Psyche
alle pijlers
Schuldgevoel over het verleden loslaten...
zondag 24 september 2017 23:20
Er is geen recept voor loslaten, het bestaat eenvoudigweg niet. Het enige dat je kunt doen is je gedachten manipuleren. Heb je al eens geprobeerd jezelf te vergeven voor die zgn foute keuzes? Vergeven is "de hoop op een beter verleden opgeven". Dat kan je alleen maar met je hoofd doen. Het is niet anders, echt niet. Je hebt geen foute keuzes gemaakt, je kon niet anders.
...
zondag 24 september 2017 23:27
Sommige mensen zijn nu eenmaal laatbloeiers. Is helemaal niet erg. Je hebt geen fouten gemaakt, je hebt ervaringen gehad. En soms zijn die positief, soms negatief, soms er tussen in. Je verleden heb je, je toekomst ligt voor je. En wat een beperkter sociaal leven betreft: je leven is echt niet socialer als je meer dan 100 vrienden op facebook hebt, zelfs niet als je die in het echte leven zou hebben, want dat zijn er toch te veel om een goed contact te blijven hebben. Soms is minder meer.
En eigenlijk lees ik niets in je post wat je fout hebt gedaan, studie afgebroken: geen halsmisdrijf en intussen allang vervangen door wel studie afgemaakt.
En dat liefdesleven nou ja misschien is dat volgende maand heel anders, misschien niet. En als je een relatie krijgt maakt je relatie zich echt niet druk om wat je wel of niet gedaan hebt, die houdt van jou om wat je op dat moment bent
En eigenlijk lees ik niets in je post wat je fout hebt gedaan, studie afgebroken: geen halsmisdrijf en intussen allang vervangen door wel studie afgemaakt.
En dat liefdesleven nou ja misschien is dat volgende maand heel anders, misschien niet. En als je een relatie krijgt maakt je relatie zich echt niet druk om wat je wel of niet gedaan hebt, die houdt van jou om wat je op dat moment bent
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 24 september 2017 23:27
zondag 24 september 2017 23:33
Als ik je verhaal lees, dan lees ik vooral over moed om zo'n jaar te gaan backpacken... Waarom kun je daar niet trots op zijn? Dat je daarna een sociale fobie hebt ontwikkeld... maar ook weer hebt overwonnen, is ook erg bewonderenswaardig. Je staat vooral stil bij de onderbreking, het achterop raken... Maar dat zijn een paar jaar op een mensenleven. Over tien jaar is dat ook weer relatief, dus niet zo streng zijn voor jezelf! En wie weet waar je dan staat... Ik heb zelf nooit zoiets gedaan als een jaar reizen... soms kijk ik daar ook met een gevoel van spijt op terug, want ik zit inmiddels in de levensfase dat je het niet meer doet (baan, kinderen, hypotheek)... maar het is goed, want ik heb deze keuzes gemaakt en voel me daar ook gelukkig mee.
Wanneer je iemand tegenkomt, is het ook op dat vlak geregeld... Dat kan bij wijze van spreken morgen zijn... maar ook nog twee jaar duren. Je kunt het niet afdwingen, er niet je best voor doen... in veel levens loopt het zoals het loopt.
Wanneer je iemand tegenkomt, is het ook op dat vlak geregeld... Dat kan bij wijze van spreken morgen zijn... maar ook nog twee jaar duren. Je kunt het niet afdwingen, er niet je best voor doen... in veel levens loopt het zoals het loopt.
zondag 24 september 2017 23:43
Dit klopt als een bus natuurlijk...nlies schreef: ↑24-09-2017 23:27Sommige mensen zijn nu eenmaal laatbloeiers. Is helemaal niet erg. Je hebt geen fouten gemaakt, je hebt ervaringen gehad. En soms zijn die positief, soms negatief, soms er tussen in. Je verleden heb je, je toekomst ligt voor je. En wat een beperkter sociaal leven betreft: je leven is echt niet socialer als je meer dan 100 vrienden op facebook hebt, zelfs niet als je die in het echte leven zou hebben, want dat zijn er toch te veel om een goed contact te blijven hebben. Soms is minder meer.
En eigenlijk lees ik niets in je post wat je fout hebt gedaan, studie afgebroken: geen halsmisdrijf en intussen allang vervangen door wel studie afgemaakt.
En dat liefdesleven nou ja misschien is dat volgende maand heel anders, misschien niet. En als je een relatie krijgt maakt je relatie zich echt niet druk om wat je wel of niet gedaan hebt, die houdt van jou om wat je op dat moment bent
Maar toch blijft altijd de gedachte : Hoe ver had ik geweest als ik wél de juiste keuzes had gemaakt?
Niet dat ik het leven zie als een wedstrijdje, maar mijn beste vriendin is bijvoorbeeld onlangs met haar vriend gaan samenwonen in een mooi koophuis. Was vrijdagavond even bij haar wat drinken, en als ik dan om me heen kijk : Gewoon al echt een huis, met tuin, dat hebben die twee samen al opgebouwd.
Het klinkt nu heel materialistisch maar zo bedoel ik het niet, het is alleen : Ik voel me vooral schuldig omdat ik pas de laatste tijd écht besef dat ik tot veel meer in staat ben dan ik altijd dacht, en dan voelt het toch zo zonde dat ik toch een X aantal jaren min of meer heb weggegooid. Dan denk ik : Waar had ik nu kunnen zijn als...
zondag 24 september 2017 23:45
Het gaat ook meer om de periode na dat backpacken.vivinnetje schreef: ↑24-09-2017 23:33Als ik je verhaal lees, dan lees ik vooral over moed om zo'n jaar te gaan backpacken... Waarom kun je daar niet trots op zijn? Dat je daarna een sociale fobie hebt ontwikkeld... maar ook weer hebt overwonnen, is ook erg bewonderenswaardig. Je staat vooral stil bij de onderbreking, het achterop raken... Maar dat zijn een paar jaar op een mensenleven. Over tien jaar is dat ook weer relatief, dus niet zo streng zijn voor jezelf! En wie weet waar je dan staat... Ik heb zelf nooit zoiets gedaan als een jaar reizen... soms kijk ik daar ook met een gevoel van spijt op terug, want ik zit inmiddels in de levensfase dat je het niet meer doet (baan, kinderen, hypotheek)... maar het is goed, want ik heb deze keuzes gemaakt en voel me daar ook gelukkig mee.
Wanneer je iemand tegenkomt, is het ook op dat vlak geregeld... Dat kan bij wijze van spreken morgen zijn... maar ook nog twee jaar duren. Je kunt het niet afdwingen, er niet je best voor doen... in veel levens loopt het zoals het loopt.
Daarvoor liep mijn leven eigenlijk min of meer automatisch op de rails : Basisschool, middelbare school, daarna dat jaartje reizen: er was ook zo veel sociale controle van ouders, ouders van vriendinnen, juffen/meesters/docenten/mentoren dat ik ook niet eens mijzelf kon afzonderen. Het was pas na dat reizen dat ik een paar keer de weg een beetje ben kwijtgeraakt.
Maar ik snap je punt hoor. je hebt ook gelijk.
zondag 24 september 2017 23:48
zondag 24 september 2017 23:59
Kan je gevoel begrijpen hoor, heel herkenbaar. Maar ik zal je een waarheid vertellen ook al ben ik nog niet echt oud.Pien02 schreef: ↑24-09-2017 23:43Dit klopt als een bus natuurlijk...
Maar toch blijft altijd de gedachte : Hoe ver had ik geweest als ik wél de juiste keuzes had gemaakt?
Niet dat ik het leven zie als een wedstrijdje, maar mijn beste vriendin is bijvoorbeeld onlangs met haar vriend gaan samenwonen in een mooi koophuis. Was vrijdagavond even bij haar wat drinken, en als ik dan om me heen kijk : Gewoon al echt een huis, met tuin, dat hebben die twee samen al opgebouwd.
Het klinkt nu heel materialistisch maar zo bedoel ik het niet, het is alleen : Ik voel me vooral schuldig omdat ik pas de laatste tijd écht besef dat ik tot veel meer in staat ben dan ik altijd dacht, en dan voelt het toch zo zonde dat ik toch een X aantal jaren min of meer heb weggegooid. Dan denk ik : Waar had ik nu kunnen zijn als...
Het leven gaat niet zoals een lineaire lijn. Soms gaat die lijn omhoog, omlaag, kronkelend, links, recht, een loop. Maar niet recht.
Je leven vergelijken met die van een ander heeft daarom geen zin. Weet jij veel, misschien gaat ze wel scheiden over 5 jaar of gebeurd er wat anders.
Zelfs als je tot veel in staat bent, wilt niet zeggen dat het leven gaat zoals je wenst. Het is loslaten van je verwachtingen, dankbaar zijn voor de dag die je vandaag hebt en bouwen aan de toekomst die voor je ligt.
Herken het wel hoor dat achterstand gevoel, maar ook jij kan dat bijtrekken.
Geloof in jezelf je kunt het! En je bent mooi zoals je bent en waar het leven je nu gebracht heeft.
maandag 25 september 2017 00:09
quote:
Maar toch blijft altijd de gedachte : Hoe ver had ik geweest als ik wél de juiste keuzes had gemaakt?
Bedenk dat het op dat moment de juiste keuze was. En of die keus nu rechts- of linksom was, toen was het de juiste keuze.
Achteraf is het heel makkelijk om miljonair te worden, maar op het moment zelf moet je en keuze maken, en helaas, later blijkt dat dat niet de keus was om miljonair te worden. maar was je als miljonair echt gelukkiger geweest?
En voor miljonair kun je ven goed invullen: psycholoog, directeur van de bank, computerspecialist of verpleegkundige en nog veel meer beroepen. of echtgenote, partner, moeder.
En misschien ben je over een paar jaar heel gelukkig als partner en moeder, en misschien heel gelukkig als single, de tijd zal het leren
Maar toch blijft altijd de gedachte : Hoe ver had ik geweest als ik wél de juiste keuzes had gemaakt?
Bedenk dat het op dat moment de juiste keuze was. En of die keus nu rechts- of linksom was, toen was het de juiste keuze.
Achteraf is het heel makkelijk om miljonair te worden, maar op het moment zelf moet je en keuze maken, en helaas, later blijkt dat dat niet de keus was om miljonair te worden. maar was je als miljonair echt gelukkiger geweest?
En voor miljonair kun je ven goed invullen: psycholoog, directeur van de bank, computerspecialist of verpleegkundige en nog veel meer beroepen. of echtgenote, partner, moeder.
En misschien ben je over een paar jaar heel gelukkig als partner en moeder, en misschien heel gelukkig als single, de tijd zal het leren
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 25 september 2017 00:18
Ik lees nou echt helemaal niets in je verhaal waarvan ik denk: dat was niet handig, of dat was een foute keuze of dat was stom. Ik snap niet waar je je schuldig over voelt.
Je kreeg een angststoornis. Dat is een psychische ziekte. Symptoom van die ziekte is dat je je isoleert/afzondert. Zoals koorts een symptoom is van griep. Zoals je niet op een been kunt staan als het is gebroken. Dan kan je achteraf wel denken: als ik me minder had afgezonderd, was ik eerder beter geweest, maar dat is een valse redenering die de schuld dus daar legt waar hij niet hoort.
Wees blij met wat je allemaal nu wel hebt bereikt: hartstikke knap.
Ik denk wel dat je nog kunt werken aan een hoger gevoel van eigen waarde en aan het lager leggen van de lat. Word je een stuk gelukkiger van.
Het leven is niet maakbaar en succes is geen eenvoudige keuze of een netto resultaat van voldoende inspanning. Als je daarin je eigen wereldbeeld verandert word je ook een stuk gelukkiger.
Je kreeg een angststoornis. Dat is een psychische ziekte. Symptoom van die ziekte is dat je je isoleert/afzondert. Zoals koorts een symptoom is van griep. Zoals je niet op een been kunt staan als het is gebroken. Dan kan je achteraf wel denken: als ik me minder had afgezonderd, was ik eerder beter geweest, maar dat is een valse redenering die de schuld dus daar legt waar hij niet hoort.
Wees blij met wat je allemaal nu wel hebt bereikt: hartstikke knap.
Ik denk wel dat je nog kunt werken aan een hoger gevoel van eigen waarde en aan het lager leggen van de lat. Word je een stuk gelukkiger van.
Het leven is niet maakbaar en succes is geen eenvoudige keuze of een netto resultaat van voldoende inspanning. Als je daarin je eigen wereldbeeld verandert word je ook een stuk gelukkiger.
maandag 25 september 2017 00:48
Ik lees ook eigenlijk helemaal geen fouten. Hooguit dingen waarvan je nu denkt dat je ze anders aan zou pakken. En dat komt dan waarschijnlijk weer door de ervaring die je inmiddels opgedaan hebt. Je had die tijd blijkbaar nodig om te komen waar je nu bent, en daar is niks mis mee. Eerlijk gezegd lees ik iemand die een jaar gaat backpacken aan de andere kant van de wereld, en die zichzelf uit een behoorlijk lastige periode heeft gewerkt. Daarmee heb je in elk geval al laten zien dat je karakter en doorzettingsvermogen hebt, en weet je dat je voor jezelf kunt zorgen als het lastig wordt. Dat is al heel wat (en iets wat veel mensen waarvan jij denkt dat ze alles op orde hebben nog zullen moeten gaan leren als het bij hen tegen zit).
Kun je echt foute beslissingen maken? Ja, maar dat is dan wel van een heel andere orde. Iemand bewust ongelofelijk belazeren (op wat voor vlak dan ook), iemand bewust schade toebrengen, een moord plegen, besluiten om maar eens andere ernstige criminele feiten te gaan plegen. Dat zijn beslissingen waarvan ik denk: hmm, daar kan een mens ook wel zonder voor zijn ontwikkeling, dus doe maar niet. Maar een verkeerde studiekeuze, moeite hebben met de overgang naar studeren, het psychisch zwaar hebben, dat zijn allemaal geen verkeerde beslissingen. En dat vervolgens achteraf gezien een beetje onhandig aanpakken ook niet. Dat is roeien met de riemen die je hebt, je wist of kon niet beter.
Kun je echt foute beslissingen maken? Ja, maar dat is dan wel van een heel andere orde. Iemand bewust ongelofelijk belazeren (op wat voor vlak dan ook), iemand bewust schade toebrengen, een moord plegen, besluiten om maar eens andere ernstige criminele feiten te gaan plegen. Dat zijn beslissingen waarvan ik denk: hmm, daar kan een mens ook wel zonder voor zijn ontwikkeling, dus doe maar niet. Maar een verkeerde studiekeuze, moeite hebben met de overgang naar studeren, het psychisch zwaar hebben, dat zijn allemaal geen verkeerde beslissingen. En dat vervolgens achteraf gezien een beetje onhandig aanpakken ook niet. Dat is roeien met de riemen die je hebt, je wist of kon niet beter.
maandag 25 september 2017 08:55
Ik heb geen makkelijke jeugd gehad, was ook zeer faalangstig en vermijdend en het kostte mij veel langer om alles op de rit te krijgen. Ik voel me daar alleen totaal niet schuldig over.
Misschien is het de leeftijd, maar tegenwoordig kijk ik met mildheid en mededogen naar mijn jongere zelf. En ben ik trots op wat ik toch maar allemaal voor elkaar heb gekregen.
Ik wens jou van harte hetzelfde toe.
Misschien is het de leeftijd, maar tegenwoordig kijk ik met mildheid en mededogen naar mijn jongere zelf. En ben ik trots op wat ik toch maar allemaal voor elkaar heb gekregen.
Ik wens jou van harte hetzelfde toe.
maandag 25 september 2017 09:09
Ik herken wel van zulke gevoelens, maar die gingen voorbij toen ik wel een leuke relatie kreeg (en zwanger raakte).
Misschien dat het bij jou ook zo is?
Dat je nog een leegte voelt die je graag gevuld wilt hebben.
Dat je die leuke relatie zo mist, dat je daardoor een spijtig gevoel krijgt van: wat als, dan...had ik nu misschien wel die leuke, lieve vriend gehad?
Als straks die leegte wel gevuld is, misschien ben je dan van je spijtige gevoelens af.
Misschien dat het bij jou ook zo is?
Dat je nog een leegte voelt die je graag gevuld wilt hebben.
Dat je die leuke relatie zo mist, dat je daardoor een spijtig gevoel krijgt van: wat als, dan...had ik nu misschien wel die leuke, lieve vriend gehad?
Als straks die leegte wel gevuld is, misschien ben je dan van je spijtige gevoelens af.
