Psyche
alle pijlers
Altijd ongelukkig
vrijdag 22 januari 2016 14:43
Al heel lang ben ik ongelukkig. En word steeds ongelukkiger.
Voor mijn probleem ben ik al vaak bij psycholoog geweest. Alleen dat help niet.
Heb altijd het gevoel dat ik nergens thuis hoor. Ben ook heel anders dan mijn familie, waardoor ik mij een mislukkeling voel.
Mijn ouders hebben een goede baan. Mijn broer en zus hebben beide een studie gedaan en hebben nu ook een goede baan. Daar ben ik altijd jaloers op geweest. Zelf ben ik met een handicap geboren. Kan ook niet leren dus ik zat op speciaal onderwijs. Heb wel pogingen gedaan om veder te leren, alleen het lukte niet. Dus ik ben gaan werken, als schoonmaakster. Mijn ouders hebben dit nooit kunnen accepteren, Zitten altijd te zeuren over mijn baantje (wissel nog wel eens), dat ik moet gaan leren en dat ik mijn met mijn handicap niet zo moet aanstellen. (ben altijd moe hierdoor)
Vroeger op school werd ik altijd gepest. Hoorde nooit ergens bij. Dit kwam door mijn handicap. Dat gaf ik altijd maar de schuld.
Als ik wel vrienden kreeg, werd het door mijn ouders vaak verpest.
Zij vonden mijn vrienden nooit goed genoeg. De vrienden van mijn broer en zus waren altijd wel goed genoeg. Hierdoor ging vaak de vriendschap vaak stuk. Heb ook eens een vriend gehad, Kwam van dezelfde school als mij en heeft werk al boer. Dat was ook niets volgens mijn ouders. Door dit alles ben ik heel onzeker geworden. Ook vind ik vriendschappen onderhouden moeilijk.
Waardoor ik nu al zon 3 jaar geen vriend en vrienden meer heb, als het niet langer is.
Er zijn nog wel meer dingen waardoor ik mijn ongelukkig voel. Maar ik kan kan het gewoon allemaal niet opschrijven.
Zit er zelfs over te denken om te gaan zwerven. Zo ongelukkig ben ik. Alleen de praktische dingen houden mij tegen. Al word deze drang steeds erger.
Heb al vaak met psychologen hier overgehad. Alleen het hielp nooit, Dus ben zins kort gestopt om daar nog heen de gaan. Heb zelf ook veel andere dingen geprobeerd om gelukkig te worden. Maar niet helpt.
IK zit nu met tranen dit te typen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst gelukkig was.
Voor mijn probleem ben ik al vaak bij psycholoog geweest. Alleen dat help niet.
Heb altijd het gevoel dat ik nergens thuis hoor. Ben ook heel anders dan mijn familie, waardoor ik mij een mislukkeling voel.
Mijn ouders hebben een goede baan. Mijn broer en zus hebben beide een studie gedaan en hebben nu ook een goede baan. Daar ben ik altijd jaloers op geweest. Zelf ben ik met een handicap geboren. Kan ook niet leren dus ik zat op speciaal onderwijs. Heb wel pogingen gedaan om veder te leren, alleen het lukte niet. Dus ik ben gaan werken, als schoonmaakster. Mijn ouders hebben dit nooit kunnen accepteren, Zitten altijd te zeuren over mijn baantje (wissel nog wel eens), dat ik moet gaan leren en dat ik mijn met mijn handicap niet zo moet aanstellen. (ben altijd moe hierdoor)
Vroeger op school werd ik altijd gepest. Hoorde nooit ergens bij. Dit kwam door mijn handicap. Dat gaf ik altijd maar de schuld.
Als ik wel vrienden kreeg, werd het door mijn ouders vaak verpest.
Zij vonden mijn vrienden nooit goed genoeg. De vrienden van mijn broer en zus waren altijd wel goed genoeg. Hierdoor ging vaak de vriendschap vaak stuk. Heb ook eens een vriend gehad, Kwam van dezelfde school als mij en heeft werk al boer. Dat was ook niets volgens mijn ouders. Door dit alles ben ik heel onzeker geworden. Ook vind ik vriendschappen onderhouden moeilijk.
Waardoor ik nu al zon 3 jaar geen vriend en vrienden meer heb, als het niet langer is.
Er zijn nog wel meer dingen waardoor ik mijn ongelukkig voel. Maar ik kan kan het gewoon allemaal niet opschrijven.
Zit er zelfs over te denken om te gaan zwerven. Zo ongelukkig ben ik. Alleen de praktische dingen houden mij tegen. Al word deze drang steeds erger.
Heb al vaak met psychologen hier overgehad. Alleen het hielp nooit, Dus ben zins kort gestopt om daar nog heen de gaan. Heb zelf ook veel andere dingen geprobeerd om gelukkig te worden. Maar niet helpt.
IK zit nu met tranen dit te typen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst gelukkig was.
vrijdag 22 januari 2016 14:50
Als ik dit zo lees, dan is het eerste wat ik denk, ga zo gauw mogelijk op jou zelf wonen.
Als mensen uit jou vertrouwde omgeving steeds negatief zijn, kom je ook in een negatieve spiraal, dus ik denk eigenlijk, dat het probleem daar ligt en niet bij jouw.
En wat is er mis met schoonmaken of boer zijn....echt hoor......het maakt niet uit wat je doet...en iedereen is gelijk.
Heel vervelend dat mensen in jou omgeving zich zo gedragen.
Als mensen uit jou vertrouwde omgeving steeds negatief zijn, kom je ook in een negatieve spiraal, dus ik denk eigenlijk, dat het probleem daar ligt en niet bij jouw.
En wat is er mis met schoonmaken of boer zijn....echt hoor......het maakt niet uit wat je doet...en iedereen is gelijk.
Heel vervelend dat mensen in jou omgeving zich zo gedragen.
vrijdag 22 januari 2016 14:56
ik snap echt dat je je rot voelt door alle omstandigheden
maar je moet wat "doen" om er uit te komen - niet alleen met een psych over dingen "praten"
maak een stappenplan over wat al/niet haalbaar is voor jou: mooiste zou inderdaad zijn om alleen te gaan wonen en je af te sluiten voor iedereen die je niet goed genoeg vindt zoals je bent
en ga dan na waar je wel gelukkig van zou worden en probeer die dingen één voor één te realiseren - dat hoeven geen grootschalige dingen te zijn : kan zijn een poesje aanschaffen of een abonnement op de bioscoop nemen of elke woensdag een cappuccino gaan drinken in je lievelingstentje
je moet dus wel uit je slachtofferrol stappen en kijken waarmee je jezelf vooruit kan helpen - stapje voor stapje
je bent door de negativiteit om je heen zelf ook gaan geloven dat je niet de moeite waard bent, maar dat ben je wel!
maar je moet wat "doen" om er uit te komen - niet alleen met een psych over dingen "praten"
maak een stappenplan over wat al/niet haalbaar is voor jou: mooiste zou inderdaad zijn om alleen te gaan wonen en je af te sluiten voor iedereen die je niet goed genoeg vindt zoals je bent
en ga dan na waar je wel gelukkig van zou worden en probeer die dingen één voor één te realiseren - dat hoeven geen grootschalige dingen te zijn : kan zijn een poesje aanschaffen of een abonnement op de bioscoop nemen of elke woensdag een cappuccino gaan drinken in je lievelingstentje
je moet dus wel uit je slachtofferrol stappen en kijken waarmee je jezelf vooruit kan helpen - stapje voor stapje
je bent door de negativiteit om je heen zelf ook gaan geloven dat je niet de moeite waard bent, maar dat ben je wel!
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 22 januari 2016 15:24
Moet wel een traantje laten als ik je verhaal lees, je hebt het niet makkelijk gehad en ik heb zelf geen handicap maar ik kan me wel in andere dingen verplaatsen. Ik heb 2 oudere broers die beide gestudeerd hebben, ik niet en mijn vader laat dat toch altijd een beetje doorschemeren in zijn opmerkingen, bij mij heeft hij het altijd over mijn baantje. Niet leuk maar ik heb het op mijn manier goed gedaan maar het blijft lastig. Misschien is het goed voor jou en jouw ontwikkeling om beetje los te komen van je familie, ze klinken niet als een familie die je steunen en ze geven je een rot gevoel. Als je eens begint met het contact wat minder te laten worden heb je meer ruimte voor jou als persoon. Probeer moed en vertrouwen te houden, ga dingen doen die jij leuk vindt en misschien hou je er niet gelijk vrienden aan over maar het is een begin. En als je het even niet ziet zitten, genoeg mede forummers die je een hart onder de riem kunnen steken. Het komt uiteindelijk allemaal goed dat denk ik echt!!!
vrijdag 22 januari 2016 15:58
quote:tvp schreef op 22 januari 2016 @ 15:30:
Iemand anders zoeken die jouw administratie voor je kan doen zodat je zo onafhankelijk mogelijk van je ouders wordt.
Eens. Als je niet meer afhankelijk bent van ouders/familie kun je het contact ook wat oppervlakkiger laten verlopen. Wat minder contact, wat meer koetjes en kalfjes, geen beslissingen...
Verder: we kunnen niet allemaal hersenchirurg worden, want dan haalt niemand het vuilnis meer op en maakt niemand de panden meer schoon. Oftewel ieder beroep is belangrijk (nou ja, hoewel, keuringsartsen bij het UWV... maar je begrijpt vast wat ik bedoel)!
Iemand anders zoeken die jouw administratie voor je kan doen zodat je zo onafhankelijk mogelijk van je ouders wordt.
Eens. Als je niet meer afhankelijk bent van ouders/familie kun je het contact ook wat oppervlakkiger laten verlopen. Wat minder contact, wat meer koetjes en kalfjes, geen beslissingen...
Verder: we kunnen niet allemaal hersenchirurg worden, want dan haalt niemand het vuilnis meer op en maakt niemand de panden meer schoon. Oftewel ieder beroep is belangrijk (nou ja, hoewel, keuringsartsen bij het UWV... maar je begrijpt vast wat ik bedoel)!
vrijdag 22 januari 2016 16:08
quote:Mieshka schreef op 22 januari 2016 @ 15:58:
[...]
Eens. Als je niet meer afhankelijk bent van ouders/familie kun je het contact ook wat oppervlakkiger laten verlopen. Wat minder contact, wat meer koetjes en kalfjes, geen beslissingen...
Verder: we kunnen niet allemaal hersenchirurg worden, want dan haalt niemand het vuilnis meer op en maakt niemand de panden meer schoon. Oftewel ieder beroep is belangrijk (nou ja, hoewel, keuringsartsen bij het UWV... maar je begrijpt vast wat ik bedoel)!
....en diegenen die de criteria opstellen waarmee de artsen , de zieke moeten beoordelen ..
allereerst een super knuffel voor jou...
Er zijn mensen die wel hun studie hebben afgemaaakt, maar helaas niet de beste zijn in hun vak en dat geeft ook veel ontevredenheiden zelfs pijn, tenzij.... je kan focussen op je zegeningen en trots zijn op wat je wel hebt en doet en bent en vooral : trots zijn op wie je bent....
[...]
Eens. Als je niet meer afhankelijk bent van ouders/familie kun je het contact ook wat oppervlakkiger laten verlopen. Wat minder contact, wat meer koetjes en kalfjes, geen beslissingen...
Verder: we kunnen niet allemaal hersenchirurg worden, want dan haalt niemand het vuilnis meer op en maakt niemand de panden meer schoon. Oftewel ieder beroep is belangrijk (nou ja, hoewel, keuringsartsen bij het UWV... maar je begrijpt vast wat ik bedoel)!
....en diegenen die de criteria opstellen waarmee de artsen , de zieke moeten beoordelen ..
allereerst een super knuffel voor jou...
Er zijn mensen die wel hun studie hebben afgemaaakt, maar helaas niet de beste zijn in hun vak en dat geeft ook veel ontevredenheiden zelfs pijn, tenzij.... je kan focussen op je zegeningen en trots zijn op wat je wel hebt en doet en bent en vooral : trots zijn op wie je bent....
escape to the country met jonnie irwin, allistair, jules , nikki, denise 16 hr bbc1
vrijdag 22 januari 2016 18:45
vrijdag 22 januari 2016 18:57
Wat erg dat je je zo voelt. Zoek iemand die je administratie wil doen, een betrouwbaar iemand. En minimaliseer het contact. Jij verdient het niet om zo naar beneden te worden gehaald. En zoek iemand om mee te praten, een psych of een maatschappelijk werkster. Echt, alleen praten kan al zo opluchten. Voel je daarvoor?
vrijdag 22 januari 2016 19:21
Hoe je in je verhaal overkomt is dat je je best kan uiten en in goed Nederlands. Misschien ben je geen studiebol maar lijkt me geen laag iq. Kinderen worden vaak gepest als ze een beetje anders zijn, dat kan een handicap zijn maar ook omdat je een beetje anders bent. Ken je dat verhaal van het lelijke jonge eendje? Dat was een beetje anders, werd lelijk genoemd maar was eigenlijk gewoon een mooi dier. Wel anders maar niet minder.
En schoonmaakwerk is minstens zo belangrijk als het werk van hoge pieten. Die voelen zich te goed om de wc schoon te maken maar zijn blij als jij dat doet.
Zeker wat afstand van je familie en vooral qua administratie. Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen. Weet niet of je het echt niet zelf kan of dat het je onzekerheid is. Er zijn best mensen, vrijwilligersorganisaties of professionals die kunnen helpen en het zou ook fijn zijn als iemand je ook ondersteunt in het zoeken van je eigen weg en grenzen leren stellen mbt je familie. Zelf denk ik dan eerder aan iemand die wat praktischer van aard is dan een psycholoog. Iets van woonbegeleiding. En misschien heb je ook behoefte aan een maatje, iemand die naast je staat en er eens met je op uit gaat.
Heel veel sterkte in elk geval.
En schoonmaakwerk is minstens zo belangrijk als het werk van hoge pieten. Die voelen zich te goed om de wc schoon te maken maar zijn blij als jij dat doet.
Zeker wat afstand van je familie en vooral qua administratie. Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen. Weet niet of je het echt niet zelf kan of dat het je onzekerheid is. Er zijn best mensen, vrijwilligersorganisaties of professionals die kunnen helpen en het zou ook fijn zijn als iemand je ook ondersteunt in het zoeken van je eigen weg en grenzen leren stellen mbt je familie. Zelf denk ik dan eerder aan iemand die wat praktischer van aard is dan een psycholoog. Iets van woonbegeleiding. En misschien heb je ook behoefte aan een maatje, iemand die naast je staat en er eens met je op uit gaat.
Heel veel sterkte in elk geval.
vrijdag 22 januari 2016 22:42
Het is ook allemaal heel dubbel. Mijn ouders geven mij een rotgevoel en maken mij onzeker. Maar als er iets is, staan ze wel altijd klaar voor mij. En zo is het ook met mijn broer en zus. Bvb als ik iets niet kan betalen, betalen mijn ouders het. Daar voel ik mij dan ook schuldig over.
Iemand anders zoeken voor de administratie is wel een goed idee. Zal daar Van de week gelijk achteraan.
Knipogie, wat bedoel je met: Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen?
Iemand anders zoeken voor de administratie is wel een goed idee. Zal daar Van de week gelijk achteraan.
Knipogie, wat bedoel je met: Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen?
vrijdag 22 januari 2016 22:57
zaterdag 23 januari 2016 08:28
quote:Regenwolk schreef op 22 januari 2016 @ 22:42:
Het is ook allemaal heel dubbel. Mijn ouders geven mij een rotgevoel en maken mij onzeker. Maar als er iets is, staan ze wel altijd klaar voor mij. En zo is het ook met mijn broer en zus. Bvb als ik iets niet kan betalen, betalen mijn ouders het. Daar voel ik mij dan ook schuldig over.
Iemand anders zoeken voor de administratie is wel een goed idee. Zal daar Van de week gelijk achteraan.
Knipogie, wat bedoel je met: Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen?
Toch moet je van dit idee afstappen. Want zolang jij een ander de schuld geeft van jouw gevoel, leg jij de verantwoording voor jouw gevoel bij hen neer. En dit is heel moeilijk, ik weet het, maar niet onmogelijk.
Kan en wil je hier wat voorbeelden geven van wat ze zoal doen of zeggen wat je onzeker maakt? Dan kunnen we wat tegenopmerkingen geven, die je kunt gebruiken.
Wat goed van je dat je iemand zoekt voor de financieen. Het is de eerste stap om je los te maken van je ouders. Als ik het zo lees zijn ze aan de ene kant heel overbeschermend, en aan de andere kant halen ze je naar beneden. Heb je daar ooit met hen over gepraat? Weten ze dat je je gekwetst voelt door sommige opmerkingen?
Het is ook allemaal heel dubbel. Mijn ouders geven mij een rotgevoel en maken mij onzeker. Maar als er iets is, staan ze wel altijd klaar voor mij. En zo is het ook met mijn broer en zus. Bvb als ik iets niet kan betalen, betalen mijn ouders het. Daar voel ik mij dan ook schuldig over.
Iemand anders zoeken voor de administratie is wel een goed idee. Zal daar Van de week gelijk achteraan.
Knipogie, wat bedoel je met: Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen?
Toch moet je van dit idee afstappen. Want zolang jij een ander de schuld geeft van jouw gevoel, leg jij de verantwoording voor jouw gevoel bij hen neer. En dit is heel moeilijk, ik weet het, maar niet onmogelijk.
Kan en wil je hier wat voorbeelden geven van wat ze zoal doen of zeggen wat je onzeker maakt? Dan kunnen we wat tegenopmerkingen geven, die je kunt gebruiken.
Wat goed van je dat je iemand zoekt voor de financieen. Het is de eerste stap om je los te maken van je ouders. Als ik het zo lees zijn ze aan de ene kant heel overbeschermend, en aan de andere kant halen ze je naar beneden. Heb je daar ooit met hen over gepraat? Weten ze dat je je gekwetst voelt door sommige opmerkingen?
zaterdag 23 januari 2016 09:08
Je schrijft dat je de financiën wilt laten regelen door iemand anders. Is er iets anders dat je zelfstandig(er) zou willen doen waarbij je geen hulp van anderen nodig hebt? Kort gezegd: wat zou je zelf kunnen, maar wat wordt er nu door je familie voor je gedaan?
Als ik jouw topic lees, dan denk ik dat je smacht naar meer autonomie.
Luister verder goed naar Hoezitdit: leg de verantwoording van je gevoelens bij jezelf neer in plaats van bij een ander.
Als ik jouw topic lees, dan denk ik dat je smacht naar meer autonomie.
Luister verder goed naar Hoezitdit: leg de verantwoording van je gevoelens bij jezelf neer in plaats van bij een ander.
zaterdag 23 januari 2016 16:53
quote:Hoezitdit schreef op 23 januari 2016 @ 08:28:
[...]
Toch moet je van dit idee afstappen. Want zolang jij een ander de schuld geeft van jouw gevoel, leg jij de verantwoording voor jouw gevoel bij hen neer. En dit is heel moeilijk, ik weet het, maar niet onmogelijk.
Kan en wil je hier wat voorbeelden geven van wat ze zoal doen of zeggen wat je onzeker maakt? Dan kunnen we wat tegenopmerkingen geven, die je kunt gebruiken.
Wat goed van je dat je iemand zoekt voor de financieen. Het is de eerste stap om je los te maken van je ouders. Als ik het zo lees zijn ze aan de ene kant heel overbeschermend, en aan de andere kant halen ze je naar beneden. Heb je daar ooit met hen over gepraat? Weten ze dat je je gekwetst voelt door sommige opmerkingen?
Ik voel me ook erg schuldig over mijn gevoel.
Maar het is zo dubbel. Mijn ouders kunnen lief en staan ook altijd wel klaar voor mij als er iets iets. Maar ze kunnen me ook zo neerhalen. Heb er ook veel met ze over gesproken. Maar het komt elke keer weer op het zelfde uit, dat ik me weer aanstel.
Ze zeggen bvb, Je baan stelt niets voor, hoe kun je daar nou moe van zijn? Of ga eens leren en zoeken naar een echte baan.
Ik zeg dan iets van, Jullie mogen niet beoordelen over mijn werk want jullie hebben nog nooit een schoonmaakdoek aangeraakt.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
[...]
Toch moet je van dit idee afstappen. Want zolang jij een ander de schuld geeft van jouw gevoel, leg jij de verantwoording voor jouw gevoel bij hen neer. En dit is heel moeilijk, ik weet het, maar niet onmogelijk.
Kan en wil je hier wat voorbeelden geven van wat ze zoal doen of zeggen wat je onzeker maakt? Dan kunnen we wat tegenopmerkingen geven, die je kunt gebruiken.
Wat goed van je dat je iemand zoekt voor de financieen. Het is de eerste stap om je los te maken van je ouders. Als ik het zo lees zijn ze aan de ene kant heel overbeschermend, en aan de andere kant halen ze je naar beneden. Heb je daar ooit met hen over gepraat? Weten ze dat je je gekwetst voelt door sommige opmerkingen?
Ik voel me ook erg schuldig over mijn gevoel.
Maar het is zo dubbel. Mijn ouders kunnen lief en staan ook altijd wel klaar voor mij als er iets iets. Maar ze kunnen me ook zo neerhalen. Heb er ook veel met ze over gesproken. Maar het komt elke keer weer op het zelfde uit, dat ik me weer aanstel.
Ze zeggen bvb, Je baan stelt niets voor, hoe kun je daar nou moe van zijn? Of ga eens leren en zoeken naar een echte baan.
Ik zeg dan iets van, Jullie mogen niet beoordelen over mijn werk want jullie hebben nog nooit een schoonmaakdoek aangeraakt.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
zaterdag 23 januari 2016 17:20
quote:Rubber_Ducky schreef op 23 januari 2016 @ 09:08:
Je schrijft dat je de financiën wilt laten regelen door iemand anders. Is er iets anders dat je zelfstandig(er) zou willen doen waarbij je geen hulp van anderen nodig hebt? Kort gezegd: wat zou je zelf kunnen, maar wat wordt er nu door je familie voor je gedaan?
Als ik jouw topic lees, dan denk ik dat je smacht naar meer autonomie.
Luister verder goed naar Hoezitdit: leg de verantwoording van je gevoelens bij jezelf neer in plaats van bij een ander.
Mijn ouders helpen mij alleen met de administratie. Mijn buurman help mij met dingen als als kachel stuk is enz.
Veder doe ik alles zelf.
Veder ben ik ook veel gepest op school maar ook tijdens het uitgaan en sporten. Daar konden mijn ouders niets aan doen.
Ben ook wel in ander omgeving dingen gaan doen in de hoop dat ik daar niet gepest of uitgelachen zou worden.
Door dit alles heb ik een deuk opgelopen. Merk ook dat ik nu een muur om mij heen heb gebouwd.
Heb ook een tijdje via datingsites proberen om een vriend te krijgen. Maar dat liep telkens op niets uit. Dat komt omdat ik niemand meer dichtbij durf laat te komen
Je schrijft dat je de financiën wilt laten regelen door iemand anders. Is er iets anders dat je zelfstandig(er) zou willen doen waarbij je geen hulp van anderen nodig hebt? Kort gezegd: wat zou je zelf kunnen, maar wat wordt er nu door je familie voor je gedaan?
Als ik jouw topic lees, dan denk ik dat je smacht naar meer autonomie.
Luister verder goed naar Hoezitdit: leg de verantwoording van je gevoelens bij jezelf neer in plaats van bij een ander.
Mijn ouders helpen mij alleen met de administratie. Mijn buurman help mij met dingen als als kachel stuk is enz.
Veder doe ik alles zelf.
Veder ben ik ook veel gepest op school maar ook tijdens het uitgaan en sporten. Daar konden mijn ouders niets aan doen.
Ben ook wel in ander omgeving dingen gaan doen in de hoop dat ik daar niet gepest of uitgelachen zou worden.
Door dit alles heb ik een deuk opgelopen. Merk ook dat ik nu een muur om mij heen heb gebouwd.
Heb ook een tijdje via datingsites proberen om een vriend te krijgen. Maar dat liep telkens op niets uit. Dat komt omdat ik niemand meer dichtbij durf laat te komen
zaterdag 23 januari 2016 17:21
[Knipogie, wat bedoel je met: Heb zelf wel de ervaring met hulp vragen dat mensen de baas willen spelen op andere terreinen?[/quote]
Als ik bijvoorbeeld iemand vraag wat dingetjes op te hangen in huis gaan die kerels zich overal mee bemoeien en de baas spelen. Wat voor vrijwilligerswerk ik moet doen, dat ik niet moet verhuizen, nadat ik had uitgelegd waarom ik wilde verhuizen, dat ik het oud papier moet wegbrengen. enz. Heb er al een paar uitgesodeknikkerd.
Het is misschien fijn als je familie ergens mee helpt maar het kan ze ook macht geven over iemand die in een wat zwakkere positie zit. Daarom zou het fijn zijn als je wat minder afhankelijk bent van je familie. Is lastig, ik weet het. Vervelend, van die opmerkingen. M'n zusje riep steeds van die dingen dat ik niet flink genoeg ben enzo. Geen contact meer mee trouwens, net als met de rest van de familie.
Met die praktische hulp bedoel ik eigenlijk vooral dat je van je af kan praten, dat het niet direct therapie is.
Misschien kan je iets voor jezelf bedenken om te doen waar je blij van wordt. Een hobby ofzo, iets om je zelfvertrouwen te stimuleren. Als je je wat zekerder voelt hebben die anderen minder vat op je. Ben er zelf ook mee bezig en zie die familie ooit misschien nog eens.
Laat je niet kisten meid.
Als ik bijvoorbeeld iemand vraag wat dingetjes op te hangen in huis gaan die kerels zich overal mee bemoeien en de baas spelen. Wat voor vrijwilligerswerk ik moet doen, dat ik niet moet verhuizen, nadat ik had uitgelegd waarom ik wilde verhuizen, dat ik het oud papier moet wegbrengen. enz. Heb er al een paar uitgesodeknikkerd.
Het is misschien fijn als je familie ergens mee helpt maar het kan ze ook macht geven over iemand die in een wat zwakkere positie zit. Daarom zou het fijn zijn als je wat minder afhankelijk bent van je familie. Is lastig, ik weet het. Vervelend, van die opmerkingen. M'n zusje riep steeds van die dingen dat ik niet flink genoeg ben enzo. Geen contact meer mee trouwens, net als met de rest van de familie.
Met die praktische hulp bedoel ik eigenlijk vooral dat je van je af kan praten, dat het niet direct therapie is.
Misschien kan je iets voor jezelf bedenken om te doen waar je blij van wordt. Een hobby ofzo, iets om je zelfvertrouwen te stimuleren. Als je je wat zekerder voelt hebben die anderen minder vat op je. Ben er zelf ook mee bezig en zie die familie ooit misschien nog eens.
Laat je niet kisten meid.
zaterdag 23 januari 2016 18:08
quote:Regenwolk schreef op 23 januari 2016 @ 17:20:
[...]
Mijn ouders helpen mij alleen met de administratie. Mijn buurman help mij met dingen als als kachel stuk is enz.
Veder doe ik alles zelf.
Veder ben ik ook veel gepest op school maar ook tijdens het uitgaan en sporten. Daar konden mijn ouders niets aan doen.
Ben ook wel in ander omgeving dingen gaan doen in de hoop dat ik daar niet gepest of uitgelachen zou worden.
Door dit alles heb ik een deuk opgelopen. Merk ook dat ik nu een muur om mij heen heb gebouwd.
Heb ook een tijdje via datingsites proberen om een vriend te krijgen. Maar dat liep telkens op niets uit. Dat komt omdat ik niemand meer dichtbij durf laat te komenVan pesten houd je vaak wat over en je wordt er knap onzeker van. Dus van die muur om je heen snap ik heel goed.
[...]
Mijn ouders helpen mij alleen met de administratie. Mijn buurman help mij met dingen als als kachel stuk is enz.
Veder doe ik alles zelf.
Veder ben ik ook veel gepest op school maar ook tijdens het uitgaan en sporten. Daar konden mijn ouders niets aan doen.
Ben ook wel in ander omgeving dingen gaan doen in de hoop dat ik daar niet gepest of uitgelachen zou worden.
Door dit alles heb ik een deuk opgelopen. Merk ook dat ik nu een muur om mij heen heb gebouwd.
Heb ook een tijdje via datingsites proberen om een vriend te krijgen. Maar dat liep telkens op niets uit. Dat komt omdat ik niemand meer dichtbij durf laat te komenVan pesten houd je vaak wat over en je wordt er knap onzeker van. Dus van die muur om je heen snap ik heel goed.
zaterdag 23 januari 2016 18:20
quote:Regenwolk schreef op 23 januari 2016 @ 16:53:
[...]
Ik voel me ook erg schuldig over mijn gevoel.
Maar het is zo dubbel. Mijn ouders kunnen lief en staan ook altijd wel klaar voor mij als er iets iets. Maar ze kunnen me ook zo neerhalen. Heb er ook veel met ze over gesproken. Maar het komt elke keer weer op het zelfde uit, dat ik me weer aanstel.
Ze zeggen bvb, Je baan stelt niets voor, hoe kun je daar nou moe van zijn? Of ga eens leren en zoeken naar een echte baan.
Ik zeg dan iets van, Jullie mogen niet beoordelen over mijn werk want jullie hebben nog nooit een schoonmaakdoek aangeraakt.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Je hoeft je niet schuldig te voelen, maar dat is dat eeuwige loyaliteitsgevoel, wat maakt dat je je schuldig voelt. En het is ook dubbel. Ze zullen best van je houden, maar hun gedrag en hun opmerkingen zijn niet oke. Ik vind ook dat ze een bord voor de kop hebben, jij hebt immers al meerdere keren aangegeven dat ze je kwetsen, ik snap echt niet waarom ze daar mee doorgaan.
De opmerkingen van: je baan stelt niets voor, etc, vind ik echt beneden alle peil. Respectloos ook. Ik vind dat heel erg dat je ouders zoiets doen. Zo moeten juist trots op je zijn. Je dopt je eigen boontjes, verdient je eigen geld. Eigenlijk zegt dit alles over henzelf. Ze vinden blijkbaar dat iemand die wat minder geleerd heeft ook minder waard is. Dat is een grote denkfout.
Wat je kan doen is dit: op het moment dat ze weer een respectloze opmerking maken is meteen zeggen dat die opmerking je kwetst en vraag hun daarmee op te houden. Doen ze dat niet, dan pak je je jas en vertrekt. Zonder drama te maken. Gewoon gaan. Als je er weer eens komt en ze zeggen weer zoiets, dan zeg je er iets van en vertrek je weer. Gaan ze ermee door, dan is de vraag of je nog wel met deze mensen moet omgaan. Ik wil niet zeggen dat je het contact moet stoppen, want dat bepaal je zelf, maar je kunt je wel afvragen wat het je oplevert.
Wat vinden je broers/zussen hier van? Dit moet hun toch ook opvallen.
Je hebt al heel wat gesprekken met psychologen gehad vertelde je, wat zou kunnen is haptonomie. Zelf geen ervaring mee, maar wel van anderen positieve ervaringen gehoord. Hier gaat het niet om praten zozeer, maar om voelen. Google maar eens.
[...]
Ik voel me ook erg schuldig over mijn gevoel.
Maar het is zo dubbel. Mijn ouders kunnen lief en staan ook altijd wel klaar voor mij als er iets iets. Maar ze kunnen me ook zo neerhalen. Heb er ook veel met ze over gesproken. Maar het komt elke keer weer op het zelfde uit, dat ik me weer aanstel.
Ze zeggen bvb, Je baan stelt niets voor, hoe kun je daar nou moe van zijn? Of ga eens leren en zoeken naar een echte baan.
Ik zeg dan iets van, Jullie mogen niet beoordelen over mijn werk want jullie hebben nog nooit een schoonmaakdoek aangeraakt.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Je hoeft je niet schuldig te voelen, maar dat is dat eeuwige loyaliteitsgevoel, wat maakt dat je je schuldig voelt. En het is ook dubbel. Ze zullen best van je houden, maar hun gedrag en hun opmerkingen zijn niet oke. Ik vind ook dat ze een bord voor de kop hebben, jij hebt immers al meerdere keren aangegeven dat ze je kwetsen, ik snap echt niet waarom ze daar mee doorgaan.
De opmerkingen van: je baan stelt niets voor, etc, vind ik echt beneden alle peil. Respectloos ook. Ik vind dat heel erg dat je ouders zoiets doen. Zo moeten juist trots op je zijn. Je dopt je eigen boontjes, verdient je eigen geld. Eigenlijk zegt dit alles over henzelf. Ze vinden blijkbaar dat iemand die wat minder geleerd heeft ook minder waard is. Dat is een grote denkfout.
Wat je kan doen is dit: op het moment dat ze weer een respectloze opmerking maken is meteen zeggen dat die opmerking je kwetst en vraag hun daarmee op te houden. Doen ze dat niet, dan pak je je jas en vertrekt. Zonder drama te maken. Gewoon gaan. Als je er weer eens komt en ze zeggen weer zoiets, dan zeg je er iets van en vertrek je weer. Gaan ze ermee door, dan is de vraag of je nog wel met deze mensen moet omgaan. Ik wil niet zeggen dat je het contact moet stoppen, want dat bepaal je zelf, maar je kunt je wel afvragen wat het je oplevert.
Wat vinden je broers/zussen hier van? Dit moet hun toch ook opvallen.
Je hebt al heel wat gesprekken met psychologen gehad vertelde je, wat zou kunnen is haptonomie. Zelf geen ervaring mee, maar wel van anderen positieve ervaringen gehoord. Hier gaat het niet om praten zozeer, maar om voelen. Google maar eens.
zaterdag 23 januari 2016 19:47
Het is wel een goed idee om te gaan of ze wegsturen wanneer ze weer een rot opmerking maken.
Mijn broer en zus vinden ook dat ik wel door kan leren en een andere baan kan nemen. Het is gewoon zo moeilijk allemaal.
Ik wil wel, maar het gaat niet. Na een paar keer proberen, houd het een keer op. Ze zullen het ergens wel goed bedoelen. Maar tja...
Heb al veel geprobeerd. Maar weet veder ook niet wat ik kan doen. (ja jullie tips opvolgen).
Maar ben dood op.
Mijn broer en zus vinden ook dat ik wel door kan leren en een andere baan kan nemen. Het is gewoon zo moeilijk allemaal.
Ik wil wel, maar het gaat niet. Na een paar keer proberen, houd het een keer op. Ze zullen het ergens wel goed bedoelen. Maar tja...
Heb al veel geprobeerd. Maar weet veder ook niet wat ik kan doen. (ja jullie tips opvolgen).
Maar ben dood op.
zaterdag 23 januari 2016 20:44
Wanneer je je geestelijk of zelfs lichamelijk moe voelt, dan zie je door de bomen het bos niet meer.
Dus zorg eerst dat je je broodnodige rust krijgt, maar hoe ga je dat dan doen?
Misschien dat je huisarts je kan helpen hiermee? Heb je een goeie huisarts?
Wat betreft hulp bij de administratie, heb je wel eens contact gezocht met het maatschappelijk werk bij jou in de buurt? Die weten meestal wel iets te vinden wat bij je past...er zijn administratie clubs met vrijwiiligers die je helpen bij vanalles..
.En schroom niet die hulp ook aan te pakken.
Daar (maatschappelijk werk) kun je mss ook praten over het gevoel van "niet goed genoeg zijn". Net wat iemand hiervoor al opmerkte: je schrijft coherent en zeer duidelijk. Zij weten wat de sociale kaart is inje regio en kunnen ook geschikte mensen vinden die meedenken met je...
Ken je het begrip ervarings deskundige?
Verder ben ik een enorme fan van lotgenoten groepen, mensen opzoeken die in dezelfde situatie verkeren als jij zelf zit..
Wel heel goed dat je dit topic bent begonnen, kan me zo voorstellen dat meer mensen met dit probleem zitten en er niet mee voor de dag durven te komen.
Zo help je ook anderen.
Sterkte Regenwolk.... met een zilveren randje?
Dus zorg eerst dat je je broodnodige rust krijgt, maar hoe ga je dat dan doen?
Misschien dat je huisarts je kan helpen hiermee? Heb je een goeie huisarts?
Wat betreft hulp bij de administratie, heb je wel eens contact gezocht met het maatschappelijk werk bij jou in de buurt? Die weten meestal wel iets te vinden wat bij je past...er zijn administratie clubs met vrijwiiligers die je helpen bij vanalles..
.En schroom niet die hulp ook aan te pakken.
Daar (maatschappelijk werk) kun je mss ook praten over het gevoel van "niet goed genoeg zijn". Net wat iemand hiervoor al opmerkte: je schrijft coherent en zeer duidelijk. Zij weten wat de sociale kaart is inje regio en kunnen ook geschikte mensen vinden die meedenken met je...
Ken je het begrip ervarings deskundige?
Verder ben ik een enorme fan van lotgenoten groepen, mensen opzoeken die in dezelfde situatie verkeren als jij zelf zit..
Wel heel goed dat je dit topic bent begonnen, kan me zo voorstellen dat meer mensen met dit probleem zitten en er niet mee voor de dag durven te komen.
Zo help je ook anderen.
Sterkte Regenwolk.... met een zilveren randje?
escape to the country met jonnie irwin, allistair, jules , nikki, denise 16 hr bbc1
