Psyche
alle pijlers
dysthyme stoornis, depressie eroverheen
donderdag 18 mei 2017 13:37
Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis en AD (H) D. Heftige periode geweest destijds, vooral het moeten accepteren, maar de afgelopen +/- tien jaar was het te doen. Vorig jaar leek ik echter erger in een dip te zakken dan gewoonlijk (de mate van somberheid wisselt door het jaar heen). Door wat aanpassingen privé/ werk mezelf op tijd weer op de rit gekregen.
Afgelopen december ging het echter weer mis, dusdanig dat ik weer hulp ben gaan zoeken. Maar ondanks hulp en medicatie lukt het niet om eruit te klimmen. Mijn behandelaar wil me nu eigenlijk doorsturen voor intensievere behandeling zoals dagbehandeling of opname.
Maar naast dat ik dit absoluut niet wil denk ik ook niet dat het zin heeft. Ik merk gewoon dat ik op ben van het constant tegen dreigende depressie op te boxen. Het voelt zo zinloos, want wat ik ook doe, het gaat toch weer mis. Ik denk dat dit het dit keer zo heftig maakt, de moed is me echt in de schoenen gezakt en kan haast de motivatie niet opbrengen om er nog tegen te vechten. Ik vind dat ik moet, voor mijn man maar vooral voor mijn kinderen die hier niet om hebben gevraagd. Dus ergens zal ik weer vechtlust moeten vinden.
Iemand een idee waar? Leuke dingen doen helpt niet, sociale activiteiten trekken me alleen maar naar beneden. Ik werk nog (vooral ook omdat dit me afleid van mijn ellende). Kinderen gaan wat meer naar de opvang/ oppas omdat ik het anders niet volhoud, man werkt wat minder om me te ondersteunen. Medicatie helpt tot nu toe niet (wel van alles aan het proberen (en er is de vorige keer ook al eea geprobeerd) maar de ellende is dat het telkens tijden duurt voordat je kan vaststellen dan het niet werkt), standaard therapieën (psychotherapie, CGT, groepstherapie, hardloopgroep voor depressieve mensen) tegen depressie hielpen niet. Overstappen van behandelaar is een slecht plan, voordat ik iemand genoeg vertrouw/ respecteer om daar wat van aan te nemen ben ik weer een flinke zoektocht en ook tijd verder en ben ook niet ontevreden over deze. In het verleden haptonomie geprobeerd, yoga, mindfulness (en deze laatste helpt me wel om mijn gevoelens enigszins onder controle te houden). Homeopathie, magnetiseren, voetreflexmassage, geen resultaat in het verleden....
Ik weet het dus niet meer. Eigenlijk ben ik alleen maar op zoek naar vertrouwen en hoop dat het weer goed komt. Misschien ook opnieuw een stuk acceptatie. De vorige keer was uiteindelijk acceptatie de sleutel waardoor ik mezelf voldoende bij elkaar kon rapen om door te gaan. Er zijn nu meerdere topics over depressie, maar kan me daar niet helemaal in vinden. Ik ga me er niet beter door voelen als anderen het herkennen en vind dat het al snel een klaagzang wordt (zoals ik hierboven ook doe). Maar ik ben juist op zoek naar een stukje positiviteit waar ik me aan op kan trekken, humor of gewoon een flinke schop onder mijn kont. Iets wat zorgt dat ik in plaats van steeds dieper wegzakken weer omhoog kan klimmen. Iemand de gouden tip?
Afgelopen december ging het echter weer mis, dusdanig dat ik weer hulp ben gaan zoeken. Maar ondanks hulp en medicatie lukt het niet om eruit te klimmen. Mijn behandelaar wil me nu eigenlijk doorsturen voor intensievere behandeling zoals dagbehandeling of opname.
Maar naast dat ik dit absoluut niet wil denk ik ook niet dat het zin heeft. Ik merk gewoon dat ik op ben van het constant tegen dreigende depressie op te boxen. Het voelt zo zinloos, want wat ik ook doe, het gaat toch weer mis. Ik denk dat dit het dit keer zo heftig maakt, de moed is me echt in de schoenen gezakt en kan haast de motivatie niet opbrengen om er nog tegen te vechten. Ik vind dat ik moet, voor mijn man maar vooral voor mijn kinderen die hier niet om hebben gevraagd. Dus ergens zal ik weer vechtlust moeten vinden.
Iemand een idee waar? Leuke dingen doen helpt niet, sociale activiteiten trekken me alleen maar naar beneden. Ik werk nog (vooral ook omdat dit me afleid van mijn ellende). Kinderen gaan wat meer naar de opvang/ oppas omdat ik het anders niet volhoud, man werkt wat minder om me te ondersteunen. Medicatie helpt tot nu toe niet (wel van alles aan het proberen (en er is de vorige keer ook al eea geprobeerd) maar de ellende is dat het telkens tijden duurt voordat je kan vaststellen dan het niet werkt), standaard therapieën (psychotherapie, CGT, groepstherapie, hardloopgroep voor depressieve mensen) tegen depressie hielpen niet. Overstappen van behandelaar is een slecht plan, voordat ik iemand genoeg vertrouw/ respecteer om daar wat van aan te nemen ben ik weer een flinke zoektocht en ook tijd verder en ben ook niet ontevreden over deze. In het verleden haptonomie geprobeerd, yoga, mindfulness (en deze laatste helpt me wel om mijn gevoelens enigszins onder controle te houden). Homeopathie, magnetiseren, voetreflexmassage, geen resultaat in het verleden....
Ik weet het dus niet meer. Eigenlijk ben ik alleen maar op zoek naar vertrouwen en hoop dat het weer goed komt. Misschien ook opnieuw een stuk acceptatie. De vorige keer was uiteindelijk acceptatie de sleutel waardoor ik mezelf voldoende bij elkaar kon rapen om door te gaan. Er zijn nu meerdere topics over depressie, maar kan me daar niet helemaal in vinden. Ik ga me er niet beter door voelen als anderen het herkennen en vind dat het al snel een klaagzang wordt (zoals ik hierboven ook doe). Maar ik ben juist op zoek naar een stukje positiviteit waar ik me aan op kan trekken, humor of gewoon een flinke schop onder mijn kont. Iets wat zorgt dat ik in plaats van steeds dieper wegzakken weer omhoog kan klimmen. Iemand de gouden tip?
anoniem_14704 wijzigde dit bericht op 18-05-2017 13:37
Reden: enters verdwenen?
Reden: enters verdwenen?
0.10% gewijzigd
donderdag 18 mei 2017 14:35
Hoi Freya,
Onlangs heb ik op de tv een stuk gezien van een huisarts die anders naar ziektes kijkt. Een van de patienten die hij behandelde was een vrouw met een depressie. Als therapie werd voorgesteld om te zwemmen in koud water. Wetenschappelijke onderbouwing weet ik niet meer, maar die vrouw had er veel baat bij. Ik zal eens googlen of ik dit stuk nog kan vinden.
Ik vond het interessant aangezien mijn dochter van 17 ook kampt met een dysthyme stoornis.
O, en deze krijg je nog van mij
Hup, het dal uit meisje, dat gezeur ook altijd. 
Onlangs heb ik op de tv een stuk gezien van een huisarts die anders naar ziektes kijkt. Een van de patienten die hij behandelde was een vrouw met een depressie. Als therapie werd voorgesteld om te zwemmen in koud water. Wetenschappelijke onderbouwing weet ik niet meer, maar die vrouw had er veel baat bij. Ik zal eens googlen of ik dit stuk nog kan vinden.
Ik vond het interessant aangezien mijn dochter van 17 ook kampt met een dysthyme stoornis.
O, en deze krijg je nog van mij
Hup, het dal uit meisje, dat gezeur ook altijd.
donderdag 18 mei 2017 14:40
donderdag 18 mei 2017 21:11
Dank je voor de schop! Die bewaar ik voor morgen, wie weet kom ik dan de dag fatsoenlijk door!
Je links doen het niet, maar heb ff gegoogled. Klinkt wel logisch, het is gratis en wie weet wat het doet. Iedere ochtend zwemmen gaat niet lukken, maar koud douchen moet kunnen. Het proberen waard. Dank je.
Je links doen het niet, maar heb ff gegoogled. Klinkt wel logisch, het is gratis en wie weet wat het doet. Iedere ochtend zwemmen gaat niet lukken, maar koud douchen moet kunnen. Het proberen waard. Dank je.
donderdag 18 mei 2017 21:38
Hey, ik heb hetzelfde als jij hebt. Een dysthyme stoornis en add. Heb je ook add medicatie gekregen, hielp dat ook niet? Verder denk ik vooral (maar ja ieder persoon is anders en zo ook de depressie natuurlijk...) dat je met eindeloos veel therapieën/hobby's uitproberen om aan je depressie te werken niet ver komt... het stelt uiteindelijk alleen maar teleur wanneer de zoveelste niet werkt... Als snap ik dat je zo veel mogelijk probeert! Wat voor mij verder goed werkte was inderdaad de acceptatie en ook handelen er naar! Dus wanneer ik er behoefte aan heb, neem ik de rust ook! Weet je wel wat jou als persoon blij kan maken? In de tijd dat het wat beter ging? Waar word je enthousiast van? Al lijk je dat misschien helemaal kwijt te zijn... Het zit vast nog ergens! Daar aan denken, gaf mij altijd hoop, dat het weer terug zou komen. De hoop is denk ik (voor mij) mijn belangrijkste houvast geweest om het leven toch zo positief mogelijk te blijven zien en door te gaan!
donderdag 18 mei 2017 21:56
donderdag 18 mei 2017 22:36
Die hoop ben ik dus naar op zoek nu. Maar helaas, weinig waar ik enthousiast van wordt. Ik heb achteraf gezien al vanaf minimaal mijn elfde een stemmingsstoornis. In die tijd hield ik een dagboek bij, dus dat kon vastgesteld worden. Maar veel problemen (zoals niet slapen, gebrek aan eetlust maar wel vreetbuien, ziek worden van sociale activiteiten) waren er al als kleuter. Ik verstopte me altijd in boeken (lezen), had tot teleurstelling van mijn super sociale ouders geen behoefte aan contact met leeftijdsgenoten en imiteerde mijn zus wat betreft hobbies.
Het enige dat ik echt graag doe is voor anderen zorgen, dan voelt het alsof mijn leven nog een beetje nut heeft. Daar haal ik wel voldoening uit, maar kost me ook wel heel veel energie.
Ik weet wel dat het beter kan zijn dan dat het nu is, ik leek er aardig een draai te hebben gevonden maar het is nu dus weer goed mis. Ik draai goed op ritme en regelmaat, gezond eten, genoeg bewegen, beperkt sociaal leven en alert zijn op de balans tussen rust en actie. Ik moet oppassen met rust pakken, toegeven aan de behoefte van rust is vaak het begin van de negatieve spiraal (omdat ik dan dus mijn regelmaat los ga laten, steeds minder ga doen, vreetbuien krijg, mijn gedachten gaan malen, zelfbeeld naar beneden omdat ik alles verpruts, en voila, ik zit weer in een dip. En daarom heb ik dus ook gewoon een schop onder mijn kont nodig, omdat ik de motivatie mis om het allemaal weer op te pakken. De dingen die ik opsomde kwamen uit de vorige periode uit een zoektocht wat er mis ging. Verschillende behandelaren en diagnoses verder uiteindelijk hierop uitgekomen en inderdaad naar gaan leven en geprobeerd te accepteren.
Ik heb een lieve man, geweldige kinderen, een goede vriendin die mij met mijn buien accepteert, werk waar ik gewaardeerd wordt, een baas die me de ruimte geeft voor mijn buien, een goede therapeut, fijne buren. Ik kan lopen, eten, drinken, slapen etc. Dus geen aanleidingen voor depressies. Ik kan veel relativeren, kan meestal wel luchtig doen over mijn problemen. Ik kan doen alsof ik vrolijk en luchtig ben, al moet ik dat na de tijd bekopen. Het enige dat ik niet kan is oprecht blij zijn, zonder een zwart randje eromheen.
Ik slik inderdaad ritalin en dat is ook de enige waar ik tot nu toe een beetje op reageer (vooral in de zin van dat dat mijn malende gedachtes dan makkelijker te sturen zijn). Anti depressiva doen niets, de pammen of niets of alleen negatieve werking. Volgende stap zou of lithium en/of seroquel zijn maar dat voelt toch best wel als een heftige stap. Dan probeer ik liever eerst die koude douche uit. Of als er anderen nog tips hebben?
Het enige dat ik echt graag doe is voor anderen zorgen, dan voelt het alsof mijn leven nog een beetje nut heeft. Daar haal ik wel voldoening uit, maar kost me ook wel heel veel energie.
Ik weet wel dat het beter kan zijn dan dat het nu is, ik leek er aardig een draai te hebben gevonden maar het is nu dus weer goed mis. Ik draai goed op ritme en regelmaat, gezond eten, genoeg bewegen, beperkt sociaal leven en alert zijn op de balans tussen rust en actie. Ik moet oppassen met rust pakken, toegeven aan de behoefte van rust is vaak het begin van de negatieve spiraal (omdat ik dan dus mijn regelmaat los ga laten, steeds minder ga doen, vreetbuien krijg, mijn gedachten gaan malen, zelfbeeld naar beneden omdat ik alles verpruts, en voila, ik zit weer in een dip. En daarom heb ik dus ook gewoon een schop onder mijn kont nodig, omdat ik de motivatie mis om het allemaal weer op te pakken. De dingen die ik opsomde kwamen uit de vorige periode uit een zoektocht wat er mis ging. Verschillende behandelaren en diagnoses verder uiteindelijk hierop uitgekomen en inderdaad naar gaan leven en geprobeerd te accepteren.
Ik heb een lieve man, geweldige kinderen, een goede vriendin die mij met mijn buien accepteert, werk waar ik gewaardeerd wordt, een baas die me de ruimte geeft voor mijn buien, een goede therapeut, fijne buren. Ik kan lopen, eten, drinken, slapen etc. Dus geen aanleidingen voor depressies. Ik kan veel relativeren, kan meestal wel luchtig doen over mijn problemen. Ik kan doen alsof ik vrolijk en luchtig ben, al moet ik dat na de tijd bekopen. Het enige dat ik niet kan is oprecht blij zijn, zonder een zwart randje eromheen.
Ik slik inderdaad ritalin en dat is ook de enige waar ik tot nu toe een beetje op reageer (vooral in de zin van dat dat mijn malende gedachtes dan makkelijker te sturen zijn). Anti depressiva doen niets, de pammen of niets of alleen negatieve werking. Volgende stap zou of lithium en/of seroquel zijn maar dat voelt toch best wel als een heftige stap. Dan probeer ik liever eerst die koude douche uit. Of als er anderen nog tips hebben?
donderdag 18 mei 2017 22:55
Ritme helpt inderdaad (meh, ik had eigenlijk al lang op bed moeten liggen, dat wordt weer wat morgen 
). Verder is het lastige dat het voor iedereen anders is wat werkt. Bij mij is dat zo veel mogelijk naar buiten, lopen etc, terwijl het bij mijn man bijvoorbeeld beter werkt om hem achter een computerspel te zetten om zijn gedachten te verzetten. Die gaat zich van naar buiten alleen maar brakker voelen. Voor mij helpen sociale contacten (ik merk dat ik serieus opknap van mijn werk als receptioniste), bij hem juist niet etc. Ik vind het dus ergens eng om te zeggen 'ga dit eens proberen', juist om wat al gezegd is: een teleurstelling erbij omdat het niet werkt, daar zit je nu natuurlijk ook niet op te wachten.
Ik stuur je in gedachten in ieder geval een stevige knuffel. En die schop, omdat vechten zin heeft. Omdat jij het vechten waard bent, omdat jij het waard bent dat je zo af en toe al is het maar een enkel lichtpuntje ziet.
). Verder is het lastige dat het voor iedereen anders is wat werkt. Bij mij is dat zo veel mogelijk naar buiten, lopen etc, terwijl het bij mijn man bijvoorbeeld beter werkt om hem achter een computerspel te zetten om zijn gedachten te verzetten. Die gaat zich van naar buiten alleen maar brakker voelen. Voor mij helpen sociale contacten (ik merk dat ik serieus opknap van mijn werk als receptioniste), bij hem juist niet etc. Ik vind het dus ergens eng om te zeggen 'ga dit eens proberen', juist om wat al gezegd is: een teleurstelling erbij omdat het niet werkt, daar zit je nu natuurlijk ook niet op te wachten.Ik stuur je in gedachten in ieder geval een stevige knuffel. En die schop, omdat vechten zin heeft. Omdat jij het vechten waard bent, omdat jij het waard bent dat je zo af en toe al is het maar een enkel lichtpuntje ziet.
donderdag 18 mei 2017 23:36
Zoveel mogelijk prettige en leuke dingen opzoeken. Zelf kijk ik bijvoorbeeld graag naar sitcoms zoals seinfeld en andere leuke of interessante dingen. Je hebt misschien een andere smaak, maar er zijn vast ook wel leuke dingen te vinden.
En gun jezelf op zijn tijd iets, laat de afwas staan, koop iets leuks of ga naar een spa, mits het financieel natuurlijk kan.
En gun jezelf op zijn tijd iets, laat de afwas staan, koop iets leuks of ga naar een spa, mits het financieel natuurlijk kan.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
vrijdag 19 mei 2017 08:13
@schattig meisje, mensen ga ik liever uit de weg, voor mij is bv boodschappen doen of langs de lijn staan een beste opgave. Computerspelletjes zijn heerlijk om in te verdwijnen, maar ik merk dat ik er juist passiever door wordt (en vervolgens weer lamgeslagen) dus dat mag ik van mezelf alleen in de avond. Wandelen helpt wel, maar alleen als de kinderen niet meegaan. Probeer dat nu wel weer op te pakken, maar ook daar mis ik wel even de discipline.
De afwas laten staan, ook zoiets trouwens. Doe ik wel (gisteren ook gedaan) maar als ik nu om me heen kijk in huis wordt ik daar enorm onrustig van en zie ik er weer tegenop om me door de brei heen te worstelen, dus meteen doen is eigenlijk beter.
En een spa krijg je mij niet in, verschrikkelijk. Dan liever een koude douche
De afwas laten staan, ook zoiets trouwens. Doe ik wel (gisteren ook gedaan) maar als ik nu om me heen kijk in huis wordt ik daar enorm onrustig van en zie ik er weer tegenop om me door de brei heen te worstelen, dus meteen doen is eigenlijk beter.
En een spa krijg je mij niet in, verschrikkelijk. Dan liever een koude douche
dinsdag 23 mei 2017 09:43
Hoi,
Ik heb je tekst goed doorgelezen.
Ik denk dat iets diep in jou enorm tegenwerkt.
En dat stuk/die kern is behoorlijk krachtig. Het is als het ware de saboteur in jou.En dat speelt direkt op zodra er een kans is, die roet in het eten gooit en de boel saboteert.
En hij zit er al zo lang.
Ik denk ook dat de heling uit jouzelf moet komen. Niet echt uit therapie ed. Je hebt al zoveel gedaan. Maar niks is echt heel adequaat.
Je zegt zelf ook al dat je niet verwacht dat het zin heeft om therapie te krijgen zoals dagbehandeling.
Iets in jouzelf moet opstaan en boven jezelf uitsteigen.
Die saboterende energie moet je gaan channelen naar het positieve toe.
En dan moet je gaan werken met jezelf en je zicht op dingen.
Ik noem even een dwarsstraat maar ik ken je natuurlijk niet genoeg.
Ben je erg geindentificeerd met je ziekteproces?
Ben je verstard geraakt onderweg in het gebeuren?
Zie jezelf primair als persoon.
En pas daarna als iemand met problemen.
Sta je het jezelf toe dat je beter mag worden?
En dan bedoel ik: geef je daadwerkelijk toestemming om eruit te stijgen?
Dit zijn denk ik meer de dingen waar je wat mee kan en de richting waar je het op moet zoeken.
Binnenin onszelf zit een enorme kracht en die moet aangewakkerd worden.
Het is de kracht van automatische zelf heling zodra die vlam meer voeding krijgt.
Die voeding moet uit jou komen en heeft alles te maken met jezelf volledig in je kracht zetten.
Dat een ieder zich volledig mag ontplooien. Dat geluk en vreugde ons geboorterecht is.
Dat we kunnen manifesteren, zo krachtig zijn we.
Ga anders denken, ga jezelf anders zien en ontdek de verborgen schat in jezelf.
Ik heb je tekst goed doorgelezen.
Ik denk dat iets diep in jou enorm tegenwerkt.
En dat stuk/die kern is behoorlijk krachtig. Het is als het ware de saboteur in jou.En dat speelt direkt op zodra er een kans is, die roet in het eten gooit en de boel saboteert.
En hij zit er al zo lang.
Ik denk ook dat de heling uit jouzelf moet komen. Niet echt uit therapie ed. Je hebt al zoveel gedaan. Maar niks is echt heel adequaat.
Je zegt zelf ook al dat je niet verwacht dat het zin heeft om therapie te krijgen zoals dagbehandeling.
Iets in jouzelf moet opstaan en boven jezelf uitsteigen.
Die saboterende energie moet je gaan channelen naar het positieve toe.
En dan moet je gaan werken met jezelf en je zicht op dingen.
Ik noem even een dwarsstraat maar ik ken je natuurlijk niet genoeg.
Ben je erg geindentificeerd met je ziekteproces?
Ben je verstard geraakt onderweg in het gebeuren?
Zie jezelf primair als persoon.
En pas daarna als iemand met problemen.
Sta je het jezelf toe dat je beter mag worden?
En dan bedoel ik: geef je daadwerkelijk toestemming om eruit te stijgen?
Dit zijn denk ik meer de dingen waar je wat mee kan en de richting waar je het op moet zoeken.
Binnenin onszelf zit een enorme kracht en die moet aangewakkerd worden.
Het is de kracht van automatische zelf heling zodra die vlam meer voeding krijgt.
Die voeding moet uit jou komen en heeft alles te maken met jezelf volledig in je kracht zetten.
Dat een ieder zich volledig mag ontplooien. Dat geluk en vreugde ons geboorterecht is.
Dat we kunnen manifesteren, zo krachtig zijn we.
Ga anders denken, ga jezelf anders zien en ontdek de verborgen schat in jezelf.
dinsdag 23 mei 2017 12:45
Harder schattig meisje, het helpt nog niet genoeg. Heb het gister maar opgegeven en ben in de hangmat in de tuin gaan liggen.
Verbinder,
Mooie post, dank je wel. Ondanks dat je me niet goed kent raak je wel een snaar. Ik reageer even vlot, mijn pauze zit er al bijna op.
De kracht/ energie waar jij het over hebt is denk ik hetzelfde wat ik bedoel met vechtlust. De wil om er bovenop te komen, uit mijn depressie te stappen en mijn leven weer oppakken. Die echt diepe wil die ik kwijt ben doordat het ondanks alles toch steeds weer mis gaat.
Is het een saboteur in mezelf? Kan ik door anders te denken weerstand bieden aan mijn saboteur? Dat is hoop, hoop dat ik ondanks of dankzij mijn gevoel/ denken toch ook geluk kan voelen zonder zwarte rand. Ik geloof er niet meer in.
Ben ik geïdentificeerd met mijn ziekte? Weet het niet. De acceptatie waar ik op doelde betekend zeker niet dat ik me hier bij neerleg. Ik weet dat ik mijn gevoelens niet ben, dat ik mijn gedachten niet ben. Ik weet dat ik mijn gedachtes kan sturen, en hiermee mijn gevoel kan beïnvloeden. Het lukt alleen totaal niet, ik kan niet bij mijn kracht. Misschien te verdoofd door de medicatie. Misschien te ver van weggelopen in mijn pogingen mezelf op het goede spoor te houden.
Ben ik verstard? Misschien gedeeltelijk. Net zoals dat ik deels vlucht, in mijn bezigheden en werk om mijn onrust het hoofd te bieden. Net zoals dat ik deels vecht, in opstand kom, dit niet wil. Anders had ik allang mezelf voor de trein gegooid.
Mag ik beter worden van mezelf? Lastige vraag. Wat is beter? Beter als in de zin van niet mijn hele leven het gevoel te hebben een klein kind te zijn dat de wereld niet snapt? Niet het gevoel te hebben van te balanceren op een slap koord en bij het minste of geringste te wankelen en zo nu en dan flink te vallen? Beter als in de zin van gelukkige gevoelens durven te voelen? Ik ben zo moedeloos en voel me zo onmachtig dat ik daar niet eens op durf te hopen.
En nu ga ik maar weer aan het werk, zodat ik even niet geconfronteerd wordt met mezelf. Vind mezelf nl echt niet leuk zo
.
Verbinder,
Mooie post, dank je wel. Ondanks dat je me niet goed kent raak je wel een snaar. Ik reageer even vlot, mijn pauze zit er al bijna op.
De kracht/ energie waar jij het over hebt is denk ik hetzelfde wat ik bedoel met vechtlust. De wil om er bovenop te komen, uit mijn depressie te stappen en mijn leven weer oppakken. Die echt diepe wil die ik kwijt ben doordat het ondanks alles toch steeds weer mis gaat.
Is het een saboteur in mezelf? Kan ik door anders te denken weerstand bieden aan mijn saboteur? Dat is hoop, hoop dat ik ondanks of dankzij mijn gevoel/ denken toch ook geluk kan voelen zonder zwarte rand. Ik geloof er niet meer in.
Ben ik geïdentificeerd met mijn ziekte? Weet het niet. De acceptatie waar ik op doelde betekend zeker niet dat ik me hier bij neerleg. Ik weet dat ik mijn gevoelens niet ben, dat ik mijn gedachten niet ben. Ik weet dat ik mijn gedachtes kan sturen, en hiermee mijn gevoel kan beïnvloeden. Het lukt alleen totaal niet, ik kan niet bij mijn kracht. Misschien te verdoofd door de medicatie. Misschien te ver van weggelopen in mijn pogingen mezelf op het goede spoor te houden.
Ben ik verstard? Misschien gedeeltelijk. Net zoals dat ik deels vlucht, in mijn bezigheden en werk om mijn onrust het hoofd te bieden. Net zoals dat ik deels vecht, in opstand kom, dit niet wil. Anders had ik allang mezelf voor de trein gegooid.
Mag ik beter worden van mezelf? Lastige vraag. Wat is beter? Beter als in de zin van niet mijn hele leven het gevoel te hebben een klein kind te zijn dat de wereld niet snapt? Niet het gevoel te hebben van te balanceren op een slap koord en bij het minste of geringste te wankelen en zo nu en dan flink te vallen? Beter als in de zin van gelukkige gevoelens durven te voelen? Ik ben zo moedeloos en voel me zo onmachtig dat ik daar niet eens op durf te hopen.
En nu ga ik maar weer aan het werk, zodat ik even niet geconfronteerd wordt met mezelf. Vind mezelf nl echt niet leuk zo
.
dinsdag 23 mei 2017 14:18
Hoi Freya,
even een diepe omhelzing voor jou. Komt ie...................
Ik ben blij dat ik een snaar in je heb geraakt.
De kracht/energie waar ik het over heb is niet hetzelfde als de vechtlust. De kracht komt op een natuurlijke manier omhoog als je meer als eenheid gaat fuktioneren. Nu zijn je krachten nog teveel gesplitst, in dualiteit. En de saboteur neemt een groot aandeel daar aan.
Misschien zijn de woorden wat vaag maar ik beschrijf wat ik ervaar en oppik als ik je stukjes lees. Kijk maar of het iets in je raakt of ergens resoneert in je.
Je bent verloren in het vechten om het vechten.
Het vechten heeft zeker zin gehad in het verleden maar je moet je problemen/ziekte nu als secundair gaan zien. Zie jezelf primair als persoon.
Naar mijn inzien trek je het teveel aan.
Je bent spaak gelopen in je oplossingen zoeken voor je problemen. De oplossing moet ergens anders worden gezocht. Dichter bij huis. Diep in jezelf.
Mijn inziens ben je dominant in je eigen ziekteproces. Je hebt als het ware een identiteit aangenomen.
Zaak is om dat op te lossen.
Je problemen hebben een te groot deel van je leven ingenomen en nu kan dat afgepelt worden tot het uiteindelijk oplost.
Dit doe je niet met aktie en doen. Juist veel meer met het deeltje voor deeltje minder belangrijk te laten worden in je leven.
Je mag die lading van je af gaan gooien. De tijd is gekomen.
Je wilt een gezonder leven. Dat kan. De kracht van de mind is ongelooflijk.
Het begin is om ergens een voorstelling van te maken.
Je wilt een mogelijkheid creeren voor jezelf dat het kan dat er een pad voor jou is in het leven met fijnigheid, luchtigheid, makkelijkheid en bovenal fijne gevoeltjes.
Er is veel over te zeggen maar ik laat het hier even bij. Kijk maar wat de woorden doen.
Ik zou je ook de boeken willen aanraden van Debbie Ford.
Zij gaat heel erg in op het verbinden met ons diepste zelf en hoe de schaduw (saboteur) in ons werkt.
Bijv het boek: Het geheim van de schaduw, 'doorbreek de schaduwen van je levensverhaal'.
even een diepe omhelzing voor jou. Komt ie...................
Ik ben blij dat ik een snaar in je heb geraakt.
De kracht/energie waar ik het over heb is niet hetzelfde als de vechtlust. De kracht komt op een natuurlijke manier omhoog als je meer als eenheid gaat fuktioneren. Nu zijn je krachten nog teveel gesplitst, in dualiteit. En de saboteur neemt een groot aandeel daar aan.
Misschien zijn de woorden wat vaag maar ik beschrijf wat ik ervaar en oppik als ik je stukjes lees. Kijk maar of het iets in je raakt of ergens resoneert in je.
Je bent verloren in het vechten om het vechten.
Het vechten heeft zeker zin gehad in het verleden maar je moet je problemen/ziekte nu als secundair gaan zien. Zie jezelf primair als persoon.
Naar mijn inzien trek je het teveel aan.
Je bent spaak gelopen in je oplossingen zoeken voor je problemen. De oplossing moet ergens anders worden gezocht. Dichter bij huis. Diep in jezelf.
Mijn inziens ben je dominant in je eigen ziekteproces. Je hebt als het ware een identiteit aangenomen.
Zaak is om dat op te lossen.
Je problemen hebben een te groot deel van je leven ingenomen en nu kan dat afgepelt worden tot het uiteindelijk oplost.
Dit doe je niet met aktie en doen. Juist veel meer met het deeltje voor deeltje minder belangrijk te laten worden in je leven.
Je mag die lading van je af gaan gooien. De tijd is gekomen.
Je wilt een gezonder leven. Dat kan. De kracht van de mind is ongelooflijk.
Het begin is om ergens een voorstelling van te maken.
Je wilt een mogelijkheid creeren voor jezelf dat het kan dat er een pad voor jou is in het leven met fijnigheid, luchtigheid, makkelijkheid en bovenal fijne gevoeltjes.
Er is veel over te zeggen maar ik laat het hier even bij. Kijk maar wat de woorden doen.
Ik zou je ook de boeken willen aanraden van Debbie Ford.
Zij gaat heel erg in op het verbinden met ons diepste zelf en hoe de schaduw (saboteur) in ons werkt.
Bijv het boek: Het geheim van de schaduw, 'doorbreek de schaduwen van je levensverhaal'.
dinsdag 23 mei 2017 21:33
Hoi Freya, je hebt het nu een paar keer over een schop onder je kont en de motivatie missen... En ik herken heel veel dingen wat jij zegt, over bijvoorbeeld jezelfbeeld en dan je zelf naar beneden halen. Maar ik denk dat je ook begrijpt dat een depressie niet op te lossen is 'met een schop onder je kont'!! Een depressie heeft niks met intrinsieke motivatie te maken. Die motivatie zit echt wel in jou, maar die depressie zorgt ervoor dat het zoek is en dat je idd alleen maar plezier kant beleven met een zwart randje... Als je zo makkelijk naar je eigen probleem kijkt.. dan denk ik idd niet dat je het opgelost krijgt (sorry als dit nu even heel hard klinkt). Leer samen te leven met je depressie, en zet je depressie niet weg als aanstellerij, want dan komt het dubbel zo hard terug (mijn ervaring).
dinsdag 23 mei 2017 22:49
Hoi schattig meisje,
je hebt gelijk hoor, mijn depressie gaat niet weg van een schop, was het maar zo makkelijk. Maar de enige manier die ik ken om hier uit te komen begint bij het stoppen van destructief gedrag (lees, stoppen met op de bank hangen, me vol eten, de boel laten verslonzen) en dit te vervangen door gezond gedrag (gezond eten, wandelen, proberen mindful te zijn). En daar heb ik die schop voor nodig. Om de moed te vinden om mezelf bij elkaar te rapen en te doen wat ik nodig heb om hier uit te komen. Ik heb het dan nog niet eens over gelukkig zijn
je hebt gelijk hoor, mijn depressie gaat niet weg van een schop, was het maar zo makkelijk. Maar de enige manier die ik ken om hier uit te komen begint bij het stoppen van destructief gedrag (lees, stoppen met op de bank hangen, me vol eten, de boel laten verslonzen) en dit te vervangen door gezond gedrag (gezond eten, wandelen, proberen mindful te zijn). En daar heb ik die schop voor nodig. Om de moed te vinden om mezelf bij elkaar te rapen en te doen wat ik nodig heb om hier uit te komen. Ik heb het dan nog niet eens over gelukkig zijn
dinsdag 23 mei 2017 23:26
@verbinder, ik merk dat ik je tweede tekst moeilijk vind en dat ik niet zo goed kan uitleggen waar dat in zit. Ik denk enerzijds omdat ik van praktische oplossingen hou (ik ga liever koud douchen 
), jou tekst voelt daarin inderdaad wat vaag en enigszins spiritueel en dat maakt me angstig.
Ik weet dat nu de manier die ik al jaren gebruik me niet meer helpt ik een andere manier moet vinden (dat was ook wel een reden om dit topic te openen). Misschien moet ik het vechten inderdaad los durven te laten en de oplossing bij mezelf zoeken. Maar als ik teveel stil sta bij wie ik ben, wat ik wil etc. trek ik dat direct naar een groter verband, ga ik me druk maken over de zin van het leven en omdat ik die niet kan vinden wordt mijn wil om te leven steeds kleiner. Juist door te doen voorkom ik dat ik mezelf verlies in dit soort gedachtes.
), jou tekst voelt daarin inderdaad wat vaag en enigszins spiritueel en dat maakt me angstig. Ik weet dat nu de manier die ik al jaren gebruik me niet meer helpt ik een andere manier moet vinden (dat was ook wel een reden om dit topic te openen). Misschien moet ik het vechten inderdaad los durven te laten en de oplossing bij mezelf zoeken. Maar als ik teveel stil sta bij wie ik ben, wat ik wil etc. trek ik dat direct naar een groter verband, ga ik me druk maken over de zin van het leven en omdat ik die niet kan vinden wordt mijn wil om te leven steeds kleiner. Juist door te doen voorkom ik dat ik mezelf verlies in dit soort gedachtes.
woensdag 24 mei 2017 12:39
Het was niet ik die daarmee reageerde 
Maar ergens ben ik het wel met hetlachendemeisje eens. Als jij de hoop hebt dat het helpt, wil ik je met alle liefde virtuele rotschoppen geven, dat wel ... omdat het dan misschien een stukje hoop geeft. Een depressie is inderdaad niet intrinsiek, net zomin als een gebroken been dat is. Maar net zoals je bij een gebroken been het gips he-le-maal zat kunt zijn, want zweterig en warm en weet ik veel wat, al heb je het nog zo hard nodig ... ben je het met een depressie natuurlijk ook wel eens zat om al-tijd maar te moeten vechten om in ieder geval een beetje op die basislijn van een gezond/prettig leven te zitten. Ik in ieder geval wel, dan heb ik gewoon geen puf meer over. Gelukkig heb ik een man die weet wat ik doormaak, en kunnen we elkaar om toerbeurten vaak die schop geven. Al is het maar een schop weer terug naar de psycholoog of iemand anders die kan helpen. Dan is de motivatie er nog niet, maar ... het maakt het wel net wat minder zwaar merk ik, en dat is heel veel waard. Of we nemen kleine dingen in het huishouden van elkaar over, schuiven elkaar gezond 'lekkers' toe in plaats van chocola, eigenlijk heeft altijd wel een van ons de energie om wél gezond te koken etc.
Maar ergens ben ik het wel met hetlachendemeisje eens. Als jij de hoop hebt dat het helpt, wil ik je met alle liefde virtuele rotschoppen geven, dat wel ... omdat het dan misschien een stukje hoop geeft. Een depressie is inderdaad niet intrinsiek, net zomin als een gebroken been dat is. Maar net zoals je bij een gebroken been het gips he-le-maal zat kunt zijn, want zweterig en warm en weet ik veel wat, al heb je het nog zo hard nodig ... ben je het met een depressie natuurlijk ook wel eens zat om al-tijd maar te moeten vechten om in ieder geval een beetje op die basislijn van een gezond/prettig leven te zitten. Ik in ieder geval wel, dan heb ik gewoon geen puf meer over. Gelukkig heb ik een man die weet wat ik doormaak, en kunnen we elkaar om toerbeurten vaak die schop geven. Al is het maar een schop weer terug naar de psycholoog of iemand anders die kan helpen. Dan is de motivatie er nog niet, maar ... het maakt het wel net wat minder zwaar merk ik, en dat is heel veel waard. Of we nemen kleine dingen in het huishouden van elkaar over, schuiven elkaar gezond 'lekkers' toe in plaats van chocola, eigenlijk heeft altijd wel een van ons de energie om wél gezond te koken etc.
woensdag 24 mei 2017 15:34
@verbinder, zeker bedankt voor je meedenken hoor, zoals ik al schreef raakt het me wel. Maar ik zit nu meer in het gedeelte crisismanagement dan dat ik echt constructief met mezelf bezig kan zijn. Ik weet dat de weg die je me aanwijst zeker zinvol kan zijn, het is niets voor niets dat het angst bij me oproept. Als ik weer voldoende rust heb om te lezen ga ik naar Debbie Ford kijken.
@schattigmeisje, oeps, sorry. Het was ook al na bedtijd, dan zie ik de dingen niet zo helder meer
. Wel jammer dat het voor jou herkenbaar is... Maar het klopt wel wat je zegt, ik ben het zat 
Hebben jij en je man hetzelfde? Versterken jullie elkaar dan niet met momenten? Ik leun best wel op mijn vriend, en nu het zo diep zit bespreken we het nauwelijks, omdat ik hem anders zo meetrek de diepte in, en dan zelf mijn houvast kwijt raak. Dat terwijl hij zelf redelijk onverstoorbaar is. Lijkt me heel lastig als hij net zo in elkaar zou zitten als ik, al zou het misschien wel schelen als hij het zelf een keer kon ervaren, nu is het vaak redelijk ongrijpbaar voor hem.
@schattigmeisje, oeps, sorry. Het was ook al na bedtijd, dan zie ik de dingen niet zo helder meer
. Wel jammer dat het voor jou herkenbaar is... Maar het klopt wel wat je zegt, ik ben het zat Hebben jij en je man hetzelfde? Versterken jullie elkaar dan niet met momenten? Ik leun best wel op mijn vriend, en nu het zo diep zit bespreken we het nauwelijks, omdat ik hem anders zo meetrek de diepte in, en dan zelf mijn houvast kwijt raak. Dat terwijl hij zelf redelijk onverstoorbaar is. Lijkt me heel lastig als hij net zo in elkaar zou zitten als ik, al zou het misschien wel schelen als hij het zelf een keer kon ervaren, nu is het vaak redelijk ongrijpbaar voor hem.
