Zal ik mijn oma nog een kans geven?

Hallo allemaal,

Omdat ik het over dit pijnlijke onderwerp gehad heb op mijn werk en er gevoelsmatig maar niet uit komt, vraag ik hier graag even om meningen/advies. Dit word een lang verhaal maar ik ga proberen het zo kort mogelijk te houden.

Op mijn zeventiende ben ik door mijn vaders kant van de familie 'verstoten.' Mijn vader was het oudste kind thuis en heeft twee jongere zussen. Beide ouders leven nog. Hijzelf overleed toen hij 31 was, aan een hartaanval. Mijn moeder moest ons dus al heel jong alleen opvoeden. Haar eigen vader overleed ook jong. Mijn moeder heeft altijd al moeite gehad met mijn vader zijn ouders. Eigenlijk met heel de familie, ze zijn ook best een beetje apart.
Toen wij tieners waren koos mijn moeder ervoor om het contact met haar schoonfamilie te verbreken.
Dat begrepen wij best en de familie had er ook geen moeite mee, die vonden dat opgeruimd netje stond. In hun ogen was mijn moeder nooit wat waard. Wij ( mijn jongere broertje en ik ) zaten daar als kinderen altijd een beetje tussenin. Toen ze uit elkaar gingen hoorden we van mijn opa en oma nog wel eens geklaag over mijn moeder, dat vond vooral ik erg moeilijk. Ik hou van mijn moeder en ondanks haar imperfecties was ze niet half zo slecht als mijn opa en oma vonden.

Maar wij moesten dus overal heen gebracht worden en mijn moeder ging dan weer naar huis om ons s'avonds weer op te halen. Op zich niet zo erg. Mijn tantes hebben allebei twee zoons, waarvan we met de zoons van mijn vader's oudste zus opgegroeid zijn. Die neefjes heb ik beiden in mijn armen gehouden als meisje en ik hield oprecht heel veel van ze.

Toen mijn jongste neefje ( van oudste tante ) vijf was en ik zestien zei hij in het zwembad tegen mij dat mama tegen oma had gezegd dat ik en sloerie was. Terwijl ik op dat moment nog nooit een vriendje had gehad. Toen ik vroeg waarom ze dat zeiden, zei de oudste omdat oma gezegd had dat mijn moeder dat ook was en ik dat dus ook zou worden. Iets met een appel en bomen. Als kind werd ik altijd al een beetje als zwart schaap behandelt door mijn opa en oma.
Mijn broertje werd op handen gedragen en werd intensief naar geluisterd maar voor mij en mijn verhalen was nooit tijd. Dat kwam omdat mijn broertje op mijn vader lijkt qua uiterlijk en ik op mijn moeder. Ik viel dus al meteen buiten de boot.

Toen ik een krantenwijk had bracht ik een jaar lang de krant bij mijn opa en oma. Met kerst ging ik met kaartjes de deuren rond om wat geld op te halen en van hun buren kreeg ik vijf gulden. Helemaal trots aan mijn opa laten zien die me vervolgens doodleuk een stapeltje dubbeltjes gaf. Een hele gulden kreeg ik van mijn opa.
Als mijn broertje daar had gezeten had hij tien gulden gehad. We kregen ook nooit hetzelfde aantal cadeautjes. Hij werd duidelijk voorgetrokken. Dat is verder prima, hij is ook heel lief maar het deed natuurlijk toch wel zeer. Ondanks dat ik deed alsof het niks was.

Toen ik zeventien was gingen mijn moeder en mijn oma ( haar moeder dus ) samen op vakantie naar Spanje. Mijn broertje en ik waren alleen thuis. Mijn tante belde ( de oudste ), ik nam op. Een gesprek over koetjes en kalfjes, maar ze vroeg naar mijn broertje. Dus ik gaf hem, maar wij hadden op dat moment twee telefoons in huis en broer en ik waren gewend om elkaars gesprekken stiekem af te luisteren. Dat was een spelletje wat we deden. Erg kinderachtig ja, maar goed. Dus ik pakte de hoorn en hoorde dat mijn tante hem vroeg om op mijn neefjes te passen dat weekend.
Terwijl ik altijd had gezegd dat ik dat zo graag zou doen en hij nul interesse had in oppassen. Wederom werd ik dus weer eens overgeslagen zonder enige goede reden. Ik was zelfs al oppas geweest in die tijd.

Ik was zo teleurgesteld dat mij niks werd gevraagd. Ik wilde mijn moeder en oma spreken om mijn hart te luchten.
Maar die waren er niet en onze huis computer had technische problemen, dus ik ging naar mijn opa en oma om een mailtje naar ze te sturen. Ik luchtte mijn hart in die mail, zei dat ik zo baalde dat mijn rotfamilie dit gedaan had. Dat ik niet begreep waarom ze me altijd oversloegen.

En ja je snapt het al, mijn opa heeft die mail dus dagen later uit zijn prullenbak gevist en gelezen. Twee dagen later kwam ik ze tegen op straat toen ik onderweg naar mijn werk was.
Nietsvermoedend begroette ik ze, maar mijn opa ging even los tegen me midden op straat. Die begon als een gek te schelden, riep de meest verschrikkelijke dingen naar me en zei dat ik nooit meer aan hoefde te bellen bij hun of bij de rest van mijn familie. Ik was in een klap alles kwijt en stond aan de grond genageld. Erover praten was niet mogelijk. Een foutje en ik had alles verpest. Het was allemaal mijn schuld en ik was laag bij de grond en nog meer afschuwelijke dingen.

Wie doet dat nou? Zijn enige kleindochter zo midden op straat met de grond gelijk maken? Ja ik had een fout gemaakt maar die mail was prive, en ik was een tiener! Weet hij wel hoe vaak ik mijn moeders hart brak in die tijd? Of dat van mijn andere oma. Die schopten me er toch ook niet zomaar uit. Een kind doet nou eenmaal stomme dingen. Ja ik had die mail niet moeten sturen, maar de reden ervoor stond er ook in, hij had dat toch ook kunnen begrijpen.

Anyway, ik was dus in een klap mijn familie kwijt. Er was geen discussie mogelijk. Mijn opa is een echte patriarch en iedereen doet wat hij zegt. Mijn tantes waren altijd al bang voor hem en mijn oma duidelijk ook. Ik was compleet over de rooie en heb de hele dag op werk zitten huilen. Mijn oma ( van moeders kant ) ging de volgende dag even verhaal halen om te vragen wat die mensen in godsnaam bezielt had maar mijn opa sloeg de deur in haar gezicht dicht. Met jou heb ik niks meer te maken, zei hij. Mijn oma heeft ze nooit vergeven voor wat ze gedaan hebben. En ik ook niet.

Ik stuurde mijn oudste tante een lange brief, haar smekend om te overwegen weer contact met me te herstellen omdat ik mijn neefjes niet kwijt wilde, maar ook daar kwam geen gehoor op. Nu zijn mijn neefjes al volwassen en heb ik ze al dertien jaar niet gezien. Mijn broertje komt er trouwens nog wel gewoon, die kwam laatst heel tactvol thuis met een mooie foto van 'alle' kleinkinderen erop. Had hij van oma gehad. Alle vijf de jongens min het oudste meisje dus. Dat deed zoveel pijn.

Na vijf jaar ben ik bij ze aan gaan bellen, hopend op nog een kans om mijn familie terug te krijgen. Mijn opa deed open. Wat ik wilde. Ik vroeg of we er misschien over konden praten, maar hij zei dat ik het zelf had verpest en dat ik geen kans had. Mijn opa is een keiharde, altijd al geweest. Helaas heb ik dat rancuneuze denk ik van hem, want ik ben zelf ook niet goed in vergeven.
Maar goed, dus ik in janken uitgebarsten en weggelopen, maar mijn oma volgde me.
Ze had overduidelijk wel spijt van alles wat er is gebeurd en wilde het contact voorzichtig herstellen. Maar ook zij bleef volhouden dat het allemaal aan mij lag. Lang heb ik getwijfeld over of ik wel of geen contact op moest nemen maar besloot het toch niet te doen, was nog te rancuneus over wat er gebeurd was.

Nu kwam ik ze laatst tegen bij de supermarkt, ( we wonen in hetzelfde dorp en zie ze best vaak ) en hij liep me voorbij alsof ik er niet stond maar zij stopte weer. Weifelend. Ze zei dat ze had gehoord van mijn oma's overlijden en dat ze het rot vond voor me.
We praatten wat over van alles en ze zei dat ze het zo erg vond wat er gebeurd was. Mijn opa stond een paar meter verder ongeduldig te wachten.
Ze zei weer dat ze het contact best zou willen herstellen en nu ik wat verder ben in mijn levensfase ( op mezelf woon en alles wat beter op orde heb ) overweeg ik dat te doen. Maar ik blijf zo twijfelen.
Eigenlijk ben ik nog steeds te boos op mijn hele familie om ze weer toe te laten, maar aan de andere kant wil ik het verleden graag laten waar het is. Maar het gevoel van verraad laat me maar niet los.

Elke relatie die ik na hun heb gehad word gedomineerd door angst dat ze bij me weg gaan. Ook vriendschappen. Als mijn familie zelfs niet bij me blijft, waarom zou een vreemde dat dan wel doen? Ik ben ervoor in therapie geweest maar de verlatingsangst blijft groot.

Toch denk ik dat ik mijn oma best eens kan uitnodigen op de koffie om haar goed en rustig uit te leggen wat voor gevoel ze mij gegeven heeft. Haar mijn kant van het verhaal vertellen. Zij mag uiteraard ook die van haar zeggen, maar ze heeft altijd moeite gehad met goed luisteren. Na het overlijden van mijn lievelingsoma ben ik anders naar deze oma gaan kijken.

Ze is de enige oma die ik nog heb en van mijn andere oma heb ik nooit afscheid kunnen nemen. En mijn huidige oma heeft ook hartklachten. Krijg ik geen spijt als ik haar niet nog een kans geef? Wat als het straks te laat is? Ik zou ook zo graag mijn neefjes weer eens zien.

Wat ik precies wil met dit topic weet ik niet, even van me afschrijven denk ik. Horen wat jullie denken.
Als je alles gelezen hebt, respect want het was nogal wat.


Edit, mijn opa is dus zondag overleden. Dit topic is een aantal jaar oud. Ondertussen is er bij mij ASS gediagnoseerd. Dat verklaarde een hoop.

Mag ik vragen waarom niet? Dit is trouwens ook altijd mijn gevoel geweest. Blijf het trouwens vreemd vinden dat mijn hele familie zich laat domineren door mijn opa's wil.

Bedankt voor de snelle reactie. Waarom ik dit zou willen? Tja toen mijn favoriete oma doodging heb ik enorm veel last van schuldgevoel gehad, omdat ik toen naar het buitenland gegaan ben als Au Pair terwijl ik wist dat ze in het ziekenhuis lag. Zij zei dat ik best kon gaan maar diep van binnen wist ik dat het niet goed zou komen, een week later was ze dood. Dat ik niet bij haar was terwijl ze mijn soulmate was in veel opzichten vreet me nog steeds op.

Ja ik ben nooit zo hecht met deze oma geweest en ik weet dat als ik haar wel uitnodig op de koffie dat het misschien tot niks uitloopt. Maar ik wil de grotere persoon zijn hier, de volwassene. Ik hoef ze niet perse terug maar ik wil dat ze begrijpt waar ik doorheen gegaan ben al deze jaren. Hoeveel pijn en therapie ik eraan over gehouden heb.

En nee mijn broertje heeft nooit mijn kant genomen, die houdt zich er wijselijk buiten zoals hij dat altijd deed als mijn moeder en ik ruzie hadden. Op zich snap ik het wel maar dat voelde voor mij echt aan als een nieuwe level van verraad. Ik zou als het andersom geweest was meteen verhaal gaan halen bij ze. Hij kwam er gewoon vrolijk en zei niet dat zijn zus miste op de foto. Dat hij hem liet zien was ook weer typisch voor mijn broertje. Die begrijpt niet dat zoiets voelt als een dolk door je hart.

Ik vrees dat mijn neven zo beïnvloed zijn al die jaren dat contact van mij weinig nut zal hebben, misschien kan ik het eens proberen via mijn broertje, die heeft goed contact met ze en ook met mijn tante. Met mijn jongste tante had ik nooit zoveel. Maar mijn broertje gaat vaak weg met de oudste. Ik kan via hem proberen om contact weer op te bouwen maar ik vind toch dat ik met mijn oma moet beginnen, puur omdat zij overduidelijk spijt heeft van wat er is gebeurd. Denk dat ze gewoon bang is voor mijn opa, maar als ik haar een op een krijg is ze anders.

@ Nav. Ik ben trouwens in EMDR therapie geweest voor mijn pestverleden en ook deze gebeurtenis en op zich hielp dat wel wat, maar het gevoel van verlatenheid blijft. De eenzaamheid gaat nooit echt weg. Nu niet meer in therapie omdat ik nogal negatieve ervaring heb met hulpverleners. Het ligt inderdaad veel ingewikkelder dan dit. Trouwens zoveel lijk ik niet op mijn moeder, ik kwam laatst een man tegen die mij voor het laatst had gezien toen ik een meisje van 5 was ( hoogblond ) en die zag in twee tellen dat ik een kind was van mijn vader. Ondanks dat ik nu donder haar heb. Hij zei dat ik sprekend op hem leek.

Ik denk dat ook DEATH, dat mijn opa haar misschien psychisch of lichamelijk mishandeld, hij is altijd een aparte man geweest. Heel overheersend. Ik zou hem wel eens willen vragen of hij niet bang is voor wat mijn vader straks tegen hem gaat zeggen als hij bij hem komt daarboven. Zou zijn gezicht wel willen zien als ik dat zeg. Denk dat hij verbleekt. Mijn vader zou nooit getolereerd hebben dat ze zijn enige dochter zo behandeld zouden hebben. Maar ik denk dat daar ook de wortel van de pijn zit bij mijn familie.
Mijn moeder kreeg vrij snel na mijn vaders overlijden een nieuwe partner. Die bleef vijf jaar maar daarna kwam er weer een, en weer een. En dat ging lang zo door. Begrijp wel dat het pijnlijk was voor ze maar aan de andere kant, mijn moeder was pas 27 toen hij overleed.

Edit: haar aanvallen zou ik al niet kunnen als ik het zou willen. Ben helmaal verbaal niet agressief. Heb een hekel aan conflicten en hou altijd alles bij mezelf. Goede zelfreflectie heb ik gelukkig van mijn moeder geleerd.
En weet je, ik vraag me wel eens af wat mijn broertje ervan vind. Hij zegt dat ze er nooit over praten daar, over mij. Maar dat geloof ik niet zo. Over mijn moeder ging het ook altijd toen ze verstoten was. Als ze wel over me praten, zou hij het niet naar vinden om dat soort dingen over zijn zus te horen?

Ik zou ze opvreten als iemand iets over mijn broertje zegt.

Ja dat is ook zo. Weet je het duurt al zolang dat ik me wel eens afvroeg of het niet wel allemaal mijn schuld is. Of ik het er zelf niet naar gemaakt heb. Maar ik vind een lullig mailtje met een onaardig woord geen reden om iemand op straat te dumpen als een of andere straatrat. Er had gewoon normaal over gesproken kunnen worden als volwassen mensen. Mijn andere oma en ik zeiden zovaak onaardige dingen tegen elkaar, braken elkaars hart meerdere malen. Daarom loop je nog niet weg bij iemand, je komt terug en lost het op.

Weet je wat nog het meeste zeer gedaan heeft, gek genoeg. Dat mijn broertje er nog gewoon komt en doet alsof er niks aan de hand is. Dat voelt nog het meeste als verraad. Dat zou ik hem nooit aangedaan hebben.

Misschien moet ik het ook gewoon loslaten, maar boosheid is zoiets hardnekkigs. Mijn neefjes zou ik eventueel kunnen proberen, maar aan de andere kant denk ik, waarom zou ik?

Ja weet je, rationeel heb je ook gelijk. Dit zeg ik zelf meerdere malen per week tegen mezelf. Ik ben een vrij rationeel persoon en ik zeg altijd stoer tegen de buitenwereld dat ik blij ben dat ik van ze af ben. Maar mijn moeder's familie is erg klein, nu mijn oma er niet meer is zijn alleen mijn oom en tante er nog en die hebben geen kinderen. Verder heb ik ook geen vrienden dus ik hechtte zeker wel waarde aan het contact met mijn neefjes en oom en tante.

Tja mijn broertje, ik ben er natuurlijk niet bij als hij daar is dus wie weet neemt hij het wel voor me op maar ik betwijfel het. Hij wil denk ik gewoon profiteren van de erfenis als ze er niet meer zijn, ze hebben best wat geld namelijk.
Ik dacht toen we op straat stonden ook dat hij me wellicht een mep zou gaan verkopen, zo boos was hij. Het was niet normaal. En op een kind inderdaad. Op mij kwam het over alsof ze gewoon een reden gevonden hadden om me eindelijk te dumpen.

patchouli_ schreef: ↑

06-11-2017 09:09

Ik denk dat je, voor je deze stap neemt, eerst je schuldgevoelens los moet laten. Ik lees in je berichten zoveel schuld die je naar je toetrekt, stop daar mee!

Het was niet oké om een jonge meid van 17 jaar zo zwaar af te rekenen op een stap die ze maakte. Een stap die niet eens fout was, hooguit onhandig.

Je kunt overwegen om je oma langs te laten komen om te praten. Wat denk ik wel heel belangrijk is in dat gesprek, is dat zij inziet dat ze jou niet goed hebben behandeld. Als het er op neer komt dat ze ‘ ondanks je fouten’ toch wel weer contact wil, zou ik haar zo weer naar buiten slingeren.

Heb je over deze zaken wel eens gepraat met een psycholoog? Ik denk dat je daar veel aan zou kunnen hebben.

Ja ik ben vaak best wel schuldbewust. Ik weet dat het niet mijn fout was en dat het bij hun ligt. Maar het is gewoon pijnlijk. Ja ik heb heel vaak met de psycholoog over dit trauma gesproken maar zoals gezegd had ik niet echt een super psycholoog. Hij had niet eens door dat ik ADD had terwijl we stoornissen aan het onderzoeken waren samen. Daar kwam mijn tante achter ( die ook in die sector werkt ).
Ik ben als kind zolang en zo veel bij hulpverleners geweest dat ik er wel even klaar mee ben. Mijn moeder bracht me er al heel jong omdat ik zo erg gepest werd als kind en overal buiten viel. En als je familie dan ook nog bij je wegloopt, ja dan heb je nogal een muur om je heen gemetseld die bijna onafbreekbaar is.

Ik overweeg ook om haar langs te laten komen, heb het idee dat zij het zelf wel graag zou willen. Op zich krijgt ze best een kans maar als ze inderdaad weer met de vinger naar mij gaat wijzen mag ze gaan.