Psyche
alle pijlers
Op werk alles gestructureerd, thuis chaoot puur
donderdag 19 oktober 2017 08:20
Hallo,
Ik voel me op dit moment heel erg tweeslachtig alsof ik twee persoonlijkheden heb. Enerzeits ben ik voor mijn werk super gestructureerd en georganiseerd en lijkt mijn energie nauwelijks grenzen gezet.
Anderzeits verander ik thuis in een compleet andere persoon die ik zelf nauwelijks herken. Ik krijg niks voor elkaar. Zit de hele dag op de bank en krijg mezelf niet vooruit, ben moe en uitgeblust. Met huishouden ben ik hopeloos achter en alleen als het te vies wordt krijg ik mezelf ertoe te poetsen. Ook de dingen die ik voorheen altijd leuk vond zoals mijn hobby's komen niet van de grond. Projecten blijven half af liggen en ik krijg mezelf er niet toe gezet ze af te maken. Het lijkt wel of er een innerlijke saboteur in mijn lijf zit die mij tegenhoud om ook buiten werk van het leven te genieten.
Dit soort periodes heb ik vaker gehad en meestal gaat het na een tijdje weer beter. Maar nu duurt de periode al enkele jaren.
Mijn man heeft er (na 18 jaar samen) inmiddels ook genoeg van deze tweeslachtigheid. Het frustreert hem mateloos dat ik voor werk wel alles geordend en gestructureerd kan afhandelen maar thuis verander in een compleet ander persoon, die alleen maar op de bank rondhangt. Hij heeft nu ook duidelijk aangegeven dat hij niet langer getrouwd wil zijn met een "Bankaardappel".
Ook ik zou graag willen dat ik me thuis meer mens zou voelen en met dezelfde energie, structuur en organisatie het huishouden en mijn hobby's weer kan oppakken.
Maar hoe in hemelsnaam krijg ik het voor elkaar om mijn interne Saboteur eruit te smijten?
Herkent iemand deze situatie? Hebben jullie misschien tips of ideeën die mij kunnen helpen om ook thuis weer mijzelf te worden?
Groetjes,
pfluekendehollaender
Ik voel me op dit moment heel erg tweeslachtig alsof ik twee persoonlijkheden heb. Enerzeits ben ik voor mijn werk super gestructureerd en georganiseerd en lijkt mijn energie nauwelijks grenzen gezet.
Anderzeits verander ik thuis in een compleet andere persoon die ik zelf nauwelijks herken. Ik krijg niks voor elkaar. Zit de hele dag op de bank en krijg mezelf niet vooruit, ben moe en uitgeblust. Met huishouden ben ik hopeloos achter en alleen als het te vies wordt krijg ik mezelf ertoe te poetsen. Ook de dingen die ik voorheen altijd leuk vond zoals mijn hobby's komen niet van de grond. Projecten blijven half af liggen en ik krijg mezelf er niet toe gezet ze af te maken. Het lijkt wel of er een innerlijke saboteur in mijn lijf zit die mij tegenhoud om ook buiten werk van het leven te genieten.
Dit soort periodes heb ik vaker gehad en meestal gaat het na een tijdje weer beter. Maar nu duurt de periode al enkele jaren.
Mijn man heeft er (na 18 jaar samen) inmiddels ook genoeg van deze tweeslachtigheid. Het frustreert hem mateloos dat ik voor werk wel alles geordend en gestructureerd kan afhandelen maar thuis verander in een compleet ander persoon, die alleen maar op de bank rondhangt. Hij heeft nu ook duidelijk aangegeven dat hij niet langer getrouwd wil zijn met een "Bankaardappel".
Ook ik zou graag willen dat ik me thuis meer mens zou voelen en met dezelfde energie, structuur en organisatie het huishouden en mijn hobby's weer kan oppakken.
Maar hoe in hemelsnaam krijg ik het voor elkaar om mijn interne Saboteur eruit te smijten?
Herkent iemand deze situatie? Hebben jullie misschien tips of ideeën die mij kunnen helpen om ook thuis weer mijzelf te worden?
Groetjes,
pfluekendehollaender
donderdag 19 oktober 2017 08:34
Erg herkenbaar,
Zelf heb ik de ‘lat’ op het werk wat naar beneden gelegd zeg maar. Daar gebruikte ik bijna al mijn energie.
Thuis 1x schop onder mijn kont gegeven en toch hoe moeilijk het is de badkamer doen. Dit elke week bij houden dan is de klus veel minder zwaar en veel en ben je snel klaar.
Dit ook met andere dingen zo op pakken, je krijgt meer rust in je lijf en in je hoofd zodat andere dingen dan ook wat meer vanzelf zal gaan.
Misschien kan iemand uit je gegeving je helpen om het een beetje op de rit te krijgen.
En vraag ook in je eigen gezin.
Zelf vind ik de stofzuiger vrij zwaar om te tillen naar boven dat doet mijn zoon nu.
Nadat mijn huishouden wat rustiger en opgeruimder werd kreeg ik weer tijd en ruimte en zin om mijn hobby weer op te pakken.
Gebeurd echt niet binnen een maand maar komt echt wel een keer.
Succes.
Ps: misschien een tijdelijke hulp in de huishouden, moeder de samen de was aanpakt een idee
Zelf heb ik de ‘lat’ op het werk wat naar beneden gelegd zeg maar. Daar gebruikte ik bijna al mijn energie.
Thuis 1x schop onder mijn kont gegeven en toch hoe moeilijk het is de badkamer doen. Dit elke week bij houden dan is de klus veel minder zwaar en veel en ben je snel klaar.
Dit ook met andere dingen zo op pakken, je krijgt meer rust in je lijf en in je hoofd zodat andere dingen dan ook wat meer vanzelf zal gaan.
Misschien kan iemand uit je gegeving je helpen om het een beetje op de rit te krijgen.
En vraag ook in je eigen gezin.
Zelf vind ik de stofzuiger vrij zwaar om te tillen naar boven dat doet mijn zoon nu.
Nadat mijn huishouden wat rustiger en opgeruimder werd kreeg ik weer tijd en ruimte en zin om mijn hobby weer op te pakken.
Gebeurd echt niet binnen een maand maar komt echt wel een keer.
Succes.
Ps: misschien een tijdelijke hulp in de huishouden, moeder de samen de was aanpakt een idee
donderdag 19 oktober 2017 08:34
Wel onaardig van je man zeg om te dreigen met een scheiding vanwege je futloosheid. Kennelijk heeft hij iemand nodig die hem stimuleert en niet tegenwerkt of deprimeert.
Maar dat duurt nooit lang want ze merken er toch niets meer van. Meestal verman ik me en maak schoon wat ik nodig vind.
Dat heb ik soms ook wel ja. Soms lijk ik opzettelijk rommel te maken en het ook opzettelijk te laten liggen. "Dat doe ik lekker!" denk ik dan maar ik weet niet tegen wie ik het heb. Misschien tegen mijn ouders?Het lijkt wel of er een innerlijke saboteur in mijn lijf zit die mij tegenhoud
Maar dat duurt nooit lang want ze merken er toch niets meer van. Meestal verman ik me en maak schoon wat ik nodig vind.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 19 oktober 2017 08:46
Eerst scheiden, en dan aan jezelf werken.
Wat is het verschil tussen je werk en je thuis? Waardering? Gedeelde energie met anderen om je heen? Of heb je van jezelf weinig structuur nodig? Niets doen is ook belangrijk. Wat doet je man allemaal thuis? Wat ligt er op jouw bord? Wat voor werk doe je en ben je niet gewoon moe 's avonds? Verwacht je van jezelf een tweede baan thuis?
Wat is het verschil tussen je werk en je thuis? Waardering? Gedeelde energie met anderen om je heen? Of heb je van jezelf weinig structuur nodig? Niets doen is ook belangrijk. Wat doet je man allemaal thuis? Wat ligt er op jouw bord? Wat voor werk doe je en ben je niet gewoon moe 's avonds? Verwacht je van jezelf een tweede baan thuis?
donderdag 19 oktober 2017 08:59
Mee eens dat je man het ook wel anders mag zeggen. Ik vind dat een partner best mag aangeven dat hij niet blij is met de situatie maar op deze manier is dat niet oké. Hij kan ook samen met jou gaan kijken hoe jullie dit samen gaan aanpakken.
Ben je nog wel gelukkig in je huidige relatie? Dit kan ook een reden zijn dat je thuis futloos bent.
Ben je nog wel gelukkig in je huidige relatie? Dit kan ook een reden zijn dat je thuis futloos bent.
donderdag 19 oktober 2017 09:30
Natuurlijk als jij je huwelijk koste wat kost wil redden dan zou je een stuk papier kunnen pakken, alle klussen die uitgevoerd moeten worden opschrijven, dat delen door zeven en alles zoveel mogelijk in de overgeschoten momentjes proppen. Als je het handig aanpakt merk je er nieteens veel van. De was kan gebeuren terwijl je eten kookt of naar de tv kijkt. Het aanrecht maak je schoon terwijl je koffie zet. Dus zoals jij het schrijft is strikt genomen de prijs voor je huwelijk, als jij die echt wil redden, niet erg hoog.
Ik zou zeggen: pak het planmatig aan als een project en dan kijken of je man daarvan verandert. Als hij dan met nieuwe vereisten komt, zou ik wat therapie er tegenaan gooien om uit te vinden of jullie wel de juiste personen voor elkaar zijn.
Ik zou zeggen: pak het planmatig aan als een project en dan kijken of je man daarvan verandert. Als hij dan met nieuwe vereisten komt, zou ik wat therapie er tegenaan gooien om uit te vinden of jullie wel de juiste personen voor elkaar zijn.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 19 oktober 2017 10:10
Herkenbaar, ik heb mezelf aan moeten leren dat op het werk gaan voor meer dan 100% niet verstandig is als ik thuis ook nog wat wil doen. Minder perfectionistisch worden en "80% is ook genoeg" (en dan is het voor mijn werkgever nog altijd prima) heeft veel opgelost. Evenals iets minder efficient werken. Leuk een baan van 36 uur, maar als je daar het werk van 50 uur in propt, dan is een werkdag lang en voor mij ook erg intensief.
Verder ga ik sommige dingen toch doen ook al ben ik 's avonds moe. Ga wel sporten en kom dan fitter terug dan ik weg gegaan ben. Een poetsdame inhuren hielp ook, ik houd niet van poetsen en daar liep mijn energie echt op weg (die heb ik toch al niet te veel door een chronische ziekte).
Man en ik verdelen het huishouden ook zo, dat ik niet de dingen doe waar mijn energie op weg loopt. Hij heeft een tomeloze berg energie en voor hem bleek het niet uit te maken om die dingen wel te doen.
Verder ga ik sommige dingen toch doen ook al ben ik 's avonds moe. Ga wel sporten en kom dan fitter terug dan ik weg gegaan ben. Een poetsdame inhuren hielp ook, ik houd niet van poetsen en daar liep mijn energie echt op weg (die heb ik toch al niet te veel door een chronische ziekte).
Man en ik verdelen het huishouden ook zo, dat ik niet de dingen doe waar mijn energie op weg loopt. Hij heeft een tomeloze berg energie en voor hem bleek het niet uit te maken om die dingen wel te doen.
vrijdag 20 oktober 2017 08:14
Hoi!
De lat is compleet uit balans.
Inderdaad wat Dolfine ook zegt: je zult je houding tav je werk moeten veranderen. Daar gooi je nl bakken energie in.
Ook hoe je kijkt naar je werk. Kennelijk geef je heel veel weg daarin. Kun je voor jezelf beantwoorden waarom?
Waarom voel je dat je zo overmatig moet en wil voldoen. Gaat het je om zelf-erkenning? Wil je respect?
En je omgeving thuis behandel je vrij respectloos.
Daar zit het euvel denk ik.
Je bent naar iets aan het zoeken. Iets wat diep zit en waar je honger naar hebt. Iets wat je wil verkrijgen en je denkt dat in je werkprestaties te verkrijgen.
Ik denk dat het vrij hardnekkig bij je aanwezig is gezien dat het al een aantal jaar speelt, dat het ook iets ingewikkelder is en je ws hulp van een therapeut kan gebruiken.
Ik begrijp goed dat je er iets mee wilt doen meid want dit maakt ook gek. Ik stuur even een link door met wat uitleg over sabotage en dat de oorsprong vaak teruggaat naar familiebanden en opstellingen vanuit het gezin. Dus het gezin waar jij in opgroeide.
Er zijn therapeuten die zich hierin specialiseren. Veel succes
https://www.nieuwetijdskind.com/van-fam ... fsabotage/
De lat is compleet uit balans.
Inderdaad wat Dolfine ook zegt: je zult je houding tav je werk moeten veranderen. Daar gooi je nl bakken energie in.
Ook hoe je kijkt naar je werk. Kennelijk geef je heel veel weg daarin. Kun je voor jezelf beantwoorden waarom?
Waarom voel je dat je zo overmatig moet en wil voldoen. Gaat het je om zelf-erkenning? Wil je respect?
En je omgeving thuis behandel je vrij respectloos.
Daar zit het euvel denk ik.
Je bent naar iets aan het zoeken. Iets wat diep zit en waar je honger naar hebt. Iets wat je wil verkrijgen en je denkt dat in je werkprestaties te verkrijgen.
Ik denk dat het vrij hardnekkig bij je aanwezig is gezien dat het al een aantal jaar speelt, dat het ook iets ingewikkelder is en je ws hulp van een therapeut kan gebruiken.
Ik begrijp goed dat je er iets mee wilt doen meid want dit maakt ook gek. Ik stuur even een link door met wat uitleg over sabotage en dat de oorsprong vaak teruggaat naar familiebanden en opstellingen vanuit het gezin. Dus het gezin waar jij in opgroeide.
Er zijn therapeuten die zich hierin specialiseren. Veel succes
https://www.nieuwetijdskind.com/van-fam ... fsabotage/
vrijdag 20 oktober 2017 10:28
Best wel herkenbaar dit verhaal. Ik heb ook van die periodes.
Mij helpt het om in kleine stapjes te werken thuis. Dus maak een lijst wat er moet gebeuren of wat je wilt doen thuis en in je vrije tijd.
Doe elke dag 1 van die dingen, hoe klein ze ook zijn. Vergeet de leuke dingen niet, daar krijg ik weer meer energie van.
Mij helpt het om in kleine stapjes te werken thuis. Dus maak een lijst wat er moet gebeuren of wat je wilt doen thuis en in je vrije tijd.
Doe elke dag 1 van die dingen, hoe klein ze ook zijn. Vergeet de leuke dingen niet, daar krijg ik weer meer energie van.
zaterdag 21 oktober 2017 18:58
Ik herken het wel. Op mijn werk lukt alles ook beter. Waarom? Ik denk omdat het daar moet en er externe druk is.
En ook: omdat het me meer motiveert. En dan bedoel ik intrinsieke motivatie.
Vind je je huishouden echt belangrijk? i' bedoel dan echt vanuit je buikgevoel? motiveert het je?
Bij mij helaas vaak niet. En Jr aanzetten tot iets waarvoor je niet gemotiveerd bent is moeilijk.
Bij mij is het ook zo dat ik op het werk veel meer gevoel heb dat ik het aan kan. Dan thuis waar alles ongestructureerd is.
Denk daar eens over na?wat maakt voor jou het verschil?
En ook: omdat het me meer motiveert. En dan bedoel ik intrinsieke motivatie.
Vind je je huishouden echt belangrijk? i' bedoel dan echt vanuit je buikgevoel? motiveert het je?
Bij mij helaas vaak niet. En Jr aanzetten tot iets waarvoor je niet gemotiveerd bent is moeilijk.
Bij mij is het ook zo dat ik op het werk veel meer gevoel heb dat ik het aan kan. Dan thuis waar alles ongestructureerd is.
Denk daar eens over na?wat maakt voor jou het verschil?
"I'm Not crazy. My reality is just different from yours" ( - Cheshire Cat)
zondag 22 oktober 2017 17:34
Nou, als je al jaren op je werk meer dan 100% geeft, maar thuis alleen op de bank hangt; geen hobby's, interesses of huishouden.. Dan snap ik je man wel.
Ik zou me als partner niet echt gewaardeerd voelen op deze manier.
Als je in een relatie wilt zijn, moet je ook tijd en energie reserveren voor je partner, vind ik.
Ik zou me als partner niet echt gewaardeerd voelen op deze manier.
Als je in een relatie wilt zijn, moet je ook tijd en energie reserveren voor je partner, vind ik.
donderdag 2 november 2017 19:59
Hi,Verbinder schreef: ↑20-10-2017 08:14Hoi!
De lat is compleet uit balans.
Inderdaad wat Dolfine ook zegt: je zult je houding tav je werk moeten veranderen. Daar gooi je nl bakken energie in.
Ook hoe je kijkt naar je werk. Kennelijk geef je heel veel weg daarin. Kun je voor jezelf beantwoorden waarom?
Waarom voel je dat je zo overmatig moet en wil voldoen. Gaat het je om zelf-erkenning? Wil je respect?
En je omgeving thuis behandel je vrij respectloos.
Daar zit het euvel denk ik.
Je bent naar iets aan het zoeken. Iets wat diep zit en waar je honger naar hebt. Iets wat je wil verkrijgen en je denkt dat in je werkprestaties te verkrijgen.
Ik denk dat het vrij hardnekkig bij je aanwezig is gezien dat het al een aantal jaar speelt, dat het ook iets ingewikkelder is en je ws hulp van een therapeut kan gebruiken.
Ik begrijp goed dat je er iets mee wilt doen meid want dit maakt ook gek. Ik stuur even een link door met wat uitleg over sabotage en dat de oorsprong vaak teruggaat naar familiebanden en opstellingen vanuit het gezin. Dus het gezin waar jij in opgroeide.
Er zijn therapeuten die zich hierin specialiseren. Veel succes
https://www.nieuwetijdskind.com/van-fam ... fsabotage/
Tja, daar kan je wel eens een goed punt hebben. Ik was vandaag bij een psycholoog die hetzelfde aankaartte. 3 weken voor mijn 4e verjaardag heb ik mijn vader verloren. Daarna is mijn moeder "geestelijk afgestorven" en emotioneel bevroren. Mijn zus die 9 jaar ouder is dan ik kreeg zo op jonge leeftijd de ouder rol en ik probeerde het iedereen naar de zin te maken in de hoop aandacht te krijgen. Thuis lukte dit niet, dus was ik vaak bij de buren en in het ziekenhuis (na overlijden van vader kreeg ik Jeugdastma met ernstige aanvallen waardoor ik veel in het ziekenhuis was) De buren en de zusters waren erg aardig en hadden aandacht voor mij.
Ik voel mezelf nog steeds meer thuis in een ziekenhuis dan bij mijn moeder thuis, wat eigenlijk onnatuurlijk is.
Als ik werk probeer ik waarschijnlijk ook steeds positieve aandacht te krijgen, zodat ik het gevoel krijg dat ik er mag zijn omdat ze me nodig hebben. Wat thuis een stuk moeilijker is als ik thuis ben.
Bedankt voor de link.
donderdag 2 november 2017 20:05
Mij motiveert het huishouden zeker niet. Ik kan gewoon niet poetsen en heb het gevoel het vuil gewoon te verschuiven i.p.v. echt schoonmaken. Het is frustrerend om iets te doen waarvan je weet dat je het keer op keer op nieuw moet doen omdat het stof steeds weer terug komtminionette schreef: ↑21-10-2017 18:58Ik herken het wel. Op mijn werk lukt alles ook beter. Waarom? Ik denk omdat het daar moet en er externe druk is.
En ook: omdat het me meer motiveert. En dan bedoel ik intrinsieke motivatie.
Vind je je huishouden echt belangrijk? i' bedoel dan echt vanuit je buikgevoel? motiveert het je?
Bij mij helaas vaak niet. En Jr aanzetten tot iets waarvoor je niet gemotiveerd bent is moeilijk.
Bij mij is het ook zo dat ik op het werk veel meer gevoel heb dat ik het aan kan. Dan thuis waar alles ongestructureerd is.
Denk daar eens over na?wat maakt voor jou het verschil?
) Op werk is er inderdaad altijd een structuur en is er altijd meer of minder een chef die aangeeft wat er gedaan moet worden. Dat is natuurlijk een stuk makkelijker dan als je zelf moet bedenken wat er gedaan moet worden.
donderdag 2 november 2017 20:08
Dat zou natuurlijk geweldig zijn. Maar helaas kan ik door chronische ziekte niet meer dan 3 halve dag werken en ook niet meer in een baan die genoeg verdient om een huishoudster van te betalen:-(
donderdag 2 november 2017 20:27
Ik heb een soort lijstje in mijn hoofd en dat moet op bepaalde dagen af, minimaal. Op goede dagen doe ik veel meer.
Beetje gebaseerd op een lijst die ik ooit op internet had gevonden met week, maand, kwartaal klussen etc.
Mijn man is er blij mee.
In de herfst merk ik dat ik meer lusteloos ben.
Werk is veel gevarieerder dus vind ik niet te vergelijken met dat stomme geestdodende huishouden.
Ik besteed max de helft van mijn uren op vrije dagen aan huishouden, doe s avonds niks en in het weekend alleen wat wassen en bijhouden (heel vaak afwasmachine zodat je maandagochtend weer bij bent. Alleen bij erge troep stofzuigen etc).
Jammer dat je je niet aan je hobbies kunt wijden. Besteed je veel tijd online? Bij mij helpt een tijdje geen tv en geen computer s avonds wel. En dan een wandeling.
Is even heel saai maar geeft rust.
Beetje gebaseerd op een lijst die ik ooit op internet had gevonden met week, maand, kwartaal klussen etc.
Mijn man is er blij mee.
In de herfst merk ik dat ik meer lusteloos ben.
Werk is veel gevarieerder dus vind ik niet te vergelijken met dat stomme geestdodende huishouden.
Ik besteed max de helft van mijn uren op vrije dagen aan huishouden, doe s avonds niks en in het weekend alleen wat wassen en bijhouden (heel vaak afwasmachine zodat je maandagochtend weer bij bent. Alleen bij erge troep stofzuigen etc).
Jammer dat je je niet aan je hobbies kunt wijden. Besteed je veel tijd online? Bij mij helpt een tijdje geen tv en geen computer s avonds wel. En dan een wandeling.
Is even heel saai maar geeft rust.
donderdag 2 november 2017 20:59
Hopelijk slaag je er door dit inzicht in iets te veranderen.pfluekendehollaender schreef: ↑02-11-2017 19:59Hi,
Tja, daar kan je wel eens een goed punt hebben. Ik was vandaag bij een psycholoog die hetzelfde aankaartte. 3 weken voor mijn 4e verjaardag heb ik mijn vader verloren. Daarna is mijn moeder "geestelijk afgestorven" en emotioneel bevroren. Mijn zus die 9 jaar ouder is dan ik kreeg zo op jonge leeftijd de ouder rol en ik probeerde het iedereen naar de zin te maken in de hoop aandacht te krijgen. Thuis lukte dit niet, dus was ik vaak bij de buren en in het ziekenhuis (na overlijden van vader kreeg ik Jeugdastma met ernstige aanvallen waardoor ik veel in het ziekenhuis was) De buren en de zusters waren erg aardig en hadden aandacht voor mij.
Ik voel mezelf nog steeds meer thuis in een ziekenhuis dan bij mijn moeder thuis, wat eigenlijk onnatuurlijk is.
Als ik werk probeer ik waarschijnlijk ook steeds positieve aandacht te krijgen, zodat ik het gevoel krijg dat ik er mag zijn omdat ze me nodig hebben. Wat thuis een stuk moeilijker is als ik thuis ben.
Bedankt voor de link.
zaterdag 4 november 2017 08:31
Ik herken het ook..Ik vind het huishouden ook uitermate saai! Alhoewel..stofzuigen doe ik wel zeer regelmatig..met 3 katten en kruimelende kinderen is dat ook wel echt nodig! Stofzuigen vind ik ook relatief minder vervelend.
Soms als het echt de spuigaten uitloopt qua rotzooi ben ik er klaar mee en ga ik wel hard ad slag! En als er visite komt....van onverwachte visite hou ik absoluut niet!!
Soms als het echt de spuigaten uitloopt qua rotzooi ben ik er klaar mee en ga ik wel hard ad slag! En als er visite komt....van onverwachte visite hou ik absoluut niet!!
