfs jaren later, alsnog voor dat kind opkomen!
anoniem_106591 wijzigde dit bericht op 20-02-2013 16:26
Reden: Ai, een d/t fout!
Reden: Ai, een d/t fout!
% gewijzigd
woensdag 20 februari 2013 18:35
@Anthonius: Ik gaf al aan in mijn tekst dat ik me ook in haar kan verplaatsen en begrip heb voor 'haar kant van het verhaal'.
Blijkbaar geloof jij me niet op mijn woorden en ligt het allemaal aan mij (en ben ik te gevoelig), wánt anders was mijn vader wel bij haar weggegaan. Wat een rare conclusie ten eerste.
Mijn vader was heel vaak niet bij die situaties aanwezig waarin ik een conflict had met haar. Daarbij heeft hij het vaak voor me opgenomen, maar is hij zelf echt een goedzak die niet voor zichzelf opkomt en vaak maar ergens in het midden is gaan zitten. En hij was gewoon bang om alleen te zijn en koos nu eenmaal voor een niet zo heel gelukkige relatie met veel ruzie... ook wanneer hij zag dat ik daar niet gelukkig van werd.
En ja... ik trek me dingen wellicht 'snel' aan, maar dat maakt mijn gevoelens nog niet waardeloos of niet de moeite waard om serieus te nemen toch?
@Suuri, wat je zegt slaat idd helemaal op mij. Ik schiet inderdaad weer in m'n oude rol. Daarom probeer ik ook te vermijden dat ik meer dan 24 uur met haar samen ben. Dat is nog net te doen voor me en dan hou ik me redelijk staande.
Ik ben inderdaad verdrietig en boos over hoe onmachtig ik me voelde als kind en nu ben ik bang dat ik compleet ontplof als ik een keer wel mijn mening verdedig of een opmerking maak die bij haar verkeerd kan vallen.
Maar (@Aureel) ik moet ergens beginnen. Soms doe ik voorzichtig een poging en ga ik ergens tegenin. Het gaat met kleine stapjes blijkbaar. Ik denk dat ik me meer moet realiseren dat ik niet voor iedereen verantwoordelijk kan zijn, behalve voor mezelf.
Blijkbaar geloof jij me niet op mijn woorden en ligt het allemaal aan mij (en ben ik te gevoelig), wánt anders was mijn vader wel bij haar weggegaan. Wat een rare conclusie ten eerste.
Mijn vader was heel vaak niet bij die situaties aanwezig waarin ik een conflict had met haar. Daarbij heeft hij het vaak voor me opgenomen, maar is hij zelf echt een goedzak die niet voor zichzelf opkomt en vaak maar ergens in het midden is gaan zitten. En hij was gewoon bang om alleen te zijn en koos nu eenmaal voor een niet zo heel gelukkige relatie met veel ruzie... ook wanneer hij zag dat ik daar niet gelukkig van werd.
En ja... ik trek me dingen wellicht 'snel' aan, maar dat maakt mijn gevoelens nog niet waardeloos of niet de moeite waard om serieus te nemen toch?
@Suuri, wat je zegt slaat idd helemaal op mij. Ik schiet inderdaad weer in m'n oude rol. Daarom probeer ik ook te vermijden dat ik meer dan 24 uur met haar samen ben. Dat is nog net te doen voor me en dan hou ik me redelijk staande.
Ik ben inderdaad verdrietig en boos over hoe onmachtig ik me voelde als kind en nu ben ik bang dat ik compleet ontplof als ik een keer wel mijn mening verdedig of een opmerking maak die bij haar verkeerd kan vallen.
