Psyche
alle pijlers
Omgaan partner met autisme
zaterdag 11 april 2015 08:57
Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
zaterdag 11 april 2015 09:03
Ken je de NVA, vereniging voor autisme? Dat is hele goede, informatieve site. Je kunt een levensfase aanklikken en dan informatie krijgen over die fase. Zo kun je ook bijv. In contact komen met andere partners van mensen met autisme.
Kijk maar eens op www.autisme.nl
Kijk maar eens op www.autisme.nl
zaterdag 11 april 2015 09:22
quote:diamond-gloss schreef op 11 april 2015 @ 09:10:
Hoelang hebben jullie al een relatie en hebben jullie ook kinderen samen?
Tja als jij het niet meer trekt dan zou ik toch eens kijken of je deze relatie wel voort moet zetten..
Een van de veranderingen die ik bedoel is onder andere het krijgen van een kind.
Hoewel we dit echt zeer goed hadden besproken en echt van te voren op alle punten een overeenstemming hadden heeft het een grotere impact gehad dat wij van te voren hadden kunnen bedenken.
Een einde maken aan de relatie zie ik eigenlijk niet als een optie. Ook al moet ik toegeven dat deze optie wel vaker in mijn hoofd is langsgekomen, mijn partner weet daar ook van. Maar ik houd wel van hem en hij is een goede vader voor ons kind.
Hoelang hebben jullie al een relatie en hebben jullie ook kinderen samen?
Tja als jij het niet meer trekt dan zou ik toch eens kijken of je deze relatie wel voort moet zetten..
Een van de veranderingen die ik bedoel is onder andere het krijgen van een kind.
Hoewel we dit echt zeer goed hadden besproken en echt van te voren op alle punten een overeenstemming hadden heeft het een grotere impact gehad dat wij van te voren hadden kunnen bedenken.
Een einde maken aan de relatie zie ik eigenlijk niet als een optie. Ook al moet ik toegeven dat deze optie wel vaker in mijn hoofd is langsgekomen, mijn partner weet daar ook van. Maar ik houd wel van hem en hij is een goede vader voor ons kind.
zaterdag 11 april 2015 09:23
Heeft hij ook wel zijn fijne kanten?
Dat jij 'op' bent door een relatie vind ik al genoeg zeggen.
Je hebt een partner met autisme.
Moet je het wel willen om dat proberen op te lossen? Een leven met een partner met autisme is volgens mij niet te doen.
Zonder kinderen zou ik echt voor mezelf kiezen en overwegen bij zo'n moeilijk persoon weg te gaan.
Dat jij 'op' bent door een relatie vind ik al genoeg zeggen.
Je hebt een partner met autisme.
Moet je het wel willen om dat proberen op te lossen? Een leven met een partner met autisme is volgens mij niet te doen.
Zonder kinderen zou ik echt voor mezelf kiezen en overwegen bij zo'n moeilijk persoon weg te gaan.
zaterdag 11 april 2015 09:25
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 11 april 2015 09:28
Ik zou je aanraden samen met hem die psych-educatie te volgen.
De punten die je aanhaalt als zijnde heel vervelende, zijn punten waaraan je samen kunt werken. Begrip van jouw kant, oefening van zijn kant.
Leven met een partner met autisme is heus wel haalbaar! Maar jullie moeten er beiden aan werken (net zoals iedereen in een relatie).
Vind het jammer dat de reacties hier zo somber zijn...
De punten die je aanhaalt als zijnde heel vervelende, zijn punten waaraan je samen kunt werken. Begrip van jouw kant, oefening van zijn kant.
Leven met een partner met autisme is heus wel haalbaar! Maar jullie moeten er beiden aan werken (net zoals iedereen in een relatie).
Vind het jammer dat de reacties hier zo somber zijn...
zaterdag 11 april 2015 09:32
[quote]Solomio schreef op 11 april 2015 @ 09:25:
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Mijn ervaring is dat in het begin de relatie altijd wel wel leuk "is, pas na verloop van tijd ga je merken of je echt bij elkaar past of dat sommige karaktereigenschappen niet matchen
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Mijn ervaring is dat in het begin de relatie altijd wel wel leuk "is, pas na verloop van tijd ga je merken of je echt bij elkaar past of dat sommige karaktereigenschappen niet matchen
zaterdag 11 april 2015 09:33
Jij houdt zoveel van deze man, terwijl je weet dat deze man je frustreert en dat je continu op je tenen moet lopen? Dan zit de liefde wel heel diep.
Leuk trouwens dat jullie een kindje hebben gekregen, maar heb je er ook bij nagedacht dat de appel vaak niet ver van de boom valt? Dat de kans aanwezig dat jullie kindje ook autistisch is? Dan heb je gelijk twee voor de prijs van één om mee te dealen.
Je doet jezelf tekort met iemand die zich niet kan gedragen. Heb wat respect voor jezelf en ga op zoek naar een echt gelijkwaardige partner.
Leuk trouwens dat jullie een kindje hebben gekregen, maar heb je er ook bij nagedacht dat de appel vaak niet ver van de boom valt? Dat de kans aanwezig dat jullie kindje ook autistisch is? Dan heb je gelijk twee voor de prijs van één om mee te dealen.
Je doet jezelf tekort met iemand die zich niet kan gedragen. Heb wat respect voor jezelf en ga op zoek naar een echt gelijkwaardige partner.
Ben je nou helemaal gek?
zaterdag 11 april 2015 09:37
quote:miedo schreef op 11 april 2015 @ 09:32:
Mijn ervaring is dat in het begin de relatie altijd wel wel leuk "is, pas na verloop van tijd ga je merken of je echt bij elkaar past of dat sommige karaktereigenschappen niet matchenHij was leuk genoeg om een kind mee te krijgen. Niet echt een beslissing die je 1-2-3 neemt.
Mijn ervaring is dat in het begin de relatie altijd wel wel leuk "is, pas na verloop van tijd ga je merken of je echt bij elkaar past of dat sommige karaktereigenschappen niet matchenHij was leuk genoeg om een kind mee te krijgen. Niet echt een beslissing die je 1-2-3 neemt.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
zaterdag 11 april 2015 09:40
Ik zit een klein beetje in hetzelfde schuitje, al is de diagnose (nog niet) officieel gediagnosticeerd. Door problemen van zijn kant is hij wel in een soort van kortdurend begeleidingstraject terecht gekomen en zijn er bij mij allerlei puzzelstukjes op zijn plaats gevallen. Waardoor er geen wederkerigheid is in gesprekken bijv, of zijn starheid, onbegrip, gebrek aan empathie. Tuurlijk, eerder was hij zo maar oa door het krijgen van een kind worden deze issues ook daadwerkelijk problematisch. Hij erkent niet dat er een probleem is, "er is toch zeker niks mis met mij?"
Ik balanceer nog erg tussen: hoe accepteer ik dat hij is zoals hij is, hoe kan ik hier een evenwicht in vinden zodat het voor mij ook bevredigend blijft? Ga ik hier hulp bij vragen? Tot: kan en wil ik dit wel accepteren, en waarom gaat híj niet in therapie?!!
Ik balanceer nog erg tussen: hoe accepteer ik dat hij is zoals hij is, hoe kan ik hier een evenwicht in vinden zodat het voor mij ook bevredigend blijft? Ga ik hier hulp bij vragen? Tot: kan en wil ik dit wel accepteren, en waarom gaat híj niet in therapie?!!
zaterdag 11 april 2015 09:41
quote:Solomio schreef op 11 april 2015 @ 09:25:
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
Aan het begin denk je misschien nog dat bepaald gedrag een uitzondering is, of dat iets nog wel zal verbeteren. "Hij is nog onzeker, straks durft ie dat wel." En soms vallen dingen pas echt op als ze 10x zijn gebeurd.
Ik denk wel dat je het autisme als feit moet nemen. Vaak lopen autisten al behoorlijk op hun tenen en als jij dan gaat vragen om er nog een schepje bovenop te doen - hoe redelijk je vraag ook kan zijn voor een niet-autist - dan kan dat teveel worden.
Wist je van tevoren trouwens niet dat hij autistisch is?
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
Aan het begin denk je misschien nog dat bepaald gedrag een uitzondering is, of dat iets nog wel zal verbeteren. "Hij is nog onzeker, straks durft ie dat wel." En soms vallen dingen pas echt op als ze 10x zijn gebeurd.
Ik denk wel dat je het autisme als feit moet nemen. Vaak lopen autisten al behoorlijk op hun tenen en als jij dan gaat vragen om er nog een schepje bovenop te doen - hoe redelijk je vraag ook kan zijn voor een niet-autist - dan kan dat teveel worden.
Wist je van tevoren trouwens niet dat hij autistisch is?
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zaterdag 11 april 2015 09:45
Wat goed van je dat je hulp zoekt. Samen kinderen krijgen en opvoeden vraagt van elke ouder afstemming en is gewoonweg een zoektocht.
Als je partner autisme heeft, loopt niet alleen hij aan tegen niet begrepen worden/ boodschappen niet begrijpen. Als partner zit je ook te zoeken wat je kan zeggen en doen, zodat hij je begrijpt.
Ik heb zelf van dichtbij meegemaakt dat er ongemakkelijke situaties ontstaan, ongewild, doordat mijn zwager met autisme gewoonweg niet snapt wat sociaal gepast is of aansluit.
Hierdoor komt hij soms bot uit de hoek, trekt zijn eigen plan, komt egoistisch over en hij is echt geen kwaaie vent. Dat begrijp ik als hulpverlener, maar dan heb je de buitenwereld nog.....
De site autisme.nl die een andere eerder noemde kan je helpen. Jammer dat de huisarts je niet hierin niet helpt. Kan misschien een wijkteam je helpen? Die kunnen soms ook net die schakel zijn naar hulp.
Zo te horen probeer je niet alleen voor jezelf en ook voor de kinderen het thuis goed draaiende te houden. Je bent belangrijk, dus dat het met jou goed gaat is belangrijk!
Je houdt van je partner en als hij ook van jou houdt, is dat de beste motivatie om er samen uit te komen.
Als je partner autisme heeft, loopt niet alleen hij aan tegen niet begrepen worden/ boodschappen niet begrijpen. Als partner zit je ook te zoeken wat je kan zeggen en doen, zodat hij je begrijpt.
Ik heb zelf van dichtbij meegemaakt dat er ongemakkelijke situaties ontstaan, ongewild, doordat mijn zwager met autisme gewoonweg niet snapt wat sociaal gepast is of aansluit.
Hierdoor komt hij soms bot uit de hoek, trekt zijn eigen plan, komt egoistisch over en hij is echt geen kwaaie vent. Dat begrijp ik als hulpverlener, maar dan heb je de buitenwereld nog.....
De site autisme.nl die een andere eerder noemde kan je helpen. Jammer dat de huisarts je niet hierin niet helpt. Kan misschien een wijkteam je helpen? Die kunnen soms ook net die schakel zijn naar hulp.
Zo te horen probeer je niet alleen voor jezelf en ook voor de kinderen het thuis goed draaiende te houden. Je bent belangrijk, dus dat het met jou goed gaat is belangrijk!
Je houdt van je partner en als hij ook van jou houdt, is dat de beste motivatie om er samen uit te komen.
zaterdag 11 april 2015 09:45
zaterdag 11 april 2015 09:46
quote:Solomio schreef op 11 april 2015 @ 09:25:
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.
Bij dit soort vragen vraag ik me altijd af waarom het autisme als probleem gezien wordt. Toen je je partner leerde kennen was hij net zo autistisch als nu en had je er blijkbaar geen last van, anders was die relatie niet ontstaan.
De problemen ontstaan doordat hij bepaalde dingen niet kan bieden die jij wel nodig hebt. Althans, zo lijk jij het te ervaren.
Maar hoogstwaarschijnlijk kreeg je die dingen nooit, alleen ervaar je het nu als een probleem.
Dat kun je niet oplossen door hem meer inzicht te geven, maar alleen door bij jezelf te kijken of je verwachtingen wel reeel zijn en zo niet, om dan te kijken of je je verwachtingen aan kunt passen.
Lukt dat allemaal niet, dan kun je je afvragen of deze man wel bij jou past.
Kortom: neem dat autisme als vaststaand feit, neem zijn 'beperkingen' als vastsaand feit en bekijk of jij daar mee verder wilt en kunt.
Leg de bal niet bij hem.
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.
zaterdag 11 april 2015 09:49
quote:BlackUnicorn schreef op 11 april 2015 @ 09:46:
[...]
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.Hem aanspreken op zijn verantwoordelijkheid voor zijn gedrag
[...]
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.Hem aanspreken op zijn verantwoordelijkheid voor zijn gedrag
zaterdag 11 april 2015 09:50
zaterdag 11 april 2015 09:50
quote:carro85 schreef op 11 april 2015 @ 09:28:
Ik zou je aanraden samen met hem die psych-educatie te volgen.
De punten die je aanhaalt als zijnde heel vervelende, zijn punten waaraan je samen kunt werken. Begrip van jouw kant, oefening van zijn kant.
Leven met een partner met autisme is heus wel haalbaar! Maar jullie moeten er beiden aan werken (net zoals iedereen in een relatie).
Vind het jammer dat de reacties hier zo somber zijn...
Ja, dat zou ik echt heel graag willen. Ik heb dit ook meerdere malen aangegeven bij mijn partner.
Maar hij gaf aan dat de behandelaar dit anders zag. In ieder geval nu gaat een ander familielid mee, die al als ondersteuning voor hem mee ging.
Ik vind het erg jammer dat ik niet mee kan of mag. Want ik hoopte juist dat ik hier veel aan zou hebben.
Ik zou je aanraden samen met hem die psych-educatie te volgen.
De punten die je aanhaalt als zijnde heel vervelende, zijn punten waaraan je samen kunt werken. Begrip van jouw kant, oefening van zijn kant.
Leven met een partner met autisme is heus wel haalbaar! Maar jullie moeten er beiden aan werken (net zoals iedereen in een relatie).
Vind het jammer dat de reacties hier zo somber zijn...
Ja, dat zou ik echt heel graag willen. Ik heb dit ook meerdere malen aangegeven bij mijn partner.
Maar hij gaf aan dat de behandelaar dit anders zag. In ieder geval nu gaat een ander familielid mee, die al als ondersteuning voor hem mee ging.
Ik vind het erg jammer dat ik niet mee kan of mag. Want ik hoopte juist dat ik hier veel aan zou hebben.
zaterdag 11 april 2015 09:53
quote:aanmaaklimonade schreef op 11 april 2015 @ 09:45:
[...]
Hoe vaak wordt het krijgen van een kind niet ingezet als redmiddel voor een relatie?
Was dat hier het geval?
Ik lees alleen dat TO en man deze beslissing goed hebben overwogen en doorgepraat.
Maar dan nog, een kind krijgen geeft een enorme impact. Je kunt van tevoren niet voorspellen hoe iemand daarop gaat reageren. Maar ik vind het wel wishful thinking om te denken dat het voor iemand met een vorm van autisme, allemaal vrijheid blijheid is.
[...]
Hoe vaak wordt het krijgen van een kind niet ingezet als redmiddel voor een relatie?
Was dat hier het geval?
Ik lees alleen dat TO en man deze beslissing goed hebben overwogen en doorgepraat.
Maar dan nog, een kind krijgen geeft een enorme impact. Je kunt van tevoren niet voorspellen hoe iemand daarop gaat reageren. Maar ik vind het wel wishful thinking om te denken dat het voor iemand met een vorm van autisme, allemaal vrijheid blijheid is.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
zaterdag 11 april 2015 09:55
quote:aanmaaklimonade schreef op 11 april 2015 @ 09:33:
Jij houdt zoveel van deze man, terwijl je weet dat deze man je frustreert en dat je continu op je tenen moet lopen? Dan zit de liefde wel heel diep.
Leuk trouwens dat jullie een kindje hebben gekregen, maar heb je er ook bij nagedacht dat de appel vaak niet ver van de boom valt? Dat de kans aanwezig dat jullie kindje ook autistisch is? Dan heb je gelijk twee voor de prijs van één om mee te dealen.
Je doet jezelf tekort met iemand die zich niet kan gedragen. Heb wat respect voor jezelf en ga op zoek naar een echt gelijkwaardige partner.
Ik vind je reactie erg negatief.
Ja, ik besef me dat autisme erfelijk is en dat er een kans bestaat dat kind ook autisme heeft.
Zoals ik al heb aangegeven was er in eerste instantie niet veel van zijn autisme te merken. Maar op dat moment was de situatie ook zeer stabiel en zeker en eenvoudig. Veranderingen, waaronder het krijgen van een kind, hebben alles complexer gemaakt en ervoor gezorgd dat het lastiger is geworden.
Kijk je kan altijd achteraf gaan praten hè.
Als we dit hadden geweten dan hadden we het anders gedaan, natuurlijk. Maar je kan van te voren niet alles weten. En je gaat voor vele beslissingen van de situatie uit zoals die is en zoals je deze zou kunnen voorspellen.
Jij houdt zoveel van deze man, terwijl je weet dat deze man je frustreert en dat je continu op je tenen moet lopen? Dan zit de liefde wel heel diep.
Leuk trouwens dat jullie een kindje hebben gekregen, maar heb je er ook bij nagedacht dat de appel vaak niet ver van de boom valt? Dat de kans aanwezig dat jullie kindje ook autistisch is? Dan heb je gelijk twee voor de prijs van één om mee te dealen.
Je doet jezelf tekort met iemand die zich niet kan gedragen. Heb wat respect voor jezelf en ga op zoek naar een echt gelijkwaardige partner.
Ik vind je reactie erg negatief.
Ja, ik besef me dat autisme erfelijk is en dat er een kans bestaat dat kind ook autisme heeft.
Zoals ik al heb aangegeven was er in eerste instantie niet veel van zijn autisme te merken. Maar op dat moment was de situatie ook zeer stabiel en zeker en eenvoudig. Veranderingen, waaronder het krijgen van een kind, hebben alles complexer gemaakt en ervoor gezorgd dat het lastiger is geworden.
Kijk je kan altijd achteraf gaan praten hè.
Als we dit hadden geweten dan hadden we het anders gedaan, natuurlijk. Maar je kan van te voren niet alles weten. En je gaat voor vele beslissingen van de situatie uit zoals die is en zoals je deze zou kunnen voorspellen.
zaterdag 11 april 2015 09:56
quote:helena2 schreef op 11 april 2015 @ 09:03:
Ken je de NVA, vereniging voor autisme? Dat is hele goede, informatieve site. Je kunt een levensfase aanklikken en dan informatie krijgen over die fase. Zo kun je ook bijv. In contact komen met andere partners van mensen met autisme.
Kijk maar eens op www.autisme.nl
Ik had er van gehoord, en wel eens vluchtig op de site gekeken.
Bedankt voor de tip/link in ieder geval
Ken je de NVA, vereniging voor autisme? Dat is hele goede, informatieve site. Je kunt een levensfase aanklikken en dan informatie krijgen over die fase. Zo kun je ook bijv. In contact komen met andere partners van mensen met autisme.
Kijk maar eens op www.autisme.nl
Ik had er van gehoord, en wel eens vluchtig op de site gekeken.
Bedankt voor de tip/link in ieder geval
zaterdag 11 april 2015 09:59
quote:BlackUnicorn schreef op 11 april 2015 @ 09:46:
[...]
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.
Hoezo? Hij gaat toch binnenkort met psycho-educatie beginnen?
En voor de rest, wat Solo zegt.
[...]
Voor de veranderingen was hij anders.
Hij communiceerde meer, we hadden echte gesprekken en hij uitte ook zijn gevoel. Hij heeft vanaf de eerste dag aangegeven dat hij communicatie het belangrijkste vond ik een relatie.
Eerder was het leven simpeler inderdaad. En daardoor is alles beter te merken nu.
We zijn ook meer samen in huis nu waardoor het ook merkbaarder is denk ik.
Ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft hierin. Ik krijg geen hulp van derde omdat hij alles ontkent zeg maar. Okè ik stel het wat zwart wit, maar daar komt het op neer.
Natuurlijk wil ik accepteren dat hij sommige dingen niet kan of moeilijk voor hem blijven omdat dit nou eenmaal zijn autisme is. Maar de verantwoordelijkheid die daarmee op mij komt kan ik niet aan. Daarbij komt dat mijn partner het eigenlijk niet accepteert en hij daar mij vervolgens op aankijkt. Voor de buitenwereld kom ik zo over als de boeman.
(Stel we krijgen een brief over een afspraak en mijn partner moet daar iets mee, we lezen de brief samen. Op de dag van de afspraak is mijn partner dat ene vergeten te pakken wat hij mee moest nemen, ook al heb ik hem dat klaargelegd en nog een paar keer gezegd. Aanbieden het in mijn tas te doen, wekt veel irritatie bij hem op en daarop wordt het niet gezelliger. Bij de afspraak is hij het vergeten. Als derde daar iets over melden doet hij alsof hij van niets weet. Ik geef hem dan aan dat dit in die brief stond.
Partner zegt vervolgens zodat iedereen dat kan horen. O, hadden we een brief..ja dan moet je mij die de volgende keer ook maar laten lezen. Waarom heb jij dat dan niet meegenomen als jij die brief had. Ik wist niets van een brief. )
Ik weet me geen houding te geven in zo'n situatie.
Hoezo? Hij gaat toch binnenkort met psycho-educatie beginnen?
En voor de rest, wat Solo zegt.
zaterdag 11 april 2015 10:00
quote:Joy78 schreef op 11 april 2015 @ 09:40:
Ik zit een klein beetje in hetzelfde schuitje, al is de diagnose (nog niet) officieel gediagnosticeerd. Door problemen van zijn kant is hij wel in een soort van kortdurend begeleidingstraject terecht gekomen en zijn er bij mij allerlei puzzelstukjes op zijn plaats gevallen. Waardoor er geen wederkerigheid is in gesprekken bijv, of zijn starheid, onbegrip, gebrek aan empathie. Tuurlijk, eerder was hij zo maar oa door het krijgen van een kind worden deze issues ook daadwerkelijk problematisch. Hij erkent niet dat er een probleem is, "er is toch zeker niks mis met mij?"
Ik balanceer nog erg tussen: hoe accepteer ik dat hij is zoals hij is, hoe kan ik hier een evenwicht in vinden zodat het voor mij ook bevredigend blijft? Ga ik hier hulp bij vragen? Tot: kan en wil ik dit wel accepteren, en waarom gaat híj niet in therapie?!!
Het is moeilijk.
Jij ook sterkte ermee.
Het is het fijnste als je er gewoon samen uit komt vind ik zelf.
Ik zit een klein beetje in hetzelfde schuitje, al is de diagnose (nog niet) officieel gediagnosticeerd. Door problemen van zijn kant is hij wel in een soort van kortdurend begeleidingstraject terecht gekomen en zijn er bij mij allerlei puzzelstukjes op zijn plaats gevallen. Waardoor er geen wederkerigheid is in gesprekken bijv, of zijn starheid, onbegrip, gebrek aan empathie. Tuurlijk, eerder was hij zo maar oa door het krijgen van een kind worden deze issues ook daadwerkelijk problematisch. Hij erkent niet dat er een probleem is, "er is toch zeker niks mis met mij?"
Ik balanceer nog erg tussen: hoe accepteer ik dat hij is zoals hij is, hoe kan ik hier een evenwicht in vinden zodat het voor mij ook bevredigend blijft? Ga ik hier hulp bij vragen? Tot: kan en wil ik dit wel accepteren, en waarom gaat híj niet in therapie?!!
Het is moeilijk.
Jij ook sterkte ermee.
Het is het fijnste als je er gewoon samen uit komt vind ik zelf.
