Psyche
alle pijlers
Ik durf niet naar een psycholoog
maandag 22 mei 2017 21:53
Het gaat geloof ik niet zo goed met mij. Volgens mijn vriend ben ik al maanden prikkelbaar. (Zelf vind ik meer dat ik erg moe ben en dat hij daar weleens wat meer rekening mee zou kunnen houden.)
Wat er nou precies is? Ik weet het niet. Allemaal kleine dingetjes die op zich de moeite niet zijn. Daar word ik óók kattig van, merk ik, van het feit dat ik ook wel weet dat elk dingetje op zich maar iets kleins en in theorie makkelijk oplosbaars is. Maar alles bij elkaar is het me te veel en raak ik steeds vaker het overzicht kwijt. Dan weet ik bijvoorbeeld niet meer waar ik moet beginnen om het huis aan kant te krijgen en hang ik uiteindelijk de hele dag doelloos op internet rond. 's Avonds voel ik me dan rot, terwijl als ik maar ergens begonnen was ik toch nog best een eind had kunnen komen. Maar af komt het sowieso nooit, lijkt het wel. En ik ben het zo zat allemaal.
Ik weet niet wat ik met mijn leven wil. Gevoelsmatig vind ik het maar stom, heb ik de balen van mijn saaie leventje. Maar als ik er rationeel over na ga denken vind ik dat ik tevreden moet zijn. Ik heb eigenlijk alles, er is geen reden om me te beklagen. (Arme kindertjes in Afrika zouden blij zijn met zo'n leven, hoor ik een stem in mijn achterhoofd zeggen.
)
Als ik iets wil veranderen, moet ik dat gewoon doen! Toch?
Nou, niet dus. Net als met dat huishouden eigenlijk. Als ik dat allemaal bedenk raak ik het overzicht kwijt, pak ik maar iets op als een kip zonder kop, maak het niet af, zak weg in zelfmedelijden. Ik weet gewoon niet wat wel en niet belangrijk is.
Zou een psycholoog daar iets mee kunnen? Ik heb geen echte hulpvraag, zou me schamen om met van die kleine non-problemen aan te komen. Voel me een aansteller maar zelfs dat zou ik niet durven zeggen omdat dat alweer als koketteren en overdreven aandacht trekken voelt.
Ik verzin gewoon steeds smoesjes om maar niet te gaan. Ben ook bang om te veranderen, of dat ik dan moet veranderen maar dat het dan niet lukt of dat ik er te lui voor ben.
Eigenlijk is het ook allemaal niet zo erg. Ik werk nog gewoon, hoef niet wegens vervuiling uit mijn huis gezet te worden, heb geen schulden... Maar waarom voel ik me dan vaak zo moe en huilerig? Ik ben bang dat als ik bij een psycholoog zit, ik alles weg zal lachen. Zo ben ik ook opgevoed: gewoon lachen, schouders eronder en niet miepen. Maar toch lijkt het wel of het niet meer overgaat. Ik wil niet zeuren maar dat lukt maar even en dan word ik weer boos op mezelf dat ik loop te zeuren en zo gaat het maar door.
Zou een psycholoog hier iets mee kunnen? Of is het allemaal veel te vaag en onbeduidend?
Wat er nou precies is? Ik weet het niet. Allemaal kleine dingetjes die op zich de moeite niet zijn. Daar word ik óók kattig van, merk ik, van het feit dat ik ook wel weet dat elk dingetje op zich maar iets kleins en in theorie makkelijk oplosbaars is. Maar alles bij elkaar is het me te veel en raak ik steeds vaker het overzicht kwijt. Dan weet ik bijvoorbeeld niet meer waar ik moet beginnen om het huis aan kant te krijgen en hang ik uiteindelijk de hele dag doelloos op internet rond. 's Avonds voel ik me dan rot, terwijl als ik maar ergens begonnen was ik toch nog best een eind had kunnen komen. Maar af komt het sowieso nooit, lijkt het wel. En ik ben het zo zat allemaal.
Ik weet niet wat ik met mijn leven wil. Gevoelsmatig vind ik het maar stom, heb ik de balen van mijn saaie leventje. Maar als ik er rationeel over na ga denken vind ik dat ik tevreden moet zijn. Ik heb eigenlijk alles, er is geen reden om me te beklagen. (Arme kindertjes in Afrika zouden blij zijn met zo'n leven, hoor ik een stem in mijn achterhoofd zeggen.
) Als ik iets wil veranderen, moet ik dat gewoon doen! Toch?
Nou, niet dus. Net als met dat huishouden eigenlijk. Als ik dat allemaal bedenk raak ik het overzicht kwijt, pak ik maar iets op als een kip zonder kop, maak het niet af, zak weg in zelfmedelijden. Ik weet gewoon niet wat wel en niet belangrijk is.
Zou een psycholoog daar iets mee kunnen? Ik heb geen echte hulpvraag, zou me schamen om met van die kleine non-problemen aan te komen. Voel me een aansteller maar zelfs dat zou ik niet durven zeggen omdat dat alweer als koketteren en overdreven aandacht trekken voelt.
Ik verzin gewoon steeds smoesjes om maar niet te gaan. Ben ook bang om te veranderen, of dat ik dan moet veranderen maar dat het dan niet lukt of dat ik er te lui voor ben.
Eigenlijk is het ook allemaal niet zo erg. Ik werk nog gewoon, hoef niet wegens vervuiling uit mijn huis gezet te worden, heb geen schulden... Maar waarom voel ik me dan vaak zo moe en huilerig? Ik ben bang dat als ik bij een psycholoog zit, ik alles weg zal lachen. Zo ben ik ook opgevoed: gewoon lachen, schouders eronder en niet miepen. Maar toch lijkt het wel of het niet meer overgaat. Ik wil niet zeuren maar dat lukt maar even en dan word ik weer boos op mezelf dat ik loop te zeuren en zo gaat het maar door.
Zou een psycholoog hier iets mee kunnen? Of is het allemaal veel te vaag en onbeduidend?
hoenuverder75 wijzigde dit bericht op 22-05-2017 21:59
0.06% gewijzigd
maandag 22 mei 2017 22:05
Ik zou eerst eens naar de HA gaan en bloed laten prikken op zoveel mogelijk. Maar vooral de vitamines.
En misschien kan je terecht bij de POH-er van de huisarts?
Die kan er ook vast wat mee, samen kijken naar een betere dagbesteding en goede verdeling van rust en actie op een dag.
En kan oordelen of misschien je meer gespecialistische zorg nodig hebt. je kan dan altijd nog een doorverwijzing krijgen.
Ik zou dat eerst doen/ vragen aan de HA.
En kost je ook niet je eigen risico, valt onder ketenzorg van de huisarts.
En misschien kan je terecht bij de POH-er van de huisarts?
Die kan er ook vast wat mee, samen kijken naar een betere dagbesteding en goede verdeling van rust en actie op een dag.
En kan oordelen of misschien je meer gespecialistische zorg nodig hebt. je kan dan altijd nog een doorverwijzing krijgen.
Ik zou dat eerst doen/ vragen aan de HA.
En kost je ook niet je eigen risico, valt onder ketenzorg van de huisarts.
maandag 22 mei 2017 22:10
Lekker passend verhaalSpikey hamster schreef: ↑22-05-2017 22:07Hey lieverd,
Ik herken me wel in je verhaal. Bij mij begon het op te vallen toe Ik enorme woede aanvallen kreeg. Dat ging van 1x in de maand naar de hele dag door. 2 jaar lang. Mijn ouders en vriend werden gek van mij. Ik moest naar de huisarts. Die vond dat ik meer moest slapen. Ik kreeg oxazs
Ik kreeg oxazepam, maar dat hielp niet. Het nam mijn driftbuien niet weg. Ik voelde me verdrietig, naar, boos maar waarom wist ik zelf niet. Ik werd naar een psycholoog gestuurd op het moment dat ik met automutilatie begon. Toen was het duidelijk. Ik had een zware depressie. Tot op de dag van vandaag ben ik in behandeling. En het gaat steeds beter.
Ik zou zeggen, zoek een psycholoog op die bij jou past. Zeg wat je denkt. Ze probeert je alleen maar te helpen. Het is haar werk!
Succes hoor!
maandag 22 mei 2017 22:13
Ben je al bij de huistarts geweest.
Zoals MoirenPhae zegt kan een vitamine tekort ook psychische klachten geven.
Het is belangrijk om zoiets eerst uit te sluiten.
Daarnaast kan een psycholoog daar zeker wat mee.
Hij of zij kan je helpen om je gedachten op een rijtje te zetten. Je hulpjes aanleren om om te gaan met stressvolle zaken/structuur te brengen in de verschillende taken die je moet doen op een dag.
Je kan beter op tijd hulp zoeken dan zaken te lang laten aanslepen en zwaardere problemen ontwikkelen.
Zoals MoirenPhae zegt kan een vitamine tekort ook psychische klachten geven.
Het is belangrijk om zoiets eerst uit te sluiten.
Daarnaast kan een psycholoog daar zeker wat mee.
Hij of zij kan je helpen om je gedachten op een rijtje te zetten. Je hulpjes aanleren om om te gaan met stressvolle zaken/structuur te brengen in de verschillende taken die je moet doen op een dag.
Je kan beter op tijd hulp zoeken dan zaken te lang laten aanslepen en zwaardere problemen ontwikkelen.
maandag 22 mei 2017 22:17
Dit doet een POH-GGZ van de huisarts ook. Of een SPV-er. Daar hoef je niet per se voor naar de psycholoog.Olifantje89 schreef: ↑22-05-2017 22:13Ben je al bij de huistarts geweest.
Zoals MoirenPhae zegt kan een vitamine tekort ook psychische klachten geven.
Het is belangrijk om zoiets eerst uit te sluiten.
Daarnaast kan een psycholoog daar zeker wat mee.
Hij of zij kan je helpen om je gedachten op een rijtje te zetten. Je hulpjes aanleren om om te gaan met stressvolle zaken/structuur te brengen in de verschillende taken die je moet doen op een dag.
Je kan beter op tijd hulp zoeken dan zaken te lang laten aanslepen en zwaardere problemen ontwikkelen.
maandag 22 mei 2017 22:34
maandag 22 mei 2017 23:15
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk niet dat het lichamelijk is, ik leef ook gezond dus vitaminegebrek is zeer onwaarschijnlijk. Ik herken juist veel in wat SpikeyHamster schrijft. Het punt van trucjes om structuur aan te brengen ben ik voor mijn gevoel al lang voorbij. Het helpt niet. Ik voel me vrouwtje Piggelmee, steeds maar dingen willen die uiteindelijk niet gelukkiger bijken te maken, stikken in verwijten naar anderen, mezelf dat kwalijk nemen en er maar niet uitkomen.
maandag 22 mei 2017 23:18
Toch blijkt bij best veel mensen met depressieve klachten de B12 en vit. D heel laag te zijn.Hoenuverder75 schreef: ↑22-05-2017 23:15Bedankt voor jullie reacties. Ik denk niet dat het lichamelijk is, ik leef ook gezond dus vitaminegebrek is zeer onwaarschijnlijk. Ik herken juist veel in wat SpikeyHamster schrijft. Het punt van trucjes om structuur aan te brengen ben ik voor mijn gevoel al lang voorbij. Het helpt niet. Ik voel me vrouwtje Piggelmee, steeds maar dingen willen die uiteindelijk niet gelukkiger bijken te maken, stikken in verwijten naar anderen, mezelf dat kwalijk nemen en er maar niet uitkomen.
Maak een afspraak bij je huisarts.
maandag 22 mei 2017 23:19
maandag 22 mei 2017 23:19
Spikey, ik vond het helemaal niet vaag. Eigenlijk vind ik dat je het nu weg hebt gehaald ook herkenbaar. Zou ik ook doen. Terwijl het wél hout sneed wat je tikte. Voel jij je ook zo onbegrepen vaak? Alsof het maar niet lukt om begrijpelijk onder woorden te brengen waar je mee zit? En dat je dan denkt: ach laat ook maar?
maandag 22 mei 2017 23:26
Fee, ik herken het maar ik doe het niet. Ik ben ontzettend geremd, kan me heel slecht uiten. Als ik van binnen woedend ben, klap ik juist dicht en ontsnapt er alleen gemopper. Als ik mezelf iets zou willen aandoen, denk ik: ach doe maar niet, het zou anderen zo'n verdriet doen, laat ik het leven maar uitzitten, het houdt vanzelf een keer op. Dit typen voelt al onvoorstelbaar aanstellerig, ik weet niet of ik zoiets ooit hardop zou durven zeggen tegen een huisarts of psycholoog.
maandag 22 mei 2017 23:36
Daar heb je gelijk in. Op die laatste zin na dan.MoirenPhae schreef: ↑22-05-2017 23:28Je kan blijven zemelen dat je het misschien wel niet durft. Dan blijft het zoals het is.
Of je gaat het gewoon doen. Dan wordt het zoals jij wil.
Maar ik dacht dat een psycholoog hier misschien niets mee zou kunnen. Te vaag. Dat die meer wil horen: help me met iets concreets, zoals structuur aanbrengen. Maar daar zit het hem niet in, het is een dieper liggende onrust en ontevredenheid die ik zelf niet goed kan plaatsen. Ik krijg er de vinger niet achter waarom ik niet tevreden kan zijn met alles wat ik heb, terwijl ik niet eens kan bedenken wat ik dan wel zou willen.
maandag 22 mei 2017 23:55
Ik geloof niet dat je altijd kunt zeggen dat iets wordt zoals je wilt. Beslissingen kunnen ook averechts uitpakken.MoirenPhae schreef: ↑22-05-2017 23:37Daar is een psycholoog voor. Die weet welke vragen te stellen.
En waarom heb ik met die laatste zin geen gelijk?
Maar dat is haarkloverij. Bedankt voor je reacties, ik heb door hier te schrijven alweer iets meer inzicht in mijn eigen hulpvraag.