Maar (@Aureel) ik moet ergens beginnen. Soms doe ik voorzichtig een poging en ga ik ergens tegenin. Het gaat met kleine stapjes blijkbaar. Ik denk dat ik me meer moet realiseren dat ik niet voor iedereen verantwoordelijk kan zijn, behalve voor mezelf.
woensdag 20 februari 2013 20:00
Valesca, ik kan me inleven in je worsteling. Het kan het een heel verfrissend effect hebben om je gevoel bespreekbaar te maken. Dan kan ze het ook zeggen als je het mis hebt. Dat geeft toch niet. Ikzelf heb geen contact meer met mijn stiefmoeder, met mijn vader wel maar niet veel. Ik ben blij voor hem dat hij iemand heeft, maar ze is heel negatief over mij geweest. Ik ben het gesprek aangegaan en dat is niet goed verlopen, daarna zijn er nog meer dingen gebeurd en nu geen contact. Ik mis haar niet, ik vind het voor mezelf fijn. Voor mijn vader jammer en het is natuurlijk best lastig. Wie weet hoe het in de toekomst zal zijn maar nu spreken en zien we elkaar niet. Mijn vader begrijpt het wel. Mijn stiefmoeder heeft openlijk tegen mij gezegd dat ze geen behoefte aan mij heeft.
woensdag 20 februari 2013 20:48
Whoaa, jeetje... dat lijkt me niet makkelijk geweest! Maar ik kan me voorstellen dat het uiteindelijk ook een bevrijding is voor je dat je nu geen contact meer met haar hebt. Al is het ook wel vervelend dat het zo is gegaan en niet echt de makkelijkste weg misschien.
Ik denk dat ik ook het beste, op het moment zelf, kan aangeven wat ik vind/voel bij haar. Eerdere ervaringen daarin zijn niet zo positief geweest en dat heeft mijn angst alleen maar gevoed.
Naast dat ik bij haar moeilijk mijn grenzen durf aan te geven, vind ik haar karakter op een aantal vlakken ook echt niet sympathiek. Ik denk heel anders over veel dingen en heb een hele andere mening als haar. Dus echt dikke vrienden zullen we niet worden denk ik, maar dat hoeft (gelukkig) ook niet.
Ik dacht altijd dat ik er wel mee kon leven door haar gewoon een beetje 'langs me heen te laten gaan' zeg maar en me te concentreren op het contact met mijn vader. Maar ze is daar toch te dominant voor aanwezig.
En... ik merk dat ik twijfel. Twijfel aan mezelf, aan mijn gevoelens over haar, of het allemaal wel zo erg is. Ik voel me schuldig dat ik haar niet wat aardiger vind, dat ik niet dankbaar ben voor wat ze wel doet. Dat vind ik erg moeilijk, want dan maak ik eigenlijk geen keuze en laat ik het maar een beetje in het midden.
Ze heeft wel eens tegen me gezegd: 'Ik weet zeker dat wanneer je vader er niet meer zou zijn, je geen contact meer met mij zou zoeken' en een ander moment zei ze dat ze wist dat we zo'n goeie band met elkaar hebben. Zó tegenstrijdig. Van het eerste wist ik diep in mijn hart dat het waar was en daar voel ik me ook klote over. Maar mijn gevoel kan ik niet veranderen... ik voel die liefde voor haar gewoon niet en die kan ik ook niet forceren. Het is er of is er niet.
Ik denk dat ik ook het beste, op het moment zelf, kan aangeven wat ik vind/voel bij haar. Eerdere ervaringen daarin zijn niet zo positief geweest en dat heeft mijn angst alleen maar gevoed.
Naast dat ik bij haar moeilijk mijn grenzen durf aan te geven, vind ik haar karakter op een aantal vlakken ook echt niet sympathiek. Ik denk heel anders over veel dingen en heb een hele andere mening als haar. Dus echt dikke vrienden zullen we niet worden denk ik, maar dat hoeft (gelukkig) ook niet.
Ik dacht altijd dat ik er wel mee kon leven door haar gewoon een beetje 'langs me heen te laten gaan' zeg maar en me te concentreren op het contact met mijn vader. Maar ze is daar toch te dominant voor aanwezig.
En... ik merk dat ik twijfel. Twijfel aan mezelf, aan mijn gevoelens over haar, of het allemaal wel zo erg is. Ik voel me schuldig dat ik haar niet wat aardiger vind, dat ik niet dankbaar ben voor wat ze wel doet. Dat vind ik erg moeilijk, want dan maak ik eigenlijk geen keuze en laat ik het maar een beetje in het midden.
Ze heeft wel eens tegen me gezegd: 'Ik weet zeker dat wanneer je vader er niet meer zou zijn, je geen contact meer met mij zou zoeken' en een ander moment zei ze dat ze wist dat we zo'n goeie band met elkaar hebben. Zó tegenstrijdig. Van het eerste wist ik diep in mijn hart dat het waar was en daar voel ik me ook klote over. Maar mijn gevoel kan ik niet veranderen... ik voel die liefde voor haar gewoon niet en die kan ik ook niet forceren. Het is er of is er niet.
woensdag 20 februari 2013 20:56
Binnenkort gaat me vader trouwen. Gelukkig kan ik wel goed met mijn stiefmoeder. We hebben nooit in 1 huis gewoont. Dat scheelt denk ik ook, want ik heb nog geen lange geschiedenis met haar. Wel is het gedrag van mijn vader veranderd. Haar mening is belangrijk voor hem. Wanneer ik samen met mijn vader aan het winkelen bent en hij past een mooi shirt en ik geef dat ook aan, koopt hij dit niet want hij wil eerst dat zij het ziet en het goed keurt. Voorheen was mijn mening voldoende (uiteindelijk moet hij natuurlijk het zelf mooi vinden), dus de "posities" zijn aan het veranderen en dat is even wennen.
Wat betreft jou situatie. In het verleden graven heeft niet altijd veel zin. Meestal is er zulke patronen ontwikkeld dat beide partijen zo ingezogen zijn in de situatie dat ze het moeilijk vinden om elkaar te begrijpen. Dit heeft vaak ook te maken met generatie verschil en een los laat proces.
Ik heb zelf wel eens problemen met mijn moeder. Ik wil graag haar dit uitleggen, maar elke keer loop ik daarin vast. Ik ben gestopt met het uitleggen, maar ik geef wel direct aan wat ik niet prettig vind en wat ze met dit gedrag veroorzaakt. Voorbeeld: als je steeds negatief tegen mij doet, dan heb ik eigenlijk geen zin om nu met je te gaan winkelen. Dit helpt mij, ik ben het kwijt en haar gedrag veranderd langzamerhand.
Misschien heb je hier wat
Wat betreft jou situatie. In het verleden graven heeft niet altijd veel zin. Meestal is er zulke patronen ontwikkeld dat beide partijen zo ingezogen zijn in de situatie dat ze het moeilijk vinden om elkaar te begrijpen. Dit heeft vaak ook te maken met generatie verschil en een los laat proces.
Ik heb zelf wel eens problemen met mijn moeder. Ik wil graag haar dit uitleggen, maar elke keer loop ik daarin vast. Ik ben gestopt met het uitleggen, maar ik geef wel direct aan wat ik niet prettig vind en wat ze met dit gedrag veroorzaakt. Voorbeeld: als je steeds negatief tegen mij doet, dan heb ik eigenlijk geen zin om nu met je te gaan winkelen. Dit helpt mij, ik ben het kwijt en haar gedrag veranderd langzamerhand.
Misschien heb je hier wat
donderdag 21 februari 2013 10:53
quote:Valesca.C schreef op 20 februari 2013 @ 20:48:
Whoaa, jeetje... dat lijkt me niet makkelijk geweest! Maar ik kan me voorstellen dat het uiteindelijk ook een bevrijding is voor je dat je nu geen contact meer met haar hebt. Al is het ook wel vervelend dat het zo is gegaan en niet echt de makkelijkste weg misschien.
Ik denk dat ik ook het beste, op het moment zelf, kan aangeven wat ik vind/voel bij haar. Eerdere ervaringen daarin zijn niet zo positief geweest en dat heeft mijn angst alleen maar gevoed.
Naast dat ik bij haar moeilijk mijn grenzen durf aan te geven, vind ik haar karakter op een aantal vlakken ook echt niet sympathiek. Ik denk heel anders over veel dingen en heb een hele andere mening als haar. Dus echt dikke vrienden zullen we niet worden denk ik, maar dat hoeft (gelukkig) ook niet.
Maar wat had je dan verwacht? Dat ze zou zeggen: 'Valesca, je hebt helemaal gelijk, ik ben zo onaardig tegen jou geweest en góed dat je het nu zegt; ik zal het nooit meer doen!'?
Dat is toch niet realistisch? Natuurlijk zet zij haar hakken in het zand; je hebt haar altijd haar gang laten gaan. Iedereen komt op voor zijn eigen belangen; dat moet jij doen en zij doet dat duidelijk ook.
Ik dacht altijd dat ik er wel mee kon leven door haar gewoon een beetje 'langs me heen te laten gaan' zeg maar en me te concentreren op het contact met mijn vader. Maar ze is daar toch te dominant voor aanwezig.
En... ik merk dat ik twijfel. Twijfel aan mezelf, aan mijn gevoelens over haar, of het allemaal wel zo erg is. Ik voel me schuldig dat ik haar niet wat aardiger vind, dat ik niet dankbaar ben voor wat ze wel doet. Dat vind ik erg moeilijk, want dan maak ik eigenlijk geen keuze en laat ik het maar een beetje in het midden.
Ze heeft wel eens tegen me gezegd: 'Ik weet zeker dat wanneer je vader er niet meer zou zijn, je geen contact meer met mij zou zoeken' en een ander moment zei ze dat ze wist dat we zo'n goeie band met elkaar hebben. Zó tegenstrijdig. Van het eerste wist ik diep in mijn hart dat het waar was en daar voel ik me ook klote over. Maar mijn gevoel kan ik niet veranderen... ik voel die liefde voor haar gewoon niet en die kan ik ook niet forceren. Het is er of is er niet.Maar dit is helemaal niet waar het probleem over gaat. Kan best wezen dat jij dan geen contact meer met haar wilt of hebt. Kan ook best wezen dat zij geen contact meer met jou zou willen of hebben. Dat doet er niet toe, dít is nu de situatie; jullie hebben met elkaar te maken en daar ben jij niet gelukkig mee. Er is geen enkele verplichting om haar zelfs maar aardig te vinden.
En als ze daarin tegenstrijdig is - het zij zo. Kennelijk ervaart zij het zus, en soms weer zo. Lekker laten en betrek het er niet bij, want het staat los van waar jij je op moet focussen.
Whoaa, jeetje... dat lijkt me niet makkelijk geweest! Maar ik kan me voorstellen dat het uiteindelijk ook een bevrijding is voor je dat je nu geen contact meer met haar hebt. Al is het ook wel vervelend dat het zo is gegaan en niet echt de makkelijkste weg misschien.
Ik denk dat ik ook het beste, op het moment zelf, kan aangeven wat ik vind/voel bij haar. Eerdere ervaringen daarin zijn niet zo positief geweest en dat heeft mijn angst alleen maar gevoed.
Naast dat ik bij haar moeilijk mijn grenzen durf aan te geven, vind ik haar karakter op een aantal vlakken ook echt niet sympathiek. Ik denk heel anders over veel dingen en heb een hele andere mening als haar. Dus echt dikke vrienden zullen we niet worden denk ik, maar dat hoeft (gelukkig) ook niet.
Maar wat had je dan verwacht? Dat ze zou zeggen: 'Valesca, je hebt helemaal gelijk, ik ben zo onaardig tegen jou geweest en góed dat je het nu zegt; ik zal het nooit meer doen!'?
Dat is toch niet realistisch? Natuurlijk zet zij haar hakken in het zand; je hebt haar altijd haar gang laten gaan. Iedereen komt op voor zijn eigen belangen; dat moet jij doen en zij doet dat duidelijk ook.
Ik dacht altijd dat ik er wel mee kon leven door haar gewoon een beetje 'langs me heen te laten gaan' zeg maar en me te concentreren op het contact met mijn vader. Maar ze is daar toch te dominant voor aanwezig.
En... ik merk dat ik twijfel. Twijfel aan mezelf, aan mijn gevoelens over haar, of het allemaal wel zo erg is. Ik voel me schuldig dat ik haar niet wat aardiger vind, dat ik niet dankbaar ben voor wat ze wel doet. Dat vind ik erg moeilijk, want dan maak ik eigenlijk geen keuze en laat ik het maar een beetje in het midden.
Ze heeft wel eens tegen me gezegd: 'Ik weet zeker dat wanneer je vader er niet meer zou zijn, je geen contact meer met mij zou zoeken' en een ander moment zei ze dat ze wist dat we zo'n goeie band met elkaar hebben. Zó tegenstrijdig. Van het eerste wist ik diep in mijn hart dat het waar was en daar voel ik me ook klote over. Maar mijn gevoel kan ik niet veranderen... ik voel die liefde voor haar gewoon niet en die kan ik ook niet forceren. Het is er of is er niet.Maar dit is helemaal niet waar het probleem over gaat. Kan best wezen dat jij dan geen contact meer met haar wilt of hebt. Kan ook best wezen dat zij geen contact meer met jou zou willen of hebben. Dat doet er niet toe, dít is nu de situatie; jullie hebben met elkaar te maken en daar ben jij niet gelukkig mee. Er is geen enkele verplichting om haar zelfs maar aardig te vinden.
En als ze daarin tegenstrijdig is - het zij zo. Kennelijk ervaart zij het zus, en soms weer zo. Lekker laten en betrek het er niet bij, want het staat los van waar jij je op moet focussen.
donderdag 21 februari 2013 12:23
"Maar wat had je dan verwacht? Dat ze zou zeggen: 'Valesca, je hebt helemaal gelijk, ik ben zo onaardig tegen jou geweest en góed dat je het nu zegt; ik zal het nooit meer doen!'?"
Ik denk dat je hier mijn verhaal mis-interpreteert. In deze gevallen had ik het vaak over persoonlijke zaken, die niets met haar te maken hadden. Hoe ik me bv voelde op mijn werk, hoe ik mijn vriendschap met een vriendin ervoer... dat soort zaken. Het waren MIJN ervaringen en MIJN gevoelens. Zij reageerde daarop behoorlijk veroordelend en weinig begripvol door o.a. aan te geven dat ze mijn gevoelens (!) belachelijk vond of dat ik me aanstelde oid. Met dat soort reacties (wie ze ook zou geven), bedenk ik me voortaan wel twee keer voor ik weer iets vertel over mezelf.
Het ging in deze gevallen dus helemaal niet om haar en ik sprak haar nergens op aan. Dat heb ik overigens nooit gedaan. Ik heb het altijd bij mezelf gehouden, ook in dat gesprek wat ik dan wel met haar heb gehad over vroeger. Ik heb toen aangegeven hoe dingen op mij waren overgekomen en hoe ik dat heb ervaren. Zonder enig verwijt dus.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat ik wat dat betreft hier veel volwassener mee om ga dan zij. Zij voelt zich erg snel aangevallen, dus dat is ook een reden dat ik op m'n tenen ga lopen om geen explosies te veroorzaken.
Maar nogmaals: ik denk dat ik me minder verantwoordelijk moet gaan voelen voor de ander. Als zij explodeert, is dat in feite niet mijn probleem. Ik ga proberen me meer te concentreren op wat ik zelf voel en wil bereiken. Een beetje gezond egoïsme kweken dus...
Ik denk dat je hier mijn verhaal mis-interpreteert. In deze gevallen had ik het vaak over persoonlijke zaken, die niets met haar te maken hadden. Hoe ik me bv voelde op mijn werk, hoe ik mijn vriendschap met een vriendin ervoer... dat soort zaken. Het waren MIJN ervaringen en MIJN gevoelens. Zij reageerde daarop behoorlijk veroordelend en weinig begripvol door o.a. aan te geven dat ze mijn gevoelens (!) belachelijk vond of dat ik me aanstelde oid. Met dat soort reacties (wie ze ook zou geven), bedenk ik me voortaan wel twee keer voor ik weer iets vertel over mezelf.
Het ging in deze gevallen dus helemaal niet om haar en ik sprak haar nergens op aan. Dat heb ik overigens nooit gedaan. Ik heb het altijd bij mezelf gehouden, ook in dat gesprek wat ik dan wel met haar heb gehad over vroeger. Ik heb toen aangegeven hoe dingen op mij waren overgekomen en hoe ik dat heb ervaren. Zonder enig verwijt dus.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat ik wat dat betreft hier veel volwassener mee om ga dan zij. Zij voelt zich erg snel aangevallen, dus dat is ook een reden dat ik op m'n tenen ga lopen om geen explosies te veroorzaken.
Maar nogmaals: ik denk dat ik me minder verantwoordelijk moet gaan voelen voor de ander. Als zij explodeert, is dat in feite niet mijn probleem. Ik ga proberen me meer te concentreren op wat ik zelf voel en wil bereiken. Een beetje gezond egoïsme kweken dus...
donderdag 21 februari 2013 13:06
Oh okee, dan heb ik dat inderdaad verkeerd begrepen. Omdat je schreef 'wat ik bij haar vin/voel' ging ik ervan uit dat je haar feedback had gegeven.
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt; zij is verantwoordelijk voor haar gedrag, haar reactie. Dus het enige wat jij hoeft te doen is de boodschap brengen. Voet bij stuk houden dat het niet belachelijk is, dat mag zij belachelijk vinden, maar dat verandert niets aan jouw ervaring.
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt; zij is verantwoordelijk voor haar gedrag, haar reactie. Dus het enige wat jij hoeft te doen is de boodschap brengen. Voet bij stuk houden dat het niet belachelijk is, dat mag zij belachelijk vinden, maar dat verandert niets aan jouw ervaring.
donderdag 21 februari 2013 15:33
Allereerst Valesca, wat kan jij je gevoelens goed omschrijven. Dat is al stap 1 om ze te kunnen begrijpen. Wat ik ook knap vind is dat je mild blijft over je stiefmoeder, ondanks dat je haar niet mag. Je blijft telkens ook haar kant van het verhaal zien. Daar is veel wijsheid voor nodig en vind ik knap van je.
Dan nu mijn reactie: zelf ben ik stiefmoeder van een jongen van 9 jaar. Mij heeft het enorm geholpen om te beseffen dat het 'houden van' altijd anders is als je geen bloedband hebt. Het is dus normaal en prima als je minder/anders/niet van je stiefmoeder kan houden!
Daarnaast, veel van wat je omschrijft had ik ook, maar dan met mijn eigen biologische moeder. Het had bij mij te maken met een proces van loskomen van mijn ouders en ontdekken wie ik zelf ben en wat ik zelf wil.
In jouw geval vraag ik me af wat de rol van jouw vader is geweest. Heeft hij jou vroeger gevraagd wat je ervan vond dat er een stiefmoeder kwam en wat jij daarbij nodig had? En heeft hij de band tussen jouw stiefmoeder en jou ondersteund?
Mijn advies is om hierover te praten met iemand die je vertrouwt. Dat kan een coach of therapeut zijn, of iemand anders die goed kan luisteren. En ga daarna met je vader in gesprek, vertel hem hoe jij het altijd hebt ervaren. Uiteindelijk kan je dan ook wellicht een open en eerlijk gesprek hebben met je stiefmoeder, waarbij jij vertelt hoe het voor jou voelt, zonder iets van haar terug te verwachten.
Je bent nu al op de goede weg! Veel sterkte en wijsheid gewenst!
Dan nu mijn reactie: zelf ben ik stiefmoeder van een jongen van 9 jaar. Mij heeft het enorm geholpen om te beseffen dat het 'houden van' altijd anders is als je geen bloedband hebt. Het is dus normaal en prima als je minder/anders/niet van je stiefmoeder kan houden!
Daarnaast, veel van wat je omschrijft had ik ook, maar dan met mijn eigen biologische moeder. Het had bij mij te maken met een proces van loskomen van mijn ouders en ontdekken wie ik zelf ben en wat ik zelf wil.
In jouw geval vraag ik me af wat de rol van jouw vader is geweest. Heeft hij jou vroeger gevraagd wat je ervan vond dat er een stiefmoeder kwam en wat jij daarbij nodig had? En heeft hij de band tussen jouw stiefmoeder en jou ondersteund?
Mijn advies is om hierover te praten met iemand die je vertrouwt. Dat kan een coach of therapeut zijn, of iemand anders die goed kan luisteren. En ga daarna met je vader in gesprek, vertel hem hoe jij het altijd hebt ervaren. Uiteindelijk kan je dan ook wellicht een open en eerlijk gesprek hebben met je stiefmoeder, waarbij jij vertelt hoe het voor jou voelt, zonder iets van haar terug te verwachten.
Je bent nu al op de goede weg! Veel sterkte en wijsheid gewenst!
vrijdag 22 februari 2013 14:40
Dank je voor je reactie Jansje. Ook fijn om iets te horen van de stiefmoederkant. Ik besef inderdaad ook dat 'houden van' een hele andere lading heeft wanneer je een bloedband met iemand hebt. En als je zelf geen kinderen hebt, weet je denk ik ook nooit helemaal hoe dat voelt (ik heb zelf overigens ook geen kinderen).
Ik denk dat het klopt wat je zegt over het losmakingsproces van je ouders. Ik heb soms het gevoel alsof ik op een bepaalde manier nu pas aan het puberen ben bij hen, in de zin van me afzetten e.d.
Mijn vader heeft me nooit gevraagd wat ik ervan vond dat hij een 'nieuwe vrouw' had. Ze was er ineens en ik weet nog goed dat ik een beetje schrok toen ik haar 's morgens ineens voor het eerst de slaapkamer van mijn vader uit zag komen.
Mijn vader had wel meer kortstondige relaties gehad tussen mijn moeder en haar. Daar was ik me toen niet zo bewust van. We gingen dan wel regelmatig bij die vrouw op bezoek en samen dingen doen en ik dacht daar niet over na (was toen misschien ook te klein).
Toen mijn vader zijn huidige vrouw leerde kennen, was ik 9. Een leeftijd waarop je je een stuk bewuster bent en je daar ook met een kind over zou kunnen praten. Dat heeft hij niet gedaan. Zo is mijn vader niet. Hij heeft nooit naar mijn mening of gevoelens en gedachten gevraagd. Best pijnlijk eigenlijk, besef ik nu. Alsof mijn mening of gevoel er dus (weer) niet toe deed.
Hij heeft nooit echt actief geprobeerd een band tussen mij en mijn stiefmoeder te kweken, maar ik kan me wel herinneren dat hij probeerde te bemiddelen of te sussen bij onenigheden of conflicten.
Tsja, ik vind het lastig... Mijn psycholoog ziet er geloof ik niet zoveel heil in om met mijn vader hierover te praten. M'n vader trekt zich dan terug, omdat hij het idee krijgt dat hij een slechte vader is geweest en mijn verhaal over vroeger op hem overkomt als een klacht of verwijt. En ja... in feite zeg ik daarmee natuurlijk ook dat er dingen niet goed zijn gegaan. Maar de vraag is, wat bereik ik er nu mee als ik dat tegen hem zeg? Eigenlijk wil ik juist de band met hem een beetje verdiepen of toch zeker in ieder geval behouden. Maar hier helemaal nooit over kunnen praten met hem, vind ik ook moeilijk.
Ik denk dat het klopt wat je zegt over het losmakingsproces van je ouders. Ik heb soms het gevoel alsof ik op een bepaalde manier nu pas aan het puberen ben bij hen, in de zin van me afzetten e.d.
Mijn vader heeft me nooit gevraagd wat ik ervan vond dat hij een 'nieuwe vrouw' had. Ze was er ineens en ik weet nog goed dat ik een beetje schrok toen ik haar 's morgens ineens voor het eerst de slaapkamer van mijn vader uit zag komen.
Mijn vader had wel meer kortstondige relaties gehad tussen mijn moeder en haar. Daar was ik me toen niet zo bewust van. We gingen dan wel regelmatig bij die vrouw op bezoek en samen dingen doen en ik dacht daar niet over na (was toen misschien ook te klein).
Toen mijn vader zijn huidige vrouw leerde kennen, was ik 9. Een leeftijd waarop je je een stuk bewuster bent en je daar ook met een kind over zou kunnen praten. Dat heeft hij niet gedaan. Zo is mijn vader niet. Hij heeft nooit naar mijn mening of gevoelens en gedachten gevraagd. Best pijnlijk eigenlijk, besef ik nu. Alsof mijn mening of gevoel er dus (weer) niet toe deed.
Hij heeft nooit echt actief geprobeerd een band tussen mij en mijn stiefmoeder te kweken, maar ik kan me wel herinneren dat hij probeerde te bemiddelen of te sussen bij onenigheden of conflicten.
Tsja, ik vind het lastig... Mijn psycholoog ziet er geloof ik niet zoveel heil in om met mijn vader hierover te praten. M'n vader trekt zich dan terug, omdat hij het idee krijgt dat hij een slechte vader is geweest en mijn verhaal over vroeger op hem overkomt als een klacht of verwijt. En ja... in feite zeg ik daarmee natuurlijk ook dat er dingen niet goed zijn gegaan. Maar de vraag is, wat bereik ik er nu mee als ik dat tegen hem zeg? Eigenlijk wil ik juist de band met hem een beetje verdiepen of toch zeker in ieder geval behouden. Maar hier helemaal nooit over kunnen praten met hem, vind ik ook moeilijk.
vrijdag 22 februari 2013 17:05
Mijn moeder heeft het ook nooit met ons besproken toen ze onze stiefvader in ons leven bracht. Ik was 10 en mijn broertje 5. We vonden het beiden een verschrikkelijke vent en dat is nooit anders geworden. Wat was ik blij toen ik 18 was en het huis uit kon.
Mijn moeder is vele jaren later eindelijk van hem gescheiden.
Ik heb geprobeerd er met haar over te praten maar dat leverde niks op. Heb uiteindelijk maar voor mezelf besloten het hoofdstuk af te sluiten. Mijn stiefvader heeft overigens wel een keer excuses gemaakt voor de situatie waar ze ons hebben gebracht. Dat deed veel goed. Niet dat ik toen een goede relatie met hem kreeg maar het deed me wel wat dat hij zijn eigen fouten kon zien en ook toegeven.
Wat jij zegt over hoe je niet met je vader kan praten over het verleden lijkt heel erg op hoe mijn moeder reageert.
Nu ben ik zelf stiefmoeder. Ik weet niet zo goed of bloedband wel of niet uitmaakt. Heb niet zo'n heel sterke band met mijn familie en meer met een paar goede vrienden. De moeder van mijn kinderen ziet ze nog wel maar de jongste twee zijn niet zo in haar geinteresseerd. Moeder is niet echt betrokken bij haar kinderen en is uit de ouderlijke macht ontzet wegens verwaarlozing. Ander verhaal dan bij jou; elk stiefgezin is weer anders.
Ik zou toch proberen het meer los te laten. Uitpraten met vader en stiefmoeder lijkt niet te werken en je bent al 15 jaar het huis uit. Ja, het was niet leuk wat er allemaal is gebeurd en er zijn fouten gemaakt, maar je moet ook gewoon door met je eigen leven.
Ik zou wel ophouden met te geforceerd doen en doen alsof jullie een goede band hebben. Houd het maar wat oppervlakkiger.
Mijn moeder is vele jaren later eindelijk van hem gescheiden.
Ik heb geprobeerd er met haar over te praten maar dat leverde niks op. Heb uiteindelijk maar voor mezelf besloten het hoofdstuk af te sluiten. Mijn stiefvader heeft overigens wel een keer excuses gemaakt voor de situatie waar ze ons hebben gebracht. Dat deed veel goed. Niet dat ik toen een goede relatie met hem kreeg maar het deed me wel wat dat hij zijn eigen fouten kon zien en ook toegeven.
Wat jij zegt over hoe je niet met je vader kan praten over het verleden lijkt heel erg op hoe mijn moeder reageert.
Nu ben ik zelf stiefmoeder. Ik weet niet zo goed of bloedband wel of niet uitmaakt. Heb niet zo'n heel sterke band met mijn familie en meer met een paar goede vrienden. De moeder van mijn kinderen ziet ze nog wel maar de jongste twee zijn niet zo in haar geinteresseerd. Moeder is niet echt betrokken bij haar kinderen en is uit de ouderlijke macht ontzet wegens verwaarlozing. Ander verhaal dan bij jou; elk stiefgezin is weer anders.
Ik zou toch proberen het meer los te laten. Uitpraten met vader en stiefmoeder lijkt niet te werken en je bent al 15 jaar het huis uit. Ja, het was niet leuk wat er allemaal is gebeurd en er zijn fouten gemaakt, maar je moet ook gewoon door met je eigen leven.
Ik zou wel ophouden met te geforceerd doen en doen alsof jullie een goede band hebben. Houd het maar wat oppervlakkiger.
