Ongezonde relatie binnen familie

21-10-2017 18:08 15 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het heel moeilijk om dit bericht te schrijven, maar ik merk wel dat ik behoefte eraan heb om van mij af te schrijven.
In mijn jeugd is er veel gebeurd en nog steeds is lang niet alles op z'n pootjes. Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd en heb 2 prachtige kinderen. Maar, zoals gezegd nog niet alles is op z'n pootjes....

Ik ben opgegroeid in een gezin met een broer en een zus, vader en een moeder. Er was een traditionele rolverdeling. Vader werkte hard, moeder zorgde voor ons. Dit heeft ze liefdevol gedaan. Helaas heeft mijn moeder smetvrees gekregen waardoor de eerste stappen in een minder zorgeloze jeugd werden ontwikkeld. Ze had liever niet dat vriendjes kwamen spelen en ze vond veel dingen 'vies'. Ook was ze erg beschermend. Toch was ik gelukkig en had ik vriendinnen. Mijn zus en broer hadden het hier wel lastiger mee. Naarmate ik ouder werd deed ik wat ik leuk vond zoals: winkelen uitgaan etc. Mijn moeder vond dit lastig, maar heeft het niet verboden. Mijn broer en zus hadden er geen behoefte aan.
Behalve smetvrees kon mijn vader losse handjes hebben (richting ons en mijn moeder). Hierdoor werd mijn moeder steeds angstiger. Wellicht overbodig om te melden, maar mijn ouders zijn nog samen maar hebben geen liefdevolle relatie.
Op een gegeven moment werden we ouder en ging ik studeren. Daarna ben ik op mijzelf gaan wonen (dit vond mijn moeder heel lastig!). Leuke man leren kennen, so far so good. Bij mijn zus is het ook allemaal goed gekomen. Maar mijn broer....daar lukte het niet bij. Studies lukten niet. Terwijl hij ontzettend slim is. Depressies volgden. Hij had geen sociale contacten meer en kwam steeds meer thuis te zitten. Op een gegeven moment heeft hij het studeren opgegeven en is hij gaan werken. Hij hobbelde van baan naar baan, kon niks lang volhouden. Hij kwam thuis bij mijn ouders te zitten. Mijn moeder wende aan de gezelligheid van mijn broer en begon hem te claimen. Vooral omdat de relatie tussen mijn ouders weinig liefdevol is, vond ze in hem een nieuw 'maatje'. Inmiddels is de situatie dusdanig dat mijn broer eind 30 is en nog thuis woont. Mijn moeder wordt woedend als ik de optie opper wanneer hij op zichzelf gaan wonen. Ze kan en wil niet zonder hem. Hij heeft geen sociale contacten. Gelukkig heeft hij wel een baan (thuiswerk), en daar verdient hij ok mee.
Mijn moeder claimt hem volledig. Zelfs als ik een telefoongesprek met hem voer, wil zij de exacte inhoud weten. Samen een dagje op pad met mij en mijn kinderen? Dat heeft ze liever ook niet. Ze wil overal bij zijn.

Ondertussen weet ik het niet meer. Erover praten heeft geen zin met haar, want dan wordt ze boos. Met mijn broer praat ik er wel eens over, maar die lijkt de situatie te hebben geaccepteerd, maar voelt zich soms erg depressief. Thans ik kan hem niet heel gelukkig noemen. Ik wil gelukkig zijn, maar ik trek mij situatie ontzettend aan. Een broer van eind 30 die volledig wordt gedomineerd door mijn moeder en nul sociaal leven heeft. Hoe gaat dit verder? Ik weet het oprecht niet. Er is nooit hulp geweest van buitenaf en dat zal er ook niet komen. Daar staan ze absoluut niet voor open. Maar hoe leer ik hier mee omgaan? Mijn moeder is tegen mij en mijn kinderen een ontzettend lieve vrouw. Ze overlaadt ze met liefde. Dat doet ze dus op een zeer ongezonde manier ook met mijn broer...
Kent iemand een soortgelijke situatie?
Ik ben bang dat dit pas stopt als mijn moeder overlijdt....
Hoe graag je dat ook zou willen jij kunt dit niet oplossen.
Dit stopt pas als je broer actie onderneemt.Die kans is erg klein dus dan stopt het inderdaad pas bij het overlijden van je moeder,
Neemt niet weg dat het een zeer ongezonde situatie is voor alle betrokkenen maar vooral voor je broer.
Misschien een idee om het een keer met je huisarts te bespreken?
Wat vind je zus eigenlijk van de hele situatie?
Ik lees nergens dat je broer er erg onder lijdt.

Wel dat jij er erg onder lijdt.
Accepteer dat je broer eind 30 is en zijn eigen boontjes dopt. Hij heeft zijn zus niet nodig om hem te vertellen wat hij moet doen en hoe hij moet leven, want dat doet je moeder al.
Ik denk dat jij de enige bent die het als een probleem ziet. Zolang je broer en ouders tevreden zijn kun je er weinig aan doen.

Ik vind een thuiswonende man van 30 ook niet gezond, maar er zijn er genoeg.
Alle reacties Link kopieren
Ik snap niet zo goed waar jij je mee bemoeit.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
Alle reacties Link kopieren
Damselindistress schreef:
21-10-2017 18:33
Ik denk dat jij de enige bent die het als een probleem ziet. Zolang je broer en ouders tevreden zijn kun je er weinig aan doen.

Ik vind een thuiswonende man van 30 ook niet gezond, maar er zijn er genoeg.
Eind 30 schrijft ze, bijna 40 dus. Ik denk dat broer niet gelukkig is, maar niet weet hoe het anders moet. Maar inderdaad, ik denk dat je niet veel kan. Misschien nog even aanhalen hoe hij zijn leven ziet als jullie moeder op termijn komt te overlijden. Bespreek of maatschappelijk werk een optie is. Dit als eerste stap.
anoniem_169486 wijzigde dit bericht op 21-10-2017 18:39
0.58% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Verkeerde knop
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de reacties tot nu toe.
Het erge is...mijn broer lijdt er dus wel (stil) onder. Ik merk aan hem dat hij ook geen uitweg ziet. Hij verdient niet voldoende om op zichzelf te wonen. Mijn moeder claimt hem dusdanig dat hij zich onder druk voelt staan en dus maar thuis blijft wonen.
En idd, waar maak ik me druk om? Maar hij is eind 30, en als mijn moeder nog 20/30 jaar leeft is hij ook te oud om nog een gezin etc te stichten.
Uiteraard hoop ik dat mijn moeder nog veel langer leeft, maar dan wel op een gezonde manier om leert gaan met mn broer!
Wil hij wel uit huis?
Wil hij wel kinderen?
Wil hij wel een partner?

Allemaal zaken die jij nu voor hem invult misschien.

Iedereen kan zich inschrijven bij de woningbouwvereniging. En kunnen een aanvullende uitkering bij de gemeente aanvragen als hij niet voldoende inkomen heeft. Of hij zoekt verder naar werk waar hij wel voldoende mee kan verdienen.

Maar alles staat of valt met of hij voldoende is gemotiveerd om aan zijn eigen leven te willen werken.

Meer dan adviseren kun je niet doen. Als je zijn leven overneemt, heeft hij twee vrouwen die over zijn hoofd heen gaan bepalen wat goed is voor hem.
Dit is hetzelfde topic van jou van zaterdag. Waarom plaats je het opnieuw?
Als hij t prima vindt....
Alle reacties Link kopieren
Dit ligt buiten jouw invloedssfeer. Ik snap dat het voor jou niet om áán te zien is, deze claim van moeder naar volwassen zoon. Maar je kan hier niets aan doen vrees ik.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
Alle reacties Link kopieren
Als je broer wil, mee naar maatschappelijk werk. Voor de rest kun je weinig doen
Alle reacties Link kopieren
Ik denk toch dat je broer dit zelf moet inzien en er zelf een probleem mee moet hebben. Lijkt nu een beetje alsof hij twee moeders heeft die hem betuttelen, jij dan op een andere manier, maar ergens behandel je hem ook alsof hij niet bij zijn volle verstand is en gered moet worden van je moeder. Het is zijn leven.
Alle reacties Link kopieren
Zeer moeilijke situatie. Probeer met jouw broer erover te praten en hem opties aan te dragen (alleen wonen kan altijd desnoods op een kamer), maar de vraag is of hij dan wel open is naar jou toe. Als je het met jouw moeder bespreekt hoe reageert ze dan of heb je het nog niet met haar besproken (bijvoorbeeld beetje gekscherend zeggen van zo: zo hij blijft ook lang thuis wonen he en dan kijken hoe ze reageert). Verder kun je er helaas niet gek veel aan doen. Het is zijn leven en jij kan hem niet gelukkig maken dat kan hij alleen maar zelf. Maar snap heel goed dat het moeilijk is om het aan te zien. Sterkte!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven