Dochter van een moeder met borderline

13-08-2013 20:18 67 berichten
Alle reacties Link kopieren
Sinds kort weet ik dat ik een KOPP kind ben, een kind van ouders met psychiatrische problemen, in mijn geval een moeder met borderline. Ondanks dat ze zich nog nooit heeft laten behandelen (wil ze niet) spreken alle therapeuten die ik de afgelopen acht jaar gezien heb over een borderline persoonlijkheidsstoornis wanneer ik vertel over mijn moeder.



De afgelopen jaren heb ik geleerd dat borderline slopend is. Voor diegene die het heeft, maar zeker ook voor naasten. In mijn situatie was ik het 'mikpunt' van mijn moeders frustraties. Wat zich uitte in kleineren, afreageren op mij, mij vernederen, mij afbranden op alles wie en wat ik was en dreigen met suicide en ook een paar wanhopige pogingen tot, die ik later ben gaan zien als wanhoopsdaden om aandacht te krijgen. Nu ik 30 ben kan ik bovenstaande op deze manier beschrijven. Maar als kind (zo lang als mijn herinneringen terug gaan heeft dit gespeeld) kun je dat niet. Je staat machteloos tegenover je moeder, begrijpt er niets van en verliest je zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig. Ik was boos op mijn moeder, haatte haar, hoopte soms zelfs dat ze zou slagen in haar suicide dreigingen, want dan had ik rust. Tegelijk haatte ik mezelf om die gedachte.....



Nu ben ik eigenlijk continu in een strijd verwikkeld tussen houden van en afstand willen doen van de relatie met mijn moeder.

Ik woon al sinds mijn 19e niet meer thuis, maar zie mijn ouders nog met enige regelmaat. Temeer omdat ik weet dat mijn moeder er eigenlijk ook niets aan kan doen. Het enige wat ik haar wel verwijt is dat ze nooit hulp heeft gewild. Maar dit past tegelijk ook weer bij haar ziektebeeld.

Mijn vader heb ik vanaf mijn 13e in alles betrokken. Hem altijd verteld als mijn moeder weer veel te ver was gegaan. Zijn reactie is geweest de situatie altijd weer te willen lijmen. Voor mij voelde dit als nog eens op het strafbankje, want vaak was de boodschap: jij bent ook niet de makkelijkste. Een trap na dus..., zo ervoer ik dat.

Nu zie ik dat hij ook niet beter wist en wanhopig was, tegelijk ben ik van mening dat hij harder voor zijn dochter had moeten vechten. Ik denk dat hij uit onmacht ook deels zijn ogen heeft gesloten voor het probleem van mijn moeder. Dus ook mijn vader was voor geen veilige plek om naar toe te gaan.



Waar ik nu mee worstel is dat ik me besef, zeker nu ik zelf moeder ben van een zoontje van 1 jaar, dat ik ontzettend veel gemist heb in mijn jeugd. Dat ik ergens niet kan begrijpen hoe je een klein onschuldig kind dit allemaal aan kunt doen. Ook twijfel ik aan mijn eigen opvoedkundige vaardigheden, ik heb niet geleerd hoe het moet. Geen goed voorbeeld gehad. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het goed doe, maar toch voelt dit niet zo.



Met dit topic wil ik graag bereiken in contact te komen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dit dezelfde worstelingen met zichzelf en de relatie met hun vader of moeder hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wat heeft het voor jou betekent?
Alle reacties Link kopieren
Hey Tender, ik kreeg kort geleden hetzelfde te horen. Mijn moeder heeft geen formele diagnose, maar uit de gesprekken met therapeuten die ik gehad heb komt steeds de conclusie dat ze psychiatrische problemen heeft en borderline- achtig gedrag vertoont. Ze was vaak overspannen maar zocht daar geen hulp voor, oorzaak lag altijd bij anderen. Vooral ik kreeg als kind de schuld.

