42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....

Hoi,

De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.

Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...

En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...

Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...

Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha

Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...

Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.

Het gekke is: ik twijfel niet echt denk ik. Het is meer een soort melancholie over de definitieve consequenties van een bepaalde 'keuze'.
Want ik heb op bepaalde momenten in mijn leven wel beelden gehad bij wél kinderen hebben. Bvb bij die ene lange relatie, dan fantaseerden we hoe een kind van ons beiden er zou uitzien, hoe ons leven dan zou zijn. Of toen ik jonger was. Ik ben niet in een heel fijn gezin opgegroeid en dan zag ik mezelf fragmentarisch weleens als wél liefdevolle moeder van zo'n vrolijke reclamespot-achtig gezin.

En de vraag die me ook een beetje parten speelt: komt het door mijn ouders en dus dat niet zo fijne gezin dat ik dit niet wilde?
Omdat ik zelf geen goed voorbeeld heb gekregen? Of omdat ik mezelf die liefde niet gunde oid?
Dat vind ik een beetje akelige vragen eigenlijk...

Ja, het is mss ook wel gewoon het definitieve idd...
Ik ben na een kraamvisite altijd blij om weer thuis te zijn, lekker rustig, doen wat je wilt, in je eigen tempo, zonder lawaai.
Dat dagelijkse van een kind trekt mij helemaal niet aan.
Wel het idee van liefde, onvoorwaardelijke liefde voor zo'n wezentje denk ik...
Wellicht zijn het wat laatste stuiptrekkingen voor ik het idee opberg...

Een vroegere vriendin van me heeft zich op haar 30e laten steriliseren. Dat zou ik nooit gedaan hebben. Zo definitief. Maar tegelijk deed ik ook werkelijk niks (bvb daten oid) om half 30 en eind 30 aan een man te komen.

@ Redbulletje: ik had het over zelf onvoorwaardelijke liefde geven.

FarFarAway schreef: ↑

13-11-2017 19:22

Ik ben 39 en mijn man en ik zijn bewust kinderloos. Ongeveer 10 jaar geleden heeft mijn man zich laten steriliseren en juist dat ‘definitieve’ gaf mij rust. Hoefde ik er niet meer over te twijfelen (als ik dat al deed) en was het een afgesloten hoofdstuk.
Het was eng, dat wel, maar sinds die dag nooit geen moment spijt gehad van onze keuze!
Jij komt zonder een ‘officiële’ dag aan dat moment en dat kan inderdaad eng zijn maar spijt zal je niet hebben, je hebt er nooit intens naar verlangd.

ja, dat van die officiële dag is wel waar, daardoor voelt het mss wat raar.
En ook: ik heb het nooit officieel zo beslist. Maar anderzijds idd ook nooit naar een kind verlangd. En dus is het geleidelijk aan zo gelopen...
Het is op die manier voor mij beslist. Deels hoor. Want ik zeg het: ik heb een vrij doorzettend karakter en wat ik wil, gebeurt vaak doordat ik gewoon een aanhouder ben (bepaalde opportuniteiten qua werk bvb). Als ik echt een drang tot baby's gevoeld had, waren die er wel gekomen. One way or another.

Maar weet je wat ik soms denk? Zo van: ben ik nou een soort ontaarde of kille vrouw? Want niet moederlijk zijn klinkt meteen gelijk aan: niet lief zijn, niet liefdevol zijn. En ik sta wel bekend als dat laatste, weet ik. En omgekeerd: ik ken genoeg vrouwen die wel een moederdrang hadden, maar die ik toch niet lief or zorgend vind... Dus ik weet dat het niet klopt, maar toch voelt het op dit moment een beetje raar...

sugarmiss schreef: ↑

13-11-2017 19:28

Eigenlijk vind ik dat er spijt in je openingspost doorklinkt.

Als je nu een goede relatie had gehad ws je er volgens mij voor gegaan.

Het klinkt alsof je nu heel erg met je verstand beredeneert dat het niet kan en je ook niet wilde maar dat je gevoel wat anders zegt.

Mmm... Denk het niet...
Ik probeer juist te voelen wat het gevoel zegt en wat de ratio zegt. Ik ben iemand die heel erg op gevoel leeft, dus voor mij is het wel belangrijk om gevoelsmatig de juiste keuzes te maken.
Ik weet heel erg hoe ik ben als mijn gevoel zegt: DIT wil ik. Dan doe ik er alles aan.
En doordat ik zo gevoelsmatig in het leven sta, kan ik zelden aan mijn gevoel ontsnappen, ook al zou ik het willen.
Maar hier is het me niet duidelijk. Ik heb bvb nooit gevoelens van verlangen gehad op kraamvisite, of daarna thuis. Integendeel. (Had een vriendin van me wel: thuis huilen na een kraamvisite aan een andere vriendin, herkende ik totaal niet).
Maar die gevoelens van een soort van melancholie heb ik nu wel...

Timetraveler schreef: ↑

13-11-2017 19:30

Misschien helpt het je om te denken dat je bij geen enkele keus per sé het 100% gevoel hoeft te hebben. Wie weet had je bij allebei de keuzes wel een beetje spijt gehad of een "is dit het nou gevoel". Misschien ben je nu zonder kinderen (ik noem maar wat hoor) voor 80% gelukkig en was dat met kinderen 70% geweest of andersom. Niet dat je zoiets ooit kan meten natuurlijk.

Ja, dit vind ik erg mooi!
En waarschijnlijk klopt het. Ik heb het nooit echt geweten en altijd gezegd: ik zou per ongeluk zwanger moeten worden, dan weet ik dat het zou zou moeten zijn of zo.
En inderdaad, dan had ik daar wel wat van gemaakt. Zeker.
Maar ik zou het nooit bewust hebben kunnen kiezen, omdat mijn hart (wat ik erg volg) me nooit in die richting gestuurd heeft.

Maar nu is het anders. En ik voel wel met mijn hart dat het oké is of kan zijn om kinderloos te zijn. Dat dat wel bij me past. Bij wie ik ben en mss altijd geweest ben.
Al zou ik er wel graag een man bij willen, dat nog altijd wel.
Dat verlangen voel ik dan wel, en behoorlijk sterk op sommige momenten.

Tr0tter schreef: ↑

13-11-2017 19:52

Ik herken het wel. Ik ben nu bijna 48 (om me maar bij de rest aan te sluiten ), maar heb nooit rammelende eierstokken gehad. Ik vond mezelf ook nooit een moederfiguur, had nooit iets met kinderen. Heel vroeger was mijn antwoord altijd 'misschien later, voorlopig nog niet', als iemand me vroeg of ik kinderen wilde. Ik wist bijvoorbeeld al hoe ik eventuele toekomstige kinderen zou willen noemen en opvoeden. Maar het werd later en later en ik wilde ze nog steeds niet echt. Mijn man heeft zich op een gegeven moment laten steriliseren. Dat was echt wel even slikken, omdat de deur daarmee definitief gesloten werd. Ik zou nooit meemaken hoe het is om zwanger te zijn, hoe het is om zo'n kleintje op te voeden en zijn of haar hele ontwikkeling mee te maken. Natuurlijk heb ik wel kinderen in mijn omgeving, maar dat is anders dan een kind van jezelf. Toch heb ik absoluut geen spijt van de beslissing om niet aan kinderen te beginnen, ik ben gewoon geen geboren moeder. En ik vind mijn leven zonder kinderen veel te leuk, een kind zou het echt niet leuker of mooier kunnen maken.

Jouw post herken ik heel erg. Ook de toon waarop je het schrijft, op één of andere manier.
Ik had ook al bepaalde namen. En ik had ook een bepaald beeld bij mijn opvoeding.
Ik vind mezelf wel een geboren moeder in de zin van zorgzaam naar mensen toe. Maar niet in de zin van het leuk vinden om kinderdingen te doen. Want die vind ik gewoon niet leuk. Ja, soms wel tijdelijk, bij kinderen van vriendinnen, maar ik ben ook altijd blij dat het aan het einde van de dag ophoudt.

Was je man er van in het begin ook oké mee? (sorry, even nieuwsgierig, beetje off topic)

Zelf denk ik eigenlijk ook wel dat ik genoeg heb aan een fijn leven met een fijne man...