Veel zorgen om moeder + moeite met eigen grenzen bewaken

Ik zoek een soort klankbord, een spiegel en/of adviezen dus vandaar dit topic. Ik ben helaas nogal slecht in kort en bondig schrijven dus het is een heel verhaal geworden (misschien zit de kern wel in het laatste stuk). Ik hoop dat er toch mensen zijn die het willen lezen/scannen en me wat verder kunnen helpen.


Het gaat om de relatie tussen mijn moeder en mij en dan in het bijzonder mijn moeite om de balans te houden tussen goed op mijzelf passen en mijn moeder bijstaan (waar ik kan/waar nodig is?). Het gaat al een paar jaar niet goed met mijn moeder, ze is depressief en heeft flink last van angsten. Ze heeft psychische hulp en medicatie maar vooralsnog lijkt niets aan te slaan. Ondertussen gaat het eigenlijk steeds slechter met haar en maak ik mij (al vanaf het begin, maar nu nog meer) veel zorgen .

Ik moet heel goed mijn eigen grenzen in de gaten houden omdat ik er anders zelf aan onderdoor ga. Maar daar kom ik toch wel mee in de knel want het laat mij absoluut niet koud dat het zo slecht gaat met mijn moeder en ik voel me enerzijds machteloos en anderzijds ernstig tekort schieten.
Tijdens onze gesprekken hoor ik haar aan, steun ik haar, probeer(de) ik haar inzichten te verschaffen, te helpen zaken op een rijtje te krijgen en te adviseren.

Maar ik heb er last van en voel dat ik over mijn grenzen ga en teveel in de hulpverlenersrol schiet.
Ik weet het: ik moet zelf mijn grenzen aangeven en me daaraan houden en vervolgens moet ik zelf de consequenties (bijv. haar teleurstelling) daarvan dragen. Maar ik weet dus niet meer zo goed waar die grenzen liggen. Alhoewel, ik voel ze wel maar als ik me daar echt aan hou dan heb ik het gevoel dat ik haar laat dobberen/verdrinken. Er ís hulp, er zíjn reddingsboeien, maar ze lijkt maar niet in staat om die echt aan te nemen (en komt telkens weer bij mij uit). Als de hulpverlener ook maar iets te confronterend wordt (en dat is al snel) schiet mijn moeder compleet in de verdediging (en aanval) en komt echt niets meer binnen. Gevoelens van onrecht, flinke boosheid, paniek en angsten zijn het gevolg. Dus de hulp die ze in eerste instantie telkens weer met beide armen zeer hoopvol vastgrijpt stoot ze dan weer af .

De huidige behandelaar ziet patronen in het gedrag van mijn moeder (welke mijn moeder zelf ontkent maar die ik wel herken bij haar) en op basis daarvan is er nu een sterk vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis. Waarschijnlijk is deze stoornis er mede debet aan dat de medicatie en behandelingen niet aanslaan (samen met - andere - onderhoudende factoren). Ik heb dit vermoeden zelf al eerder gehad, maar de beschreven patronen deden voor mij wel een hoop dingen op zijn plek vallen (in hoe het met mijn moeder gaat, maar ook in de relatie tussen mijn moeder en mij).

Maar juist door dit vermoeden word ik nog meer heen en weer geslingerd. Enerzijds heb ik flink de balen van het feit dat mijn moeder haar eigen behandeling/herstel zo in de weg staat (en haar klachten hierdoor - en door andere onderhoudende factoren - in stand houdt) terwijl ze ook telkens weer haar hart bij me uitstort met al haar angsten en verdriet, mij vraagt of het ooit nog wel beter wordt en ze zó graag beter wil worden - waar ik dan ontzettend zorgen en verdriet over heb en wat mij erg veel energie kost -. Anderzijds vraag ik mij sterk af of zij überhaupt in staat is om wél op een gezonde manier voor haar herstel te gaan, dit gedrag is immers (vermoedelijk) onderdeel van haar ziekte. En natuurlijk moet die ziekte geen excuus zijn, maar als ze het écht niet kan, het niet in haar zit door een stoornis, dan valt het haar met goed fatsoen toch niet kwalijk te nemen?
Maar ja. Wat dan?

