HELP! Ben ik depressief of...?

Beste leden,

Dit verhaal typ ik met een brok in mijn keel, maar heb het gevoel dat ik het even nergens anders kwijt kan.
Toen ik een jaar of 4/5 was heb ik meegemaakt hoe mijn moeder fysiek en emotioneel werd mishandeld. Ik nam de rol op me, om haar vervolgens te troosten. Helaas bleef het daar niet alleen bij, ik werd zelf zo nu en dan ook fysiek mishandeld. En, heb traumatische ervaringen m.b.t sex etc. Mijn moeder is altijd een afstandelijke vrouw geweest. Bij mijn geboorte had ze te kampen met een depressie. Naarmate ik ouder werd 6 a 7 jaar, merkte ik dat ik mezelf ging afsluiten voor alle narigheid. Ik merkte dat het me emotioneel heel wat deed, maar liet het niet toe. Als kind begreep ik het ook niet.

Vervolgens rond de pubertijd, werd mijn moeder chronisch ziek. Vanaf die periode - was er geen huiselijk geweld meer en het huwelijk tussen mijn ouders bloeide op. Echter, werd alles op mij gebotvierd. Ik was niet goed, lelijk, kon beter doodgaan en paste niet in het plaatje dat zij wilde. Ik merkte dat ik me alleen maar meer probeerde af te sluiten voor alles - een veilige plek - waar ik naartoe kon gaan in mijn gedachten.
In die tijd had ik geen vrienden. De contacten die ik had waren oppervlakkig, dus voelde me aardig eenzaam. Al gaf ik daar niet aan toe. Op het internet kwam ik dan wel zo nu en dan in contact met mensen waar ik mee kon praten. Na mijn middelbare school periode ging ik studeren en maakte vrienden. Dit was fijn, maar in die periode ben ik een keer achtervolgd geweest door een drugsverslaafde. Ik was zo in paniek, dat ik uiteindelijk ben meegenomen door de politie. Zij schakelde de crisidienst in, wat erin resulteerde dat ik twee dagen op een gesloten psychiatrische afdeling heb gezeten.

Achteraf gezien een fout van de politie. Ik ging in systeemtherapie, maar daar kwam niets uit. Ik kwam erachter dat ik steeds meer toenadering zocht naar '''moederfiguren'' en me daar veilig en vertrouwd voelde. Ik ben mezelf gaan afvragen: ben ik verliefd op ze? Dit heeft me aardig aan het twijfelen gemaakt. Ik ben wel verliefd geweest op mannen, maar durf ze niet dichtbij te laten komen. Zodra ik een vonk voel, dan neem ik al gelijk afstand en kap het af. Het zijn wel zachtaardige mannen waar ik een klik mee heb, anders vind ik het al helemaal beangstigend.
Omdat ik niemand heb vragen mensen me wel wat er met me is. Ik ben bijna richting de 30, en zo nu en dan vragen mensen me: ben je lesbisch? Dit zorgt vervolgens weer voor de nodige angsten bij mij. Dat ik ga malen in m'n hoofd waarom ik niemand kan toelaten. Ik ben absoluut niet seksueel aangetrokken tot vrouwen - alleen wel emotioneel tot vrouwen die zelf moeder zijn.

Wat me nu het meest dwarszit is dat mijn moeder me emotioneel mishandeld. In de afgelopen twee jaar, ben ik na veel kilo's te zijn verloren, weer een aantal kilo aangekomen. Met name door stress. Op en dag krijg ik wel 40 keer te horen hoe lelijk ik ben - en is ze ook heel manipulatief. Waar ik voorheen dacht stevig in m'n schoenen te staan, twijfel ik heel erg aan mezelf. Ik ben gestopt met mezelf te verzorgen en voel me enorm onzeker. Het enige is huilen... En maar blijven piekeren, omdat ik een denker ben. Maar, nu ik terugkijk ben ik nooit goed geweest in haar ogen en hebben we helemaal geen emotionele band. Dit heeft ook z'n effect op mijn studie en werk. Wat overigens voorheen voor mij een vlucht was, maar waar ik me ook niet meer op kan focussen.

Helaas kan ik hier net met mijn moeder over praten. Alles is mijn schuld en niet die van haar. Wat me een goede stap leek was iig een afspraak maken bij de psycholoog. Dit heb ik dus ook gedaan, maar moest even m'n verhaal kwijt. Aan vrienden kan ik het niet echt vertellen omdat ze me niet begrijpen. Dit zorgt ook weer voor een diepe eenzaamheid, maar goed - ik hoop dat iemand op dit forum inzichten kan geven.

Anne-marie1990 schreef: ↑

20-09-2017 15:04

Heftig..
Dit moet erg voor je zijn.

Je moeder klinkt als een narcist..... lees mijn topic maar eens wellicht vind je hiero ok herkenning en tips in.

Bedankt. Ik zal je topic eens doorlezen. Mijn moeder probeert ook allerlei mensen tegen me op te zetten. Als iemand het voor me opneemt, dan gaat ze de slachtoffer spelen en probeert mij dan weer te ''pijnigen''. Dit betekent: negeren en nare dingen zeggen.

lilalinda schreef: ↑

20-09-2017 15:03

De stap naar psycholoog is heel goed. Je kunt, als je lang moet wachten, ook nog met je huisarts praten.
Nadeel van een forum, is dat mensen (vanuit al hun goedheid) ook verkeerde adviezen kunnen geven

Dat is waar Toch moest ik even m'n ei kwijt.

mommy2014 schreef: ↑

20-09-2017 15:05

Een dikke knuffel! Ik denk dat het misschien nu tijd is om echt voor jezelf te kiezen en even wat afstand te creëren met je moeder. Kies voor jezelf, doe dingen waar jij gelukkig van wordt. Zorg dat je zelfverzekerder wordt en leef je eigen leven! Je bent hier nu, en je bent er maar 1 keer. Geniet en leef! En dat klinkt misschien heel logische maar stap voor stap kom je er wel. Probeer dingen uit, ga lezen, schrijven, tekenen of op een sport. En vooral kies nu voor je zelf!

Dank je wel. Die afstand probeer ik ook te houden, maar helaas. Ik kom voor mensen zelfverzekerd over, maar weet dat ik dat niet ben. Ik heb me altijd onzeker gevoeld, maar de laatste paar maanden enorm onzeker en twijfel ook of ik goed genoeg ben.

sandra1905 schreef: ↑

20-09-2017 15:09

Heel vervelend voor je TO.. Ik denk dat je moet gaan werken aan een sociaal netwerk. Want het lijkt nu alsof jouw moeder ook een grote plaats inneemt in je sociale leven. Heb je vrienden en vriendinnen? Buren, collega's, familie met wie je wel eens iets onderneemt? En hopelijk kan je psycholoog je helpen. Als het daar niet lukt om je verhaal te doen, kun je altijd de OP laten lezen. Sterkte TO!

Ik heb nu zeker genoeg vrienden, maar ben zelf wel een gesloten persoon. Vanuit huis uit, heb ik nooit geleerd om te praten dus is delen ook moeilijk voor me. Ik ben juist degene die - altijd naar de problemen van anderen luistert en ze adviseert, maar bij mezelf kom ik er niet aan uit.

mommy2014 schreef: ↑

20-09-2017 16:44

@Ques112; Ik begrijp wel wat je zegt, hier herken ik dat ook wel. Gaat nu al stukken beter maar heb me ook heel vaak zo gevoeld. Ik heb toen wel met een man gepraat en die hielp me wel door onder andere een luisterend oor te bieden. Maar die kwam ook met opties zoals ga schrijven, maakt niet uit wat het is. Alles wat er in je opkomt. Deed me zeker goed. En ik snap ook wel dat je niet zomaar dat met iedereen bespreekt. Maar probeer uit te zoeken wat voor jou werkt of dat nu schrijven is of iets anders maar laat het niet opkroppen dan wordt het alleen maar erger.

Dank je wel voor je lieve woorden Ik ga het zeker proberen en ondanks alles mijn best ervoor doen. Herken je ook dat je ''opeens'' angstig wordt? Ik zit dan op werk, maar als er even een moment stilte valt voel ik me heel naar.

sandra1905 schreef: ↑

20-09-2017 15:24

Dat is ook lastig. Maar bij goede vrienden kun je dit ook bespreken (dat je nooit geleerd hebt om te praten). En vertellen dat je dit moeilijk vindt, maar er wel behoefte aan hebt. Ook een vriendschappelijke relatie kent wisselwerking, en vrienden zijn blij als ze iets voor je kunnen doen. Kennen ze jouw verhaal, en weten ze hoe je worstelt met de relatie met je moeder?

Nee, ze kennen het verhaal van mijn moeder niet. Een enkeling heb ik de harde kantjes verteld, maar weten er niet het fijne van. Helaas heb ik een keer een vriendin vertrouwd, en die heeft er goed misbruik van gemaakt - waardoor ik het vertrouwen ook wel ben verloren en enorm voorzichtig ben.

snoopylynn schreef: ↑

20-09-2017 15:23

Wat erg dat je dit allemaal hebt moeten doorstaan....
Ik hoop dat je met behulp van een goede psycholoog alles in het juiste perspectief kan gaan zien en jezelf op juiste waarde kunt gaan schatten want volgens mij ben je een mooi mens met een goed hart.
Sterkte

Dank je wel voor je lieve woorden!

mommy2014 schreef: ↑

21-09-2017 14:31

@Ques112; Ik kan me herinneren en merk het nu ook soms dat ik juist helemaal niks voel. Die man waar ik heen ging, die deed een soort testje. We zaten op een bankje en hij zat wat verder weg maar ging steeds dichter bij zitten. Totdat hij echt heel dicht tegen me aan zat. Maar ik gaf geen kik. En hij zei toen iets van dat het bij mij allemaal uitgeschakeld was. Dat ik er al wat dieper in zat en dat dat al helemaal automatische was. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben de afgelopen dagen ook weer veel aan het malen, heb soms ook het idee dat ik depressief ben of iets in die richting. En misschien dat dat al jaren zo is maar dat ik er steeds wel bovenop kom maar het blijft ook weer terugkomen. Lastig, ben ook een denker dus mijn hoofd maakt nu ook weer overuren. Hoe gaat het nu met jou?

Dat klinkt wel heel erg heftig. Ik kan me voorstellen wat het met je doet, maar ik herken dit niet. Je advies heb ik van harte genomen - en heb erover gepraat met een aantal mensen. Ik moet zeggen dat ik me gelijk een stuk lichter voel. Het leven is ook met vallen en opstaan, ik kan me niet voorstellen dat het er altijd rooskleurig uitziet. Ik weet ook zeker dat je een sterke vrouw bent - en er steeds bovenop komt - maar je wilt natuurlijk dat het gevoel dat het goed gaat aanhoudt.
Ben je al eerder in therapie geweest?
Met mij gaat het goed zoals ik al heb aangegeven. Ik ben eerder (10 jaar terug) ooit voor een aantal maanden in systeemtherapie geweest. Dit was na een traumatische ervaring, maar ze hebben geen label op me geplakt. Ze konden het ook nergens onder scharen, maar ben nu wel benieuwd of ik dingen niet volledig heb verwerkt en welke handvatten ik kan gebruiken.

Lodono schreef: ↑

23-09-2017 15:41

Woow. Mooi en bewust geschreven hoor! Ik vind het heel dapper en knap dat je zo je verhaal openlijk deelt. Wat je allemaal meegemaakt hebt is heftig, maar ik denk wel dat het jou als persoon heeft gecreert die je nu bent en daar mag je zeker trots op zijn. Je bent inderdaad een denker en je gedachtes vind ik heel goed en je komt over als een sympathiek en intelligent persoon. De eenzaamheid kan ik maar al te goed begrijpen als je vrienden je niet begrijpen.

Ervaringen van vroeger kunnen een enorme impact hebben op je volwassen leven. Het gebeurt wel eens dat je al die ervaringen in je opsluit en zich emotioneel gaan opkroppen en pas veel later naar boven komen waardoor je plots in een depressie kan komen.

Heb je je wel eens verdiept in borderline? Wellicht krijg je hierdoor meer begrip voor je moeder en of over jezelf. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat je dat hebt, maar vaak creëren mensen een borderline complex na zo'n nare ervaringen uit je jeugd. Ik kreeg door je verhaal dus wel een licht vermoeden ervoor en heb zelf ervaring met mensen die een soortgelijk verhaal hebben meegemaakt. Als de symptomen bij jou of je moeder eventueel passen dan zou ik wellicht een psycholoog opzoeken, die weten daar veel raad mee.

Dat je moeder je emotioneel verwaarloosd kan enorm klote aanvoelen. Maar het heeft denk ik ast wel een begrijpelijke reden die erachter zit. Een reden waar je moeder zelf misschien niet bewust van is en haar onbewuste opkropping op je afreageert. Heeft je moeder in haar jeugd zelf iets heel naars meegemaakt?

Is het mogelijk je leven verder op te makken met de mindset dat er een begrijpelijke reden ligt achter de reacties van je moeder en dat ze het niet oprecht meent wat ze zegt en proberen er meer onafhankelijk te worden van haar woorden? Ik weet dat dit vast enorm moeilijk zou zijn maar misschien verlicht dat het proces en kun je je meer op jezelf focussen. Als je je zelf beter verzorgd en focust dan krijg je meestal een helderder beeld op alles en kun je aantal vragen die je hebt zelf beantwoorden. Als je het ergens niet mee eens bent met wat ik gezegd heb dan hoor ik dat graag

Dank je wel voor je lieve woorden Ik ben vanaf kleins af aan al een denker geweest en begreep veel dingen beter dan mijn leeftijdsgenoten. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me op sommige vlakken bewuster hebben ontwikkeld. Ik moet zeggen, dat ik zeker trots ben op de persoon die ik ben. De afgelopen dagen heb ik een aantal gesprekken gehad met mensen (waaronder ook vrienden) en het is eerder het idee dat ik denk dat ze me niet begrijpen. Ik probeer dus ook meer m'n eigen gedrag en gedachten te kijken en die waar ik kan, te veranderen.
Ik weet ook van mezelf dat ik een persoon ben die graag anderen helpt. Bij vrienden ben ik degene die luistert en/of advies geeft, maar bij mezelf wil ik de touwtjes in handen hebben. En, dat resulteert erin dat ik het zelf wil oplossen.

Ervaringen van vroeger kunnen een enorme impact hebben op je volwassen leven. Het gebeurt wel eens dat je al die ervaringen in je opsluit en zich emotioneel gaan opkroppen en pas veel later naar boven komen waardoor je plots in een depressie kan komen.

Klopt, dat gevoel ervaar ik. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het praten alleen al enorm veel heeft opgelucht en ongeveer 85% van mijn klachten heeft weggenomen. Voor hoe lang dit is kan ik vooralsnog niet zeggen, maar het is een begin. Ik heb me zeker verdiept in borderline. Ik ben in het verleden na een traumatische gebeurtenis, ook in systeemtherapie geweest, maar daar konden ze geen label op me plakken. Borderline klinkt natuurlijk heel heftig, maar ik heb wel het vermogen om intense vriendschappen op te bouwen en goed contact te onderhouden met mensen om me heen. Ik ben juist heel sociaal, maar heb ook een kant die heel introvert is. Impulsief kan ik mezelf ook niet in vinden - maar mocht het zo zijn dat ik val binnen de as van borderline - dan weet ik iniedergeval dat er een behandelplan is die mijn klachten verzachten of wegnemen.

Mijn moeder heeft zelf veel in haar verleden meegemaakt. Geen goede jeugd en vlak voordat ze werd uitgehuwelijkt overleed haar broer en haar vader binnen een periode van zes maanden. Daarnaast, was er sprake van huiselijk geweld en is mijn moeder al jaren chronisch ziek. Zij is, waar ze voorheen werkte, op een gegeven moment in een sociaal isolement beland.

Jarenlang heb ik geleefd met die mindset en het genegeerd, maar ik merk ook hoe ouder, hoe bewuster je van alles om je heen wordt. Ik wil ooit ook een relatie en misschien wel kinderen *( hele bewuste keuze om kinderen te krijgen) en dan wil ik een ouder zijn die stabiel is. Wat betreft mezelf beter verzorgen e.d. daar ben ik nu ook bezig en dat voelt ook goed als ik dat doe.

Het denken alleen al en bewust ervan worden heeft al voor inzichten gezorgd. Ik ben dankbaar dat je ongecensureerd je mening durf te delen; stel ik op prijs Als ik je zo hoor, heb je zelf ook geen makkelijke jeugd gehad, en kom je toch positief over.

Lodono schreef: ↑

24-09-2017 18:00

Ik denk dat als je het gevoel hebt dat ze je niet begrijpen dat ze je dan ook niet begrijpen. Ze kunnen wel zeggen dat ze je begrijpen, maar als je dat niet voelt dan is dat meestal ook niet zo. Dat gevoel is heel normaal en zoals je al zij kom je heel bewust en diepgaand over waardoor jij dingen niet zo oppervlakkig wilt bespreken en aanpakken. Volgens mij wil jij het grondig begrijpen en er goed aan werken zodat je het tevens grotendeels opgelost hebt voor het lange termijn. Jij kiest kwaliteit boven kwantiteit vermoed ik. Is het ook zo dat jij mensen om je heen heel goed kunt helpen en ze je ervoor waarderen, maar jij het niet terug kan voelen als jij om hulp vraagt en dat dat een enorm eenzaam gevoel kan geven?

En borderline is ook maar een abstracte label door psychologen gecreert om zo beter in een kader van paradigma's en aanpak stappen te werken. Niemand heeft borderline eigenlijk, maar met de wetenschappelijke vaardigheden die wij hedendaags hebben kunnen we het niet anders labelen. Maar het helpt altijd om je erin te verdiepen om te kijken of de symptomen overeen komen om zo jezelf een beetje beter te leren kennen en te begrijpen op psychologisch gebied. Het brein en gevoel is ook een zeer complex, kwetsbaar en interessant iets. We weten er zo weinig over, dus dan is het beste wat wij als mensen kunnen doen is om naar de persoon te luisteren wat die te vertellen heeft omdat elk persoon zo anders.

Wat je zei over dat als je een vonkje voelde tussen een potentiële partner dat jij je dan heel erg ging schuilen, dat is iets dat heel sterk in het kader van borderline viel namelijk en ik dat vermoeden ook kreeg. Maar het kan zeker zijn dat er andere redenen erachter zitten. Misschien je negatieve ervaringen met mannen in het verleden die die negatieve gevoelens naar boven halen wanneer je je vertrouwen wilt leggen in een man maar het in je jeugd nooit geleerd hebt om een man te vertrouwen? Vind jij je hier zelf in tussen? Zo niet dan hoor ik dat graag. Als kind ben je namelijk heel kwetsbaar en je brein is dan enorm aan het ontwikkelen, waarin jij eventueel de negatieve ervaringen met je brein gezamenlijk hebt laten ontwikkelen met die negatieve patronen erin.

Maar in ieder geval kom je heel bewust over en totaal niet zwart wit denkend, dus dat is een enorm positief iets en dan heb ik veel vertrouwen erin dat jij eruit kun komen met jou gegeven cognitie.

Wat je moeder heeft meegemaakt is heel heftig. Ik kan dan wel begrijpen dat ze op jou zo kan afreageren. Natuurlijk zou dat geen excuus voor haar moeten zijn, maar ik geloof dat zij het enorm lastig heeft ermee en diep van binnen die dingen niet meent die ze tegen je zegt. Jij hebt natuurlijk ook het recht om niet zo behandeld te worden en mag er zeker boos of verdrietig erover te worden.

Ik heb ook mijn struggles gehad haha, maar wel hele anderen. Ik denk dat we elkaar struggles niet kunnen vergelijken, het is denk ik relatief. Iemand kan zich meer klote voelen bij het breken van een nagel dan dat iemands moeder overlijdt. Ik denk dat luisteren hetgeen is dat we kunnen doen en elkaar vragen stellen om elkaar beter te begrijpen en te helpen

Dat kan ook maar probeer voorzichtig te zijn met aannames. We reageren allemaal anders. Ik wil het inderdaad niet grondig begrijpen en het voor lange termijn oplossen, wat met vallen en opstaan zal gaan vermoed ik.

Ik heb me laten vertellen dat ik mensen heel goed kan helpen en dat ze me er ook voor waarderen. Mensen die me ook pas net kennen of vreemden voelen zich op de een of andere manier veilig om bij me hun verhaal te doen. Om dan achteraf te horen, dat ze dit nooit bij iemand anders hebben gedaan, vind ik wel een compliment. Ja, ik voel het niet terug om verschillende redenen:

1. ik probeer altijd mijn eigen emoties te begrijpen en het zelf op te lossen
2. ik ben een denker
3. in het verleden hebben bepaalde ervaringen ervoor gezorgd dat ik niet snel persoonlijke zaken deel. Oppervlakkig over iets spreken ok, maar niet tot in detail.

Tot voor kort heb ik me nooit 'eenzaam' gevoeld. Ik ervaar het sinds ik meer ben gaan nadenken over de situatie.
Klopt. Het kan ook zo zijn dat een persoon in het plaatje past van twee ziektebeelden, maar er niet volledig aan voldoet. Ik ben skeptisch als het gaat om het stellen van diagnoses, maar de classificatie is nodig om een behandelplan te hebben. Er zijn een aantal symptomen die overeen komen, maar ook veel niet. Ditzelfde geldt overigens meer voor ADD. Ik ben het totaal met je eens dat het brein heel interessant is.
Sowieso mijn negatieve ervaringen die liggen in mijn jeugd. Echter, kan ik er nog geen eenzijdig antwoord op vinden. Ik ben er wel van overtuigd dat veel problemen, hun oorsprong hebben in onze vroege kinderjaren.

Het is heftig van mijn moeder. En ze zal vast nog meer dingen hebben meegemaakt waar ik geen weet van heb. Ik probeer ook te geloven dat ze het niet meent, maar het kwetst me wel en heeft langzaam mijn zelfbeeld omlaag gehaald.

Pijn is pijn en iedereen ervaart die op een andere manier. Mocht je de behoefte hebben om erover te praten, dan kan dat natuurlijk altijd.

mommy2014 schreef: ↑

24-09-2017 18:06

Ques112; Ahh wat goed van je zeg! Kleine stappen vooruit en langzamerhand komen we er wel. Ik heb jaren geleden wel met een maatschappelijker werker moeten praten en dat was soort van verplicht vanuit mijn leraren omdat het toen niet zo goed ging. Maar dat was volgens mij niet zo vaak want vond het heel gek. Wat ik een paar jaar geleden heb gedaan was in combinatie met fysiotherapie. En hij heeft me wel goed geholpen alleen het blijft lastig. Omdat ik merk dat ik destijds heel veel dingen niet zo snel kan vergeten, dat ik er niet zo makkelijk overheen kan stappen. Gaat nu wel beter maar ik merk wel dat ik heel goed in dingen kan blijven hangen.

Inderdaad! We komen er wel met kleine stappen. Ik vind het iig heel knap dat je ermee bezig bent. Dat je dingen niet snel kan vergeten of je ervoor heen kan zetten is vervelend. Het zorgt ervoor dat je blijft malen in je hoofd, wat ik overigens herken. Die gedachte kan ik dan ook niet meer uitschakelen. Is dat herkenbaar?