Kind van een alcoholist

10-10-2017 16:50 362 berichten
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.

Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.

TO begint ...

Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.

Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.

M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.

Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Je bent meer dan een kind van een alcoholist. Zie jezelf zo en behandel jezelf zo. Jij bent het waard om meer te zijn dan dat kind dat een vader had die alacoholist was.
Ik ben ook zo’n kind. Inmiddels een vrouw, partner, moeder, vriendin, kennis, buur, collega.....allemaal los van die vader die alcoholist was.
Ik heb mijn bagage en het is aan mij wat ik met die bagage doe.
Ik drink geen druppel. Dronk wel ooit wijn en bier en andere drank. Voor mij hoeft dat op dit moment niet meer. Mensen die willen drinken...prima. Zij hun ding, ik mijn ding.
Ja je hebt natuurlijk gelijk. Ik zie mezelf inmiddels, dankzij de psych, ook als veel meer dan de som van m'n jeugd (die in meer opzichten beroerd was, de huisarts noemde het geestelijke kindermishandeling). De titel van het topic moest echter kort zijn en de lading dekken. Leeft je vader nog Troeteltje?
Alle reacties Link kopieren
Hallo To,
jouw verhaal grijpt heel erg aan. Het is dan ook herkenbaar voor mij: mijn moeder is alcoholist, eigenlijk al zo lang ik mij kan heugen.
Nooit kreeg ik (of de rest van de kinderen) hulp. Zelf probeerde ik altijd er maar gewoon het ''beste van te maken'' (studie enz). Ging altijd wel moeizaam, maar vorig jaar ben ik helemaal ingestort. Eindelijk krijg ik hulp (in de vorm van EMDR)., wat erg pittig is maar het helpt mij wel.
Mijn moeder is alleen niks veranderd, en weigert er ook iets aan te doen. Ik herken jouw punt ook: niemand bij je thuis uit willen nodigen omdat je je schaamt enz enz. Dat mijn moeder zo'n gigantische (negatieve) stempel op mijn jeugd heeft gedrukt... dat doet me nog steeds erg veel pijn en is lastig te accepteren. Ook zelf kan ik heel moeilijk dealen met (zeer) dronken mensen.. dan laait mijn woede weer op.

Kun jij zeggen dat je het al beter hebt kunnen accepteren? Niet omwille van je vader natuurlijk, maar jouzelf: zodat je vooruit kan komen en het los kan laten.

,
In mijn geval traumatisering kinderjaren/jeugdjaren. Tja, daar zit je dan........bij de psycholoog, kapot zowel lichamelijk als geestelijk.......omdat je dacht veel verwerkt te hebben en dat toch niet het geval bleek.

Hij leeft. Contact is er momenteel -even- niet. Hoe lang dat -even- duurt kan ik niet voorspellen.
Hij is overigens geen alcoholist meer. Wel verder een hork, een botte boer, een eikel, een klootzak.....met menselijke trekjes en zijn eigen bagage.
Alle reacties Link kopieren
Geen kind van alcoholisten gelukkig. Wel zie ik om mij heen, dat alcohol zo'n geaccepteerd verschijnsel Is, dat je er, als je merkt dat iemand (te) veel drinkt, niets van mag zeggen.
Het is alleen maar nu. Een biertje kan toch geen kwaad. Ik drink op die en die dag nooit... enz.
Terwijl ik van 2 vrienden weet, dat ze problemen hebben met alcohol en van een aantal vrienden en familieleden heb ik het vermoeden.
Doordat alcohol zo gewoon wordt gevonden, grijpt niemand in, voordat het nog erger wordt.
Nog sterker, binnen mijn schoonfamilie, ben ik raar, omdat ik niet drink... Zij vinden het normaal om veel te drinken. (Natuurlijk met de 5 in de klok en alleen maar, tijdens het koken, bij de borrel voor het eten en tijdens het eten. Oh ja en dan ook nog vaak na het eten...) Valt zeer mee, not... afglijden, als je emotioneel een keer zwaar zit, ligt dan op de loer.
Verstandig zijn met wijn op is ook lastig, dus rijdt mijn schoonvader, Na een etentje, met meerdere wijntjes rustig naar huis...
Als alcohol vandaag de dag op de markt
Gebracht zou worden, zou het direct als hard drugs verboden zijn! Het is gewoon gif!

Triest TO dat er in jouw jeugd geen oog was, voor de problemen van je vader en geen hulp. Sterk dat je zelf een ander pad kiest.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder was alcoholist. Ik kan er niet heel goed over praten maar ik lees voorlopig wel graag met jullie mee als dat mag. :$
Hier ook een pa die alcoholist was... 5 jaar geleden is hij overleden. (Roken en drank)

Ook op mijn jeugd zat een stempel. Altijd kijken als ik uit school kwam of de auto van mn vader er stond. Was hij vroeg thuis, zat hij aan de whisky... eerst lollig, later op de avond vervelend. Dan schold hij me uit voor van alles en nog wat. Ik was nooit goed genoeg. Ik moest dan stomme klusjes doen ( gerust om 11 uur 's avonds terwijl ik als 6 jarige de volgende dag naar school moest). Deed ik t niet, werd ik geslagen...
Mn moeder kwam dan vaak laat als mn vader knockout was gegaan op de bank even kijken hoe t met me ging en ging een potje zitten huilen. Ze heeft me veel te veel mee laten maken. Van school uit is er meermaals gevraagd of t goed ging thuis (ivm blauwe plekken die zichtbaar waren bij de gym met omkleden) en dan moest ik van mn moeder liegen. Want anders werd pa pas echt boos...
Op de middelbare ben ik open geweest over de situatie, maar ook over de angst die mn moeder had. Geen hulpverlening ingeschakeld ivm de angsten. Maar wel ruimte...

Band met mn vader was erg slecht. Ik heb hem ook 8 jaar geleden voor t laatst gesproken. Band met moeder ook niet super. Ze woont ook niet in Nederland wat veelvuldig contact wel in de weg zit. Maar t gaat wel beetje bij beetje beter.

Ik heb veel aan emdr therapie gehad. In eerste instantie mee gestart ivm een ptss na bevalling. Dat ging goed dat we er ook andere issues mee aan hebben gepakt. Ik kan tegenwoordig heel open over vroeger praten.
Maar sinds ik zelf kinderen heb, is t voor mij alleen maar lastiger geworden om het gedrag van mijn moeder destijds te begrijpen. Helaas wil mijn moeder er ook niet over praten.
Wat een verdrietige verhalen. :(
Ik weet niet wat erger is: de alcoholverslaafde ouder of de ouder die niet ingreep.
O ja... ik drink dus op 1 glas champagne met oud en nieuw en misschien 3 rosé biertjes (gewoon lekker) in een heel jaar dus geen alcohol.
En idd, dronken mensen triggeren mij ook.
Mijn man drinkt af en toe een biertje. Paar jaar terug kon ik er echt boos om worden als hij een biertje nam. Gelukkig nu niet meer en kan hij van zijn biertje genieten. ;-)
Alle reacties Link kopieren
Hier ook kind van een alcoholverslaafde vader. Veel herkenning in de verhalen; de schaamte, het op je tenen lopen, het geldtekort. Later de woede naar mijn moeder om haar eeuwig gesus en vooral niet ingrijpen. Ook de rest van de familie/school heeft nooit iets gezegd maar weet zeker wel wat opgemerkt.
Vader is nu overleden idd door gevolgen van langdurig alcoholgebruik. Relatie met moeder is lastig omdat ze altijd en alleen aan zichzelf denkt.
Ja, nee, misschien. Kan je de vraag herhalen?
Triest dat het zo vaak voorkomt, geen enkel kind zou dit moeten meemaken :cry: En dapper dat jullie ervoor uit durven komen, ik weet dat dat moed vergt.

@Artemisje90. Ben je het huis uit inmiddels? Ik herken het opkroppen en uiteindelijk instorten heel goed. Wat fijn dat je baat hebt bij de therapie. Je zit er feitelijk nog middenin omdat je moeder niet verandert. Leer je om daarmee om te gaan, heb je nog contact?
Loslaten ... ja en nee. Bij mij is het heftigste verdriet naar boven gekomen toen hij al dood was. Het drinken was niet meer iets waar ik mee werd geconfronteerd, maar tegelijk was het moeilijk om hem er niet meer mee te kunnen confronteren. Ik had 'm willen zeggen wat een klootzak hij eigenlijk was. Inmiddels was m'n moeder dement en heb ik ook met haar niet kunnen afrekenen. Dat ze er allebei niet meer waren, zorgde dat de situatie niet meer kon verergeren, maar het heeft ook nooit tot een afsluiting geleid.

@Troeteltje. Dat ie nu geen alcoholist meer is, maakt niet meer goed wat er kapot is gemaakt. Dan rest alleen nog maar afstand nemen en dat is zwaar want "het is toch je vader". Sommige mensen verdienen die aanduiding niet meer. Ik hoop dat je het een plekje hebt kunnen geven.

@Warrique. Dat is een probleem inderdaad, stak je ouder maar een naald in zijn of haar arm, daar is veel meer aandacht voor. Als je echter boven de 18 bent, kun je zoveel drank kopen als je wilt en lichamelijk ga je niet zo hard achteruit dat het opvalt, als je je dronken buien voor de buitenwereld verborgen kunt houden. Wat erg dat jij het mis ziet gaat in je omgeving.

@QueenArachnia :hug:

@sas_andrea. Wat heftig en op zo'n vreselijk jonge leeftijd al. Hebben wij nou gewoon pech gehad dat de moeder in het verhaal niets deed of is dat een "normale" reactie? Je beschermt je kinderen toch, al helemaal als er sprake is van losse handjes. Gelukkig dat de therapie bij jou veel heeft geholpen. Therapie is de rode draad door de verhalen. Ze weten echt niet wat ze ons aan hebben gedaan :cry:

@Geitenbreier. Ik zie de partner inmiddels als medeplichtige, de verslaving wordt gefaciliteerd ten koste van alles.

@netwakker :hug: Misschien is het dat wel, de partner denkt aan zichzelf. Van "wat moet de familie wel niet denken" tot "hoe red ik het financieel?" terwijl de gedachten moeten uitgaan naar de kinderen. Ik hoop dat instanties als Veilig Thuis vandaag de dag wel ingrijpen want ik heb nog niemand gehoord die indertijd geholpen is toen het zo hard nodig was.
@ Izzy: Nou idd. Ik snap nog steeds niet hoe mn moeder heeft toe kunnen kijken. Maar ook hoe zij soms dagelijks whisky ging kopen. Het zal wel door angst zijn...
Voor mezelf besloten (na flink wat therapie, zowel gedrags therapie als emdr) dat ik zelf de situatie moet accepteren. Ik kan hem immers niet meer wijzigen. Maar vooral dat ik goed geleerd heb wat ik absoluut niet wil voor mijn kinderen.

Ik heb trouwens ook dat gemis gehad van afsluiting...
Alle reacties Link kopieren
Sterkte voor iedereen die de dupe is geworden van een ouder met drank :hug:

Ik vind het heftig om te lezen hoezeer het invloed heeft gehad op jullie jeugd!

Mijn vader dronk redelijk veel, maar hij was functionerend en niet aggressief. Dat scheelt een hoop. Maar het heeft wel zijn invloed gehad (ik heb dat in het andere topic vermeld).
Opvallend trouwens dat veel van jullie niet drinken, ik doe het zelf ook nauwelijks. Vind het eigenlijk best raar dat het zo sociaal geaccepteerd is/was. Er komen nu wel meer geluiden dat zelfs een glas alcohol per dag eigenlijk al teveel is.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_127384 wijzigde dit bericht op 12-10-2017 16:19
99.89% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Argument van mijn moeder was/is idd het financiele ( werkt niet), dat het toen " een andere tijd was" en presenteerd zich nu- na zijn overlijden- als slachtoffer van zijn akties en overheersende soms agressieve buien. Over de kinderen geen woord. Merk dat ze nu bij de keuzes van nieuwe partners het " nodig" heeft om weer voor wat overheersende types te gaan zodat ze mee kan gaan in zijn leefwijze en denkwereld. En ze compleet verzorgen met het huishouden, natje en droogje. Dat is haar ding.
Drink zelf ook amper maar vind het best leuk om met heeeele goede vrienden zo 2 keer per jaar een beetje tipsy te zijn met een feestje of etentje. Wel heb ik moeite als een partner te vaak drinkt en dat is bij mij al snel. Sowieso denk ik dat alcohol nr 1 staat op meest verwoestende, nare drugs die op zoveel fronten ( gezinnen, het verkeer, ziektes) sluipend, soort onzichtbaar - want geaccepteerd- zoveel slachtoffers maakt.
En als laatste ben ik mij zeer bewust- en ervaren- van mijn verslavingsgevoelige genen.
Ja, nee, misschien. Kan je de vraag herhalen?
Alle reacties Link kopieren
Ik zeg wel eens...als je dan toch een alcoholist als ouder moet hebben, dan die van mij maar. Hij dronk nl overdag niet. Was altijd hard aan het werk voor ons, zijn gezin. Het drinken begon pas 's avonds als ie zat. Iedere avond 3 flessen wijn was normaal. Maar echt dronken werd hij niet gek genoeg. Maar verslaafd was hij wel. En dan soms was er ineens die avond dat ie na werk niet thuis kwam. Wij waren dan doodongerust en mijn moeder liep te huilen. Soms kwam ie halverwege de nacht binnen en soms pas de volgende dag. Dat vond ik zo erg. Nu heb ik wel een vermoeden waar hij destijds zat. Toen niet. En af en toe had hij die rare blik in zijn ogen. Onbereikbaar was ie dan. Totaal in zichzelf gekeerd en heel...eng. Heel negatief ook. Hij keek je dan aan maar zag je niet echt. Ik heb later toen ik zelf volwassen was vaak gedacht dat hij wellicht borderline heeft. Himmelhoch jauchzend und zu tode betrubt. Zat ie weer in zo'n flow dan kan alles, kon ie de wereld aan en deed soms grote uitgaven. Andere momenten dreigde hij met weggaan en zelfmoord.
Hij heeft eens in het begin van hun relatie in de jellinek kliniek gezeten. Moest mijn moeder ook komen praten. Tot op de dag van vandaag is ze verontwaardigd over wat de therapeut daar eens tegen haar zei...dat ze zijn verslaving faciliteerde. Ze ziet het niet en wil het niet zien. Maar ik wel. En ik weet ook de voordelen die ze ervan had. Hij was vaak dankbaar dat ze bleef en dan kreeg ze een hoop (voor elkaar). Het is een vreemde ingewikkelde ongezonde relatie maar er is toch ook liefde. Ze krijgen er allebei iets voor terug op de een of andere manier. Maar ik weet ook niet of het voor ons de kinderen wel beter was geweest als ze wel weg was gegaan. Ik was er soms wel bang voor, ik wilde niet dat ze gingen scheiden. Ze was er ook niet sterk genoeg voor. Ze wil(de) niet financieel onafhankelijk zijn, wilde niet zelfstandig zijn. Ze was waarschijnlijk snel aan een andere man gaan hangen. Op een bepaalde manier is ze nooit helemaal volwassen geworden, is ze niet helemaal stabiel. Ze wil niks weten van financiën en administratie of inkomsten en uitgaven. Er is een passief agressieve manier van communiceren binnen het gezin. Zwart wit kijken ook. En owee als je dingen zegt die aankomen...dan gaat ze schreeuwen en daarna huilen.
Maar ik kan er wel met een milde blik naar kijken, naar mijn ouders. Ze zijn er zo vaak wel geweest voor mij, voor ons. Het was op een gekke manier wel een veilig gezin. En hij deed echt veel voor ons. Alles gaf hij aan zijn gezin. En als ie er was, had ie ook wel aandacht voor ons, speelde met ons, stoeien, uitjes, spelletjes. Ik ben beschermend opgevoed. Alleen was er aan de andere kant dan die onveiligheid van een verslaafde ouder met een probleem.
Een jaar of 10 geleden deed hij dan eindelijk een zelfmoordpoging. Na weer een seksuele uitspatting. Die mislukte en hij kwam compleet onder de pillen en alcohol aanrijden. In zijn auto vonden ze een brief. Mijn broertje moest hem openmaken want mijn moeder kon het niet aan....ik hoef zeker niet te melden dat mijn broertje ook problemen heeft vandaag de dag....
Na deze poging zag hij ineens het licht.. sinds die tijd heeft hij geen druppel meer gedronken. Ik ben heel boos op hem geweest. Geen druppel tot nu toe en het is afwachten of ie dit gaat volhouden. Ik hoop het wel. Maar ja eens een alcoholist....
Alle reacties Link kopieren
Izzy, dank je wel dat je dit topic hebt geopend. Ik heb een poosje geleden een topic geopend en heb gereageerd op een ander topic hierover en het blijft in mijn hoofd. Het is fijn om het te kunnen opschrijven.
Ik vind de verhalen erg schrijnend en een bodem van een soort van pijn die ik van binnen voel wordt erdoor aangeboord. Wel goed om het eens van anderen te lezen.

Mijn vader had een alcoholproleem. Niet dagelijks laveloos, maar een gelegenheidsdrinker. Als die gelegenheid er was (vaak) dan zoop hij en stapte hij ook doodleuk met mijn moeder, broertje en ik in de auto en 'reed' hij naar huis (moeder reed niet). Hij ontkende altijd dat hij dronken was, hij ontkende altijd dat hij een kater had (doodziek), iedereen zeurde en alles werd verzwegen. Daarnaast was hij trouwens ook nooit in ons geinteresseerd en waren wij altijd lastig en al snel te veel.
Mijn moeder deed er weinig aan, maar de spanning thuis was te snijden. Niets was bespreekbaar.
Wat het met mij deed en doet: ik was altijd op mijn hoede, ik deed alles om een leuk kind te zijn, ik snakte naar positieve aandacht van hem (kwam nooit). Ik kreeg een hekel aan feestjes en deed krampachtig mijn best om dat niet te laten merken. Alcohol is nl gezellig en hoort er bij, dus ik zeurde. In mijn relaties blokkeerde ik wb alcohol. Geen flauw idee wat ik normaal moest vinden. Ik heb totaal geen moeite met dronken mensen trouwens; daar heb ik niets mee dus die vormen geen berdreiging.
Maar, in relaties heeft dat voor flinke problemen gezorgd, panikeren, angst, herbelevingen. De hele mikmak als partner iets dronk.

Inmiddels ben ik met therapie begonnen. Veel problemen hebben hun oorspronk in dat rottige drankmisbruik , naast een vorm van verwaarlozing, die 2 zijn aan elkaar gerelateerd.
Ik heb lang gedacht dat ik het wel gehad had. Mijn leven heb ik voor elkaar en ik heb veel vaardigheden later zelf geleerd. Maar de laatste tijd steekt het de kop weer op. Ik merk dat alles begrijpen, plaatsen en weten tot op zekere hoogte helpt. Maar ik was vergeten dat ik er zelf ook nog ben.

Het is fijn om er over te schrijven.
Alle reacties Link kopieren
Het ergste vind ik wel, in het algemeen, dat drank voor alles gaat. Voor je vrouw, kinders, hun veiligheid en geluk. Je ziet wat voor ongeluk je teweeg brengt en toch aan de zuip. Ik kan ook helemaal geen medelijden opbrengen voor alcoholisten.
Net zoals jij zegt Izzy: 'Acoholverslaving is een ziekte' dat gaat er bij mij dus ook niet in. Echt helemaal nooit niet.
Alle reacties Link kopieren
Mijn vader heeft eens geroepen tegen mijn moeder 'Ik stop voor niemand met drinken! Niet voor jou, niet voor de kinderen en niet voor mezelf'.
Alle reacties Link kopieren
Tascha, erg is dat. Ik begrijp dat gewoon niet hè? Dat is toch vreselijk. Leuke boodschap aan je kinderen ook.
Alle reacties Link kopieren
Wow wat een heftige verhalen. Wat alcohol wel niet stuk kan maken. Ik ben ook het kind van een alcoholist. Maar dit heeft hij zelf nooit toegegeven. Hij dronk altijd al heel veel, maar werd zelden dronken. Na de scheiding van mijn ouders (ik was toen 11) was er helemaal geen rem meer op. Hij dronk nooit overdag, was een zeer hoog presterende man en hield ook enorm veel van zijn kinderen. Maar vanaf een uur of 16/17 begon het met sixpacks bier. Hij dronk 10-15 blikken achter elkaar. Elke dag. En stapte dan ook rustig achter het stuur met ons in de auto. Ik schaamde me vaak voor hem, als hij me in de avond bij vriendinnetjes kwam ophalen en ik rook de bierlucht, en zag de waterige ogen. Hij gedroeg zich normaal, maar de afkeuring in de ogen van andere ouders ontging mij niet. Ook was hij degene die op schoolactiviteiten waarbij zelf eten en drinken meegenomen moest worden, standaard met kratten bier aankwam.

Toen ik in de puberteit kwam, realiseerde ik me steeds meer dat hij gewoon een alcoholist was. Hij zei altijd dat hij niet verslaafd was, maar het gewoon lekker vond. Maar waarom dan zulke grote hoeveelheden, elke dag? Ik vond het ook vreselijk dat hij zelden affectie toonde, behalve als hij drank op had. Dan zei hij ineens dat hij trots op me was, of hij gaf me een aai over mijn bol. Ik wilde hem dan wegduwen, wat is het waard als je het alleen doet onder invloed? Ik ging me ook meer tegen hem afzetten en zat er steeds vaker aan te denken om hem er op aan te spreken. Ik besprak dit met de andere kinderen, maar die vonden dat ik me aanstelde. Uiteindelijk heb ik het nooit kunnen zeggen. Op 56jarige leeftijd overleed hij, twee pubers en een kind achterlatend. Kanker rond de lever.

Moeder was toen al heel lang niet meer in beeld (psychiatrisch ernstig ziek, niet meer gezien/gesproken sinds mijn 12e). Het ergste vind ik niet de schaamte, de angst voor de rare, afstandelijke blik die je als kind niet begrijpt, of de risico's in het verkeer. Het meeste verdriet heb ik ervan dat hij zo met zijn gezondheid is omgegaan, terwijl hij wist dat als hem iets overkwam, hij drie ouderloze kinderen zou achterlaten. Het voelt of hij mij in de steek heeft gelaten.

Ik hoop dat we allemaal op een dag een plekje kunnen vinden voor wat we hebben meegemaakt. :rose:
Mijn vader was ook een alchoholist. Wel een functionerende. Elke dag na zijn werk klokslag 5 uur kwam hij thuis en dronk dan 6 halve liters bier en 3 of 4 flessen wijn. Dus wij zorgden allemaal dat we rond 8 uur boven waren ( want hij kwam sowieso onze kamers nooit in) of weg waren en als we weg waren konden we vanaf 01.30 pas weer thuiskomen want dan lag hij in bed.

En oh wat werd die man vervelend van drank. Altijd wel gezeik in huis, vooral toen wij aan het puberen waren. Elke week vocht er wel iemand letterlijk met hem. Weet nog een keer dat ik en 1 van mijn broers rond 11 uur thuiskwamen en hij net op de hal liep. Nou dat is me daar een vechtpartij geworden maar gelukkig waren mijn broers op een gegeven moment sterker dan hem. Lag mijn vader bloedend op de grond en dan nog aan mij een biertje vragen.

En ruzies dat er waren omdat wij boven in de wastafel plasten, logisch dat wij dat deden want we hadden het lef helemaal niet om beneden naar de wc te gaan want dan had hij ons gelijk door.

En toen begon hij hallicunaties te krijgen. Vreselijk gewoon, en de klappen die we kregen pfff echt niet leuk allemaal. Mijn broers gingen al vroeg het huis uit en toen ik 14 was en voor de zoveelste keer klappen kreeg ben ik weggelopen en in mijn panische geren door het huis heb ik uit wraak zijn bier meegepakt en buiten leeg gegoten. Ben bij een broer ingetrokken en nooit meer terug gegaan. Hoorde later van mijn moeder dat het hem niet eens boeide dat ik weg was gelopen maar “ dat kreng heeft ook m’n bier meegenomen en DAT is pas erg”. Toen zag mijn moeder het licht en gingen ze scheiden. De dag dat ik wegliep was de laatste keer dat ik hem levend heb gezien.

Vorige maand heb ik hem overleden in zijn huis gevonden. Heb er dubbele gevoelens bij, een echte vader heb ik niet meer maar dat was hij sowieso al niet.

Maar het meest bizarre aan mijn jeugd is nog dat niemand iets deed! Echt niemand! En iedereen wist hoe het er bij ons thuis aan toe ging. In die buurt was het ook wel normaal om een dronken vader te hebben en iedereen had eigen regels thuis ( zoals bij mij of om 8 boven of weg zijn en pas rond half 2 weer binnenkomen), bij anderen moesten we weer zodra hun vader thuiskwam op hun kamer gaan zitten behalve op vrijdag want dan ging hij de kroeg in etc dus in die zin was het normaal. Maar de instanties dan?

Meerdere keren de politie gebeld en dan lalde mijn vader zich er gewoon uit dat we kut kinderen waren die discipline nodig hadden, onze scholen wisten ervan, echt iedereen wist het. De dag dat ik wegliep ben ik naar een opvanghuis gelopen. Kwam daar aan, 2 blauwe ogen, bloedneus etc je kent het wel. Kon er niet blijven maar moest maar gaan kijken of ik bij een broer kon wonen maar geen politie erbij of wat dan ook.

Dus moet je nagaan, ik woonde samen met 2 broers. Ik was 14 en hun waren 17 en 19. Stel kinderen waren we nog, andere broer werd uit huis gezet dus kwam ook bij ons wonen. En toen mijn moeder uiteindelijk wegliep kwam ze er ook wonen, dus we hebben nog wel een stukje opvoeding meegekregen.

En nu ben ik 23, mijn vader heeft zich dood gezopen en gebruikt, mijn moeder is ernstig ziek waardoor ik dus eigenlijk geen moeder meer heb ( wil er niet over uitwijden maar ze noemen het de ziekte waarin iemand al jaren dood is maar toch nog als een schim van zichzelf rondlopen). Geluk is wel dat ik op mijn 16de een stiefvader kreeg dus ik heb wel een vaderfiguur.
Ik ben ook een kind van een alcoholist. Ik heb het er eigenlijk liever niet meer over, want dan ga ik mee weer godsgruwelijk op zitten naaien. Als klein kind zag ik het niet zo, maar vanaf een jaar of 12 ging het snel bergafwaarts met onze relatie. Het was namelijk niet alleen een alcoholist, maar ook een lul als hij dronk (wat bijna altijd was). Eentje die het bloed onder je nagels vandaan kon halen, en rottige, kleinerende dingen zei. Net wat je niet nodig hebt van je vader als opgroeiend kind.

Mijn vader is inmiddels alweer een aantal jaar dood, maar ik lig er nog wel eens wakker van. Alle dingen die anders hadden gemoeten. Weet nog steeds niet of ik er nou om moet janken of dat ik pislink ben. Ik probeer er dus zo min mogelijk aan te denken. Ik heb nu een eigen gezin waar ik liever m'n energie in steek.
anoniem_63861b4f1669c wijzigde dit bericht op 10-10-2017 23:37
Reden: Te persoonlijk
0.00% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
thankyouforthedays schreef:
10-10-2017 22:59
Wow wat een heftige verhalen. Wat alcohol wel niet stuk kan maken. Ik ben ook het kind van een alcoholist. Maar dit heeft hij zelf nooit toegegeven. Hij dronk altijd al heel veel, maar werd zelden dronken. Na de scheiding van mijn ouders (ik was toen 11) was er helemaal geen rem meer op. Hij dronk nooit overdag, was een zeer hoog presterende man en hield ook enorm veel van zijn kinderen. Maar vanaf een uur of 16/17 begon het met sixpacks bier. Hij dronk 10-15 blikken achter elkaar. Elke dag. En stapte dan ook rustig achter het stuur met ons in de auto. Ik schaamde me vaak voor hem, als hij me in de avond bij vriendinnetjes kwam ophalen en ik rook de bierlucht, en zag de waterige ogen. Hij gedroeg zich normaal, maar de afkeuring in de ogen van andere ouders ontging mij niet. Ook was hij degene die op schoolactiviteiten waarbij zelf eten en drinken meegenomen moest worden, standaard met kratten bier aankwam.

Toen ik in de puberteit kwam, realiseerde ik me steeds meer dat hij gewoon een alcoholist was. Hij zei altijd dat hij niet verslaafd was, maar het gewoon lekker vond. Maar waarom dan zulke grote hoeveelheden, elke dag? Ik vond het ook vreselijk dat hij zelden affectie toonde, behalve als hij drank op had. Dan zei hij ineens dat hij trots op me was, of hij gaf me een aai over mijn bol. Ik wilde hem dan wegduwen, wat is het waard als je het alleen doet onder invloed? Ik ging me ook meer tegen hem afzetten en zat er steeds vaker aan te denken om hem er op aan te spreken. Ik besprak dit met de andere kinderen, maar die vonden dat ik me aanstelde. Uiteindelijk heb ik het nooit kunnen zeggen. Op 56jarige leeftijd overleed hij, twee pubers en een kind achterlatend. Kanker rond de lever.

Moeder was toen al heel lang niet meer in beeld (psychiatrisch ernstig ziek, niet meer gezien/gesproken sinds mijn 12e). Het ergste vind ik niet de schaamte, de angst voor de rare, afstandelijke blik die je als kind niet begrijpt, of de risico's in het verkeer. Het meeste verdriet heb ik ervan dat hij zo met zijn gezondheid is omgegaan, terwijl hij wist dat als hem iets overkwam, hij drie ouderloze kinderen zou achterlaten. Het voelt of hij mij in de steek heeft gelaten.

Ik hoop dat we allemaal op een dag een plekje kunnen vinden voor wat we hebben meegemaakt. :rose:
Jouw verhaal raakt me. Mijn vader werd ook alleen ‘open’ als hij gedronken had, dan durfte hij pas ‘ik hou van jou’ te zeggen. Of hij maakte beloftes die hij niet nakwam. Ik wist niet zo goed wat ik daarvan moest denken, maar nam het wel met een korrel zout. Nu achteraf gezien denk ik dat hij drank toen nodig had om die gevoelens te kunnen/durven uit. Dat betekent dat hij het dus echt wel zo voelde/ervaarde (ook als hij nuchter was). In jouw geval was je vader waarschijnlijk oprecht trots op je, maar ik begrijp jouw terughoudendheid daarin.

Als kind heb ik er nooit wat van durven zeggen. Wij hadden gelukkig geen auto, dus geen brokken in het verkeer, en op de een of andere manier functioneerde hij nog gewoon ondanks de hoeveelheden bier. Hij dronk denk ik wel iets minder dan jouw vader, pas op het dieptepunt waren het ongeveer 11 blikken per dag (vanaf de lunch).

Pas later, toen mijn vader in het ziekenhuis lag -indirect door de alcohol- heb ik de arts op de man af vragen gesteld over alcoholgebruik en de gevolgen. Nu is hij gestopt, wat ik super knap vind, maar de schade is helaas al gedaan. Ik moet wel zeggen dat hij nu wél (nuchter) open durft te zijn naar mij toe.

Wat heftig zeg dat jij zowel je moeder als vader kwijt bent. :hug:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven