Psyche
alle pijlers
6 maanden na overlijden
zaterdag 21 oktober 2017 11:11
Lieve allemaal,
Ik ben niet persé op zoek naar raad of advies, maar meer een luisterend oor. Momenteel zit ik zo in de put, dat ik het nu gewoon echt even kwijt moet, want de tranen lopen alweer over mijn wangen.
6 maanden geleden is mijn mooie lieve dierbare moeder overleden na een zwaar gevecht tegen kanker. Volgens mij heb ik al eens eerder een topic geopend mbt het rouwproces, maar ik voel gewoon dat ik hier nog een topic over wil openen. Middels euthanasie is zij overleden. Toen ze net was overleden was het voor mij vooral een enorme opluchting dat zij niet meer zo verschrikkelijk leed. Alle zorgen mbt haar ziekte waren weggenomen. Daarna kwam het vreselijke gemis...
Vlak na haar overlijden ben ik vooral gaan 'vluchten' in leuk dingen doen en zoveel mogelijk weg te zijn, om maar niet alleen te zijn met mijn gevoel. Het gevoel van de pijn van het gemis en het verdriet dat ik haar nooit meer ging zien en spreken. Daarna stortte ik in, en merkte ik dat ik toch echt bewust moest gaan rouwen. Dit ook op advies van de psycholoog die ik op dat moment bezocht.
Nu 6 maanden later lijkt het enorme gemis groter dan ooit. Mijn moeder was gewoon mijn alles. Mijn beste vriendin, tegen wie ik lekker alles kon vertellen en die mij altijd met raad en daad bij stond. Mijn basis..
Als ik foto's van haar zie doet dat iedere keer zo'n pijn.
Nu zij er niet meer is, heb ik gewoon het gevoel dat ik niemand meer heb. Ik heb geen relatie. Gelukkig wel een paar goede vriendinnen die mij enorm hebben gesteund. Echter hebben zij ook een enorm druk leven met partner, en kan ik hen niet blijven 'lastig vallen' met mijn verdriet. In mijn naaste familie zijn alleen nog mannen aan wie ik weinig heb. Een broer met een eigen leven met vriendin en een vader idem dito. Mijn vader laat hoogstens één keer in de maand iets van zich horen, en dat is nog veel. Verder komt het alleen van mij uit. Ik kan niet echt bij ze aankloppen om stevig uit te janken. Ze lopen het liefst weg voor emoties.
Daarnaast heb ik nog verre tante met wie ik een goede band heb, maar zij heeft zelf ook een enorm druk leven met eigen gezin en gezondheidskwalen. Daarnaast heb ik nauwelijks familie. Met de familie van mijn vaders kant heb ik geen contact (ze hebben ons niet eens gecondoleerd) en mijn moeder heeft een broer van wie ik ook vrijwel niks hoor. Verder heb ik alleen een demente oma.
Ik voel me heel erg alleen. Het huis waarin zij woonde hebben mijn broer en ik moeten verkopen. Dit was zo'n enorm warm nest, en ook mijn ouderlijk huis. Mijn moeder woonde daar met haar vriend (van haar vriend hoor ik ook niks meer, tenzij het van mij uit komt, en hij heeft ook al inmiddels een nieuwe relatie), en het was altijd erg gezellig. Het was zo'n warm thuiskomen.
Anyway, ik ben wel enorm dankbaar voor de manier hoe zij is 'heengegaan' omdat we echt afscheid hebben kunnen nemen en alles gezegd is, maar de pijn wordt hier niet minder om.
Ik weet niet meer wat ik nog moet doen om met mijn verdriet om te gaan. Het gevoel van 'van mij hoeft het eigenlijk niet meer' is zo enorm groot. Zo kan ik niet verder.
Nu is het ook zo dat ik vannacht weer eens mee ben gegaan met 'vrienden' naar een feestje. Onder het mom van 'even mijn verdriet opzij, en gaan dansen' . Ik zet vrienden even tussen aanhalingstekens omdat ik besef dat dit ook niet meer de juiste mensen voor mij zijn. Veel gezuip, geblow, doorgesnoven, soms wat aso, en erg druk en aanwezig. Vroeger kon ik ook erg losbandig zijn, maar nu (ik denk door mijn gemoedstoestand) trek ik deze mensen niet meer.
Ik wil ze eigenlijk opzij zetten omdat ze op dit moment niet bij mij passen en ik er gewoon vol afkeer naar kijk als er weer een lijntje wordt genomen. Nou zou je denken.. waarom zet je ze niet gewoon op zij dan, als deze mensen niet meer bij je passen? Mijn 'probleem' is is dat ik het gevoel krijg dat ik nog minder mensen heb... want ondanks dat ik steeds meer een hekel krijg aan dit gedrag hebben zij mij vóór het overlijden, tijdens de uitvaart en ná het overlijden toch echt wel gesteund en geprobeerd mij er doorheen te slepen. Daarom probeer ik dit maar voor lief te nemen, maar ik trek het gewoon niet meer...
Als ik het zo teruglees is het zo negatief en eigenlijk voel ik mij ook heel erg zielig. Het is zo'n enorme leegte die ik voel. Zo'n enorme eenzaamheid. Nu heb ik na het feestje nog weinig geslapen, dus het slaaptekort versterkt ook alles
Maar normaal gesproken voel ik dit doordeweeks ook.
Hoe in godsnaam verder?!
Ik moest echt even mijn verhaal kwijt..
Ik ben niet persé op zoek naar raad of advies, maar meer een luisterend oor. Momenteel zit ik zo in de put, dat ik het nu gewoon echt even kwijt moet, want de tranen lopen alweer over mijn wangen.
6 maanden geleden is mijn mooie lieve dierbare moeder overleden na een zwaar gevecht tegen kanker. Volgens mij heb ik al eens eerder een topic geopend mbt het rouwproces, maar ik voel gewoon dat ik hier nog een topic over wil openen. Middels euthanasie is zij overleden. Toen ze net was overleden was het voor mij vooral een enorme opluchting dat zij niet meer zo verschrikkelijk leed. Alle zorgen mbt haar ziekte waren weggenomen. Daarna kwam het vreselijke gemis...
Vlak na haar overlijden ben ik vooral gaan 'vluchten' in leuk dingen doen en zoveel mogelijk weg te zijn, om maar niet alleen te zijn met mijn gevoel. Het gevoel van de pijn van het gemis en het verdriet dat ik haar nooit meer ging zien en spreken. Daarna stortte ik in, en merkte ik dat ik toch echt bewust moest gaan rouwen. Dit ook op advies van de psycholoog die ik op dat moment bezocht.
Nu 6 maanden later lijkt het enorme gemis groter dan ooit. Mijn moeder was gewoon mijn alles. Mijn beste vriendin, tegen wie ik lekker alles kon vertellen en die mij altijd met raad en daad bij stond. Mijn basis..
Als ik foto's van haar zie doet dat iedere keer zo'n pijn.
Nu zij er niet meer is, heb ik gewoon het gevoel dat ik niemand meer heb. Ik heb geen relatie. Gelukkig wel een paar goede vriendinnen die mij enorm hebben gesteund. Echter hebben zij ook een enorm druk leven met partner, en kan ik hen niet blijven 'lastig vallen' met mijn verdriet. In mijn naaste familie zijn alleen nog mannen aan wie ik weinig heb. Een broer met een eigen leven met vriendin en een vader idem dito. Mijn vader laat hoogstens één keer in de maand iets van zich horen, en dat is nog veel. Verder komt het alleen van mij uit. Ik kan niet echt bij ze aankloppen om stevig uit te janken. Ze lopen het liefst weg voor emoties.
Daarnaast heb ik nog verre tante met wie ik een goede band heb, maar zij heeft zelf ook een enorm druk leven met eigen gezin en gezondheidskwalen. Daarnaast heb ik nauwelijks familie. Met de familie van mijn vaders kant heb ik geen contact (ze hebben ons niet eens gecondoleerd) en mijn moeder heeft een broer van wie ik ook vrijwel niks hoor. Verder heb ik alleen een demente oma.
Ik voel me heel erg alleen. Het huis waarin zij woonde hebben mijn broer en ik moeten verkopen. Dit was zo'n enorm warm nest, en ook mijn ouderlijk huis. Mijn moeder woonde daar met haar vriend (van haar vriend hoor ik ook niks meer, tenzij het van mij uit komt, en hij heeft ook al inmiddels een nieuwe relatie), en het was altijd erg gezellig. Het was zo'n warm thuiskomen.
Anyway, ik ben wel enorm dankbaar voor de manier hoe zij is 'heengegaan' omdat we echt afscheid hebben kunnen nemen en alles gezegd is, maar de pijn wordt hier niet minder om.
Ik weet niet meer wat ik nog moet doen om met mijn verdriet om te gaan. Het gevoel van 'van mij hoeft het eigenlijk niet meer' is zo enorm groot. Zo kan ik niet verder.
Nu is het ook zo dat ik vannacht weer eens mee ben gegaan met 'vrienden' naar een feestje. Onder het mom van 'even mijn verdriet opzij, en gaan dansen' . Ik zet vrienden even tussen aanhalingstekens omdat ik besef dat dit ook niet meer de juiste mensen voor mij zijn. Veel gezuip, geblow, doorgesnoven, soms wat aso, en erg druk en aanwezig. Vroeger kon ik ook erg losbandig zijn, maar nu (ik denk door mijn gemoedstoestand) trek ik deze mensen niet meer.
Ik wil ze eigenlijk opzij zetten omdat ze op dit moment niet bij mij passen en ik er gewoon vol afkeer naar kijk als er weer een lijntje wordt genomen. Nou zou je denken.. waarom zet je ze niet gewoon op zij dan, als deze mensen niet meer bij je passen? Mijn 'probleem' is is dat ik het gevoel krijg dat ik nog minder mensen heb... want ondanks dat ik steeds meer een hekel krijg aan dit gedrag hebben zij mij vóór het overlijden, tijdens de uitvaart en ná het overlijden toch echt wel gesteund en geprobeerd mij er doorheen te slepen. Daarom probeer ik dit maar voor lief te nemen, maar ik trek het gewoon niet meer...
Als ik het zo teruglees is het zo negatief en eigenlijk voel ik mij ook heel erg zielig. Het is zo'n enorme leegte die ik voel. Zo'n enorme eenzaamheid. Nu heb ik na het feestje nog weinig geslapen, dus het slaaptekort versterkt ook alles
Maar normaal gesproken voel ik dit doordeweeks ook.Hoe in godsnaam verder?!
Ik moest echt even mijn verhaal kwijt..
Yolo!
zaterdag 21 oktober 2017 11:20
Naar de huisarts ben ik 2 keer geweest. De eerste keer voor een psycholoog, maar hier kom ik inmiddels niet meer, omdat ik daar gevoelsmatig niet zoveel aan had, en ik het gewoon zelf moet doen. En de 2e keer voor slaap medicatie ivm slecht slapen.patchouli_ schreef: ↑21-10-2017 11:18Wat rot
Is naar de huisarts gaan en eens praten over deze gevoelens een optie? Wellicht is een een rouwgroep bij jou in de buurt waar je je aan kan sluiten en je verhaal kwijt kan.
Yolo!
zaterdag 21 oktober 2017 11:24
Dankjewel, dat is ook zo. Het is ook te kort. Alleen ik merk ook dat de mensen om mij heen zich minder nog om mij 'bekommeren' omdat we ál 6 maanden verder zijn.....Nicotientje schreef: ↑21-10-2017 11:22Je bent nog naar zes maanden verder.
Geef het tijd. Zes maanden is echt nog te kort.
Yolo!
zaterdag 21 oktober 2017 11:33
Mensen zijn niet bewust dat het nog maar zo kort geleden is. Op zich wel raar omdat iedereen een dierbare heeft verloren, misschien dan sommige het verlies sneller een plekje kunnen geven. Neem vooral je tijd. Heb er zelf ook jaren over gedaan om het een plekje te geven (moeder onverwachts overleden) en nu soms nog denk ik *** mis haar. Sommige mensen blijf je missen en huilen boos zijn enz mag allemaal. Ik hoop dat je iemand treft waarmee je goed kan praten desnoods iemand van buitenaf.
Sterkte.
Sterkte.
zaterdag 21 oktober 2017 11:47
Wat moeilijk. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt met mijn vader, 8 maanden geleden nu. Volgende week zou hij jarig zijn geweest. Het gemis is ook echt nog niet minder geworden, het voelt als een enorm gevoel van heimwee naar toen alles nog goed was.
Gelukkig heb ik wel een vangnet qua familie.
En inderdaad, voor de rest van de wereld gaat alles gewoon door, wat ook prima is. Sommige mensen vinden het moeilijk om erover te beginnen. Als ze dat al doen, vragen ze hoe het met mijn moeder gaat, niet hoe het met mij gaat. Maar ze bedoelen het goed, en het is voor mij oké zo. Anderen kunnen het gat toch niet vullen.
Het is moeilijk. Maar je moet door. Voor jezelf. Gun jezelf de tijd en laat de gevoelens toe. Je màg verdrietig zijn. Het wordt echt beter. Goed van je dat je hier komt voor een hart onder de riem.
Veel sterkte, je kunt het.
Gelukkig heb ik wel een vangnet qua familie.
En inderdaad, voor de rest van de wereld gaat alles gewoon door, wat ook prima is. Sommige mensen vinden het moeilijk om erover te beginnen. Als ze dat al doen, vragen ze hoe het met mijn moeder gaat, niet hoe het met mij gaat. Maar ze bedoelen het goed, en het is voor mij oké zo. Anderen kunnen het gat toch niet vullen.
Het is moeilijk. Maar je moet door. Voor jezelf. Gun jezelf de tijd en laat de gevoelens toe. Je màg verdrietig zijn. Het wordt echt beter. Goed van je dat je hier komt voor een hart onder de riem.
Veel sterkte, je kunt het.
zaterdag 21 oktober 2017 12:16
Wees niet zo hard voor jezelf en gun jezelf een rouwproces. Je mag verdrietig zijn, je zou het bijna menselijk kunnen noemen
Ik denk dat je er goed aan doet om je vrienden gewoon je vrienden te laten. En verwacht niet dat ze na een half jaar nog steeds bezig zijn met het verlies van jouw moeder en wat dat met jou doet. Zo werkt dat vaak gewoon niet.
Echt TO, geef het tijd.
Ik denk dat je er goed aan doet om je vrienden gewoon je vrienden te laten. En verwacht niet dat ze na een half jaar nog steeds bezig zijn met het verlies van jouw moeder en wat dat met jou doet. Zo werkt dat vaak gewoon niet.
Echt TO, geef het tijd.
zaterdag 21 oktober 2017 12:56
6 maanden is nog zo vers, mijn moeder is verleden jaar september overleden en nog steeds overvalt mij het verdriet op de raarste momenten.Chocoladefan schreef: ↑21-10-2017 11:24Dankjewel, dat is ook zo. Het is ook te kort. Alleen ik merk ook dat de mensen om mij heen zich minder nog om mij 'bekommeren' omdat we ál 6 maanden verder zijn.....
De mensen om jij heen gaan verder en jij zit er nog midden in, ik begrijp echt hoe jij je voelt, maar geef je verdriet een kans, doorleef het en stop het vooral niet weg.
Sterkte!
zaterdag 21 oktober 2017 13:42
zaterdag 21 oktober 2017 13:44
Ik ben mijn moeder op mijn 23ste kwijtgeraakt (bijna 20 jaar geleden). Ik weet wat voor rouw dat met zich meebrengt.
Toch valt me iets anders in je OP op. Je hebt het over mensen die er niet voor je (kunnen) zijn van wie je dat wel graag zou willen. Maar ook over mensen die er voor je zijn geweest in het hele proces, maar waar bepaalde dingen van hun gedrag je (begrijpelijk) niet aanstaat.
Voordat je die laatste mensen, die ik benoem, afstoot. Zou ik toch nogeens nadenken of je die vriendschappen niet anders in kan vullen. Zij waren er voor je, dus gaven ze om je en aangezien je het hebt over vrienden, is dat ook wederzijds (geweest?).
Dat lijkt mij juist nu heel waardevol!
Toch valt me iets anders in je OP op. Je hebt het over mensen die er niet voor je (kunnen) zijn van wie je dat wel graag zou willen. Maar ook over mensen die er voor je zijn geweest in het hele proces, maar waar bepaalde dingen van hun gedrag je (begrijpelijk) niet aanstaat.
Voordat je die laatste mensen, die ik benoem, afstoot. Zou ik toch nogeens nadenken of je die vriendschappen niet anders in kan vullen. Zij waren er voor je, dus gaven ze om je en aangezien je het hebt over vrienden, is dat ook wederzijds (geweest?).
Dat lijkt mij juist nu heel waardevol!
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor! 
zaterdag 21 oktober 2017 13:51
Mijn moeder is bijna 20 jaar geleden overleden en nog word ik soms overvallen door het verdriet, zoals door dit topic bijvoorbeeld. Ik denk dat rouw altijd een onderdeel van je leven blijft. Ik denk dat rouw nooit meer weggaat, het evolueert, waardoor de scherpe randjes er af gaan.Sjaantje37 schreef: ↑21-10-2017 12:566 maanden is nog zo vers, mijn moeder is verleden jaar september overleden en nog steeds overvalt mij het verdriet op de raarste momenten.
Ik zeg dit overigens niet om negatief te zijn. Integendeel. Ik heb een periode gehad waar ik dacht dat het nu toch wel eens over mag zijn met het verdriet. Toen werd jaren later mijn zoon geboren, zonder dat ik dit met mijn moeder kon delen en besefte dat rouwen een onderdeel van mijn leven blijft en dat het ook mooie kanten heeft. Rouwen mag altijd, dat hoef je niet weg te stoppen. Niet na 6 maanden, een jaar of 20 jaar.
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor!
zaterdag 21 oktober 2017 19:27
Lieve schat Chocoladefan ,
mijn vader is 5 jaar geleden ovrleden ik ben op het moment 25 mijn vader was ook mijn alles, ik vind het super goed dat je in ziet dat de vrienden waar je nu mee omgaat niet de juiste zijn ..
ik ben toender tijd wel gevlucht in feest drank en drugs wat het uiteindelijk alleen maar t rouwen opschuift, gun jezelf je verdriet..
ik heb van de week maatschappelijkwerk gecontact voor individuele rouwverwerking ''gratis''
omdat ik zelf merk dat het zon intens verdriet is geweest dat ik nu in paniek raak soms van de heftige emoties die je kan hebben als mens.
de leegte die je voelt is heel herkenbaar , vrienden begrijpen je niet echt en ik hoef bij mijn familie ook niet aan te komen mijn moeder had na een jaar al een nieuwe vriend en dat klikt helemaal niet .. zoek dus een vertrouwingspersoon of hier op het forum lotgenoten
je mag mij altijd een bericht sturen als je even je pijn kwijt wilt want ik begrijp precies hoe jij je voelt !
misschien heb je hier wat aan, verder vooral dingen doen die jij leuk vind en draag haar bij je <3
mijn vader is 5 jaar geleden ovrleden ik ben op het moment 25 mijn vader was ook mijn alles, ik vind het super goed dat je in ziet dat de vrienden waar je nu mee omgaat niet de juiste zijn ..
ik ben toender tijd wel gevlucht in feest drank en drugs wat het uiteindelijk alleen maar t rouwen opschuift, gun jezelf je verdriet..
ik heb van de week maatschappelijkwerk gecontact voor individuele rouwverwerking ''gratis''
omdat ik zelf merk dat het zon intens verdriet is geweest dat ik nu in paniek raak soms van de heftige emoties die je kan hebben als mens.
de leegte die je voelt is heel herkenbaar , vrienden begrijpen je niet echt en ik hoef bij mijn familie ook niet aan te komen mijn moeder had na een jaar al een nieuwe vriend en dat klikt helemaal niet .. zoek dus een vertrouwingspersoon of hier op het forum lotgenoten
je mag mij altijd een bericht sturen als je even je pijn kwijt wilt want ik begrijp precies hoe jij je voelt !
misschien heb je hier wat aan, verder vooral dingen doen die jij leuk vind en draag haar bij je <3
