Psyche
alle pijlers
Opnieuw: Minderwaardigheidsgevoelens
zondag 22 april 2007 20:30
Ik weet niet waarom het vorige topic op verzoek van TO verwijderd is. Ik weet wel dat het door mijn hoofd spookt sinds ik het gelezen heb, omdat ik precies hetzelfde gevoel heb. En helaas wordt het steeds erger, waardoor het steeds meer invloed krijg in het dagelijks leven.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
maandag 23 april 2007 22:27
Lastig... en herkenbaar!
Ik vergelijk mezelf constant met anderen, want anders = beter. Een erg negatief, onrealischtisch denkpatroon waar ik graag vanaf wil....
Heeft het bij jou maken met nare ervaringen uit het verleden misschien? Omdat je zegt dat je het spontane mist.. was je vroeger wel spontaan?
Verder pas je je misschien teveel aan, door mee te gaan naar drukke kroegen? Als je zoiets gewoon echt niet leuk vind, waarom dan jezelf kwellen om er toch heen te gaan?
Het word een ander verhaal als het bij de echt dagelijkse dingen een belemmering word....
Ik vergelijk mezelf constant met anderen, want anders = beter. Een erg negatief, onrealischtisch denkpatroon waar ik graag vanaf wil....
Heeft het bij jou maken met nare ervaringen uit het verleden misschien? Omdat je zegt dat je het spontane mist.. was je vroeger wel spontaan?
Verder pas je je misschien teveel aan, door mee te gaan naar drukke kroegen? Als je zoiets gewoon echt niet leuk vind, waarom dan jezelf kwellen om er toch heen te gaan?
Het word een ander verhaal als het bij de echt dagelijkse dingen een belemmering word....
maandag 23 april 2007 22:38
Hi Visje, had het topic laten weghalen omdat ik naar mijn zin iets te veel persoonlijke dingen had prijsgegeven. Je weet nooit of iemand het dan herkent. En ook, om in de geest van het topic te blijven, omdat ik me er een beetje voor schaamde. Maar nou ik zie dat mensen er echt wat mee kunnen, ben ik blij dat je het opnieuw opent. Zal ook vast wel meeschrijven, ik probeer het dan wat algemener te houden.
Dat onzekere over mijn uiterlijk heb ik ook zo sterk. En als ik een relatie had vond ik het ook vreselijk als mijn vriend naar andere vrouwen keek. Zo'n bang gevoel, waar ik echt door meegesleept kon worden. En het dan dom van mezelf vinden dat ik zo moeilijk deed. Ik kan er wel mee omgaan als een vriend goed met andere vrouwen kan opschieten. Geen probleem. Maar als hij laat blijken dat hij ze in lichamelijke zin leuk vindt, aj.
Dat van die sprankeling is ook herkenbaar, soms is ie er, soms niet.
Dat onzekere over mijn uiterlijk heb ik ook zo sterk. En als ik een relatie had vond ik het ook vreselijk als mijn vriend naar andere vrouwen keek. Zo'n bang gevoel, waar ik echt door meegesleept kon worden. En het dan dom van mezelf vinden dat ik zo moeilijk deed. Ik kan er wel mee omgaan als een vriend goed met andere vrouwen kan opschieten. Geen probleem. Maar als hij laat blijken dat hij ze in lichamelijke zin leuk vindt, aj.
Dat van die sprankeling is ook herkenbaar, soms is ie er, soms niet.
dinsdag 24 april 2007 08:10
Ja Limara, nare ervaringen uit het verleden? Mijn ouders zijn gescheiden en ben eerst door mijn moeder en later door mijn vader uit huis gezet. Dat hakt er wel behoorlijk in. Maar goed, dat is alweer 20 jaar geleden en dat is wel verwerkt volgens mij. Heb ook nu een heel goed contact met mijn ouders. Ik weet wel dat ik mezelf toen al vergeleek met leeftijdsgenootjes waarvan de ouders wel bij elkaar waren en waar het (in mijn ogen) altijd gezellig was, terwijl er bij ons altijd ruzies waren.
Het rare is dat het minderwaardigheidsgevoel steeds erger wordt. Hoe ouder ik word, hoe erger het wordt. Vroeger durfde ik nog te dansen, nu niet meer. De laatste keer dat ik naar een discotheek ben geweest heb ik 4 uur langs de kant gestaan. Was ook de laatste keer dat ik naar een discotheek ben geweest. De kroeg waar ik afgelopen zaterdag naar toe ben geweest kon ik niet vermijden, omdat er 3 personen hun verjaardag vierden. Daar kon ik gewoon niet omheen. Maar in het dagelijks leven mijd ik kroegen en disco's.
Callas, ik snap dat je niet al te veel wilt zeggen hier. Ik zeg misschien ook wel teveel, waardoor ik herkenbaar ben. Maar goed, dat is dan maar zo. Schamen lijkt me totaal niet nodig, een gevoel heb je nu eenmaal. Ook al vind je het gevoel niet leuk, het is er wel. En juist door wat van je af te schrijven en als je ziet dat er meer zijn die hetzelfde voelen, schaam je je er hopelijk minder voor.
Mijn vriend heeft in het verleden veel met paarden gedaan en op die maneges komen voornamelijk vrouwen, hij kent dus heel veel vrouwen uit die tijd. Ook bloedmooie vrouwen en als hij daar dan even mee staat te praten ben ik meteen bang dat er nog wat anders bijkomt. Ik word dan chagrijnig en nog onzekerder. Als ik met mijn verstand denk dan weet ik dat er niks meer is. Als hij dat had gewild had hij dat wel eerder gedaan. Maar toch...mijn gevoel wint het dan van mijn verstand. Die vrouwen zijn, in mijn ogen, zoveel beter. Knap en sommige hebben veel meer bereikt dan ik. Ook al weet ik dat mijn vriend van me houdt, ik ben dan toch bang dat hij me laat vallen.
Het rare is dat het minderwaardigheidsgevoel steeds erger wordt. Hoe ouder ik word, hoe erger het wordt. Vroeger durfde ik nog te dansen, nu niet meer. De laatste keer dat ik naar een discotheek ben geweest heb ik 4 uur langs de kant gestaan. Was ook de laatste keer dat ik naar een discotheek ben geweest. De kroeg waar ik afgelopen zaterdag naar toe ben geweest kon ik niet vermijden, omdat er 3 personen hun verjaardag vierden. Daar kon ik gewoon niet omheen. Maar in het dagelijks leven mijd ik kroegen en disco's.
Callas, ik snap dat je niet al te veel wilt zeggen hier. Ik zeg misschien ook wel teveel, waardoor ik herkenbaar ben. Maar goed, dat is dan maar zo. Schamen lijkt me totaal niet nodig, een gevoel heb je nu eenmaal. Ook al vind je het gevoel niet leuk, het is er wel. En juist door wat van je af te schrijven en als je ziet dat er meer zijn die hetzelfde voelen, schaam je je er hopelijk minder voor.
Mijn vriend heeft in het verleden veel met paarden gedaan en op die maneges komen voornamelijk vrouwen, hij kent dus heel veel vrouwen uit die tijd. Ook bloedmooie vrouwen en als hij daar dan even mee staat te praten ben ik meteen bang dat er nog wat anders bijkomt. Ik word dan chagrijnig en nog onzekerder. Als ik met mijn verstand denk dan weet ik dat er niks meer is. Als hij dat had gewild had hij dat wel eerder gedaan. Maar toch...mijn gevoel wint het dan van mijn verstand. Die vrouwen zijn, in mijn ogen, zoveel beter. Knap en sommige hebben veel meer bereikt dan ik. Ook al weet ik dat mijn vriend van me houdt, ik ben dan toch bang dat hij me laat vallen.
dinsdag 24 april 2007 09:48
visje, je zegt dat je de scheiding en het feit dat je er 2x keer uitgemieterd bent wel verwerkt hebt, maar dat denk ik dus juist v niet.
jij bent zo behandeld door 2 mensen waar n kind t meest vertrouwen in heeft, dat is je veilge wereld, daar bouw en steun je op en wat dat doet dat wereldje, die mieterd je er 2x uit, hoe kan n volwassen mens alsnog later vertrouwen hebben in het vertrouwen dat een persoon onvoorwaardelijk voor iemand gaat, ik kan mij juist heel erg goed voorstellen hoe jij je voelt vanwege juist dat verleden, dat is niet mis hoor.
probeer n beetje vertrouwen te krijgen dat jouw vriend jouw vriend is om wie je bent en om zoals je bent, wat de rest vd wereld ervan vind zou je niet moeten boeien, wat verwacht je van die massa dan.
die vriend is juist voor jou n nieuwe kans om weer vertrouwen te krijgen in houden van, pak die kans en koester het*;
jij bent zo behandeld door 2 mensen waar n kind t meest vertrouwen in heeft, dat is je veilge wereld, daar bouw en steun je op en wat dat doet dat wereldje, die mieterd je er 2x uit, hoe kan n volwassen mens alsnog later vertrouwen hebben in het vertrouwen dat een persoon onvoorwaardelijk voor iemand gaat, ik kan mij juist heel erg goed voorstellen hoe jij je voelt vanwege juist dat verleden, dat is niet mis hoor.
probeer n beetje vertrouwen te krijgen dat jouw vriend jouw vriend is om wie je bent en om zoals je bent, wat de rest vd wereld ervan vind zou je niet moeten boeien, wat verwacht je van die massa dan.
die vriend is juist voor jou n nieuwe kans om weer vertrouwen te krijgen in houden van, pak die kans en koester het*;
dinsdag 24 april 2007 13:13
Gevoel komt me bekend voor: Ik kan niets, ik ben lelijk, iedereen praat over mij, iedereen is beter en leuker, ik kan er net zo goed niet zijn.
Ik heb een hele lieve man die het daar helemaal niet mee eens is. Voor hem ben ik zijn droomvrouw.
Ik kan mezelf misschien nog wel het beste vergelijken met een schichtig hert.
Ik ben altijd bang voor wat anderen wel niet van mij denken waardoor ik dus eigenlijk heel passief word. Een beetje een muurbloempje. Dat rustige meisje.
Terwijl ik thuis een ontzettend grote mond heb.
Ik spiegel mezelf aan de mensen om me heen, maar die referentiegroep zit in een hele andere fase van hun leven, zijn allemaal een stuk ouder. Dus echt eerlijk is het niet. Maar het geeft mij weer het gevoel dat ik niets heb bereikt (ben 25). Ik wil vaak iemand anders zijn.
Hoe je er vanaf komt? Geen idee...
Ik denk dat het bij mij sterk samenhangt met faalangst. Alles moet in 1 keer goed zijn. Ik mag geen fouten maken van mezelf. Mensen moeten tegen mij opkijken.
Vervelend is het wel ja...
Ik heb een hele lieve man die het daar helemaal niet mee eens is. Voor hem ben ik zijn droomvrouw.
Ik kan mezelf misschien nog wel het beste vergelijken met een schichtig hert.
Ik ben altijd bang voor wat anderen wel niet van mij denken waardoor ik dus eigenlijk heel passief word. Een beetje een muurbloempje. Dat rustige meisje.
Terwijl ik thuis een ontzettend grote mond heb.
Ik spiegel mezelf aan de mensen om me heen, maar die referentiegroep zit in een hele andere fase van hun leven, zijn allemaal een stuk ouder. Dus echt eerlijk is het niet. Maar het geeft mij weer het gevoel dat ik niets heb bereikt (ben 25). Ik wil vaak iemand anders zijn.
Hoe je er vanaf komt? Geen idee...
Ik denk dat het bij mij sterk samenhangt met faalangst. Alles moet in 1 keer goed zijn. Ik mag geen fouten maken van mezelf. Mensen moeten tegen mij opkijken.
Vervelend is het wel ja...
dinsdag 24 april 2007 15:57
Helemaal waar, en die andere dingen die hieronder genoemd zijn ook. Maar op de een of andere manier dringt het toch meestal niet door.
Het is voor anderen heel makkelijk om deze dingen te relativeren. En ik weet ook dat het zo is. Alleen werkt het op de een of andere manier niet.
Ik ben er wel mee bezig... Het word ook van mij verwacht in mijn werk... Doe ik het niet, dan raak ik mijn baan kwijt.
Ik krijg graag complimentjes, maar als ik ze dan krijg wimpel ik ze weer af als doodgewone zaken die geen complimentjes behoeven...
dinsdag 24 april 2007 16:22
Visje, het kan best zijn dat het na 20 jaar een stuk naar achter gedrukt is zoals je vroeger door je ouders bent behandeld. Maar wel of geen contact het blijft een deel van de vorming van jou. Je zag thuis een voorbeeld van hoe het niet moet en bent bang om dezelfde kant op te gaan. Hoe meer je je daar aan vasthoudt hoe meer kans je loopt dat je vriend en jij er uiteindelijk problemen mee krijgen. Proberen los te laten dus. Het verleden moet verleden zijn en je moet een passender gevoel voor je toekomst zien te vormen.
In een ander topic las ik dat je vanwege je omvang je met warme weer compleet bedekt, zodat je het eigenlijk extra warme hebt. Daar had ik al een kledingadvies achtergelaten. Er zijn momenteel heerlijke wijde shirts met lange mouwen te koop die heel dun en luchtig zijn. Zelf draag ik ze vanwege zonneallergie, maar wie weet staan ze jou ook heel goed. Waarschijnlijk ziet het er leuker uit dan een gewoon t-shirt.
Ik weet niet hoe je garderobe eruit ziet, maar heb je geen zin om iets nieuws te kopen en heb je een vriendin om dat samen mee te doen? Lekker jezelf eens verwennen. In het nieuw voel je je lekker en dat straal je dan ook uit. Er is voor grote maten zoveel leuks te vinden.
Dat je vriend naar anderen kijkt bewijst alleen dat hij zijn ogen niet voor niets heeft. Zolang jij maar de leukste bent om zijn leven mee te delen en dat ben je zegt hij zelf. Blijkbaar ben je dus gewoon een gezellig mens, met hier en daar een complex. Daar kun je, samen met vriend of een goede vriendin, aan werken. Word je nog leuker en gezelliger van.;)
In een ander topic las ik dat je vanwege je omvang je met warme weer compleet bedekt, zodat je het eigenlijk extra warme hebt. Daar had ik al een kledingadvies achtergelaten. Er zijn momenteel heerlijke wijde shirts met lange mouwen te koop die heel dun en luchtig zijn. Zelf draag ik ze vanwege zonneallergie, maar wie weet staan ze jou ook heel goed. Waarschijnlijk ziet het er leuker uit dan een gewoon t-shirt.
Ik weet niet hoe je garderobe eruit ziet, maar heb je geen zin om iets nieuws te kopen en heb je een vriendin om dat samen mee te doen? Lekker jezelf eens verwennen. In het nieuw voel je je lekker en dat straal je dan ook uit. Er is voor grote maten zoveel leuks te vinden.
Dat je vriend naar anderen kijkt bewijst alleen dat hij zijn ogen niet voor niets heeft. Zolang jij maar de leukste bent om zijn leven mee te delen en dat ben je zegt hij zelf. Blijkbaar ben je dus gewoon een gezellig mens, met hier en daar een complex. Daar kun je, samen met vriend of een goede vriendin, aan werken. Word je nog leuker en gezelliger van.;)
dinsdag 24 april 2007 17:28
Door je ouders het huis uitgegooid... dat kan dan wel 20 jaar geleden zijn, maar het kan je wel ''gevormd'' hebben. Het is toch een heftige ervaring die sporen achterlaat, lijkt me. Misschien denk je het verwerkt te hebben, maar is dat wel zo?
Ik heb ook niet de meest fijne jeugd gehad.... Ik heb de nare ervaringen wel achter me gelaten, maar het heeft me wel gevormd.
Als ik was opgegroeid in een standaard-gezin (in plaats van geheimen, verslavingen, overlijdensgevallen....) denk ik dat ik me toch anders had ontwikkeld.
De vergelijking met een schichtig hert die werd genoemd, daar herken ik mezelf ook in. Muurbloem, passief, steeds vergelijken met anderen.
Niet handig tijdens je afstuderen. Ik kom niet uit mijn woorden tijdens besprekingen, durf nauwelijks mensen op te bellen voor informatie voor mijn onderzoek.... Bij elke zin die ik op papier zet de gedachte: is dit zinvolle informatie voor de opdrachtgever?
Doodvermoeiend....
En extreem onzeker wat betreft vriendschappen, die ook niet veel heb. Ik wil zo graag zorgeloos op stap kunnen. Plezier kunnen hebben met de rest, mensen aan kunnen spreken, zonder dat ik daarvoor eerst 2 flessen wijn in mijn systeem heb... want alleen dan kom ik een beetje los.
Hebben jullie dit ook bij vriendschappen? Gek genoeg heb ik die onzekerheid bij mijn vriend juist weer niet..
Wat zijn de gouden tips om te kunnen relativeren en stoppen met piekeren...?
Ik heb ook niet de meest fijne jeugd gehad.... Ik heb de nare ervaringen wel achter me gelaten, maar het heeft me wel gevormd.
Als ik was opgegroeid in een standaard-gezin (in plaats van geheimen, verslavingen, overlijdensgevallen....) denk ik dat ik me toch anders had ontwikkeld.
De vergelijking met een schichtig hert die werd genoemd, daar herken ik mezelf ook in. Muurbloem, passief, steeds vergelijken met anderen.
Niet handig tijdens je afstuderen. Ik kom niet uit mijn woorden tijdens besprekingen, durf nauwelijks mensen op te bellen voor informatie voor mijn onderzoek.... Bij elke zin die ik op papier zet de gedachte: is dit zinvolle informatie voor de opdrachtgever?
Doodvermoeiend....
En extreem onzeker wat betreft vriendschappen, die ook niet veel heb. Ik wil zo graag zorgeloos op stap kunnen. Plezier kunnen hebben met de rest, mensen aan kunnen spreken, zonder dat ik daarvoor eerst 2 flessen wijn in mijn systeem heb... want alleen dan kom ik een beetje los.
Hebben jullie dit ook bij vriendschappen? Gek genoeg heb ik die onzekerheid bij mijn vriend juist weer niet..
Wat zijn de gouden tips om te kunnen relativeren en stoppen met piekeren...?
dinsdag 24 april 2007 20:05
Ik weet wel dat het feit dat mijn ouders mij het huis uit hebben gegooid me gevormd heeft, maar of dat ook daadwerkelijk te maken heeft met hoe ik me nu voel? Ik weet het niet, echt niet. Ik heb cognitieve therapie gehad en daarin kreeg ik de opdracht op beide ouders een brief te schrijven, maar deze voor mezelf te bewaren. Dat heb ik gedaan en dat heeft wel een hoop geholpen. Ik kan er ook met mijn ouders goed over praten, gelukkig. Dus ik weet echt niet of dat nu de reden is waarom ik me nu zo voel.
Ik vergelijk me zoveel met anderen, zoiets wat Limara ook heeft. Anderen zijn in mijn ogen altijd beter. Slanker, mooier, slimmer wat dan ook. Het kan zelfs nog erger. Volgend week komt een oud klasgenooit op visite. Zij heeft echt een hoop ellende achter de rug, wat relaties betreft maar ook met haar gezondheid. En toch schaam ik me dood als zij straks komt. Want haar woning is groter, mooier en gezelliger dan die van mij. En zij is knap en slank en ik niet. Belachelijk natuurlijk, want ik moet blij zijn dat ik mijn relatie wel gelukkig ben en dat ik gezond ben. Met mijn verstand weet ik dat ook wel, maar mijn gevoel overheerst.
Mabel, ik heb altijd het gevoel dat mensen over me praten en naar me kijken. Dat ik niet belangrijk ben weet ik wel, maar ik denk ook niet dat ze naar me kijken omdat ik belangrijk ben. Meer om hoe ik eruit zie. Mijn vriend zegt dat hij trots op mij is, dat hij graag hand in hand met mij loopt zodat iedereen kan zien dat ik bij hem hoor. Maar ik heb meer het idee dat mensen dan gaan denken 'wat doet zo'n vent met zo'n vrouw'.
Lolotte, bedankt voor je lieve woorden. Er is zeker genoeg kleding te vinden voor grote maten. Jammer genoeg zijn de meeste dingen ook meteen extra lang. En ik ben maar 1.64 en met een shirt dat tot mijn knieen komt ziet dat er toch niet echt uit. Ik heb wel een paar leuke kledingstukken, maar ja...je loopt dan wel altijd in hetzelfde en dat is ook niet zo fijn. Zelf draag ik het liefst een zwarte broek met een zwart lang shirt en dan een gekleurde blouse erover, zodat alles bedekt is maar het niet te strak zit.
Limara, ik heb ook niet zoveel vriendschappen. Een goede vriendin aan de andere kant van het land die ik 1 keer per jaar zie (shoppen met haar zie ik echt niet zitten, want zij heeft maatje 34, waar ze overigens ook niet blij mee is). Verder wel wat losse vriendinnen. Mijn beste vriendin is toch mijn vriend. Ik ga het liefst met hem op stap, winkelen of wat dan ook. Bij hem voel ik me toch altijd nog het lekkerste. Ja...plezier hebben met de rest...zo herkenbaar. Ik sta er meestal maar een beetje bij en luister wel naar anderen. Terwijl ik vroeger het grootste woord had. Ik stond nog net niet op de tafel te dansen, maar het scheelde niet veel. Maar ik moet er nu niet meer aan denken om mezelf zo in the picture te zetten. Misschien moet ik ook maar eens aan de wijn.:)
Ik weet niet of er gouden tips zijn, Limara. Iedereen kan zeggen dat je het zo moet doen of juist niet. Maar als je gevoel iets anders zegt schiet dat niet op. Eigenlijk zouden we een mental coach moeten hebben die het er gewoon instampt!!
Ik vergelijk me zoveel met anderen, zoiets wat Limara ook heeft. Anderen zijn in mijn ogen altijd beter. Slanker, mooier, slimmer wat dan ook. Het kan zelfs nog erger. Volgend week komt een oud klasgenooit op visite. Zij heeft echt een hoop ellende achter de rug, wat relaties betreft maar ook met haar gezondheid. En toch schaam ik me dood als zij straks komt. Want haar woning is groter, mooier en gezelliger dan die van mij. En zij is knap en slank en ik niet. Belachelijk natuurlijk, want ik moet blij zijn dat ik mijn relatie wel gelukkig ben en dat ik gezond ben. Met mijn verstand weet ik dat ook wel, maar mijn gevoel overheerst.
Mabel, ik heb altijd het gevoel dat mensen over me praten en naar me kijken. Dat ik niet belangrijk ben weet ik wel, maar ik denk ook niet dat ze naar me kijken omdat ik belangrijk ben. Meer om hoe ik eruit zie. Mijn vriend zegt dat hij trots op mij is, dat hij graag hand in hand met mij loopt zodat iedereen kan zien dat ik bij hem hoor. Maar ik heb meer het idee dat mensen dan gaan denken 'wat doet zo'n vent met zo'n vrouw'.
Lolotte, bedankt voor je lieve woorden. Er is zeker genoeg kleding te vinden voor grote maten. Jammer genoeg zijn de meeste dingen ook meteen extra lang. En ik ben maar 1.64 en met een shirt dat tot mijn knieen komt ziet dat er toch niet echt uit. Ik heb wel een paar leuke kledingstukken, maar ja...je loopt dan wel altijd in hetzelfde en dat is ook niet zo fijn. Zelf draag ik het liefst een zwarte broek met een zwart lang shirt en dan een gekleurde blouse erover, zodat alles bedekt is maar het niet te strak zit.
Limara, ik heb ook niet zoveel vriendschappen. Een goede vriendin aan de andere kant van het land die ik 1 keer per jaar zie (shoppen met haar zie ik echt niet zitten, want zij heeft maatje 34, waar ze overigens ook niet blij mee is). Verder wel wat losse vriendinnen. Mijn beste vriendin is toch mijn vriend. Ik ga het liefst met hem op stap, winkelen of wat dan ook. Bij hem voel ik me toch altijd nog het lekkerste. Ja...plezier hebben met de rest...zo herkenbaar. Ik sta er meestal maar een beetje bij en luister wel naar anderen. Terwijl ik vroeger het grootste woord had. Ik stond nog net niet op de tafel te dansen, maar het scheelde niet veel. Maar ik moet er nu niet meer aan denken om mezelf zo in the picture te zetten. Misschien moet ik ook maar eens aan de wijn.:)
Ik weet niet of er gouden tips zijn, Limara. Iedereen kan zeggen dat je het zo moet doen of juist niet. Maar als je gevoel iets anders zegt schiet dat niet op. Eigenlijk zouden we een mental coach moeten hebben die het er gewoon instampt!!
dinsdag 24 april 2007 20:05
Visje, ik herinner me een vorig topic waar jij aan deelnam, over positief denken. Daar kwamen ook die minderwaardigheidsgevoelens en jouw gedachten over je uiterlijk ter sprake. Daar zijn ook een aantal suggesties gedaan om er iets aan te doen. Vrijwel alle suggesties wist je toen iets tegenin te brengen - allemaal met goede redenen. Ik herinner me vooral jouw gevoel van ''er is toch niets aan te doen." Je zei daar ook, en nu zeg je het weer: ik heb al cognitieve therapie gehad en dat helpt niet.
Nou, ik gooi maar 's een knuppel in het hoenderhok: ik denk dat je er niet genoeg aan doet. Ik vind dat je je eigen probleem niet serieus genoeg neemt. Ik kan er naast zitten, maar ik heb sterk het gevoel dat waar je het allerbangst voor bent, is om iets aan je situatie te veranderen.
We kunnen hier suggesties geven tot we een ons wegen, maar wat jij nodig hebt is professionele hulp. De hulp die je gehad hebt, is duidelijk niet genoeg geweest.
Cognitieve therapie is weliswaar erg populair, maar het duurt relatief kort en het helpt niet bij iedereen. En de ene therapeut is de andere niet. Ik had zelf pas echt iets aan mijn derde therapeut, terwijl ik het na de eerste eigenlijk wel genoeg geweest vond. Bij die derde therapeut ben ik vier jaar geweest, terwijl ikzelf dacht dat ik het allemaal binnen een jaar opgelost moest hebben. Tussendoor heb ik dan ook nog een flink aantal trainingen met onder andere lichaamswerk gedaan. Ik ken ook mensen die tien jaar of langer in therapie zijn.
Misschien denk je nu: ja, maar dat is voor mensen die echt problemen hebben. Visje, jij hebt echt een probleem! Je sociale leven lijdt eronder, je voelt je niet lekker in je lichaam en nu heeft het zelfs al invloed op je relatie. Wil je zo leven?
Nou, ik gooi maar 's een knuppel in het hoenderhok: ik denk dat je er niet genoeg aan doet. Ik vind dat je je eigen probleem niet serieus genoeg neemt. Ik kan er naast zitten, maar ik heb sterk het gevoel dat waar je het allerbangst voor bent, is om iets aan je situatie te veranderen.
We kunnen hier suggesties geven tot we een ons wegen, maar wat jij nodig hebt is professionele hulp. De hulp die je gehad hebt, is duidelijk niet genoeg geweest.
Cognitieve therapie is weliswaar erg populair, maar het duurt relatief kort en het helpt niet bij iedereen. En de ene therapeut is de andere niet. Ik had zelf pas echt iets aan mijn derde therapeut, terwijl ik het na de eerste eigenlijk wel genoeg geweest vond. Bij die derde therapeut ben ik vier jaar geweest, terwijl ikzelf dacht dat ik het allemaal binnen een jaar opgelost moest hebben. Tussendoor heb ik dan ook nog een flink aantal trainingen met onder andere lichaamswerk gedaan. Ik ken ook mensen die tien jaar of langer in therapie zijn.
Misschien denk je nu: ja, maar dat is voor mensen die echt problemen hebben. Visje, jij hebt echt een probleem! Je sociale leven lijdt eronder, je voelt je niet lekker in je lichaam en nu heeft het zelfs al invloed op je relatie. Wil je zo leven?
woensdag 25 april 2007 13:32
Hallo allemaal,
Ik zat net te denken om ook een topic te openen, maar toen zag ik deze staan.
Het lijkt of ik het heb geschreven.
Het is bij mij de laatste tijd ontzettend erg geworden.
Ik voel me doodongelukkig (zonder een exacte reden trouwens), voel me lelijk, dom, en ik denk telkens dat mijn vriend me elk moment kan verlaten.
En ik weet niet waar het vandaan komt.
Ook denk ik wel eens dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Ik ben erg bang dat ik een depressie heb, maar ik heb geen zin om er mee naar de dokter te gaan.
Ik wil het zelf doen, ik wil me weer gelukkig voelen, en weer kunnen lachen, en me mooi voelen.....
Ben constant aan het huilen, en er is maar heel weinig voor nodig om mij aan het huilen te krijgen.
Ik word gek van mijn eigen onzekerheid, en gepieker.. Ik zie het gewoon allemaal niet meer zo zitten.
Ik zat net te denken om ook een topic te openen, maar toen zag ik deze staan.
Het lijkt of ik het heb geschreven.
Het is bij mij de laatste tijd ontzettend erg geworden.
Ik voel me doodongelukkig (zonder een exacte reden trouwens), voel me lelijk, dom, en ik denk telkens dat mijn vriend me elk moment kan verlaten.
