Psyche
alle pijlers
Schuldgevoelens en gemis
zaterdag 23 september 2017 13:59
Hallo allemaal,
Ik hoop dat ik met mijn vraag in de juiste rubriek zit. Ik kamp met extreme schuldgevoelens, verantwoordelijkheidsgevoel en het begint te resulteren in een depressie.
Mijn ouders beginnen ouder te worden, iets wat bij het leven hoort. Ze gaan richting 70/80 en ik mag zeker dankbaar zijn dat ik ze nu nog heb en ze de belangrijke fasen hebben meegemaakt in mijn leven. Van diploma-uitreiking tot aan trouwen, tot aan mijn eerste kind. Ik kan me alleen moeilijk van ze losmaken. Ik woon nu een aantal jaren op mezelf en heb mijn eigen leventje, maar ik mis ze elke dag ontzettend en voel me constant schuldig dat ik ze niet zo vaak kan zien als ik zou willen. Ik zie ze meestal elke week, en anders om de twee weken even een paar dagen logeren. Ook bel ik ze elke dag om even te vragen hoe het gaat, de dag door te nemen en bij te kletsen. Ik probeer erg te onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt.
Nu ben ik in mijn vroege verleden erg gepest en buitengesloten. Ik heb soms nog steeds erg last van deze gevoelens, maar ik projecteer ze op mijn ouders. (Ik ben al een beetje aan het onderzoeken geslagen omdat ik gek werd van die gevoelens.) Elke keer dat ze ergens heen gaan ben ik bang dat ze buiten worden gesloten, uit zullen worden gelachen of vernederd zullen worden. Ik heb van deze zaken ook last gehad, ik weet nog goed hoe ik op school werd uitgelachen, vernederd en buiten werd gesloten.
Ik begrijp alleen niet waarom ik dit op hun projecteer. Ik wil ook niet nog langer met deze gevoelens rond blijven lopen, want hierdoor ben ik veel minder te genieten voor mijn partner.
Hierbij komt ook dat ik HMS en fibromyalgie heb, waardoor ik door alle vermoeidheid en pijn vaker in bed lig en lig te piekeren. Ik durf ook niet aan mijn ouders te vertellen dat ik hiermee kamp, ik ben bang dat ze zich teveel zorgen zullen maken.
Ik heb hier gesprekken over proberen te voeren met mijn naasten, maar helaas krijg ik alleen oppervlakkige oplossingen aangereikt. Mijn partner begrijpt me gelukkig wel, maar ik weet niet hoe ik met deze gevoelens om kan gaan. Ik hoop hier wat mensen te kunnen vinden die me hierin herkennen of mensen die me wat tips kunnen aanreiken.
Ik hoop dat ik met mijn vraag in de juiste rubriek zit. Ik kamp met extreme schuldgevoelens, verantwoordelijkheidsgevoel en het begint te resulteren in een depressie.
Mijn ouders beginnen ouder te worden, iets wat bij het leven hoort. Ze gaan richting 70/80 en ik mag zeker dankbaar zijn dat ik ze nu nog heb en ze de belangrijke fasen hebben meegemaakt in mijn leven. Van diploma-uitreiking tot aan trouwen, tot aan mijn eerste kind. Ik kan me alleen moeilijk van ze losmaken. Ik woon nu een aantal jaren op mezelf en heb mijn eigen leventje, maar ik mis ze elke dag ontzettend en voel me constant schuldig dat ik ze niet zo vaak kan zien als ik zou willen. Ik zie ze meestal elke week, en anders om de twee weken even een paar dagen logeren. Ook bel ik ze elke dag om even te vragen hoe het gaat, de dag door te nemen en bij te kletsen. Ik probeer erg te onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt.
Nu ben ik in mijn vroege verleden erg gepest en buitengesloten. Ik heb soms nog steeds erg last van deze gevoelens, maar ik projecteer ze op mijn ouders. (Ik ben al een beetje aan het onderzoeken geslagen omdat ik gek werd van die gevoelens.) Elke keer dat ze ergens heen gaan ben ik bang dat ze buiten worden gesloten, uit zullen worden gelachen of vernederd zullen worden. Ik heb van deze zaken ook last gehad, ik weet nog goed hoe ik op school werd uitgelachen, vernederd en buiten werd gesloten.
Ik begrijp alleen niet waarom ik dit op hun projecteer. Ik wil ook niet nog langer met deze gevoelens rond blijven lopen, want hierdoor ben ik veel minder te genieten voor mijn partner.
Hierbij komt ook dat ik HMS en fibromyalgie heb, waardoor ik door alle vermoeidheid en pijn vaker in bed lig en lig te piekeren. Ik durf ook niet aan mijn ouders te vertellen dat ik hiermee kamp, ik ben bang dat ze zich teveel zorgen zullen maken.
Ik heb hier gesprekken over proberen te voeren met mijn naasten, maar helaas krijg ik alleen oppervlakkige oplossingen aangereikt. Mijn partner begrijpt me gelukkig wel, maar ik weet niet hoe ik met deze gevoelens om kan gaan. Ik hoop hier wat mensen te kunnen vinden die me hierin herkennen of mensen die me wat tips kunnen aanreiken.
anoniem_355202 wijzigde dit bericht op 23-09-2017 14:28
1.99% gewijzigd
zaterdag 23 september 2017 14:24
Je weet dat het verwijderen van je OP niet mag hè?! Is namelijk heel vervelend voor de mensen die de moeite nemen om te reageren.
Los daarvan: het klinkt vooral alsof je je eigen pestverleden nog niet goed hebt verwerkt. Want op basis van wat je schrijft lijkt er geen enkele reden om aan te nemen dat mensen jouw bejaarde ouders zullen pesten, vernederen of buitensluiten.
Los daarvan: het klinkt vooral alsof je je eigen pestverleden nog niet goed hebt verwerkt. Want op basis van wat je schrijft lijkt er geen enkele reden om aan te nemen dat mensen jouw bejaarde ouders zullen pesten, vernederen of buitensluiten.
Ik wil hier geen tekst (maar een leeg vak kan ik niet opslaan)
zaterdag 23 september 2017 14:37
Komt het misschien dat je zoveel van je ouders houdt dat je dat dan zo voelt? Je wil ze beschermen voor alles!
Kijk naar hoe het werkelijk is.
De enige echte realiteit. Het verleden bestaat niet meer, alleen in jouw hoofd.
Jij wordt niet meer gepest door die teringlijers en er zit veel liefde tussen jullie.
Xxx
Kijk naar hoe het werkelijk is.
De enige echte realiteit. Het verleden bestaat niet meer, alleen in jouw hoofd.
Jij wordt niet meer gepest door die teringlijers en er zit veel liefde tussen jullie.
Xxx
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 23 september 2017 14:53
Wat maakt het uit of ze haar OP verwijderd of niet, het is haar bericht dat ze wilt delen en erna misschien van gedachte is veranderd toch? 
Ik vind het een heel interessant verhaal. Ik ben er eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hetgeen is dat dat jij je verleden op je ouders projecteert.
Kan het zijn dat je hun leeftijd als een kwetsbare leeftijd ziet waarbij je denkt/voelt dat ze wellicht niet meer zo assertief kunnen zijn zoals ze vroeger waren? Dat jij het voor hun op wilt nemen als er iets onprettig zou gebeuren? Dat jij je schuldig gaat voelen dat jij er niet zo vaak voor ze kan zijn voor als er zoiets zou gebeuren? Dat dit waarschijnlijk uit liefde naar je ouders ontstaan is en jij zelf weet hoe het voelt om gekleineerd te worden door anderen en bang bent dat jou ouders dat op hun leeftijd ook zullen meemaken?
Een vermoeden maar. Uiteindelijk kan jij jezelf alleen je gevoel constant afvragen en dan komt het vanzelf wel naar boven uiteindelijk, denk ik. Echter zal dit wel denk ik wat tijd kosten. Ik ben benieuwd naar je antwoord als je de behoefte hebt om hierop antwoord te geven
Een gesprek met je ouders hierover kan misschien opluchting geven en of kunnen ze je vertellen dat jij je niet druk om ze hoeft te maken en raak je er meer los van eventueel.
Ik vind het een heel interessant verhaal. Ik ben er eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hetgeen is dat dat jij je verleden op je ouders projecteert.
Kan het zijn dat je hun leeftijd als een kwetsbare leeftijd ziet waarbij je denkt/voelt dat ze wellicht niet meer zo assertief kunnen zijn zoals ze vroeger waren? Dat jij het voor hun op wilt nemen als er iets onprettig zou gebeuren? Dat jij je schuldig gaat voelen dat jij er niet zo vaak voor ze kan zijn voor als er zoiets zou gebeuren? Dat dit waarschijnlijk uit liefde naar je ouders ontstaan is en jij zelf weet hoe het voelt om gekleineerd te worden door anderen en bang bent dat jou ouders dat op hun leeftijd ook zullen meemaken?
Een vermoeden maar. Uiteindelijk kan jij jezelf alleen je gevoel constant afvragen en dan komt het vanzelf wel naar boven uiteindelijk, denk ik. Echter zal dit wel denk ik wat tijd kosten. Ik ben benieuwd naar je antwoord als je de behoefte hebt om hierop antwoord te geven
Een gesprek met je ouders hierover kan misschien opluchting geven en of kunnen ze je vertellen dat jij je niet druk om ze hoeft te maken en raak je er meer los van eventueel.
anoniem_354757 wijzigde dit bericht op 23-09-2017 15:15
15.50% gewijzigd
zaterdag 23 september 2017 14:58
Ik denk ook dat deze gevoelens voortkomen uit diepe liefde voor je ouders, plus misschien het besef dat zij ouder aan het worden zijn en dat je ze misschien over niet al te lange tijd gaat verliezen?
Dat is ook een beangstigende gedachte. Als jij ervan overtuigd bent dat je dat aankunt (en dat kun je), wordt die angst misschien minder. Een psycholoog kan je daar wellicht bij helpen. Sterkte.
Dat is ook een beangstigende gedachte. Als jij ervan overtuigd bent dat je dat aankunt (en dat kun je), wordt die angst misschien minder. Een psycholoog kan je daar wellicht bij helpen. Sterkte.
zaterdag 23 september 2017 15:11
Zoek inderdaad hulp. dat kan bij een psych zijn maar misschien is de spv-er bij de huisarts ook al genoeg.
Je moet leren om op je eigen benen te gaan staan, je eigen leven durven te leven.
Zij hebben een kind genomen en weten dan dat er een tijd komt dat het kind een eigen leven gaat lijden.
Zij en jij schieten er niks mee op als jij ipv bezig bent met je leven te verzieken door raar schuldgevoel.
Zonde van jouw leven en je ouders worden daar verder ook niet blijer van hoor.
Je moet leren om op je eigen benen te gaan staan, je eigen leven durven te leven.
Zij hebben een kind genomen en weten dan dat er een tijd komt dat het kind een eigen leven gaat lijden.
Zij en jij schieten er niks mee op als jij ipv bezig bent met je leven te verzieken door raar schuldgevoel.
Zonde van jouw leven en je ouders worden daar verder ook niet blijer van hoor.
maandag 25 september 2017 11:46
Bedankt voor alle reacties.
Ik probeer er vast in 1 keer op te reageren.
Ik vind de drempel om naar een psycholoog te gaan eigenlijk heel erg hoog, daarom opende ik deze topic als eerst hier. Ik ben nu in de fase dat ik ben begonnen het probleem te erkennen, maar het kan er zeker in zitten dat ik in de toekomst nog eens hulp zoek.
Weet iemand trouwens of consulten bij de psycholoog vergoed worden?
-
Verder las ik een paar reacties waarin stond dat dit voort kan komen uit diepe liefde. Zo voelt dit ook voor mij, maar hoe kan het dan dat sommigen dit gevoel helemaal niet ervaren? En hoe weet je of iets liefde is, of dat het voortkomt uit een onzeker pestverleden?
@Lodono, ik voel zeker die verantwoordelijkheid voor ze, maar zo extreem?
Ik probeer er vast in 1 keer op te reageren.
Ik vind de drempel om naar een psycholoog te gaan eigenlijk heel erg hoog, daarom opende ik deze topic als eerst hier. Ik ben nu in de fase dat ik ben begonnen het probleem te erkennen, maar het kan er zeker in zitten dat ik in de toekomst nog eens hulp zoek.
Weet iemand trouwens of consulten bij de psycholoog vergoed worden?
-
Verder las ik een paar reacties waarin stond dat dit voort kan komen uit diepe liefde. Zo voelt dit ook voor mij, maar hoe kan het dan dat sommigen dit gevoel helemaal niet ervaren? En hoe weet je of iets liefde is, of dat het voortkomt uit een onzeker pestverleden?
@Lodono, ik voel zeker die verantwoordelijkheid voor ze, maar zo extreem?