Mijn jeugd is daardoor ook niet erg plezierig geweest, met lichamelijke en psychische mishandeling. Erg onveilig. Ze hield mij en mijn zus uit elkaar, het was erg eenzaam ook daardoor. Ze klampte zich helemaal aan mijn zus vast. Mijn vader was door zijn werk zelden thuis, pas toen ik een jaar of 13 was veranderde dat. Eigenlijk merkte hij toen pas hoe gestoord en agressief ze zich gedroeg. In het begin probeerde hij haar daarop aan te spreken, maar dat gaf zoveel gedoe dat hij om de lieve vrede het maar liet gebeuren. En dat is hij door de jaren heen blijven doen.

Toen ik jonger en over kinderen ging denken was ik eerst bang dat ik ooit een dochter zou krijgen, want ik wilde in geen geval zo'n verknipte relatie met mijn kind. Totdat ik me bewust werd dat ik mijn moeder niet ben, zelfs niet op haar lijk. En dat het mijn eigen keuze is hoe ik met mijn kind omga. Dat was rond mijn 30ste, die omslag.

Inmiddels heb ik een dochter van 10. Ik voed haar op mijn eigen manier op, vanuit mijn eigen gevoel, en denkend aan de wat ik zelf gemist heb en wat me gekwetst heeft. Met veel liefde, vertrouwen geven en van elke dag een feestje maken. En ja, ik heb ook dingen van thuis meegenomen, maar alleen de goede dingen, die waren er toch ook.

Ik heb sinds 5 jaar geen contact meer met mijn ouders. Dat heeft mij heel veel rust gegeven. Niet meer steeds dat eisende, en die oordelen en verwijten.

Hm...lang verhaal geworden...maar 't is ook niet niks
Alle reacties Link kopieren
Hoi Lientjes,



Vind het maar ingewikkeld allemaal. Zeker omdat het voelt als kiezen tussen iemand van wie je houd en die je tegelijk vaak ook niet om je heen kunt verdragen vanwege de oordelende houding, het controlerende en de verwijten die diegene maakt.

Ik vind het fijn om je verhaal te lezen en geeft me het gevoel niet de enige te zijn en dat mijn gedachten en ideeën over de relatie met mijn ouders niet raar zijn. Bedankt dan ook voor je reactie!!



Ik hoop dat ik op een dag net als jij een keuze kan maken over de relatie tussen mij en mijn ouders die ook goed voelt. Of dat nu betekent contact houden of verbreken. Als ik er maar vrede mee kan hebben. Heb jarenlang eigenlijk naar de nukken en buien van mijn moeder geleefd. Telkens maar weer rekening houden met haar gevoel en gedrag. Ik merk dat ik er steeds meer toe kom dat niet meer te willen en ook niet te kunnen. Zeker omdat ze alle hulp weigert. Tegelijk blijf ik me er schuldig over voelen dat ik meer en meer voor mezelf kies.



Heb in ieder geval veel respect voor je dat die keuze hebt kunnen maken en nu je eigen leven kunt leiden en dat het je erg veel rust gegeven hebt!
Alle reacties Link kopieren
Heel herkenbaar helaas.. Ik weet niet of mijn moeder borderline heeft, maar dat er iets niet helemaal klopt in haar bovenkant is wel zeker helaas... Het is bij haar altijd een kwestie van aantrekken en daarna weer zo hard mogelijk afstoten. De mails met alleen maar verwijten zijn niet meer te tellen. Een 'hoi' kan bij wijze al verkeerd zijn als ze een bui heeft. Daarnaast is ze ook heel erg wantrouwig, heeft altijd het gevoel dat iedereen haar afstoot en afwijst. Doodvermoeiend..



Ik heb in ieder geval zo min mogelijk contact. Ik heb haar nu 2 jaar niet gezien (behalve in een flits op verjaardagen van mijn broer) en vorige week probeerde ze weer contact te leggen dmv een kaart. Eerst lief proberen contact te leggen en als je dan reageert krijg je weer een emmer vol stront. Ik heb haar nu geblokkeerd op mijn telefoon en mail.



Ik vind het emotioneel elke keer heftig. Voor mij is het beter om geen contact meer te hebben, maar ergens is er toch iets wat hoopt dat er ooit normaal contact kan zijn terwijl je weet dat dat er niet in zit.



