Psyche
alle pijlers
Sociale angst
zaterdag 23 september 2017 20:02
Zolang ik me kan herinneren voel ik me ongemakkelijk in sociale situaties. Bij oppervlakkige relaties lukt me het nog redelijk, zoals op het werk bijvoorbeeld. Maar zodra het wat meer persoonlijk wordt, klap ik dicht en voel ik me onzeker. Ook heb ik nooit een goede band gehad met mijn familie. Op dit moment is het zo erg dat ik iedereen heb buiten gesloten. Mensen hebben wel moeite voor mij gedaan, maar ik ben altijd bang dat ik nooit aan hun verwachtingen kan voldoen en laat ze nooit helemaal toe. Ik wantrouw mensen omdat ik overal om me heen zie hoe mensen achter elkaars rug om praten. Ik heb een paar afspraken gehad bij een psycholoog voor cognitieve gedragstherapie, maar dat klikte niet en ik ben niet zo'n prater. Is er iemand die zich hierin herkent en hoe ga jij er mee om? Zou er een andere manier zijn dan cgt om hier mee om te kunnen gaan?
zaterdag 23 september 2017 22:18
bedoel je tvp, Hannoa? Niet Van Toepassing komt een beetje bot over, als iemand al zo gesloten is...
@TO het is echt wel handig als je met je therapeut enigszins een klik hebt. Ik heb het menselijke contact ervaren als minstens zo waardevol als de cognitieve gedragstherapeutische- en andere trucjes. Maar, het kan natuurlijk ook dat je al snel de handdoek in de ring gooit als het contact met psych niet lekker loopt, en dat je dat probleem met een andere psych net zo goed hebt. Wil je ook aan de psych's verwachtingen voldoen? Jij betaalt he, dus ze/hij hoeft je niet eens aardig te vinden, het is gewoon haar werk. Ik vind dat altijd wel een ontspannende gedachte.
Je hebt ook andere vormen van therapie, zoals Psychomotorisch, meer met beweging, of haptonomie, meer met gevoel. Running therapie, waarin je sport met een groep, of online therapie. Ik denk wel dat therapie meer voor je gaat doen als je je open durft te stellen.
Wel supergoed dat het contact op je werk wel gaat! Dat is al een heel goed begin toch?
@TO het is echt wel handig als je met je therapeut enigszins een klik hebt. Ik heb het menselijke contact ervaren als minstens zo waardevol als de cognitieve gedragstherapeutische- en andere trucjes. Maar, het kan natuurlijk ook dat je al snel de handdoek in de ring gooit als het contact met psych niet lekker loopt, en dat je dat probleem met een andere psych net zo goed hebt. Wil je ook aan de psych's verwachtingen voldoen? Jij betaalt he, dus ze/hij hoeft je niet eens aardig te vinden, het is gewoon haar werk. Ik vind dat altijd wel een ontspannende gedachte.
Je hebt ook andere vormen van therapie, zoals Psychomotorisch, meer met beweging, of haptonomie, meer met gevoel. Running therapie, waarin je sport met een groep, of online therapie. Ik denk wel dat therapie meer voor je gaat doen als je je open durft te stellen.
Wel supergoed dat het contact op je werk wel gaat! Dat is al een heel goed begin toch?
zaterdag 23 september 2017 22:30
Klinkt inderdaad goed. Als je je eigen brood verdienen kan heb je reden je hoofd fier hoog te houden en mag je best wat gereserveerd zijn. Kennelijk ben je gevoelig en bang gekwetst te worden. En mensen zijn vaak slechts oppervlakkig geïnteresseerd in anderen dus vind ik het niet raar dat je je terugtrekt.
Of zou je echt willen dansen en plezier willen trappen? Dan moet je zelf vrolijk zijn en kijken wie zich bij je aansluit.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 24 september 2017 21:15
Je hebt het probleem wel duidelijk... dat is al heel wat. Verder denk ik dat je vooral veel moet oefenen... maar dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb mezelf vroeger wel opdrachtjes gegeven (tip van mijn psych) mensen aan te spreken voor een small-talk praatje... bij de kassa, de bushalte, een opmerking wanneer je iemand passeert. Dat is niet wat je bedoelt, dat weet ik... maar je moet ergens beginnen. Situaties waar anderen ook nieuw zijn, zijn ook fijn. Dat iedereen in hetzelfde schuitje zit... en je niet terecht komt bij een bestaande club.
Er werd me ook verteld dat de meeste mensen een verlangen hebben naar 'verbondenheid'. Dat was raar om te horen, want ik ging er altijd vanuit dat mensen niet op me zitten te wachten ofzo... en zo stelde ik me dus ook op. Ontoegankelijk. Het heeft mij geholpen dat ik een vriend kreeg met een grote sociale kring. Daar heb ik een beetje op meegelift. Ook wel confronterend, want hij is altijd degene die wordt aangesproken door vreemden (open uitstraling) of opgetrommeld (sociaalste van ons twee)...
Er werd me ook verteld dat de meeste mensen een verlangen hebben naar 'verbondenheid'. Dat was raar om te horen, want ik ging er altijd vanuit dat mensen niet op me zitten te wachten ofzo... en zo stelde ik me dus ook op. Ontoegankelijk. Het heeft mij geholpen dat ik een vriend kreeg met een grote sociale kring. Daar heb ik een beetje op meegelift. Ook wel confronterend, want hij is altijd degene die wordt aangesproken door vreemden (open uitstraling) of opgetrommeld (sociaalste van ons twee)...