En ik weet niet waar het vandaan komt.
Ook denk ik wel eens dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Ik ben erg bang dat ik een depressie heb, maar ik heb geen zin om er mee naar de dokter te gaan.
Ik wil het zelf doen, ik wil me weer gelukkig voelen, en weer kunnen lachen, en me mooi voelen.....
Ben constant aan het huilen, en er is maar heel weinig voor nodig om mij aan het huilen te krijgen.
Ik word gek van mijn eigen onzekerheid, en gepieker.. Ik zie het gewoon allemaal niet meer zo zitten.
geen haast, ga lekker in de zon zitten. Ik was gewoon benieuwd.
zondag 29 april 2007 00:04
Oke...Korenwolf...een reactie van mij op jouw reactie. Je hebt misschien wel gelijk, maar ik heb nu 2 keer therapie gehad en 2 keer was het niks. De eerste psychologe ging op een gegeven moment praten over politiek en over wat ik gedaan had en wat ik ging doen aankomend weekend. Ze ging er never nooit dieper op in. Degene waar ik de cognitieve therapie van heb gehad deed het allemaal volgens het boekje. Waaronder vertellen dat ik er leuk uitzag enzo. Ja...duh...als ik het al niet van mijn vader geloof hoe moet ik het dan van iemand geloven die het uit een boekje geleerd heeft. Daar gaat het mij voornamelijk om: ze leren uit een boekje wat ze moeten zeggen, maar weten zelf totaal niet hoe het voelt. Ze laten ook duidelijk merken dat ze niet snappen dat je je zo voelt.
Ik heb er geen puf meer voor om mijn verhaal weer te vertellen aan een onbekende. En al zou het allemaal helpen.....ik blijf toch dik en lelijk, dat verander je niet met therapie. Zelfs al zou ik afvallen, die kop blijft er toch opzitten, die kan ik niet omruilen.
Je zal dit misschien weer als een uitvlucht zien, maar dat is het niet. En mijn laatste centen? Mijn vriend heeft door zijn ex een schuld van 100.000 euro, die laatste centen gaan op aan mijn vriend.
Sarah...ik denk dat jij echt depressief bent. Ik ben dat ook geweest en ondanks dat ik niet wilde ben ik uiteindelijk medicijnen gaan slikken, Zoloft. Het heeft bij mij echt geholpen. Ik huilde minder en werd ook wat rustiger. Ik heb het 2 jaar geslikt en ben er mee gestopt toen ik een relatie kreeg. Ik wilde niet afhankelijk zijn van de pillen. Ik denk dat het toch slimmer is om naar je huisarts te gaan. Je kan het ook eerst zelf proberen met St. Janskruid, dat zou ook moeten werken. Sterkte ermee!!
Ik heb er geen puf meer voor om mijn verhaal weer te vertellen aan een onbekende. En al zou het allemaal helpen.....ik blijf toch dik en lelijk, dat verander je niet met therapie. Zelfs al zou ik afvallen, die kop blijft er toch opzitten, die kan ik niet omruilen.
Je zal dit misschien weer als een uitvlucht zien, maar dat is het niet. En mijn laatste centen? Mijn vriend heeft door zijn ex een schuld van 100.000 euro, die laatste centen gaan op aan mijn vriend.
Sarah...ik denk dat jij echt depressief bent. Ik ben dat ook geweest en ondanks dat ik niet wilde ben ik uiteindelijk medicijnen gaan slikken, Zoloft. Het heeft bij mij echt geholpen. Ik huilde minder en werd ook wat rustiger. Ik heb het 2 jaar geslikt en ben er mee gestopt toen ik een relatie kreeg. Ik wilde niet afhankelijk zijn van de pillen. Ik denk dat het toch slimmer is om naar je huisarts te gaan. Je kan het ook eerst zelf proberen met St. Janskruid, dat zou ook moeten werken. Sterkte ermee!!
zondag 29 april 2007 04:25
Visje:
Ik heb er geen puf meer voor om mijn verhaal weer te vertellen aan een onbekende. En al zou het allemaal helpen.....ik blijf toch dik en lelijk, dat verander je niet met therapie. Zelfs al zou ik afvallen, die kop blijft er toch opzitten, die kan ik niet omruilen.
@Visje, uit de twee gekleurde zinnen blijkt hoezeer jij echt hulp nodig hebt! Als het rode gedeelte waar zou zijn, zou het blauwe gedeelte er niet meer staan, snap je wat ik bedoel? Laten we jouw dik zijn eens nemen (ik weet natuurlijk niet of je echt dik bent of dat jij dat vindt), daar kun je fysiek wat aan doen. Lelijk, wat is er dan lelijjk aan jou? Je ogen...je neus...je mond...je haar? Wie vind jou lelijk behalve jezelf? Ik denk zomaar dat jij helemaal niet lelijk bent, maar dat je hulp nodig hebt om dat in te zien. Als je jezelf mooi gaat vinden voel je je beter, zekerder, gelukkiger. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, want ik denk dat je een lange weg hebt te gaan (zie posting van Korenwolf) maar je zult er toch echt in "door" moeten gaan. Die vreemde is helaas de enige die jou kan helpen.
Ik heb er geen puf meer voor om mijn verhaal weer te vertellen aan een onbekende. En al zou het allemaal helpen.....ik blijf toch dik en lelijk, dat verander je niet met therapie. Zelfs al zou ik afvallen, die kop blijft er toch opzitten, die kan ik niet omruilen.
@Visje, uit de twee gekleurde zinnen blijkt hoezeer jij echt hulp nodig hebt! Als het rode gedeelte waar zou zijn, zou het blauwe gedeelte er niet meer staan, snap je wat ik bedoel? Laten we jouw dik zijn eens nemen (ik weet natuurlijk niet of je echt dik bent of dat jij dat vindt), daar kun je fysiek wat aan doen. Lelijk, wat is er dan lelijjk aan jou? Je ogen...je neus...je mond...je haar? Wie vind jou lelijk behalve jezelf? Ik denk zomaar dat jij helemaal niet lelijk bent, maar dat je hulp nodig hebt om dat in te zien. Als je jezelf mooi gaat vinden voel je je beter, zekerder, gelukkiger. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, want ik denk dat je een lange weg hebt te gaan (zie posting van Korenwolf) maar je zult er toch echt in "door" moeten gaan. Die vreemde is helaas de enige die jou kan helpen.
zondag 29 april 2007 05:28
Jaschenca ben het (alweer vannacht) helemaal met je eens.
Beauty is in the eye of the beholder en daarmee zo relatief als wat!
Lelijkheid is ook relatief, dat wat jij misschien 'lelijk' aan jezelf vindt Visje, zal jouw vriend waarschijnlijk als schoonheid betitelen.
Belangrijk is, dat je het zelf ook zo kunt ervaren en daarvoor is een geschikte therapeut wel de gewezen weg. Iemand die jou het 'gereedschap' (mooi woord eigenlijk...) aanreikt, waarmee je zelf verder kunt. Iemand die je doet ervaren dat schoonheid betrekkelijk is en dat uitstraling (dat, wat je vanbinnen voelt) eigenlijk veel belangrijker is.
Visje, zoek jouw 'vijver'', oftewel: wat bij jou past. Misschien wordt je nooit een Pairs Hilton (who wants to be like her anyway...???) maar wel een stralende 'zelf' die er mag 'zijn' zoals ze is , in het leven en die haar plek opeist in de samenleving waar ze deel van uitmaakt!
Beauty is in the eye of the beholder en daarmee zo relatief als wat!
Lelijkheid is ook relatief, dat wat jij misschien 'lelijk' aan jezelf vindt Visje, zal jouw vriend waarschijnlijk als schoonheid betitelen.
Belangrijk is, dat je het zelf ook zo kunt ervaren en daarvoor is een geschikte therapeut wel de gewezen weg. Iemand die jou het 'gereedschap' (mooi woord eigenlijk...) aanreikt, waarmee je zelf verder kunt. Iemand die je doet ervaren dat schoonheid betrekkelijk is en dat uitstraling (dat, wat je vanbinnen voelt) eigenlijk veel belangrijker is.
Visje, zoek jouw 'vijver'', oftewel: wat bij jou past. Misschien wordt je nooit een Pairs Hilton (who wants to be like her anyway...???) maar wel een stralende 'zelf' die er mag 'zijn' zoals ze is , in het leven en die haar plek opeist in de samenleving waar ze deel van uitmaakt!
dinsdag 1 mei 2007 09:29
Tuurlijk zou ik het liefst met blote armen en benen lopen, maar ik ga mezelf niet voor joker zetten. Thuis loop ik wel zo, maar buiten en op mijn werk absoluut niet. Als het erg warm is wil ik nog wel eens gaan zwemmen in het vijvertje op de camping waar mijn schoonmoeder in de zomer altijd zit. Je moet dan niet vragen hoe. Ik loop met een handdoek gewikkeld over mijn lijf en pas als ik bij het water ben laat ik die op de grond vallen en ren dan hard het water in. Hier gaat wel minstens een uur aan moed verzamelen aan vooraf. Kost echt 10 jaar van mijn leven. En ja....ik weet dat ik op die manier meer aandacht krijg, maar het lukt me gewoon niet om onbedekt naar dat water te lopen. Dat kan ik niet.
Mooie kleren kopen? Ja....via internet. Naar een kledingzaak ga ik liever niet. Jammer genoeg is de kleding voor grote maten vaak gericht op mensen die 2 meter lang zijn. Broeken zijn altijd te lang, shirts en blousen hangen in mijn knieholtes. Nee...echt vrolijk word ik niet van winkelen.
Ik zou zelf mijn stralende ogen graag weer terug zien, zoals ik al eerder heb geschreven. Maar die zijn er nu gewoon niet.
Ja, mijn vriend vind ik belangrijker dan mezelf. In dit geval wel ja. Maar ik overdreef wel een beetje hoor. Hij heeft dan wel schulden, maar het is niet zo dat mijn laatste centen naar hem gaan. Ik koop genoeg voor mezelf en we hebben het echt niet slecht. Heb alleen geen zin om veel geld uit te geven aan zieleknijpers enzo. Koop er veel liever leuke dingen voor.
woensdag 2 mei 2007 23:51
Hoi Visje,
In je openingspost heb je het over je gevoelens van minderwaardigheid en dat het steeds meer effect heeft op je leven. Wat me opvalt is dat je alles bij voorbaat al wegwuift. Het is al gezegd: dit kun je zelf niet aan. Je hebt gewoon professionele hulp nodig, of je nu wilt of niet. Je doet het af met 'zieleknijpers' en uit wat je post spreekt ook een afkeer van therapeuten. Die twee keer hebben je niet geholpen en dus..zie je er vanaf voor de rest van je leven. Ik snap dat echt niet hoor! Ik begrijp dat je je kut voelt, ik heb ook last van minderwaardigheidsgevoelens, gelukkig wel minder dan jij, maar ik besef dat ik er zelf wat aan moet doen. Ik heb een doorverwijzing van een arts en een telefoonnummer, dus morgen maak ik die afspraak. Ik herken het moedeloze. Je hebt het al zolang, waarom zou het nog veranderen? Misschien ben je zelfs bang dat je hoop krijgt dat je je beter kan voelen en dit niet waar blijkt te zijn. Maar het minste dat je kunt doen is alles proberen dat binnen je bereik ligt. Treuren om je situatie, je erin wentelen helpt niet en wat je al zegt, je zal alleen maar meer wegzakken in het negatieve. Ik zeg dan ook:zoek hulp! Dat is echt de ENIGE MANIER visje. Dit klinkt misschien hard, maar is zoals ik het zie. Je kan ervoor kiezen om er in ieder geval wat aan te proberen te doen, of je erbij neer te leggen. Je erbij neer te leggen dat je je in de rest van je leven jezelf rot voelt en onzeker over alle mogelijke dingen die je maar kan bedenken. Klinkt niet aantrekkelijk als ik het zo stel he? Ik zou kiezen voor de eerste optie Visje. je hebt recht op geluk, maar je moet het zelf grijpen. Hoe jij je nu voelt..Natuurlijk slaat dat niet om. Natuurlijk ga je niet uit jezelf 'het licht' zien en je anders voelen. De dames voor mij verwoordden het al goed. Ik hoop dat we je een goedbedoelde schop onder de kont geven visje. Echt!
En please, vat het niet verkeerd op. Het gaat me gewoon aan het hart. Een paar maanden geleden heb ik ook al van jou gelezen en daar viel me al op dat je er niks aan wilt doen. Een therapeut hoeft niet te begrijpen wat jij voelt, hij moet weten hoe hij dat op kan lossen. En ja, het is belangrijk dat het klikt. Ik heb een psychologe gehad die veel te zweverig was voor mij, maar die voor een vriendin een topper was. Het moet klikken, dat is belangrijk, dat je je op je gemak voelt. Je hoeft dus ook geen genoegen te nemen met iemand die je niet ligt. Maar probeer het! Als je het niet probeert zal er niks veranderen.
Liefs
In je openingspost heb je het over je gevoelens van minderwaardigheid en dat het steeds meer effect heeft op je leven. Wat me opvalt is dat je alles bij voorbaat al wegwuift. Het is al gezegd: dit kun je zelf niet aan. Je hebt gewoon professionele hulp nodig, of je nu wilt of niet. Je doet het af met 'zieleknijpers' en uit wat je post spreekt ook een afkeer van therapeuten. Die twee keer hebben je niet geholpen en dus..zie je er vanaf voor de rest van je leven. Ik snap dat echt niet hoor! Ik begrijp dat je je kut voelt, ik heb ook last van minderwaardigheidsgevoelens, gelukkig wel minder dan jij, maar ik besef dat ik er zelf wat aan moet doen. Ik heb een doorverwijzing van een arts en een telefoonnummer, dus morgen maak ik die afspraak. Ik herken het moedeloze. Je hebt het al zolang, waarom zou het nog veranderen? Misschien ben je zelfs bang dat je hoop krijgt dat je je beter kan voelen en dit niet waar blijkt te zijn. Maar het minste dat je kunt doen is alles proberen dat binnen je bereik ligt. Treuren om je situatie, je erin wentelen helpt niet en wat je al zegt, je zal alleen maar meer wegzakken in het negatieve. Ik zeg dan ook:zoek hulp! Dat is echt de ENIGE MANIER visje. Dit klinkt misschien hard, maar is zoals ik het zie. Je kan ervoor kiezen om er in ieder geval wat aan te proberen te doen, of je erbij neer te leggen. Je erbij neer te leggen dat je je in de rest van je leven jezelf rot voelt en onzeker over alle mogelijke dingen die je maar kan bedenken. Klinkt niet aantrekkelijk als ik het zo stel he? Ik zou kiezen voor de eerste optie Visje. je hebt recht op geluk, maar je moet het zelf grijpen. Hoe jij je nu voelt..Natuurlijk slaat dat niet om. Natuurlijk ga je niet uit jezelf 'het licht' zien en je anders voelen. De dames voor mij verwoordden het al goed. Ik hoop dat we je een goedbedoelde schop onder de kont geven visje. Echt!
En please, vat het niet verkeerd op. Het gaat me gewoon aan het hart. Een paar maanden geleden heb ik ook al van jou gelezen en daar viel me al op dat je er niks aan wilt doen. Een therapeut hoeft niet te begrijpen wat jij voelt, hij moet weten hoe hij dat op kan lossen. En ja, het is belangrijk dat het klikt. Ik heb een psychologe gehad die veel te zweverig was voor mij, maar die voor een vriendin een topper was. Het moet klikken, dat is belangrijk, dat je je op je gemak voelt. Je hoeft dus ook geen genoegen te nemen met iemand die je niet ligt. Maar probeer het! Als je het niet probeert zal er niks veranderen.
Liefs
donderdag 3 mei 2007 00:04
Je gaf als reactie op Korenwolf en Jaschenka dat je liever leuke dingen koopt dan dat je naar een zieleknijper gaat.. Echt, wat heb je nou liever? Leuke spulletjes voor in je huis, waar je 'gezellig' bij kan zitten met die inmense zelfhaat die je hebt of even geen spulletjes kopen, maar de kans hebben (als je op zijn minst al onderkent dat het een kans is!) dat je je beter zal voelen.
Please echt, doe het. Ik geloof echt dat als je hier niks aan doet, je situatie hetzelfde zal blijven of zelfs zal verergeren. Je klinkt nu al zo verbitterd. Doe het jezelf niet aan dat je later met spijt terugkijkt op je leven, balend dat je niet alles gedaan hebt wat binnen je bereik lag. Kom uit die slachtofferrol waar in blijft zitten! Doe het jezelf niet aan dat je terug moet kijken op een leven dat je niet had willen leiden (en lijden). Ik hoop dat we hier kunnen zorgen voor de grote Visje Wake Up Call!!
Ik heb nog niks terug gelezen, dus weet niet of ik helder was, maar heb hier getypt wat in mijn hoofd opkwam.
Please echt, doe het. Ik geloof echt dat als je hier niks aan doet, je situatie hetzelfde zal blijven of zelfs zal verergeren. Je klinkt nu al zo verbitterd. Doe het jezelf niet aan dat je later met spijt terugkijkt op je leven, balend dat je niet alles gedaan hebt wat binnen je bereik lag. Kom uit die slachtofferrol waar in blijft zitten! Doe het jezelf niet aan dat je terug moet kijken op een leven dat je niet had willen leiden (en lijden). Ik hoop dat we hier kunnen zorgen voor de grote Visje Wake Up Call!!
Ik heb nog niks terug gelezen, dus weet niet of ik helder was, maar heb hier getypt wat in mijn hoofd opkwam.
