Introvert? Schrijf mee!

11-12-2015 10:09 3007 berichten
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Ja, het kan heel lastig zijn als je steeds afhankelijk bent van presenteren, of iets anders wat je niet goed kan. Kinderen die slecht kunnen schrijven bijvoorbeeld en op school slecht scoren op rekenen, wat ze wel goed kunnen, omdat de juf de cijfers niet kan lezen. Laat die kinderen dan typen! Ik vind het belangrijk dat alles geoefend en geleerd wordt, op z'n tijd. Maar soms moet je gewoon accepteren dat iemand een bepaald aspect niet kan. En dat je interoverte kind dan een onvoldoende krijgt voor presenteren kan ik me voorstellen. Maar dat hij een slecht cijfer zou krijgen voor het hele project, omdat hij het niet voor elkaar krijgt het te presenteren, dat zou zonde zijn van zijn talenten.



Pommiaan, zou je misschien het grootste gedeelte van de quote van mijn post willen weghalen? Mocht ik hier ooit op anoniem gaan dan is dit er zo een die dan ook wel anoniem mag worden . Dank alvast!



Oh, er schoot me er vanmorgen nog een te binnen. Voorkruipende mensen. Of een ander vergelijkbaar iets waarbij je per direct voor jezelf op moet komen. Ik bedenk altijd 10 minuten later wat ik had moeten zeggen en sta op het moment zelf meestal stil van verbazing te kijken .
Alle reacties Link kopieren
Wat fijn dat ik deze topic ben tegengekomen. Ik lees dat een aantal het introverte van zichzelf hebben geaccepteerd. Helaas ben ik niet zover, ik haat het dat ik zo ben en probeer zo erg mijn best te doen te veranderen, maar het is dood- en doodvermoeiend. Ik heb sinds twee maanden een nieuwe baan en dat gelunch samen telkens breekt me behoorlijk op. Vooral wanneer de groep groot is, dan wil ik het liefst met een smoes verdwijnen en achter de kopieermachine mijn broodje eten. Ik weet gewoon niet wat te zeggen. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn hersenen draaien overuren om iets te bedenken waardoor ik mee zou kunnen praten. Soms geef ik het op en zit ik naar mijn brood te staren terwijl ze rechts en links van mij hele gesprekken voeren.



Volgende week is de kerstborrel en de gedachte eraan maakt me nu al moe. Ik vind het echt naar dat ik zo ben.
Oh wat vervelend Victoria. Probeer het jezelf niet zo aan te trekken. Met een nieuwe baan is het nog veel moeilijker, omdat je iedereen nog niet goed kent en dus minder onderwerpen hebt om 'met iedereen' over te praten. Misschien kan je met jezelf afspreken dat je alle woensdagen alleen lunched, lekker met je broodje buiten lopen ofzo. Als je toch met de groep mee wil blijven lunchen heb je dan maar 2x 2 dagen achter elkaar over om mee te gaan (als je 5 dagen werkt). En niet te hard voor jezelf: zit er gewoon bij, maar dwing jezelf niet om een nieuw onderwerp aan te snijden. Als het gaat over iets waar jou interesse ligt of waarover je ook wat te vertellen hebt zeg je wat, maar het is toch helemaal niet nodig om 'de kar te trekken'? Luister gewoon mee met het gesprek links of rechts, welke je het meest interessant vind. Als je geinteresseerd kijkt en het geprek volgt is het vaak al veel leuker dan wanneer je naar je bord staart, zonder mee te hoeven doen.

Probeer je een beetje de manouvreren zodat je bij iemand zit waarmee je wat meer een klik hebt?



En die kerstborrel, pff. Als je er geen collega's tussen hebt zitten die proberen je in een leuk gesprek te betrekken dan zou ik voor mezelf maar gewoon afspreken dat je een bijvoorbeeld een uur blijft en daarin probeert bij 2 gesprekken aan te haken (kies een ok groepje uit, ga er bij staan, geinteresseerd meeluisteren, proberen er bij betrokken te worden of gewoon lekker te luisteren). Als het dan nog niet gelukt is over iets te praten wat je leuk vind, dan heb je je best gedaan qua sociaal doen en mag je naar huis en met je pantoffels op de bank. Toch?
Alle reacties Link kopieren
Hier ook veel herkenning! In het dagelijks leven heb ik er niet zoveel last van, met de juiste mensen om me heen en in een voor mij veilige omgeving zou je mij denk ik niet als introvert beschouwen. Ik loop er vooral in mijn werk tegenaan; het feit dat ik introvert ben is denk ik wel één van de belangrijkste redenen dat een echte carrière bij mij nooit van de grond is gekomen. Hoe vaak ik in functionerings- en beoordelingsgesprekken wel niet gehoord heb; " je moet zichtbaarder worden/meer op de voorgrond treden/je meer profileren" kan ik inmiddels niet meer tellen. Jammer dat introvert zijn in deze maatschappij als een negatieve eigenschap wordt gezien. Ik herken deze eigenschap ook heel duidelijk in mijn zoon van 14; in een veilige omgeving een gezellige, vrolijke jongen die echt wel wat te vertellen heeft en goeie grappen maakt. Maar in onbekend gezelschap klapt ie gewoon dicht. Groepsopdrachten en presentaties op school vindt ie een verschrikking. En daar wordt ie dus - nu al - op afgerekend.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren
@ aaaanne, die afspraken met mezelf maken vind ik wel een goed idee. Ga ik doen!
Alle reacties Link kopieren
Mijn nieuwe baas zei onlangs hetzelfde tegen me, Juliet64. Dat ik zichtbaarder moest worden, meer op de voorgrond moest treden. Hij noemde me zelfs letterlijk 'een grijze muis'. Tja, heeft ie gelijk in, natuurlijk, ik bén een grijze muis. Een grijze muis van bijna 60 jaar..... ik ga echt niet meer veranderen omdat mijn baas dat tegen me zegt. Ik weet dat ik mijn werk prima doe, en daar gaat het toch om! Gelukkig heb ik mezelf wel geaccepteerd zoals ik ben, dat anderen me een grijze muis vinden boeit me niet meer zo. Dat is dan meer hun probleem dan het mijne, toch. Ik hoop dat dat stukje zelf-acceptatie jou ook gaat lukken, Victoria. Ik weet dat het moeilijk is, ik begrijp precies wat je zegt. Ik denk dat mijn leeftijd er ook wel mee te maken heeft dat het voor mij makkelijker is geworden, ik geniet van de alleen-momenten die ik heb, ik ben trots op het resultaat dat ik in mijn werk heb bereikt, en dat ik verder een grijze muis ben, ik zit er (meestal) niet meer mee. Maar het heeft wel tijd gekost om zover te komen.
quote:aaaanne schreef op 12 december 2015 @ 15:47:

Ja, het kan heel lastig zijn als je steeds afhankelijk bent van presenteren, of iets anders wat je niet goed kan. Kinderen die slecht kunnen schrijven bijvoorbeeld en op school slecht scoren op rekenen, wat ze wel goed kunnen, omdat de juf de cijfers niet kan lezen. Laat die kinderen dan typen! Ik vind het belangrijk dat alles geoefend en geleerd wordt, op z'n tijd. Maar soms moet je gewoon accepteren dat iemand een bepaald aspect niet kan. En dat je interoverte kind dan een onvoldoende krijgt voor presenteren kan ik me voorstellen. Maar dat hij een slecht cijfer zou krijgen voor het hele project, omdat hij het niet voor elkaar krijgt het te presenteren, dat zou zonde zijn van zijn talenten.



Pommiaan, zou je misschien het grootste gedeelte van de quote van mijn post willen weghalen? Mocht ik hier ooit op anoniem gaan dan is dit er zo een die dan ook wel anoniem mag worden . Dank alvast!



Oh, er schoot me er vanmorgen nog een te binnen. Voorkruipende mensen. Of een ander vergelijkbaar iets waarbij je per direct voor jezelf op moet komen. Ik bedenk altijd 10 minuten later wat ik had moeten zeggen en sta op het moment zelf meestal stil van verbazing te kijken .Ga ik meteen doen!
Goh, als ik jullie zo lees, heb ik het nog wel getroffen op mijn werk! Ik werk er inmiddels lang genoeg om dingen gewoon op mijn eigen manier te doen. Flexkantoor (16 bureau's in één kamer). Ik kan me zó goed afsluiten dat mensen soms twee keer mijn naam moeten roepen voordat ik überhaupt door heb dat er tegen me gepraat wordt. En lunchen doe ik achter mijn bureau. En als ik zin en tijd heb, ga ik in mijn eentje een blokje om buiten. Niemand die vraagt waarom ik nooit meelunch. En bij de kerstborrel heb ik gewoon gezegd dat ik al iets anders had. Kraaide ook geen haan naar. Wat denk ik wel scheelt, is dat ik heel veel collega's heb, maar niet echt een eigen team (ik werk met wisselende mensen samen). Dat maakt de sociale controle een stuk minder.

.

quote:aaaanne schreef op 12 december 2015 @ 15:47:

Oh, er schoot me er vanmorgen nog een te binnen. Voorkruipende mensen. Of een ander vergelijkbaar iets waarbij je per direct voor jezelf op moet komen. Ik bedenk altijd 10 minuten later wat ik had moeten zeggen en sta op het moment zelf meestal stil van verbazing te kijken .

Yes, herkenbaar! Situaties waarin je eigenlijk ergens iets van wilt zeggen, maar het niet doet. Had het net nog in de trein. Bomvol. Een vrouw loopt vóór me de coupé in en vraagt aan een meisje die haar spullen heeft uitgespreid op de stoel naar haar of ze daar mag zitten. Meisje kijkt heel vermoeid op. 'Kunt u niet ergens anders gaan zitten?' Er stonden dus gewoon al mensen in het gangpad... Terwijl ik doorliep bedacht ik me wat ik tegen dat meisje had willen zeggen...



Ik heb het boek Quiet van Susan Cain trouwens in huis. Weleens in begonnen, maar daarna weer weggelegd. Ga hem er toch maar weer eens bij pakken!
Alle reacties Link kopieren
Er is over dit onderwerp al een lopend topic. Het heet: "Meer mensen die graag op zichzelf zijn"

Dat is dus wat introvert zijn voor mij betekent: ik ben erg graag op mezelf. Ik vind niets zo prettig als alleen zijn. Ik kan hele weken alleen doorbrengen als het moet. Alleen op vakantie, alleen de stad in, alleen uit eten etc. Ik kan het allemaal. Ik vind veel mensen om me heen echt onbegrijpelijk: hele weekenden volplannen, dingen doen met vriendinnengroepjes, niet alleen kunnen zijn. Echt onbegrijpelijk en spreekwoordelijke horror voor mij.

Al van kinds af aan ben ik introvert en dus op mezelf. Ik heb me altijd anders gevoeld dan anderen. Maar ik heb er geen last van. Ik vind het echt een goede eigenschap van mezelf. Ik kan me meer dan prima alleen vermaken en ben van niemand afhankelijk en dat is echt een geweldig gevoel. Dus ik leef mijn leventje lekker alleen. Met zo af en toe lunchen bios of eten met een vriendin. Afspreken met een groep vriendinnen vind ik dus niets. Sowieso plan ik niet al te veel, omdat het voor mij dan echt als een verplichting voelt. En rekening houden met zoveel mensen: vre-se-lijk! Ik kan echt tegen gemaakte afspraken aanhikken. Daarom spreek ik zo min mogelijk dingen af of kort van tevoren. Anders trek ik het niet.



Tja er zijn mensen die mij maar raar vinden. Dat ik soms hele weekenden alleen doorbreng of weken aaneengesloten niemand zie of amper iemand spreek. Ik vind het helemaal prima en vind anderen op hun beurt dan vaak zweer raar/ Waarom heeft iedereen zoveel behoefte aan sociaal contact? je kan jezelf toch vermaken denk ik dan.



Een vriendin van me is sinds kort weer single en ze weet werkelijk waar niet wat ze met haar tijd voor zichzelf aanmoet. Ze probeert zoveel mogelijk dingen in te plannen. En snapt echt niet wat ik toch al die avonden alleen doe. Zo zie je maar weer; iedereen is verschillend.



maar er zijn meer mensen zoals jij hoor
Ha mick, jij bent écht heel graag alleen! Voor mij zitten er aan introvert zijn wel veel meer kanten dan graag alleen willen zijn. Net zoals het voor mij meer is dan een hekel aan feestjes hebben (waar ook al een topic over was). Het ligt wat mij betreft ook genuanceerder. Ik vind alleen zijn fijn en heb het nodig om weer op te laden. Maar tegelijkertijd kan ik enorm genieten van bepaalde sociale activiteiten en van gezelschap. Wekenlang alleen, daar zou ik niet gelukkig van worden.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik weet dat er aan introvert zijn meerdere kanten zitten. Ik herken meerdere dingen in mezelf, maar vooral het graag alleen zijn en tijd alleen nodig hebben.

En dat ik goed alleen kan zijn betekent niet dat ik altijd alleen ben hoor. Haha. Maar ik ben wel een echte einzelgänger.
quote:victoria_87 schreef op 12 december 2015 @ 16:18:

Wat fijn dat ik deze topic ben tegengekomen. Ik lees dat een aantal het introverte van zichzelf hebben geaccepteerd. Helaas ben ik niet zover, ik haat het dat ik zo ben en probeer zo erg mijn best te doen te veranderen, maar het is dood- en doodvermoeiend. Ik heb sinds twee maanden een nieuwe baan en dat gelunch samen telkens breekt me behoorlijk op. Vooral wanneer de groep groot is, dan wil ik het liefst met een smoes verdwijnen en achter de kopieermachine mijn broodje eten. Ik weet gewoon niet wat te zeggen. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn hersenen draaien overuren om iets te bedenken waardoor ik mee zou kunnen praten. Soms geef ik het op en zit ik naar mijn brood te staren terwijl ze rechts en links van mij hele gesprekken voeren.



Volgende week is de kerstborrel en de gedachte eraan maakt me nu al moe. Ik vind het echt naar dat ik zo ben.Heb je mijn video bekeken?
Alle reacties Link kopieren
Hier nog een introvert iemand. Ik ga ook liever niet naar feestjes. Maar ik maak wel uitzonderingen. Naar de verjaardagen van mijn moeder, stiefvader en oom, ga ik wel. Ook naar die van vriendinnen. Maar ik blijf bij al deze verjaardagen niet langer dan 3 uur. Soms korter. Dan ben ik toch even geweest. Vooral bij vriendinnen doe ik het om de vriendschap goed te houden. Ik heb jaren lang geen vriendinnen meer gehad en dat was toch wel een eenzame periode. Nu heb ik eindelijk weer mensen met wie het wederzijds klikt en dan heb ik wel het gevoel dat ik er wat in moet investeren.

Maar aan uitstapjes of de Kerstlunch van het werk doe ik nooit mee. Iedereen kan daar komen en dat vind ik geen fijn idee. Aangezien ik met sommige collega's totaal geen klik heb. Die hoef ik niet in mijn vrije tijd te zien.

Kerst vind alleen leuk als we met een klein clubje zijn. Dat is 2e Kerstdag het geval. We hebben 1e Kerstdag ook al een paar keer met 15 man gevierd, de aanhang van mijn stiefvader. Dat trok ik slecht. Het geroezemoes, de harde muziek tussendoor, de saaie gespreksstof, geen maatje om mee te praten. Ik heb nu besloten dat ik niet meer ga op 1e Kerstdag als ze het weer met de aanhang gaan vieren. Geen zin meer in. Het lijkt me heerlijk een hele Kerstdag voor jezelf. En zelf bepalen hoe laat ik eet. Dat vind ik belangrijk. Bij zijn dochter eten ze altijd laat. Ook met andere feesten. Zo eens met een bbq die pas om 20:30 aanging. Dan ging ik om 23:00 naar huis en zeiden ze: "Oh maar er komt nog zo'n lekker toetje." Ja, als dat nou een uur of anderhalf uur eerder was gegeven had ik wel gewild. Maar ik wilde nu naar huis. Aan zulke dingen kan ik me zo ergeren. Afwachten tot een ander het tijd vindt.



Verder ben ik best een einzelgänger. Ik spreek niet eens elke maand af met vriendinnen. Er kunnen weekenden voorbij gaan die ik alleen doorbreng. Meestal vind ik een middag of avond wel genoeg qua tijdsduur.

