Psyche
alle pijlers
Raar reageren
woensdag 15 november 2017 16:27
Weet niet precies of het op dit forum thuishoort, mocht dat zo zijn dan hoor ik het wel.
Even kort, ik ben een vrouw van 45, samenwonend en moeder van 3 volwassen zoons. Afgelopen januari heb ik een hartinfarct gehad, nooit gerookt, geen overgewicht en laag cholesterol. Veroorzaakt door een scheurtje in de binnenwand van de kransslagader. Na 5 dagen ziekenhuis naar huis met een berg medicijnen. 4 Weken later gestart met revalidatie (noemde het bejaardengym) Goed 2 weken bezig met revalideren toen ik weer een infarct kreeg, dit keer iets ernstiger. opnieuw gekatheteriseerd en weer een dissectie (scheurtje) ontdekt. De doktoren vonden me erg gelaten, heb nu (bijna 10 maanden later) nog steeds niet t gevoel dat me iets is overkomen. Ik neem mijn medicijnen, maar raak niet in paniek als ze op zijn of als ik ze een keer vergeet. Ook ken ik geen angst dat zoiets nog een keer kan gebeuren. Eigenlijk leef ik gewoon mijn leven zoals ik dat hiervoor ook deed. Als mensen me vragen hoe het gaat en ik zeg goed, lijkt t alsof het niet goed mag gaan. Elke arts heeft het erover dat het een hele ervaring was en dat ik wel erg geschrokken zou zijn.. Nou nee dus.
Ben ik nu gek? Komt het nog of zijn er meer mensen die zo "raar" reageren?
Even kort, ik ben een vrouw van 45, samenwonend en moeder van 3 volwassen zoons. Afgelopen januari heb ik een hartinfarct gehad, nooit gerookt, geen overgewicht en laag cholesterol. Veroorzaakt door een scheurtje in de binnenwand van de kransslagader. Na 5 dagen ziekenhuis naar huis met een berg medicijnen. 4 Weken later gestart met revalidatie (noemde het bejaardengym) Goed 2 weken bezig met revalideren toen ik weer een infarct kreeg, dit keer iets ernstiger. opnieuw gekatheteriseerd en weer een dissectie (scheurtje) ontdekt. De doktoren vonden me erg gelaten, heb nu (bijna 10 maanden later) nog steeds niet t gevoel dat me iets is overkomen. Ik neem mijn medicijnen, maar raak niet in paniek als ze op zijn of als ik ze een keer vergeet. Ook ken ik geen angst dat zoiets nog een keer kan gebeuren. Eigenlijk leef ik gewoon mijn leven zoals ik dat hiervoor ook deed. Als mensen me vragen hoe het gaat en ik zeg goed, lijkt t alsof het niet goed mag gaan. Elke arts heeft het erover dat het een hele ervaring was en dat ik wel erg geschrokken zou zijn.. Nou nee dus.
Ben ik nu gek? Komt het nog of zijn er meer mensen die zo "raar" reageren?
woensdag 15 november 2017 16:45
Ik denk dat het misschien zo heftig was dat je geest zich even heeft 'uitgeschakeld'?? Goed beschermingsmechanisme op zich... misschien komt het inderdaad nog boven.
Het is waarschijnlijk nog niet goed doorgedrongen, waardoor je niet schrikt als je medicijnen op zijn.
Weet ik niet zeker, maar dat is wat er in me op komt als ik je post lees.
Of je bent heel nuchter inderdaad.
Het is waarschijnlijk nog niet goed doorgedrongen, waardoor je niet schrikt als je medicijnen op zijn.
Weet ik niet zeker, maar dat is wat er in me op komt als ik je post lees.
Of je bent heel nuchter inderdaad.
woensdag 15 november 2017 16:50
Nee hoor, je bent echt niet gek. Ieder mens gaat andersom met gebeurtenissen.
Kan jij de hartinfarcten herinneren? Of werd je op een bepaald moment wakker, en werd het je verteld? Want zeker wanneer je het niet bewust hebt meegemaakt, weet je ook niet wat de impact is. Of juist anders om. Je hebt het meegemaakt, en gezien dat mensen adequaat handelen en dat het goed gekomen is.
Of je krijgt de realisatie pas veel later, en zit je nu gewoon in je overlevingsfase. Ontkenning kan ook bij het verwerkingsproces horen.
Of je hebt het gewoon goed verwerkt.
Ik zou zeggen, wees verstandig en luister naar je artsen en ga verder vooral heel veel genieten van het leven. En ga je vooral niet gedragen als een oud wijf die niets meer mag, kan of durf. Dat leeft volgens mij toch echt een stuk plezieriger.
Kan jij de hartinfarcten herinneren? Of werd je op een bepaald moment wakker, en werd het je verteld? Want zeker wanneer je het niet bewust hebt meegemaakt, weet je ook niet wat de impact is. Of juist anders om. Je hebt het meegemaakt, en gezien dat mensen adequaat handelen en dat het goed gekomen is.
Of je krijgt de realisatie pas veel later, en zit je nu gewoon in je overlevingsfase. Ontkenning kan ook bij het verwerkingsproces horen.
Of je hebt het gewoon goed verwerkt.
Ik zou zeggen, wees verstandig en luister naar je artsen en ga verder vooral heel veel genieten van het leven. En ga je vooral niet gedragen als een oud wijf die niets meer mag, kan of durf. Dat leeft volgens mij toch echt een stuk plezieriger.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 15 november 2017 16:58
Ik zou me er niet druk om maken dat jij niet hetzelfde reageert als blijkbaar de meeste patiënten die zij zien. Het kan zijn dat bepaalde emoties nog komen. Of niet. Enige wat me niet handig lijkt is als je zo "nonchalent" zou worden dat je de medicatie te vaak vergeet waardoor je juist meer risico loopt.
Hoe heeft je partner/kinderen erop gereageerd trouwens?
Een familielid van mij heeft een hartaanval gehad. Hij heeft het bijna niet overleefd (ze hebben 40 minuten gereanimeerd begreep ik). Hij reageert heel nuchter. Zijn vrouw heeft er PTTS aan over gehouden.
Hoe heeft je partner/kinderen erop gereageerd trouwens?
Een familielid van mij heeft een hartaanval gehad. Hij heeft het bijna niet overleefd (ze hebben 40 minuten gereanimeerd begreep ik). Hij reageert heel nuchter. Zijn vrouw heeft er PTTS aan over gehouden.
woensdag 15 november 2017 16:59
Je moet je van anderen niks aantrekken. Wordt het beter als je hysterisch gaat doen. Ik wou dat ik jouw instelling had tenzij je nu iets nalaat wat de situatie kan verbeteren.
Mijn motto is dat je niet druk moet maken over zaken waar je geen invloed op hebt. Maar dat kan ik zelf niet. Ik maak me overal druk over. Ik heb ook nooit een hartaanval gehad dus daar kan ik me niet in verplaatsen. Alhoewel ik was als kind bijna overleden aan een buikvliesontsteking en toen was ik ook heel rustig. Ik ben niet zo bang om dood te gaan, dat lijkt op gaan slapen.
Mijn motto is dat je niet druk moet maken over zaken waar je geen invloed op hebt. Maar dat kan ik zelf niet. Ik maak me overal druk over. Ik heb ook nooit een hartaanval gehad dus daar kan ik me niet in verplaatsen. Alhoewel ik was als kind bijna overleden aan een buikvliesontsteking en toen was ik ook heel rustig. Ik ben niet zo bang om dood te gaan, dat lijkt op gaan slapen.
Saai maar spannend
woensdag 15 november 2017 23:05
Ja ik heb de infarcten bewust meegemaakt. Ben niet buiten bewustzijn geweest. Het enige moment waarop ik bang werd was toen ze me gingen vragen of ik gereanimeerd zou willen worden.hamerhaai schreef: ↑15-11-2017 16:50Nee hoor, je bent echt niet gek. Ieder mens gaat andersom met gebeurtenissen.
Kan jij de hartinfarcten herinneren? Of werd je op een bepaald moment wakker, en werd het je verteld? Want zeker wanneer je het niet bewust hebt meegemaakt, weet je ook niet wat de impact is. Of juist anders om. Je hebt het meegemaakt, en gezien dat mensen adequaat handelen en dat het goed gekomen is.
Of je krijgt de realisatie pas veel later, en zit je nu gewoon in je overlevingsfase. Ontkenning kan ook bij het verwerkingsproces horen.
Of je hebt het gewoon goed verwerkt.
Ik zou zeggen, wees verstandig en luister naar je artsen en ga verder vooral heel veel genieten van het leven. En ga je vooral niet gedragen als een oud wijf die niets meer mag, kan of durf. Dat leeft volgens mij toch echt een stuk plezieriger.
Ben ook niet van plan om me als een oud wijf te gedragen hoor, al heb ik het idee dat sommigen dat wel van mij verwachten. Dat als ik een keer een wijntje drink (sporadisch) ze gelijk gaan zeggen "zou je dat nou wel doen?" En toen ik zelf weer aangaf te willen werken mijn werkgever een beetje tegenwerkte.
woensdag 15 november 2017 23:09
Mijn partner had het er moeilijker mee dan ik. Hij behandelde me in het begin als een uit het nest gevallen vogeltje. Gelukkig kent hij mij al heel lang en weet ie dat dat me kriegel maakt dus is ie daar gauw mee gestopt. Mijn kinderen reageren een beetje zoals ik. Alleen mijn oudste is erg geschrokken en wou me het liefst ook in een kooitje stoppen. De andere jongens zijn relaxter, ze vragen regelmatig hoe het gaat maar als ik dan zeg dat het goed gaat is het goedEve87 schreef: ↑15-11-2017 16:58Ik zou me er niet druk om maken dat jij niet hetzelfde reageert als blijkbaar de meeste patiënten die zij zien. Het kan zijn dat bepaalde emoties nog komen. Of niet. Enige wat me niet handig lijkt is als je zo "nonchalent" zou worden dat je de medicatie te vaak vergeet waardoor je juist meer risico loopt.
Hoe heeft je partner/kinderen erop gereageerd trouwens?
Een familielid van mij heeft een hartaanval gehad. Hij heeft het bijna niet overleefd (ze hebben 40 minuten gereanimeerd begreep ik). Hij reageert heel nuchter. Zijn vrouw heeft er PTTS aan over gehouden.
woensdag 15 november 2017 23:13
Ik ben juist wel vreselijk bang voor de dood. Bijna op het panische af. Wat dat betreft doe ik wel aan struisvogelpolitiek, want als ik dat gevoel toelaat kunnen ze me opsluiten. Daarom is het misschien ook zo raar. Want je zou denken dat je juist door dit soort situaties je sterfelijkheid leert kennen.bagagewagen schreef: ↑15-11-2017 16:59Je moet je van anderen niks aantrekken. Wordt het beter als je hysterisch gaat doen. Ik wou dat ik jouw instelling had tenzij je nu iets nalaat wat de situatie kan verbeteren.
Mijn motto is dat je niet druk moet maken over zaken waar je geen invloed op hebt. Maar dat kan ik zelf niet. Ik maak me overal druk over. Ik heb ook nooit een hartaanval gehad dus daar kan ik me niet in verplaatsen. Alhoewel ik was als kind bijna overleden aan een buikvliesontsteking en toen was ik ook heel rustig. Ik ben niet zo bang om dood te gaan, dat lijkt op gaan slapen.
woensdag 15 november 2017 23:16
Toen ik een aantal jaar geleden een afwijkend uitstrijkje had reageerde ik ook zo, terwijl mijn partner er veel meer mee bezig was. Ook toen mijn ouders overleden had ik wel verdriet maar was er verder vrij nuchter over. Zal wel gewoon een karaktertrek zijn dan maar waarom ben ik dan wel zo ontzettend bang voor de dood? Dat rijmt toch niet echt net elkaar?
donderdag 16 november 2017 02:26
Hoi,
Het klinkt bijna alsof er een afsluiting in je gevoel ontstaat zodra er iets serieus aan de gang is.
En dat die afsluiting onbewust plaatsvindt. Dus buiten jouw wil om.
En juist omdat je aangeeft dat je ontzettend bang bent voor de dood zal dat mechanisme er wel zijn om je te beschermen.
Ons wezen heeft goede copinsmechanismen.
Anders zou het voor jou ook niet te doen zijn.
Het klinkt bijna alsof er een afsluiting in je gevoel ontstaat zodra er iets serieus aan de gang is.
En dat die afsluiting onbewust plaatsvindt. Dus buiten jouw wil om.
En juist omdat je aangeeft dat je ontzettend bang bent voor de dood zal dat mechanisme er wel zijn om je te beschermen.
Ons wezen heeft goede copinsmechanismen.
Anders zou het voor jou ook niet te doen zijn.
donderdag 16 november 2017 14:41
Zoiets denk ik dus ook. Kom soms gewoon koud en kil over zeggen vrienden. Kun je er vanaf komen?Verbinder schreef: ↑16-11-2017 02:26Hoi,
Het klinkt bijna alsof er een afsluiting in je gevoel ontstaat zodra er iets serieus aan de gang is.
En dat die afsluiting onbewust plaatsvindt. Dus buiten jouw wil om.
En juist omdat je aangeeft dat je ontzettend bang bent voor de dood zal dat mechanisme er wel zijn om je te beschermen.
Ons wezen heeft goede copinsmechanismen.
Anders zou het voor jou ook niet te doen zijn.
donderdag 16 november 2017 14:48
Ik denk dat dat precies is wat mensen aan je merken. Dat je de angst bewust op afstand houdt om hem maar niet te voelen. Hoelang denk je dat vol te kunnen houden?psychedelic schreef: ↑15-11-2017 23:13Ik ben juist wel vreselijk bang voor de dood. Bijna op het panische af. Wat dat betreft doe ik wel aan struisvogelpolitiek, want als ik dat gevoel toelaat kunnen ze me opsluiten. Daarom is het misschien ook zo raar. Want je zou denken dat je juist door dit soort situaties je sterfelijkheid leert kennen.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 16 november 2017 21:38
Ik denk het wel.
Maar het zal behandeling nodig hebben bij een therapeut.
Ik denk dat hypnotherapie je zou kunnen helpen.
https://www.hypnotherapie.nl/
Het zal niet makkelijk zijn maar het zal het alles waard zijn.
Maar het zal behandeling nodig hebben bij een therapeut.
Ik denk dat hypnotherapie je zou kunnen helpen.
https://www.hypnotherapie.nl/
Het zal niet makkelijk zijn maar het zal het alles waard zijn.