Die beslissing van weinig tot geen contact heeft jaren geduurd trouwens. Denk dat ik al wel 10 jaar af en aan in therapie zit om mijn moeder. Het heeft zo'n impact op je zijn. Ik gun niemand zo'n moeder.. Nou ja, voor zover je van een moeder kunt spreken.
Alle reacties Link kopieren
Oh lientjes, erg herkenbaar: het ligt altijd aan een ander, nooit aan haar!



Ik heb overigens ook gewoon kinderen gekregen. Heb nooit het gevoel gehad dat ik het daarom niet zou kunnen. Ik sta echt totaal anders in het leven en kan mijn kinderen niet meer liefde geven dan wat ik nu doe volgens mij :-).



Het heeft hier trouwens erg geholpen dat mijn man hele lieve ouders heeft en ik daar al vroeg mee aanraking kwam.
Alle reacties Link kopieren
Hier ook veel herkenning met een moeder met borderline (formele diagnose) en die zich nooit ervoor heeft willen laten behandelen, want "ik ben niet gek, zij zijn gek". Het is een hel en heeft zo'n impact op mijn leven gehad ondanks het zeer weinig contact nu. Gelukkig ben ik anders met mijn kinderen. Dus nee je bent zeker niet de enige en ja het is "als kind van" idd verschrikkelijk (de beschuldigingen, wantrouwen, haar dramatische relaties met daarin dreigen met zelfmoord (mn ouders zijn gescheiden). Gezellig hoor, en dan die eeuwige angst om net als haar te worden. Inmiddels ebt dat laatste wel langzaam weg. Tuurlijk zijn er ook goede dingen maar die verdwijnen naar de achtergrond door alle drama.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb eerst jarenlang geprobeerd de situatie te veranderen, door duidelijk mijn grenzen aan te geven. Maar ben er achter gekomen dat dat bij zo iemand als mijn moeder zinloos is. Zij verandert niet, en wordt daarin gesteund door mijn vader.



Ik wilde mijn dochter haar opa en oma niet onthouden en andersom. Daarom heb ik het contact toch nog een poos volgehouden. Maar zo'n hele aardige oma was ze niet. Na een aantal verpeste verjaardagen van dochter waar ze ruzie maakte met mijn vrienden of mijn dochter aan het huilen maakte was ik er klaar mee. Heb ze verteld dat ze niet meer welkom waren en dat ik geen contact meer wilde. Dat is nu zo'n 6 jaar geleden.



Tender, ik vond de rol van mijn vader ook naar. Hij zou geweten moeten hebben dat het bij ons thuis niet goed ging, maar hij was er niet en deed niks. En toen hij het wel wist stond hij aan haar kant, zelfs als hij wist dat ze ongelijk had en onredelijk was.



Ik vertel andere mensen meestal niet dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Het is zo moeilijk om uit te leggen ( hoeft ook niet natuurlijk) maar je krijgt snel zo'n reactie van ' overal is wel eens wat' of ' waar 2 ruziemaken hebben 2 schuld' . Alleen goede vrienden weten hoe het zit, hebben haar ook meegemaakt dus snappen het helemaal.
Alle reacties Link kopieren
Tender, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet van mijn moeder houd. Niet van die persoon die iedere keer alles in de war schopt en steeds over alle grenzen heen beschuldigt en beledigt en ruziemaakt.

Heb wel gehouden ( en nog wel denk ik) van de moeder die er soms vroeger ook was, die knuffelde en het gezellig maakte. Maar die is er niet meer en ik ben dat meisje niet meer.



En ik weet dat ze ook wel van mij hield maar simpelweg niet in staat is om een normale relatie met wie dan ook te hebben. Ben daar niet meer boos over, vind het vooral jammer. Ik heb afscheid van haar en mijn vader genomen en ze losgelaten. Dat heeft tijd en tranen gekost maar geeft me nu wel veel ruimte.
Alle reacties Link kopieren
Malube, ik herken dat wantrouwige, en het aantrekken en afstoten. Stapels verwijten, steeds weer terug bij af. Doodvermoeiend ja.



Fijn dat jij van die lieve schoonouders getroffen hebt, dat helpt vast enorm!



Mijn inmiddels ex had ook geen contact met zijn ouders, heb ze nooit ontmoet. Zijn vader was/is ook behoorlijk gestoord en agressief.
Alle reacties Link kopieren
Hallo dames,



ik heb stilletjes meegelezen hier. Ik wilde jullie even een hart onder de riem steken. Het is geen kattenpis om te dealen met zo'n onvoorspelbare moeder. En de afwezigheid van een stabiel figuur om de klappen enigzins op te vangen.



Ik ben ook een (milde) borderline moeder en probeer juist heel hard mijn best te doen om te compenseren (door vader, door opvang, door andere dingen) wat ik bij momenten niet zelf goed kan geven. Ik kan alleen maar hopen dat mijn dochter er zonder al te grote kleerscheuren doorheen komt.



Knuffel voor jullie allemaal
Alle reacties Link kopieren
Hallo Intiem, dank je wel.

Weet je, voor mij was een van de ergste dingen dat er ontkend werd dat er iets aan de hand was. We waren een gelukkig gezinnetje naar buiten toe, mijn moeder was normaal en haar schuld was het nooit.

Daardoor ga je enorm aan jezelf twijfelen en kun je nergens terecht met je verhaal. De erkenning die ik achteraf kreeg door een therapeut heeft me goed gedaan.



Het klinkt alsof jij er heel anders mee omgaat door te erkennen dat je borderline hebt en ook actief te zorgen voor compensatie en steun voor je dochter. Knap van je om dat zo te doen! Het zal voor jullie allemaal niet altijd makkelijk zijn, maar het zal je dochter vast helpen om te weten dat jij een 'ziekte' hebt waardoor je niet altijd vanzelf kunt laten zien hoeveel je van haar houdt.
Alle reacties Link kopieren
Dank voor de complimenten. Echter, het zou pas raar zijn geweest als ik er niet naar zou handelen met de kennis die ik inmiddels heb. Dan ben je bewust je kop in het zand aan het steken. Bewustzijn gaat hand in hand met verantwoordelijkheid nemen.



Maar goed, eerlijkheid gebied me te zeggen dat de hulp die ik kreeg in eerste instantie voornl. voor mezelf was hoor. IK was nl. degene die moeite had om de dagen door te komen. IK was degene die merkte dat er ontzettend veel agressie in me zat en IK had er last van naast de zorgen om mijn kind.



Dat ik enerzijds zo vreselijk veel kon 'houden van' en tegelijkertijd het 'haten' zo diep geworteld in me zat.

Dat maakte me vreselijk labiel, want mijn handelen veroorzaakte niet veel later enorme emotionele buien om wat ik nu weer had gedaan. Ik zou iets te altruistisch zijn als ik zou beweren dat hulp in eerste instantie vooral voor mijn dochter was. Het was echt voor ons samen. Voor mijn dochter op het moment dat ik weer inzicht kreeg in mijn veel te hefitge reageren en voor mezelf om om te gaan met het heen en weer geslinger.



Stukje bij beetje kreeg en krijg ik steeds meer inzicht. Maar zo begrijp ik pas sinds heel kort (en dan heb ik het over een aantal dagen) dat ik misschien toch wel echt onder de categorie borderline van. Het is eerder tegen me gezegd, maar de twijfel rond die diagnose is heel lang gebleven. Inderdaad, wat jullie zeggen 'ik ben toch niet gek?? De rest is gewoon moeilijk/lastig/onuitstaanbaar/vervelend/gemeen'.

Nogmaals, in een lichte vorm hoor. Het hele heftige heb ik ook bij anderen gezien en met mijn beperkte zelfinzicht, zou ik toch hopen en denken dat het bij mij echt niet zooooo erg is.



Ik lees bijvoorbeeld dreigingen om suicide en zelfverwonding. Dat stukje is bij mij bijvoorbeeld geheel afwezig. Dat moet toch op een of andere manier een verschil maken voor een kind of ze een suicidale ouder heeft of niet...
Alle reacties Link kopieren
Lientje, had niemand uit jouw omgeving de buien van je moeder door? Kon ze zich daar wel goed beheersen?

Dit vraag ik ook een beetje voor mezelf, omdat niemand uit mijn omgeving (vrienden) het plaatje herkennen bij mij. Ik begrijp dat dat bij jou dus ook zo was?

Heb je een intelligente moeder die zich naar buiten beter wist te presenteren en bij de intimi zich wel durfde laten gaan/de facade niet meer hoog kon houden? Of de moeder met twee kanten? De goeie kant met goeie buien en de boze kant met vernietigende trekken?
Wat fijn dat dit topic gestart is, op een erg relevant moment voor mij. Ben ook in de 30, een kindje van 1 en struggle met mijn "verleden".



Ik heb mijn moeder inmiddels al 7 jaar niet meer gezien, na de zoveelste escalatie. In blinde woede is weer heel veel tegen me gezegd en mij de deur gewezen, en ineens kon ik het niet meer. Niet meer incasseren, steeds mijn grenzen verleggen, maar doen alsof er niets aan de hand was om de goede orde te bewaren en zelf steeds gekwetst worden. Dus ik deed wat ze me verzocht, geen contact meer opnemen. Dat werd natuurlijk een verschrikkelijke periode met veel twijfel, schuldgevoel en tirades vanuit mijn moeders kant (niet overdreven iedere dag circa 20 smsjes en 40 voicemails). En toen ineens werd het stil..



Nota bene toen ik zwanger was, zocht ze ineens via de mail contact. In eerste instantie platonisch maar positief, en inmiddels is de boel weer geëscaleerd (toen ik aangaf dat ik best een keer face to face wilde ontmoeten, maar dat ik niet kon doen alsof er niets aan de hand was. En dat ik daarom alleen wilde praten in bijstaan van een psycholoog).



Ik heb het er best moeilijk mee. Denk veel na over de opvoeding van mijn kind en hoe het er bij ons thuis aan toe ging. Hoe ik het anders wil doen.En ook hoe ik nu weer om moet gaan met het contact dat gestart is. Ik ontloop "wellus nietus" discussies, wil geen al te inhoudelijke gesprekken over de mail voeren, maar ben ook boos dat ik nooit mijn verhaal kan doen. Zij is het slachtoffer, haar dochter heeft haar verraden, zij gooit al haar emoties eruit en ik zal die van mij nooit aan haar kunnen ventileren zonder een explosie te veroorzaken... Daarentegen heb ik ook medeleden met haar. Ik weet nu al hoe ze gek wordt van frustraties, verdriet en woede. Hoe ze tegen de muren omhoog loopt, nachten schreeuwt en huilt, alleen maar om een mail die ik nog heel voorzichtig heb geformuleerd en niet teveel de diepte in gaat..



Pfff... Hoor graag van jullie hoe jullie er mee om gaan. Het stukje herkenning dat ik hier uit haal is al heel fijn!
Alle reacties Link kopieren
Ook hier - helaas - herkenning. En ook ik weet niet wat er precies met mijn moeder aan de hand is, maar het staat voor mij nu wel vast dat ze psychisch niet helemaal in orde is. Mijn moeder projecteerde alle negatieve gevoelens over zichzelf en anderen op mij en omdat zij daarvan het slachtoffer was, was alles geoorloofd om zich te kunnen verdedigen. Als ze iets deed wat over de schreef ging, dan was het mijn schuld omdat ik op een bepaalde manier had gekeken, of omdat ik iets had gedaan of juist had gelaten. En daarom mocht zij mij ook straffen. Dat ging van het expres kapot maken van favoriet speelgoed tot het opzetten van mensen tegen mij. Daarnaast werd ik ook anders behandeld dan mijn broers/zussen. Ik kreeg minder en werd geacht om meer dingen zelf te betalen. Als ik daar dan al iets van durfde te zeggen dan was ik jaloers en gunde ik een ander niets. Sowieso werd er altijd getwijfeld aan de oprechtheid van mijn gevoelens en werden mijn gevoelens genegeerd en niet serieus genomen. Die van haar waren natuurlijk wel belangrijk. Zo belangrijk dat ik dat ook maar aan moest voelen en als ik dat niet goed genoeg deed, dan werd ik voor straf voor langere tijd genegeerd.



Mijn ouders zijn niet meer samen en ook ik heb dezelfde ervaringen als anderen; ook mijn vader vond dat ik me maar aan moest passen terwijl ik het kind was en zij de volwassene en bovendien een volwassene die zeer onredelijk was. Door de afstand die er nu is ontstaan, is mijn vaders blik ook veranderd. Hij ziet nu pas in wat er allemaal is gebeurd en tegelijkertijd gaan veel dingen zijn besef te boven. De mijne trouwens ook, ik kan mij op geen manier voorstellen dat je een ander pijn wilt doen. Is voor mij tegelijkertijd een bevestiging dat ik normaal ben



Het contact is er een tijd niet geweest, toen weer wat oppervlakkig maar nu al weer een hele tijd niet meer. Ik heb een moeilijke fase in mijn leven gehad en mijn moeder zag haar kans schoon om mij het leven nog moeilijker te maken. Dat vind ik nog wel het lastigste, om toe te geven aan mijn eigen zwaktes. Ik durf dat niet altijd aan anderen te laten zien uit angst dat er misbruik van wordt gemaakt. Tegelijkertijd heb ik nooit aan de oprechtheid van andere mensen getwijfeld. Kortom, een lastig en verwarrend verhaal.



@Intiem: om antwoord te geven op de vraag die je aan Lientjes hebt gesteld; deels wel. Mijn omgeving wist veel meer dan ik altijd dacht. Gelukkig maar want ik heb een tijdlang geloofd dat ze het geroddel en zwartmakerij van mijn moeder geloofden. Toch is het maar tot op zekere hoogte geweest. Een aantal mensen hebben wel mijn moeder gezien zoals ik haar ken en dat is voor hen allen reden geweest om geen contact meer met haar te willen. Ik denk pas dat je beseft wat het allemaal inhoudt als je het zelf hebt meegemaakt en dan nog is het maar beperkt omdat veel dingen het voorstellingsvermogen te boven gaan.
Alle reacties Link kopieren
@Intiem: overigens wil ik hierbij wel vermelden dat je je niet teveel moet gaan associëren met de moeders die wij hebben gehad. Een groot verschil was het niet willen zoeken naar hulp en het stelselmatig ontkennen van dingen die in het verleden zijn gebeurd. Dat heeft er bij mij het meeste ingehakt. Ik vind het dan ook knap dat jij wel hulp zoekt voor jou en je dochter. Het kan er alleen maar beter van worden!
Alle reacties Link kopieren
Intiem, nee, niemand merkte die buien. Ik denk dat zelfs mijn vader het pas doorkreeg toen hij weer meer thuis was ( rond mijn 13e) . Naar buiten toe was ze die leuke moeder. Ze had zelf weinig vrienden volgens mij, ging in hoofdzaak met wat familie om in die tijd. Ze probeerde het wel maar kwam nergens tussen.



Ze kon om niks helemaal los gaan en slaan waar ze je maar raken kon. Heb me als 4jarige eens in de tuin verstopt en weigerde binnen te komen 'want dan sla je me weer' . Ze was vooral boos omdat de buren dat hadden kunnen horen.



Ik vind het trouwens niet zoveel uitmaken waarom je in eerste instantie hulp bent gaan zoeken. Je wist toch zelf ook niet wat er aan de hand was. En erkennen dat je dit soort problemen hebt is niet niks, daar is lef voor nodig.
Alle reacties Link kopieren
Hier ook herkenning. Allebei mijn ouders hebben zo hun problemen. Van mijn vader had ik al heel jong door dat er iets mis was, waardoor het verwerkingsproces van mij bij hem ook veel sneller is verlopen. Ik heb nu oppervlakkig contact met hem, voornamelijk als er eens een verjaardag is (eens in de paar maanden). Als ik zijn praktische hulp ergens bij kan gebruiken (verhuizen, een auto lenen) of hij de mijne dan staan we voor elkaar klaar. Daar houdt het bij op. Ik laat hem niet verder toe in mijn leven en dat is ook de enige manier waarop het goed gaat. Eigenlijk heeft hij geen idee wie ik ben of wat mijn karakter is. Ik durf het niet meer te laten zien aan hem.



Mijn moeder is een ander verhaal. Ze heeft altijd al vreemde trekjes gehad, maar als kind merk je dat niet echt op en daarbij heb ik het idee dat het de laatste jaren (door omstandigheden?) is verergerd. Ze kan heel lief zijn en heeft veel voor me over en juist dat maakt het ontzettend moeilijk om mijn grenzen te bewaken. Naast dat lieve zuigt ze namelijk alle energie uit me. Ik heb haar eens verteld dat het me nog steeds pijn doet dat ze me uitschold als kind, dat ze haar extreme onzekerheid door middel van opmerkingen over heeft gebracht op mij, dat ze in bijzijn van mij slaande ruzie had met mijn vader, dat ze zei en zegt niet te willen leven of zou willen dat ze nooit kinderen had gekregen. Haar reactie was dat ik me niet zo moest aanstellen, dat was immers al heel lang geleden. Vervolgens vroeg ze me wat er in vredesnaam mis is met mij.



Ik ben inmiddels getrouwd en zwanger van ons eerste kindje, en ik wil mijn kind niet zijn opa of oma ontnemen. Ik heb begeleiding gehad van een psycholoog, waardoor ik erkenning heb gekregen, heb geleerd op mezelf en mijn eigen gevoel te vertrouwen en mijn verwachtingen bij te stellen. Zij worden nooit de ouders (of opa en oma) die ik graag zou willen hebben. Dat vind ik heel héél moeilijk. Het contact met mijn moeder staat momenteel ook op een laag pitje, maar dat gevecht is nog lang niet gestreden. Ik vermoed dat het nog jaren zal duren voordat ik de situatie zal kunnen accepteren zoals die is, als het me al gaat lukken. Ik neem het ze kwalijk. Niet dat ze zijn zoals ze zijn, maar dat ze dat niet erkennen en mij als rotdochter bestempelen. Ik moet voor de rest van mijn leven voor mijn zelfbeeld blijven vechten en dat is niet hoe het zou moeten zijn.
Alle reacties Link kopieren
Horizon, ik heb het contact met mijn moeder ook meerdere malen verbroken na escalaties en ruzies. Elke keer werd het bijgelegd en moest ik toegeven, vaak onder druk.

De laatste keer was dat anders. Ik had voor mezelf een besluit genomen. Ik had genoeg van altijd maar weer incasseren en gekwetst worden en het steeds weer mijn leven op zijn kop zetten.



Dus toen ze op een dag onverwacht voor de deur stonden heb ik verteld dat ze niet welkom waren en dat ik geen contact meer wilde. Toen kwam alles uit de kast natuurlijk, emotionele chantage en manipulatie. Maar doordat ik zo achter mijn eigen besluit stond liet ik me ook niet meetrekken in de zoveelste ruzie. Ik heb gezegd dat ik ze alle goeds toewenste, maar dat ik ze niet meer in mijn leven wilde. Daarna werd het rustig. Wat een opluchting om niet steeds bang te hoeven zijn voor het volgende telefoontje, verwijten, gedoe...



Ik herken je boosheid over het nooit je verhaal kunnen doen. Dat voelt zó oneerlijk!
Alle reacties Link kopieren
Miluske, mijn moeder kon ook heel lief doen en van alles voor je doen. Vaak ook dingen waar je niet om gevraagd had en die je soms helemaal niet wilde. Maar daar verwachtte/eiste/nam ze wel altijd iets voor terug. Ik heb dat bij mijn zus vaak zien gebeuren. Mijn moeder walste compleet over haar heen in haar eigen huis, nam de opvoeding van de kinderen over, veranderde dingen in huis zoals zij ze goed vond...ik heb zelf na mijn 20ste of zo niks meer gevraagd of aangenomen. Ze doet het ook niet voor jou, maar voor zichzelf, om vat op je te krijgen.

Doet jouw moeder het ook op die manier?
Alle reacties Link kopieren
@Lientjes: deed je moeder lief of was ze het ook? Dat is een vraag die door jouw stukje bij mij opkomt. Ik gebruik namelijk hetzelfde taalgebruik als ik het over mijn moeder heb.
Alle reacties Link kopieren
@Kikkerjet: ik denk dat ze vooral lief deed. Zo voelde het in elk geval. Haar liefde en lief doen was niet onvoorwaardelijk, het duurde zolang je aan haar eisen voldeed.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder heeft geen borderliner, maar ik had een pa met asperger. Het is niet zo dat het mijn jeugd heeft verpest. Maar er is wel één ding dat ik herken:



Naar buiten toe zo vriendelijk, leuk, zachtmoedig, aardig etc. Maar owee in privésfeer. Een kant laten zien die de buitenwereld nooit te zien krijgt. Net zoals ik dat hier in de verhalen lees.



Maar dat impliceert toch wel dat ze verdómd goed weten dat ze niet goed bezig zijn in hun gedrag, als ze het de buitenwereld niet laten zien! Want kennelijk beseffen ze dan dat die ze erop zal veroordelen.
Alle reacties Link kopieren
Lief doen, liefde geven en onvoorwaardelijkheid is precies ook zo'n thema waar ik mee worstel. Zij het vast op een minder intense manier dan bij jullie moeders.



Weet je wat het volgens mij is met het plaatje "zolang je maar doet wat zij wil of van je verwacht":

het is -bij mij althans- het gevoel afgewezen te worden. Alsof je je bloedeigen moeder niet geloofd op wat goed is, vertrouwd op haar woord, belangrijk vind wat zij belangrijk vindt. Het voelt waarschijnlijk als een soort openlijk distantiëren van de moeder. Notabene de moeder die (althans denkt) het zo goed voorheeft met het kind.



Nogmaals, niet jullie fout! Pertinent niet. Want wij moeders met bps moeten leren dat alles niet zo persoonlijk opgevat moet worden. Dat de zaken niet zo zwart wit liggen en dat anders zijn/vinden/doen of willen net zo waardevol is. Het is een mindset die wij (de moeders) moeten veranderen.

Desalnietemin kan ik haast niet geloven dat onder al die lagen verwrongenheid niet heel veel liefde schuil gaat. Helaas ongezonde en destructieve liefde waartegen je je als kind wel moet beschermen. Maar weet wel dat ik voor 95% zeker mijn hand in het vuur durf te steken dat er zeker van jullie gehouden wordt door deze twisted moeders.



En ik kan alleen maar respect opbrengen dat jullie de kracht hebben gevonden om voor jezelf te kiezen. Zoveel afstand heb ik wel om te weten dat het vreselijk belangrijk is om je eigen pad te gaan zonder de terugkerende ellende van moeilijke ouders. Ik heb nl. zelf ook een verwrongen moeder gehad, dus kan ook als 'het kind van' meepraten in dit topic (mijn moeder leeft niet meer, dus dit 'probleem' van afstand/intimiteit heeft zich op een natuurlijke manier opgelost en dat scheelt vele hoofdbrekens).
Alle reacties Link kopieren
@intiem, mooi om van jou te horen hoe het aan 'de andere kant' werkt. Mijn moeder voelde zich idd snel afgewezen en maakte daar dan een enorm drama van.



Ik vond dat mijn moeder alles op zichzelf betrok. Dingen die helemaal niet over haar gingen: toen ik vertelde dat ik ging samenwonen ' dan kan ik nooit meer bij jou alleen op bezoek komen'

Toen ik vertelde dat ik zwanger was ' maar ik wist helemaal niet dat je dat wilde' ...gefeliciteerd was ook leuk geweest :(



En ja, ik ben er van overtuigd dat er wel liefde onder zat. En ze wilde heel graag een goede band, maar was niet in staat om een normale liefhebbende relatie te hebben. Dus probeerde ze het af te dwingen, te eisen, ze had er recht op vond ze. Ze heeft dat ook letterlijk naar me uitgesproken, meerdere malen. Ze eiste dat ik een goede relatie met haar had. Maar liefde werkt nu eenmaal niet zo.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven