Ervaringen Psychotherapie: persoonsgericht of cliëntgericht

Doe je dit bij een psycholoog of psychotherapeut?
Heb je een behandelplan en behandeldoelen?
Hoe vaak heb je afgesproken bovenstaande te evalueren?
Wat is je problematiek?

Het klinkt een beetje vaag wat je in je OP omschrijft. Misschien is het dat ook wel, maar misschien is het voor jou ook gewoon nog niet duidelijk genoeg. In dat geval kun je ook je vragen aan je therapeut stellen. Meer duidelijkheid vragen over de inhoud en verloop van de therapie.

Cliëntgerichte therapie vind ik persoonlijk een erg goed en effectief uitgangspunt, maar is op zichzelf niet altijd voldoende. Het vraagt veel inzicht van de cliënt. En heel vaak heb je gewoon niet álles zelf in huis of is het goed dat jouw overtuigingen getoetst worden aan de realiteit of dat je wat psycho-educatie krijgt. Ik ben niet vóór een enkel meegaande, positieve therapeut die alleen maar volgt.

Het is ook goed om te bespreken hoe je de therapie ervaart als je daar bent. Dan kun je onderzoeken waar die gevoelens vandaan komen, wat maakt dat je zo'n gevoel erover hebt? Dus de vraag die je hier stelt eigenlijk in de therapie bespreekbaar maken. 'Ik merk dat ik erg moet wennen aan deze therapie. Ik voel me [vul maar in] erover.' Juist goed om dit te gaan onderzoeken daar, daar is deze methodiek ook heel goed voor geschikt.

Zoals voor elke vorm van hulp/therapie geldt: je moet een vorm of therapeut vinden die bij je past. En wat op dit moment bij je past hoeft over een jaar of 10 jaar niet meer bij je te passen. Daarbij snap ik je conclusie van "als het moeilijk is, zal het wel goed helpen", maar misschien ben jij meer gebaat bij een therapie die jou nog iets meer aan het handje meeneemt. Daarbij geldt altijd: Niks is goed of fout, als het jou maar helpt! Als je leert fietsen zeggen je ouders ook niet ineens: stap maar op de fiets en rij maar een rondje, dan helpen ze je ook eerst op weg.

Ik heb zelf ervaring met Gestalttherapie (heel erg over wat er gebeurd in het hier en nu, wat doen ervaringen met je, gericht op herstel van contact tussen jou en omgeving), vanwege identiteitsproblematiek en altijd "denken" ipv "voelen". Op zich was de vorm precies wat ik wilde bereiken, maar het was voor mij nog veeeeel te spannend om het aan te gaan, ik kwam helemaal negatief steeds weer thuis. Daarom besloten om te stoppen: achteraf gezien was dit een mooie leerschool, toen dacht ik dat ik had gefaald. Ik kon met deze vorm gewoon (nog) niet uit de voeten.

Niet helemaal een antwoord op je vraag naar ervaringen met persoonsgerichte therapie, maar ik denk dat het belangrijker is dat jij er wat aan hebt dan dat allerlei andere mensen er wat aan gehad zouden hebben (of niet).

Ik kan me helemaal voorstellen dat wanneer je vermijdende problematiek hebt dit onwennig is! Er komt een hoop initiatief bij jou te liggen. Het belangrijkst is denk ik om álles uit te spreken. Het is fijn als je iets kan opbouwen met de therapeut waarbij je het gevoel hebt dat je alles kan bespreken. Rogeriaanse therapie leent zich hiervoor, omdat de therapeut openstaat voor alles wat jij aandraagt zonder te oordelen. En dat mag jij ook leren, wat er ook uit jou komt, het is oké en het mag er zijn. Ga je dingen doen die écht over een grens gaan, zoals de therapeut in elkaar timmeren dan zal ze heus wel grenzen stellen

Ik kan me voorstellen dat deze vorm van therapie zonder duidelijke structuur onzekerheid en een angstig, twijfelachtig gevoel bij je oproept. Besef dat therapie sowieso een proces is en vaak een nogal langdurig proces. De ervaring 'hier heb ik wat aan' zal niet altijd aanwezig zijn. Bij therapie is het meestal niet zo dat je elke sessie zoiets hebt van 'zo, vandaag weer iets aangepakt en weggewerkt' je voelt je niet na elke sessie anders of 'een stukje beter'. Soms voel je je een tijd juist slechter zelfs.

Ik zou het in ieder geval 3 maanden geven tenzij je in de tussentijd echt het gevoel hebt dat het niet goed gaat. De werkrelatie met je therapeut is uitermate belangrijk in de therapie, dus klopt dat echt niet, bespreek het en stop ermee als het verbetert. Goed dat je therapeut structuur aanbrengt met een evaluatiemoment.

Ja, jammer dat er niet nog meer ervaringsverhalen op dit topic zijn gekomen. Een ervaren therapeute is niet altijd een goede maar gelukkig zijn er wel veel goede, ervaren therapeuten. Fijn dat je bij haar een goed gevoel hebt. Je staat aan het begin van een proces, ik hoop dat het je veel gaat brengen! Veel succes :flower:

hey, ik ben sinds september 2018 gestart met psychotherapie. Ik vind het persoonlijk zeer heftig en zwaar maar het baat wel. Het is idd zo dat alles uit jezelf moet komen en jij zelf bepaalt waarover er zal gepraat worden. Meer dan eens ben ik in discussie gegaan omdat ik niet begreep hoe therapie werkte en waarom de therapeut zo weinig tussen kwam. Bijna een jaar later heb ik begrepen dat het erom gaat om over de dingen te leren praten en jezelf er horen over te praten. Voor mezelf merk ik duidelijke veranderingen maar het heeft bloed zweet en tranen gekost! Na sommige sessies heb je idd het gevoel dat je "niets wijzer " geworden bent maar blijven volhouden ook al is het zeer zwaar!