Ik weet dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn moeder, maar in hoeverre speelt haar leeftijd (ze is in de zeventig) mee en moet ik een deel van dit probleem gewoon onder een soort mantelzorg scharen? In hoeverre moet/mag ik haar maar laten dobberen terwijl zij met alle macht naar mij grijpt om zich aan me vast te klampen (terwijl ik een te kleine boei heb om ons beide boven water te houden en ik ook zélf wil leven)?

Naar aanleiding van mijn dilemma's heb ik wat opgezocht over hoe je als naaste om kunt gaan met iemand met persoonlijkheidsproblematiek. Wat daarin o.a. naar voren kwam was: geef geen tips/adviezen. Oeps . Daar zit ik vol mee én daar vraagt mijn moeder ook heel specifiek naar. Nou, dat moet dus anders. Niet alleen maar omdat ik dat ergens gelezen heb, maar vooral omdat het aansluit bij wat ik al aanvoelde en wat ik al in praktijk probeerde te brengen (maar telkens toch weer in faal). Maar: is het heel raar als ik geen idee heb hoe ik dan moet reageren op hulpvragen als ''Moet ik met medicijn/behandelaar/... X doorgaan of niet?''? Blijft er dan alleen ''Dat kun je met je behandelaar bespreken'' over? Het voelt alsof ik haar dan laat dobberen en dat voelt echt heel erg naar op momenten dat ze half in paniek aan de telefoon hangt .

Tegen beter weten in heb ik haar steeds inzichten proberen te verschaffen en/of haar geholpen om alles een beetje op een rijtje te zetten (een beetje orde in de chaos in haar hoofd), maar het komt ofwel niet aan ofwel het beklijft niet (volgende gesprek vraag ze gewoon weer hetzelfde). De enkele keer dat het wel aankomt lijkt het even alsof ik haar mogelijk een stapje verder geholpen heb (en dan is de 'redder' in mij heel blij/opgelucht), maar later blijkt daar in de praktijk dus niets van. De prijs die ik betaal voor mijn goedbedoelde (maar niet werkende) hulp is te hoog. Ik merk dat het mijn moeder op dát moment echt wel even helpt, een soort korte fix ofzo, even het gevoel dat ze misschien toch beter kan worden, wat verlichting in de duisternis, maar later is daar dus niets meer van te merken. Dus hoeveel nut heeft het? Op dat moment voelt mijn moeder zich even iets beter en ben ik daar blij om, maar ik hou dit dus echt niet vol. Ik kan dit niet meer en mijn moeder vraagt telkens juist meer en meer van mij, haar behoefte wordt steeds groter waar mijn draagkracht steeds kleiner wordt.

Eigenlijk ben ik bang om haar los te laten, om te stoppen met de 'fixes'. Wat gebeurt er dan? Zakt ze dan nog meer af? En als ze verder afzakt, raakt ze dan nog meer geïsoleerd van de buitenwereld? En wat zullen de gevolgen daarvan zijn? Ik maak me zorgen, heel erg zorgen en dat gaat niet goed .

cupcakegirl schreef: ↑

17-08-2017 21:45

Hebben wij dezelfde moeder? Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb de antwoorden ook niet maar ik maak hetzelfde door.

Wat naar! 'Fijn' om te lezen in elk geval.

theatime schreef: ↑

17-08-2017 21:48

Wat een lastige situatie. Kan me voorstellen dat je er voor je moeder wil zijn maar dit mag nooit ten koste gaan van jezelf.

Om dit te bewerkstelligen lijkt het me verstandig om in ieder geval wat kleine stapjes terug te doen.
Je kunt er nog steeds voor haar zijn maar dat betekend niet dat je 24/7 in de startblokken moet staan om haar problemen aan te horen, te indexeren en haar van feedback te voorzien.
Ze heeft al een behandelaar maar zijn er mogelijk meer mensen waar ze haar verhaal bij kwijt kan en die een beetje kunnen helpen?
Heb je broers/zussen? Heeft ze contact met buren o.i.d.?

Het hoeft en mag niet allemaal op jouw schouders neerkomen.

Dankjewel. Ik sta al niet meer 24/7 in de startblokken, dat heb ik al afgekaderd. Ik heb heldere afspraken gemaakt over de frequentie van het contact (of voorwaarden aan gesteld, zo kun je het ook noemen). Tussendoor probeert ze het nog weleens, maar meestal ga ik daar niet op in. Al maak ik me dan wel alweer zorgen en zit ik dan weer in tweestrijd.

Andere mensen waar ze haar verhaal bij kwijtkan... Buiten de huidige drie behandelaars heeft ze een fijne huisarts waar ze af en toe even bij terecht kan, haar vriend een heel klein beetje (maar die 'wil ze er niet mee belasten' en 'hij begrijpt het ook niet zo goed'), maar dan heb je het wel gehad. Met mijn broer heeft ze een zeer ingewikkelde relatie, niet een van vertrouwen in elk geval. Daarnaast is ze erg gesloten en durft ze eigenlijk nergens echt haar verhaal kwijt, ik ben de enige bij wie ze zich 'zo vertrouwd voelt dat ze alles durft te vertellen' (fijn ). Dat maakt het voor mij wel moeilijker om haar af te kappen.

sandra1905 schreef: ↑

17-08-2017 22:36

Lastig TO... Ik lees een paar dingen, hopelijk heb je er wat aan:
Tussendoor probeert ze het nog weleens, maar meestal ga ik daar niet op in. Als je er zo af en toe wel op in gaat, is dat voor haar reden om het weer een aantal keren te proberen. Ik denk dat je consequenter moet zijn.
De huidige drie behandelaars, huisarts, haar vriend en je broer. Voor jouw bestwil moet ze haar sociale omgeving meer gaan gebruiken, en niet alleen jou.
Sterkte...

Heb je helemaal gelijk in. Ik geloof wel dat het al zeker een jaar geleden is dat ik voor het laatst hier op ingegaan ben (nadat me duidelijk werd dat mijn moeder toch wel héél andere dingen verstond onder 'dringend/spoed' dan ik ).

Ja, ze zou haar sociale omgeving meer moeten gaan gebruiken, maar dat zie ik haar niet gaan doen helaas. Ze zal dat ook zeker niet voor mij gaan doen. Ze vindt het wel heel erg voor me hoor als ik last heb van de zorg voor/om haar, maar direct nadat ze dat zegt zegt ze ''ik wou dat het allemaal maar voorbij was'' en gaat het weer over haar. Van haarzelf hoef ik dus echt niets te verwachten.
Dankjewel.

Hooverphonic schreef: ↑

17-08-2017 22:43

Helaas geen concreet advies vwb de begrenzing in de vorm en (mn) intensiteit van contact met je moeder. Waar ik als eerste aan denk bij je verhaal: als het om een persoonlijkheidsstoornis gaat heeft je moeder dit waarschijnlijk al haar hele leven. Dit heeft ongetwijfeld ook in het verleden al invloed gehad op jou. Misschien heb je iets aan info over KOPP kinderen, Google maar eens. En daarmee dan misschien toch een advies; zorg minstens zo goed voor jezelf als dat je voor je moeder probeert te zorgen. Ik vermoed dat het eerste er nu wel eens bij inschiet, en daar is niemand mee geholpen, ook jouw moeder niet.... Sterkte!!

Dankjewel voor je bericht. De problemen rond mijn moeder spelen inderdaad al haar hele leven en ze heeft eerder zulke zware periodes (van jaren) gehad en dat heeft inderdaad flink wat sporen nagelaten. Het patroon dat ik voor haar zorgde en ik haar (volledige) steun en toeverlaat was zat er dan ook al heel vroeg in. Ik heb mede hierom flink wat therapie gehad en heb heel wat hulp gehad om op een gezonde manier los te komen van mijn moeder (wat zij absoluut niet wilde) en mijn eigen persoon te worden (ipv een verweven onderdeel van mijn moeder). Dat ging echt heel erg goed, ik kon haar problemen bij haar laten en dingen goed afkappen/begrenzen maar nu zij al zo lang in zo'n diep zwart gat zit kom ik dus in de knel en steken oude patronen weer de kop op . Zo diep als nu heeft zij nog niet gezeten sinds mijn therapiëen en dit stelt mijn geleerde vaardigheden nogal op de proef...

Wrapcoco schreef: ↑

17-08-2017 22:51

(Helaas) een redelijk herkenbare situatie voor mij. Mijn moeder heeft ook psychiatrische problemen en ik ben ook erg (te) betrokken geweest in de zorg rondom deze problemen . Deels omdat ik dat graag wou om er voor haar te zijn, maar ook deels omdat dat zo gelopen is en mijn moeder ook steeds bij mij aanklopte wanneer ze het niet eens was met een behandelaar.
Op een gegeven moment was ik er te in betrokken, leek ik zelf haast een zorgverlener ipv een kind van mijn moeder en merkte ik dit ook aan m'n energielevels en m'n stemming dat dit me geen goed deed.
Hoe moeilijk ik het ook vond, ik heb moeten accepteren dat m'n moeder volwassen is en toch zelf verantwoordelijk voor haar leven en zorg zoeken/ontvangen. Ondanks dat ze dit door haar problemen misschien niet helemaal de juiste keuzes maakt, op het moment dat je merkt dat je er aan onder door gaat moet je iets meer loslaten. En dan zul je ervaren dat er niemand is die je moeder kent zoals jij, niemand die haar beter kan adviezen dan jij, dat de hulpverlening nooit helemaal zal zijn zoals jij zou willen of bij je moeder zou aansluiten, maar dat je voor je eigen bestwil wat afstand moet nemen om op adem te komen. Wat ik erg fijn vond was om met een objectief iemand hierover te praten en die met mij kon meedenken hoe ik dingen kon aanpakken.

Daarnaast is het misschien een idee om een Buurtteam in te schakelen? Deze helpen bij uiteenlopende sociale problemen. Ik heb dat toen ook gedaan en die waren een soort aanspreekpunt voor m'n moeder bij problemen en hielpen mee met het regelen van zaken/afspraken met de ggz instelling.

Hopelijk heb je hier iets aan.

Wauw. Dit (het dikgedrukte maar ook de rest van je post) is echt heel erg herkenbaar! Wat ik het liefst zou willen is dat ze zich bij een behandelaar nét zo open zou stellen als dat ze bij mij doet en dat de behandelaar dan de vaardigheden heeft om haar inzichten te verschaffen en die te doen beklijven (waar ik dus in faal). Dat zou mij zoveel rust geven, het zou echt een last van mij schouders zijn als ik haar zou kunnen 'overdragen'. Maar het openstellen bij een ander zal ze wel nooit gaan doen en de eerste behandelaar die haar kan confronteren zonder dat ze (figuurlijk) wegloopt moet ik nog tegenkomen.
Dat is ook wat ik zo moeilijk vind: ik kan (de zorg voor) haar aan niemand 'overdragen'. Bij mij kan ze alles kwijt en als ik dat niet meer toesta dan kan ze nergens meer haar ei kwijt. Maar ik moet inderdaad echt weer meer afstand nemen, ik heb het een tijd kunnen en ook willen doen maar het duurt nu te lang, het kost me nu te veel. Maar meer afstand nemen terwijl het met haar juist slechter gaat.... pfff dat voelt echt alsof ik haar laat vallen .

Ik zit te denken of ik misschien naar de POH zal gaan hiermee, voor mezelf dus. Inderdaad misschien even die objectieve persoon die er even voor mij is en met míj meedenkt.

Hm, Buurtteam heb ik eigenlijk helemaal nog niet aan gedacht. Op welke manier konden zij jouw moeder helpen bij afspraken met de GGZ bijvoorbeeld? Ik ga er eens wat over opzoeken, misschien is dat wel wat ja. Dankjewel!

Je moet proberen om een balans te vinden tussen er wel voor haar zijn dat ze haar verhaal bij jou kwijt kan en daarbij proberen niet (teveel) te adviseren of te sturen. Maar ik weet dat dat echt super moeilijk is en het voelt alsof je iemand laat vallen als je die rol en aan zijn lot overlaat terwijl het juist niet goed met degene gaat en die eigenlijk steun juist hard nodig heeft. Een betrokken behandelaar schilt wel een hele hoop, maakt het iets minder moeilijk om de zorg aan over te dragen.

Dat niet adviseren of sturen vind ik inderdaad echt heel moeilijk en het voelt inderdaad echt als aan haar lot overlaten. Wel ontzettend fijn om te lezen dat jij dit kunt/hebt geleerd en dat het dus echt 'kan', geeft mij toch ook weer wat meer moed om door te zetten .

Het buurtteam heeft mij geholpen door in de eerste plaats een aanspreekpunt te zijn voor ons als gezin (jongere zusje woont nog thuis) waar wij terecht konden met vragen. Ze hebben mij voornamelijk geholpen toen de zorg niet goed liep bij een ggz-instelling.
Wij wouden daarom overstappen naar een andere instelling en zij hebben toen meegedacht met wat wij wouden, degene van het buurtteam is ipv mij meegegaan naar de eerste gesprekken (moeder wou niet alleen) en zij heeft voor mij het contact met die instelling onderhouden. Misschien kunnen zij helpen om haar sociale omgeving wat uit te breiden?

Goh dit klinkt echt heel fijn, dat zou ik al super vinden! Mijn moeder is soms zo bang om naar de gesprekken te gaan en zou dan zo graag iemand meewillen, maar ik trek dat echt niet. Ik heb het één keer gedaan (zelf aangeboden toen hoor, had ze niet om gevraagd) en dat was een bewuste keuze (en ik ben héél blij dat ik het gedaan heb want het verschafte vooral mij inzicht terwijl ik meeging om haar te steunen) maar ik heb wel direct gezegd dat dat eenmalig zou zijn en ik het nu deed omdat ik het op dat moment kon en het idee had dat ik daarmee echt iets kon betekenen.

Ik heb trouwens vanmorgen gelijk naar het buurtteam gebeld en dat klonk fijn. Die persoon gaf inderdaad ook aan dat zij soms kunnen helpen in het contact met de GGZ. Heel erg bedankt voor de tip (ik had er stom genoeg helemaal niet aan gedacht), ik ga het met mijn moeder bespreken en hoop dat zij contact met ze opneemt. Ik denk dat ze dat wel zal doen en al doet ze dat niet: ik weet dan in elk geval dat zij voor de dingen waar ik haar niet meer mee kan/wil helpen bij het buurrteam terecht kan. Doet ze het niet dan is dat haar keuze. Die keuze kan ik ook echt wel bij haar laten, ook mét haar ziektebeeld sta ik erachter om dat bij haar te laten en dat voelt voor mij heel fijn, alsof ik haar dan toch niet gewoon maar laat vallen maar haar een valnet aanwijs.
Ik denk dat dit voor mij weleens het belangrijkste zetje kan zijn om het veel meer los te laten.

Ik had vorig jaar heel veel moeite om het los te laten toen het best wel slecht ging en ben toen met mijn huisarts gaan praten. Zij heeft me heel goed met mee meegedacht en goeie tips gegeven en daarna ben ik ook met de POH gaan praten. Ik vond dat echt heel fijn, dat er iemand is de een frisse blik heeft op de situatie en je ook kan adviseren hoe met bepaalde dingen omgaan en dat het juist goed is om meer afstand te nemen in een bepaalde situatie, ondanks dat het niet gelijk goed voelt.

Ja, misschien ga ik dat toch ook nog doen. Ik ga eerst mijn moeder vertellen over het buurtteam en dan even kijken of ik het daadwerkelijk meer los kan laten. Zoniet dan zoek ik zeker wat ondersteuning.

Wrapcoco schreef: ↑

18-08-2017 20:25

Fijn dat je een goed gevoel kreeg na het telefoontje met het Buurtteam. Ik was er ook niet zelf opgekomen, maar mijn huisarts had mij geadviseerd om hen in te schakelen. Goed om te horen dat je de keuze dan ook echt bij haar kan laten. .

Ik hoop dat het je gaat lukken om wat meer voor jezelf te kiezen zonder je daar schuldig over te voelen. Je bent niet de enige die hiermee worstelt; ik heb gemerkt dat loslaten ook een proces is en het blijft moeilijk van tijd tot tijd.

Ja nou, dat is de theorie . Nu nog de weerbarstige praktijk. Hoe meer ik mijn grenzen aangeef, hoe harder zij haar best doet om van mij toch te krijgen wat ze wil. En ik weet dat het manipulatie is (vanuit haar behoeftes en ellende ingegeven), maar het volhouden vind ik dan wel lastig hoor.

Zo ook van de week: niet lang nadat ik aangegeven had dat ik er last van had en mezelf moest beschermen door het niet zo lang te maken dropte ze even een opmerking... ''Als er iets met me gebeurd, niet dat ik zeg dat ik iets zal doen hoor, maar áls er iets met me gebeurd dan wil ik absoluut niet dat [blablabla zeikverhaal]''. Grrrr .
En ik ga daar dan niet op in, ik lul er overheen en beëindig even later toch het gesprek maar ondertussen ben ik er wel steeds mee bezig in mijn hoofd (en dat vreet behoorlijk energie) . Ik ben boos op haar met haar gemanipuleer en boos op mezelf dat ik het me zo aantrek. Boos op mezelf dat ik me er schuldig door ga voelen en dat ik 'nu' wil gaan bellen om te vertellen over het buurtteam. Want stel je voor dat ze 'gekke dingen' gaat doen en ik dat had kunnen voorkomen door over het buurtteam te vertellen . Ik laat me echt teveel meeslepen .

Maar naar haar toe hou ik mijn grens aan, ik ga niet eerder dan de vaste afspraak. Bovendien is dat buurtteam toch niet iets waar zij nou zo van zal 'opfleuren' want ze wil míj, míjn hulp. Maar ik denk wel dat ze er echt wat aan kan hebben en dat steunt mij in het nemen van meer afstand. Ik hoop dat het me ook gaat lukken om niet alleen meer afstand te nemen in de gesprekken en hulp, maar ook in mijn hoofd en gevoel (de zorgen en schuldgevoelens). Zoniet dan is het toch tijd om voor mijzelf weer wat hulp te zoeken.

Ik lees van jou ook schuldgevoel als ik het goed interpreteer. Heb jij daar nu nog (veel) last van of is dat gedurende het proces wel echt weer geminderd?

Het loslaten is inderdaad echt een proces en ik had daar ook al heel veel en grote stappen in gemaakt, het ging ook al een paar jaar goed (maar in de afgelopen twee jaar is het in stappen weer steeds iets meer de verkeerde kant op gegaan). Het blijkt ook wel weer dat zolang het contact blijft het toch altijd een punt van aandacht zal zijn en beter en slechter kan gaan. Maar deze stap in het proces kom ik ook wel weer doorheen! Ik zit alweer op de goede weg want ik ben me ervan bewust én door jou weet ik nu van het buurtteam en dat geeft mij een steuntje in de rug .

Jufjoke schreef: ↑

19-08-2017 16:17

Wat naar, to en anderen. En herkenbaar voor een deel. Mijn moeder is in de rouw. Vijf maanden geleden is mijn vader overleden. Mijn moeder en ik lijken in niets op elkaar, en ik heb wat moeite om een nieuwe manier te vinden om goed met elkaar om te gaan. We houden veel van elkaar. Haar diepe rouw is voor mij hartverscheurend om te zien.
Ook ik geef tips , vooral mbt wat ze zou kunnen doen aan haar eenzaamheid, maar daar raakt ze alleen maar geïrriteerd van. Ik kom er nu heel vaak, maar eigenlijk te vaak. Ik voel me altijd schuldig en verantwoordelijk voor haar, naast mijn eigen rouw.
Kon ik haar maar helpen.
Dus ik begrijp je pijn heel goed. Sorry, geen tips helaas. Sterkte.

Dat klinkt ook als een heel moeilijke situatie . Het hartverscheurende is heel herkenbaar.

Wrapcoco schreef: ↑

20-08-2017 21:14

Ik heb inderdaad ook wat schuldgevoelens. Enerzijds omdat het als mijn verantwoordelijkheid voelt om te zorgen voor een familielid die niet voor zichzelf kan zorgen en anderzijds omdat ik soms boos ben om dingen die mijn moeder zegt of doet terwijl ik weet dat dit door haar ziekte komt en dan wordt ik boos op mezelf dat ik zo denk. Ook dit gaat met ups en downs maar momenteel kan ik me daar ook vaak overheen zetten door te denken dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar welzijn/gezondheid en dat het oké is om soms boos/verdrietig te zijn ondanks dat m'n moeder sommige dingen niet bewust doet.

Fijn om die herkenning te lezen.

Wrapcoco schreef: ↑

20-08-2017 21:14

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je soms last van boosheid hebt of een soort conflict met/in jezelf. En het is ook super vervelend en lastig als je voor jezelf opkomt en iemand gaat op je gevoel inspelen door manipulatie. Weet dat het oké is om voor jezelf te kiezen en grenzen te stellen. Mensen zeiden vaak tegen mij: je moet eerst goed voor jezelf zorgen en pas daarna kan je voor anderen zorgen. Een psychiatrische ziekte beïnvloed niet alleen de patiënt, maar ook zijn omgeving. Helaas is daar (in mijn ogen) te weinig aandacht voor.
Ik ben blij om te lezen dat je hierdoor een steuntje in de rug hebt gehad

Het is inderdaad een conflict in mezelf. Ik ben nog niet waar ik zijn wil, ik worstel nog met ''Had ik daar nou wel op in moeten gaan, had ik het voor mezelf niet beter kunnen laten gaan, het heeft allemaal toch geen nut'' en ''Ik moet bij nieuwe dingen toch wel op zijn minst één keer vertellen hoe het werkt, ik moet misschien vooral veel meer de verwachting/hoop loslaten dat datgene wat ik duidelijk probeer te maken háár ook daadwerkelijk duidelijk wordt. Als ik die verwachting eraf haal dan heb ik het toch gezegd maar er geen last meer van dat het verspilde moeite lijkt''. Die worsteling zal nog wel even duren, na elk gesprek zal het me wel weer wat duidelijker worden en ik ga daar gewoon weer in groeien (evt. met hulp).

Ondertussen heb ik mijn moeder verteld over het buurtteam en nadat ze in eerste instantie wat lauwtjes reageerde heeft ze toch al gebeld en gaf ze aan dat het wel wat geholpen heeft! Dus daar ben ik erg blij mee. Of het verder daadwerkelijk nog iets op gaat leveren is een tweede, maar het eerste contact is er geweest en ik kan het/haar daardoor nu meer loslaten.