Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen kinderwens
maandag 13 november 2017 15:50
Hallo allemaal,
ik denk dat ik vooral mijn verhaal kwijt wil. En lotgenoten zoek?
Dit jaar hebben man en ik besloten niet voor kinderen te gaan.
Door mij.
Ik ben gediagnosticeerd met autisme, depressie met psychotische kenmerken, borderline persoonlijkheidsstoornis, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en PTSS. Ook word ik aankomend jaar door de psychiater onderzocht op bipolaire stoornis, waarvan het vermoeden is dat ik het heb.
Goed. Das leuk en aardig.
Het lukt mij een huishouden te draaien met moeite, werken kan niet door teveel prikkels en eisen werkgever etc. Desondanks wil UWV mij aan werk hebben dus zit ik bij een jobcoach op zoek naar ''iets''. Ik wil graag paar ochtenden in de week aan de slag, meer mag ook niet van UWV. Dat zien zij wel.
Mijn leven bestaat vooral uit overleven.
Medicatie proberen, bloedprikken, onderzoek hier, onderzoek daar. Therapie. Opnames. Crisisdienst. Ga zo maar door.
Ik ben nu redelijk stabiel voor een labiel persoon en daar ben ik blij mee.
Er is alleen een grens, een wens die ik op moet geven en dat is mijn man een kind geven en samen opvoeden. We hebben er voor we überhaupt een relatie kregen al over gehad, dat ik dat waarschijnlijk niet zou kunnen. Dat de kans heel klein is dat ik mezelf dat zie doen.
Dat was prima volgens man, dat is prima. We vinden wel een andere invulling van ons leven en genoeg broers/zussen van allebei de kanten die wel voor kinderen gaan en waar we suikertante/oom voor kunnen zijn.
Ik heb vrede met het besluit, zo kan ik me goed richten op ''beter'' worden, op zo fijn mogelijk leven in dit wiebelende bestaan.
En toch. Het doet pijn, weer een droom die ik mag wegspoelen. En al die hormonen die met man een kind willen maken? Het doet pijn, het is begraven van een kinderwens.
Ach, we vinden wel een goede invulling van ons bestaan maar toch rouw ik erom.
Ik ga waarschijnlijk rouwverwerking therapie krijgen, niet alleen hiervoor maar voor veel dingen die ik niet kan maar wel had gewild.
Verstandige keus is dit, maar dan mag het nog wel pijn doen toch?
PS. Ik ben (uiteraard) in behandeling en daar word dit ook veelvuldig besproken en ik kan dit ook bij mijn man kwijt.
ik denk dat ik vooral mijn verhaal kwijt wil. En lotgenoten zoek?
Dit jaar hebben man en ik besloten niet voor kinderen te gaan.
Door mij.
Ik ben gediagnosticeerd met autisme, depressie met psychotische kenmerken, borderline persoonlijkheidsstoornis, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en PTSS. Ook word ik aankomend jaar door de psychiater onderzocht op bipolaire stoornis, waarvan het vermoeden is dat ik het heb.
Goed. Das leuk en aardig.
Het lukt mij een huishouden te draaien met moeite, werken kan niet door teveel prikkels en eisen werkgever etc. Desondanks wil UWV mij aan werk hebben dus zit ik bij een jobcoach op zoek naar ''iets''. Ik wil graag paar ochtenden in de week aan de slag, meer mag ook niet van UWV. Dat zien zij wel.
Mijn leven bestaat vooral uit overleven.
Medicatie proberen, bloedprikken, onderzoek hier, onderzoek daar. Therapie. Opnames. Crisisdienst. Ga zo maar door.
Ik ben nu redelijk stabiel voor een labiel persoon en daar ben ik blij mee.
Er is alleen een grens, een wens die ik op moet geven en dat is mijn man een kind geven en samen opvoeden. We hebben er voor we überhaupt een relatie kregen al over gehad, dat ik dat waarschijnlijk niet zou kunnen. Dat de kans heel klein is dat ik mezelf dat zie doen.
Dat was prima volgens man, dat is prima. We vinden wel een andere invulling van ons leven en genoeg broers/zussen van allebei de kanten die wel voor kinderen gaan en waar we suikertante/oom voor kunnen zijn.
Ik heb vrede met het besluit, zo kan ik me goed richten op ''beter'' worden, op zo fijn mogelijk leven in dit wiebelende bestaan.
En toch. Het doet pijn, weer een droom die ik mag wegspoelen. En al die hormonen die met man een kind willen maken? Het doet pijn, het is begraven van een kinderwens.
Ach, we vinden wel een goede invulling van ons bestaan maar toch rouw ik erom.
Ik ga waarschijnlijk rouwverwerking therapie krijgen, niet alleen hiervoor maar voor veel dingen die ik niet kan maar wel had gewild.
Verstandige keus is dit, maar dan mag het nog wel pijn doen toch?
PS. Ik ben (uiteraard) in behandeling en daar word dit ook veelvuldig besproken en ik kan dit ook bij mijn man kwijt.
maandag 13 november 2017 15:54
Ik denk dat je de juiste beslissing maakt, ik heb veel respect voor jouw keuze. Zeker omdat je het belang van een kind (stabiele leefomgeving) voor jouw eigen gevoel zet. Daar mag je heel erg trots op zijn.
Het is een moeilijk proces, iets dat een hele tijd zal duren. Ik hoop dat je behandelaar je hierbij zal kunnen helpen. Het is ontzettend moeilijk om iets dat je heel graag wil te laten varen. Maar je bent sterk, sterk genoeg om deze keuze te maken en dus ook sterk genoeg om ermee om te gaan. Schrijf vooral hier van je af als je je hart wil luchten.
Dikke knuffel!
Het is een moeilijk proces, iets dat een hele tijd zal duren. Ik hoop dat je behandelaar je hierbij zal kunnen helpen. Het is ontzettend moeilijk om iets dat je heel graag wil te laten varen. Maar je bent sterk, sterk genoeg om deze keuze te maken en dus ook sterk genoeg om ermee om te gaan. Schrijf vooral hier van je af als je je hart wil luchten.
Dikke knuffel!
maandag 13 november 2017 15:58
phoe...je somt nogal een rijtje op zeg! Dat is niet makkelijk allemaal.
Het zal een verdrietige en moeilijke beslissing zijn geweest, maar zoals ik het dan inschat wel de juiste.
Want als iets je wel labiel kan maken zijn het kinderen. Dit bedoel ik echt niet gemeen of denigrerend. Het is een feit. Je kan, hoe veel leuke kanten het ook kan hebben, er ook echt gillend gek van worden.
En dan moet je soms echt tegen jezelf kunnen zeggen: "ik ben hier de zogenaamde volwassene" maar dat kost soms pure wilskracht.
Als je al met zoveel te kampen hebt zoals jij, is dat denk ik heel erg moeilijk om te doen, zo niet onmogelijk.
Ik hoop dat jullie inderdaad kunnen genieten van neefjes en nichtjes. Wel alle lol, niet alle lasten!
En heel veel sterkte!
(Ik ben het zelf, als bekende van iemand met in ieder geval een stevige ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, geheel niet eens met jouw onderschrift. Zo zie jij het misschien - zo ziet 'mijn' bekende het ook - maar zo is het ECHT niet.)
Het zal een verdrietige en moeilijke beslissing zijn geweest, maar zoals ik het dan inschat wel de juiste.
Want als iets je wel labiel kan maken zijn het kinderen. Dit bedoel ik echt niet gemeen of denigrerend. Het is een feit. Je kan, hoe veel leuke kanten het ook kan hebben, er ook echt gillend gek van worden.
En dan moet je soms echt tegen jezelf kunnen zeggen: "ik ben hier de zogenaamde volwassene" maar dat kost soms pure wilskracht.
Als je al met zoveel te kampen hebt zoals jij, is dat denk ik heel erg moeilijk om te doen, zo niet onmogelijk.
Ik hoop dat jullie inderdaad kunnen genieten van neefjes en nichtjes. Wel alle lol, niet alle lasten!
En heel veel sterkte!
(Ik ben het zelf, als bekende van iemand met in ieder geval een stevige ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, geheel niet eens met jouw onderschrift. Zo zie jij het misschien - zo ziet 'mijn' bekende het ook - maar zo is het ECHT niet.)
maandag 13 november 2017 16:00
Ach dat vind ik echt rot voor je. Verstandig ook! Ik heb in mijn omgeving iemand die wel een kind heeft gekregen terwijl ze best wat mankeerd en ik zie hoe zwaar het voor haar is. Ze doet echt haar best. Maar de instanties zijn zich er nu toch mee gaan bemoeien. Ik vind het daarom heel knap dat jullie dit besluit hebben genomen.
Misschien een rare vraag. Maar is er niets aan je hormonen te doen? Echt geen idee hoor. Want die maken het natuurlijk nog pijnlijker.
Misschien een rare vraag. Maar is er niets aan je hormonen te doen? Echt geen idee hoor. Want die maken het natuurlijk nog pijnlijker.
maandag 13 november 2017 16:01
Ach meid, wat een moeilijk besluit. Allereerst een dikke knuffel 
Ondanks dat je rationeel wel begrijpt dat dit het minst slechte besluit is, en dat je eigenlijk geen andere keuze is. Voelt het natuurlijk flink kloten.
Fijn dat je er met je man en in je therapie goed over kunt praten.
Maar na een definitief afscheid kom je toch in een rouwproces. Rouwen over een definitief niet vervulde kleine kinderwens. Dat kost gewoon tijd, en neem die tijd ook.
Gelukkig ben je veel en veel meer.
Ondanks dat je rationeel wel begrijpt dat dit het minst slechte besluit is, en dat je eigenlijk geen andere keuze is. Voelt het natuurlijk flink kloten.
Fijn dat je er met je man en in je therapie goed over kunt praten.
Maar na een definitief afscheid kom je toch in een rouwproces. Rouwen over een definitief niet vervulde kleine kinderwens. Dat kost gewoon tijd, en neem die tijd ook.
Gelukkig ben je veel en veel meer.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 13 november 2017 16:02
Ja, ik zie volgende week de psychiater. Ik wil gaan kijken wat ik daaraan kan doen. Ik heb nu een spiraal, maar dat is me niet veilig genoeg.SjakS schreef: ↑13-11-2017 16:00Ach dat vind ik echt rot voor je. Verstandig ook! Ik heb in mijn omgeving iemand die wel een kind heeft gekregen terwijl ze best wat mankeerd en ik zie hoe zwaar het voor haar is. Ze doet echt haar best. Maar de instanties zijn zich er nu toch mee gaan bemoeien. Ik vind het daarom heel knap dat jullie dit besluit hebben genomen.
Misschien een rare vraag. Maar is er niets aan je hormonen te doen? Echt geen idee hoor. Want die maken het natuurlijk nog pijnlijker.
De tranen staan me in de ogen nu, als we een ongelukje zouden hebben, zou ik het houden. Maar dat gebeurt niet; ik heb een spiraal en we gebruiken ALTIJD een condoom.
maandag 13 november 2017 16:07
Wat heftig voor jullie. Eeg knap dat jullie deze beslissing nemen. Een onvervulbare kinderwens is een stukje rouw. Heel goed dat je ook hier met hulp mee aan de slag gaat.
Zelf hebben man en ik een kinderwens, maar ondanks een heel medisch traject met iui en ivf/icsi is het bij ons nog niet gelukt. Mijn grootste angst is om afscheid te moeten nemen van onze kinderwens. Echt ik vind het heel knap van je! En ik wens je heel veel sterkte met alle heftige problemen waar jij tegenaan loopt. 
Zelf hebben man en ik een kinderwens, maar ondanks een heel medisch traject met iui en ivf/icsi is het bij ons nog niet gelukt. Mijn grootste angst is om afscheid te moeten nemen van onze kinderwens. Echt ik vind het heel knap van je! En ik wens je heel veel sterkte met alle heftige problemen waar jij tegenaan loopt.
maandag 13 november 2017 16:11
Wat een moeilijke keuze, en wat goed dat je hem gemaakt hebt! Een hele verstandige keuze waar veel moed voor nodig is. Ik kan me goed voorstellen dat je hier even van moet rouwen. Dat kan best een tijdje gaan duren, en accepteer dat ook. Dit is niet niks.. Hopelijk zal het verdriet slijten. Vind je huisdieren leuk? Dat is geen vervanging van een kindje natuurlijk maar voor sommige mensen komt het toch erg dichtbij
Mocht je graag met kinderen om willen gaan zou je kunnen kijken of je vrijwilligerswerk met kinderen zou kunnen doen (maar alleen als je dan zonder pijn naar kinderen kunt kijken.. want ik kan me voorstellen dat dit nu in je rouwperiode niet zo goed lukt). Oppassen bij je familie kan natuurlijk ook maar misschien komt dat weer te dichtbij en komt er jaloezie. Een ongewenst kinderloze vriendin van mij krijgt om deze reden een akelig gevoel van de kinderen in haar familie/vriendenkring maar zegt hier weinig last van te hebben tijdens haar werk op een theaterclub voor kinderen. Voordat ze bij de theaterclub ging werken kreeg ze van alle kinderen een akelig gevoel, dus het heeft haar wel geholpen weer van kinderen te genieten.
Een hele verstandige keuze waar veel moed voor nodig is. Ik kan me goed voorstellen dat je hier even van moet rouwen. Dat kan best een tijdje gaan duren, en accepteer dat ook. Dit is niet niks.. Hopelijk zal het verdriet slijten. Vind je huisdieren leuk? Dat is geen vervanging van een kindje natuurlijk maar voor sommige mensen komt het toch erg dichtbij Mocht je graag met kinderen om willen gaan zou je kunnen kijken of je vrijwilligerswerk met kinderen zou kunnen doen (maar alleen als je dan zonder pijn naar kinderen kunt kijken.. want ik kan me voorstellen dat dit nu in je rouwperiode niet zo goed lukt). Oppassen bij je familie kan natuurlijk ook maar misschien komt dat weer te dichtbij en komt er jaloezie. Een ongewenst kinderloze vriendin van mij krijgt om deze reden een akelig gevoel van de kinderen in haar familie/vriendenkring maar zegt hier weinig last van te hebben tijdens haar werk op een theaterclub voor kinderen. Voordat ze bij de theaterclub ging werken kreeg ze van alle kinderen een akelig gevoel, dus het heeft haar wel geholpen weer van kinderen te genieten.
anoniem_354026 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 16:13
12.53% gewijzigd
'Cause the sweetest kiss I ever got is the one I've never tasted.
maandag 13 november 2017 16:12
Verstandig!
Ik ben zelf slechts gediagnosticeerd met een recidiverende depressie, waarbij het soms jaren goed gaat. Nu weer niet, waardoor ik weer erg met mezelf bezig ben. Wij hebben onlangs de beslissing genomen dat een kind van ons samen er om die reden niet in zit. Bij een kind kun je niet beslissen dat je je een half of driekwart jaar "even" terugtrekt. Desondanks erg heftig, zéker als je een kinderwens hebt!
Veel sterkte!
Ik ben zelf slechts gediagnosticeerd met een recidiverende depressie, waarbij het soms jaren goed gaat. Nu weer niet, waardoor ik weer erg met mezelf bezig ben. Wij hebben onlangs de beslissing genomen dat een kind van ons samen er om die reden niet in zit. Bij een kind kun je niet beslissen dat je je een half of driekwart jaar "even" terugtrekt. Desondanks erg heftig, zéker als je een kinderwens hebt!
Veel sterkte!
maandag 13 november 2017 16:15
Ja, wij hebben nu 1 konijn, worden er in de toekomst vast meer.Mary-C schreef: ↑13-11-2017 16:11Wat een moeilijke keuze, en wat goed dat je hem gemaakt hebt!
Ik pas altijd op het kindje van mijn zus samen met mijn moeder. Zonder mijn moeder kan ik dat niet namelijk. Ik ben op geestelijk na 3/4 van een oppasdag en vertrek dan meestal naar huis. Terwijl kindje nog middagslaapje heeft en alles. Ik kan het qua prikkels slecht aan. Nog zo'n teken voor mij dat ik een eigen kind echt niet aan kan.
Ik geniet heel erg van kleine nichtjes/neefjes ondanks eigen verdriet. Dat is heel dubbel. Ik ben dol op die kinderen.
maandag 13 november 2017 16:15
Ik vind het zelf trouwens heel erg leuk om op kinderen van vriendinnen te passen. Ook mijn neefje en nichtjes komen graag bij ons logeren. We hebben een logeerkamer voor hun ingericht. En als ze er zijn loop ik trots met ze naar de speeltuin of winkel. Ik ben dol op de kinderen.
Misschien is dit voor jou te confronterend, dat voelt iedereen anders.
Misschien is dit voor jou te confronterend, dat voelt iedereen anders.
maandag 13 november 2017 16:17
Jeetje, lijkt me heel heftig voor jullie. Ik hoop dat het jullie gegund is. :flower:Zizo schreef: ↑13-11-2017 16:07Wat heftig voor jullie. Eeg knap dat jullie deze beslissing nemen. Een onvervulbare kinderwens is een stukje rouw. Heel goed dat je ook hier met hulp mee aan de slag gaat.
Zelf hebben man en ik een kinderwens, maar ondanks een heel medisch traject met iui en ivf/icsi is het bij ons nog niet gelukt. Mijn grootste angst is om afscheid te moeten nemen van onze kinderwens. Echt ik vind het heel knap van je! En ik wens je heel veel sterkte met alle heftige problemen waar jij tegenaan loopt.
En dankjewel.
maandag 13 november 2017 16:30
Hoi Hawelry,
Wat herkenbaar & verdrietig. Ik zit hier nu letterlijk te huilen achter mijn laptop. Verstandige beslissingen moeten nemen kan zoveel pijn doen...En ik merk dat ik er ook erg opstandig van word...Een mental illness kan je zoveel afnemen...BAH. (((hug)))
Wat herkenbaar & verdrietig. Ik zit hier nu letterlijk te huilen achter mijn laptop. Verstandige beslissingen moeten nemen kan zoveel pijn doen...En ik merk dat ik er ook erg opstandig van word...Een mental illness kan je zoveel afnemen...BAH. (((hug)))
Now then, then now, now then, then, then, then now. - Gen. Sir Anthony Cecil Hogmanay Melchett
maandag 13 november 2017 16:44
NowThen schreef: ↑13-11-2017 16:30Hoi Hawelry,
Wat herkenbaar & verdrietig. Ik zit hier nu letterlijk te huilen achter mijn laptop. Verstandige beslissingen moeten nemen kan zoveel pijn doen...En ik merk dat ik er ook erg opstandig van word...Een mental illness kan je zoveel afnemen...BAH. (((hug)))
maandag 13 november 2017 16:48
Heftige keuze maar wel respect. De meeste mensen luisteren slechts naar hun voortplantingshormonen ongeacht of de situatie er wel of niet naar is.
Autisme en persoonlijkheidsstoornissen maken het leven extra gecompliceerd en zeker in deze veeleisende (zuigende) maatschappij valt het allemaal niet mee. Daarnaast is het vaak ook nog eens erfelijk.
Een vriendin van mij wil persé een derde kind er doorheen drukken, terwijl haar man bij een pyscholoog loopt, die zijn mentale gesteldheid wijt aan zijn thuissituatie. Ik weet het niet. Ik vind het alleen verdacht veel op een burn out lijken. Hij heeft thuis niet echt een gesprekspartner, dát weet ik. Maar hij heeft ook een kort lontje door hoe hij nu is, en soms kruipt zijn dochtertje bang onder de tafel weg als hij uit zijn schoen schiet. En toch probeert die trut stiekem zwanger te worden, volgens mij heeft hij dat niet eens in de gaten.
Een mensenleven kan zoveel invullingen hebben naast kinderen. Misschien heb ik gemakkelijk praten. Ik heb geen kinderwens, nooit gehad. Ik heb dus ook geen kinderen. Ik heb wel honden en andere dieren die mij bezig houden. Van mijn honden hou ik ontzettend veel, doe er veel voor en laat er ook veel voor. Andere mensen ontwikkelen zich weer door allerlei reizen en zo te doen.
Autisme en persoonlijkheidsstoornissen maken het leven extra gecompliceerd en zeker in deze veeleisende (zuigende) maatschappij valt het allemaal niet mee. Daarnaast is het vaak ook nog eens erfelijk.
Een vriendin van mij wil persé een derde kind er doorheen drukken, terwijl haar man bij een pyscholoog loopt, die zijn mentale gesteldheid wijt aan zijn thuissituatie. Ik weet het niet. Ik vind het alleen verdacht veel op een burn out lijken. Hij heeft thuis niet echt een gesprekspartner, dát weet ik. Maar hij heeft ook een kort lontje door hoe hij nu is, en soms kruipt zijn dochtertje bang onder de tafel weg als hij uit zijn schoen schiet. En toch probeert die trut stiekem zwanger te worden, volgens mij heeft hij dat niet eens in de gaten.
Een mensenleven kan zoveel invullingen hebben naast kinderen. Misschien heb ik gemakkelijk praten. Ik heb geen kinderwens, nooit gehad. Ik heb dus ook geen kinderen. Ik heb wel honden en andere dieren die mij bezig houden. Van mijn honden hou ik ontzettend veel, doe er veel voor en laat er ook veel voor. Andere mensen ontwikkelen zich weer door allerlei reizen en zo te doen.
maandag 13 november 2017 16:50
Gezellig, een konijn! Konijnen vinden het fijn om samen te leven dus het is ook voor je konijn een goede optie om er nog een paar meer te nemenHawelry schreef: ↑13-11-2017 16:15Ja, wij hebben nu 1 konijn, worden er in de toekomst vast meer.
Ik pas altijd op het kindje van mijn zus samen met mijn moeder. Zonder mijn moeder kan ik dat niet namelijk. Ik ben op geestelijk na 3/4 van een oppasdag en vertrek dan meestal naar huis. Terwijl kindje nog middagslaapje heeft en alles. Ik kan het qua prikkels slecht aan. Nog zo'n teken voor mij dat ik een eigen kind echt niet aan kan.
Ik geniet heel erg van kleine nichtjes/neefjes ondanks eigen verdriet. Dat is heel dubbel. Ik ben dol op die kinderen.
Wel goed dat je in contact blijft met kinderen zodat je alsnog van kinderen kunt genieten. Ik weet door medische redenen zelf niet zeker of kinderen er voor mij ooit in zullen zitten (daar ga ik op het forum even niet op in) maar als ik er al aan denk dat ik definitief zou weten dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, en dan de kinderen van vrienden en familie zou zien.. dan verwacht ik dat ik jaloers zal worden en dat dit mijn plezier wel even zal vergallen. Het is dan gewoon te pijnlijk. Vooral aan het begin omdat je er dan nog zo mee bezig bent en die kinderen jou er dan onbewust aan herinneren. Dus het is echt super dat je nog kunt genieten van je neefjes en nichtjes 
Het klinkt alsof je al een heel eind bent in je rouwproces. Je praat er heel rationeel over.
'Cause the sweetest kiss I ever got is the one I've never tasted.
maandag 13 november 2017 16:50
Haha, wist dat je zou zeggen.redbulletje schreef: ↑13-11-2017 16:47Verstandig. Als mede autist vind ik het overigens onbegrijpelijk dat je wel graag 'n kind had willen hebben. Dat is toch overprikkeling in het kwadraat? En waar je nog niet van weg kan lopen ook!! Ben al blij dat ik in mijn eigen huis prikkelvrij kan leven.
Alleen ik ben niet jou.
Maar wel zelfde conclusie ongeveer.
maandag 13 november 2017 16:52
Waarom heeft hij zich nog niet laten steriliseren dan?iones schreef: ↑13-11-2017 16:48Heftige keuze maar wel respect. De meeste mensen luisteren slechts naar hun voortplantingshormonen ongeacht of de situatie er wel of niet naar is.
Autisme en persoonlijkheidsstoornissen maken het leven extra gecompliceerd en zeker in deze veeleisende (zuigende) maatschappij valt het allemaal niet mee. Daarnaast is het vaak ook nog eens erfelijk.
Een vriendin van mij wil persé een derde kind er doorheen drukken, terwijl haar man bij een pyscholoog loopt, die zijn mentale gesteldheid wijt aan zijn thuissituatie. Ik weet het niet. Ik vind het alleen verdacht veel op een burn out lijken. Hij heeft thuis niet echt een gesprekspartner, dát weet ik. Maar hij heeft ook een kort lontje door hoe hij nu is, en soms kruipt zijn dochtertje bang onder de tafel weg als hij uit zijn schoen schiet. En toch probeert die trut stiekem zwanger te worden, volgens mij heeft hij dat niet eens in de gaten.
Kan me voorstellen dat hij gillend gek wordt van kinderen in huis. Wellicht is hij gescheiden beter af als hij weekendvader wordt en dus tussendoor geestelijk bij kan tanken.
maandag 13 november 2017 16:52
Wel, ik vind het ook gewoon oneerlijk mijn rouwproces op die kinderen uit te oefenen (of hoe je dat ook zegt.).Mary-C schreef: ↑13-11-2017 16:50Gezellig, een konijn! Konijnen vinden het fijn om samen te leven dus het is ook voor je konijn een goede optie om er nog een paar meer te nemen
Die kinderen hebben niks misdaan en dat verdienen ze ook niet, mijn verdiet.
Afgelopen weken heb ik heel vaak gehuild toen ik kindje zus vasthield en toen ging kindje meehuilen puur mee met mijn emoties.. Ja, dat doe ik dat kind niet nog een keer aan.
Dan kan ik beter blij wezen dat kindje er wel is.