Een serieuze relatie heb ik nog niet gehad. Alleen een vriendschap+. Die kwam eens nacht logeren. Wat een gedoe zeg! Ik was blij dat hij weer weg was. Voelde me totaal niet op mijn gemak in mijn eigen huis. Het steeds maar rekening met die ander moeten houden. Samen slapen vond ik ook niks. Als ik die ene dag en nacht al zo beklemmend vond, ben ik misschien wel niet in staat om een relatie te hebben. Meestal vind ik het wel best zo, maar soms voel ik me toch een vreemde eend. Omdat het gros van de mensen samen beter vind dan alleen.
...
anoniem_6368c0de068c3 wijzigde dit bericht op 31-03-2018 14:47
99.29% gewijzigd
quote:victoria_87 schreef op 12 december 2015 @ 16:18:

Wat fijn dat ik deze topic ben tegengekomen. Ik lees dat een aantal het introverte van zichzelf hebben geaccepteerd. Helaas ben ik niet zover, ik haat het dat ik zo ben en probeer zo erg mijn best te doen te veranderen, maar het is dood- en doodvermoeiend.

Ik heb dat ook jarenlang gedaan. En maar meedoen met vriendinnen. Die zag ik dan enorme lol hebben en ik stond erbij en keek ernaar. Daar heb ik me regelmatig doodongelukkig van gevoeld. Altijd maar de observator, wel zien dat het blijkbaar heel fijn is om uitgelaten te doen, maar het niet zelf ervaren. Heb ook lang het gevoel gehad dat er wat mis was met mijn sociaal leven. Dat het te saai was. Ik hoop dat het jou lukt om jezelf eerder te accepteren zoals je bent dan ik heb gedaan. Je maakt het jezelf onnodig moeilijk.



Nu zie ik ook de voordelen van mijn introvert zijn. Dat mensen vol bewondering zijn dat je in je eentje je rugzak oppakt en honderden kilometers gaat wandelen. Dat ik niet bang ben om alleen te zijn. Een goede vriend van mij kan geen vijf minuten niks doen. Heeft altijd afleiding nodig. Van de tv, een boek, iemand anders, maakt niet uit. Als hij maar niet alleen is met zijn eigen gedachtes. Doodeng vindt hij dat.
quote:VesperLynd schreef op 13 december 2015 @ 02:18:

Ik klap trouwens altijd helemaal dicht bij de vragen als 'hoe gaat het?', 'wat doe jij eigenlijk'? (op feestje, over werk), 'bevalt het nog op je werk?', 'leuke dag gehad?'. Zeker als die vragen van lieve, aardige mensen komen bij wie ik naar mijn idee niet mezelf kan zijn, omdat ze een beleefd, goed-geformuleerd, vriendelijk antwoord willen en ik me te lomp/leeg/asociaal voel en bang ben om in een opstandige bui of klaagmodus te raken, waardoor ik die lieve, aardige types voor het hoofd stoot. Geen idee of dat met mijn introverte kant te maken heeft, maar de strijd die ik dan van binnen voer (incl. krampkaken van gedwongen glimlachen, raaskallen in poging met spontane low-profile antwoorden te komen en zweetoksels van het verbergen van mijn ongemak) heeft hier volgens mij veel te maken...

Dit herken ik echt ZO erg! Echt letterlijk. Ik haat het bijvoorbeeld om naar etentjes met m'n schoonouders te gaan, omdat mijn schoonmoeder dan serieus en lief gaat vragen hoe het gaat op mijn werk, en ik dan geacht word daar een volwassen, beleefd, en vriendelijk antwoord op te geven, terwijl ik (omdat ik m'n werk echt kut vind) alleen maar zou willen klagen, lomp zou willen antwoorden, stomme grappen maken, enz. Ik kan totaal niet mezelf zijn bij zulke gelegenheden.



Maar goed, dit is eigenlijk een zijspoor van dit topic.



Ik herken verder eigenlijk alles wat op dit topic voorbijkomt.

Ik had dit weekend een etentje kunnen hebben met de schoonouders en vandaag wat kunnen gaan drinken met mijn eigen ouders omdat ze in de buurt zijn, maar ik heb tegen allebei nee gezegd. In principe doe ik dan wat ik zelf wil, en luister ik naar mezelf, omdat ik zoiets na een werkweek echt niet op kan brengen en écht geen zin heb om mensen te zien, maar tegelijkertijd voel ik me er rot over, omdat het sociaal ongezond aanvoelt.
Alle reacties Link kopieren
Een vriendin van me heeft een erg druk leven. Ze werkt 4 dagen per week en is daarnaast nog 3 avonden per week bezet. De weekenden zijn ook vaak volgepland met familiebezoek of weekendjes weg. Als we een datum prikken om af te spreken en ik kan de door haar voorstelde datum niet, kan zij pas een maand later weer. Terwijl ik de volgende week nog zou kunnen. Aan de ene kant klaagt ze soms dat ze al haar huishouden op 1 dag moet doen. Maar toch wil ze zo doorgaan. Hoe komen mensen toch aan zoveel energie? Ik ben standaard maar 1 avond per week bezet met sporten. Tot 2 jaar geleden zat ik de avond daarna ook op een hobbyclub. Maar daar ben ik mee gestopt omdat ik het teveel vond. Dat alsmaar weg moeten.

Wat mij ook totaal niks lijkt is een groepsreis. Die vriendin heeft mij een paar keer gevraagd om mee te gaan met een jongerenreis. Ik zag het niet zitten. Ten 1e ben ik totaal geen uitgaanstype en geen groepsmens. Ik vroeg of je ook dingen apart kon doen. Dat kon wel, maar dat doet niemand volgens haar. Je bent dus constant met anderen die je ook nog eens niet kent. Zij past zich makkelijk aan en dat is bij mij toch anders. Ik ben geen ruziezoeker, maar heb geen zin om dingen de doen die ik niet leuk vind. Alleen omdat de groep dat wil. Dat ga ik haar, de groep en mezelf maar besparen. Ik ben wat dat betreft eigenzinnig. Dat had ik op school al met bv. kleding. Bepaalde kleuren niet willen dragen die "in" waren, omdat ik ze niet mooi vond. Die eigenschap heeft al best vaak in mijn nadeel gewerkt moet ik zeggen.
Alle reacties Link kopieren
quote:VesperLynd schreef op 13 december 2015 @ 02:18:

Ik klap trouwens altijd helemaal dicht bij de vragen als 'hoe gaat het?', 'wat doe jij eigenlijk'? (op feestje, over werk), 'bevalt het nog op je werk?', 'leuke dag gehad?'. Zeker als die vragen van lieve, aardige mensen komen bij wie ik naar mijn idee niet mezelf kan zijn, omdat ze een beleefd, goed-geformuleerd, vriendelijk antwoord willen en ik me te lomp/leeg/asociaal voel en bang ben om in een opstandige bui of klaagmodus te raken, waardoor ik die lieve, aardige types voor het hoofd stoot. Geen idee of dat met mijn introverte kant te maken heeft, maar de strijd die ik dan van binnen voer (incl. krampkaken van gedwongen glimlachen, raaskallen in poging met spontane low-profile antwoorden te komen en zweetoksels van het verbergen van mijn ongemak) heeft hier volgens mij veel te maken...



Ja, hartstikke herkenbaar! Wat omschrijf je dat helder.

Als ze me vroeger "Hoe is het op je werk?" vroegen, dan zei ik altijd " bedoel je het sociaal wenselijke of het werkelijke antwoord?" Gewoon omdat daar dus een wereld van verschil tussen zat. Maarja. Dat hielp ook niet, mensen antwoorden dan verbaasd dat ze het werkelijke antwoord willen. Dan kwam ik met mijn stortvloed van kleine en grotere ellende, en zag je hoe ze zich in groeiende mate ongemakkelijk voelden worden. Eindigend in een situatie waarbij ze een groot stempel op je voorhoofd zetten met 'ZIELIG' en daarna op zoek gaan naar een luchtig bruggetje naar een lichter onderwerp om opnieuw aansluiting te hervinden met de overige koetjes en kalfjes gesprekken.

Waardoor ik me dus helemaal zo'n sneue uitzondering voel. Terwijl dat vóór het praatje niet zo was. Dus nu huichel ik maar een beetje. Of geef met een kort grapje aan dat het nog steeds dezelfde ellende is, en informeer dan supersnel naar de ander.

Luisteren is makkelijker.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben een man en herken zoveel van wat hier gezegd wordt. Vooral het alleen naar huis willen fietsen vond ik een meesterlijke opmerking.



Wat ik me afvraag: zijn er sommigen onder jullie die een extroverte partner hebben? (Ik heb een aantal topics gelezen met die strekking, dus ze zijn er.) Ik heb enkele relaties gehad, maar mijn ervaring is dat extroverte partners niet om kunnen gaan met introverte mensen. In het begin gaat het allemaal wel, maar na verloop van tijd beginnen ze zich te storen aan het niet spontaan vertellen hoe je dag was en dat ze vaak woorden 'uit je moeten trekken'. Gaan introvert- en extrovert überhaupt samen in een betekenisvolle relatie? Ben benieuwd naar ervaringen hierin!
Alle reacties Link kopieren
Ik dacht dat een topic met bovenstaand onderwerp wel snel zou doodbloeden eigenlijk

sorry, inhoudelijk nog niets toe te voegen. Eerst het topic nog doorploegen.
Alle reacties Link kopieren
quote:foeksia72 schreef op 13 december 2015 @ 12:44:

Ik dacht dat een topic met bovenstaand onderwerp wel snel zou doodbloeden eigenlijk

sorry, inhoudelijk nog niets toe te voegen. Eerst het topic nog doorploegen.

Wij introverten zijn meer schrijvers dan praters, hè. .?



En, ja, ik ben meer introvert, man meer extravert. Maar niet in alle opzichten. Hij is niet 100% extravert, ik niet 100% introvert. Het is wel extra aandacht hebben voor de communicatie idd. Als ik stil ben na een bezoekje van een druk feestje bijvoorbeeld, kan mijn man dit oppakken als een manipulatief zwijgen. Terwijl ik alleen maar bekaf ben van alle indrukken en lawaai.
Alle reacties Link kopieren
quote:Shinkansen schreef op 13 december 2015 @ 12:37:

Ik ben een man en herken zoveel van wat hier gezegd wordt. Vooral het alleen naar huis willen fietsen vond ik een meesterlijke opmerking.



Wat ik me afvraag: zijn er sommigen onder jullie die een extroverte partner hebben? (Ik heb een aantal topics gelezen met die strekking, dus ze zijn er.) Ik heb enkele relaties gehad, maar mijn ervaring is dat extroverte partners niet om kunnen gaan met introverte mensen. In het begin gaat het allemaal wel, maar na verloop van tijd beginnen ze zich te storen aan het niet spontaan vertellen hoe je dag was en dat ze vaak woorden 'uit je moeten trekken'. Gaan introvert- en extrovert überhaupt samen in een betekenisvolle relatie? Ben benieuwd naar ervaringen hierin!



Mijn vriend is ook introvert, misschien nog wel meer dan ik. Aan één kant prettig natuurlijk, we herkennen veel in elkaar en zullen elkaar niet pushen tot gedrag wat niet past bij een introvert persoon. Valkuil vind ik wel dat we elkaar vaak versterken in introvert gedrag. Soms praten vriend en ik wel érg weinig, merk ik.

Als ik naar mijn vriendinnen kijk; sommigen zijn introvert, anderen weer helemaal niet. Toch zijn dat goede vriendinnen, ze kunnen me ook juist wel uit een te introverte modus halen soms. En dat mis ik wel eens in de relatie met mijn vriend.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren
Wat een fijn topic trouwens. Zoveel dingen die me bekend voorkomen! Zoals de moeite die het kan kosten om over mezelf te praten. Ik schiet altijd automatisch in de luistermodus, voel me enorm ongemakkelijk als de aandacht naar mij uitgaat.

@VecchiaDonna; wat onaardig van je baas om je "een grijze muis" te noemen. Ook totaal niet constructief, zo'n opmerking. Nee, dat zal echt helpen om jou zichtbaarder te laten worden (mocht je dat überhaupt al willen)
Nothing happens for a reason
Oja, dat 'zichtbaar' zijn. Ik heb op mijn werk al van verschillende personen te horen gekregen dat ik wel wat meer van mezelf mag laten zien.

Ik heb daar op het werk gewoon geen behoefte aan. Het werk is best uitputtend voor mij (met mijn introverte karakter) en de pauzes heb ik echt nodig om mezelf op te laden. Ik word enorm moe van mensen die dan uitbundig zitten te praten.



Stiekem vind ik het ook wel weer jammer dat mensen me daardoor niet écht kennen. Want ik bezit kwaliteiten/eigenschappen waarvan zij nooit zullen weten dat ik ze bezit, maar die wel leuk zijn (ook een héle hoop minder leuke hoor, die ze gelukkig daardoor nooit zullen opmerken ).

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven