Psyche
alle pijlers
Ondankbaar?
maandag 4 december 2017 06:56
Vanavond gaf ik mijn moeder een knuffel.
Maar dan reageert ze zo gek.
Haar ogen beginnen te flitsen.
Ze vindt het niet fijn.
En ik denk telkens dat het aan mij ligt.
Maar mijn vriend, die erbij was zei: ze houdt daar gewoon niet van.
Ze doet dat met niemand.
Het is alsof we een andere taal spreken.
Mijn moeder en ik, mijn moeder die zo onzeker is en ik dus ook.
En ik weet niet goed hoe ik anders mijn liefde moet tonen.
Want ik zie dat er iets nodig is.
Dat ze snel gekwetst is en ik zie dat aan haar ogen.
Maar ik kan het niet met woorden.
Ik word nerveus van haar en zij van mij.
Ik heb het ooit met woorden geprobeerd.
Ik schreef voor haar een gedicht.
Het was prachtig.
Ze vond het fijn.
Waarom kan ik zoiets niet weer doen?
Ze heeft haar best gedaan om mij op te voeden.
Helaas is het mislukt.
Ik ben toch depressief geworden.
Ik heb het niet gered.
Maatschappelijk gefaald.
Heb haar tijdens mijn depressie dingen verweten.
En die dingen blijven hangen.
Ik krijg ze niet weg.
Niet eens direct naar haar, ja, een paar dingen ook wel direct, maar...
Zij las het rapport wat de psychiater maakte van mij en daarmee raakte ze diep gekwetst.
Het was niet mijn bedoeling.
Zij heeft zo hard haar best gedaan.
En ik ben niet de dochter die zij hoopte dat ik zou worden.
Ze vraagt wel naar mijn zwangerschap maar niet naar mij.
Ze raakt mijn buik niet aan, er is niet veel wat wij delen.
Altijd voel ik weer die afstand.
Spreken wij een andere taal, mijn moeder en ik?
Ik vind die taal van haar zo zakelijk.
Zodra ik kom met mijn emoties is het haar snel te veel.
Ze doet zo haar best.
Dus geeft ze me cadeautjes voor de baby, spullen.
Super zorgzaam.
En mijn schoonmoeder geeft me een knuffel en een omhelzing en aait over mijn buik.
En ik voel mij meer met haar verbonden dan met mijn eigen moeder.
Maar ik voel mij daar ook schuldig over.
En ik denk dat als ze mijn ware aard zou ontdekken dat ze me dan ook onaardig zou vinden.
Mijn moeder schreef mij een brief, waarin ze zegt dat ze zo veel voor mij heeft gedaan en dat ze zo veel voor mij doet, maar dat ze mijn gedrag onaardig vindt.
Een paar weken daarvoor belde ze me emotioneel op om me te vertellen dat ze zo gekwetst is door mij, door dat psychiatrisch rapport wat ze heeft gelezen en dat ik haar vaker heb gekwetst de laatste jaren.
En ik heb geprobeerd om haar nogmaals uit te leggen dat dat niet mijn bedoeling was.
Dat ik toen zo depressief was en dat het nu niet meer telt.
En dat ik het niet meer terug kan draaien.
Eens gezegd blijft gezegd.
Maar ik moet uitkijken anders legt ze mij allemaal woorden in de mond.
Die ik niet wil zeggen, die ik niet eens denk.
Ik begin te twijfelen, ben ik een slecht mens?
Was mijn jeugd echt zo gelukkig?
Lag het allemaal alleen maar aan mij, of was het toch een wisselwerking?
En ik zou willen dat ik met iemand kon praten.
Iemand die erbij was.
Die kon zeggen wat er waar was en wat niet, onbevooroordeeld.
Omdat ik in de war ben.
Omdat ik niet kan slapen.
Maar ik wil haar niet verwijten wat zij mij al heeft verweten: dat ze door mij niet meer kan slapen.
Maar ik slaap niet meer door haar.
Ik vertik het om haar dat te zeggen.
Ik ga geen verwijten over en weer kaatsen alsof we een potje aan het tennissen zijn.
Dus daarom schrijf ik dit nu op.
Nu alles buiten grijs is en donker.
Nu ik graag nader tot haar had willen komen.
De zwangerschap had willen delen, het gevoel en niet alleen de prachtige spullen.
Dankzij haar heb ik alles voor de baby.
Maar ik mis haar hand op mijn schouder.
Haar wang tegen de mijne.
Haar hand op mijn buik.
Haar stem in mijn oor.
Ik hoor haar stem in mijn hoofd.
Ze spreekt telkens van de zorgen.
Die ik heus wel heb, maar juist niet met haar kan delen.
Want ze maakt zich zorgen al voor tien.
Dus er is geen plaats meer ook voor mij.
Het is alsof ik vies ben, maar de ander maakt zich zoveel zorgen in mijn plaats dat die voor mij gaat douchen.
En voor mij is dus geen plaats meer.
Ik blijk bezoedeld, ik blijf vies.
En dus voel ik mij eenzaam.
Mijn verlangen naar mijn moeder.
Die altijd zo dichtbij is, maar toch altijd onbereikbaar.
Die het altijd goed bedoelt en ik ben bang dat het niet goedkomt.
Ik kan niet met haar omgaan.
Ik weet niet hoe.
Ik mag niet boos zijn.
Het maakt me onzeker.
Ik ben er verdrietig van.
Ik voel me er mislukt door.
Ze vindt me vast ondankbaar.
Misschien is dat wel waar?
Ik weet het echt niet meer.
Maar dan reageert ze zo gek.
Haar ogen beginnen te flitsen.
Ze vindt het niet fijn.
En ik denk telkens dat het aan mij ligt.
Maar mijn vriend, die erbij was zei: ze houdt daar gewoon niet van.
Ze doet dat met niemand.
Het is alsof we een andere taal spreken.
Mijn moeder en ik, mijn moeder die zo onzeker is en ik dus ook.
En ik weet niet goed hoe ik anders mijn liefde moet tonen.
Want ik zie dat er iets nodig is.
Dat ze snel gekwetst is en ik zie dat aan haar ogen.
Maar ik kan het niet met woorden.
Ik word nerveus van haar en zij van mij.
Ik heb het ooit met woorden geprobeerd.
Ik schreef voor haar een gedicht.
Het was prachtig.
Ze vond het fijn.
Waarom kan ik zoiets niet weer doen?
Ze heeft haar best gedaan om mij op te voeden.
Helaas is het mislukt.
Ik ben toch depressief geworden.
Ik heb het niet gered.
Maatschappelijk gefaald.
Heb haar tijdens mijn depressie dingen verweten.
En die dingen blijven hangen.
Ik krijg ze niet weg.
Niet eens direct naar haar, ja, een paar dingen ook wel direct, maar...
Zij las het rapport wat de psychiater maakte van mij en daarmee raakte ze diep gekwetst.
Het was niet mijn bedoeling.
Zij heeft zo hard haar best gedaan.
En ik ben niet de dochter die zij hoopte dat ik zou worden.
Ze vraagt wel naar mijn zwangerschap maar niet naar mij.
Ze raakt mijn buik niet aan, er is niet veel wat wij delen.
Altijd voel ik weer die afstand.
Spreken wij een andere taal, mijn moeder en ik?
Ik vind die taal van haar zo zakelijk.
Zodra ik kom met mijn emoties is het haar snel te veel.
Ze doet zo haar best.
Dus geeft ze me cadeautjes voor de baby, spullen.
Super zorgzaam.
En mijn schoonmoeder geeft me een knuffel en een omhelzing en aait over mijn buik.
En ik voel mij meer met haar verbonden dan met mijn eigen moeder.
Maar ik voel mij daar ook schuldig over.
En ik denk dat als ze mijn ware aard zou ontdekken dat ze me dan ook onaardig zou vinden.
Mijn moeder schreef mij een brief, waarin ze zegt dat ze zo veel voor mij heeft gedaan en dat ze zo veel voor mij doet, maar dat ze mijn gedrag onaardig vindt.
Een paar weken daarvoor belde ze me emotioneel op om me te vertellen dat ze zo gekwetst is door mij, door dat psychiatrisch rapport wat ze heeft gelezen en dat ik haar vaker heb gekwetst de laatste jaren.
En ik heb geprobeerd om haar nogmaals uit te leggen dat dat niet mijn bedoeling was.
Dat ik toen zo depressief was en dat het nu niet meer telt.
En dat ik het niet meer terug kan draaien.
Eens gezegd blijft gezegd.
Maar ik moet uitkijken anders legt ze mij allemaal woorden in de mond.
Die ik niet wil zeggen, die ik niet eens denk.
Ik begin te twijfelen, ben ik een slecht mens?
Was mijn jeugd echt zo gelukkig?
Lag het allemaal alleen maar aan mij, of was het toch een wisselwerking?
En ik zou willen dat ik met iemand kon praten.
Iemand die erbij was.
Die kon zeggen wat er waar was en wat niet, onbevooroordeeld.
Omdat ik in de war ben.
Omdat ik niet kan slapen.
Maar ik wil haar niet verwijten wat zij mij al heeft verweten: dat ze door mij niet meer kan slapen.
Maar ik slaap niet meer door haar.
Ik vertik het om haar dat te zeggen.
Ik ga geen verwijten over en weer kaatsen alsof we een potje aan het tennissen zijn.
Dus daarom schrijf ik dit nu op.
Nu alles buiten grijs is en donker.
Nu ik graag nader tot haar had willen komen.
De zwangerschap had willen delen, het gevoel en niet alleen de prachtige spullen.
Dankzij haar heb ik alles voor de baby.
Maar ik mis haar hand op mijn schouder.
Haar wang tegen de mijne.
Haar hand op mijn buik.
Haar stem in mijn oor.
Ik hoor haar stem in mijn hoofd.
Ze spreekt telkens van de zorgen.
Die ik heus wel heb, maar juist niet met haar kan delen.
Want ze maakt zich zorgen al voor tien.
Dus er is geen plaats meer ook voor mij.
Het is alsof ik vies ben, maar de ander maakt zich zoveel zorgen in mijn plaats dat die voor mij gaat douchen.
En voor mij is dus geen plaats meer.
Ik blijk bezoedeld, ik blijf vies.
En dus voel ik mij eenzaam.
Mijn verlangen naar mijn moeder.
Die altijd zo dichtbij is, maar toch altijd onbereikbaar.
Die het altijd goed bedoelt en ik ben bang dat het niet goedkomt.
Ik kan niet met haar omgaan.
Ik weet niet hoe.
Ik mag niet boos zijn.
Het maakt me onzeker.
Ik ben er verdrietig van.
Ik voel me er mislukt door.
Ze vindt me vast ondankbaar.
Misschien is dat wel waar?
Ik weet het echt niet meer.
maandag 4 december 2017 07:36
Hoi Shisha,
Wat heb je je gevoelens prachtig verwoord. Wat naar dat de band tussen jou en je moeder niet is zoals je zou willen. Zoals ik je bericht lees, ben je je er bewust van dat je moeder een ander type mens is dan je zelf bent en heb je de afgelopen jaren (meer dan) je best gedaan om aan haar tegemoet te komen. Jammer dat jullie band niet verbeterd is, en dat je het gevoel hebt dat je niet voldoet aan de verwachtingen van je moeder.
Voel je alsjeblieft niet schuldig dat je je fijner voelt bij je schoonmoeder dan bij je eigen moeder. Soms is dat nou eenmaal zo. Ik hoop dat je blij kunt zijn dat je een partner hebt met een leuke moeder (en misschien ook nog andere leuke familieleden?). Mijn band met mijn schoonfamilie is trouwens ook heel veel beter dan die met mijn eigen familie. Af en toe is dat best pijnlijk, omdat je zelf van jongs af aan vooral je eigen familie en familiegewoonten meemaakt, maar voor mij is het vooral een enorme positieve eye-opener dat het dus ook anders kan. Ik hoop voor jou dat je (op termijn) ook kunt genieten van het goede contact met je schoonmoeder/schoonfamilie.
Wat heb je je gevoelens prachtig verwoord. Wat naar dat de band tussen jou en je moeder niet is zoals je zou willen. Zoals ik je bericht lees, ben je je er bewust van dat je moeder een ander type mens is dan je zelf bent en heb je de afgelopen jaren (meer dan) je best gedaan om aan haar tegemoet te komen. Jammer dat jullie band niet verbeterd is, en dat je het gevoel hebt dat je niet voldoet aan de verwachtingen van je moeder.
Voel je alsjeblieft niet schuldig dat je je fijner voelt bij je schoonmoeder dan bij je eigen moeder. Soms is dat nou eenmaal zo. Ik hoop dat je blij kunt zijn dat je een partner hebt met een leuke moeder (en misschien ook nog andere leuke familieleden?). Mijn band met mijn schoonfamilie is trouwens ook heel veel beter dan die met mijn eigen familie. Af en toe is dat best pijnlijk, omdat je zelf van jongs af aan vooral je eigen familie en familiegewoonten meemaakt, maar voor mij is het vooral een enorme positieve eye-opener dat het dus ook anders kan. Ik hoop voor jou dat je (op termijn) ook kunt genieten van het goede contact met je schoonmoeder/schoonfamilie.
maandag 4 december 2017 07:45
Och sisha 
Wat lastig allemaal. En nu krijg je zelf een kind en raakt het je allemaal nog meer. Hopelijk kun je hier met iemand over praten zonder je schuldig te voelen naar je moeder maar het is zo moeilijk. Ik voel je strijd haast. Ik herken het ook al zit het bij mij en mijn moede toch anders.
Praat je met iemand hierover? Je vriend, een vriendin, een hulpverlener? Je kunt je moeder niet veranderen waarschijnlijk. Misschien kun je nog proberen toe te werken naar begrip door met elkaar te praten. Misschien moet je gaan voor acceptatie dat het is wat het is. En daar hoort misschien wel rouwen bij voor wat er niet is.
Wat lastig allemaal. En nu krijg je zelf een kind en raakt het je allemaal nog meer. Hopelijk kun je hier met iemand over praten zonder je schuldig te voelen naar je moeder maar het is zo moeilijk. Ik voel je strijd haast. Ik herken het ook al zit het bij mij en mijn moede toch anders.
Praat je met iemand hierover? Je vriend, een vriendin, een hulpverlener? Je kunt je moeder niet veranderen waarschijnlijk. Misschien kun je nog proberen toe te werken naar begrip door met elkaar te praten. Misschien moet je gaan voor acceptatie dat het is wat het is. En daar hoort misschien wel rouwen bij voor wat er niet is.
maandag 4 december 2017 08:01
Ik twijfel of ik dit moet schrijven maar doe het toch, vooral omdat je situatie dichtbij mijn situatie komt en ik je pijn haast voel en je alle goeds wens.
Je schrijft dat je al ooit depressief bent geweest, je bent zwanger en hebt deze pijn. Is er iemand die op je let en voor je zorgt, nu en na je bevalling? Iemand die let op alarmsignalen waaraan die kan zien dat het niet goed gaat als dat nodig is? Zodat je op tijd hulp kunt krijgen als dat nodig is. Ik hoop dat het niet nodig is maar die hormonen in combinatie met alles... ik gun je zo een betere start met je kindje dan ik heb gehad
Je schrijft dat je al ooit depressief bent geweest, je bent zwanger en hebt deze pijn. Is er iemand die op je let en voor je zorgt, nu en na je bevalling? Iemand die let op alarmsignalen waaraan die kan zien dat het niet goed gaat als dat nodig is? Zodat je op tijd hulp kunt krijgen als dat nodig is. Ik hoop dat het niet nodig is maar die hormonen in combinatie met alles... ik gun je zo een betere start met je kindje dan ik heb gehad
maandag 4 december 2017 08:38
Het plotseling overbruggen van een afstand kan als een onverwachte aanval voelen waarbij ze zich ontzettend lullig voelt en met haar houding geen raad weet. Misschien probeert ze dat te herstellen door extra stoer te gaan doen. Je weet dat de ander dat niet verdient maar toch wil je uit de situatie en jezelf zo snel mogelijk bijelkaar grabbelen.
Vind je haar echt lief of zou je haar alleen maar lief willen vinden? Je kan eerst op de afstand die ze zelf aan wil houden door woord, toon, begrip en expressie laten blijken dat je van haar houdt. Misschien zal ze zich altijd ongemakkelijk voelen. Maar praktisch iedereen wil geliefd (gewaardeerd, gerespecteerd) worden. Als dat echt echt gemeend is.
Vind je haar echt lief of zou je haar alleen maar lief willen vinden? Je kan eerst op de afstand die ze zelf aan wil houden door woord, toon, begrip en expressie laten blijken dat je van haar houdt. Misschien zal ze zich altijd ongemakkelijk voelen. Maar praktisch iedereen wil geliefd (gewaardeerd, gerespecteerd) worden. Als dat echt echt gemeend is.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 4 december 2017 09:20
Nee je bent niet ondankbaar.
Je hunkert naar waardering, liefde en aandacht van je moeder.
Blijkbaar is ze hierin heel erg te kort geschoten en kan ze je niet geven wat je nodig bent.
Dat is niet jouw schuld.
Waarschijnlijk is het ook niet de schuld van jouw moeder.
Heeft ze echt oprecht haar best gedaan en doet het haar daarom pijn als je haar dingen verwijt. Maar ook al doet dit haar pijn dan wil dat nog niet zeggen dat ze het goed heeft gedaan.
Waarschijnlijk heeft ze gedaan wat ze kon maar kon ze niet meer geven door haar eigen opvoeding waarin ze ook tekort is gekomen.
Het enige wat je kan doen is aanvaarden dat het zo gelopen is als het is en proberen de cirkel te doorbreken met je eigen kind.
Je hunkert naar waardering, liefde en aandacht van je moeder.
Blijkbaar is ze hierin heel erg te kort geschoten en kan ze je niet geven wat je nodig bent.
Dat is niet jouw schuld.
Waarschijnlijk is het ook niet de schuld van jouw moeder.
Heeft ze echt oprecht haar best gedaan en doet het haar daarom pijn als je haar dingen verwijt. Maar ook al doet dit haar pijn dan wil dat nog niet zeggen dat ze het goed heeft gedaan.
Waarschijnlijk heeft ze gedaan wat ze kon maar kon ze niet meer geven door haar eigen opvoeding waarin ze ook tekort is gekomen.
Het enige wat je kan doen is aanvaarden dat het zo gelopen is als het is en proberen de cirkel te doorbreken met je eigen kind.
maandag 4 december 2017 09:31
Ik durf dit nog niet te laten lezen door haar. Bang dat ze het weer als een aanval ziet, bang dat ik haar opnieuw kwets.
Misschien later.
Ik heb helaas geen therapeut meer.
Mijn therapeute stopte de behandeling ruim anderhalf jaar geleden. Ze zei dat ze me niet verder kon helpen en dat ik niet meer depressief was.
Toch voel ik mij een beetje in de steek gelaten door haar, want eerder zei ze telkens dat ze me niet kon helpen omdat ik te depressief was.
Ik vertelde dit ook zo tegen mijn moeder, waarbij ik een klein beetje boos was op die therapeute.
Mijn moeder vond dat ik dat niet kon maken.
Ze vond het niet netjes van me als in respectloos.
Ik heb mijn moeder al twee keer proberen uit te leggen dat het een psychiatrisch rapport was, dat ik toen alles donker zag, dat de psycholoog vroeg juist naar wat er mis was...het lijkt niet te helpen.
Ik wist niet dat mijn moeder dat rapport zou lezen.
Ik weet niet of mijn moeder houdt van intimiteit en aanraking.
Volgens mijn vriend dus niet.
Mijn moeder heeft weleens uitgesproken dat ze niet snapt dat ik zo geworden ben, ondanks haar opvoeding.
Dat ze niet snapt dat ik zulke vrienden heb, die een slechte jeugd hebben gehad, terwijl mijn jeugd zo goed was.
Ze voelt zich schuldig?
Misschien.
Dus alles wat ik zeg is meteen een enorm verwijt.
Een enorme aanval.
Zelfs als het helemaal niet over haar gaat.
Er is zo veel gebeurd.
Ik zie dat ze verschrikkelijk haar best doet.
Dat ze zich ook heeft afgesloten voor een deel.
Maar misschien was dat altijd al?
Mijn vriend is lief voor mij.
Een andere goede vriend, daar kan ik goed mee praten.
Woensdag heb ik een gesprek met mijn ouders en de huisarts erbij.
Ik ben een beetje zenuwachtig voor dat gesprek.
Mijn vader preekt veel.
Praten is moeilijk, hij wil gewoon dat ik luister naar hem en vind wat hij vindt.
Ook hij bedoelt het goed.
Maar het is allemaal erg slecht geweest voor mijn zelfvertrouwen, zoals het contact is geweest met mijn ouders de laatste tijd.
Het ging juist zo goed met mij.
En inderdaad, het voelt allemaal als extra belangrijk nu met een kindje op komst.
Misschien later.
Ik heb helaas geen therapeut meer.
Mijn therapeute stopte de behandeling ruim anderhalf jaar geleden. Ze zei dat ze me niet verder kon helpen en dat ik niet meer depressief was.
Toch voel ik mij een beetje in de steek gelaten door haar, want eerder zei ze telkens dat ze me niet kon helpen omdat ik te depressief was.
Ik vertelde dit ook zo tegen mijn moeder, waarbij ik een klein beetje boos was op die therapeute.
Mijn moeder vond dat ik dat niet kon maken.
Ze vond het niet netjes van me als in respectloos.
Ik heb mijn moeder al twee keer proberen uit te leggen dat het een psychiatrisch rapport was, dat ik toen alles donker zag, dat de psycholoog vroeg juist naar wat er mis was...het lijkt niet te helpen.
Ik wist niet dat mijn moeder dat rapport zou lezen.
Ik weet niet of mijn moeder houdt van intimiteit en aanraking.
Volgens mijn vriend dus niet.
Mijn moeder heeft weleens uitgesproken dat ze niet snapt dat ik zo geworden ben, ondanks haar opvoeding.
Dat ze niet snapt dat ik zulke vrienden heb, die een slechte jeugd hebben gehad, terwijl mijn jeugd zo goed was.
Ze voelt zich schuldig?
Misschien.
Dus alles wat ik zeg is meteen een enorm verwijt.
Een enorme aanval.
Zelfs als het helemaal niet over haar gaat.
Er is zo veel gebeurd.
Ik zie dat ze verschrikkelijk haar best doet.
Dat ze zich ook heeft afgesloten voor een deel.
Maar misschien was dat altijd al?
Mijn vriend is lief voor mij.
Een andere goede vriend, daar kan ik goed mee praten.
Woensdag heb ik een gesprek met mijn ouders en de huisarts erbij.
Ik ben een beetje zenuwachtig voor dat gesprek.
Mijn vader preekt veel.
Praten is moeilijk, hij wil gewoon dat ik luister naar hem en vind wat hij vindt.
Ook hij bedoelt het goed.
Maar het is allemaal erg slecht geweest voor mijn zelfvertrouwen, zoals het contact is geweest met mijn ouders de laatste tijd.
Het ging juist zo goed met mij.
En inderdaad, het voelt allemaal als extra belangrijk nu met een kindje op komst.
maandag 4 december 2017 09:42
Waarom heb je woensdag een gesprek met je ouders met de huisarts erbij?
Stop met aan je moeder te trekken. Het maakt jullie beiden alleen maar overstuur.
Je moeder weet dat jij vindt dat ze te kort is geschoten. Dat is ze waarschijnlijk ook maar wat wil je nu dan nog? Je kan je moeder niet veranderen. Je kan alleen jezelf veranderen.
Je moeder kan je niet geven wat je nodig hebt. Dat is verdrietig . Maar het is niet anders.
Richt je op je eigen kind. Zorg dat het voor hem of haar anders wordt.
Daarbij kan je ook niet meer doen dan je best .
En dan nog heb je best kans dat jouw kind je later ook dingen verwijt want niemand is perfect.
Stop met aan je moeder te trekken. Het maakt jullie beiden alleen maar overstuur.
Je moeder weet dat jij vindt dat ze te kort is geschoten. Dat is ze waarschijnlijk ook maar wat wil je nu dan nog? Je kan je moeder niet veranderen. Je kan alleen jezelf veranderen.
Je moeder kan je niet geven wat je nodig hebt. Dat is verdrietig . Maar het is niet anders.
Richt je op je eigen kind. Zorg dat het voor hem of haar anders wordt.
Daarbij kan je ook niet meer doen dan je best .
En dan nog heb je best kans dat jouw kind je later ook dingen verwijt want niemand is perfect.
maandag 4 december 2017 09:46
Oh, vreselijk.
Mijn moeder is ook zo.
Ze kan zelf niet met emoties omgaan, dus dan is alles wat jij meeneemt aan emoties, teveel. Ze ziet dat dan gelijk als een aanval.
Dus wat je ook doet, je bent altijd de aanvaller, de dader. Je doet je moeder iets aan.
Terwijl je haar niet wilt kwetsen. Een dader tegen wil en dank.
Op een gegeven moment heb ik beseft dat ergens over praten, dus ook over je gekwetste gevoelens en je eigen beleving, juist een volwassen, gezonde methode is om problemen op te lossen en nader tot elkaar te komen.
Dus je doet niets fout (of in ieder geval niet zo veel als zij het laat overkomen). Je moeder neemt geen verantwoordelijkheid. En daarom neem jij alle verantwoordelijkheid voor alles op je. (Dit is dan tenminste zo bij mij). Tot in zo’n mate dat je aan elke handeling, elke uitspraak, twijfelt. Heb ik het wel bij het juiste eind? Is dit wel terecht? Is dit toch mijn schuld? Zodat je geen eigen identiteit meer overhoudt. Pffff...
Ik kan het nu op mijn 36e beter van mij af laten glijden gelukkig. Zie het meer van een afstand. Maar het is moeilijk geweest.
Sterkte!!!
Mijn moeder is ook zo.
Ze kan zelf niet met emoties omgaan, dus dan is alles wat jij meeneemt aan emoties, teveel. Ze ziet dat dan gelijk als een aanval.
Dus wat je ook doet, je bent altijd de aanvaller, de dader. Je doet je moeder iets aan.
Terwijl je haar niet wilt kwetsen. Een dader tegen wil en dank.
Op een gegeven moment heb ik beseft dat ergens over praten, dus ook over je gekwetste gevoelens en je eigen beleving, juist een volwassen, gezonde methode is om problemen op te lossen en nader tot elkaar te komen.
Dus je doet niets fout (of in ieder geval niet zo veel als zij het laat overkomen). Je moeder neemt geen verantwoordelijkheid. En daarom neem jij alle verantwoordelijkheid voor alles op je. (Dit is dan tenminste zo bij mij). Tot in zo’n mate dat je aan elke handeling, elke uitspraak, twijfelt. Heb ik het wel bij het juiste eind? Is dit wel terecht? Is dit toch mijn schuld? Zodat je geen eigen identiteit meer overhoudt. Pffff...
Ik kan het nu op mijn 36e beter van mij af laten glijden gelukkig. Zie het meer van een afstand. Maar het is moeilijk geweest.
Sterkte!!!
maandag 4 december 2017 09:52
Heb je je verloskundige vertelt dat je een depressie gehad hebt? En dat je je nu ook niet goed voelt en slecht slaapt? Of aan je huisarts? Het kan een reden zijn om je weer door te verwijzen naar een psycholoog of de pop-poli in het ziekenhuis. Dan krijg je ook psychische begeleiding. Wil je weer psychische begeleiding? Vraag daar dan om bij de huisarts of verloskundige (volgens mij moet het uiteindelijk altijd via de huisarts geregeld worden tegenwoordig maar dat weet ik niet zeker). Je kunt dit zeker krijgen! Dan kun je ook een plan maken waar men op moet letten bij jou om een evt terugval op tijd te zien. Slecht slapen en piekeren is bij mij bijvoorbeeld al een signaal waarbij ik moet gaan denken dat ik op moet letten...
Ik wil je niet ongerust maken en moet mijn ervaringen ook niet op jou projecteren maar ik gun je die goede start met je kindje gewoon heel erg. Als je het vervelend vind dat ik dit zeg moet je het aangeven. Dan hou ik er gewoon over op.
Wel heel goed dat je met je ouders met de huisarts gaat praten. Kun je nog proberen om wat meer begrip voor elkaar te krijgen. Hou in de gaten dat je je moeder waarschijnlijk niet kunt veranderen. Je kunt aan elkaar aangeven waar jullie behoefte aan hebben maar helaas lukt het niet altijd om elkaar dat ook te geven, dan blijft acceptatie en rouwen (waar ik het in mijn vorige post over had) over. Heb je op papier gezet wat je kwijt wil? Je kunt ook je OP printen. Dan kun je dat bij de hand houden. Helpt het om je vriend mee te nemen?
Sorry als ik opdringerig ben
Ik wil je niet ongerust maken en moet mijn ervaringen ook niet op jou projecteren maar ik gun je die goede start met je kindje gewoon heel erg. Als je het vervelend vind dat ik dit zeg moet je het aangeven. Dan hou ik er gewoon over op.
Wel heel goed dat je met je ouders met de huisarts gaat praten. Kun je nog proberen om wat meer begrip voor elkaar te krijgen. Hou in de gaten dat je je moeder waarschijnlijk niet kunt veranderen. Je kunt aan elkaar aangeven waar jullie behoefte aan hebben maar helaas lukt het niet altijd om elkaar dat ook te geven, dan blijft acceptatie en rouwen (waar ik het in mijn vorige post over had) over. Heb je op papier gezet wat je kwijt wil? Je kunt ook je OP printen. Dan kun je dat bij de hand houden. Helpt het om je vriend mee te nemen?
Sorry als ik opdringerig ben
duizel wijzigde dit bericht op 04-12-2017 09:55
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
12.19% gewijzigd
maandag 4 december 2017 13:24
Waarschijnlijk heeft Shisha dat rapport zelf aan haar moeder laten lezen omdat ze zo erkenning wil voor haar gevoel. Dat heeft niet goed uitgepakt.
In het beste geval gaat moeder woensdag mee naar de huisarts omdat shisha dat heeft gevraagd.
In het slechtste geval krijgt het gesprek daar een hele andere wending en komt het niet tot een gesprek op de manier zoals Shisha wil maar gaat moeder haar zorgen uiten over of het wel goed gaat tijdens de zwangerschap.
Hoe dan ook Shisha kan na afloop alleen maar meer teleurgesteld zijn.
Haar moeder kan haar niet geven waar ze om vraagt.
In het beste geval gaat moeder woensdag mee naar de huisarts omdat shisha dat heeft gevraagd.
In het slechtste geval krijgt het gesprek daar een hele andere wending en komt het niet tot een gesprek op de manier zoals Shisha wil maar gaat moeder haar zorgen uiten over of het wel goed gaat tijdens de zwangerschap.
Hoe dan ook Shisha kan na afloop alleen maar meer teleurgesteld zijn.
Haar moeder kan haar niet geven waar ze om vraagt.
maandag 4 december 2017 13:27
zoek hulp
ga in therapie net zo lang tot je je beseft, dat je als volwassene niet langer je moeder overal de schuld van kan geven
Je moeder is ook maar het product van haar achtergrond en opvoeding, groot geworden in een tijd dat therapieën niet zo eenvoudig te regelen waren
Hoe sneller jij dit achter je laat, hoe fijner jouw leven en hoe stabieler je wordt als moeder
Want juist als moeder ga je straks je eigen jeugd herbeleven. Het moederschap is wat dat betreft zwaar en confronterend
ga in therapie net zo lang tot je je beseft, dat je als volwassene niet langer je moeder overal de schuld van kan geven
Je moeder is ook maar het product van haar achtergrond en opvoeding, groot geworden in een tijd dat therapieën niet zo eenvoudig te regelen waren
Hoe sneller jij dit achter je laat, hoe fijner jouw leven en hoe stabieler je wordt als moeder
Want juist als moeder ga je straks je eigen jeugd herbeleven. Het moederschap is wat dat betreft zwaar en confronterend
maandag 4 december 2017 14:27
Oke, met de billen bloot dan maar, ik hoop dat niemand dit quote, want er staan eigenlijk te veel details in:
Ik heb woensdag dat gesprek met maatschappelijk werk omdat mijn moeder dat ook wil, zij wilde dat eigenlijk als eerste.
Ze had de huisarts verteld dat ze zich zorgen maakte, waarop de huisarts mij had gebeld.
Toen ik de huisarts sprak bleek dat mijn moeder het had laten overkomen alsof ik op straat stond en niet eens bij een verloskundige liep en geen kraamhulp geregeld had. Wat ik dus allemaal wel gewoon geregeld heb.
Toen ik drie jaar geleden die depressie had, die was voorafgegaan door een enorme burnout ging eerst mijn relatie eraan (ik probeerde al een aantal jaar een kindje te krijgen met die man) ben ik mijn koophuis kwijtgeraakt en mijn bedrijf.
(Waardoor ik me soms nog best een beetje mislukt voel.)
Ik heb me bij mijn ouders ingeschreven en ben in opname gegaan.
Al mijn post kwam bij mijn ouders en mijn moeder maakte alles open.
Op dat moment was ik zo depressief dat ik daar helemaal niet mee bezig was.
Ik liet het maar gebeuren.
Ik heb in die periode ook gerouwd omdat ik dacht dat ik geen kinderen kon krijgen.
Na de opname heb ik een tijdje bij mijn ouders gelogeerd, maar ik ging daar niet vooruit.
Toen ben ik in overleg met de therapeute in mijn oude huisje gaan wonen, mijn ouders hadden dat op hun naam genomen toen ik depressief werd.
Ik zocht intussen naar een andere woonruimte.
Ik had bijna 10 jaar inschrijftijd, dus dat zou moeten lukken.
Helaas bleek laatst dat ik door een administratief dingetje ineens toch al mijn inschrijftijd kwijt was.
Dus moet ik op zoek naar iets in de vrije sector.
Sindsdien voel ik mij nog veel minder stoer.
Ik heb met hen proberen te praten over verkopen van dat huisje (het is maar een klein huisje) maar dat wilden ze toen ook niet.
Ze wilden dat ik de kosten betaalde, maar daarvoor had ik niet genoeg geld.
Het staat niet meer op mijn naam, dus ik kan het niet verkopen als dat een oplossing zou zijn.
Toen ik dat huisje kocht ging dat alleen met een bankgarantie van mijn ouders, de bank vond namelijk mijn werk te onzeker.
Mijn werk was lichamelijk en emotioneel ook vrij zwaar.
Jaren ging dat goed, totdat het dus niet goed ging en ik ben er te lang uit geweest, al mijn klanten kwijt.
Het is (nog) niet gelukt om dat oude werk of iets in die richting weer op te pakken.
Ik heb het wel geprobeerd.
Het viel ontzettend tegen.
Het valt me allemaal best tegen van mezelf, dat ik het niet vol wist te houden.
Volgens die psychiater werd de druk veel te hoog op het laatst en heb ik een enorme burnout gehad waardoor ik eerst een beetje manisch werd om alles toch vol te houden, terwijl ik eigenlijk al lang niet meer kon en daarna ben ik finaal ingestort en werd ik zwaar depressief.
Het heeft mijn zelfvertrouwen geknakt en dat was net een beetje geheeld en ik was sinds anderhalf jaar weer gelukkig, tot een maand geleden ongeveer, dat mijn ouders vonden dat ineens de tijd op was.
Ze vonden dat ik een huis gevonden had moeten hebben, of dat ik die zaak weer opgebouwd had moeten hebben of iets dergelijks en dat was dus allebei nog steeds niet gelukt.
Dus mijn ouders hebben heel erg veel voor mij gedaan.
Zonder hen weet ik niet hoe het was gelopen.
Dan was alles helemaal anders gegaan.
Maar ze willen ook ineens nu dat alles verandert, voor mijn eigen bestwil zeggen ze.
Ook doe ik hen emotioneel pijn vinden ze.
En ik kan gewoon geen kant op zo direct.
Want mijn vriend woont niet in Nederland, maar wel vlak over de grens en hij probeert een bedrijfje op te starten met 3 vrienden. Hij werkt wel hard, maar ze spelen al bijna een jaar alleen maar quit.
Hij gelooft dat er elk moment geld over is om uitbetaald te worden.
Maar dat zegt hij al een paar maanden.
Hij overleeft maar net van een spaarcentje wat bijna op is.
(We hadden deze zwangerschap niet gepland, maar ik was er dolgelukkig mee en hij ook, ik dacht dat ik onvruchtbaar was en toen bleek ik op de valreep van mijn vruchtbare periode alsnog zwanger. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te laten halen, echt niet.)
Als ik me nu bij hem zou inschrijven dan vervalt mijn Nederlandse ziektezorg en dat vind ik problematisch zo vlak voor de bevalling.
Ik heb mijn ouders dus ook gevraagd om het toch even zo te laten tot na de bevalling.
En nadat de kraamhulp weg is.
Als ze daarna het huis willen verkopen dan houden ze bijna net zo veel geld eraan over.
Liever dat ze dat geld dan allemaal houden, dan dat ze mij nu afschilderen en zien als een ondankbaar kind wat gewetenloos van hen profiteert.
Maar ze vinden het allemaal geen goed plan en daar hebben ze op zich ook best een beetje gelijk in.
Ik heb alleen om een paar maanden extra tijd gevraagd omdat ik juist nu even echt geen kant op kan.
Mijn broer vindt dat het 1 voor 12 is en ik nu maar even snel een of ander baantje moet vinden via een uitzendbureau en hij zegt ook dat ik moet verhuizen omdat ik te ver van de huisarts af woon en met mijn verleden moet ik volgens hem vlakbij de huisarts wonen omdat de kans op een postnatale depressie erg groot is volgens hem.
Dat ging in een soort van bliksembezoek en daarna belt hij dan ook niet even op om te vragen hoe het met mij gaat.
Hij zegt dingen die me best raken en dan is hij gewoon weer weg.
Niemand van mijn familie vraagt hoe het met mij gaat.
Mijn tante belt mij wel op om mij te vertellen dat ik bij mijn ouders langs moet gaan omdat ze van mijn moeder heeft gehoord dat ik dat niet doe. Dat ik weer moeilijk heb gedaan. En waarom ik dat niet even voor mijn ouders over heb...ze doen tenslotte zo veel voor mij en ze maken zich toch alleen maar zorgen en ze houden zo veel van mij zegt ze.
Mijn ouders hun plan was ongeveer om mij hoogzwanger op straat te zetten zodat een of andere instantie zich wel over mij zou moeten ontfermen...zoiets.
Ik schrok nogal van dat plan.
En ik ben door al die dingen behoorlijk van slag geraakt.
Ze wilden ten eerste dat ik mij uitschreef, maar ik heb uitgezocht dat als ik mezelf uitschrijf, dat ik dan veel minder rechten heb.
Dan zou ik al helemaal nooit urgentie kunnen krijgen.
(mijn moeder wil dat ik urgentie aanvraag, ik heb uitgezocht dat dat heeeel misschien zou kunnen werken, maar enkel en alleen als ik al bevallen ben. Nu nog niet.)
Dus ik heb dat geweigerd.
Toen ik aangaf bij mijn moeder dat ik de manier waarop mijn broertje mij had aangesproken en dat al deze stress die zij op mij leggen dat ik daar enorm van geschrokken ben, toen riep ze telkens dat het allemaal alleen voor mijn eigen bestwil was en toen dat ze ophing.
Daarna kwam die brief, waarin ze mij verweet dat ik telkens zo onaardig doe, terwijl zij zo veel voor mij doen en over hebben.
En dat dat allemaal alleen maar voor mijn eigen bestwil is.
Mijn beste vriendin denkt dat mijn ouders ineens in de stress zijn geschoten en dat het zich nu zo uit.
Mijn schoonmoeder begrijpt er niets van, waarom ze uitgerekend op dit moment zo veel druk leggen op deze manier.
Mijn vriend vindt dat het moet stoppen omdat hij zegt dat hij eerst een vrolijke, sterke vriendin had die nu dreigt te veranderen in een zielig hoopje ellende.
Hij gaat ook zeker mee praten woensdag.
De communicatie tussen mij en mijn ouders is gewoon helemaal vastgelopen.
Mijn vader preekt altijd, al mijn hele leven en vindt dat er maar 1 manier van denken is...zoals hij denkt en dan moet ik maar gewoon luisteren vindt hij.
Hij zei een tijdje geleden ook dat hij vond dat ik niet genoeg had geluisterd naar hen doorheen mijn leven.
Dat als ik had geluisterd het allemaal niet zo slecht had hoeven gaan met mij.
Dat hij ook meer medicatie zou hebben geslikt als hij in mijn situatie had gezeten.
Dat hij vond dat ik niet genoeg naar de psychiaters had geluisterd en dat het daarom allemaal zo lang duurde.
Dat ik het niet goed had gedaan.
Ik ga dus woensdag wel praten en hopelijk lukt het met maatschappelijk werk en de huisarts erbij om tot een goed gesprek te komen.
Maar gisteren zei mijn moeder dat zij ook al met iemand van het maatschappelijk werk had afgesproken om half 11, omdat de huisarts erbij is via wat ik zelf geregeld heb wordt het 9 uur en ze zei dat ze dat wel jammer vond van haar vrije dag.
Dus had ik het toch niet goed gedaan, ondanks dat ik alles heb gedaan om het een uur later te krijgen.
Ik had het denk ik helemaal op haar manier moeten doen en niet ook zelf contact op moeten nemen met maatschappelijk werk.
Ik voel me zo rot onder dit alles.
Ik heb woensdag dat gesprek met maatschappelijk werk omdat mijn moeder dat ook wil, zij wilde dat eigenlijk als eerste.
Ze had de huisarts verteld dat ze zich zorgen maakte, waarop de huisarts mij had gebeld.
Toen ik de huisarts sprak bleek dat mijn moeder het had laten overkomen alsof ik op straat stond en niet eens bij een verloskundige liep en geen kraamhulp geregeld had. Wat ik dus allemaal wel gewoon geregeld heb.
Toen ik drie jaar geleden die depressie had, die was voorafgegaan door een enorme burnout ging eerst mijn relatie eraan (ik probeerde al een aantal jaar een kindje te krijgen met die man) ben ik mijn koophuis kwijtgeraakt en mijn bedrijf.
(Waardoor ik me soms nog best een beetje mislukt voel.)
Ik heb me bij mijn ouders ingeschreven en ben in opname gegaan.
Al mijn post kwam bij mijn ouders en mijn moeder maakte alles open.
Op dat moment was ik zo depressief dat ik daar helemaal niet mee bezig was.
Ik liet het maar gebeuren.
Ik heb in die periode ook gerouwd omdat ik dacht dat ik geen kinderen kon krijgen.
Na de opname heb ik een tijdje bij mijn ouders gelogeerd, maar ik ging daar niet vooruit.
Toen ben ik in overleg met de therapeute in mijn oude huisje gaan wonen, mijn ouders hadden dat op hun naam genomen toen ik depressief werd.
Ik zocht intussen naar een andere woonruimte.
Ik had bijna 10 jaar inschrijftijd, dus dat zou moeten lukken.
Helaas bleek laatst dat ik door een administratief dingetje ineens toch al mijn inschrijftijd kwijt was.
Dus moet ik op zoek naar iets in de vrije sector.
Sindsdien voel ik mij nog veel minder stoer.
Ik heb met hen proberen te praten over verkopen van dat huisje (het is maar een klein huisje) maar dat wilden ze toen ook niet.
Ze wilden dat ik de kosten betaalde, maar daarvoor had ik niet genoeg geld.
Het staat niet meer op mijn naam, dus ik kan het niet verkopen als dat een oplossing zou zijn.
Toen ik dat huisje kocht ging dat alleen met een bankgarantie van mijn ouders, de bank vond namelijk mijn werk te onzeker.
Mijn werk was lichamelijk en emotioneel ook vrij zwaar.
Jaren ging dat goed, totdat het dus niet goed ging en ik ben er te lang uit geweest, al mijn klanten kwijt.
Het is (nog) niet gelukt om dat oude werk of iets in die richting weer op te pakken.
Ik heb het wel geprobeerd.
Het viel ontzettend tegen.
Het valt me allemaal best tegen van mezelf, dat ik het niet vol wist te houden.
Volgens die psychiater werd de druk veel te hoog op het laatst en heb ik een enorme burnout gehad waardoor ik eerst een beetje manisch werd om alles toch vol te houden, terwijl ik eigenlijk al lang niet meer kon en daarna ben ik finaal ingestort en werd ik zwaar depressief.
Het heeft mijn zelfvertrouwen geknakt en dat was net een beetje geheeld en ik was sinds anderhalf jaar weer gelukkig, tot een maand geleden ongeveer, dat mijn ouders vonden dat ineens de tijd op was.
Ze vonden dat ik een huis gevonden had moeten hebben, of dat ik die zaak weer opgebouwd had moeten hebben of iets dergelijks en dat was dus allebei nog steeds niet gelukt.
Dus mijn ouders hebben heel erg veel voor mij gedaan.
Zonder hen weet ik niet hoe het was gelopen.
Dan was alles helemaal anders gegaan.
Maar ze willen ook ineens nu dat alles verandert, voor mijn eigen bestwil zeggen ze.
Ook doe ik hen emotioneel pijn vinden ze.
En ik kan gewoon geen kant op zo direct.
Want mijn vriend woont niet in Nederland, maar wel vlak over de grens en hij probeert een bedrijfje op te starten met 3 vrienden. Hij werkt wel hard, maar ze spelen al bijna een jaar alleen maar quit.
Hij gelooft dat er elk moment geld over is om uitbetaald te worden.
Maar dat zegt hij al een paar maanden.
Hij overleeft maar net van een spaarcentje wat bijna op is.
(We hadden deze zwangerschap niet gepland, maar ik was er dolgelukkig mee en hij ook, ik dacht dat ik onvruchtbaar was en toen bleek ik op de valreep van mijn vruchtbare periode alsnog zwanger. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te laten halen, echt niet.)
Als ik me nu bij hem zou inschrijven dan vervalt mijn Nederlandse ziektezorg en dat vind ik problematisch zo vlak voor de bevalling.
Ik heb mijn ouders dus ook gevraagd om het toch even zo te laten tot na de bevalling.
En nadat de kraamhulp weg is.
Als ze daarna het huis willen verkopen dan houden ze bijna net zo veel geld eraan over.
Liever dat ze dat geld dan allemaal houden, dan dat ze mij nu afschilderen en zien als een ondankbaar kind wat gewetenloos van hen profiteert.
Maar ze vinden het allemaal geen goed plan en daar hebben ze op zich ook best een beetje gelijk in.
Ik heb alleen om een paar maanden extra tijd gevraagd omdat ik juist nu even echt geen kant op kan.
Mijn broer vindt dat het 1 voor 12 is en ik nu maar even snel een of ander baantje moet vinden via een uitzendbureau en hij zegt ook dat ik moet verhuizen omdat ik te ver van de huisarts af woon en met mijn verleden moet ik volgens hem vlakbij de huisarts wonen omdat de kans op een postnatale depressie erg groot is volgens hem.
Dat ging in een soort van bliksembezoek en daarna belt hij dan ook niet even op om te vragen hoe het met mij gaat.
Hij zegt dingen die me best raken en dan is hij gewoon weer weg.
Niemand van mijn familie vraagt hoe het met mij gaat.
Mijn tante belt mij wel op om mij te vertellen dat ik bij mijn ouders langs moet gaan omdat ze van mijn moeder heeft gehoord dat ik dat niet doe. Dat ik weer moeilijk heb gedaan. En waarom ik dat niet even voor mijn ouders over heb...ze doen tenslotte zo veel voor mij en ze maken zich toch alleen maar zorgen en ze houden zo veel van mij zegt ze.
Mijn ouders hun plan was ongeveer om mij hoogzwanger op straat te zetten zodat een of andere instantie zich wel over mij zou moeten ontfermen...zoiets.
Ik schrok nogal van dat plan.
En ik ben door al die dingen behoorlijk van slag geraakt.
Ze wilden ten eerste dat ik mij uitschreef, maar ik heb uitgezocht dat als ik mezelf uitschrijf, dat ik dan veel minder rechten heb.
Dan zou ik al helemaal nooit urgentie kunnen krijgen.
(mijn moeder wil dat ik urgentie aanvraag, ik heb uitgezocht dat dat heeeel misschien zou kunnen werken, maar enkel en alleen als ik al bevallen ben. Nu nog niet.)
Dus ik heb dat geweigerd.
Toen ik aangaf bij mijn moeder dat ik de manier waarop mijn broertje mij had aangesproken en dat al deze stress die zij op mij leggen dat ik daar enorm van geschrokken ben, toen riep ze telkens dat het allemaal alleen voor mijn eigen bestwil was en toen dat ze ophing.
Daarna kwam die brief, waarin ze mij verweet dat ik telkens zo onaardig doe, terwijl zij zo veel voor mij doen en over hebben.
En dat dat allemaal alleen maar voor mijn eigen bestwil is.
Mijn beste vriendin denkt dat mijn ouders ineens in de stress zijn geschoten en dat het zich nu zo uit.
Mijn schoonmoeder begrijpt er niets van, waarom ze uitgerekend op dit moment zo veel druk leggen op deze manier.
Mijn vriend vindt dat het moet stoppen omdat hij zegt dat hij eerst een vrolijke, sterke vriendin had die nu dreigt te veranderen in een zielig hoopje ellende.
Hij gaat ook zeker mee praten woensdag.
De communicatie tussen mij en mijn ouders is gewoon helemaal vastgelopen.
Mijn vader preekt altijd, al mijn hele leven en vindt dat er maar 1 manier van denken is...zoals hij denkt en dan moet ik maar gewoon luisteren vindt hij.
Hij zei een tijdje geleden ook dat hij vond dat ik niet genoeg had geluisterd naar hen doorheen mijn leven.
Dat als ik had geluisterd het allemaal niet zo slecht had hoeven gaan met mij.
Dat hij ook meer medicatie zou hebben geslikt als hij in mijn situatie had gezeten.
Dat hij vond dat ik niet genoeg naar de psychiaters had geluisterd en dat het daarom allemaal zo lang duurde.
Dat ik het niet goed had gedaan.
Ik ga dus woensdag wel praten en hopelijk lukt het met maatschappelijk werk en de huisarts erbij om tot een goed gesprek te komen.
Maar gisteren zei mijn moeder dat zij ook al met iemand van het maatschappelijk werk had afgesproken om half 11, omdat de huisarts erbij is via wat ik zelf geregeld heb wordt het 9 uur en ze zei dat ze dat wel jammer vond van haar vrije dag.
Dus had ik het toch niet goed gedaan, ondanks dat ik alles heb gedaan om het een uur later te krijgen.
Ik had het denk ik helemaal op haar manier moeten doen en niet ook zelf contact op moeten nemen met maatschappelijk werk.
Ik voel me zo rot onder dit alles.
maandag 4 december 2017 15:47
Eens.lilalinda schreef: ↑04-12-2017 13:27zoek hulp
ga in therapie net zo lang tot je je beseft, dat je als volwassene niet langer je moeder overal de schuld van kan geven
Je moeder is ook maar het product van haar achtergrond en opvoeding, groot geworden in een tijd dat therapieën niet zo eenvoudig te regelen waren
Hoe sneller jij dit achter je laat, hoe fijner jouw leven en hoe stabieler je wordt als moeder
Want juist als moeder ga je straks je eigen jeugd herbeleven. Het moederschap is wat dat betreft zwaar en confronterend
maandag 4 december 2017 15:51
Heftig allemaal sisha. Ik begrijp dat er zorgen zijn om alles. Helaas heeft je broer gelijk dat de kans op een postnatale depressie wel wat groter is als je al ooit een depressie hebt meegemaakt. Jammer dat hij dat roept en dan wegrent. Het is natuurlijk niet zo dat je altijd een postnatale depressie krijgt als je ooit depressief bent geweest.
Ik denk dat het wel heel belangrijk is om een goed netwerk te creëren voor na de bevalling en ik voor de tijd ervoor trouwens. Zeker omdat je alleen woont.
Dat je ouders zich zorgen maken snap ik. Dat ze het zo op de spits drijven nu je zwanger bent niet helemaal. Natuurlijk willen ze dat hun kleinkind in een gespreid bedje komt maar ze pakken dat niet heel handig aan. Hopelijk gaan de gesprekken helpen. Misschien leidt het ertoe dat je extra hulp gaat krijgen. Dat is niet erg. Dat is om het beste te krijgen voor jullie kind en voor jullie zelf.
Sterke
Ik denk dat het wel heel belangrijk is om een goed netwerk te creëren voor na de bevalling en ik voor de tijd ervoor trouwens. Zeker omdat je alleen woont.
Dat je ouders zich zorgen maken snap ik. Dat ze het zo op de spits drijven nu je zwanger bent niet helemaal. Natuurlijk willen ze dat hun kleinkind in een gespreid bedje komt maar ze pakken dat niet heel handig aan. Hopelijk gaan de gesprekken helpen. Misschien leidt het ertoe dat je extra hulp gaat krijgen. Dat is niet erg. Dat is om het beste te krijgen voor jullie kind en voor jullie zelf.
Sterke
